σαρίίοϊο ΧΥῚΙ

«Οἱ ἰατροὶ κελεύουσί με

παρὰ τὸν "Ασκληπιὸν ἰέναι

Ξ ἴσως γὰρ ὠφελήσει με ὁ

θεύς.»

ὠφελήσει « ὠφελέω ({μ)


" Ν᾿

ΕἹ ,

᾿ "

" ε -

δ ᾿ ᾿ ᾿ς

. ὲ Π

ς΄ ἨΕΠΙΔΑΥ͂ΡΟΣ (α) ῃ

Ἐν δὲ τούτῳ ὁ Δικαιόπολις τῷ Φιλίππῳ

ἡγούμενος ἐκ τῆς νεὼς ἐξέβη καί, «ἄγε -

δή, ὦ παῖ,» ἔφη, «τί δεῖ ποιεῖν; Ἄρα ἂς

βούλει οἰνοπώλιον ζητῆσαι καὶ δεῖπνον “πὶ -

ΓΞ


5. ἑλέσθαι;» Ὁ δέ: «Μάλιστά γε, ὦ πάτερ.

Σὺ μὲν οὖν ἡγοῦ, ἐγὼ δ᾿ ἔψομαι.» Οἰνοπώ- ᾿ ἕψομαι « ἕπομαι (μι)

ολιῖον οὖν εὑρόντες ἐγγὺς τοῦ λιμένος

ἐκάθηντο οἶνόν τε πΐνοντες καὶ τοῖς παρ- Ι κάθημαι : καθίσας μένω ἕν᾽


᾿Ξ ᾿ οςς τινι τόπῳ

οὔῦσι διαλεγόμενο. ὁἔ ὁ ὃὖ65ὦἋόψ:ι;:. -


10 Τῶν δὲ παρόντων γυνή τις τὸν Δικαι-

᾿όπολιν ἤρετο ποῖ πορεύεται, καὶ μαθοῦσα


ὅτι πρὸς τὴν Ἐπίδαυρον πορεύεται, «καὶ


Ολρίτοιο ΧΥῚΤῚ


"

᾿

ὴ ἡ γαστήρ


(τῆς γαστρός; τὴν γαστέρα, τῇ

γαστρί, ταῖς γαστράσι[ν})

ἀπο-πλεύσεται « ἀπο- πλέω {Πη.}


τὴν γαστέρα -

περὶ τὴν

γαστέρα


τήμερον : ταύτῃ τῇ ἡμέρᾳ (ἐν ἢ


ἐσμεν)


ἀφ-ιξόμεθα « ἀφ-ικνέομαι ({.)

ὑὐδυ Υ ὙΠ Ψ


γνωσόμεθα « γιγνώσκω ({η.)

ἐπ-άν-ιμεν ;: μέλλομεν


ἐπανέρχεσθαι


"- κα

(προσ ΄-)ιών, (-)ιοῦσα, (-)ιόν


ἀὐμηβομμβο Σιρρμδῶ


-


ἐγώ,» ἔφη, «πρὸς τὴν Ἐπίδαυρον πορεύ -

ομαι. Νοσῶ γὰρ τὴν γαστέρα καὶ οὐδὲν

δύνανται ὠφελεῖν με οἱ ἰᾶτροί: κελεύουσί

μ᾽οὖν παρὰ τὸν ᾿Ασκληπιὸν ἰέναι: ἴσως

γὰρ ὠφελήσει με ὁ θεός. ᾿Αλλ᾽ εἰπέ μοι,

πότε δὴ ἀποπλεύσεται ἡ ναῦς; Πότερον

τήμερον εἰς τὴν Ἐπίδαυρον ἀφιξόμεθα ἢ

οὔ;» Ὁ δὲ Δικαιόπολις: «Οὐκ οἶδα ἔγωγε:

λέγουσι δ᾽ ὅτι οὐ πολὺ ἀπέχει ἡ Ἐπίδαυ-

ρος. Ἴσως οὖν ἀφιξόμεθα πρὸ τῆς νυκτὸς

ἢ καὶ πρότερον. ᾿Αλλ᾽ ἄκουε δή: δι᾿ ὀλίγου

γὰρ γνωσόμεθα: τοῦ γὰρ ναυκλήρου ἀκούω

ἡμᾶς καλοῦντος. “Αρ᾿ οὐ ταχέως ἐπάνιμεν


πρὸς τὴν ναῦν;»


᾿Αναστάντες οὖν πρὸς τὴν ναῦν ἔσπευ-

δον. Ὁ δὲ ναύκληρος ἰδὼν αὐτοὺς προσ-

ιόντας, βοήσᾶς, «εἴσβητε ταχέως.» ἔφη:

«εὐθὺς γὰρ ὁρμησόμεθα: δεῖ γὰρ πρὸ τῆς

νυκτὸς εἰς τὴν Ἐπίδαυρον ἀφικέσθαι.»


Ὁ δὲ Δικαιόπολις, «πότε δή,» ἔφη, «ἐκεῖσε

η;


᾿ οἶδα ἰο 50


30


(ἀρίίοιο ΧΥΤῚ


ἀφιξόμεθα;» Ὁ δὲ ναύκληρος: «Οὐρίου

γε ἀνέμου τυχόντες σὺν θεοῖς ταχέως

πλευσόμεθα καὶ πρὸς ἑσπέρᾶν παρεσό-

μεθα. ᾿Αλλὰ σπεύδετε: εὐθὺς γὰρ λύσομεν

τὴν ναῦν.» ᾿ ᾿ ᾿


φΨ' μὲν οὖν ταχέως εἰσέβησαν, οἱ δ᾽

ναῦται τὴν ναῦν λύσαντες καὶ πρὸς τὴν

θάλατταν προερέσαντες τὰ ἱστία ἤραντο.

ἤάνεμος δὲ οὔριος τὰ ἱστία ἔπλησεν ὥστε

ἡ ναῦς ταχέως διὰ τῶν κυμάτων ἔτρεχεν.

πε".


τ ΟΦΙΛΙΠΠΟΣ ΛΥΠΕΙ͂ΤΑΙ


᾿ Ἡ μὲν οὖν ναῦς ταχέως κατὰ θάλατταν

᾿ πρὸς τὸν τῆς Ἐπιδαύρου λιμένα ἔπλει, ὁ

45 δὲ Δικαιόπολις ἤσθετο ὅτι ὁ υἱός, ἐπὶ τοῦ

τῆς νεὼς καταστρώματος καθήμενος,

ἐδάκρῦεν. Προσιὼν οὖν τῷ Φιλίππῳ, ὁ

πατήρ, «τί πάσχεις, ὦ φίλε παῖ;» ἔφη, «διὰ

ο τί νῦν δακρύεις; Τί ἐστιν;» Ὁ δὲ Φίλιππος

Π ὑποίρι νάμενος, «εἰπέ μοι, ὦ πάτερ.» ἔφη:

αἰσθ-άν-ομαι, ἀονγίσίο Η


ἦσθ-ὅμην (τοπιὰ νογθα!ο

αἶσθ-} “π᾿ ἀφοοβὸ π


ἔτυχον « τυγχάνω (τυχ-)

τυγχάνω (Ἡ ψέη.) -- ἔχω ἐκ τῆς

τύχης


παρ-εσόμεθα « πάρ-ειμι (« εἰμι


λύσομεν « λύω


προ-ερέσαντες͵


Οαρίίοιο ΧΗ


ΞΞΕΞ- ΘΙ ἜΒΕ ΞΘ ΠΒΘΘΞΉΝ  ΡΘΉΘΞΘΘΙΕ


φιλήσω (« φιλέω)

φιλήσεις

φιλήσει.


παύσομαι « παύω


φιλήσομεν

φιλήσετε


ἄξω « ἄγω (« "ἄγ-σω)

ἔσομαι


ἔσῃ (ἔσει)


ἔσται


δραμοῦμαι « τρέχω


μενῶ « μένω


κακοδαίμων, -ον -- τἀλᾶς,

ἄθλιος (ε9 μακάριος)


Ἵ


«φιλεῖς ἐμέ;» Ὁ δὲ Δικαιόπολις, «ἔγωγε.

νὴ τὸν Ποσειδῶ,» ἔφη, «πῶς δ᾽ οὔ;» «᾿Αλλ᾽

ἄρα,» εἶπεν ὁ Φίλιππος, «φιλήσεις με καὶ

ἐὰν μὴ ἀναβλέψω; ἾΑρα ἡἣ μήτηρ φιλήσει

με τυφλὸν ὄντα;» «Μηδὲν φοβοῦ, ὦ παῖ,»

ἔφη ὁ Δικαιόπολις: «ἐγὼ γὰρ φιλῶ σε καὶ

ἀεί σε φιλήσω, καὶ οὐδέποτε παύσομαί.

σε φιλῶν. Πῶς δὲ ἣ μήτηρ οὐ φιλήσει σε,

ἑαυτῆς υἱὸν ὄντα;» Ὁ δὲ παῖς, στενάζων.

τε καὶ μόλις τὰ δάκρυα κατέχων, «σὺ

μέν, ὦ πάτερ, λέγεις ὅτι με φιλήσετε,»

ἔφη: «ἀλλ᾽ὅμως οὐκέτι χαιρήσω παίζων

μετὰ τῶν φίλων, οὐδὲ τὰ πρόβατα πρὸς

τὰ ὄρη ἄξω, οὐδ᾽ οἷός τἔσομαι συλλαμ-

βάνειν τῷ πάππῳ ἐν τῷ κήπῳ ἐργαζομένῳ,

οὐδὲ δραμοῦμαι ἐν τοῖς ἀγροῖς μετὰ τοῦ

κυνός, ἀλλ᾿ ἀεὶ οἴκοι μενῶ, καὶ ἀναγκαῖον

ἔσται τῇ μητρὶ καὶ τῇ ἀδελφῇ με θερα-

πεύειν: κακοδαίμων μὲν ἔσομαι ἐγώ. ΠῚ

φίλε πάτερ, κακοδαίμων δὲ ἔσει καὶ σύ,

τοιοῦτον υἱὸν ἔχων.»


ἐὰν μὴ ἀναβλέψω 56 πο

᾿ πομρογεγὸ ἰα νίδία ΠΝ


55


60


τὸ


(Οπρίτοϊο ΧΥῚ


Ὁ δὲ ναύτης ὁ Αἰγινήτης, τοῦ παιδὸς

ταῦτα λέγοντος ἀκούσας, καὶ προσιών,

«ἀλλ᾽ οὐδαμῶς.» ἔφη, «κακοδαίμονες

ἔσεσθε: μηδὲν φοβοῦ, ὦ παῖ.» Ὁ δὲ Φίλιπ-

πὸς οἰμώζων, τὴν τοῦ ναύτου φωνὴν

ἀκούσᾶς, ἀποκρινάμενος, «πῶς δ᾽ οὐ

κακοδαίμονες ἐσόμεθα;» εἶπεν. «᾿Αρ᾿οὐ

λυπησόμεθα εἰς ἀεί;» Ὁ δὲ ναύτης,

«θάρρει δή,» ἔφη, «καὶ μὴ οὕτω φρόντιζε

μηδὲ ἀθύμει: εὐδαίμονες γὰρ ἔσονται

πόντες οἱ πιστεύσουσι τῷ θεῷ: ὁ γὰρ

᾿Ασκληπιὸς ὁ ἐν τῇ Ἐπιδαύρῳ πάντας οὃς

βούλεται ἰᾶται. Σὺ δέ μοι δοκεῖς, τὰ

τοιαῦτα λέγων, οὐδὲ θεοὺς εἶναι πισ-

τεύειν, εἰ μὴ οἴει τὸν ᾿Ασκληπιὸν δι᾽

ὀλίγου σε θεραπεύσειν.»


«Τοῦτο μέν,» εἶπεν ὁ Δικαιόπολις, «μὴ

λέγε, ὦ φίλε: ὁ γὰρ παῖς νῦν εἰκότως

ἀθυμεῖ, τὴν τοιαύτην δυστυχίαν παθών,

καὶ διὰ τοῦτο λέγει ὡς ἡμεῖς οἱ γονεῖς


αὐτοῦ οὐ φιλήσομεν αὐτόν, τυφλὸν ὄντα,


ἐσόμεθα,

ἔσεσθε

ἔσονται


λυπησόμεθα « λῦπέομαι


εὐ-δαίμων, -ον εὐ κακο-δαίμω


πιστεύσουσι « πιστεύω


ἰάομαι -- θεραπεύω, ἰατρεύω


οἴομαι μαι (Ἐ ἀεο. ε ἐμ!


ἢ δυστυχία (τῆς δυστυχίας

- ἡ συμφορά.

ὡς -- ὅτι ᾿


Οαρίτοϊο ΧΥῚῚ


-


τιμήσω « τῖμάω


αὐτόθι : ἐν ἐκείνῳ τῷ τόπῳ


αὕτη ἡ γῆ ἐστιν ἱερά

ἱερός, -ἅ, -ὁν « ἱερόν


"


ΕΞ


᾿π

Ἦν

ο΄ δῆλος, -ἢ, τὸν π-- σαφής

ἀμφότεροι, -αι, -α : καὶ ὁ Δ

καὶ ὁ Φ.


ὁποῖος, -, -ον Ξ ποῖος,

ἔνδοξος, ον ; λαμπρὸς τῇ δόξῃ

δηλώσω « δηλόω


θαυμάσιος, -ὅ, -ον - θαυμαστός

δι-ηγήσομαι « δι-ηγέομαι


ὠγαθέ - ᾧ ἀγαθέ


[ἢ


οὐδὲ φιλήσουσιν οἵ τε φίλοι καὶ οἱ ἄλλοι


πάντες. Ἐγὼ δὲ τοὺς θεοὺς τιμῶ, καὶ ἀεὶ


τιμήσω. ᾿Αλλὰ λέγ᾽ ἡμῖν: διὰ τί μόνον ἐν


τῇ Ἐπιδαύρῳ ὁ θεὸς τοσούτους ἀνθρώ-.


ποὺς νοσοῦντας ἰᾶται;».


