Ομιλητές

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αυστρίας, Υπέρτιμος και Έξαρχος Ουγγαρίας και Μεσευρώπης, κ. Αρσένιος (Καρδαμάκης) γεννήθηκε το 1973 στη Γέργερη Ηρακλείου Κρήτης. Σπούδασε στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή, στην Ανώτερη Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών και στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κατέχει πτυχία από το Τμήμα Κανονικού Δικαίου του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου και μεταπτυχιακούς τίτλους στη Θεολογία από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και το Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου, όπου αναγορεύθηκε Διδάκτωρ.

Εκάρη μοναχός από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Γορτύνης και Αρκαδίας Κύριλλο, ενώ χειροτονήθηκε Διάκονος από τον Αρχιεπίσκοπο Κρήτης Τιμόθεο το 1998 και Πρεσβύτερος το 2002, λαμβάνοντας το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτη. Το 2007 ανακηρύχθηκε Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου. Υπηρέτησε στην Ιερά Μητρόπολη Γερμανίας (1999-2004) και στην Ιερά Μητρόπολη Γαλλίας ως Πρωτοσύγκελλος (2004-2011).

Στις 3 Νοεμβρίου 2011 εξελέγη Μητροπολίτης Αυστρίας και χειροτονήθηκε από την Α.Θ.Π. τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο στις 30 Νοεμβρίου 2011. Είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Εκκλησιών (ΚΕΚ) και της Επιτροπής «Εκκλησία και Κοινωνία».

Ο Δημήτρης Βαρτζόπουλος γεννήθηκε στις 11/11/1957, γιος του Χρυσόστομου, βιοτέχνη και της Φανής Λιχριδά, φιλολόγου με καταγωγή από το Ασβεστοχώρι Θεσσαλονίκης. Είναι παντρεμένος με την Φωτεινή Μαυρομάτη, Νοσηλεύτρια ΤΕ και έχει τρία παιδιά, τον Αλέξανδρο, δικηγόρο, τον Χρυσόστομο, φοιτητή και την Δανάη, φοιτήτρια.

Τελείωσε με Άριστα (19 9/10) το Β´ Γυμνάσιο Αρρένων Καβάλας, πέρασε πρώτος στην Ιατρική ΑΠΘ το 1975, υπήρξε υπότροφος του ΙΚΥ καθ´ όλην την διάρκεια των σπουδών και αποφοίτησε με Άριστα (9) το 1981. Ειδικεύθηκε στην Ψυχιατρική και Ψυχοθεραπεία στις Πανεπιστημιακές Κλινικές της Βόννης και Κολωνίας και ανακηρύχθηκε Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Βόννης το 1990. Υπήρξε Επιστημονικός Συνεργάτης Πανεπιστημιακών Κλινικών του ΑΠΘ επί σειράν ετών. Εργάσθηκε και εργάζεται ως ιδιώτης Ψυχίατρος και Επιστημονικός Υπεύθυνος ιδιωτικής Ψυχιατρικής Κλινικής.

Μιλά Γερμανικά, Αγγλικά και λίγα Γαλλικά.

Ασχολήθηκε με τον φοιτητικό συνδικαλισμό, την ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, την ΟΝΝΕΔ και ανέλαβε θέσεις ευθύνης σε όλα τα επίπεδα Οργανώσεων της Νέας Δημοκρατίας (Πρόεδρος Τοπικής, Πρόεδρος Νομαρχιακών, Πρόεδρος Διοικούσης Θεσσαλονίκης, αναπληρωτής Γραμματεύς Πολιτικού Σχεδιασμού).

Στην Δημόσια Διοίκηση θήτευσε ως Διοικητής της Υγειονομικής Περιφέρειας Μακεδονίας από το 2004-2009.

Υπηρέτησε ως Υφυπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης στην Κυβέρνηση Παπαδήμου το 2011/2012.

Το 2012 εκλήθη από τον Αντώνη Σαμαρά, να ιδρύσει την Γενική Γραμματεία Συντονισμού της Κυβέρνησης, της οποίας υπήρξε επικεφαλής για περίπου 2,5 χρόνια!

Στις βουλευτικές εκλογές του Ιουλίου 2019 εκλέγεται για πρώτη φορά Βουλευτής.

 Στις εκλογές του Μαΐου 2023 επανεκλέγεται πρώτος Βουλευτής στη Β΄ εκλογική περιφέρεια  Θεσσαλονίκης.

Μετά τις εκλογές του Ιουνίου ορίζεται Υφυπουργός Υγείας με απόφαση του Πρωθυπουργού και Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκου Μητσοτάκη.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καστοριά όπου και αποφοίτησε από το 1ο Γενικό Λύκειο.

Σπούδασε στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου της Pavia (Παβία) στην Ιταλία.

Εκπλήρωσε την στρατιωτική του θητεία με ειδικότητα Ιατρού στις μονάδες 315 ΣΠΤΧ (Πλατύ Ημαθίας) και 640 ΜΧΤΠ (Σουφλί Έβρου).

Ειδικεύτηκε στη Νευρολογία στην Ά Νευρολογική κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ Θεσσαλονίκης. Εκπονεί διδακτορική διατριβή στο τμήμα Ιατρικής του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης με θέμα: "Nευροφυσιολογική διερεύνηση της δράσης των νεοτέρων αντιεπιληπτικών φαρμάκων στο περιφερικό νευρικό σύστημα, μέσω της νευρομυογραφίας".

