Oficio de actor

Xogar, somos parte dun equipo. Non-transcendencia da obra de arte.

Javier Cámara:

Hay cosas que no enseñan en ninguna escuela de Arte Dramático: esta profesión es muy bonita si la disfrutas, si juegas, si no envidias, si vas con la prisa justa. Haz lo que te dicen, estudia, memoriza, apréndete el guion como el puto padrenuestro, no te tropieces con los muebles, sé buen compañero, repasa tu texto continuamente, compórtate bien, sonríe, no pienses que tienes las llaves de nada, las películas son de los directores y tú eres un buen engranaje de una cadena preciosa, ponte a disposición del resto, disfruta de este puto camino maravilloso. No has venido a alterar el mundo de nadie, pero si estás donde tienes que estar, tu vida va a cambiar, tu mundo va a cambiar.

Leonor Watling:

Una película o una serie es como una obra de artesanía, como construir un reloj, hay que intentar que funcione, y a veces surge el arte. ¿Por qué? No se sabe. Mi sensación es que hay un equipo corriendo la maratón y llevándote a hombros. Es como ser el niño del castell: “¡Yo soy el niño del castell!”. Ya, pero es que tiene que haber 150 personas más para que te subas.

Ese enganche superpoderoso está en formar parte de un equipo donde todo está entrelazado como un tapiz. A veces estás rodando a las cinco de la mañana descalzo, muerto de frío, rodeado de todo el equipo, de los figurantes, y piensas: “Pero si todo es mentira, da igual si no lo hacemos. Si lo dejamos, no pasa nada”. Pero estamos todos a muerte y entonces dices: “¡Hostia, qué bonito!”

Formación informal: sempre aprendendo, ensinar.

Pepe Soriano: Tuve muchos maestros, sigo formándome. Este oficio es como una pirámide, cuando llegas arriba empiezas a bajar otra vez, mientras que tu también vas enseñando.

Oficio e anti-oficio: non apelar ao oficio

Pepe Soriano:

A veces la ropa me lleva al personaje, a veces la obra está tan clara que el texto me dice lo que tengo que hacer y lo que ocurre, y a veces tengo que ver que hay detrás del texto. No tengo una sola manera de abordar, en cada momento me arrimo como puedo y tratando honestamente de no apelar al oficio, a lo que sé hacer, porque eso que sé hacer generalmente me traiciona. “ya lo tengo hecho” es peligroso. Generalmente busco el personaje y se me escapa, lo busco y se me escapa, y un dia hago un gesto con una mano así y el director dice ese gesto es del personaje. Y a partir de ese pequeño gesto va saliendo todo el personaje. Es la revelación, da mucha alegria, es una flor que se abre.

Disparadores: a roupa, un xesto.

Pepe Soriano:

A veces la ropa me lleva al personaje, a veces la obra está tan clara que el texto me dice lo que tengo que hacer y lo que ocurre, y a veces tengo que ver que hay detrás del texto. No tengo una sola manera de abordar, en cada momento me arrimo como puedo y tratando honestamente de no apelar al oficio, a lo que sé hacer, porque eso que sé hacer generalmente me traiciona. “ya lo tengo hecho” es peligroso. Generalmente busco el personaje y se me escapa, lo busco y se me escapa, y un dia hago un gesto con una mano así y el director dice ese gesto es del personaje. Y a partir de ese pequeño gesto va saliendo todo el personaje. Es la revelación, da mucha alegria, es una flor que se abre.

el actor tiene la obligación de ser divertido

El Brujo:

No hay nada complicado. Es cuestión de trabajo y de energía para, ante todo, mantener la atención. Y divertir, el actor tiene la obligación de ser divertido, es la esencia de un cómico.

Esto es aburrido. ¡Es una mierda!

So booooring!: Isto é o peor que che pode dicir Philippe Gaulier, antes de bater en ti e mardarte ao posto.

Gaulier di: O teatro é a extensión da vida. As mesmas leis gobernan unha e outra.

Un Nelson Mandela aburrido non podería ter liberado a Sudáfrica do apartheid. O máis subversivo do xeito de ensinar de Gaulier é a súa énfase no pracer. E tamén na complicidade: Unha grande actuación consiste en partillar un secreto, un chisca-lo ollo, unha piada coa audiencia. É o momento no que conectamos co público.

“Eres la definición de un mal estudiante”, croa el profesor septuagenario. “Esto es aburrido. ¡Es una mierda! " El alumno de Gaulier lo mira boquiabierto, castigado y sin tonterías, mientras sus compañeros de clase se ríen alegremente de su incomodidad. Para aquellos que aspiran a ser divertidos, este es el lugar para estar, y los latigazos de Gaulier son una forma exquisita de tortura. “It’s really, really hard. But once you can handle the insults, something inside you cracks and you can begin.”

Si eres actor, no deberías sentirte cómodo. Si quieres estar cómodo, debes ser farmacéutico

http://totaltheatre.org.uk/archive/features/genius-or-egoist-work-philippe-gaulier-part-ii

http://www.criticalmuse.com/stage/interview-philippe-gaulier-clown-master-supreme-from-daily-telegraph/

más sobre Gaulier en https://www.santiprego.com/teor%C3%ADa-e-historia-do-espect%C3%A1culo/historia-do-espect%C3%A1culo/espect%C3%A1culos-musicais/2-teatro-e-m%C3%BAsica#h.z2a0p937bbce



Actuar é reaccionar: escoitar, complicidade.

Pepe Soriano: Yo trabajo siempre teniendo en cuenta al otro.


Leccións de Isabel II

“Ningún miembro de esta familia”, había dictaminado la reina, “debe ser visto sonriendo en público”. [Este é un bo tip fronte ao problema que ocasiona ter a cara completamente relaxada para un plano curto, por un lado; e por outro, evitar que esa relaxación facial nos conduza a un sorriso descontraído. Isto pode levar ao director a preguntarnos: "estás nun enterrro (ou nun xuízo...) de que estás a rir?".

“Tómate la segunda copa de vino si quieres”, le dijo la reina madre en un banquete, “pero recuerda que tienes que reinar toda la tarde”. [Outro tip interesante en relación a manter o personaxe durante toda a xornada. Como persoas, podemos empatizar cos problemas do equipo, rir a cachón ou chorar abrazados a un pertiguista, pero chegara un momento da xornada en que nos poñerán a cámara diante, e nese momento teremos que ser o personaxe. O truco consiste en ser o personaxe todo o día, pero cun perfil baixo]

María, su mayestática abuela, ya le había dado otro consejo para las ocasiones de gran pompa: sentarse cada vez que pudiera e ir al baño en cuanto tuviera oportunidad. [Se paramos para comer un bocata, come algo, mesmo que non teñas fame. Se hai un cuarto de baño desocupado, vai, mesmo que non teñas ganas. Se hai unha cama ou un sillón, durme ou descansa, mesmo que non che apeteza. Probablemente non teremos outra oportunidade ata dentro de cinco horas, e entón lamentarémolo]