Ἂ


δὲ ναὕτης ἀποκρινάμενος, «ἄρα


ἀγνοεῖτε,» ἔφη, «ὅτι ὁ ᾿Ασκληπιὸς αὐτόθι

πρῶτον τὸ φῶς ἔβλεψε, ὑπὸ τοῦ ᾿Απόλ-

λωνος γενόμενος; Διὰ τοῦτο γὰρ ᾿Ασ-

κληπιοῦ ἱερὰ μάλιστά ἐστιν αὕτη ἡ γῆ.»


«Ἡμεῖς μὲν πάντ᾽ ἀγνοοῦμεν.» εἶπεν ὁ

Δικαιόπολις, «σὺ δὲ λέγε ἡμῖν τὸν μῦθον,

εἰ σχολάζεις νῦν καὶ δοκεῖ σοι.»


Ὁ οὖν ναύτης, ἐπὶ θράνῳ τινὶ καθίζων,

«δῆλόν ἐστιν,» ἔφη, «ὅτι ἀμφότεροι ὑμεῖς

τοῦτον τὸν θεὸν ἀγνοεῖτε ὁποῖός ἐστιν,

καίπερ μάλα ἔνδοξον ὄντα: ἀλλ᾽ ἐγὼ

δηλώσω, καὶ ὑμῖν θαυμάσιόν τι διηγή-

σομαι’ ἄρά μου λέγοντος ἀκούσεσθε;»


Ὁ δὲ Φίλιππος, «ὠγαθέ, λέγε,» ἔφη


100


10


«ἡδέως γὰρ ἀκούσομαι.»

Ὁ δὲ πατὴρ ὑπολαβών: «Ναί, μὰ τὸν


")5 Ποσειδῶ.» ἔφη" «εἰκότως γε ἡσυχίαν

ἔχοντες ἀκουσόμεθά σου, ἐγὼ μὲν καὶ ὁ

υἷός μου οὑτοσί.»

ἣν». ᾿


δ μὲν οὖν ναύτης οὕτως ἤρξατο τοῦ


λόγου: «Ἐπιδαύριοι μὲν οὖν φᾶσι Φλε-


ῃ »..


120 γύᾶν, λῃστὴν καὶ κλέπτην ὄντα πονηρόν,


ἐλθεῖν εἰς Πελοπόννησον, ἄγοντα μεθ᾽

ἑαυτοῦ τὴν θυγατέρα. Ὁ δὲ πατὴρ ἠγνόει

ὅτι ἡ θυγάτηρ εἶχεν ἐν γαστρὶ παιδίον ἐξ

᾿Απόλλωνος. Ἐπεὶ δὲ ἐν τῇ γῇ τῇ Ἐπι-


ι2}5 δαυρίων ἔτεκεν, ἀπέλιπε τὸν παῖδα ἐπὶ


“""- χ


ἰζοῖο ΧΥῚΤΙ


ἡδέως ἀκούσομαι : χαιρήσω

ἀκούων.

ἀκούσομαι « ἀκούω


οὑτοσί -- οὗτος 6


᾿

---

σι ἐσσα, οἰη,


ὁ λῃστής (τοῦ λῃστοῦ),


ἔτεκον « τίκτω (τεκ-}


ΝΕ


(λρίίοιο ΧΥΤΙ.


παρ ἰτ'͵ ΒΡ.


ὁ ποιμήν

(τοῦ ποιμένος) :


ὁ ἀνὴρ ὃς

ἡ τὰ ποίμνια ἄγει


τὸ γάλα

(τοῦ γάλακτος)


᾿ τὸ θηρίον (τοῦ θηρίου) :

τὸ ἄγριον ζῷον


νομίζω ὁ ἀξές. ε ἐμῇ


ἀστραπὴ ἐκλάμπει ἀπὸ τοῦ

παιδός͵


τῷ ὄρει ὃ Τίτθιον νῦν ὀνομάζουσιν Ἐπι-

δαύριοι. Καθ᾿ ἡμέρᾶν δὲ μία τῶν αἰγῶν

ἃς ποιμήν τις εἶχε περὶ τὸ ὄρος προσελ.-

θοῦσα τῷ παιδίῳ γάλα παρεῖχεν, ὁ δὲ

κύων ὁ τοῦ ποιμένος ἐφύλαττεν αὐτό,

ἀμύνων τὰ θηρία καὶ τοὺς ἄλλους κιν-

δύνους τῷ παιδίῳ.


Ὁ δὲ ποιμήν, ᾿Αρεσθάνᾶς ὀνόματι, ἐπεὶ

μίαν τῶν αἰγῶν οὐχ εὕρισκεν ἐν τῷ

ποιμνίῳ, καὶ ἅμα τὸν κύνα εἶδεν ἀπόντα,

πανταχοῦ τῆς χώρᾶς ἐζήτησεν’ εὑρὼν δὲ

τὸν παῖδα ἐπεθύμει ἀνελέσθαι αὐτὸν καὶ


οἴκαδε φέρεσθαι. ᾿Αλλ᾽ ὡς ἐγγὺς ἐγένετο,


ἀστραπὴν εἶδεν ἐκλάμψᾶσαν ἀπὸ τοῦ


130


135


(ἰἈρίζοιο ΧΥῚ


θεῖόν τι, ὥσπερ ἦν, ἀπέφυγε μάλα

φοβούμενος. Καί, ἰδού, δι᾿ ὀλίγου οἱ


ἐκείνην τὴν χώρᾶν κατοικοῦντες ἤγγει-


λαν ἐπὶ γῆν καὶ θάλατταν πᾶσαν ὅτι ὁ

45" θεῖος παῖς, ᾿Ασκληπιὸς ὀνόματι, φάρμακα

ἐπὶ πᾶσαν νόσον εὑρίσκει, καὶ τοὺς

ἀνθρώπους ἀπὸ θανάτου ἐγείρει.»

βι»..

«Θαυμάσια λέγεις, ὠγαθέ, καὶ ἐπι-

θυμίαν ἐμβάλλεις μοι τοῦ ἰέναι πρὸς τὸ

"0 ἱερὸν τὸ τοῦ θεοῦ ὡς τάχιστα. Μετὰ δὲ

οὐ πολὺν χρόνον εἰς Ἐπίδαυρον ἀφ-

ιξόμεθα τὴν εὐθεῖαν οὖν αὐτίκα πρὸς τὸν

θεὸν εἶμι, ἰαθῆναι βουλόμενος ὑπ᾽

αὐτοῦ.»

“5. «Μὴἴου δέ,» ἔφη ὁ ναύτης, «ὅτι μόνος

πρὸς τὸ τοῦ θεοῦ τέμενος εἶ. Πολλοὶ γὰρ

καὶ σχεδὸν ἀναρίθμητοι ἄνθρωποι νο-

σοῦντες ἴασιν ἐκεῖσε; ἐλπίζοντες τὸν θεὸν

αὐτοὺς θεραπεύσειν.» Ἔπειτα δέ, πρὸς τὸν


τοὺ Δικαιόπολιν τρεψάμενος, καὶ δηλώσας


ἰαθῆναι -- ἐ55εν Ψμαν ΠΟ Ὁ ϊ


θεῖος, -ἃ, -ον «θεός


τὸ φάρμακον (τοῦ φαρμάκου)

ἡἣ νόσος (τῆς νόσου) « νοσέω


« ἐπιθυμέω ᾿

ἐμ-βάλλω ( ἀαι.)


εἷσι(ν)

ἵμεν.

ἴτε

ἴασι(ν)


ἀναρίθμητοι (ἀναρίθμητος

τον) : οὕτω πολλοὶ ὥστε

ἀδύνατόν ἐστι λέγειν ὅσοι

εἰσίν


(αρίτοϊο ΧΝΤῚ


δέξεται « δέχομαι

(« "δέχ- σεται)


ἐνίοτε : οὐκ ἀεὶ


διαλεξόμενος, -ἡ, -ον


« διαλέγομαι


ὡς διαλεξόμενοι : ἐπεὶ

διαλέγεσθαι βουλόμεθα

ἀντιβολέω -- αἰτέω, ἱκετεύω


πράξω « πράττω (« "πράγ-σω)

τά γε παρ᾿ ἡμῖν : ὥσπερ ἡμῖν

ο δυνατὸν ἔσται


τος πείσομαι « πείθομαι

"


πάνυ Ξ- μάλα


Ι0.


τὴν γυναῖκα τὴν γαστέρα νοσοῦσαν, ἣ

ἐκάθευδεν ἐπὶ τῷ καταστρώματι, «ἰδού,»

ἔφη: «καὶ ἐκείνη ἣ γυνὴ παρὰ τὸν ᾿Ασ-


κληπιὸν εἶσι πιστεύουσα ὅτι ὁ θεὸς


ὠφελήσει αὐτήν. Ὑμεῖς μὲν οὖν αὐτίκα τ65


ἴτε πρὸς τὸ ἱερόν’ ἴσως δὲ οὐ δέξεται ὑμᾶς

ὁ ἱερεύς: τοσοῦτοι γὰρ νοσοῦντες ἐκεῖσε

καθ ἑκάστην ἡμέρᾶν ἔρχονται ὥστε ἐνίοτε


πολὺν χρόνον περιμένειν δεῖ. Οὐδὲν ἧττον


πειράσασθε.»


«᾿Αμέλει, ὦ φίλε,» ὁ Δικαιόπολις

ἀποκρινάμενος εἶπε, «αὐτίκα πρὸς τὸ

ἱερὸν ἴμεν, ὡς τῷ ἱερεῖ διαλεξόμενοι. ᾿Αλλὰ

τί ἔπειτα ποιήσομεν; Λέγε δὴ ἡμῖν,

ἀντιβολῶ, τί πράᾶττειν δεῖ: ἡμεῖς δὲ ἀκου-

σόμεθα, καὶ ἀκούσαντες πράξομεν τοῦτο


ὅ τι σοι δοκεῖ: ἀμέλει σοι, τά γε παρ᾽ ἡμῖν,


πεισόμεθα.»


Ὁ δὲ ναύτης, «ἄκουε δὴ οὖν,» ἔφη:


170


175


«πάνυ μὲν γὰρ θαυμαστὸν ἀκούσῃ λόγον" τε


πάνυ

᾿αβαιιο


μοί ο, ἰθὶ {ἱπ|0,.


'"


(ἀρίίοιο ΧΥΤῚ


μετὰ δὲ οὐ πολὺν χρόνον γνώσῃ ὅτι ἐγὼ

ἀληθῆ λέγω. Δι᾿ ὀλίγου μὲν οὖν εἰς Ἐπί-

δαῦυρον ἀφίξεσθε: δεῖ δὲ ὑμᾶς αὐτίκα πρὸς


τὸ τέμενος τὸ τοῦ θεοῦ ἱέναι. Ἐκεῖ λούῦ-


τ σεῖς τὸν παῖδα“ ἔπειτα δὲ βωμῷ πόπανα

καὶ προθύματα καθοσιώσεις, τὸν δ᾽

πελανὸν εἰσβαλεῖς εἰς τὸ πῦρ.»


᾿ν «Ἐγὼ μὲν οὖν.» εἶπε ὁ Δικαιόπολις,

«σὺν τῷ παιδὶ εἰς τὸ ἱερὸν εἶμι, καὶ


) ἐνταῦθα θύσω τῷ θεῷ;»


ἔ-: «Μάλιστά γε: καὶ γὰρ ὁ θεὸς τιμώμενος

ὑπὸ σοῦ τὶμήσει σε. Ὁ μὲν οὖν ἱερεύς,

ὡς τὸ εἰκός, μεθ᾿ ὑμῶν ἔσται, καὶ θυσίας

θύσει, καὶ εὐχὰς εὔξεται κατὰ νόμον.


᾽1υ5 Ταῦτα δὲ ποιήσαντες, κατακλινεῖτε τὸν


παῖδα ἐν τῷ ἀβάτῳ: ἴσως δὲ ὁ ἱερεὺς ἐάσει

καὶ σὲ καθεύδειν ἐν τῷ ἱερῷ, στιβάδιον

παρασχών: εἰ δὲ μή, ἀπιὼν λείψεις ἐκεῖ

τὸν παῖδα. Σὺ δέ, ὦ παῖ, εὖ ἄκουέ μου

οὐ ταῦτα λέγοντος. Ἴσως μὲν γὰρ θαυμαστόν


σοι φανεῖται τοῦτο ὅ τι λέγειν μέλλω, καὶ


ῃ -“9ῳ.." ΝΜ

᾿ ΝΣ μπν

ΝΙΝ ᾿ τ ᾿


τὸ πόπανον (τοῦ ποπάνου;


τὸ πρόθυμα (τοῦ προθύματος:

: ἦ πρώτη θυσία


καθοσιόω - θύω


ὁ πελανός (τοῦ πελανοῦ)


-- ἣ σπονδή


ὡς τὸ εἰκός -- κατὰ τὸ εἰκό


εὔξομαι « εὔχομαι


τὸ ἄβατον (τοῦ ἀβάτου) : μέροι

τι τοῦ ἱεροῦ ἐν ᾧ οἱ νοσοῦντες

καθεύδουσιν


τὸ στιβάδιον (τοῦ στιβαδίου)

Ξ ἡ στιβάς


λείψω « λείπω (-- “λείπ-σω


φανοῦμαι « φαίνομαι


᾿


Οὐρίτοιο ΧΥΤῚ


μῶρος, -ἃ, -ον -- ἀνόητος.


- τῶι

κομιῶ « κομίζω


᾿


ἐγκοιμάομαι : καθεύδω (ἐν ἱερῷ)


λύχνου)

᾿ς παρ ἀγγελῶ -- παρ-αγγέλλω

Γ ἔπ- εἰμι (« εἶμι)

περί- εἰμι (« εἶμ᾽)

σκοπέω (σκεπ-)}


(- ᾿σκέπ-σομαῦ) ἢ

τὸ νόσημα (τοῦ νοσήματος)

-- ἡ νόσος


“ παρασκευάζω


σκέψυμαι “


παρασκευάσω


ὁ δράκων ᾿ς

(τοῦ δράκοντος)


κατὰ τὸ εἰκός σοι μῶρός τε καὶ ψευδὴς

φανοῦμαι ὅτι δ΄ ἀληθῆ λέγω, καὶ σὺ γνώσῃ.