Έχει συμμετάσχει σε διάφορα επιστημονικά συνέδρια και έχει στο ενεργητικό του δημοσιεύσεις σε ξενόγλωσσα περιοδικά καθώς και παρουσιάσεις εργασιών σε συνέδρια.

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη Νευροφυσιολογία (ηλεκτρομυογράφημα / ηλεκτροεγκεφαλογράφημα) την οποία ασκεί στο ιατρείο του με χρήση μηχανημάτων τελευταίας τεχνολογίας.

Είναι μέλος της Ελληνικής Νευρολογικής Εταιρείας και συμμετέχει ενεργά στα εκπαιδευτικά σεμινάρια συνεχιζόμενης εκπαίδευσης, καθώς και στα "σχολεία" που διοργανώνει.

O Επίσκοπος Τανάγρας κ. Απόστολος γεννήθηκε στην Ελευθερούπολη του Ν. Καβάλας. Πραγματοποίησε σπουδές στη Θεολογική Σχολη του ΑΠΘ και στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στα ΤΘ.

Είναι διδάκτωρ του Ε.Κ.Π.Α., τομέα ειδικής παιδαγωγικής και ψυχολογίας και διδάσκει στο Δ.Π.Θ., ΠΜΣ, τμήμα ελληνικής φιλολογίας, Δ.Α.Φ.. Είναι κάτοχος μεταδιδακτορικού του Ε.Κ.Π.Α., τομέας ειδικής παιδαγωγικής και ψυχολογίας, στο Δ.Α.Φ. και μεταπτυχιακών στην Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση του ΑΠΘ, στη γλώσσα και φιλολογία του Δ.Π.Θ. και στο σχεδιασμό εκπαιδευτικών μονάδων του Πανεπιστημίου Αιγαίου με εξειδίκευση στην ισότητα των δυο φύλων. Είναι υποψήφιος διδάκτορας της Θεολογικής Σχολής του Ε.Κ.Π.Α. με θέμα: «η περί εκκλησίας έννοια και τα όρια αυτής στα πλαίσια της οικουμενικής κίνησης». 

Είναι εθελοντής του ΟΗΕ επί 34 χρόνια. 

Υπηρετεί ως διευθυντής του γραφείου της ευρωπαϊκής διασύνδεσης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.

Είναι μέλος της διεθνούς συμβουλευτικής IAC UNESCO, τακτικό μέλος του διοικητικού συμβουλίου του τμήματος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού Αλεξανδρούπολης, τακτικό μέλος της εθνικής επιτροπής ψυχικής υγείας, τακτικό μέλος των επιτροπών του Υπουργείου Υγείας για τα κέντρα ημέρας ατόμων με Δ.Α.Φ.

Υπηρέτησε στην εκπαίδευση ως Σχολικός Σύμβουλος Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης Ανατολικής Μακεδονίας – Θράκης και Σερρών,  Βορείου και Νοτίου Αιγαίου. Υπήρξε μέλος της Επιτροπής Σοφών του Υπουργείου Εργασίας με αρμοδιότητα τις ευπαθείς ομάδες επί Υπουργίας Λούκας Κατσέλη, αντιπρόεδρος της Εταιρείας Προστασίας Ανηλίκων Αν. Κεντρικής Μακεδονίας και Θράκης, τακτικό μέλος του διοικητικού συμβουλίου των Special Olympics HELLAS, τακτικό μέλος του διοικητικού συμβουλίου του πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης και αναπληρωτής Πρόεδρος του Ιδρύματος Χρονίων Παθήσεων του Ν. Καβάλας. 

Έχει συγγράψει 13 ερευνητικές μονογραφίες για την Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση. Επιπρόσθετα μια μονογραφία με έρευνα για την επαγγελματική απασχόληση της μουσουλμάνας, ρομά, πομάκας και χριστιανής γυναίκας του Νόμου Ροδόπης, μία μονογραφία για τις σχέσεις της Ρωμαιοκαθολικής και της Ορθόδοξης εκκλησίας, ένα κεφάλαιο στα Αγγλικά σε διεθνή συγγραφή του Βατικανού με θέμα τη Θεία Ευχαριστία και τρία παραμύθια, που μεταφράστηκαν στα Αγγλικά.

O Wiley, ένας από τους μεγαλύτερους εκδότες και πρωτοπόρος στην έρευνα και την εκπαίδευση, συμπεριέλαβε το 2023 τον π. Απόστολο Καβαλιώτη μεταξύ των μεγαλύτερων συγγραφέων για τον αυτισμό παγκοσμίως, βάσει των αναγνώσεων των άρθρων του.

Συμμετέχει με εισηγήσεις και έρευνα σε παγκόσμια συνέδρια και αρθρογραφεί σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά. Βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών (2007), τους Special Olympics International και Ελλάδος ως κήρυκας του εθελοντισμού(2011),τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας με τον χρυσό Σταύρο του Τάγματος της Τιμής, την ανώτατη διάκριση της ελληνικής δημοκρατίας  (2015), το Βατικανό με το 1ο διεθνές βραβείο έρευνας και παιδαγωγικής επιστήμης των διεθνών βραβείων Giuseppe Sciacca  (2016), τον Π.Ο.Υ το 2016 για τη διεθνή ερευνά του για τον μητρικό θηλασμό, τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό (2020) και τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό (1992), τους Δήμους Καβάλας και Παγγαίου. Είναι επίτιμος Δρ. του Διεθνούς Πανεπιστημίου – ΤΕΙ Καβάλας και ανακηρύχτηκε παμψηφεί επίτιμος Δημότης Θάσου και Καβάλας.

