De geschiedenis van Jacques Urlus

Jacques Urlus maakte zijn eerste Amerikaanse optredens in de opera van Boston in 1912. Na succesvolle optredens in Bayreuth het jaar daarvoor. Zijn debuut in Boston was in Treaston met Gadskie, Homer en Ammato, en hij zong daar ook met Nordica en Marzina. Uit zijn autobiografie blijkt overigens dat de twee zangers die tijdens zijn lange carrière de meeste indruk op hem maakten, Lillileiman en Nordica waren.
Nu belde de metropoliet en hij verscheen daar voor het eerst in 1913, toen hij zich bij de Duitse vleugel van het bedrijf voegde. Tijdens zijn Four Seasons zong hij met alle grote artiesten van die tijd, waaronder Fremestadd, Homer, Mazineure, Ganski, Hemple en Destin. De tussenkomst van de Eerste Wereldoorlog maakte een einde aan zijn grootstedelijke optredens, aangezien de Duitse Opera op dat moment in de Verenigde Staten niet werd getolereerd.
John Stein heeft in zijn commentaar op zijn platen het volgende te zeggen; “Jacques Urlus, vandaag bijna vergeten, moet een van de beste zangers van een eeuw zijn geweest. Zijn stem was krachtig, gelijkmatig geproduceerd over het hele bereik, helder en vol van toon. Alles wat hij deed was muzikaal en zijn veelzijdigheid was uitzonderlijk.”
Met betrekking tot deze veelzijdigheid merkt Stein op dat onder de fragmenten uit de Italiaanse opera zijn verslag van de dood van Otello uitstekend is. Een zachte stem, een droevig gestemde opening, de beltoon en de donkere baritonklank van de stem, verkondigen een ideale Otello-stem. Ook de dramatiek van het stuk is prachtig vastgelegd, vol verlangen en passie. En geen extra doodsgeluiden die de waardigheid van deze werkelijk nobele vertolking kunnen bederven

Een van zijn laatste optredens zou in de zomer van 1933 op 67-jarige leeftijd zijn geweest. Hij was verloofd voor een openluchtconcert in München en werd daarheen gereden door zijn zus Maria, en bij aankomst in hotel The Four Seasons zag een affiche voor het concert in de zaal.
Omdat hij eraan gewend was zijn naam in grote letters te zien, zonder dat deze duidelijk zichtbaar was, vond hij hem bij nadere beschouwing onderaan in heel kleine letters. Vol verontwaardiging nam hij contact op met de directeur, maar de directeur zei: 'Maar je ziet Her Kahmeslanger, de namen staan ​​alfabetisch vermeld en omdat die van jou met een 'u' beginnen, staat hij onderaan. Maar Urlus antwoordde met het feit dat iemand die met een 'z' begon boven hem stond.
Stotterend kwam hij terug, 'maar als je Her Kahmeslanger ziet, moet je weten dat de Führer en Richt-minister Goble het concert zullen bezoeken en ze zouden zeker geschokt zijn als de naam van een buitenlander bovenaan het programma stond. ‘De Führer’ zei Urlus en er viel een dodelijke stilte in de hotelhal. “Uw Führer betekent niets voor mij”. Onbeleefd bedoel ik eigenlijk iets dat met rotzooi te maken heeft. “En als de rekening niet binnen een uur wordt gewijzigd, ga ik terug naar Nederland”. Dat was niet het geval en hij vertrok. Spel en een beetje spanning tot het einde. In 1934 onderging Urlus een operatie en stierf onverwachts op 6 juli 1935 in Noordwijk  aan Zee.
Als laatste eerbetoon en nogmaals om zijn veelzijdigheid te tonen, is hier zijn Bloemenlied van Carmen, gemaakt voor de grammofoonmaatschappij in 1912.