กว่า 200 ปีมาแล้ว เจ้าเมืองรามันห์ได้เชิญช่างผู้ชำนาญกริชจากประเทศอินโดนีเซีย ชื่อว่าปันไดซาร๊ะ มาทำกริชที่เมืองรามันห์ จนได้สืบทอดภูมิปัญญา ถึงปัจจุบันกริชรามันห์ จึงมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว มีด้ามเป็นรูปนกพังกะ บ่งบอกความสูงศักดิ์ของผู้ครอบครองด้วย อย่างเช่น บุคคลทั่วไปจะใช้หัวกริชนกพังกะ และถ้าเป็นเจ้าเมือง หรือราชครู จะใช้หัวกริชนกพังกะรูปแบบตามืองง จุดเด่นของกริชรามันห์อยู่ที่ด้ามกริชหรือหัวกริช ซึ่งเป็นรูปนก ปัจจุบันถือเป็นศาสตราภรณ์ และศาสตราวุธที่สวมใส่และใช้ในวันสำคัญ

แรงบันดาลใจจากการทำกริช กริชเป็นผลิตภัณฑ์ที่มีความสำคัญทางด้านวัฒนธรรมและมีความเชื่อ ซึ่งเป็นของโบราณ นับวันมีผู้คนต้องการมากขึ้น แต่มีจำนวนจำกัด ฉะนั้น จำเป็นต้องมีของใหม่ขึ้น จึงมีการเลียนแบบเพื่อทดแทนของเก่าทำให้เกิดการรวมกลุ่มทำกริชขึ้นมา

"หัวกริช" เป็นรูปนกพังกะ ส่วนเล่มกริช เป็นรูปแบบศิลปะปัตตานี หรือที่เรียกกันว่า กริชตายง โดยแกะสลักหัวกริชเป็นรูปนกปือกา หรือนกพังงะ เป็นนกในวรรณคดีท้องถิ่น ที่มีความหมายว่า ผู้คุ้มครอง เป็นนกที่มีลำตัวสีเขียว ปากยาวมีสีแดงอมเหลือง คอมีสีขาวสลับสีแดง กริชรามันจึงเป็นรูปนกแทบทั้งสิ้น นอกจากนั้นความแข็งแกร่งยังเป็นจุดเด่นอีกประการ ของกริชรามันห์ ซึ่งได้รับการยอมรับในกลุ่มคนทำกริช หรือกลุ่มผู้นิยมกริชทั่วโลกว่ามีความแข็งแกร่ง ของกริช สามารถแทงโอ่งน้ำให้แตกได้ เพราะกริชมีลักษณะโดดเด่นเป็นพิเศษได้ เนื่องจากเป็นกริชชนิดเดียวที่มีสันตรงกลางใบกริช เพราะมีสูตรการผสมเนื้อเหล็ก ที่เน้นความแข็งแกร็งเป็นพิเศษ

1.  เหล็กกล้า, เหล็กแหนบ

2.  เตาเผาเหล็ก

3.  ค้อนตีเหล็ก

4.  คีมจับเหล็ก

5.  ไม้มะม่วงป่า, ไม้เสาดำ (สำหรับหัวกริชและปลอกกริช)

6.  มีดแกะสลักไม้

1.  เตรียมไม้ขนาด 2x5 ยาว 7 นิ้ว

2.  สร้างแบบบนไม้

3.  ใช้เลื่อยจิ๊กซอว์ตัดตามรูปที่วาดไว้

4.  ใช้ขวานถากและตกแต่งด้วยบุ้งและเครื่องมือแกะสลัก

5.  จัวฝักตาหยงเป็นฝักที่มีลักษณะเฉพาะตัว ซึ่งไม่เหมือนกับรูปแบบอื่น ๆ

1.  ประโยชน์ใช้สอย ใช้เป็นของฝากของที่ระลึก ของประดับตกแต่งบ้าน

2.  การเก็ยรักษา เก็บรักษาให้พ้นมือเด็กเพื่อความปลอดภัย

3.  ราคา 1,000 - 40,000 บาท

4.  ระยะเวลาในการผลิต 3 วัน - 1 สัปดาห์

5.  สถานที่ในการจัดจำหน่าย พิพิธภัณฑ์พื้นบ้าน ตำบลตะโละหาลอ อำเภอรามัน จังหวัดยะลา

ศิลปการรำกริชตำบลตะโละหาลอ ถูกประยุกต์มาจากวิทนายุทธ์ในการร่ายรำของช่างตีกริชในสมัยโบราณ เพื่อทดสอบความคล่องตัวในการใช้ นอกจากนั้นการรำกริชยังถือเป็นการออกกำลังกายผ่อนคลาย ความเมื่อยล้าจากการทำกริชอีกด้วย เนื่องจากการแกะสลักหัวกริช ซึ่งเป็นงานฝีมือที่ต้องอาศัยความละเอียดปราณีตสูง ช่างทำกริชจะต้องนั่งใช้สมาธิและใช้กำลังข้อมือเป็นเวลานาน การรำกริชจึงถือเป็นการช่วยคลายกล้ามเนื้อได้เป็นอย่างดีจากท่วงท่าดังกล่าว การรำกริชได่ถูกนำมาใช้แสดงเป็นศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัวด้วยมือเปล่า หรือที่เรียกว่า "ซิละ" โดยมีต้นกำเนิด มาจากชวาซึ่งแบ่งเป็น 3 ลักษณะ ซิละกายง ซิละดารี และซิละยาโด๊ะ

ซิละกายง ซึ่งเป็นซิละที่เน้นแสดงการต่อสู้กันด้วยกริช ประกอบท่ารำ หรือเป็นการอวดลีลากระบวนการต่อสู้

ซิละดารี เป็นการแสดงลีลาการร่ายรำในการต่อสู้ ส่วนมากใช้แสดงเฉพาะหน้า เจ้าเมืองหรือเจ้านายชนชั้นสูง

และซิละยาโด๊ะ เป็นการแข่งขันที่มีกฎกติกา มีการตัดสินให้มีการแพ้/ชนะเป็นการแสดงการต่อสู้กันด้วยกริช ประกอบท่ารำ หรือเป็นการอวดลีลา กระบวนการต่อสู้ ใช้แสดงเฉพาะหน้าเจ้าเมืองหรือเจ้านายชนชั้นสูง