Σχολές Γονέων : εκπαιδευτικό πρόγραμμα που διεξάγεται μια φορά τον μήνα συζητώντας και αναλύοντας σημαντικά θέματα γύρω από το παιδί και την γονεικότητα. 

Ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα ορόσημα στη ζωή ενός παιδιού αλλά και της οικογένειάς του είναι η μετάβαση από το οικογενειακό στο σχολικό περιβάλλον.

Η πλειοψηφία των παιδιών ξεκινά τα πρώτα του σχολικά βήματα και επιτεύγματα σε παιδικό σταθμό στην ηλικία των 2,5 ετών. Όπως με όλες τις μεταβάσεις στη ζωή, έτσι κι αυτή, χρειάζεται τον δικό της χρόνο προσαρμογής και τον δικό της χειρισμό. Η συγκεκριμένη μετάβαση είναι ιδιαίτερης σημασίας τόσο για τα παιδιά που κάνουν τα πρώτα τους βήματα για την ανεξαρτητοποίηση και τον αποχωρισμό από την οικογένεια, όσο και για τους ίδιους τους γονείς που αρχίζουν να αφήνουν τα παιδιά τους να ανοίγουν τα φτερά τους, που τροποποιούν την καθημερινότητά τους και που αναδύεται πληθώρα συναισθημάτων.

Σημαντικό συστατικό στοιχείο σε κάθε μετάβαση είναι η προσαρμογή. Γνωρίζουμε ότι το 80% των παιδιών παρουσιάζει δυσκολίες προσαρμογής κατά τον πρώτο μήνα φοίτησης στο σχολείο. Η προσαρμογή, δηλαδή η ικανότητα του παιδιού να οργανώνει την ύπαρξή του, την συμπεριφορά και το συναίσθημά του με τις εκάστοτε κάθε φορά συνθήκες, κρατάει 15 ημέρες, ενώ πολλές φορές έχει πλήρως προσαρμοστεί στους 2 μήνες. Το πρώτο διάστημα (1-2 εβδομάδες) τα παιδιά βιώνουν έντονο άγχος και φόβο για την νέα συνθήκη, ανασφάλεια που αποχωρίζονται τους γονείς τους και το οικείο περιβάλλον τους, αλλά και απογοήτευση ή ματαίωση όταν δεν καταφέρνουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις μιας κατάστασης. Μετά τις δυο πρώτες εβδομάδες τα συναισθήματα είναι συγκρουσιακά ˙ χαρά που βρίσκονται στο σχολείο και ανάμεσα σε συνομηλίκους, αλλά και λύπη που φεύγουν από το σπίτι. Σταδιακά τα αρνητικά συναισθήματα μειώνονται και η καλή διάθεση, η ζωντάνια και η θετικότητα έχουν περισσότερο χώρο.

Το άγχος του αποχωρισμού είναι μια φυσιολογική αντίδραση τόσο των παιδιών όσο και των γονέων. Παρατηρείται σε στιγμές που βρίσκονται έξω από την ζώνη ασφαλείας τους, όταν κάνουν κάτι καινούριο που τα φοβίζει ή όταν βρίσκονται σε περιόδους μεγάλων αλλαγών (π.χ. αποθηλασμός, ερχομός ενός νέου μέλους, μετακόμιση, πένθος, διαζύγιο κ.α.). Χρειάζεται, όμως, να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι προσωρινό και πως το κάθε παιδί θα εκφράσει το άγχος του με διαφορετικό τρόπο. Οι αναμενόμενες αντιδράσεις του άγχους είναι το κλάμα, τα ξεσπάσματα θυμού, η προσκόλληση στους ενήλικες και η ανησυχία (φόβος & ανασφάλεια) όταν καλούνται να αποχωριστούν τους γονείς τους. Ο ευκολότερος τρόπος για να αντιμετωπιστεί είναι μέσα από την σχέση που θα αναπτυχθεί με τον κύριο φροντιστή και την ικανοποίηση των συναισθηματικών τους αναγκών.

Είναι απαραίτητο να διατηρήσετε μια στάση ηρεμίας, αυτοελέγχου και αυτοπεποίθησης. Η υπομονή και η υποστήριξη είναι σημαντικά στοιχεία όταν το παιδί δυσκολεύεται. Η σταθερότητα στις πρακτικές σας και τα κατάλληλα όρια είναι ο μοναδικός τρόπος ώστε το παιδί να γίνει ανεξάρτητο. Η εξάσκηση στον αποχωρισμό με μικρά και σταθερά βήματα, ακόμη και με αργό ρυθμό, η ανεξαρτητοποίηση μέσα από το σπίτι όπου αποκτώντας τη δική του αυτονομία σε πράγματα που ήδη μπορεί να καταφέρει (π.χ. να παίξει μόνο του, να αυτοεξυπηρετηθεί, να καθίσει στο δωμάτιό του), ελαχιστοποιούν το άγχος.

