O sobie

Kama Rosińska, ur. 1976 r., Lublin. Ukończyła Wyższe Studium Fotografii na ASP w Gdańsku (licencjat) oraz Wydział Komunikacji Multimedialnej na UAP w Poznaniu (studia magisterskie) w 2006 r. 

M.in. prezentowała prace w ramach Biennale Dakar OFF 2014 w Senegalu, X Florence Biennale of Contemporary Art, cyklicznych wystaw Młodej Sztuki w Galerii pod Baranami w Krakowie, 12th DAMNED Exhibition of Enlightened Darkness, Tangent Gallery, Detroit, USA, Piotrkowskiego Biennale Sztuki.

Dwukrotna Laureatka Grand Prix XXIII i XV Międzynarodowego Konkursu Cyfrowej Fotokreacji, 2020 za pracę Nigredo (New Pompeii) oraz As Above So Below (Jako na górze, tak i na dole).

W swojej praktyce twórczej czerpie przede wszystkim z psychologii głębi, a co za tym idzie z mitologii świata, okultyzmu i symboliki alchemicznej, świata przyrody, a także, co równie ważne, z ekstatycznych tradycji duchowych, muzyki i tańca. Tworzy w technice opartej na fotografii analogowej własnego autorstwa, zajmuje się także malarstwem, rysunkiem i technikami pośrednimi.

"Wierzę w nieintelektualny odbiór sztuki i to, że każda szczera ekspresja artystyczna zaczyna się w nieznanych wewnętrznych światach. Moje podejście można podsumować słowami de Chirico 'Co mam ukochać, jeśli nie tajemnicę', z których niemal naturalnie wynikają moje obszary zainteresowań."

O fotografii

Sol Niger

C.G. Jung zrozumiał alchemię nie tylko jako protonaukę chemii, ale także jako psychologiczną i symboliczną sztukę transformacji/transmutacji odnoszącą się do procesu rozwoju psychicznego. W alchemii Sol niger (Czarne Słońce) sygnalizuje inicjację, a jednocześnie kulminację pierwszego etapu Opus Magnum (Wielkie Dzieło), drogi do duchowej pełni - etapu Nigredo (Czernienie) związanego z rozpadem, rozkładem i śmiercią dotychczasowych postaw, poglądów, sposobów funkcjonowania, z rozszczepieniem, zagubieniem, anihilacją - "mroczną nocą duszy", bez której jednak odrodzenie i wzrost nie są możliwe. Czerń jest tu zarówno psychologiczną metaforą tego, co nieznane, niewidziane, odrzucone i stłumione - także w klimacie społecznym i politycznym. Sol niger to czerń, która świeci własnym blaskiem.

Z symboliki alchemicznej i pracy analitycznej wiadomo, że kiedy nauczymy się pochylać nad i znosić ciężar swojej osobistej ciemności, lub opatrzymy ranę kulturowej traumy, "ciemna noc" zaczyna emitować "mroczne światło", potwierdzając to, o czym przypomina poeta Theodore Roethke: w "ciemnym czasie... oko zaczyna widzieć". Procesowi temu podlegają zarówno poszczególni ludzie, jak i grupy i kultury.

Symbolika procesu alchemicznego ilustruje konieczność mroku oraz relatywizm wszelkiego wartościowania: czasem minus jest plusem, a czasem plus - minusem.

Co interesujące, w religii Shinto, w przeciwieństwie do europejskiej symboliki, słońce uważa się za boginię. Innymi słowy, czarne (yin) słońce, które świeci i inspiruje twórcze dzieła to Sol niger pełniące rolę muzy. Tam, gdzie ciemność jest uszanowana, strach przed nią zostaje przezwyciężony, a czarne słońce staje twórczym ogniem, który leczy.

"Iść w ciemność ze światłem to poznać światło.

By poznać ciemność, idź po ciemku.

Idź na oślep i odkryj, że mrok ten również kwitnie i śpiewa

i wędrują przezeń ciemne stopy i ciemne skrzydła."

Wendell Berry 

O sobie

Jestem fotografką, która stara się przekraczać granice między formalnymi granicami w fotografii. Miłośniczka fotografii, kreatorka, nauczycielka. 

O fotografii

Punkt zapalny

Fotografia pochodzi z cyklu, który zatytułowałam Punkty zapalne. Punkty zapalne to wszelkie drzazgi, które wbijają się w moją świadomość i wspomnienia, które powodują we mnie przymus reakcji. Ta reakcja to naciśnięcie spustu, to przemyślenia, ale często jest to też głębokie wejście w strukturę emulsji.

Lekarstwem dla mnie zawsze była i jest fotografia, to ona koi, uzdrawia i ma działanie przeciwzapalne .

O sobie

Urodziłam się w 1984 w Gdańsku. Fotografuję od 14 sierpnia 2018.

