Tarpeia
Who was Tarpeia?
Tarpeia, in Roman mythology, was a vestal virgin, the daughter of the commander of the Capitol Spurius Tarpeius in Rome during the Sabine War. Traditionally, she offered to betray the citadel if the Sabines would give her what they wore on their left arms, i.e., their golden bracelets; instead, keeping to their promise, they threw their shields on her and crushed her to death. The story may have been an attempt to account for the Tarpeian Rock, a cliff on the Capitoline Hill over which murderers and traitors were thrown. (source: Encyclopaedia Britannica)
Tarpeiae commendatio through Blabberize / Self introduction of Tarpeia in Latin:
Salvete, amici! Mihi nomen est Tarpeia. Spurius Tarpeius, arcis Capitolinae praefectus, pater meus est. Postquam Romani mulieres Sabinas raptaverunt, bellum inter Sabinos et Romanos incepit et Titus Tatius Romam oppugnavit. Virgo vestalis sum et ex fonte extra moenia aquam puram ad sacra Vestae petere solebam. In historia mythica sum virgo vestalis quae, Romulo regnante, arcem in Capitolino monte hostibus Sabinis fraude tradidit. Nonnulli auctores dixerunt me non avaritia captam sed amore pulchri Tatii fuisse. Ego non patriam prodere volui, sed e contrario, ablatis clipeis, Sabinos inermes Romuli militibus tradere. Mortem accepi a militibus Sabinis, dum me scutis obruunt. Gaudeo quod vos video!
Chat between Tarpeia and his father Tarpeius through Fake iPhone.
Annotated image:
The death of Tarpeia by Bartolomeo Pinelli (1781-1835).
Luigi Miraglia Fabulae Syrae
1.- Olim Sabini, qui in Latio habitabant, magno exercitu Romanos, hostes suos, oppugnaverunt. Qui quidem, portis clausis, urbem suam defendere conabantur.
Sabini vero, fortissime pugnantes, urbem paene ceperunt. Romani, qui strenui milites erant, breves gladios, galeas ex ferro factas, longas hastas gerebant, quibus semper parati erant ad pugnandum: at Sabini quoque optima arma habebant.
In bracchi sinistro vero, quo scuta tenebant, armillas aureas gerere solebant.
Tarpeia, quae improba et mala puella Romana fuit, ea Sabinorum ornamenta, quae procul ex Roma moenibus in sole lucentia conspexerat, habere cupiebat: ei enim pulcherrima esse videbantur.
Quoniam igitur cupidissima facta erat illud aurum habendi, noctu ex urbe exiit, quia Sabinorum castra petere volebat. Postquam illuc pervenit, "O Sabini" inquit, "si mihi dabitis ea, quae in brachiis sinistri geritis, statim vobis portas aperiam et viam monstrabo, qua in urbem ingredi poteritis."
Itaque Sabini, qui cupidissimi erant urbem expugnandi, Tarpeiam secuti, ad portas urbis pervenerunt, quas Tarpeia statim aperuit. Hostes, in urbem ingressi, impetu in Romanos facto, brevi eos vicerunt atque magnam praedam ceperunt.
Postquam multos homines interfecerant, domos incenderant, ornamenta, nummos et alias res pretiosas abstulerant, iam fessi pugnando, et studiosi in patriam suam revertendi, "O Tarpeia" dixerunt, "quamquam mala et improba femina nobis videris esse, dabimus tamen, ut polliciti sumus, ea, quae in brachiis nostris sinistris gerimus!" Tarpeia laeta ad milites accessit; qui quidem ridentes in eam non armillas, sed gravissima sua scuta iecerunt! Tarpeia, multis scutis oppressa, ad terram cecidit et mortua ibi iacuit.
Abbatis Lhomond De viris illustribus
2.- ... Sabini ob virgines raptas bellum adversus Romanos sumpserunt, et cum Romae appropinquarent, Tarpeiam virginem nacti sunt, quae aquae causa sacrorum hauriendae descenderat. Huius pater Romanae praeerat arci. Titus Tatius Sabinorum dux Tarpeiae optionem muneris dedit, si exercitum suum in Capitolium perduxisset. Illa petiit quod Sabini in sinistris manibus gerebant, videlicet annulos et armillas. Quibus dolose promissis, Tarpeia Sabinos in arcem perduxit, ubi Tatius eam scutis obrui praecepit. Nam et scuta in laevis habuerant. Sic impia proditio celeri poena vindicata est.
3. Titus Livius "Ab urbe condita" I, XI
Nouissimum ab Sabinis bellum ortum multoque id maximum fuit; nihil enim per iram aut
cupiditatem actum est, nec ostenderunt bellum prius quam intulerunt. Consilio etiam additus dolus.
Sp. Tarpeius Romanae praeerat arci. Huius filiam virginem auro corrumpit Tatius ut armatos in
arcem accipiat; aquam forte ea tum sacris extra moenia petitum ierat. Accepti obrutam armis
necavere, seu ut vi capta potius arx videretur seu prodendi exempli causa ne quid usquam fidum
proditori esset. Additur fabula, quod volgo Sabini aureas armillas magni ponderis brachio laevo
gemmatosque magna specie anulos habuerint, pepigisse eam quod in sinistris manibus haberent; eo
scuta illi pro aureis donis congesta. Sunt qui eam ex pacto tradendi quod in sinistris manibus esset
derecto arma petisse dicant et fraude visam agere sua ipsam peremptam mercede.