column

De golfjes kabbelen verder, de horizon tegemoet. Aan de rand , net boven de horizon verzamelen zich enkele wolkjes en de zon zorgt ervoor dat de dag eindigt met een gouden randje. De zon, de zorgt voor warmte, de natuur laat weten dat de winter bijna voorbij is en de lente in aantocht is. Lente, het jaargetijden van stijgende temperaturen, overal voorjaarsbloemen die voorzichtig boven de grond komen. Jonge dieren, nieuw leven.
Maar ik kan er niet van genieten zoals ik dat voorheen deed. Ik mis mijn kleine vent, mijn lieve kleine Jillian. Hoe graag had ik niet gewild dat ik deze foto had kunnen maken, met voor mij de kinderwagen met jou erin en naast mij papa. Nu heb ik deze foto samen met papa gemaakt. Hoe graag had ik niet gewild dat we lopend naar huis waren gelopen en dat we onderweg konden genieten van de vogels die overvliegen, de eendjes die in de weilanden lopen,  ganzen die aan het grazen zijn, in de sloten zoeken naar zwanen.  Hoe graag had ik niet gewild dat als we thuis waren gekomen van de wandeling, ik je lekker op de je speelkleed in de zon uit de wind had kunnen leggen en dat je zo nog even had kunnen kruimelen en spelen tot we naar binnen zouden gaan om samen met papa te gaan eten. Ook gaan mijn gedachten ook vaak de kant op naar hoe je het zou vinden om als je wat groter zou zijn geweest, om te spelen in de speeltuin, samen met ons, je ouders. Andere kinderen te leren kennen.

Het verscheurd mij elke keer als ik hieraan denk of als het weer mooi weer is. We zullen dit nooit weten. Nooit je geluidjes horen als je aan het spelen bent, nooit je glimlach zien, je wereld groter zien worden. Nooit. Een afschuwelijk woord maar de realiteit.
Onze ziel is in tweeën gebroken. En dat is een pijn die niet te beschrijven is. 

De zon zou staan voor kracht, levenslust, energie. Maar dat geeft de zon mij niet. En ik kan het er ook niet uithalen. De energie is soms zo ver te zoeken. Iedereen zegt wel: julie doen het zo goed, want doen jullie het knap. Tuurlijk, er zit doorzettingsvermogen in ons allebei, als sterrenouders. Maar er is maar 1 iemand die ons kracht geeft om door te gaan, uitdagingen niet uit de weg te gaan. En dat is onze lieve zoon. Onze vechter, onze stoere kleine baas,

Het is verschrikkelijk moeilijk om te merken dat de wereld om ons heen door gaat en onze wereld stil staat. We zoeken echt naar lichtpuntjes en de energie om uitdagingen niet uit de weg te gaan. Maar het werkt soms zo tegen dat de buitenwereld hier niet mee om kan gaan. Soms raakt het je tot op het bod en soms kan je het makkelijker van je afschuiven. Maar elke klein dingetje, hoe klein voor een buitenstaander misschien, kost voor ons zo ontzettend veel energie.
Maar dan sluit ik mijn ogen en zoek ik contact met onze lieverd, onze zoon, En dan voel ik dat hij bij ons is, En behoed en ons beschermt.

We vechten ons stap voor stap voorwaarts, maar het gaat op onze tempo. Op onze voorwaarden. En dat symboliseert deze foto ook. Soms kom je door de kracht van je zoon, de kracht van je partner en de doorzettingsvermogen van jezelf een stapje verder, maar dan hoeft er maar iets te gebeuren en dan stroom je net zo makkelijk verder terug als waar je vandaan komt. En dat is iets wat de buitenwereld echt te leren heeft. Sterrenouders de tijd en ruimte geven om hier door heen te komen, tijd en ruimte geven om het enigszins te leren verweven in hun dagelijks bestaan, tijd, ruimte en begrip tonen. Dat is iets wat soms heel heel ver te zoeken is.

Maar vechten zullen we blijven doen, omdat we dat aan onze zoon beloofd hebben. En dan hopelijk, komt er ergens een keer een klein lichtpuntje aan onze horizon.

Tamara

 Liefde,

Al 9 maanden zijn we inmiddels trotse ouders van onze prachtige sterretje Jillian.
Maar het is zo moeilijk.  Je ziet de wereld, je omgeving om je heen doorgaan. Ze vieren Koningsdag, Pasen, Bevrijdingsdag. Als  je in het dorp loopt, zie je gezinnen genieten van de meivakantie. Moeders die in de Action lopen met hun kinderen, die op een warme dag waterspeelgoed mogen uitzoeken.
Zij wel. Zij kunnen genieten. Ik niet. Met dat ik dit zit te schrijven, komen de tranen weer omhoog. Het gemis is zo allesverslindend groot.  Jillian had hierbij mij aan tafel, in zijn stoel moeten zitten. Maar het is stil, Zijn stoel staat hier nog wel aan tafel, dat zal altijd zijn plek blijven.  Het voelt ook niet goed omdat weg te halen.
De afgelopen maanden zijn ook moeilijk geweest wat betreft de buitenwereld. Het doet zo verschrikkelijk veel pijn als mensen geen contact meer zoeken. Niks meer tegen je zeggen. Het lijkt net alsof je er niet toe doet.  Alsof wij er niet toe doen als ouders, alsof Jillian er niet toe doet.  Dit is werkelijk het ergste wat mensen kunnen doen.  Ook mensen die je mijden, express doorlopen, net doen alsof ze je niet zien. Niet eens het fatsoen hebben om even een handje  te komen geven en je te zien.
Het zijn de meest basale omgangsvormen en die lijken ver te zoeken bij andere mensen. Het is natuurlijk ook een stuk onwetendheid, maar praten is toch het minste wat je kan doen.

Ik eer mijn kleine jongen in alles wat ik doe. Elke dag ontbijt ik met beschuitjes. Daar gaan blauwe muisjes op, Want sinds hij er is, heeft hij ons al zoveel gebracht. De onbeschrijflijk gevoel van liefde, van trots, dat we zijn ouders zijn,.
Ook heb ik mijn kleine handtas verruild voor een mooie grote schoudertas waar zijn naam op staat.  In alles wat ik gebruik, ik doe, is Jillian vertegenwoordigd. Is het niet zijn naam, dan wel zijn kleur. ( Turquoise,  groen)
Er zijn maar weinig mensen die Jillian bij zijn naam noemen,  Jillian op hun kalender hebben geschreven.  Dit is echt iets wat de buitenwereld te leren heeft, sterrenkindjes niet verzwijgen. Ze zijn er, ze bestaan. Ze letten op hun ouders, hun broertjes en zusjes als beschermengeltje. Ze verrijken de wereld op een manier die niet te omschrijven is. Maar zoals stichting Rouwkost zo mooi omschrijft: Geen kind is zo aanwezig, als een kind dat wordt gemist. En dat is echt zo.
Help ouders door hun kind te noemen, door na al die maanden nog steeds contact te houden. Ze te laten weten dat ze er zijn, dat hun kindje er is. Door dat te doen, help je al zo ontzettend veel.

Tamara