O fotografii

Potwarze

Zdjęcie jest fragmentem mojego cyklu Potwarze - z drugiej mnie ujrzysz strony, ale twarzy mojej oglądać nie będziesz.

O sobie

W swoich działaniach szukam poetyckiego wymiaru. Sięgam po różne motywy z najbliższego otoczenia lub podróżuję, aby tworzyć obrazowe reprezentacje wewnętrznych stanów widzenia. Chcę wyrazić swoje uczucia i myśli poprzez uniwersalne i ponadczasowe, wizualne metafory. 

O fotografii

Metempsychoza

Cóż więc widzą ci, którzy doszli do progu tamtego świata? Nadprzyrodzone, niezapomniane, paradoksalne piękno? Wyobraźnia podpowiada mi nic innego jak... czarne światło! 

O sobie

Fotografuję i piszę, bo lubię zamieniać emocje w słowa i obrazy.

W obrazach cenię sobie malarskość i opowieść.

Opowiedzieć zdjęciem to, czego nie da się wyrazić słowami – to ideał.

Opowiedzieć zdjęciem historię, którą każdy człowiek odczyta inaczej – poprzez swoją własną wrażliwość, to jest mój cel, do którego chcę dążyć.

W dzieciństwie chciałam być pisarką i malarką – nigdy nie umiejąc wybrać pomiędzy nimi. I tak chyba zostało, bo teraz maluję aparatem, ale to słowo jest moim wiernym towarzyszem – robię zdjęcia rozmawiając z ludźmi. 

O fotografii

Czuj

Nie ma światła bez mroku...

O sobie

Fotograf hobbysta.

O fotografii

Rysa na szkle

Fotografia przedstawia spękaną taflę lodu pokrywającą jezioro, a inspiracją były drzewa odbijające się w lodzie. 

O sobie

Jestem aktorką, scenarzystką, wykładowcą sztuki aktorskiej, fotografką, kuratorką wystaw fotograficznych, podróżniczką i producentką teatralną. Laureatką nagród aktorskich i fotograficznych. Ukończyłam Wydział Aktorski PWST w Krakowie. Pracowałam w teatrach: Kalisza, Poznania, Wrocławia, Łodzi i Warszawy. Pierwsza moja wystawa ADAMAH miała miejsce w roku 2014 (Instytut 116, Warszawa; Teatr im. Stefana Jaracza, Łódź; Bardejóv, Słowacja, TOTART Szczecin). Kolejne to np. jaCień (Stara Galeria ZPAF - Warszawa; Galeria Atelier - Chełm; MCK - Ostrowiec Świętokrzyski, Książnica Pomorska - Szczecin; Teatr Wielki - Łódź; Małopolski Ogród Sztuki - Kraków; Galeria Klimaty - Mięćmierz; Dom Kultury, Galeria Piecowa - Rawicz, Akcelerator Kultury - Kalisz 2022; MCK - Kielce 2023; Galeria Nierzeczywista - Rzeszów) oraz kilkadziesiąt wystaw zbiorowych. Jestem członkinią ZPAF i ZASP. W 2019 otrzymałam tytuł doktora w dziedzinie sztuki, dyscyplinie sztuki filmowe i teatralne w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi.

Moje działania twórcze aktorki i fotografki, które są z natury swojej skoncentrowane na ja, nieustannie się splatają. W każdej z tych sztuk najważniejsza jest dla mnie jest kreacja.

O fotografii

XXX

Współczesne czasy są źródłem licznych zagrożeń i kryzysów. Traum jednostkowych i zbiorowych związanych z kataklizmami, aktami przemocy, ostatnio z pandemią COVID-19 czy wojną w Ukrainie. Każde doznanie osobistej traumy codzienności: np. doświadczenie traumy w okresie dzieciństwa czy okresu dojrzewania, jak i traumy zbiorowej: np. traumy wojny – to dla poddanej mu jednostki szok poznawczy. Ta nieciągłość doświadczenia powoduje ranę, wyrwę w przeżywaniu jednostkowej tożsamości, która może przemienić się w bolesną traumę. Czarne światło opisuje nam ten proces.

Czarne światło odnosi się do rodzaju światła lub lampy, która je wytwarza, którego spektrum znajduje się powyżej spektrum widzialnego. Fizycznie to światło ultrafioletowe.

W doświadczaniu rzeczywistości najważniejszym dla mnie - fotografki jest wykraczanie poza spektrum widzialne, w spektrum metafizycznego doświadczenia. Ukazanie przeżyć (traum) jednostki środkami fotograficznymi w sposób sugestywny, a jeśli to możliwe - symboliczny.

Czarne światło to fascynująca antynomia - jak u Caravaggia, który nazywany jest malarzem światła, mimo iż jego malarstwo skąpane jest w ciemności.