Σὺ μὲν οὖν μενεῖς ἐν τῷ ἱερῷ" ὁ δὲ ἱερεὺς


κελεύσει σε ἐκεῖ καθεύδειν.»


-

8


«Μόνος δέ,» εἶπεν ὁ παῖς, «ἐν τῷ ἀβάτῳ

μενῶ; ᾿Αλλὰ φοβήσομαι: ἄρ᾽ οὐ κομιεῖ με

ὁ πατήρ, καὶ ἅμα ἐμοὶ μενεῖ;»


«Ἴσως οἷόν τἔσται, ὥσπερ ἔλεγον.

Ὅμως δὲ οὐ μόνος μενεῖς ἐκεῖ, ἐπεὶ οἱ τ10

τοῦ ἱεροῦ ὑπηρέται κομιοῦσι πολλοὺς

ἄλλους, παντοδαπὰ νοσήματα ἔχοντας,

ὡς ἐν τῷ ἀβάτῳ ἐγκοιμησομένους. Καὶ

πρόπολός τις τοῦ θεοῦ ἐλθὼν ἀποσβέσει


τοὺς λύχνους: ἀποσβέσας δὲ ὑμῖν πᾶσι


παραγγελεῖ ἐγκαθεύδειν καὶ σιγᾶν.

Διὀλίγου δὲ ὁ θεὸς ἔπεισι, καὶ περίεισι

μετὰ προπόλων τινῶν, καὶ σκέψεται τὰ

νοσήματα, καὶ τῷ μὲν παρασκευάσει

φάρμακον, τῷ δὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς θερα- 2:0


πεύσει, ἄλλους δὲ ἄλλως ἰάσεται: καὶ


δράκοντές τινε


αὐτῷ ἕψονται. Καί, εἰ ὁ

νὴ ΣῊ ὦ


“


παντοδαπός, παντοδαπή,


παντοδαπόν ναγῖο,

α᾿ ορηὶ φόπεγε


ἀποσβέσει «ρμερπεγὰ Ὶ

ἀποσβέσας ἀορο ἀνετὶ


5ΡΕηΙὶ


δ! ὃ. {8} ᾿ ο (Ἀρίίοιο ΧΝΤΗ


θεὸς βούλεται, ἅμα τῇ ἡμέρᾳ ἐπαρεῖς ἐπ-αρῶ - ἐπ-αἰρω (μι)


σαυτὸν ὑγιὴς ὥν.» ΟΝ σαυτόν -- σεαυτόν Ἵ

ὑγιής, -ἔς .) νοσῶν


": «᾿Αλλὰ τί γενήσεταί μοι; τί ποτε

πείσομαι ὑπὸ τοῦ θεοῦ;» ἔφη ὁ Φίλιππος πείσομαι « πάσχω

μάλα φοβούμενος. «ἾΑρα βέβαιόν ἐστιν

ὅτι οὐδὲν βλάψει με;». βλάψω « βλάπτω


Ι ᾿ Ὁ δ᾽ ναύτης, «ὠφελήσει μὲν οὖν,» ἔφη,


τὸ «βλάψει δὲ οὐδέν. Μὴ οὖν φοβοῦ, ὦ παῖ:


οὐδὲν γὰρ κακὸν πείσῃ ὑπ᾽ αὐτοῦ, ἀλλ᾽

ἀμέλει θεραπεύσει σε ὁ θεός, ἵλεως ὦν.» -


“"Ἴ :


«Πῶς δέ,» ὑπολαβὼν ὁ Δικαιόπολις


ἔφη, «ταῦτα πάντ ἐπίστασαι σύ; Αρα


"5 πολλάκις παρήεις εἰς τὸ ἱερόν, καὶ παριὼν δον (« εἶμι) (ὡμρον)

εἶδές ποτε τὸν θεόν;» (ἤει


; ᾿ «Εἰκότως γε. Αἰγινήτης γὰρ ὥν, πολλά-

κις παρήειν εἰς Ἐπίδαυρον, μάλιστα ὅτε

παῖς ἦν. ᾿Αλλ ὅτε μειράκιον τεττάρων καὶ


τ δέκα ἐτῶν ἦν, συμφορά τις ἐγένετο καὶ


κακὸν μέγα. Εἷς γὰρ τῶν ἀδελφῶν, ἐν ᾧ


ἔπαιζε μετὰ τῶν ἡλίκων, ἐν τῷ ἀγρῷ τῷ παρὰ


2


Οαρίτοϊο ΧΝῚ


ἀνα-βήσομαι « ἀνα-βαίνω

μαχοῦμαι « μάχομαι


δεινός ("- ἐμ} -- ἱκανός.

ἄριστος


Ρ ἥμερος, -ον εὐ ἄγριος


τῇ οἰκίᾳ ἵππον εἶδε, ζῷον μέγα καὶ καλόν.

Ἠγνόει τίνος ἐστίν, καὶ πόθεν εἰς τὸν

ἀγρὸν εἰσῆλθεν’ οὐδὲν ἧττον ὁ ἀδελφὸς

τοῖς φίλοις τοῖς παροῦσιν, “ἰδού, ἔφη,

“ἀναβήσομαι ἐπὶ τὸν ἵππον καὶ ἱππεύων

μαχοῦμαι, ὥσπερ μέγας καὶ ἰσχυρὸς ἀνήρ'

δεινὸς γάρ εἰμι ἱππεύειν." Ἅμα δὲ ταῦτα


λέγων ἤει πρὸς τὸν ἵππον, ὃς πρᾶός τε


ὁ ἵππος ὦ

ἐκλακτίζει


καὶ ἥμερος ἐφαίνετο. ᾿Ανέβη δὴ οὖν ὁ

ἀδελφὸς ἐπὶ τὸν ἵππον: ὁ δὲ ἵππος ἐξαίφῳ-


νης ἐπήδησε ὄρθιος καὶ ἐξελάκτισε


σφόδρα: ὁ δὲ ἀδελφὸς κατέπεσε πρὸς τὴν


.


245


250


(Ἀρίίοιο ΧΝῊ


"- γῆν: καὶ εἷλκεν αὐτὸν ὁ ἵππος μακρὰν

ὑπὸ τῶν ῥυτήρων περιδεθέντων ταῖς χερσὶ

ταῖς τοῦ παιδός, ὥστε πολλὰ τραύματ᾽

ἔλαβεν ὁ ἀδελφός μου ὁ κακοδαίμων. Ἐν

δὲ τούτῳ κατῇμεν ἐγώ τε καὶ ὁ πατὴρ εἰς


νῷ τὸ ἄστυ, ὅτε εἷς τῶν δούλων ὄπισθεν τρέχων


"ο" ἔφη, “εἰσβησόμεθα ὡς τάχιστα, καὶ


ἐκάλεσ᾽ ἡμᾶς καὶ ἀπήγγειλε τί ἐγένετο. Ὁ

δὲ πατὴρ ἠπόρει τί δεῖ ποιεῖν' δραμόντες

οὖν αὐτίκα οἴκαδε, τὸν ἀδελφὸν ἐλάβομεν


κακῶς ἔχοντα, καὶ ὁ πατήρ. “εἰς ναῦν,"


πλευσόμεθα πρὸς τὴν Ἐπίδασνρον" μόνος

γὰρ ὁ θεὸς δύναται, εἰ βούλεται, σῴζειν

τὸν υἱὸν τὸν ἐμὸν τοῦτον." Ἠνέγκαμεν οὖν

αὐτίκα τὸν ἀδελφὸν κατὰ θάλατταν εἰς τὸ

υυ ἱερὸν τὸ τοῦ θεοῦ, καὶ ἐκεῖ πολλὰς ἔμεινε


ἡμέρας.»

τς Ὁ δὲ Δικαιόπολις ὑπολαβών: «ἾΑρα


ὑμεῖς καθ᾿ ἡμέραν ἦτε εἰς τὸ ἱερόν, ὡς

ἐπισκεψόμενοι πῶς ἔχει ὁ παῖς; Ἢ ἐμέ-


5)» νετε ἐκεῖ μετ᾿ αὐτοῦ;»

᾿ τ


ὁ ῥυτήρ (τοῦ ῥυτῆρος)


(κατ-)ῇμεν.

(-γῆτε

(-ῆσαν


Ν


τὸ καταγώγιον (τοῦ

καταγωγίου) : οἰκία, ἐν ἢ οἱ

ξένοι χρόνον τινὰ

᾿καταμένουσιν οἰκοῦντες


ὁ συγγενής (τοῦ συγγενοῦς) :

ὃ γενόμενος ἐν τῷ αὐτῷ οἴκῳ,

ὥσπερ ὁ ἀδελφός, ὁ πατήρ,


ὁ πάππος..


: ὃ οἰκεῖος


ἑάω, ἀον: εἴᾶσα


πυρέττω : νοσῶν θερμαίνομαι

ὥσπερ πῦρ

περὶ τῆς ψυχῆς : περὶ τοῦ βίου


16


«Ἐν τῷ καταγωγίῳ ἐκαθεύδομεν, ἐπεὶ


οὐχ οἷόν τὴν ἐν αὐτῷ τῷ ἱερῷ μένειν:

πλεῖστοι γὰρ παρῆσαν τότε ἄνθρωποι

παντοδαπὰ νοσήματἔχοντες, καὶ πολλοὶ

τῶν τε συγγενῶν καὶ οἰκείων ἧσαν καθ᾽

ἑκάστην ἡμέρᾶν, βουλόμενοι χρόνον τινὰ

μετὰ τῶν νοσούντων διατρίβειν ὡς θερα-

πεύσοντες αὐτούς. Τῇ δὲ δεκάτῃ ἡμέρᾳ ὁ

ἱερεὺς εἴασεν ἐμὲ καὶ τὸν πατέρα σὺν

τῷ ἀδελφῷ καθεύδειν ἐν τῷ ἀβάτῳ. Ὁ δὲ

ἀδελφὸς ἐπύρεττε σφόδρα, καὶ περὶ τῆς

ψυχῆς ἐκινδύνευεν. Ηὐξάμεθα τῷ τε


᾿Ασκληπιῷ καὶ πᾶσι τοῖς ἄλλοις θεοῖς,


280


285


Οαρίϊο!ο ΧΥΤῚ


αἱ ἱερὰ ἐθύσαμεν. Ἔπειτα δὲ ἐν τῷ ἱερῷ

"0 ἐκοιμήθημεν. Καὶ ἐκεῖ, οἷα θαύματα

εἶδον, αὐτόπτης γενόμενος: ὦ μεγάλων

θεῶν. Τῇ δὲ ἐπιούσῃ ἡμέρᾳ,, ἐπεὶ πρῶτον

ἥλιος ἀνέτειλε, ὁ ἀδελφὸς ἐπῆρεν ἑαυτόν,

εὖ καὶ καλῶς ἔχων. Ἐγὼ δὲ πάλαι

"᾿»: ἄπιστος ἦν: ἀλλ᾽ ὅτε ταῦτα τὰ θαύματα

εἶδον αὐτός, ἐπίστευσα τῷ θεῷ, καὶ


πιστεύσω εἰς ἀεί.»


, ""

“Ταῦτ᾽ εἰπών, «χαίρετε νῦν,» ἔφη «δεῖ


γάρ με τοῖς ἄλλοις ναύταις συλλαμ-

βάνειν, ὥσπερ ὅ τε ναύκληρος καὶ ὁ

κυβερνήτης κελεύουσιν. Ὑμεῖς δὲ μὴ

φοβεῖσθε: εἰ γὰρ πιστεύετε τῷ θεῷ, ἀμέλει

ὁ θεὸς ὠφελήσει ὑμᾶς, καί σε, ὦ ποῖ, θερα-

πεύσει. Μέγας γὰρ ὁ θεός.»


Ε

᾿


.ἀἐἧὄὄἧὄἕῚ

κοιμάω - καθεύδω.

ἐκοιμήθημεν -- ἐκαθευδήσαμεν

ὁ αὐτόπτης (τοῦ αὑτόπτου)


: ὃ ἰδὼν αὑτός, ἑαυτοῦ,

ὀφθαλμοῖς


πάλαι ε95 νῦν


ἄπιστος, -ον εὐ πιστεύων.

πιστός


(ἌρΙΈᾺΌΙΟ ΧΥΤΙ


«ἾΑρα σεαυτὸν τῷ


᾿Ασκληπιῷ ἐπιτρέψεις; Ἄρα

τοῦτο πιστεύεις, ὅτι ὁ θεὸς

δυνήσεταί σε ὠφελεῖν;»


ἐπι- τρέψω « ἐπι-τρέπω


Ἴ8


Η ΕΠΙΔΑΥ͂ΡΟΣ (β) ᾿


Πλεύσαντες οὖν πᾶσαν τὴν ἡμέρᾶν, ὡς 305

ἑσπέρα ἐγίγνετο, εἰς τὴν Ἐπίδαυρον.

ἀφίκοντο, οὐδὲν κακὸν παθόντες. Ὡς

δ᾽ ἐξέβησαν εἰς τὴν γῆν τῷ μὲν Δικαιο-

πόλιδι ἔδοξεν εὐθὺς πρὸς τὸ ᾿Ασκληπιεῖον

ἰέναι: οὐ γὰρ πολὺ ἀπεῖχεν: ἣ δὲ γυνὴ ἣ τ1᾽0

τὴν γαστέρα νοσοῦσα οὕτως ἔκαμνεν

ὥστε οὐκ ἤθελεν ἰέναι ἐκείνη τῇ ἡμέρᾳ,

ἀλλ᾽ ἔμεινεν ἐν καταγωγίῳ τινὶ ἐγγὺς τοῦ

λιμένος. Οἱ δὲ ὥρμησαν, καὶ δι᾿ ὀλίγου

ἀφικόμενοι ηὗρον τὰς πύλᾶς κεκλεισ- 115


μένᾶς. Ὁ οὖν Δικαιόπολις. «κεκλεισμέναι


κεκλεισμένας οὐέισες


᾿ΟἋρίίοιο ΧΝΤῚ


-«π΄-

εἰσὶν αἱ πύλαι,» ἔφη" «τί οὖν δεῖ ποιεῖν;


Πότερον κόψω τὰς πύλᾶς ἢ εἰς τὸν λιμένα


ἐπάνιμεν; ᾿Ὀψὲ γάρ ἐστιν.» Ὁ δὲ Φίλιπ-

0 πος᾽ «᾿Αλλὰ κόψον, ὦ πάτερ, εἰ δοκεῖ.

