Menachem Zakalik (1889-1965)

Menachem Zakalik urodził się w Kocku, skąd pod koniec XIX w. przeprowadził się z rodziną do Łukowa. Był synem furmana Chaima Srula (ur. w 1858 r. w Kocku) i Brandli Lei z domu Wajnzycher, wnukiem Abrama Borucha (ur. w 1835 r. w Kocku, również furmana).

Gdy miał 16 lat, przeprowadził się do Warszawy. W 1915 r. opublikował kilka tekstów w gazecie „Hajnt” (Dziś), następnie zamieszczał teksty literackie w antologiach Szturm (Burza) (Warszawa 1917) i Naje himlen (Nowe nieba) (Warszawa 1921). W 1934 r. osiadł w Palestynie. W 1948 r. ogłosił w „Di Prese” (Prasa) w Buenos Aires powieść Ojfsnaj (Od nowa); kilka jej rozdziałów ukazało się w „Arbeter Cajtung” (Gazeta Robotnicza) w Łodzi (1947). 

W Sefer Lukow (Księga pamięci Łukowa) (Tel Awiw 1968; skrócona wersja francuska: Le Livre de Lukow, Paryż 1987) zamieścił opowieść o Łukowie na początku XX w. Ukazały się tam również wspomnienia o Łukowie przed I wojną światową napisane przez jego brata Dawida (Cudka) Zakalika (1900-1980).

Używał pseudonimów: Z. K. Lik, Emze, ZET. Zmarł w Tel Awiwie.

Źródło informacji: Yiddish Leksikon [strona internetowa; wpis z 3 sierpnia 2016 r.].