Για μια ομαλή μετάβαση από το οικογενειακό στο σχολικό περιβάλλον είναι απαραίτητη η ενίσχυση της αυτοεικόνας και της αυτοπεποίθησης του παιδιού. Σ’ αυτά βοηθά η κοινωνικοποίηση και η επαφή με παιδιά της ηλικίας του προτού ξεκινήσει τον παιδικό σταθμό, ενισχύοντας την επικοινωνία και τα Σαββατοκύριακα. Η ενημέρωση, η επεξήγηση και η συζήτηση γύρω από την αλλαγή αυτή θα δημιουργήσει μια ρεαλιστική εικόνα της κατάστασης με την οποία το παιδί θα έρθει αντιμέτωπο, ενώ θα μειώσει το άγχος του απρόβλεπτου και τα συναισθήματα της ανασφάλειας. Έτσι ενισχύεται περισσότερο το συναίσθημα της ανυπομονησίας και της χαράς για το «καινούριο». Στην συνέχεια, η πραγματοποίηση επίσκεψης και η σταδιακή γνωριμία και εξοικείωση με το περιβάλλον του παιδικού σταθμού, η ενσωμάτωσή του σε όλη την διαδικασία με την συμμετοχή του, με την λήψη πρωτοβουλιών, με το διάβασμα παιδικών βιβλίων, με το παιχνίδι ρόλων οικοδομούμε τις βάσεις για την συναισθηματική έκφραση και την ασφάλεια. Τέλος, μιλώντας με συναισθήματα για τη δική μας εμπειρία στο σχολείο και δημιουργώντας μια πρωινή ρουτίνα έχουμε ήδη ολοκληρώσει το μεγαλύτερο μέρος της προσπάθειας περί προσαρμογής.

Την στιγμή της αναχώρησης από τον παιδικό σταθμό χρειάζεται να είστε αποφασιστικοί και τρυφεροί. Αγκαλιάστε το παιδί και αποχαιρετίστε το σύντομα, γλυκά, σταθερά και χωρίς ενοχές. Εξηγείστε που θα βρίσκεστε εσείς και τι θα κάνετε όταν εκείνο θα είναι στο σχολείο και ενημερώστε το με σαφήνεια και ακρίβεια την ώρα που θα έρθετε να το πάρετε ή θα πάει στο σπίτι. Έχετε στο μυαλό σας να μην εξαφανιστείτε σε περίπτωση που κλαίει πολύ, να μην επιστρέψετε πίσω, ούτε να καθυστερήσετε να αποχωρίσετε. Το έντονο κλάμα του παιδιού αποτελεί ένα μέσο να διεκδικήσει, να ζητήσει και να αλλάξει τις καταστάσεις γύρω του, κάτι που σημαίνει ότι ενίοτε είναι ένα μέσο χειρισμού της δικής σας συμπεριφοράς για να αποκτήσει αυτό που επιθυμεί εκείνη την ώρα. Απομακρυνθείτε ήρεμα και με σιγουριά τονίζοντας ότι το αγαπάτε.

Είναι απαραίτητο να προσέξετε να μη μεταφέρετε το δικό σας άγχος, τους δικούς σας προβληματισμούς ή ανασφάλειες σχετικά με την επίδοση, την πρόοδο και την προσαρμογή του. Έχετε στο μυαλό σας ότι προσπαθούν να αντιληφθούν και να ερμηνεύσουν τον κόσμο γύρω τους, τον εαυτό και τα συναισθήματά τους μέσα από τον κόσμο των ενηλίκων έχοντας συγχρόνως επαφή με πληθώρα ερεθισμάτων που χρειάζονται χρόνο να τα επεξεργαστούν. Είναι σημαντικό να καταπολεμήσετε τους δικούς σας φόβους και άγχη περί αποχωρισμού, ενώ κρατήστε στο νου σας ότι όλα τα παιδιά έχουν ανάγκη από υπομονή, επιμονή, νοιάξιμο, χώρο και χρόνο, σταθερότητα, ψυχραιμία, ασφάλεια, όρια και ευελιξία.

Πηγή:

https://yourearticles.com/paidagwgika/h-metavash-apo-to-oikogeneiako-sto-sxoliko-perivallon-prosarmogh-se-paidiko-stathmo/

Μια ξαφνική ζαλάδα, ένα τρέμουλο στα χέρια, τα πόδια σου δεν σε κρατούν. Ιδρώνεις, έχεις ταχυπαλμίες, μουδιάζεις. Δεν μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου και χάνεις τη ζωή κάτω από τα πόδια σου. Δυσκολεύεσαι να ανασάνεις, δυσκολεύεσαι να μιλήσεις, να εξηγήσεις. Ένας κόμπος στο λαιμό, στο στομάχι, ένας πόνος στο στήθος, κάτι σαν πλάκωμα. Κλαις με αναφιλητά. Δεν μπορείς να σταματήσεις τα δάκρυά σου. Τα μάτια σου στάζουν. Νιώθεις ότι θα λιποθυμήσεις, νιώθεις ότι πεθαίνεις, ενώ το κεφάλι σου πάει να σπάσει. Νιώθεις ότι έχεις χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και άραγε τι σκέφτεσαι;

«Θα πάθω κακό!», «Δε θα τα καταφέρω, θα πεθάνω, θα τρελαθώ!», «Τι μου συμβαίνει; Γιατί;», «Δεν μπορεί κανείς να με βοηθήσει». Λες, «Φύγε», και τους διώχνεις όλους, για να παλέψεις μόνος σου. Σε πιάνει υστερία και τρέμεις ακόμη περισσότερο.

Φοβάσαι, αλλά ο φόβος είναι πιο βαθύς απ’ όσο μπορείς να συνειδητοποιήσεις εκείνη την ώρα. Οι σκέψεις δεν είναι μόνο αυτές σχετικά με την υγεία σου, σχετικά με το τώρα και το σώμα σου. Οι σκέψεις σου αφορούν το παρελθόν σου και το μέλλον σου. Ένας φόβος για την στιγμή, ένας φόβος για το αύριο και ένας φόβος για το πάντα. Κι εκεί είναι που παραλύεις, γιατί το αύριο, το μέλλον και το για πάντα τρομάζει. Νιώθεις ακινητοποιημένος και πράγματι το σώμα σου είναι παγωμένο εκείνη την ώρα.