Ἴσως γὰρ ἀκούσεταί τις καὶ ἡγήσεται

ἡμῖν παρὰ τὸν ἱερέᾶ.» Ὁ μὲν οὖν

Δικαιόπολις ἔκοψεν, ἐξελθὼν δὲ ὑπηρέτης

τις οὐ διὰ πολλοῦ, «τίς ὼν σύ,» ἔφη,

1" «κόπτεις τὰς πύλᾶς τηνικαῦτα τῆς

ἡμέρας; Πόθεν ἤλθετε καὶ τί βουλόμενοι

πάρεστε;» Ὁ δὲ Δικαιόπολις: «Ἐγὼ μέν

εἰμι Δικαιόπολις ᾿Αθηναῖος ὦν, τὸν δὲ

Ϊ παῖδα κομίζω, ἐάν πως ὁ θεὸς ἐθέλῃ τοὺς

τὸ ὀφθαλμοὺς αὐτῷ ἀκεῖσθαι. Τυφλὸς γὰρ

Ϊ γέγονεν. ᾿Αρ᾿ οὐχ ἡγήσῃ ἡμῖν παρὰ τὸν

σὸν δεσπότην;»

ὟΝ "

Ὁ δὲ ὑπηρέτης: «Ὀψέ ἐστιν, ἀλλ᾽ ὅμως

τις μείνατε ἐνταῦθα. Ἐγὼ γὰρ εἶμι ὡς ζητή-

σῶν τὸν δεσπότην καὶ ἐρωτήσω εἰ ἐθέλει


ὑμᾶς δέξασθαι.» Οἱ μὲν οὖν ἔμενον ἐπὶ ᾿


κόψω « κόπτω


διὰ πολλοῦ «Ὁ δι ὀλίγου


τηνικαῦτα : ταῦτῃ τῇ ὥρᾳ


ἀκέομαι - θεραπεύω, ἰάομαι


ἐὰν... ἐθέλῃ εαπὸ κιαΐ... νο-


ἴοσϑα

γέγονεν ὁ ἀϊνόνιαίο Ὁ


ΝΝ


Οαρίζοιο ΧΥΤῚ


ἀμείβομαι (τόπον τινά)

Ξ- διαπεράω


ἐπι- τρέψω « ἐπι- τρέπω


ταῖς πύλαις" οὐ πολλῷ δ᾽ ὕστερον ἐπανελ-

θὼν ὁ ὑπηρέτης, «εἴσιτε,» ἔφη «ὁ γὰρ

δεσπότης ὑμᾶς δέξεται.» Ταῦτα δ᾽ εἰπὼν


ἡγεῖτο αὐτοῖς εἰς τὸ τέμενος.


᾿Αμειψάμενοι οὖν τὰς πύλᾶς εἰς αὐλὴν

μεγάλην εἰσῆλθον’ ἐκεῖ δὲ ἐγγὺς τοῦ

ἱεροῦ ἐκάθητο ἀνήρ τις γεραιός, ὃς ἰδὼν

αὐτοὺς προσιόντας, «χαίρετε, ὦ φίλοι,»

ἔφη. «Τί βουλόμενοι ἥκετε;» Ὁ μὲν οὖν

Δικαιόπολις πάντα ἐξηγήσατο, ὁ δὲ ἱερεὺς

πρὸς τὸν παῖδα εὐμενῶς βλέψας, «εἰπέ

μοι, ὦ παῖ,» ἔφη: «ἄρα σεαυτὸν τῷ

᾿Ασκληπιῷ ἐπιτρέψεις; ἾΑρα τοῦτο πισ-

τεύεις, ὅτι ὁ θεὸς δυνήσεταί σε ὠφελεῖν;»

Ὁ δὲ Φίλιππος: «Μάλιστά γε’ πάντα γὰρ

τοῖς θεοῖς δυνατά: τῷ θεῷ πιστεύω καὶ

ἐμαυτὸν αὐτῷ ἐπιτρέψω.» Ὁ δὲ γέρων" «Εὖ

γε, ὦ παῖ. Νῦν μὲν ἄπιτε εἰς τὸ

καταγώγιον, αὔριον δὲ ὁ ὑπηρέτης ὑμῖν


παρέσται ὡς ἡγησόμενος τῷ παιδὶ παρ᾽


34.


35.


355


. ἐπεπακαι Ξ ῃᾳ{ᾳἘἘΕ-θΒ Οαρίζοιο ΧΥῚ


Α͂ΒΝ , πο κὰκ " '

ἐμέ.» ᾿Απελθόντες οὖν ὅ τε πατὴρ καὶ


ὃ

παῖς τὴν νύκτα ἔμενον ἐν τῷ καταγωγίῳ.

᾿ Ξ πισο

Ὶ ᾿ 5 “ἰ "


0 Τῇ δὲ ὑστεραίᾳ ἐπεὶ πρῶτον ἐγένετο


ἡμέρα, παρελθὼν ὃ ὑπηρέτης τὸν Φίλιπ-

πον ἤγαγε παρὰ τὸν ἱερέᾶ. Ὁ δὲ εὐμενῶς

δεξάμενος τὸν παῖδα, «ἄγε δή, ὦ παῖ,» ἔφην ᾿


«νῦν χρή σε παρασκευάζεσθαι: δεῖ γὰρ χρή - δεῖ


Μ υκ ᾿ Η - ν᾿ -ἂ, -ον : δίκαιος καὶ ἱερί

'οῖ ὅσιά τε φρονεῖν καὶ καθαρὸν εἶναι τὴν φρονέω Ὁ ἔχω

καθαρός, -ἅ, -όν : ἄνευ κακοῖ


ψυχήν. ᾿Αλλὰ μηδὲν φοβοῦ: φιλανθρωπό- ᾿ τὴν ψυχήν : περὶ τὴν ψυχήν


τατος γάρ ἐστιν ὁ ᾿Ασκληπιὸς τῶν θεῶν,


καὶ τοῖς καθαροῖς οὖσι τὴν ψυχὴν ἀεὶ

ἵλεώς ἐστιν. Θάρρει οὖν.» Οὕτω δ᾽ εἰπὼν


τυ τὸν παῖδα εἰς τὸ ἱερὸν ἤγαγεν. Ἐκεῖ δὲ

Ἀἢ . ἃ... Ἀ ᾿ . καθαίρω : καθαρὸν ποιῶ

πρῶτον μὲν ὁ Φίλιππος ἐκαθήρατο, ἔπειτα καθαίρομαι : καθαρὸς


δι Ξ ς ᾿ Ἑ Ἴ δ καὶ πιῶ γίγνομαι


δὲ πᾶσαν τὴν ἡμέρᾶν ἐν τῷ ἱερῷ ἔμενεν,

ὅσιά τε φρονῶν καὶ τὸν θεὸν εὐχόμενος

ἐπι-φανῆναι « ἐπι-φαίΐνω


ἕν τῷ ὕπνῳ ἐπιφανῆναι. φαίνομαι, δῆλος γίγνομαι


"» Τέλος δὲ ἐπεὶ ἑσπέρα ἐγίγνετο, ἐπαν-


ελθὼν ὁ ἱερεύς, «ἄγε δή, ὦ παῖ,» ἔφη:


ἍἝ δια


γ


Οαρίϊοιο ΧΕΙ.


ἢ φιάλη (τῆς φιάλης)


ὃ σωτήρ (τοῦ σωτῆρος; νος. ὦ


'ΨΘΝΝΝ »ε ὲ ἣν

σῶτερ) : ὁ σώσᾶς


μα]


-“-πΝ

ὁ ἱκέτης (τοῦ ἱκέτου) «

ἱκετεύω


"-


ὁ ὄφις (τοῦ ὄφεως) -- ὃ δράκων


ἠρέμα -- ἧσύχως

᾿σῦρίττω : ψόφον ποιῶ πνέων


«πάντα γὰρ ἕτοιμά ἐστιν. Ἕπου μοι.» Τὸν

δὲ παῖδα ἐκ τοῦ ἱεροῦ ἀγαγὼν πρὸς τὸν

βωμόν, ἐκέλευσεν αὐτὸν σπονδὴν κατὰ

νόμον ποιεῖσθαι. Ὁ δὲ τὴν φιάλην ταῖς

χερσὶ λαβὼν σπονδὴν ἐποιήσατο, καὶ τὰς

χεῖρας πρὸς τὸν οὐρανὸν ἄρᾶς, «᾿Ασκλη-

πιέ,» ἔφη, «σῶτερ, φιλανθρωπότατε τῶν

θεῶν, ἄκουέ μου εὐχομένου, ὃς ὅσιά τε

φρονῶν καὶ καθαρὸς ἢν τὴν ψυχὴν ἱκέτης

σοῦ πάρειμι. Ἵλεως ἴσθι μοι τυφλῷ γεγο-

νότι καί, εἴ σοι δοκεῖ, τοὺς ὀφθαλμούς

μοι ἀκοῦ.»


Ἐνταῦθα δὴ ὁ ἱερεὺς τῷ παιδὶ εἰς τὸ

ἄβατον ἡγησάμενος ἐκέλευσεν αὐτὸν ἐπὶ

τῇ γῇ κείμενον καθεύδειν. Ὁ οὖν Φίλιππος

κατέκειτο, ἀλλὰ πολὺν δὴ χρόνον οὐκ

ἐδύνατο καθεύδειν: μόνος γὰρ ὼν ἐν τῷ

ἀβάτῳ μάλα ἐφοβεῖτο: νὺξ γὰρ ἦν καὶ

πανταχοῦ σκότος καὶ σιγή, εἰ μὴ σπανίως


ἤκουε τῶν ἱερῶν ὄφεων ἠρέμα σῦριττόντων..


γεγονότι οὐδ 50η αἰἰνθηΐϊα:

ξιδ ᾿


380


385


390


305


δὼ


Οαρίίο!ο ΧΥΤῚ Ἐνοροῖσὶ


Ἐπογοϊσίο 176

[ορϑοῖθ α νορὸ αἰϊα ὁ Τρα(ἰμοεῖε: 5 τ


1. Ἴθι δή, ὦ παῖ, καὶ τῇ μητρὶ εἰπὲ ὅτι πρὸς τῇ θύρᾳ μενῶ.

τΑρ᾽οὐκ ἴτε εἰς τὴν ἀγορὰν ὡς μαθησόμενοι τὰ γενόμενα;

. Ὁ δοῦλος ἐξήει ὡς τὸν δεσπότην ζητήσων.

τὰ σε ἄγγελον πέμψαι ὡς τῷ βασιλεῖ πάντα λέξοντα.


Ὁ Ξέρξης ναυτικὸν μέγιστον παρεσκεύαζεν τοὺς Ἕλληνας.


δουλώσων.

6. Οἱ Ἕλληνες παρεσκευάζοντο ὡς ἀνδρείως μαχούμενοι.

7. Τοὺς ἐν ταὕτῃ τῇ μάχῃ ἀποθανόντας ἀεὶ τιμήσομεν.

8. Τὰς παρθένους κελεύσω οἴκαδε εὐθὺς ἰέναι.

9

0


λα


ων


, Οἱ πάντα κατὰ νόμον πράττοντες φίλοι τοῖς θεοῖς γενήσονται.

. Οἱ παῖδες οἴκαδε ἐπανῇσαν τῇ μητρὶ τὰ γενόμενα ἐξηγησόμενοι.


οι π᾿

ἰδονοϊχίο Ὁ

Τγαάμοθιθ ἱπ ΘΥΈΘΟ: ᾿


1. Απάτγοπιο ἰη οἰζΓὰ ρῸΓ ΒΆΡΟΓ (μϑα!α μα νθάνω) εἶνε οο5᾽ ὃ βισοοδϑο.


2. 1 ροπογαὶς πιαμἀογὰ πῃ πΊ6550 οἱ αἶσα (γεατίνα ἤηαίε: πδαϊο ὡς οοἱ Ῥανί.

ἀ6ἰ {μ|1.} αἱ οἰπιδαϊηὶ ἘῸΝ ἴαγο (-- οἴ σοβὰ Ὀίβορμπᾶ ΟΠ 655 ἢ

οἰδηο).


3. ΟἿ᾽ πσπιϊπὶ οοπάϊοοπο ἰς ἀοπηρ ἰπ οἰἐὰ ἃ νοάογ ([) Ια ἀδηῆζο.


4. 1] βαοογάοίς ἰογπογὰ ποὶ ἰοΠΊρῖο ΡῸΓ ἴάγο ὑπὰ Πἰθαρσίοπθ.


5. ΟἿΟΙ]Ὶ οἶα βίδππο π0}}ἃ ρᾶΖΖζα νορ!


πἰῖγο ἢ] πη6580.

εὐ


ερροίο ψιιοοῖο δγαηπο (ἰγαϊο, οοη ἀὐἰα!αριθπὶ, ἐα Ενοάοίο, ΙΧ. 1-10),

ϑροηάειίο αἰ ἀοπια μά.


ΓᾺΠῚ ϑάδαξ δ ὁδογοῖίο, οοἱϊ ΠΡΠδΣ εἰϊ ἘΟμδηΙδΘΣΡ ἰα Ογεοία ᾿'αηπὸ ΠΕ


ΟἹ ΠΕΡΣΑΙ ΤΑΣ ΑΘΗ͂ΝΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΑἹΡΟΥ͂ΣΙΝ.