Ο Ευάγγελος Χρυσός είναι Αντεπιστέλλον Μέλος της Αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών, Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Ωνάση, Άρχων Νοτάριος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Ιππότης του Τάγματος Γρηγορίου του Μεγάλου του Βατικανού, τέως Διευθυντής του Ινστιτούτου Βυζαντινών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και τέως Γενικός Γραμματέας του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων.

Γεννήθηκε το 1938 στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στο Πανεπιστήμιο Βόννης. Το 1969 έλαβε δεύτερο διδακτορικό τίτλο από τη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε ως επιμελητής του Ινστιτούτου Αρχαίας Ιστορίας του Πανεπιστημίου Βόννης (1963-1970), υποδιευθυντής του Πατριαρχικού Ιδρύματος Πατερικών Μελετών Θεσσαλονίκης (1970-1976), υφηγητής Βυζαντινής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (1973), εντεταλμένος υφηγητής Βυζαντινής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (1974-1977), έκτακτος (1977) και τακτικός καθηγητής (1981-1996) Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, καθηγητής Πανεπιστημίου Κύπρου (1996-2000), καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών (2000-2005) και Διευθυντής Ινστιτούτου Βυζαντινών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (2000-2005).

Το 1968 διορίστηκε επιμελητής του Κέντρου Βυζαντινών Ερευνών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αλλά δεν αποδέχθηκε τον διορισμό.

Χρημάτισε επισκέπτης καθηγητής των Πανεπιστημίων Balamand (1971, 1972, 2004), Βιέννης (ΧΕ 1985), Bamberg (ΕΕ 1986), Μονάχου (ΧΕ 1987), Βοστώνης (Boston University) (1991-92), Παρισίων (EHESS) (ΧΕ 2000) και εταίρος των Ιδρυμάτων Alexander von Humboldt Γερμανίας και Dumbarton Oaks Center for Byzantine Studies στην Ουάσιγκτον των ΗΠΑ.

Εργάστηκε ως επιστημονικός σύμβουλος στο Ίδρυμα Μελετών Λαμπράκη (1990-1995) για τη δημιουργία εκπαιδευτικών εργαλείων νέας τεχνολογίας, υπηρέτησε ως Γενικός Γραμματεύς της Διεθνούς Επιτροπής Βυζαντινών Σπουδών (2001-20011) και χρημάτισε Γενικός Γραμματεύς του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία (2005-2012).

Έχει γράψει βιβλία και άρθρα σχετικά με τη διπλωματική ιστορία του Βυζαντίου και των διεθνών σχέσεων, την ιστορία της βυζαντινής διοικητικής οργάνωσης και των πολιτικών ιδεών, καθώς και την ιστορία των μορφών συλλογικής και αντιπροσωπευτικής διαδικασίας δεσμευτικών αποφάσεων κατά τον Μεσαίωνα.

Διηύθυνε μεγάλα διεθνή ερευνητικά προγράμματα με χορηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ευρωπαϊκού Ιδρύματος Επιστημών. Έχει οργανώσει πολλά διεθνή επιστημονικά συνέδρια στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό και είναι μέλος της συντακτικής επιτροπής τεσσάρων διεθνών περιοδικών βυζαντινών σπουδών.

Η Φλώρα Καραγιάννη σπούδασε στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας και κατόπιν, στο Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού και διδακτορικού διπλώματος με ειδίκευση  στον τομέα Βυζαντινής Αρχαιολογίας. Από το 1995 υπηρετεί στο Υπουργείο Πολιτισμού. Από το 2020 υπηρετεί ως Διευθύντρια Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων και με παράλληλη άσκηση καθηκόντων, ως Τμηματάρχης Βυζαντινών Αρχαιοτήτων στην Εφορεία Αρχαιοτήτων Πόλης Θεσσαλονίκης. Παράλληλα, από το 2013 έως σήμερα, διδάσκει και επιβλέπει μεταπτυχιακές εργασίες στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Διεθνούς Πανεπιστημίου της Ελλάδος, με τίτλο: “Topics in Byzantine and Islamic Art of the Black Sea and Eastern Mediterranean”.

Με ομόφωνη απόφαση της Ιεράς Πατριαρχικής Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου ορίσθηκε από το 2017 ως Έφορος στο Πατριαρχικό Ίδρυμα Πατερικών Μελετών (ΠΙΠΜ), με έδρα την Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή των Βλατάδων στη Θεσσαλονίκη. Είναι μέλος επιστημονικής ομάδας που έχει αναλάβει την καταγραφή των ιστορικών κειμηλίων και τη μουσειολογική μελέτη του Πατριαρχικού Σκευοφυλακίου στην Κωνσταντινούπολη κατόπιν ομοφώνου Συνοδικής Αποφάσεως. Παράλληλα, από το 2018 διατελεί Πρόεδρος του ΔΣ του Σωματείου: «Βυζαντινή Οικουμένη» που ως καταστατικό στόχο έχει την προώθηση των βυζαντινών σπουδών μέσω της λειτουργίας μιας εξειδικευμένης βιβλιοθήκης και αρχείων για τον βυζαντινό κόσμο.