Αν σου έχει συμβεί μια τέτοια κρίση, συνειδητοποιείς ότι παθαίνεις ξανά κρίση πανικού και εκεί προσπαθείς πιο γρήγορα να αντέξεις, να υπομείνεις και να βρεις όλους εκείνους τους τρόπους που σε βοηθούν να επανέλθεις στην πραγματικότητα. Χρειάζεται να καθίσεις, να ξαπλώσεις, να πάρεις βαθιές ανάσες, να πάψεις να σκέφτεσαι και να ξεθολώσεις.

Αν σου συμβαίνει πρώτη φορά χρειάζεται να πάρεις τον χρόνο σου μέχρι να κατανοήσεις τι είναι αυτό που σου συνέβη, πώς ξεκίνησε και να ηρεμήσεις. Σε κάθε περίπτωση εκείνη την ώρα έχεις ανάγκη να έχεις δίπλα σου ένα έμπιστο άτομο, όταν αποκτήσεις τις δυνάμεις σου, και να ακούσεις τη φωνή του, να μοιραστείς την εμπειρία σου όσο μπορείς, να μην την καταπνίξεις. Αν δεν έχεις κανέναν, καλό θα είναι να μείνεις μόνος σου και να αντλήσεις δύναμη από τον εαυτό σου. Είναι ο μοναδικός που έχεις στις δύσκολες και στις εύκολες στιγμές. Είναι το στήριγμά σου και ξέρει πάντα να σε βοηθήσει. Αρκεί να τον ακούσεις, αρκεί να του δώσεις την ευκαιρία να σου μιλήσει. Μη ξεχνάς ότι ο εαυτός μας πάντα βρίσκει τρόπους να μας σώζει, να μας φροντίζει. Με παράδοξους ή μη τρόπους, πάντα διαθέτει το αίσθημα της αυτοσυντήρησης.

Και η κρίση, που κάθε φορά έρχεται, αποτελεί ένα μέσο να σε κινητοποιήσει και να σου υπενθυμίσει να αγαπάς τον εαυτό σου. Και να τον αγαπάς για όλα, να τον αποδέχεσαι και να τον αφουγκράζεσαι. Το σώμα μιλά όταν η φωνή σου έχει αποσιωπήσει. Όταν ο θυμός, ο φόβος κι η μοναξιά σου έχουν καταπνιγεί. Καμιά φορά η κρίση πανικού είναι ο τρόπος που έχει ο εαυτός μας να μας δείξει πόσο τον υποτιμάμε και τον αδικούμε, πόσο καλοί είμαστε για τους άλλους και παραμελούμε τον εαυτό μας. Πόσο «πνίγουμε» τα θέλω και τις επιθυμίες μας για να μας αποδεχτούν και να μας αγαπήσουν, για να μην μας κρίνουν.

Αν αναρωτιέσαι ποιοι λόγοι πυροδοτούν την κρίση πανικού, θα σου πω ότι είναι πολλοί, αλλά είναι ξεχωριστοί για τον κάθε άνθρωπο. Κι αυτό γιατί ο φόβος, το στρες και το άγχος, η πίεση και η συναισθηματική ένταση ποικίλουν στον τρόπο έκφρασης του καθενός. Το ίδιο περιστατικό μπορεί να με αφήσει αδιάφορο, αλλά εσένα να σε ακινητοποιήσει. Όλα σχετίζονται με τις ρίζες καταβολής σου, με το οικογενειακό σου ιστορικό, με τα συναισθήματά σου, τις δυσλειτουργικές σκέψεις και πεποιθήσεις που μπορεί να έχεις, με την ψυχική σου ανθεκτικότητα σου και δύναμη, και τους τρόπους διαχείρισης που το σώμα σου κι εσύ ο ίδιος έχετε εφεύρει.

Όλα αυτά τα μαθαίνεις και τα ανακαλύπτεις μόνο μέσα από την δουλειά με τον εαυτό σου και την προσωπική σου θεραπεία. Έτσι, θα κατανοήσεις την ύπαρξη της κρίσης και θα συνειδητοποιήσεις την ύπαρξη των ενδοψυχικών συγκρούσεων που αναδύονται μέσα από αυτή. Δίνοντάς της τον απαραίτητο χώρο και χρόνο θα περιοριστεί με το καιρό.

Τουλάχιστον ένα άτομο στα δέκα θα βιώσει σε κάποια στιγμή μία κρίση πανικού, που συνήθως προκαλείται από κάποιο αγχωτικό γεγονός, από κάποια εμπειρία απειλής, ή απώλειας της υγείας ενός κοντινού προσώπου, μιας απώλειας γενικότερα ή από κάποια εμπειρία όπου υπήρξε κάποιος σημαντικός αποχωρισμός. Οι περισσότεροι άνθρωποι αναπτύσσουν για πρώτη φορά τη διαταραχή όταν είναι περίπου στην ηλικία των 20-25 ετών. Η κατάσταση είναι περίπου δύο φορές πιο συχνή στις γυναίκες. Στην πορεία της εξέλιξης του πανικού οι κρίσεις έρχονται από το πουθενά, ανά πάσα ώρα και στιγμή, χωρίς προειδοποίηση, ακόμη και εν ώρα οδήγησης ή στον ύπνο. Πολύ συχνά περιμένει κανείς με φόβο την επόμενη κρίση, με αισθήματα θλίψης και αβοήθητου. Αποφεύγεται η πιο ουσιαστική σύνδεση με ανθρώπους από αισθήματα ντροπής και κάποιες φορές περιπλέκεται η κατάσταση με χρήση αλκοόλ ή άλλων ουσιών.

