Enkel voor de leerkrachten.

Iedereen kent de fase waarin de woordenschat van de kleuter niet veel verder reikt dan ‘nee’, ‘niets’ en ‘nietes’. De tegendraadse houding van de twee spelers Kim Karssen en Hendrik Kegel in de voorstelling Nietes leidt tot een opeenvolging van gebeurtenissen, waarbij de grenzen van de fantasie worden opgerekt.

DE KRACHT VAN 'NEE!'
De voorstelling start met een doffe knal als de voorkant van een enorme houten kubus op de grond neerdondert. We zien twee spelers als opstandige kleuters de longen uit hun lijf schreeuwen en zich beperken tot ‘nee, nee, nee!’ Nee tegen het publiek, nee tegen het applaus en vooral nee tegen het aan- en uitploefen van het licht waardoor de kubus een opgefokte discozaal lijkt.

VANUIT HET NIKS KOMT IETS

Nadat ze uitgeraasd zijn komen de muren en de vloer van de hagelwitte kubus tot leven: de spelers komen klem te zitten in plots opdagende gaten in de vloer en in de muur. Van overal dringen elektriciteitsdraden, sponsjes, slingers en zelfs rook de ruimte binnen. Al die bewegingen en verrassingen leiden deels tot vrolijkheid en feestvreugde, maar... zou het ook gevaarljk kunnen zijn???...

OMGAAN MET VERANDERING
De spelers proberen 'de steeds veranderende omgeving' onder controle te krijgen. Dat leidt tot diverse emoties zoals woede, blijdschap, verdriet, angst, teleurstelling. De steeds veranderende omgeving, de ontdekkingstocht van de spelers, de emoties die hiermee gepaard gaan zijn heel herkenbaar voor jonge kinderen. Tevens is het een metafoor over 'kunnen loslaten' en 'hoe we als mens al dan niet kunnen omgaan met verandering.

UIT DE CHAOS ONTSTAAT LEVEN, EEN NIEUWE WERELD
Vanuit de chaos komen de twee speler terecht in een creatieve fase die ze zelf kunnen beheersen, waar ze ook zelf voor kiezen. We zien ze als kleurrijke kikker die rondspringt, maar ook als dino met klauwen. Dino’s die met een ei zitten en niet veel later verpletterd dreigen te worden. Tot het licht weer aan en uitgaat.