Espressioni significative
Lumina vita
Virgilio, Eneide VI, 828-29
heu quantum inter se bellum, si lumina vita attingerit
ahia, quanta guerra tra di loro, se attingeranno le luci della vita
Virgilio, Eneide VII, 771
Tum pater omnipotens aliquem indignatus ab umbris
Mortalem infernis ad lumina surgere uitae,
Ipse repertorem medicinae talis et artis
Fulmine Phoebigenam Stygias detrusit ad undas.
Poi il padre onnipotente, indignato che un qualche mortale
Risorgesse dalle infere ombre alle luci dei vivi,
con il suo fulmine il nato da Febo e inventore di simile
arte e di tale rimedio piombò giù alle onde di Stige.
Titus Lucretius Carus, De Rerum Natura 1, 225-29
Praeterea quaecumque vetustate amovet aetas,
si penitus peremit consumens materiem omnem,
unde animale genus generatim in lumina uitae
redducit Venus, aut redductum daedala tellus
unde alit atque auget generatim pabula praebens?
E inoltre qualsiasi sostanza il tempo remote cancelli,
se estingue e consuma del tutto la propria materia,
di dove Venere può ricondurre al lume della vita
le specie animali per razze e la terra industriosa
per razze nutrirle e accrescerle offrendo i suoi pascoli?
Titus Lucretius Carus, De Rerum Natura 3, 849
Nec, si materiem nostram collegerit aetas
post obitum rursumque redegerit ut sita nunc est
Atque iterum nobis fuerint data lumina uitae,
Pertineat quicquam tamen ad nos id quoque factum,
Interrupta semel cum sit repetentia nostri.
E se anche il tempo riunisse di nuovo la nostra materia dopo la
morte e di nuovo la ordinasse come ora è disposta, e un’altra volta
ci fosse dato il lume della vita, neppure ciò tuttavia ci
riguarderebbe, una volta che sia stato interrotto il ricordo di noi
stessi.
Titus Lucretius Carus, De Rerum Natura 3, 1042
Ipse Epicurus obit decurso lumine uitae,
Qui genus humanum ingenio superauit et omnis
Restinxit, stellas exortus ut aerius sol.
Lo stesso Epicuro morì, trascorso il lume della vita,
lui che superò il genere umano nell’ingegno e lo oscurò,
come l’etereo sole all’alba cancella gli astri.
Titus Lucretius Carus, De Rerum Natura 5, 989
Nec nimio tum plus quam nunc mortalia saecla
Dulcia linquebant lamentis lumina uitae.
E in mezzo ai lamenti non più sovente di adesso le umane genti
perdevano in quel tempo il giocondo lume di vita