Ναι η κρίση είναι δύσκολη, σκληρή και απάνθρωπη για αυτόν που την βιώνει, τον κάνει αδύναμο και αποξενωμένο. Δημιουργεί ανασφάλειες, περισσότερες φοβίες και την αίσθηση της ψυχικής εξόντωσης και του ψυχικού πόνου. Αλλά μόνο τη στιγμή που θα αντιληφθείς την κρίση πανικού σαν ευκαιρία για αλλαγή από τον ίδιο σου τον εαυτό, μπορείς να δεις και το κρυμμένο όφελος, να νικήσεις τις κρίσεις και να πάρεις την δύναμή σου πίσω.

Πηγή:

https://yourearticles.com/psychologia/krish-panikou-enas-aprosklhtos-filos/

«…Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου σηκώνει το σταυρό του κι ανεβαίνει το Γολγοθά του. Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι, λαχανιάζουν, σωριάζονται στη μέση της πορείας και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά -θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους- να σταυρωθούν, ν’ αναστηθούν, και να σώσουν την ψυχή τους. Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν, και δεν ξέρουν πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης. Άλλον δεν έχει…»

Νίκος Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο, Εκδόσεις Ελ. Καζαντζάκη, Αθήνα, 1964, σ. 15 

Υπάρχουν συναισθήματα που μας πονάνε, υπάρχουν καταστάσεις που δεν θέλουμε να θυμόμαστε, υπάρχουν πράγματα που δε θα θέλαμε να ζήσουμε κι όμως τα ζήσαμε. Υπάρχουν θέματα που δεν θέλουμε να αγγίξουμε. Γιατί; Ίσως γιατί δεν ξέρουμε τι να τα κάνουμε. Ίσως να μην είμαστε έτοιμοι να τα θεραπεύσουμε. Ίσως να μην μπορούμε να τα αγγίξουμε. Μήπως δεν μας επιτρέπεται να τα αγγίξουμε; Μήπως φοβόμαστε; Τι θα μας συμβεί αν τελικά ανοίξει αυτός ο σάκος με όλα τα δύσκολα κομμάτια μας;

Όταν δεν θέλουμε να έρθουμε σε επαφή με τα συναισθήματά μας, και ειδικά με αυτά που μας προκαλούν έντονο πόνο, όταν δεν θέλουμε να τα αγγίξουμε, τότε προσπαθούμε να τα απωθήσουμε. Ο πρώτος μηχανισμός άμυνας που επιλέγουμε είναι η άρνηση και η απώθηση, η αγνόηση, να τα θάψουμε και να τα κρύψουμε. Να τα ξεχάσουμε. Να γυρίσουμε γρήγορα εκείνη τη σελίδα του βιβλίου, ή να την προσπεράσουμε και να πάμε στην επόμενη. Ο πόνος είναι ένα από αυτά τα συναισθήματα που δεν αγγίζεται εύκολα, που για πολλούς είναι προτιμότερο να παραμείνει σε αδράνεια ή να ξεχαστεί.

Όταν ο άνθρωπος πονά, το νιώθει στο μεδούλι του, σε κάθε μέρος του κορμιού του. Ίσως πιάνει πάτο. Δεν είναι το ίδιο με την λύπη, την στενοχώρια, δεν είναι ανησυχία ή αγωνία για κάτι που του συμβαίνει. Ο καθένας μπορεί να τον περιγράψει ως κάτι έντονο, μεγάλο που το βιώνει και δεν χωρά καμιά αμφιβολία. Είναι κάτι δικό του, υποκειμενικό, εσωτερικό.

Ο πόνος είναι μέρος της ζωής μας. Σαφώς και το ζητούμενο δεν είναι να πονάμε, αλλά αναπόφευκτα θα συμβεί. Και δεν μπορούμε να ελέγξουμε πότε κι αν θα συμβεί, δεν μπορούμε να τον αποτρέψουμε, κι ούτε να τον μετριάσουμε. Ο πόνος είναι βαθύς, σκληρός και επώδυνος γιατί σχετίζεται με το τι χάνουμε, σχετίζεται με τις απώλειές μας. Δεν υπάρχει άνθρωπος που μόνο κερδίζει. Αντιθέτως χάνουμε πολύ περισσότερο και κάποιες φορές με εκκωφαντικό, σπαρακτικό τρόπο. Όσο πιο σημαντικό είναι αυτό που αφήνουμε πίσω, αυτό που χάνουμε, τόσο πιο πολύ πονάμε.

Ο πόνος αποτελεί μάθημα γιατί, μας αφυπνίζει να σκεφτούμε και να αφουγκραστούμε τα σπουδαία. Είναι ένα μέσο να μάθουμε να ανακαλύπτουμε, να ιεραρχούμε και να ξεχωρίσουμε πράγματα για εμάς. Σε πιο βαθύ επίπεδο μας προειδοποιεί να μάθουμε να μην «βασανίζουμε» και να μην ταλαιπωρούμε τον εαυτό μας, να έρθουμε κατάματα με τα όριά μας, να μη χάσουμε τα κεκτημένα μας και να παλέψουμε να επιβιώσουμε μπροστά σε απειλητικές και δύσκολες καταστάσεις. Ο ρόλος του πόνου, είτε σωματικού, είτε ψυχικού είναι η προστασία μας. Όταν ο οργανισμός φτάνει στα όριά του και κινδυνεύει να υποστεί κατάρρευση, τότε ο πόνος δρα ως προειδοποιητικό σημάδι να προφυλαχθούμε από τις δυσάρεστες συνέπειες.

Ο πόνος είναι ένα βαθύ, σχεδόν λυτρωτικό και ανακουφιστικό συναίσθημα, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται. Όταν βιωθεί και ξεπεραστεί σε ελευθερώνει, σε αποδεσμεύει, σε ανασταίνει.

