Bord 2 (Robert Boermans, wit)
Nadat mijn tegenstander in een gelijke stand een onverwachte zet had gedaan heb ik in deze partij nooit de goede zetten kunnen vinden. Ik vond zelf al snel dat ik heel slecht stond. Mijn tegenstander bood desondanks remise aan wat ik graag wilde aannemen. Helaas, gezien de 1-2 score en stand op de overige borden moest ik doorspelen. Bij een afruil dacht ik even later onterecht dat ik met een dubbele f-pion en een open koning genoegen moest nemen. Maar op zet 21 gooide ik de partij pas echt weg. Er bleek daar nog een variant waarbij ik wel slechter zou blijven staan, maar waar nog goed voor remise te vechten was. Mijn tegenstander kwam ondertussen wel redelijk in tijdnood, dus ik speelde nog even door op zoek naar valletjes. Hij speelde het echter snel en netjes verder. Toen ik geen mogelijkheid meer zag om nog iets in te bouwen vond ik het tijd, met nog 1 minuut op zijn klok, om op te geven.
Bord 3 Lie Zeilstra - Fedde Stegenga
Wit bestreed de Siciliaanse opening met het Morra gambiet, dat zwart aannam.
Ondanks de grote ontwikkelingsvoorsprong, lukte het wit onvoldoende om van zwarts passieve stelling te profiteren en (op z’n minst) een pion terug te winnen.
In de loop van het middenspel lukte het zwart om de meest actieve stukken van wit af te ruilen.
Bij de overgang naar het eindspel werden ook nog eens alle zware stukken afgeruild en bleef er een dame-eindspel over met 2 verbonden vrijpionnen voor zwart tegen een pionnenmeerderheid op de damevleugel voor wit. Nadat wit was ingegaan op dameruil, bleek dat de zwarte koning toch snel genoeg op de damevleugel zou kunnen komen om een witte pion van promotie te weerhouden. Wit besloot daarop zijn pionnen op deze vleugel te verdedigen, maar moest ook voorkomen dat de vrijpionnen van wit zouden doorlopen.
Wit bood daarom remise aan. Gezien de tussenstand van de match en zijn flinke tijdnood, nam zwart het aanbod aan.
Bij het analyseren van de slotstand, bleek dat zwart gewonnen stond.
Bord 4 (Arjen Hofman, wit)
Het was een lastige partij. Vanuit de grand-prix attack kreeg ik weliswaar mijn gewenste opstelling, maar na een listig paardzetje van zwart ging ik de mist in met een foutief pionoffer wat me nog een extra pion kostte. Bovendien kreeg mijn tegenstander meteen een enorme aanval. Die pareerde ik correct en na een foutje van zwart kon ik zelfs een geïsoleerde dubbelpion forceren. Maar toch, 2 pionnen achterstand, weliswaar het initiatief terug. In mijn achterhoofd hield ik al rekening met een 0. Toen de partij van Ton echter klaar was bood mijn tegenstander ineens remise aan. Daar hoefde ik niet lang over na te denken, aangenomen! We analyseerden nog wat en waarschijnlijk kreeg ik één van de 2 pionnen binnenkort terug, ik had dus zeker nog kunnen vechten voor mijn remise, maar het was gelukkig niet nodig.
F. Zijlstra - Reinier van der Veen (bord 5)
Reinier speelde in het gesloten Spaans de Breyer-variant, een lastige opening waar hij niet lekker uit kwam. Wit kon mooi met een paard naar het gat op d5 komen. Hierna speelde Reinier een aantal kleinere onnauwkeurige zetten, maar desondanks kreeg hij toch kansen aangeboden van zijn tegenstander (van wie hij op de middelbare school Duitse les heeft gehad) om weer gelijk te komen (zo blijkt uit de analyse). Toen hij deze niet wist te grijpen, ging het grondig mis. De diagramstelling ontstond na 28.Dd2-d6?. De heer Zijlstra miste hier 28.fxe5 Pd7 29.Dd6 met groot voordeel. Reinier had hier na 28...Dxd6 29.Txd6 exf4 30.e5+ Le4 gelijk spel kunnen behalen, maar speelde onder enige tijdsdruk 28...Db7? Hierna volgde 29.Dxe5? (29.fxe5 was beter) Pxe4?? Dit was de beslissende fout. Zwart ging heel aardig in de koningspenning staan, terwijl 29...Kg8 of 29...Lxe4 wel konden. 30.Td4 en zwart stond verloren. 1-0
