"Kökeni bilinmeyen" bir hastalığa hazırlıksızdım. Komşum beni acil servise götürdü ve altı saat benimle kaldı. Oturup sohbet edemeyecek kadar meşgul olan bir hemşire oturdu ve yine de sohbet etti. Sabahın dördünde başka bir fırtınanın habercisi olan bir baş ağrısı beni uyandırdı. Kocamı aradım ve "Lütfen gel" dedim. Geldi ve kaldı, soğuk elini alnıma koydu. Birinin yanımda olmasına ihtiyacım vardı.
Daha iyi söylememe yardımcı olması için dinleyen ve iyi sorular soran bir doktora ihtiyacım vardı. Korktuğumu kabul edecek birine ihtiyacım vardı. Gece bir hastane yatağında tek başıma ölmek istemedim. Sıradan, gündelik hayatın normalliğini sürdüren insanları gördüğümde, "Benim de yapacak işlerim var!" diye bağırmak istedim.
Sırt üstü dümdüz, orta derecede histerik bir hasta olmadan önce insanların kim olduğumu -- sağlıklı, aktif bir kadın -- olduğunu bilmelerini istiyordum.
Bu, hastanede kaldığı süre boyunca bir arkadaşının anılarını geri getirdi. Bir tedavi masasına uzanmış, sırtı kapıya dönük, odaya bir doktorun girdiğini duydu. Göğüs boşluğuna bir drenaj tüpü yerleştirmek üzere olduğunu söyledi. "Vay canına! Dur bir dakika" dedi arkadaşım. "Ben Sue M, bir eş ve anneyim. Halk sağlığı alanında doktora yapıyorum. Sen kimsin? Lütfen kendine gel de yüzünü göreyim. Bana kim olduğunu söyle." Ve yaptı.
Arkadaşım ölmeden önce onun için savaşmıştı.
Eve geldiğimde, mantıklı olmak için mücadele ediyorum. Ofisime giriyorum, kitaplarıma bakıyorum ve bir bakışta çoğuna olan ilgimi kaybettiğimi görüyorum. Hastalığımın bir cevabı yoksa, belki de hangi kitaplardan kurtulacağıma ve hangilerini saklayacağıma dair seçimlerimde, hastalığın benim için ne ifade ettiğine dair cevaplar var.
Kitapları kutulara doldururken, onlarca yıllık çalışmanın, Tanrı ve insan ıstırabı hakkında cevaplanamaz şeyleri keşfetmenin ne hakkında olduğunu merak ediyorum. Sayfalarca mantıklı argümanlar arasında gezinen araştırmam, ihtiyaç duyduğum anda nasıl yardımcı oldu? Yine de, inancım, agnostik aileme ve baskın Batılı "görmek inanmaktır" zihniyetine olan sadakatim tarafından sorgulandı. İnancım için iyi nedenlere ihtiyacım vardı. Yine de artık bu kitapları istemiyorum. Sonunda, beş yüz kitap toplandı, okula gönderilmeye, mezun olduğum okula bağışlanmaya hazır.
Hastanede ölmekten düşündüğüm kadar korkmadığımı fark ettim ama bu bana gelmeye devam etti: şimdi değil, henüz değil. Hastalık beni kocamla ciddi bir alışverişin ortasından kopardı. Ergenlik çağında tanıştık, birbirimizi elli sekiz yıldır tanıyoruz, işleri bitirmemişiz ve yakınlığımın önündeki en büyük engel, küçükten beri taşıdığım bir kalıp: stopaj, nişanlanma riskinin korkusu. . Hastanede bir hazırlıksızlık kabusu yaşadım. Sevdiğime söylemek istediklerimin hepsini söylemeden evden çıkmıştım. Tekrar eve gitmek istiyordum. Söyleyeceklerim vardı.
"Dışarıda" ya da "her şeyin ötesinde" uzak, uzak bir Tanrı kavramını içeren kitaplar, paketlenip kapıdan dışarı çıkar. Dünya ile tutkulu bir katılım ilişkisine giren acı çeken Tanrı'dan bahseden yazarlar raflarımda duruyor.
"Tanrı'nın suretinde yaratıldığımızı iddia etmemize rağmen, yine de Tanrı'yı göremediğimizi iddia etmemiz bizim için ne kadar utanç verici." Abraham Heschel'in kitaplarını saklıyorum.
Hastanede odama giren, her sözüne takılan, yeri silen, kan alan, yatağımı yapan herkesin yüzünü ovdum. Kim olduklarını, nerede yaşadıklarını, hangi melodiyi mırıldandıklarını bilmek istiyordum. Önlenemez bir dışadönük oldum, insanları nişanlanmaya zorladım. Her şeyden daha önemliydi: Diğerinin benim için tamamen mevcut olmasını istedim. Bir insan olmak istedim, sadece hastane yatağında bir hasta değil pozisyon veren havalı yatak.
Kitaplarından birinde. C. S. Lewis acı sorununu ele alır. Bir diğerinde, karısını kaybettikten sonra kendi kederini yazar. İlk kitabı atıp ikinciyi alıyorum. Tanrı ve diğerleriyle karşılaşmaları ve hayatlarının acılı ve lütuf dolu özellikleri aracılığıyla günlük hayata manevi gerçekleri getiren yazarları tutuyorum.
Bir doktorun başucumda ne kadar zaman geçirdiği önemli değildi. Bir saat ya da beş dakika olabilirdi. Orada bulunan ve ne söylemediğimi hayal edebilen bir doktora ihtiyacım vardı. Bir doktor, "Korktun değil mi?" dedi.
Kocam bir kez bir kitap kaldırdı. Beni bir kitabın arkasına kıvrılmış halde buldu, aldı, odanın diğer ucuna fırlattı ve "Seni bir kitabın kapaklarının arkasında görmekten bıktım," dedi. Ondan sonra bile beni çok sık bir kitabın kapaklarının arkasında buldu. O vazgeçmiş olmalı. Buradan beş yüz kitap göndermemin başka bir nedeni olabilir. Kitabı bırakma zamanının geldiğinin bir işareti olarak ofis kapımın dışındaki Kenny'nin ayak seslerine cevap vermeye hazırım. Gölgelerden çıkıp onun, çocuklarımızın ve diğerlerinin tam olarak yanında olmanın zamanı geldi. Kalbimi konuşmanın ve diğerinin kalbini duymanın zamanı geldi.