ณ บ้านหลังเล็กหลังหนึ่งที่ห้องนอนของเด็กชาย หลังจากแม่ของเขาอ่านหนังสือนิทานจบก็พาเข้านอน

ไฟในห้องดับลงเข้าสู่ความมืด แต่ยังพอมีแสงจากดวงจันทร์ทำให้ห้องไม่มืดมากนัก

เมื่อเด็กชายมองไปที่หน้าต่าง เขาเห็นสิ่งผิดปกติด้านนอก ผ้าม่านพริ้วไหว

‘หน้าต่างทำไมถึงเปิด’ เด็กชายคิดในใจ เขาจึงลุกขึ้นเดินไปดูที่หน้าต่าง

ภาพที่เด็กชายเห็นพบว่า จากอาคารบ้านเรือนที่รู้จัก

เปลี่ยนเป็นป่าไม้ที่มีเพียงสีขาวและดำ

เด็กชายรู้สึกอะไรบ้างอย่างที่มือ พอสังเกตดูมือของเขา

มันเปื้อนด้วยสีน้ำเงินจากขอบหน้าต่าง

และรอยสีน้ำเงินนั้นหยดเปื้อนเป็นทาง

เหมือนพยายามนำทางให้เด็กชายเข้าไปในป่านั้น

ด้วยความสงสัยที่มีมากในใจ จึงปีนข้ามหน้าต่างอย่างไม่ลังเล

เดินตามรอยหมึกสีน้ำเงิน

ลึกเข้าไปในป่าสีขาวดำมากขึ้นเรื่อย ๆ

มาหยุดที่ทะเลสาบสีน้ำเงิน มีเงาของดวงจันทร์สะท้อนอยู่บนพื้นน้ำ

เด็กชายเดินลงไปในน้ำ

ทั้งที่เป็นความฝันแต่กลับรู้สึกถึงความเย็นจากน้ำ

เมื่อดำน้ำลึกลงไป

เจออัญมณี

เด็กชายเลือกที่จะเก็บมา

เมื่อขึ้นจากน้ำ

แล้วเดินทางต่อ

เจอเด็กหญิงไร้ดวงตา

“เ…ห็..น…ด..ว.ง..ตา…ของฉันไหม…”

เด็กชายยื่นอัญมณีที่เก็บได้ให้ไป

“ขอ…บ..คุ…ณ”

เด็กหญิงเปลี่ยนเจ้าหญิงจันทรา

จากโลกไร้สีกลับให้มีสีอีกครั้ง

ทะเลสาบสีน้ำเงินมาจากน้ำตาของดวงจันทร์