Αν δεν βιωθεί, μπορεί να απωθηθεί, να κρυφτεί, να «κουκουλωθεί», κι εμείς να μείνουμε εγκλωβισμένοι σε ένα πόνο που δεν έχει εκφραστεί με τον κίνδυνο κάποια στιγμή να λυγίσουμε, να σπάσουμε και να καταρρεύσουμε τόσο ψυχικά όσο και σωματικά.

Δεν είναι καθόλου εύκολο να γυρίσουμε τόσο απλά αυτή τη σελίδα γιατί πρόκειται για κομμάτια του ίδιου βιβλίου, της προσωπικής μας ιστορίας, που είναι κομμάτια του εαυτού μας, που είναι η συνέχειά μας.

Τι θα γίνει με αυτό το κενό που γρήγορα προσπαθείς να προσπεράσεις; Πώς θα προχωρήσεις παρακάτω αν δεν το θεραπεύσεις και δεν το επουλώσεις; Θα σε ακολουθεί σε ανύποπτο χρόνο και καταστάσεις και θα «απειλεί» την ισορροπία σου. Όλα όσα κουκουλώνουμε, αφήνουμε κάτω από το χαλάκι της πόρτας είναι εκεί κι ας μην τους δίνουμε σημασία. Κάποια στιγμή θα αναδυθούν χωρίς να ειδοποιήσουν. Θα είναι η στιγμή που καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά μέσα μας αλλά δεν μπορούμε να βρούμε τι ακριβώς μας φταίει. Θα είναι η στιγμή που ως άνθρωποι θα έχουμε χάσει τον έλεγχο, θα έχουμε παραδοθεί στις αισθήσεις μας, στα συναισθήματά μας, θα έχουμε χάσει τα όρια και τις ισορροπίες μας. Όταν συμβεί αυτό θα νιώθουμε ανασφαλείς, απροστάτευτοι, αδύναμοι. 

Απωθούμε ή μπλοκάρουμε οτιδήποτε μας είναι πολύ βαρύ, όπως αποτυχίες, απογοητεύσεις, τραυματικές εμπειρίες και αρνητικές συμπεριφορές των άλλων προς εμάς, ντροπή, ενοχή, θλίψη, φόβους, σημαντικές απώλειες. Θέλουμε να τα κρύψουμε, θέλουμε να μην τα αγγίξουμε γιατί κάποια από αυτά είναι εξαιρετικά επώδυνα και νιώθουμε ότι δεν τα αντέχουμε.

Καμιά φορά σκεφτόμαστε ότι αν μοιραστούμε τις βαθύτερες σκέψεις κι ανησυχίες μας, αυτές που μας κάνουν να νιώθουμε ευάλωτοι, δε θα βρούμε ανταπόκριση ή θα μας λυπηθούν. Φοβόμαστε ότι δεν θα μας ακούσουν ουσιαστικά, δεν θα καταλάβουν την σημασία που έχουν για εμάς. Πολύ συχνά φοβόμαστε ότι αυτά τα βαθύτερα συναισθήματα μπορεί να πληγώσουν τους άλλους και να φέρουν ρήξεις ή συγκρούσεις στις σχέσεις μας μαζί τους.

Απωθούμε οτιδήποτε δύσκολο γιατί ούτε εμείς οι ίδιοι διαθέτουμε τα κατάλληλα λόγια και τους τρόπους για να εκφράσουμε τον βαθύτερο εαυτό μας. Έτσι, προτιμούμε να τα καταπίνουμε από ενοχή και ντροπή. Δεν συνειδητοποιούμε όμως ότι κουβαλάμε ένα βάρος. Αξίζει να αποδεχθούμε ότι είναι φυσιολογικό να μην ξέρουμε πάντα πώς θα εκφραστούμε και τι θα πούμε.  

Ο συναισθηματικός πόνος βρίσκεται σε όλες εκείνες τις καταστάσεις, σ’ όλα εκείνα τα δύσκολα κομμάτια που μπορεί να αποφεύγουμε να αγγίξουμε γιατί μας πληγώνουν και νιώθουμε μπροστά τους αδύναμοι και ανίσχυροι. Όμως τα κομμάτια αυτά αν τα αγγίξουμε θα απελευθερωθούμε, θα συνδεθούμε και θα καταφέρουμε να έρθουμε πιο κοντά στον αληθινό μας εαυτό. Κι όσο κι αν η διαδικασία αποτελεί ένα δύσκολο δρόμο που φοβόμαστε να διαβούμε, είναι ανακουφιστικό το γεγονός ότι η αυτογνωσία κι η δύναμη που θα αποκτήσουμε θα μας κάνει ανθεκτικούς και θα μας μάθει να προστατεύουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας. Η εξέλιξη έρχεται όταν πονάς. Είναι πιο βοηθητικό να αναγνωρίσουμε τον πόνο, να τον βιώσουμε και να τον αποδεχθούμε, έτσι ώστε να καταφέρουμε να τον απαλύνουμε ή να τον εξαφανίσουμε.

Πηγή:

https://yourearticles.com/psychologia/oso-ki-an-ponaei-ekswterikeyse-to/

Επιλογή σημαίνει απόφαση, έπειτα δέσμευση στην απόφασή μου και ευθύνη της επιλογής. Σημαίνει επαφή με τα συναισθήματά μου, σημαίνει να έρθω αντιμέτωπος με τις συνέπειες αυτής της επιλογής. Η επιλογή σαν έννοια έχει βαθιά συναισθηματική χροιά και έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη επιβίωση και ύπαρξη. 

Ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, Γάλλος φιλόσοφος, ανέφερε ότι «Ο άνθρωπος είναι οι επιλογές του» και οΓάλλος συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ είπε ότι η «Ζωή είναι το άθροισμα των επιλογών μας». Άρα, η ζωή μας είναι επιλογή και όλες μας οι επιλογές αποτελούν τη ζωή μας! Είναι δική μας επιλογή να ζήσουμε μια ζωή που είναι δική μας κι όχι των άλλων! Μπορεί η γέννησή μας να μην ήταν επιλογή μας και, μάλλον, ούτε ο θάνατός μας θα είναι, αλλά όλα τα υπόλοιπα κομμάτια της ζωής μας αποτελούν επιλογή.

Το τι θα κάνουμε, το τι θα πούμε, το αν θα ξεκινήσουμε ή θα σταματήσουμε κάποια ασχολία, το αν θα εργαστούμε και που, το αν θα αλλάξουμε ίσως επαγγελματική καριέρα, το αν θα εξελιχθούμε στους τομείς που επιθυμούμε, το πώς θα οργανώσουμε την καθημερινότητά μας, το αν θα κοιμηθούμε νωρίς ή αργά, το να τραφούμε υγιεινά ή θα ξεχάσουμε τα ενδιάμεσα σνακ μας. Το πώς θα αντιδράσουμε σε μια συνθήκη, ακόμα και το τι θα αισθανθούμε και πώς και αν θα εκφραστούμε τη δεδομένη χρονική στιγμή. Όλα παραμένουν δική μας επιλογή. Το ότι έχουμε τους συγκεκριμένους ανθρώπους δίπλα μας, το πώς τους συμπεριφερόμαστε, το πόσο χρόνο τους αφιερώνουμε. Το αν θα χωρίσουμε, ή αν θα συνάψουμε σχέση, το αν θα γνωρίσουμε άλλους ανθρώπους, το αν θα κάνουμε φίλους. Το αν θα ζήσουμε όπως ονειρευόμαστε ή αν θα «βουλιάξουμε» στη δίνη των ακυρώσεων και των απογοητεύσεων, το αν θα παραμείνουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν, ή αν θα ζήσουμε το παρόν. Το αν θα επιλέξουμε να συνδράμουμε για να βελτιώσουμε το μέλλον, ακόμη κι αν θα κάνουμε τα πράγματα διαφορετικά απ’ όσα μας έμαθαν.

Πάντα έχουμε την επιλογή να κάνουμε αυτά που επιθυμούμε, ακόμα κι αν τις περισσότερες φορές φτάνουμε να πιστεύουμε το εξής: «Μα, δεν είχα άλλη επιλογή!», «Δεν γινόταν αλλιώς!». Πάντα έχουμε επιλογή! Και δεν σημαίνει ότι περιορίζεται σε μια και μοναδική. Οι επιλογές που έχουμε ακόμη και στα διλήμματα είναι πολλές. Ακόμα και το τίποτα αν διαλέξουμε, δηλαδή, να μην επιλέξουμε τίποτα, και αυτό είναι μια επιλογή! Και είναι εξίσου χρήσιμη και φυσιολογική.

Το δυσκολότερο κομμάτι που οι άνθρωποι συνειδητά ή ασυνείδητα αποφεύγουμε πολλές φορές είναι το κομμάτι της ευθύνης των επιλογών μας και των συνεπειών που αυτές έχουν. Ειδικά στην περίπτωση που οι συνέπειες είναι αρνητικές, διότι ερχόμαστε σε επαφή με δύσκολα συναισθήματα, όπως φόβο, μοναξιά, τρόμο, αγωνία, πόνο και απογοήτευση. Συναισθήματα που επηρεάζουν την ψυχική μας διάθεση καθώς μας φέρνουν αντιμέτωπους με την διαδικασία της ψυχικής επούλωσης και ανάρρωσης. Κι η ανάρρωση παίρνει χρόνο, όπως όλοι γνωρίζουμε. Η επούλωση σε μια ανοιχτή πληγή θέλει χρόνο και φροντίδα και αυτά χρειάζεται να τα προσφέρουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας, επιτρέποντας, παράλληλα, να έχουμε βοήθεια και στήριξη από τους ανθρώπους που εμπιστευόμαστε.

Πολλοί μπαίνουμε στη σκέψη να μετανιώνουμε για τις επιλογές μας και να επικρίνουμε τον εαυτό μας πολύ αυστηρά, μιλώντας για ανωριμότητα και ασυνειδησία. Μπαίνουμε σε ερωτήματα για το τι θα γινόταν ΑΝ. «Αν είχα πράξει αλλιώς, όλα θα ήταν διαφορετικά.», Αν δεν είχα αποφασίσει αυτό, το αποτέλεσμα θα ήταν άλλο.» Δεν υπάρχει κάτι για το οποίο πρέπει να μετανιώνουμε, γιατί η εκάστοτε επιλογή τότε έγινε με βάση κάποια κριτήρια, με βάση κάποια ανάγκη που χρειαζόταν να ικανοποιηθεί, με βάση κάποια σκέψη που είχε νόημα για εμάς, με βάση τα «εκείνα μάτια» που είχαμε. Πάντα μετά από ένα διάστημα είμαστε άλλοι άνθρωποι, έχουμε αλλάξει κομμάτια του εαυτού μας, όποτε και οι επιλογές μας, αν τις παίρναμε άλλη χρονική στιγμή και υπό άλλες συνθήκες, ίσως θα ήταν διαφορετικές. Όμως κάτι τέτοιο δεν έχει πάντα τόσο μεγάλη σημασία γιατί μαθαίνουμε να είμαστε υπεύθυνοι με την επιλογή μας, να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, να πορευτούμε με αυτό που επιλέξαμε, να μάθουμε από τα λάθη μας και να αποκτήσουμε εμπειρίες. Η ζωή είναι γεμάτη εμπειρίες και λάθη. Κανείς δε γεννήθηκε, γνωρίζοντας πώς να τα κάνει όλα σωστά! Και το νόημα δεν είναι να τα κάνεις σωστά, αλλά να τα κάνεις όπως εσύ νιώθεις.