Έχει εκδώσει μία μονογραφία και έχει επιμεληθεί επιστημονικές εκδόσεις και καταλόγους εκθέσεων εντός και εκτός Ελλάδος αλλά και πρακτικά συνεδρίων που αφορούν σε διάφορες πτυχές του βυζαντινού και μεταβυζαντινού πολιτισμού (αρχιτεκτονική, πολεοδομία, λατρεία και τέχνη). Έχει διοργανώσει συμπόσια, κύκλους διαλέξεων, εκθέσεις, εκπαιδευτικά προγράμματα και έχει δώσει διαλέξεις στην Ευρώπη, Ασία και στις ΗΠΑ, ενώ διαθέτει μεγάλη ανασκαφική πείρα.

Ο Ιωάννης Σίσιου, γεννήθηκε στις 28 Μαΐου 1958. Είναι έγγαμος και πατέρας δύο τέκνων. Πτυχιούχος Ιστορικός Τέχνης- Αρχαιολόγος, Κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών με θέμα, «Η εντοίχεια ζωγραφική δημιουργία του 15ου αιώνα στην Καστοριά», Κάτοχος διδακτορικού τίτλου σπουδών με θέμα, «Η καλλιτεχνική σχολή της Καστοριάς στον 14ο αιώνα»

Το 1989-1996 ήταν μέλος της επιστημονικής ομάδας της Προγραμματικής Σύμβασης Καστοριάς που υπογράφηκε μεταξύ Δήμου και Υπουργείου Πολιτισμού. Συμμετείχε σε μελέτες αναστήλωσης, αποκατάστασης και συντήρησης των μνημείων της Καστοριάς που εκπονήθηκαν από το γραφείο της Προγραμματικής Σύμβασης.

Από το 1996 είναι υπάλληλος του Υπουργείου Πολιτισμού – Εφορεία Αρχαιοτήτων Καστοριάς.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ-ΣΥΝΕΔΡΙΑ: Τριάντα πέντε δημοσιεύσεις σε εγχώρια και ξένα επιστημονικά περιοδικά και Πρακτικά και αντίστοιχες συμμετοχές σε συνέδρια.

Έχει συγγράψει τέσσερα βιβλία με θέματα από την πολιτιστική κληρονομιά της Καστοριάς. 

Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος, κατά κόσμον Γεώργιος Βλάχος, γεννήθηκε στά Ἰωάννινα τό 1945. Σπούδασε στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ἐξελέγη Μητροπολίτης τό 1995 καί στήν Μητρόπολή του, ἐκτός ἀπό τό ἐκκλησιαστικό ἔργο, ἀνέπτυξε ἕνα μεγάλο κοινωνικό ἔργο ὡς Πρόεδρος 13 Ἱδρυμάτων τῆς πόλεως, μέ χορήγηση ὑποτροφιῶν σέ μαθητές καί φοιτητές, καί σέ ἄλλες δράσεις. Βραβεύθηκε ἀπό τήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν τό ἔτος 1996 γιά τό βιβλίο του «Τό Πρόσωπο στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση», ὡς τό καλύτερο θεολογικό βιβλίο τῆς πενταετίας. Εἶναι Ἐπίτιμος Διδάκτορας τοῦ Τμήματος Κοινωνικῆς Θεολογίας, τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἐθνικοῦ καί Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν ἀπό τό ἔτος 2008, καί τοῦ Τμήματος Ἰατρικῆς, τῆς Σχολῆς Ἐπιστημῶν Ὑγείας τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων ἀπό τό ἔτος 2016. Εἶναι ἐπίτιμο μέλος τῆς Ἑταιρείας Ἠπειρωτικῶν Μελετῶν (2018).

Συμμετεῖχε ὡς μέλος τῆς Ἀντιπροσωπείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» πού συγκλήθηκε στό Κολυμβάρι τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016).

Διετέλεσε Καθηγητής στήν Μπελεμέντειο Θεολογική Σχολή «Ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνός» τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας στόν Βόρειο Λίβανο, ὅπου δίδαξε γιά τρία ἀκαδημαϊκά ἔτη Ἑλληνική γλώσσα, Χριστιανική ἠθική καί Βιοηθική. Τό 2017, λόγῳ τοῦ μεγάλου ἐρευνητικοῦ του ἔργου τό ὁποῖο ξεκίνησε ἀπό τά φοιτητικά του χρόνια, ἐξελέγη Ἐπίκουρος Καθηγητής Ὀρθόδοξης Ποιμαντικῆς Θεολογίας καί Ἀσκητικῆς στό διδακτορικό πρόγραμμα τοῦ «Ἀντιοχειανοῦ Οἴκου Σπουδῶν» (AHOS), τό ὁποῖο ἔχει πιστοποιηθεῖ ἀπό τήν Ἕνωση Θεολογικῶν Σχολῶν (Association of Theological Schools) στίς Η.Π.Α. καί στόν Καναδά.