Αμα δὲ ἦρι ἀρχομένῳ ὁ Μαρδόνιος ὁρμώμενος ἐκ Θεσσαλίας ἦγε

τὸν στρατὸν σπουδῇ ἐπὶ τὰς ᾿Αθήνᾶς. Προϊόντι δὲ αὐτῷ οὐδεὶς τῶν

Βοιωτῶν ἀντεῖχεν, οὐδὲ ἐβοήθουν τοῖς ᾿Αθηναίοις οἱ Λακεδαιμόνιοι.

᾿Αφικόμενος δὲ εἰς τὴν ᾿Αττικὴν οὐχ ηὗρε τοὺς ᾿Αθηναίους, ἀλλὰ ἔμαθεν

ὅτι ἔν τε Σαλαμῖνι οἱ πλεῖστοί εἰσι καὶ ἐν ταῖς ναυσίν’ αἱρεῖ τε ἔρημον

τὸ ἄστυ. Ἐπεὶ δὲ ἐν ταῖς ᾿Αθήναις ἐγένετο, ἄγγελον ἔπεμψεν εἰς τὴν

Σαλαμῖνα, λόγους φέροντα ἐπιτηδείους" εἶπε γὰρ ὅτι ὁ βασιλεὺς τήν τε

᾿Αττικὴν τοῖς ᾿Αθηναίοις ἀποδώσει καὶ συμμαχίᾶν ποιήσεται, ἐὰν τοῦ

πολέμου παύσωνται. Οἱ δὲ ᾿Αθηναῖοι τοὺς λόγους οὐκ ἐδέξαντο, ἀλλὰ

τὸν ἄγ᾽


ἘΜΉΝ ΤΣ


ππ  ν


[ἅμα ἦρι ἀρχομένῳ αἱ! ᾿ἐἱξὶο ἀοἰ]α ρεϊπιανοεγα Θεσσαλία ἰα Τοσσὰρ ϊα

οἱ Βοιωτοί ἱ ῥεθιὶ ἔρημος, -ον ἀὐνονίο ἐπιτήδειος, -ἃ, -ον απιϊοίενοίο

ἀποδώσει γεπάεγὰ, ἀνγοΡΡο γόσο ἐὰ; παύσωνται 56 5" ΠΕ ΥΩΉΠΟ, 56

ἀνθ 55 6 Ὁ 5η16550} ᾿ τῇ σδδυρ γτόξν ".


(ἀρίζοϊο ΧΝΤῚ


1. Οῃο ἴδος Μαγάοηϊο αιδηάο νοππο [ἃ ργἰ παν γα


2. Οῃε ἔξοοιο δι]ογα ἱ Ὀθὸιί αὶ δ βραγίαη!} ᾿

3. Οοπῖ ἄρρᾶγνε Αἴφπρ ἃ Μαγάοηϊοῦ Ρογοῃ 7


4, Οὐμαῖὶο ργοροβία ἴδος δ9}} αἰθπὶθβὶ)

(πε οοϑβᾶ ]Ϊ γίβροβθγο αυιθϑί αἰ Εἰ π|}}


ἊἝ ᾿


Εἰς δὲ τὴν Σαλαμῖνα διέβησαν οἱ ᾿Αθηναῖοι ὧδε: ἕως μὲν ἤλπιζον

στρατὸν πέμψειν τοὺς Λακεδαιμονίους ὡς βοηθήσοντα, ἔμενον ἐν τῇ

᾿Αττικῇ: ἐπεὶ δὲ οἱ μὲν Λακεδαιμόνιοι οὐκ ἐβοήθουν, ὁ δὲ Μαρδόνιος

προϊὼν εἰς τὴν Βοιωτίᾶν ἀφίκετο, οὕτω δὴ ἐξεκόμισαν πάντα ἐκ τῆς

᾿Αττικῆς καὶ αὐτοὶ διέβησαν εἰς τὴν Σαλαμῖνα. Καὶ εἰς Λακεδαίμονα

ἔπεμπον ἀγγέλους ὡς μεμψόμενοι τοῖς Λακεδαιμονίοις, διότι οὐκ

ἐβοήθουν. Ὡς δὲ ἀφίκοντο εἰς τὴν Λακεδαίμονα οἱ ἄγγελοι, εἶπον τάδε

«Ἔπεμψαν ἡμᾶς οἱ ᾿Αθηναῖοι ὡς λέξοντας ὅτι ὁ βασιλεὺς τῶν Περσῶν

ἐθέλει τήν τε ᾿Αττικὴν ἀποδοῦναι καὶ συμμαχίαν ποιεῖσθαι: ἡμεῖς δέ

καίπερ ἀδικούμενοι ὑφ᾽ ὑμῶν, ἐκείνους τοὺς λόγους οὐκ ἐδεξάμεθα

Νῦν δὲ κελεύομεν ὑμᾶς ὡς τάχιστα στρατιὰν πέμψαι ὡς τοὺς βαρβάρους

ἀμυνοῦσαν τῇ ᾿Αττικῇ.»


" Φι ὰ, οὃὉὃΠὃΠΕἔἘἔς[ Μ ΤᾺ ᾿ ὲ οςς ᾿ 2 "

[ὧδε οοσὶ μέμφομαι ἀεοιδο, γἰη σοῖο (Ὁ ἀαι.) ἀποδοῦναι γεγιάενε ἀδικέομαι

γίοθνο μη ἸΟΥΊΟ]


6. (ες οοβᾶ ἔδοθιο β]Ϊ αἰθηϊθϑὶ ΠηΟΙ ὁ βρθγάγοηο πΠῸ}}᾿ αἰαιΐο ἀθο}} Βραγίαη!7

7. Ουδπάο 51 τ πιρίαγοηο ἃ ϑ8ἰ δηλ} 7

8. (ῃ πιθββαρρίο πηδπάδγοπο ἃ ϑραγία)


κονοϊσίο 17.

Ἱγαάμοείε ἰπ ργεσοῦ

1. ΟἿΓ βραγίαηί, ογο ἰῃ 416] (Ξ: φιιοβίο) ἰδιηρο σοἰθθγανᾶπο τπὰ [Θϑία, ΠῸη ογὰΠ

αἰξροβιϊ ἃ πηδγοίαγο (ἐπέξειμι) σοπίτο ἱ ρογβίδηΐ, πιὰ ἱπάρίαναπο (μέλλω)

δηοόγα.

" Ἶ ΕΗ :


2. Τπῇης ἰ πιοϑβαρρογὶ ἀ6ρ]}} αἰοπίοβὶ ἀΐββογο: «ΝΟΪ βραγίδηϊ ἱγααϊο (προδίδοτε)

ἱ (νοβιγ!) δ! !αεὶ, ὁ μἢΪ αἰοηϊοδὶ, οὐοσὶ (ἀδικούμενοι) ἀὰ νοὶ, [ἄγαππο

(ποιέομαι) υἡ (τα! 0 (ἢ ρος οοἱ (πρός Ὁ ἀος.)} ρογβίαηὶ.


3. Ανοπαᾶο ἀϊηαιιο [ὩΠῸ ἀμ) Πα 10. αἱ ρᾶοο ο οββοηάο αἰ νοηίαι! ἢ Πφατὶ ἀοὶ

Ρογδίδηϊ (ἐα!.}). ἱπδίοπνο θη. ΙΟΤῸ πιονογοπο σαιοῦγα ἃ] (ἐπί ἘΞ ἀεο.)


37


(Ἰρίτο!ο ΧΥΤΗῚῚ


Ὁ ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ (α) Ι


Τέλος δὲ οὕτως ἔκαμνεν ὁ Φίλιππος

ὥστε εἰς βαθὺν ὕπνον ἔπεσεν. Καθεύδοντι

δαὐτῷ ἐφάνη ὁ θεός: σεμνός τἦν καὶ μέγας,

καὶ τῇ δεξιᾷ βακτηρίᾶν ἔφερε, περὶ ἧς

εἰλίττετο ὁ ἱερὸς ὄφις. Ἔστη δὲ παρὰ τῷ

παιδί, καὶ εὐμενῶς βλέψᾶς τάδε εἶπεν’

«Τί πάσχεις, ὦ παῖ; διὰ τί καθεύδεις ἐν

τῷ ἐμῷ ἀβάτῳ;» Ὁ δὲ οὐδὴν φοβούμενος

(εὐμενὴς γὰρ ἐφαίνετο ὁ θεός), «τυφλός

εἰμι, ὦ ᾿Ασκληπιέ.» ἔφη: «ἥκω οὖν ὡς

αἰτήσων σε τοὺς ὀφθαλμούς μοι ἀκεῖσ-

θαι.» Ὁ δὲ θεός: «Ἐὰν δ᾽ ἐγὼ ἰάσωμαί σοι


. ἰάσωμαι φιαίογα

ἼδΟι Ξμαγίδοο


Ὁ ᾿Ασκληπιὸς σεμνός τ᾽ ἦν

καὶ μέγας.

"

σεμνός, -ἡ, -ὀν :

λαμπρὸς καὶ ἱερός [-


βαθύς. -εἴα, -ὑ -- πολυβενθήν


ΡῚ


εἵλιττον « ἑλίττω

ἑλίττω : περι-ἀγω,

περι- φέρω


εὐμενής. -ἔς -- ἵλεως


45


Ολρίζο!ο ΧΗ. ᾿


δώσω « δίδωμι (δω-) - παρέχρ,


(τοῦ ἀστραγάλου)


ἐπ-ἔθηκα « ἐπι-τίθημι (αο")


ὁ λόφος (τοῦ λόφου) -- ὁ ὄχθος

(: τὸ μικρὸν ὄρος)


ὁ ἥλιος ἀνίσχει Ξ


ὁ ἥ, ἀνατέλλει


᾿ἀπό-δος « ἀπο-δίδωμι (αον: ἐπι

ς " τ.

χάριν ἀποδίδωμί τινι : λέγω

τινὶ ὅτι χάριν ἔχω αὐτῷ


46


τοὺς ὀφθαλμούς, τί σύ μοι δώσεις;» Ὁ δὲ

παῖς πολὺν δὴ χρόνον ἠπόρει τί χρὴ

λέγειν, τέλος δέ, «πολλὰ μὲν οὐκ ἔχω,»

ἔφη, «δώσω δέ σοι τοὺς ἐμοὺς ἀστρα-

γάλους.» Ὁ δὲ θεὸς γελάσᾶς προσεχῶ-

ρῆσε καὶ τὰς χεῖρας ἐπέθηκε τοῖς ὀφθαλ -


μοῖς αὐτοῦ. Ταῦτα δὲ ποιήσᾶς ἀπέβη.


"Τῇ δ᾽ ὑστεραίᾳ ἐπεὶ πρῶτον ἐγένετο .

ἡμέρα, ἠγέρθη ὁ Φίλιππος καί, ἰδού,

βλέπειν ἐδύνατο: τόν τε γὰρ οὐρανὸν εἶδε

καὶ τὸν ἥλιον ὑπὲρ τοὺς λόφους ἀνίσ-

χοντα καὶ τὰ δένδρα τῷ ἀνέμῳ κινούμενα:

καὶ ἐτέρπετο θεώμενος: πάντα γὰρ αὐτῷ

κάλλιστα δὴ ἐφαίνετο. Ἔσπευδεν οὖν ὡς

τὸν ἱερέα ζητήσων. Ὁ δὲ ἰδὼν αὐτὸν

προσιόντα, «χαῖρε. ὦ παῖ.» ἔφη. «Δῆλόν

ἐστιν ὅτι ὁ θεὸς εὐμενὴς προσῆλθέ σοι.

Χάριν οὖν τῷ θεῷ ἀπόδος. ᾿Αλλῖθι ὡς τὸν


πατέρα ζητήσων.»


ἐπι-τίθημι

ἐμιρόηδο,


τίθημι


πιθιο Ορνα,


ἠγέρθη 5ἱ ἀνε


(0, ροημο


Οαρίζοϊο ΧΥΤῚ


ΤΑ ΕΝ ΤΩΙ ΙΕΡΩῚ ΑΝΑΘΗΜΑΤΑᾺΑ ἰυδυὰ

τὸ ἀνάθημα


Ἐξελθόντες δὲ ἐκ τοῦ ἀβάτου, ἔνθα οἱ ἔνθα ὅπου (τοῦ ἀναθήματος)


τοῦ θεοῦ ἱκέται καθεύδουσιν, ὅ τε ἱερεὺς

καὶ ὁ Φίλιππος ἔσπευσαν πρὸς τὸν

Δικαιόπολιν, ὃς ἐν τῷ καταγωγίῳ περιέ -


μενεν. Πλησίον δὲ τοῦ ναοῦ ὁ Φίλιππος


κάλλιστον εἶδεν οἴκ π' ἐς λίθου

Ἐ μα, περίφερες, πλησίον (τ χοη.) -- παρά (Ὁ ἀα!.)

λευκοῦ: πολλαὶ δὲ ἦσαν στῆλαι ἐντὸς τοῦ ὁ "δύς (τοῦ ναοῦ) -- τὸ ἱερόν

ΜΝ ΠΤ τὸ οἴκημα (τοῦ οἰκήματος) :

ὁ οἶκος, ἢ οἰκία

περιφερής, -ἐς


ῬΕς


Ὁ


ὁ περίβολος (τοῦ περιβόλου)

τὸ τοῦ ἱεροῦ τεῖχος,

5.


ΝΝ ΝΕ οςς

περιβόλου ἐν αἷς οἱ ἱερεῖς ἔγραναν -


κληπιὸς ἰάσατο, καὶ δὴ καὶ τὸ νόσημα ὅ

τι ἕκαστος ἐνόσησε. ἸὅτιΞ ὅ

"


ὸ “ ᾿ ]

Ἐν ᾧ δὲ ὁ παῖς, ἅμα σπεύδων πρὸς τὸν ἷ ᾿


πατέρα, ταῦτα πάντα ἐθαύμαζε, ἰδού,


- ἱ


47


Ὁ δρίτοιο ΧΙ.