Το κομμάτι που οι άνθρωποι δεν θέλουμε να αγγίξουμε εύκολα είναι τα συναισθήματά μας, να έρθουμε σε επαφή με αυτά. Γιατί; Γιατί τα συναισθήματα είναι έντονα, γιατί μεταβάλλονται γρήγορα, γιατί μας φέρνουν πολύ κοντά με τις αδυναμίες και τα εύθραυστα κομμάτια μας. Για αυτό και συνήθως, σχεδόν αυτόματα, οι περισσότεροι, μεταθέτουμε την ευθύνη του πόνου και της πίκρας μας στους άλλους. Κατηγορούμε τον άλλον για όσα εμείς έχουμε περάσει «Μου ‘κανες τη ζωή μαρτύριο.», «Πολύ με στεναχωρείς με αυτά που κάνεις.», «Μου έχεις σπάσει τα νεύρα!», «Δεν σε αντέχω άλλο!», «Αυτός μου είπε να το κάνω.». Κάτι ανάλογο συμβαίνει και όταν αισθανόμαστε χαρούμενοι και ικανοποιημένοι από τη ζωή μας. Λέμε για παράδειγμα «Με κάνεις πολύ ευτυχισμένο!», «Είμαι πολύ χαρούμενος που σε γνωρίζω.», «Στάθηκα τυχερός για αυτή την δουλειά.»

Δεν κατανοούμε όμως, ότι μιλάμε, διαρκώς στο β’ ή γ’ πρόσωπο κι αυτό ίσως αποτελεί εξήγηση για το ότι δεν είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι. Φαίνεται σαν να είμαστε παρατηρητές της ζωής μας. Δεν στρέφουμε τον φακό στον εαυτό μας, αλλά σε εξωτερικούς παράγοντες με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε ότι χάνουμε τον έλεγχο και τη ζωή μας.

Κανείς δεν μας κάνει χαρούμενους, αλλά εμείς το διαλέγουμε. Κανείς δεν μας «σπάει τα νεύρα», αλλά εμείς επιλέγουμε να νευριάσουμε μαζί του. Κανείς δεν μας στεναχωρεί, αλλά εμείς επιλέγουμε να στεναχωρηθούμε. Κανείς δεν μας κάνει τη ζωή μαρτύριο, αλλά εμείς ανεχόμαστε μια συμπεριφορά που δεν μας ικανοποιεί. Μπορεί η συμπεριφορά των άλλων να αποτελεί την αφορμή για να νιώσουμε αυτά που νιώθουμε, όμως, η επιλογή για το αν τα νιώσουμε και τι θα κάνουμε για όλα αυτά είναι δική μας.

Κάθε επιλογή φαίνεται να κινητοποιείται από μια ισχυρή «επιθυμία», από ένα θέλω και από μια ανάγκη που ζητά να ικανοποιηθεί. Συνάμα, δίπλα στην επιλογή, υπάρχει το «πρέπει» που αποτελεί πιθανά μέσο προστασίας και λογικής. Αυτές οι δυο όψεις, που αποτελούν τα άκρα, χρειάζεται να είναι σε ισορροπία, ώστε να υπάρξει προχώρημα. Χρειάζεται να υπάρξει η απαραίτητη προσοχή και για τα δυο άκρα διότι είναι εξίσου αναγκαία και σημαντικά. Ο καθένας έχει τον δικό του χρόνο και ρυθμό και δεν υπάρχει πουθενά το σωστό και το λάθος για τη δική του ζωή.

Πηγή:

https://yourearticles.com/psychologia/epilogi-simainei/

Πολλές φορές ψάχνουμε την ευτυχία αλλού, ενώ εκείνη κάθεται σιωπηλά δίπλα μας!

«Δεν υπάρχει μόνιμη ευτυχία, υπάρχουν μόνο στιγμές ευτυχίας»

Μήπως η ευτυχία βρίσκεται στα πιο απλά και στα πιο ουσιώδη; Σε όλα εκείνα που υποτιμήσαμε και θεωρήσαμε δεδομένα; Ή σε όλα εκείνα, που δεν προσέξαμε, αφού ήμασταν απασχολημένοι με τα επόμενα, που κυνηγούσαμε;

Η ευτυχία είναι για όλους, βρίσκεται μέσα μας και είναι πράγματι συνειδητή επιλογή. Είναι από εκείνες τις επιλογές, που μας γίνονται συνήθεια.

Ευτυχία είναι ένα χαμόγελο από έναν δικό σου άνθρωπο, από έναν φίλο, ακόμη και από έναν άγνωστο που θα συναντήσεις τυχαία.

Ευτυχία είναι μια κλεφτή ματιά, ένα κοίταγμα ή ένα παρατεταμένο βλέμμα γεμάτο συναισθήματα.

Ευτυχία είναι ένα φιλί, μια αγκαλιά, ένα χάδι, μια δυνατή χειραψία.

Ευτυχία είναι η πρωινή καλημέρα που θα ακούσεις από τον σύντροφό σου, ή από την οικογένειά σου. Η καλημέρα που θα ανταλλάξεις με τον συνάδελφό σου ή με τον πωλητή.