Συμμετεῖχε καί δίδαξε σέ 600 περίπου Διεθνῆ καί Πανελλήνια Συνέδρια καί Σεμινάρια, (τά κείμενα τῶν ὁποίων ἔχουν δημοσιευθεῖ σέ ἐπιστημονικά καί ἄλλα περιοδικά, συλλογικούς καί ἀφιερωματικούς τόμους), ὅπως ἐπίσης καί ἐπιστημονικές ὁμιλίες, μεταξύ τῶν ὁποίων στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης, στήν  Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἀμερικῆς (OCA), στό Vancouver τοῦ Καναδᾶ, στό Πανεπιστήμιο τοῦ Seattle, στό Λουθηρανικό Πανεπιστήμιο τῆς Tacoma Pacific Lutheran University, στήν Γερμανία, στήν Οὐκρανία, στήν Συμφερούπολη Κριμαίας, στήν Ρωσία (Μόσχα, Ἁγία Πετρούπολη, Σεργκέεφ Ποσάδ), στήν Γεωργία, στήν Ρουμανία (Βουκουρέστι, Ἰάσιο, Κραϊόβα καί Ἄλμπα Τζούλια), στήν Βουλγαρία (Σόφια, Βάρνα), στήν Βενετία, στήν Αὐστρία, στήν Κωνσταντινούπολη, στήν Κύπρο (Λευκωσία, Λεμεσό), στήν Ἀγγλία, κ.ἄ.

Ἀρθρογραφεῖ στόν ἀθηναϊκό Τύπο («Τό Βῆμα», «Ἐλευθεροτυπία», «Καθημερινή», «Τά Νέα», «Ἐλεύθερος Τύπος», «Ἀπογευματινή», «Κόσμος τοῦ Ἐπενδυτῆ»), παρεμβαίνοντας στίς σύγχρονες κοινωνικοπολιτικές καί ἐκκλησιαστικές ἐξελίξεις καί προσφέροντας τήν ὀρθόδοξη θεολογική ἑρμηνεία τῶν γεγονότων.

Ἔχει συγγράψει πάνω ἀπό ἑκατόν εἴκοσι ἕξι (126) βιβλία, μέ θεολογικό, ἐκκλησιολογικό, κοινωνικό καί ἱστορικό περιεχόμενο, βασισμένα στήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων, σέ σχέση μέ τήν παλαιά καί σύγχρονη φιλοσοφία, ψυχολογία καί κοινωνιολογία. Τριάντα τρεῖς (33) τίτλοι ἀπό τά βιβλία αὐτά (100 μεταφρασμένα βιβλία) έχουν μεταφραστεῖ σε 27 γλῶσσες.

Συμμετεῖχε καί ὑπῆρξε εἰσηγητής σέ πολλά Διεθνῆ καί Πανελλήνια Συνέδρια. Τά κείμενα τῶν εἰσηγήσεών του ἔχουν δημοσιευθεῖ σέ πρακτικά συνεδρίων, σέ ἐπιστημονικά καί ἄλλα περιοδικά, σέ συλλογικούς καί ἀφιερωματικούς τόμους.

Θεωρεῖται ὡς ὁ πιό μεταφρασμένος Ἕλληνας συγγραφέας μετά τόν Νίκο Καζαντζάκη.

Συγγραφικό ἔργο

Τό συγγραφικό του ἔργο εἶναι ἀπόρροια τοῦ ἐρευνητικοῦ του ἔργου, τό ὁποῖο ξεκίνησε ἀπό τά φοιτητικά του χρόνια (μέ καταγραφή τῶν χειρογράφων πού διασώζονται στίς Βιβλιοθῆκες τῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί συμμετοχή στήν κριτική ἔκδοση τῶν ἔργων τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ μέ τήν καθοδήγηση τοῦ Καθηγητῆ Παναγιώτου Χρήστου), τήν ἀνάγνωση τοῦ συνόλου σχεδόν τῶν πατερικῶν κειμένων (ἀποδελτιώνοντας περίπου 20.000 χωρία), καθώς καί τῶν κλασσικῶν καί συγχρόνων κειμένων τῆς θύραθεν παιδείας (τοῦ φιλοσόφου Martin Heidegger, τοῦ ὑπαρξιστή ψυχολόγου Victor Frankl καί τοῦ κοινωνιολόγου Max Weber), τήν συναναστροφή του μέ ἀσκητές καί πατέρες τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τοῦ Μητροπολίτου Ἐδέσσης ἁγίου Καλλινίκου, τοῦ ἁγίου Σωφρονίου τοῦ Essex, τοῦ ἁγίου Παϊσίου, τοῦ π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου, τοῦ π. Ἰωάννη Ρωμανίδη.

Ἀπό τά πολλά βιβλία του ἀποτελοῦν ὁρόσημο τά ἑξῆς:

1. Μιά βραδυά στήν ἔρημο τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπου ἀναλύονται θέματα πού ἀφοροῦν στήν νοερά-καρδιακή προσευχή, «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με» καί γίνεται διάκριση μεταξύ τῆς Ὀρθόδοξης παράδοσης καί τῶν Ἀνατολικῶν παραδόσεων τύπου γιόγκα. Συναφές βιβλίο Ὁ ὀρθόδοξος μοναχισμός, ὡς προφητική, ἀποστολική καί μαρτυρική ζωή.