Ξ3


ἣ χαρά (τῆς χαρᾶς) « χαίρω


κόσμιος, -ὅ, -ον : τὴν ψυχὴν

κόσμῳ ἔχων, σώφρων


ὑπερφυῶς -- μάλιστα

εὐπρόσωπος, -ον -- καλός

τὸ κάλλος (τοῦ κάλλους) «

“καλός (-- τὸ καλόν)


περὶ πλήθουσαν ἀγοράν

περὶ μεσημβρίαν, ὅτε πλῆθος

ο΄ ἀνθρώπων ἐν τῇ ἀγορᾷ

διατρίβει

(πλήθων, -ουσα, -ον -- μεστός)

ἡ ἔχιδνα (τῆς ἐχίδνης) : ὄφις ὃς

δακὼν θάνατον φέρει

ἔδακον « δάκνω (δακ-}


ὩΣ

μεταπέμπομαι : πέμπω

ἄγγελον ὡς κελεύσοντά τινα

ἐλθεῖν


(ἐπ-)εσκεψάμην «

(ἐπι-σκοπέω (σκεπ-)}


ἄνδρες τινὲς προσχωροῦντες τὸν ἱερέα

ἐκάλεσαν: εἷς δ᾽ αὐτῶν, ἅμα χαρᾷ μόλις

τὰ δάκρυα κατέχων, «χαῖρε πολλά,» ἔφη,

«ὦ σεμνότατε καὶ κοσμιώτατε ἱερεῦ

μεγάλου θεοῦ.» «Χαῖρε καὶ σύ, ὠγαθέ,»

ὁ ἱερεὺς ἀποκρινάμενος ἔφη, «τί βουλό-

μενος ἅμα τούτοις εἰς τὸ ἱερὸν ἦλθες;»

Ὁ δὲ ἀνήρ, «ἰδού, ὦ ἱερεῦ.» εἶπε: «ὅδε ὁ

παῖς» (ἦν γὰρ παῖς μετ᾿ αὑτοῦ, τεττάρων

καὶ δέκα ἐτῶν σχεδόν, ὑπερφυῶς εὐπρό-

σωπος καὶ θαυμαστὸς τὸ κάλλος) «τῶν

ἐμῶν υἱῶν μικρότατος ὦν, τρεῖς ἡμέρας

ἐκινδύνευε περὶ τῆς ψυχῆς" ἦν γὰρ ἐν τῷ

ἀγρῷ περὶ πλήθουσαν ἀγορᾶν, ὅτε ἔχιδνα,

θηρίον μέγα καὶ κακόν, ἔδακεν αὐτόν.

Ἔπεσε δὲ πρὸς τὴν γῆν εὐθὺς ὁ τάλας,

οἰμώζων καὶ μέγα βοῶν. Εἰς δὲ τὴν οἰκίαν

ἠνέγκαμεν αὑτὸν αὐτίκα, καὶ μετεπεμ -

ψάμεθα ἰατρόν: ὁ δὲ μετ᾿οὐ πολὺν χρόνον


ἐλθὼν τὸν παῖδα ἐπὶ τῇ κλίνῃ κείμενον


ἐπεσκέψατο μέν, μόλις οντα, τὴν


πνέ

τνέο


45


50


55


οὺ


05


᾿ΟἈρίτοιο ΧΥΤΗῚ


ὲ χεῖρα ἐπὶ τὸ οἰδοῦν σκέλος ἐπιθεὶς καὶ

τοῦ οἰδήματος ἁψάμενος εἶπεν ὅτι οὐδὲν

δύναται ὠφελεῖν, καὶ ἅμ᾽ ἔπεισεν ἡμᾶς

εὔχεσθαι τῷ ᾿Ασκληπιῷ, οἴκοι παρὰ τῷ

παιδὶ μένοντας: οὕτω γὰρ ἐνόσει ὥστ᾿ οὐκ

ἐξῆν κινεῖν αὐτόν, καὶ εἰς τὸ ἱερὸν μετα-

τιθέναι. Τρεῖς οὖν συνεχεῖς ἡμέρᾶς τε καὶ

νύκτας ηὐξάμεθα τὸν θεὸν δοῦναι τὴν

ὑγίειαν τῷ παιδί: ὁ δὲ ἐν τῷ μεταξὺ

ἐπύρεττε σφόδρα, οἰδῶν τόν τε πόδα καὶ

τὸ σκέλος, καὶ ἀπολλύμενος ὑπὸ τῶν

ἀλγηδόνων, καὶ ἐπιπόνως πνέων. Τῇ δὲ

τετάρτῃ ἡμέρᾳ θύοντας ἡμᾶς ἐν τῇ αὐλῇ

καὶ ἐπιτιθέντας ἱερὰ ἐπὶ τὸν βωμὸν

προσεκάλεσε ὁ παῖς μεγάλῃ τῇ φωνῇ:

ὑἐδράμομεν μὲν οὖν αὐτίκα πρὸς αὐτόν:

ηὕρομεν δ᾽ αὐτὸν ἐπὶ τῇ κλίνῃ καθήμενον,

καὶ εὖ ἔχοντα. Προσγελῶν δὲ πρὸς ἡμᾶς,

“πεινῶ, ὦ πάτερ." ἔφη, “δός μοί τι φαγεῖν."

Ὁ μὲν οὖν θεὸς ἔσωσε τὸν ἐμὸν παῖδα,

ἐγὼ δὲ νῦν αὐτῷ χάριν διδόναι βούλομαι,


ἐν τῷ μεταξὺ χρόνῳ


ἐπίαμίο, πεὶ ΠΡα!ἐπιρο


Γ


τὸ οἴδημα (τοῦ οἰδήματος)

ἅπτομαι Ὁ σεν. : ἐπιτίθημι τὴν

χεῖρά τινι


τὸ οἰδοῦν σκέλος.

(τοῦ σκέλους) Γ᾽

οἰδέω Ἷ

ὁ ἰατρὸς τοῦ

σκέλους τοῦ

οἰδοῦντος ἅπτεται

μετα -)τιθέναι

“ (μετα -)τίθημι (ργες. ἰη[}

μετα- τίθημι -- μετα -φέρω

συνεχής, -ἐς «- συνεχῶς

δοῦναι « δίδωμι (αον: ἐπ.)


ἀπε πὰ ἃ δ ὧν,

ἡ ἀλγηδών (τῆς ἀλγηδόνυς)


τὸ κακὸν πάθος 5

ἐπιπόνως -- μόλις


(ἐπι.-)τιθείς, (-)τιθεῖσα,


(-)τιθέν « (ἐπι-γτίθημι

(ρνες. μανγι)


ῶ.


προσ-γελάω


πεινάω : λιμός με λαμβάνει


διδόναι « δίδωμι (ργοϑ. ἰη)


|9


(ε


Οαρίτοιο ΧΥΤῚ


ἀλλ᾽ ἤ -- εἰ μή. πλήν


δίδωμι

δίδως

δίδωσι(ν)


ὑπεσχόμην “ ὑπισχνέομαι

(ὑπο-σχ-)


ὑπισχνέομαι ({ ἀοσ. ὁ ἰπ[}:

λέγω ὅτι ποιήσω τι


διδούς, διδοῦσα, διδόν « δίδωμι

(ργες. μα»)


δίδομεν


δίδοτε.


διδόδσι(ν)


50


. ἢν


ὦ ἱερεῦ. ᾿Αργύριον μὲν οὐκ ἔχω ἀλλ᾽ ἢ

μἰκρόν τι’ ὃ δὲ ἔχω, τοῦτό σοι δίδωμι.» "

ὋὉ δὲ ἱερεύς, «ἀλλ᾽, ὠγαθέ,» ἔφη,

«δέχομαι μὲν ἔγωγε ἡδέως ὅσα σὺ δίδως.» οἱ


Ἔπειτα δέ, πρὸς τὸν Φίλιππον τρεψά-

μενος, «ἰδού,» ἔφη, «οὗτος ὁ ἄνθρωπος

δίδωσι μὲν τῷ θεῷ τι μῖκρόν. δίδωσι δὲ


ὅμως: αὐτὸς σὺ δὲ τί δίδως:»


Ὁ δὲ Φίλιππος ἀποκρινάμενος: «᾿Αλλὰ :

δώσει μέν τι ὁ πατὴρ ἀμέλει, ὦ ἱερεῦ,

δώσω δὲ μῖκρόν τι καὶ ἐγώ.»


Ὁ δὲ ἄνθρωπος ὑπολαβών: «Ἐγὼ μὲν

οὖν» ἔφη, «εὐθὺς πρὸς τὸ ἱερὸν ἅμα τε

τούτοις τοῖς ἑταίροις καὶ τῷ παιδὶ μι

προσέδραμον: ὑπεσχόμην γὰρ τῷ θεῷ ἡμᾶς

δῶρόν τι δώσειν τῷ ἱερῷ, ἐὰν σώσῃ τὸν

υἱόν μου ἐκ θανάτου: ἡμεῖς δ᾽ οὐ λέγομεν

ὅτι δώσομεν μὴ διδόντες, ἀλλ᾽ εὐθὺς

δίδομεν ὃ δεῖ. Ταῦτα δὲ λαβὲ σὺ πάντα ἃ ιν:


δίδομέν σοι.»


ἐὰν σώσῃ 56 ἀνε556 5αἰ-


ναΐο, ψμαίονγα ἀνέ556 5αἱ-

ναΐο ᾿


(Ἀρίτοϊο ΧΥΤῚ


«Καὶ ταῦτα μέντοι,» εἶπεν ὁ ἱερεύς,

«ὀρθῶς ὑμεῖς φρονοῦντες δίδοτε: δεῖ γὰρ


ἀεὶ τοὺς θεοὺς τῖμᾶν ὠφελοῦντας ἡμᾶς.


ΒΞ


Πν Οἱ δὲ τὸν ᾿Ασκληπιὸν τιμῶντες ἀεὶ μείζο-

νὰ λαμβάνουσιν ἢ διδόᾶδσιν: διδόασι μὲν


γὰρ ἀργύριον, λαμβάνουσι δὲ ὑγίειαν. Σοὶ


δέ, ὦ παῖ» (καί, ἅμα τοῦτο λέγων, πρὸς

τὸν τοῦ ἀνδρὸς υἱὸν προσετρέψατο)

᾿ «τοῦτο λέγειν βούλομαι: ἐν ταῖς μεγίσ-

ταις δὴ ὠφελίαις ἃς ὁ θεὸς παρέχει τοῖς

ἀνθρώποις, τόδε ἐγὼ τίθημι: ὅτι, ἐπεὶ ἐκιν-

δυνεύσαμεν περὶ τῆς ψυχῆς, καὶ μόλις

θάνατον ἐφύγομεν, ῥᾳδίως ἐμάθομεν ὅτι

᾿ δεῖ ἡμᾶς ἀεὶ τούς τε θεοὺς τῖμᾶν δι ὅλου

τοῦ λοιποῦ βίου καὶ οὐδὲν ἄδικον ποιεῖν


Οὐδέποτε: καὶ ἐὰν μὲν γάρ τις κτᾶται , κτάομαι : παρασκευάζω

᾿- ᾿ . ᾿ ᾿ ἐμαυτῷ, ᾿

ὑγίειάν τε καὶ πλοῦτον καὶ τυραννίδα,

ἣ» ᾿ ᾿ Ν ἜΝΝΝ ᾿ προσ-τίθημι

καὶ ἔτι προστίθημί σοι ἰσχὺν διαφέρου- διαφέρων, -οὐσα, -ον : οὐχ

ὅμοιος τοῖς ἄλλοις, μέγιστος

ἡ ἀθανασία (τῆς ἀθανασίας)

ἱ ᾿ς . ος οςς - - ἀθάνατος

δὲ καὶ ὕβριν ἔχῃ ἐν ἑαυτῷ ὁ οὕτω ζῶν, ἡ ἀδικία (τῆς ἀδικίας)

᾿ ᾿ ᾿ ᾿ - ᾿ 49 τὸ δίκαιον.


οὐ μόνον οὐκ ἔσται φίλος τοῖς θεοῖς, ζῆν (ρνος. ἐμ πιο) : τὸν βίον

᾿ " ἄγειν ᾿


διύδλου τοῦ λοιποῦ βίου (ἐὰν..) ἔχῃ (ε) λα, ἔψμα:


Ῥὸν (ὁ ἀμγαηι6) ἱμπο ὦ ᾿ ἰονα) ἤδο ΘΜ .:


ῬοδίΟ εἰο!!]α νίτα ΕῚ


ἐὰν... κτᾶται “ὁ ἀοφιίοία,

᾿ ἡπαίονα ἀσφιῖδιὶ


σὰν καὶ ἀνδρείᾶν μετ ἀθανασίας, ἀδικίαν


Οδρίίοιο ΧΥΤΗῚ


τίθημι ταῦτα οὕτως ἔχειν.


τίθημι

τίθης

πίθησι(ν


ἡ θεραπεία (τῆς θεραπείας) -

θεραπεύω


τίθεμεν.


τίθετε


᾿ οςς τιθέασι(ν)


ὁ συνεργύς (τοῦ συνεργοῦ) :


ὁ συλλαμβάνων (« σὺν 1 ἔργον)


52


ἀλλ᾽ οὐδὲ εὐδαίμων οὐδέποτε γενήσεται.

ἴΑρα οὖν οὐχ οὕτως ἔχειν ταῦτα τίθης;»


Ὁ δὲ παῖς ἀκούσᾶς εἶπε: «᾿Αλλὰ πάνυ

οὕτω τίθημι, καὶ δὴ πάντα τὸν βίον δί-

καῖος εἶναι μέλλω, ὦ ἱερεῦ.» «Εὖ γε, ὦ

παῖ,» ἔφη ὁ ἱερεύς: «ὁ μὲν οὖν πατήρ σου

τίθησι τόδε τὸ ἀργύριον μισθὸν τῆς

θεραπείας τῆς τοῦ θεοῦ: ἀλλ᾽ εἰ δικαίως

μετὰ ταῦτα μέλλεις ζῆν, ὁ βίος σου ἔσται.

