У сярэдзіне 30-х гадоў з-за цяжкіх умоў жыцця ў калгасе бацька вымушаны быў шукаць заробку – спачатку ў Дольцах, а потым ва Ушачах. У 1934 годзе забраў ва Ушачы сям’ю. Трэба было прывыкаць да новых людзей, прыстасоўвацца да новых умоў. Еўдакія стала вучаніцай другога класа Ушацкай сярэдняй школы. Ад хаты да школы было рукой падаць, толькі прабегчы праз базарную плошчу, каля будынка міліцыі, а там – чырвонае цаглянае памяшканне. Калі брат Сяргей стаў дарослым (яму было 17 гадоў), ён угаварыў бацькоў перавезці ва Ушачы хату са Старыны. Талакой за 20 кіламетраў, перавезлі старыняне на падводах бярвенні. Новая вуліца, дзе бацькі паставілі хату, называлася Базарнай, дом 7 (зараз гэта вуліца Фрунзе).

Вельмі любіла Еўдакія брата Сяргея, старэйшага за яе на сем гадоў. Вучыўся ён добра, быў цудоўным «артыстам», на святочнай дэманстрацыі ішоў на чале школьнай калоны, добра фатаграфаваў, быў добрым спартсменам... Ён часта браў Еўдакію ў свой клас, пакідаў іншы раз яе нават на тым ці іншым уроку, за што настаўнікі на яго ніколі не сварыліся. Еўдакія ўдзельнічала ў розных гуртках самадзейнасці. Сама рыхтавала касцюмы для танцаў: фартушкі і спаднічкі, карону з нашытымі мамінымі пацеркамі. Кожны год, а то і па два разы ў год, ёй давалі прэміі за выдатную вучобу і прыкладныя паводзіны: кніжкі, ранцы, санкі, чаравікі. На Дошцы гонару Ушацкай школы было змешчана фота, а пад ім – надпіс: «Сям’я выдатнікаў вучобы: Лось Сяргей, Лось Маня, Лось Дуня». 

...Ішоў 1939 год. Вайна з фінамі. Праз мястэчка рухаюцца калоны чырвонаармейцаў, некаторыя прыпыняюцца ў хаце бацькоў, спяць на падлозе, стомленыя, хмурыя, абмарожаныя. Яны ідуць на вайну. Кіламетраў з дзясятак ад Ушачаў граніца. Бацькі баяцца за сына, які працуе настаўнікам (а настаўніку было ў той час усяго 17 гадоў!). Ён камсамолец, актывіст, павінен быў служыць на Ваенна-Марскім флоце. Разумела ўсё гэта і Еўдакія, хоць і малая яшчэ была. Калі чула такія гутаркі, плакала, прасіла Сяргея «нікуды не ісці...».

Еўдакія пайшла ў шосты клас. Праз два тыдні яе перавялі ў сёмы. Вайна перапыніла вучобу ў школе на тры гады. Занімаючыся ў сёмым класе, яна напісала некалькі вершыкаў, некаторыя з іх былі змешчаны ў школьнай сценгазеце. Але яна саромелася, што «непрыгожыя» яны, хоць аднакласнікі і хвалілі. Не ведала Еўдакія тады, што такое паэзія, ніколі не бачыла «жывога» паэта. Шмат чытала кніжак. 3 атэстатам выдатніцы скончыла сёмы клас Ушацкай сярэдняй школы ў 1945 годзе. У гэтым жа годзе, 9 мая, усе святкавалі Дзень Перамогі.

Еўдакія марыла стаць машыністам на чыгунцы, каб шмат ездзіць, усё бачыць і ведаць. Падалася з гэтай марай у Оршу: пехатой 40 кіламетраў да Полацка, а там – на таварняку, на падножцы вагона, без білета, без грошаў і харчоў. Тыдні праз два тым жа шляхам вярнулася яна дамоў. Не спадабаўся ёй чыгуначны тэхнікум, куды яе залічылі без экзаменаў. Не аддаў дырэктар тэхнікума яе дакументаў аб заканчэнні сямігодкі, бо не адпускаў добрую студэнтку. Еўдакія вырашыла паступаць ў педвучылішча якое знаходзілася ў Лепелі.

Яе сястра Марыя вучылася ўжо на другім курсе. Дырактар педвучылішча М. Кандрацьеў залічыў Дуню на першы курс, хоць у яе не было дакументаў аб адукацыі, паверыў на слова. У памяшканні вучылішча ў гады вайны размяшчалася нямецкае гестапа, дзе катавалі савецкіх патрыётаў. Жылі Марыя з Еўдакіяй у інтэрнаце з абгарэлымі сценамі, у пакойчыку, дзе легчы спаць распранутым нельга – задубееш да раніцы. Прынасілі са сталовай у гліняным гарлачыку на вяровачцы два літры супу з чорнай фасоляй ці з мёрзлай капустай, без хлеба з’ядалі гэтую ежу і так – да заўтрашняга такога ж абеду. На базары было ўсё дарагім, стыпендыі хапала на 2 кавалачкі хлеба. Вучыліся старанна, Еўдакія перажывала за кожную «чацвёрку». У Лепельскім педвучылішчы яна пісала вершы на рускай мове. Усё ж было рускае, па-беларуску не гаварылі. Але ў душы яе жыло беларускае слова. Марыя чытала вершы сястры ў газетах вучылішча, заўсёды слухала яе са сцэны. Не забывалась Еўдакія наведваць Лепель і тады, калі стала паэтэсай (педвучылішча пасля вайны ужо там не было). Яна сустракалась з былымі настаўнікамі, аднакурснікамі, вучнямі школ, жыхарамі горада. Па іх просьбе пасылала ім з Мінска свае кніжкі, песні...

Два гады вучобы на Вышэйшых літаратурных курсах прайшлі недарэмна. Папоўнены веды ў паэзіі, прозе, напісаны і перакладзены на рускую мову яе вершы, набыта шмат сяброў з розных куткоў краіны. На суботніках яна садзіла дрэўцы, сустракалася з вядомымі дзеячамі літаратуры і культуры. Пасылала з Масквы у Мінск вершы, некаторыя друкаваліся. У госці да яе прыязджалі сябры з Мінска, з іншых гарадоў Беларусі. У гэты час у выдавецтве «Маладая гвардыя» выйшаў першы зборнік Еўдакіі Лось на рускай мове. Адразу яе павіншаваў Б.Акуджава. Пасля заканчэння Вышэйшых літаратурных курсаў у Маскве Еўдакія некаторы час працуе ў газеце «3вязда». Але сямейнае жыццё прымусіла пакінуць працу: нарадзіўся сын.