Ευτυχία είναι ο πρωινός καφές που θα φτιάξεις, που θα αγοράζεις ή που θα σε κεράσουν.

Ευτυχία είναι να ακούς μουσική την ώρα που οδηγάς, που περπατάς, που εργάζεσαι και να τραγουδάς δυνατά.

Ευτυχία είναι να αλλάζεις που και που διαδρομή.

Να περπατάς, να χαζεύεις τη φύση.

Ευτυχία είναι μια βόλτα ως το σούπερ μάρκετ, ευτυχία είναι μια βόλτα στα μαγαζιά.

Ευτυχία είναι ακόμη και όταν ολοκληρώνεις τις υποχρεώσεις σου.

Όταν πληρώνεις τα έξοδά σου, σε ανακουφίζουν όσο κι αν δεν το νιώθεις.

Ευτυχία είναι η γυμναστική που κάνεις, το άθλημα που σε γεμίζει.

Ευτυχία είναι το συναίσθημα της ευεξίας που νιώθεις μετά την άθληση.

Ευτυχία είναι να ταξιδεύεις.

Ευτυχία είναι να βοηθάς και να ζητάς βοήθεια.

Ευτυχία είναι να ακούς ωραία λόγια, να λες όμορφες λέξεις.

Ευτυχία είναι ένα «Σ’ ευχαριστώ», μια «Συγγνώμη», ένα «Παρακαλώ».

Ευτυχία είναι να σε ακούν, να σε κατανοούν.

Ευτυχία είναι να βλέπεις οτιδήποτε ευχαριστεί τα μάτια σου και σε χαλαρώνει (μια ταινία, μια σειρά, ένας πίνακας, ένα τοπίο, μια όμορφη φυσιογνωμία, ένα πρόσωπο).

Ευτυχία είναι όταν διαβάζεις ένα βιβλίο σου, όταν γράφεις ένα ποίημα, ένα τραγούδι. Όταν δημιουργείς μουσική, στίχους, όταν καλλιτεχνείς, όταν ζωγραφίζεις, όταν φωτογραφίζεις.

Ευτυχία είναι όταν μαγειρεύεις, όταν δοκιμάζεις νέες γεύσεις.

Ευτυχία είναι όταν πειραματίζεσαι.

Ευτυχία είναι οι μυρωδιές από ένα νόστιμο φαγητό, η μυρωδιά ενός λουλουδιού, ενός αρώματος.

Ευτυχία είναι να γεύεσαι, να οσφραίνεσαι.

Να αγγίζεις και να σε αγγίζουν.

Ευτυχία είναι ένα ζεστό μπάνιο, όταν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και σου χαμογελάς, όταν σε αγαπάς.

Ευτυχία είναι να γελάς δυνατά με φίλους, να είσαι σε μια παρέα και να μιλάτε, να τρώτε, να πίνετε, να διασκεδάζετε.

Ευτυχία είναι όταν λαμβάνεις ένα ευχάριστο μήνυμα, ένα τηλέφωνο.

Ευτυχία είναι η ξεκούραση, ο επαρκής ύπνος, η χαλάρωση.

Ευτυχία είναι η στιγμή που κλείνεις τα μάτια σου και ονειρεύεσαι, σκέφτεσαι ή παίρνεις βαθιές ανάσες.

Ευτυχία μπορείς να βρεις και στις δύσκολες στιγμές, στις τρικλοποδιές, γιατί κάτι θα έχουν να σου προσφέρουν. Σε κάνουν δυνατότερο, ανθεκτικότερο, σε ωριμάζουν και αποτελούν ένδειξη μάθησης και μέρος της προσωπικής σου εξέλιξης.

Ευτυχία είναι η πρόοδος που παρατηρείς στον εαυτό σου μέρα με την μέρα, στιγμή με την στιγμή.

Η πρόοδος στα επαγγελματικά σου, η πρόοδος όταν καταφέρνεις πράγματα για σένα.

Η εξέλιξη στις ερωτικές και φιλικές σου σχέσεις.

Ευτυχία είναι όταν οι προσπάθειές σου σε αφήνουν ικανοποιημένο, όταν βλέπεις μπροστά και έχεις όραμα.

Ευτυχία είναι τα όνειρά σου, οι στόχοι σου, οι φιλοδοξίες σου.

Ευτυχία είναι να συγχωρείς τον εαυτό σου για όλα τα λάθη και τις αποτυχίες του.

Να κάνεις ειρήνη με όλα τα ελαττώματα και τις ατέλειές σου.

Να σε αποδέχεσαι όπως ακριβώς είσαι.

Ευτυχία είναι οτιδήποτε σε κινητοποιεί, σε ενεργοποιεί, σε ηρεμεί, σε γεμίζει όμορφα συναισθήματα και σκέψεις.

Ευτυχία είναι οι στιγμές που αφιερώνεις στον εαυτό σου και σε αυτούς που επιθυμείς να έχεις δίπλα σου.

Ευτυχία είναι να απολαμβάνεις, να πιστεύεις σε εσένα.

Ευτυχία είναι όταν τολμάς, όταν ρισκάρεις, αλλά κι όταν νιώθεις ασφάλεια και σταθερότητα.

Ευτυχία είναι η ισορροπία στη ζωή σου.

Ευτυχία είναι η φροντίδα του σώματός σου, του πνεύματός σου και της ψυχής σου.

Η ευτυχία είναι προσωπική υπόθεση. Ο καθένας την βρίσκει και την φτιάχνει με μοναδικό τρόπο.

Ευτυχία είναι όταν ζεις. Όταν ζεις το τώρα, το σήμερα.

Πηγή:

https://yourearticles.com/psychologia/eytyxia-einai/