ὃ μισθὸς ὁ μέγιστος τῷ θεῷ.»


Ὁ δὲ πατὴρ ὑπολαβών, «ἐγὼ δέ σοι,»

ἔφη, «ὦ σεμνότατε ἱερεῦ. δίδωμι ἐμαυτὸν

καὶ τοὺς ἐμοὺς τούτους ἑταίρους φίλους

εἶναι πιστούς, καὶ θεράποντας τοῦ θεοῦ.

καὶ ἐν τῇ χειρί σοὺ δίδομεν ἡμᾶς τε καὶ

τίθεμεν, καὶ συνεργοὶ πειρᾶσόμεθα


γίγνεσθαι ὡς δυνατὸν ἔσται ἡμῖν.»


Καὶ ὁ ἱερεὺς εἶπεν: «Ἐγὼ δὲ δέχομαι:

νῦν δὲ τί οὐκ ἀνατίθετε ἀνάθημα τῷ θεῷ;


Δεῦρο ἀκολουθεῖτέ μοι.» Καὶ ταῦτ᾿ εἰπὼν


13.


135


14.


145


ΟἈρίτοιο ΧΥΤῚ


ἤγαγεν αὐτοὺς πρὸς τὸ τέμενος, καὶ τὰς


στήλας δεικνύς, «ἰδού,» ἔφη, «οἱ γὰρ


τ ἄνθρωποι οὺς ὁ θεὸς θεραπεύει οὐ μόνον

ἀγάλματα καὶ πλίνθους χρυσᾶς ἀνατι-

θέᾶσι τῷ ᾿Ασκληπιῷ, ἀλλὰ καὶ τοιαῦτα

μνημεῖα τῶν ἀκέσεων.».


». Ἔπειτα δέ, μέγα στενάζων, «ποτὲ μέν,»

Ππ ἔφη, «ὅτ᾿ ἐγὼ νέος ἦν, πρόπολος ὼν τοῦ

ἱεροῦ, πολλῷ πλείονες ἦσαν αἵ τε στῆλαι

καὶ τὰ ἀναθήματα. Αὐτὸς γὰρ ἐδίδουν τοῖς

ἀεὶ ὑγίειαν ὑπὸ τοῦ θεοῦ ἀποδεχομένοις

ἀναθεῖναί τε ἀναθήματα καὶ ἀγάλματα


ἴω εἰς τὸ ἱερόν: καὶ δὴ καὶ αὐτὸς τοὺς


πίνακας αὐτοῖς ἐδίδουν. Ἔπειτα δὲ ὁ


ὑγιὴς ἀναγενόμενος, ἐγγράψᾶς τό τε


δεικνός ἡνωϊοανάο, πιο-

πο


ποτε εμτὰ νοί!α, μὴ ἰοπιρο,


τὸ μνημεῖον (τοῦ μνημείου)


᾿ μνήμη


ἡ ἄκεσις (τῆς ἀκέσεως)

Ξ ἡ θεραπεία (- ἀκέομαιυ)


νέος, -ἃ, -ον ε5 γεραιός, γέρο


ΕΤῈ


ἐδίδουν


ἐδίδους

ἐδίδου


(ἀνα -)θεῖναι - (ἀνα -)τίθημι

(αον: ἰμΓ)


τὸ μνημεῖον


ὃ πίναξ (τοῦ πίνακος)


ἐγτ-γράφω (-Ὑ- -- -ν- ἀναπιὴα


Καργτ, χε, ξ-)


σι


Οαρίίοιο ΧΥΤῚῚ


ἀπο-δίδωμι

(ἀν-)ετίθην

(-)ετίθεις


(Θ)ετίθει


5 ἐπι- γράφω


δούς, δοῦσα, δόν « δίδωμι ὁ ᾿ ᾿ . ᾿ ες ἃ

. ὠφέλει, ἐμοὶ χάριν διδόντες, εὔθῦμοι


(αον: ραν.)

εὔθυμος. -ον : χαίρων


ἐδίδομεν


. ἐδίδοτε

ἐδίδοσαν.

᾿(ἐπ-)ετίθεμεν

(-)ετίθετε.


(-)ετίθεσαν


(ἐπι-)θείς, (-)θεῖσα, (-)θέν «

(ἐπι-)τίθημι (αον μαγ!.)

διελόντες « δι-αιρέω


πανταχόθεν : ἀπὸ πάντων


τόπων

-


ἔδωκα. ἔθηκα

ἔδωκας. ἔθηκας

ἔδωκεί(ν) ἔθηκε(ν)

ἔδομεν ἔθεμεν

ἔδοτε ἔθετε.

ἔδοσαν ἔθεσαν


Ἢ


ὄνομα τὸ ἑαυτοῦ καὶ τὸ νόσημα ὅ τι

ἐνόσησε, τὸν πίνακα ἐμοὶ ἀπεδίδου: ἐγὼ

δὲ εἰς τὸ ἱερὸν ἀνετίθην αὐτόν. Πολλάκις

δὲ τῷ ὄντι θαυμαστὴ ἡ ἄκεσις ἐφαίνετο

οὖσα: τότε οὖν καὶ ἐπὶ στήλῃ ἐπέγραφον


αὐτήν. Οἱ δὲ ἄνθρωποι οὺς ὁ θεὸς οὕτως


ἀπῇσαν. Πάντες δὲ τότε πολλὰ χρήματα

ἐδίδοσαν, καὶ ἡμεῖς, οἵ τε ἱερῆς καὶ πρό-

πολοι οἱ τοῦ ναοῦ, ἐπετίθεμεν πολλῷ

πλείονα ἱερὰ ἐπὶ τὸν βωμόν, ἅ, στεφάνους

ἐπὶ τὰς κεφαλὰς ἐπιθέντες, ἐσφάττομεν,

καὶ τά τε κρέα αὐτῶν τοῖς τῇ θυσίᾳ

παροῦσι διελόντες ἐδίδομεν φαγεῖν καὶ

οἶνον ἐδίδομεν πιεῖν. Καὶ πανταχόθεν

ἄνθρωποι δεῦρο ἧῥσαν πρὸς ἡμᾶς, καὶ

δῶρα εἰς τὸ ἱερὸν ἀνετίθεσαν, καὶ

ἐδίδοσαν μισθοὺς τῶν ἀκέσεων. Ἔτι καὶ

νῦν ἐν τῷ ναῷ ἔξεστιν ἰδεῖν τά τἀγάλ-

ματα καὶ τοὺς πίνακας οὺς ἐκεῖνοι οἱ


ἄνθρωποι ἔδοσαν καὶ ἀνέθεσαν. Ὅσῳ δὲ


16:


"7


τείζονα ἕκαστος ἐδίδου καὶ ἀνετίθει,

1"" τοσούτῳ θαυμαστότερα ἐποίει ὁ θεός. Τότε

μὲν γὰρ ηὐσέβουν πάντες, νῦν δὲ πολλὴ

ἀσέβεια λαμβάνει τοὺς ἀνθρώπους.

Μάλιστα γὰρ αἱ νῦν πόλεις σοφιστὰς

βόσκουσιν, ἄνδρας οὐδὲν δρῶντας καὶ

ἀργούς, οἱ ζητοῦντες τά τε ὑπὸ γῆς καὶ τὰ

οὐράνια. καὶ τὸν ἥττονα λόγον κρείτ-

τονα ποιοῦντες, καὶ ἄλλους αὐτὰ ταῦτα

διδάσκουσιν: καὶ δὴ καὶ τοὺς νέους δια-

φθείρουσιν, θεοὺς οὃς ἡ πόλις εἶναι νομίζει

οὐ νομίζοντες, ἕτερα δὲ δαιμόνια καινὰ,

τιθέντες. Φεῦ, φεῦ τῆς νῦν ἀσεβείας.»

δῦ!


Ἔπειτα δὲ τὰς στήλας καθ᾿ ἑκάστην

δηλῶν, «ἰδού,» ἔφη. «αὐτὸς τήνδε τὴν

στήλην ἔθηκα, αὐτὸς τὸ τοσοῦτον θαῦμα

ἰδών, αὐτόπτης γενόμενος. ᾿Ακούετε οὖν,

καὶ μηδὲν πιστεύετέ μοι ὅ τι ἂν μὴ

λογιζομένοις ὕμῖν ἀληθὲς φαίνηται:


ἔγνωτε γὰρ τὴν τοῦ θεοῦ δύναμιν, ἧς


ἂν μὴ... φαίνηται πο ραν-

πῦρ


τ ΟἈρίϊοιο ΧΥΤΙῚ


εὐσεβέω : εὐσεβής εἰμι.


ἣ ἀσέβεια (τῆς ἀσεβείας)


49 τὸ εὐσεβές


ὃ σοφιστής (τοῦ σοφιστοῦ)


: ὃ ῥήτωρ ἢ ὃ σοφὸς ὃς λέγει

ὅτι, μισθὸν λαβών, οἷός τ᾽ ἐστὶ

διδάσκειν τὴν τοῦ λέγειν

τέχνην καὶ πῶς τις σοφὸς

δύναται γίγνεσθαι


βόσκω - τρέφω


δράω - ποιέω, πράττω

οὐράνιος, -ἄ, -ον « οὐρανό!

ἥττων, -ον «5 κρείττων


Ὡς ΣΕΩΟΩΝ

ὁ δαίμων (τοῦ δαίμονος)


Ξ ὁ θεός


καινός, -ἤ, -όν εὉ ἀρχαῖυς


τὸ θαῦμα (τοῦ θαύματος)

τὸ θαυμαστὸν πρᾶγμα

5"


λογίζομαι : προσέχω τὸν νοῦν

ἐνθυμέομαι


55


Οδρίζοϊο ΧΥΤΗῚ


ἣ πεῖρα (τῆς πείρας) «“ πειράω

τὸ τεκμήριον (τοῦ τεκμηρίου) --

τὸ σημεῖον


ὃ μάρτυς (τοῦ μάρτυρορ) --

᾿ ὁ αὑτόπτης

τὸ ἴαμα (τοῦ ἰάματος) --


ἡ ἄκεσις


κυέω ;: ἔχω παιδίον ἐν γαστρί


ἢ ἱκέτις (τῆς ἱκέτιδος) «

ἱκετεύω

ἐγ- καθεύδω


: "κι ᾿

τὰς ΓΙ


εὐθὺς γενόμενος : ἐπεὶ πρῶτον


ἐγένετο


περιπατέω - βαδίζω


ὁ Φ. λούεται


αὐτὸς ὑμῖν πεῖράν τε καὶ τεκμήριον

ἔδωκε, οὕτω θαυμαστῶς θεραπεύσας

ὑμᾶς.» Καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς πρὸς τὸν

οὐρανὸν ἄρας, «σὺ δέ, ὦ ᾿Ασκληπιέ,» ἔφη,

«εὐχομένῳ μοι δὸς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν

λέγειν’ σὺ γὰρ ἔδωκάς τέ μοι τὰ τοσαῦτα

πρἄγματα ἰδεῖν καὶ ἱερέα ἔθηκας ἐμὲ ἐν

τούτῳ τῷ ἱερῷ, βουλόμενος τιθέναι ἐμὲ

μάρτυρα τῶν σῶν θαυμαστῶν ἰαμάτων.»

Αὖθις δὲ πρὸς τούς τε ἀνθρώπους καὶ τὸν

Φίλιππον προσβλέπων, «γυνή τις,» ἔφη,

«Κλεὼ ὀνόματι, πέντ ἔτη ἐκύησε- ἔπειτα

δὲ πρὸς τὸν θεὸν ἱκέτις ἀφίκετο καὶ

ἐνεκάθευδεν ἐν τῷ ἀβάτῳ. Ἐπεὶ δὲ πρῶτον

ἐξῆλθεν ἐξ αὐτοῦ καὶ ἐξέβη ἐκ τοῦ ἱεροῦ

(οὐδὲ γὰρ ἀποθνήσκουσιν ἄνθρωποι οὐδὲ

τίκτουσιν αἱ γυναῖκες ἐντὸς τοῦ περι-

βόλου), παῖδα ἔτεκε, ὃς εὐθὺς γενόμενος

αὐτὸς ἀπὸ τῆς κρήνης ἐλούσατο: καὶ ἐγὼ

εἶδον αὐτὸ τὸ παιδίον περιπατοῦν ἅμα τῇ

μητρί. Καὶ ἣ μήτηρ οὐ μόνον πολλὰ


205


210


220


Οαρίτοιο ΧΥΤῚ


“ἰ χρήματα ἔδωκε τῷ ἱερῷ, ἀλλὰ καὶ μέ-

γιστον πίνακ᾽ ἀνέθηκε, χάριν τῷ θεῷ

δοῦναι βουλομένη: ἐπὶ δ᾽ τὸ ἀνάθημα

ι ἐπεγράψατο: “Οὐ τὸ τοῦ πίνακος μέγεθος

θαυμαστόν ἐστιν, ἀλλὰ τὸ θεῖον πρᾶγμα᾽

τ πέντε γὰρ ἔτη ἐκύησε ἐν γαστρὶ παῖδα

Κλεώ' ἔπειτα δὲ ἐν τῷ ἀβάτῳ ἐκοιμήθη,

καὶ ὁ θεὸς αὐτὴν ἔθηκεν ὑγιῆ.»