2. Ὀρθόδοξη Ψυχοθεραπεία. Στό βιβλίο αὐτό παρουσιάζεται ἡ αἰτία γιά τήν ὁποία πιστεύουμε στόν Χριστό καί συνδεόμαστε μέ τήν Ἐκκλησία, ἡ θεραπεία τοῦ νοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ λεπτοτάτη προσοχή καί διακρίνεται ἀπό τήν λογική, ἡ ἀνάλυση καί μεταμόρφωση τῶν παθῶν τῶν ὁποίων ἔχει διαστραφεῖ ἡ λειτουργία, ἡ ἡσυχαστική ζωή πού εἶναι ἡ μέθοδος θεραπείας τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ ὀρθόδοξη γνωσιολογία πού εἶναι ἡ κατάληξη τοῦ ἀνθρώπου ὅταν ἀποκτήση ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ. Τήν Ὀρθόδοξη Ψυχοθεραπεία ἀκολούθησαν τά συναφῆ βιβλία, Ψυχική ἀσθένεια καί ὑγεία, «Ἡ ἰατρική ἐν Πνεύματι ἐπιστήμη»,῾Υπαρξιακή ψυχολογία καί Ὀρθόδοξη Ψυχοθεραπεία, Ἡσυχία καί Θεολογία.

3. Τό πρόσωπο στήν Ὀρθόδοξη παράδοση στό ὁποῖο θίγονται θέματα πού ἀφοροῦν τήν σχέση τοῦ προσώπου μέ τήν θεολογία καί τήν φιλοσοφία, τήν ἀσκητική τοῦ προσώπου, τήν διαμόρφωση τῆς ὁρολογίας τοῦ προσώπου καί τό θέμα τῆς ἐλευθερίας. Συνέχεια τοῦ βιβλίου αὐτοῦ εἶναι ἡ Μεταπατερική θεολογία καί ἐκκλησιαστική πατερική ἐμπειρία.

4. Ἡ ζωή μετά τόν θάνατο πού εἶναι ἕνα βιβλίο πού δέν ἀφήνει κανένα ἀναπάντητο ἐρώτημα στό θέμα μέ τό ὁποῖο ἀσχολεῖται. Ἀπό τόν χωρισμό τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα, τίς μεταθανάτιες ἐμπειρίες τήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς, τό καθαρτήριο πῦρ, τήν δευτέρα παρουσία τοῦ Χριστοῦ, τί εἶναι ὁ Παράδεισος καί ἡ Κόλαση, τό ἀμφιλεγόμενο θέμα τῆς ἀποκατάστασης τῶν πάντων, τήν αἰώνια ζωή.

Συνέγραψε τίς ἱστορικές καί θεολογικές βιογραφίες τῶν συγχρόνων ἁγίων, Καλλινίκου Μητροπολίτου Ἐδέσσης, Σωφρονίου τοῦ Essex, Παϊσίου τοῦ ἁγιορείτου, οἱ ὁποῖες συμπεριλήφθηκαν στόν φάκελο τῶν εἰσηγητικῶν προτάσεων πρός ἁγιοκατάταξη.

5. Τά πέντε βιβλία πού ἀναφέρονται στόν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη τά ὁποῖα δείχνουν τό πολυσήμαντο καί πρωτοπορειακό ἔργο του. Ἁπλῶς τά ἀναφέρουμε:

    α. Ἐμπειρική Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας κατά τίς προφορικές παραδόσεις τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη, τόμος Α΄

    β. Ἐμπειρική Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας κατά τίς προφορικές παραδόσεις τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη, τόμος Β΄

    γ. Πατερική καί Σχολαστική Θεολογία καί τό περιβάλλον τους μέ βάση τίς προφορικές παραδόσεις τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη

    δ. π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, ἕνας Κορυφαῖος Θεολόγος

    ε. π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, τό ἔργο καί ἡ διδασκαλία του (Συλλογικός τόμος)

6. Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί Ἐκκλησία τῆς ῾Ελλάδος. Ἀσχολεῖται μέ τήν διαμόρφωση τοῦ διοικητικοῦ συστήματος τῆς ᾿Εκκλησίας, τήν ἱστορία τοῦ θεσμοῦ, τήν παράδοση πού μεταφέρει ἀνά τούς αἰῶνες, τήν ἀνακήρυξη τῆς Αὐτοκεφαλίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. τά ἱστορικοκανονικά ζητήματα, τίς κρίσεις πού προέκυψαν κατά καιρούς μέ τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος κ.ἄ. Εἶναι βιβλίο μεγάλης ἔρευνας μέσα ἀπό τά Πρακτικά τῆς Ἱεραρχίας καί τόν Τύπο τῆς ἑκάστοτε ἐποχῆς. Τό θέμα αὐτό ὁλοκληρώθηκε μέ τό βιβλίο Τά Συνοδικά καί Πατριαρχικά Κείμενα - Συνοδικός Τόμος τοῦ 1850 καί Πατριαρχική Πράξη τοῦ 1928, Τό συνοδικό καί ἱεραρχικό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας, μέ ἀναφορά στό Οὐκρανικό ζήτημα.

7. Παλαιά καί Νέα Ρώμη, Ὀρθόδοξη καί Δυτική Παράδοση. Τό βιβλίο αὐτό ἀναφέρεται στήν Παλαιά Ρώμη καί τήν ἐξέλιξη τοῦ δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ, στήν Νέα Ρώμη καί τήν πνευματική ὑποδομή της, ὅπως καί στίς ἀντιστάσεις της στίς κατά καιρούς ὑπονομεύσεις, καθώς ἐπίσης καί τήν ἀπόκλιση καί τήν προσέγγιση μεταξύ Παλαιᾶς καί Νέας Ρώμης.

8. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὡς ἁγιορείτης. Ἔζησε σέ μιά δύσκολη καί ταραχώδη ἐποχή. Ὡς ἐμπειρικός θεολόγος καί ὡς ἀπλανής ἑρμηνευτής τῶν Γραφῶν ἐξέφρασε ὅλη τήν Πατερική καί Ἐκκλησιαστική ζωή καί ἐμπειρία. Ἔθεσε τίς θεολογικές προϋποθέσεις τῆς νοερᾶς προσευχῆς καί τοῦ ἀκτίστου Φωτός. Ἀντιμετώπισε τούς Ζηλωτές ὡς γνήσιος ἡσυχαστής καί δέν ἐνεπλάκη σέ πολιτικές διαμάχες. Ἡ διδασκαλία του εἶναι καρπός τῆς ἡσυχαστικῆς του ζωῆς, πού ἔζησε στό Ἅγιο Ὄρος, εἶναι ἀρκετά σύγχρονη γιά τήν ἐποχή μας στήν ὁποία ἐπικρατοῦν τά ἴδια φιλοσοφικά, θεολογικά καί κοινωνικά ρεύματα, γι᾽αὐτό καί πρέπει νά μελετηθῆ καί νά ἐφαρμοσθῆ.

9. Βιοηθική καί βιοθεολογία. Οἱ ἐξελίξεις στόν χῶρο τῆς γενετικῆς μηχανικῆς καί τῆς μοριακῆς βιολογίας, οἱ ἐπιστημονικές ἔρευνες πού φέρνουν στήν δημοσιότητα νέες ἀνακαλύψεις, δημιούργησαν πολλά προβλήματα καί κινδύνους. Ἡ ἐπιστήμη τῆς βιοηθικῆς προσπαθεῖ νά θέση περιορισμούς καί ὅρους, ὥστε νά ἀντιμετωπισθοῦν ὅλες οἱ προκλήσεις καί τά προβλήματα πού δημιουργοῦνται ἀπό τίς βιοϊατρικές ἔρευνες καί τήν βιοτεχνολογική ἐπανάσταση. Στό βιβλίο Βιοηθική καί βιοθεολογία θίγεται μόνον ἡ βάση τῶν βιοηθικῶν προβλημάτων μέσα ἀπό τήν θεολογία τῆς Ἐκκλησίας καί ὄχι οἱ λεπτομέρειες. Ἡ ὀρθόδοξη βιοηθική δέν καθορίζεται ἀπό ἠθικούς καί δεοντολογικούς κανόνες συμπεριφορᾶς, ἀλλά ἀντιμετωπίζει τά βιοηθικά προβλήματα βασισμένη πάντα στά ὀρθόδοξα κριτήρια περί τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Βλέπει τόν κάθε ἄνθρωπο ὡς κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὡς ὄν μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο, πού ὁδηγεῖται πρός τό καθ’ὁμοίωση, δηλαδή, τήν θέωση.

10. Οἱ Δεσποτικές ἑορτές, εἰσοδικό στό δωδεκάορτο καί τήν Ὀρθόδοξη Χριστολογία καί Οἱ Θεομητορικές ἑορτές, τά ἱστορικά καί θεολογικά τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Εἶναι δύο σημαντικά δογματικά βιβλία πού ἀναφέρονται στήν θεολογία περί τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Θεοτόκου, πού εἶναι ἀπόρροια τῶν ἀποφάσεων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Μετάφραση τῶν βιβλίων του

Τά βιβλία του ἄρχισαν νά μεταφράζονται πολύ σύντομα μετά τήν κυκλοφορία τους. Τό βιβλίο Μιά βραδυά στήν ἔρημο τοῦ Ἁγίου Ὄρους μεταφράστηκε τό 1986 στά Ἀραβικά, καί τό 1991 στά ἀγγλικά καί ἀκολούθως σέ ἄλλες 22 γλῶσσες. Ἡ μετάφραση τῶν βιβλίων στά ἀγγλικά, καί ἡ  παρουσίασή τους στήν ἱστοσελίδα τῆς Ἐκδότριας Μονῆς ἀπό τό 1994, ξεκίνησε ἕνα πολύ μεγάλο καί ποικίλο ἐνδιαφέρον τῶν ἀναγνωστῶν, παγκοσμίως. Ἔτσι ἄρχισε ἕνα κύμα μεταφράσεων σέ διάφορες γλῶσσες, στήν ἀρχή εὐρωπαϊκές (γαλλικά, ἰσπανικά, γερμανικά, ρουμανικά), ἀλλά καί ἀσιατικές: κινεζικά, οὐρντού, κορεατικά), ὅπως ἐπίσης καί στά ἀραβικά. Ἐπίσης, πολλές ἐνορίες τῆς διασπορᾶς στήν Ἀμερική ἐνδιαφέρθηκαν γιά τά βιβλία στήν ἀγγλική τους μετάφραση. Ἐκτός ἀπό τίς γλῶσσες πού ἀναφέρονται στόν παρόντα καταλογο, ἔχουν μεταφρασθῆ καί σέ ἄλλες γλῶσσες (σουαχίλι, ὁλλανδικά, ἀλβανικά, φινλανδικά, οὐρντού-πακιστανικά, ἰνδονησιακά κ.ἄ.) καί τά βιβλία αὐτά εἶναι ὑπό ἔκδοση. Ἐπίσης, κεφάλαια ἀπό διάφορα βιβλία ἔχουν δημοσιευθῆ σέ περιοδικά. Ὁπότε, τό σύνολο τῶν μεταφράσεων ἀνέρχεται στόν ἀριθμό 27.

Ἡ προσοχή καί ἡ ἀποδοχή πού ἔτυχαν τά βιβλία τοῦ Μητροπολίτου, ἀποτυπώνεται στό γεγονός ὅτι χρησιμοποιοῦνται ὡς διδακτικά ἐγχειρίδια σέ Θεολογικές Σχολές, ὡς ἐγχειρίδια ψυχοθεραπευτῶν καί δύο ἀπό αὐτά ἀποτέλεσαν ἀντικείμενα διδακτορικῶν διατριβῶν (Ἡ Ὀρθόδοξη Ψυχοθεραπεία καί Τό πρόσωπο στήν Ὀθρόδοξη παράδοση, ἐκπονεῖται δέ καί νέα διδακτορική διατριβή στήν ἐκκλησιολογία του). Ἐπίσης, γιά τήν Ὀρθόδοξη Ψυχοθεραπεία γίνεται λόγος, ὡς ξεχωριστή μέθοδο ψυχοθεραπείας, στόν τόμο πού ἐξέδωσε ἡ Ἀμερικανική Ψυχολογική Ἑταιρεία, μέ τίτλο Handbook of Psychotherapy and Religious Diversity (Ἐγχειρίδιο ψυχοθεραπείας καί θρησκευτικῆς ποικιλομορφίας), στό κείμενο τοῦ Tony Young μέ τίτλο Psychotherapy With Eastern Orthodox Christians.

Ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης είναι διακεκριμένος Έλληνας φιλόλογος, γλωσσολόγος, καθηγητής πανεπιστημίου και λεξικογράφος, καθώς επίσης, παρουσιαστής και πρώην πολιτικός.

Έχει διατελέσει υπουργός Παιδείας από τον Μάρτιο έως τον Μάιο 2012 και πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών από το 2000 έως το 2006. 

Ανακηρύχθηκε Ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών το 2006 και Επίτιμος καθηγητής το 2007. Αναγορεύτηκε επίσης «Άρχοντας Διδάσκαλος του Γένους» από την Α.Θ.Π., τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο. 

Στο ευρύ κοινό είναι ιδιαίτερα γνωστός λόγω του λεξικού της νέας ελληνικής γλώσσας που κυκλοφόρησε το 1998. Πρόσφατα συμπαρουσίαζε την εκπομπή Οι λέξεις φταίνε μαζί με την Βίκυ Φλέσσα στη ΝΕΡΙΤ και μετέπειτα στην ΕΡΤ1, αλλά η εκπομπή ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 2015. Από τον Οκτώβριο του 2020, συμπαρουσιάζει μαζί με την Βίκυ Φλέσσα την εκπομπή Σὲ προσκυνῶ, γλώσσα, που προβάλλεται από το κανάλι της Βουλής.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 6 Ιανουαρίου 1939. Αποφοίτησε από το 9ο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών και στη συνέχεια σπούδασε φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Το 1962 έλαβε το πτυχίο του, ενώ συνέχισε τις σπουδές του στην Ελλάδα και τη Γερμανία με υποτροφία. 

Πριν συμπληρώσει τα 35, έγινε τακτικός καθηγητής Γλωσσολογίας στο Τμήμα Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. 

Το 1991 εκλέχθηκε πρόεδρος του Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής και το 2000 πρύτανης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, θέση που κράτησε μέχρι το 2006, οπότε και ορίστηκε ομότιμος καθηγητής. Είναι, ακόμη, πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας Αρσακείων - Τοσιτσείων Σχολείων, και πρόεδρος της Γλωσσικής Εταιρείας των Αθηνών. 

Διετέλεσε πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού. 

Το 2009 ορίστηκε επικεφαλής του Συμβουλίου Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και ανέλαβε τη διεξαγωγή διαλόγου για τις αλλαγές στο Λύκειο και το εξεταστικό σύστημα ως προς την εισαγωγή στα Ανώτατα Ιδρύματα. Αρθρογραφεί τακτικά στην εφημερίδα «Το Βήμα», ενώ ήταν και επιστημονικός συνεργάτης τηλεοπτικών εκπομπών στη δημόσια τηλεόραση.[1] Υπό την καθοδήγησή του λειτουργεί το «Κέντρο Λεξικολογίας», που το 1998 εξέδωσε το «Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας», το οποίο γνώρισε εκδοτική επιτυχία. 

Η πρώτη έκδοση του λεξικού είχε προκαλέσει έντονες δημόσιες συζητήσεις εξαιτίας της καταγραφής υβριστικών συνθημάτων γηπεδικής χρήσης και «εθνικώς υπόπτων» μεταφορικής χρήσης όρων. Αρχικά αρνήθηκε να τις αφαιρέσει από το λεξικό, αλλά απάλειψε τις επίμαχες καταγραφές σε μια «επανεκτύπωση» του λεξικού. Στην πρώτη έκδοση του λεξικού είχε επίσης ασκηθεί η κριτική ότι αναπαράγει εθνικά στερεότυπα. 

Στις 6 Μαρτίου 2012, στο πλαίσιο μικρού ανασχηματισμού της κυβέρνησης του Λουκά Παπαδήμου, ανακοινώθηκε η τοποθέτησή του ως επικεφαλής στο Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων έπειτα από πρόταση της Νέας Δημοκρατίας. Διετέλεσε υπουργός έως τις 17 Μαΐου 2012.