Ταῦτ εἰπὼν ἐσίγησεν ὀλίγον χρόνον. Οἱ

δὲ ἄλλοι μάλα τοὺς τοῦ ἱερέως λόγους

αὶ ἐθαύμαζον, πάντα ἐνθυμούμενοι ἅπερ

εἶπεν. Ὁ δ᾽ Φίλιππος. «διὰ τί δέ,» ἔφη,

«ὦ ἱερεῦ, ταῖς γυναιξὶν οὐκ ἔξεστι τεκεῖν

ἐντὸς τοῦ περιβόλου; ἴΑρα ὑμεῖς οἱ ἱερεῖς

τοῦτον τὸν νόμον ἔθετε;» Ὁ δὲ ἱερεὺς

"ἐμβλέψας αὐτῷ καὶ μειδιάσας, «τοὺς

τοιούτους νόμους,» ἔφη, «οὐχ ἡμεῖς

ἔθεμεν, οἱ ἄνθρωποί ἐσμεν. Οἱ γὰρ θεοὶ

αὐτοὶ αὐτοὺς ἔθεσαν: οὐδὲν μὲν γὰρ

ἀκάθαρτον ἐντὸς τοῦ ἱεροῦ γενέσθαι


τι θεμιτόν ἐστιν: καὶ δήπου ἀκάθαρτοι μέν


Ξ


τὸ μέγεθος (τοῦ μεγέθους)

κἰβεθς;


ἐκοιμήθη -- ἐκαθεύδησε


τίθημί τινα ὑγιῆ -- ἀκέομαι,

ἰάομαι. τινά


ὁ ἱερεὺς μειδιᾷ ᾿


ἀκάθαρτος, -ον Ὁ καθαρός

θεμιτόν ἐστιν : ἔξεστι κατὰ

τὸν τῶν θεῶν νόμον.

(θεμιτός, -ἡ, -ὀν)


57


Οαρίϊοιο ΧΝΤῚ


πσΠὁΠἋἜἋἝΟ


ἀπείργω -- ἀμύνω


πρὸ τοῦδε τοῦ χρόνου


ΓΝ


ἐν τῷ ἔμπροσθεν χρόνῳ “--

πρὸ τοῦδε


πὶ


ων

[:


εἶσιν οἱ νεκροί, ἀκάθαρτοι δὲ καὶ αἱ γυναῖκες

αἱ τεκοῦσαι. Τοὺς δὲ νῦν ἀνθρώπους (καὶ

μάλιστα τοὺς ἐκ τῶν πόλεων, τῶν σοφιστῶν

ἐκείνων μαθητάς) οὔτε θεῶν φόβος οὔτε

ἀνθρώπων νόμος οὐδεὶς ἀπείργει.»


Τέλος δὲ ὁ πατὴρ τοῦ παιδός, «ἡμεῖς

μέν, ὦ ἱερεῦ,» ἔφη, «οὐ μαθηταί ἐσμεν

ἐκείνων τῶν σοφιστῶν περὶ ὧν ἔλεγες,

οὐδὲ ἐν μεγάλῃ τινὶ πόλει οἰκοῦμεν: διὰ

τοῦτο οὖν πιστεύομεν καὶ πιστεύσομεν

ἀεὶ τῷ θεῷ. Ἤδη γὰρ πρὸ τοῦδε χρήματά

τ ἔδομεν καὶ ἀνέθεμεν ἀγάλματ' εἰς τὸ

ἱερόν: ὁ γὰρ θεὸς καὶ ἐν τῷ ἔμπροσθεν

χρόνῳ ἄλλους ἡμῶν ἐθεράπευσεν. Καὶ

νῦν δὴ τοῦτο ποιοῦμεν, καὶ ἀεὶ ποιή-

σομεν.» Ὁ δ᾽ ἱερεὺς ἀποκρινάμενος εἶπε:

«Τὰ δέ τἀγάλματα ἃ ἀνέθετε καὶ τὰ

χρήματα ἃ ἔδοτε νῦν μέρος τοῦ θησαυροῦ

ἐστι τοῦ θεοῦ, καὶ πᾶσιν ἔξεστιν ἰδεῖν

αὐτὰ ἐν τῷ ἱερῷ. Τελέᾶν δὲ ὑγίειαν


ἀνταποδώσει ὑμῖν ὁ θεός.»


τέλεος, τελέᾶ, τέλεον

Ρογίδιιο, ἐοπιρίθιο, θομι-

Ρίμιο,


250


200


265


Οὐρίϊοιο ΧΝΤΗῚ


Ὁ δὲ Φίλιππος πρὸς ἄλλην τινὰ στήλην


προσβλέψας, καὶ δεικνὺς αὐτήν, «τί δὲ»


ἔφη, «περὶ ἐκείνης τῆς στήλης, ὦ

τ ἱερεῦ; Ἄρα καὶ ἐκείνην ὑμεῖς ἔθετε;»


«Ἥκιστα,» ἀποκρινάμενος εἶπεν ὁ ἱε-

ρεύς, «ἀλλ᾽ ἔστι πολλῷ ἀρχαιοτέρα ἡμῶν'

ἵππους δὲ Ἱππόλυτον ἀναθεῖναι τῷ θεῷ

φησιν εἴκοσιν.»

" Ὁ δὲ Φίλιππος, «τίνα Ἱππόλυτον» ἔφη,

«λέγεις, ὦ ἱερεῦ;» Ὁ μὲν οὖν ἱερεύς,

αὐτῷ θαυμάσᾶς ἐμβλέπων: «Τί λέγεις, ὦ

παῖ; ἄρα τῷ ὄντι ἀγνοεῖς τίς ἐστιν ὁ

Ἱππόλυτος; ᾿Αλλ᾽᾿ ἐγὼ τὸν μῦθον διηγή-

σομαι. ἼΑκουε δὴ οὖν.»


δτυ ᾿

-ἷϑὮ μὲν οὖν Θησεὺς στρατευσάμενος

ἐπὶ ᾿Αμαζόνας ἥρπασε μίαν αὐτῶν,

ὀνόματι Ἱππολύτην, ἐξ ἧς ἔσχε παῖδα

Ἱππόλυτον. Μετὰ δὲ ταῦτα, τὴν πρότερον

""" διαλυσάμενος ἔχθρᾶν, ἄγεται γυναῖκα

Φαίδρᾶν, τὴν Μίνωος θυγατέρα. Φαίδρα


δεικνύς ἱπαϊσαμάο, πιο- -

,Ξὃὅ8. ΟΝ ΓΙ"


!


ἥκιστα ςὉ μάλιστα,


ὁ Ἱππόλυτος (τοῦ Ἱππολύτου

ἡ στήλη φησίν’ «Ἱππόλυτος

ἀνέθηκεν εἴκοσιν ἵππους τῷ


ἡ ᾿Αμαζών (τῆς ᾿Αμαζόνος)


ἡ Ἱππολύτη (τῆς Ἱππολύτης


δια-λύω - λύω

διαλυσάμενος τὴν ἔχθρᾶν πρὸς

τὸν Μίνωα


50


Ι


Οδρίζοϊο ΧΥΤῚ


συν-ἔρχομαι γυναικί --

καθεύδω μετὰ γυναικός


ἡ συν-ουσία (τῆς συνουσίας) :

τὸ ἅμα καθεύδειν


(Ξ σὺν τ εἰμὺ


κατασχίζω -- διακόπτω


ὃ θάλαμος (τοῦ θαλάμου) :

ὅπου ὁ ἀνὴρ καὶ ἣ γυνὴ αὑτοῦ.

ἅμα καθεύδουσιν.


ἡ ἐσθής (τῆς ἐσθῆτος) --


᾿ς ὃ πέπλος

βιάζομαι : ῥώμῃ τε καὶ ὕβρει

γυναῖκα ἀναγκάζω συνελθεῖν

μοι


ταχύς, -εἴα, - « ταχέως


60


δὲ ἐρᾷ τοῦ Ἱππολύτου, τοῦ ἐκ τῆς ᾿Αμα-

ζόνος παιδὸς τοῦ Θησέως, καὶ αἰτεῖται

παρ᾽ αὐτοῦ συνελθεῖν ἑαυτῇ. Ὁ δέ, μισῶν

πᾶσαᾶς τὰς γυναῖκας, τὴν συνουσίαν ἔφυ-

γεν. Ἧ δὲ Φαίδρα, κατασχίσᾶσα τὰς τοῦ

θαλάμου θύρᾶς καὶ τὰς ἐσθῆτας ῥήξασα,

ἐκάλεσε τὸν Θησέα, καὶ εἶπεν ὅτι ὁ

Ἱππόλυτος ἐπειράσατο βιάζεσθαι αὐτήν.

Θησεὺς δέ, πιστεύσᾶς τῇ ψευδεῖ γυναικί,

οὗ μόνον τὸν υἱὸν ἐκ τῆς πατρίδος ἐξήλα -

σεν, ἀλλὰ καὶ ηὔξατο Ποσειδῶνι Ἱππό-

λῦυτον διαφθεῖραι.


Ἔπεμψεν οὖν πρὸς τὸν υἱὸν ταχύν τινα

ἄγγελον. Ὁ δὲ τὸν Ἱππόλυτον ηὗρε παρὰ

τῇ τραχείᾳ ἀκτῇ παρασκευάζοντα τήν

θἅμαξαν καὶ τοὺς ταχεῖς ἵππους. Ὡς δὲ

ὁ νέος ἤκουσε παρὰ τοῦ ταχέος ἀγγέλου

ὅτι ὁ πατὴρ ἐξελαύνει αὐτόν, μάλα λῦ-

πεῖται μέν, πείθεται δὲ τῷ πατρὶ οὕτω

βουλομένῳ. “Δεῖ γάρ," εἶπε, “πείθεσθαι

τοῖς τοῦ πατρὸς λόγοις, καὶ εἰ τραχεῖς


ῥήξασα οσἰνασοίαπίο, ἀορο

᾿ ΠΡΕΡῈ ϑιγαροίαο ὁ


29ι


2


30.


30:


ίνονται. Οὐκέτι οὖν ἔξεστί μοι εἰς τὴν


πόλιν, καίπερ ἡδεῖαν οὖσαν, κατιέναι."


πὸ Ταῦτ᾽ εἰπὼν ἐπέβη ἐπὶ τὴν ἅμαξαν, καὶ


διὰ ταχέων λαβόμενος χερσὶ τῶν ἡνιῶν


τῶν ἵππων, αὐτούς τἤλασε καὶ τῷ κέντρῳ


ἐκέντησεν. Οἱ δὲ πρόπολοι, μάλα λυποῦ -


μένοι καὶ αὐτοί, διὰ τῆς τρᾶχείᾶς καὶ


πὶ χαλεπῆς ὁδοῦ ἠκολούθησαν αὐτῷ, βρα-


δεῖς ὄντες, ὄπισθεν τῆς ἁμάξης. Οὕτω μὲν


Οὖν ἐβάδιζον παρὰ τὴν θάλατταν.


Ἐξαίφνης δὲ ἤκουσαν βαρύν τινα ψό-


φον, ὡς βροντὴν Διός, μάλα φοβερόν. Καὶ


ἔπειτ᾿ ἀνῴδησε τὰ κύματα ὥστ ἔκρυπτέ


τ Ἰσθμὸν καὶ τὴν τραχεῖαν πέτρᾶν ᾿Ασ-


κληπιοῦ: καὶ ἐκ τῆς βαθείᾶς θαλάττης


ἐξέπεμψ᾽ ὁ Ποσειδῶν ταῦρον μέγιστον,


ἄγριον τέρας. Εὐθὺς δὲ δεινὸς φόβος τοῖς


τοχέσιν ἵπποις ἐμπίπτει, καὶ οὐδὲν τῷ


δεσπότῃ πειθόμενοι, βίᾳ φέρουσι τρέχον-


τὰς τὴν ἅμαξαν: τὸν δ᾽ Ἱππόλυτον πεσόντα


ἕλκουσιν ἡνίαις ἐμπλακέντα διὰ τρᾶ-


ὃ


βαρύς, βαρεῖα, βαρύ σγα-

νό, βάδδο, ργοίοπάο (ἀὶ

ΓΤ)


Ϊ


ἐμπλακέντα ἱνιρίὶρίϊαίο


το


ΡΜΕΙ παν


κάτ-ειμι Ξ ἐπ-άν-ειμι (« εἶμι

ἡδύς, -εἴα, -ὑ « ἡδέως


διὰ ταχέων Ξ ταχέως


αἱ ἡνίαι (τῶν ἡνιῶν) -- οἱ

ῥυτῆρες


βραδύς, -εἴα, -ὑ εὉ ταχύς


ἀν-οιδέω


τὴν... πέτραν ᾿Ασκληπιοῦ


Ξ- τὴν Ἐπίδαυρον


(οἵτ, Επτὶρίας, ἱρρο!ο, νοῦδὸ 407


-

τὸ τέρας : τὸ θηρίον τὸ φοβερόν

.-


ἡ βία (τῆς βίας) : ἣ ῥώμη ἅμα

τῇ ὕβρει


6Ι


Οαρίτοιο ΧΥΤῚ


παρα-καλέωῳω


ἀνήγειρεν αὐτόν

Ἔ

.


τῦὴἧγε- 1- πκυ "


62


χειῶν πετρῶν οὐδ᾽ οἱ δοῦλοι οἵ ἠκολούῦ -

θουν, βραδεῖς ὄντες, αὐτῷ παρακαλοῦντι

βοηθεῖν ἐδύναντο, καίπερ μάλα βου-

λόμενοι. Τέλος δέ, ἐν τῷ τῶν ἵππων ταχεῖ

δρόμῳ, αἱ ἡνίαι ἐλύθησαν. Οἱ δὲ πρόπολοι

προσδραμόντες ηὗρον τὸν δεσπότην μόλις

ἐμπνέοντα ἔτι: μετὰ δὲ οὐ πολὺν χρόνον

ὃ τάλᾶς ἀπέθανε.


Ἡ δὲ ἴΑρτεμις τῷ Θησεῖ παρήγγειλεν

ὅτι ἀναίτιος ἦν ὁ υἱός. Ὁ δὲ ᾿Ασκληπιὸς ἐκ

θανάτου ἀνήγειρεν: ὁ γὰρ θεὸς πάντα

ποιεῖν δύναται.»


"


Ταῦτ εἰπὼν ἐσίγησεν ὃ ἱερεύς. Ὁ δὲ πα-

τὴρ τοῦ παιδός: «Κάλλιστος μὲν ὁ μῦθος,

ὦ ἱερεῦ: δῆλον δέ ἐστιν ὅτι ὁ θεὸς δυνα-

τώτατος. Δεῖ δὲ νῦν ἡμᾶς οἴκαδ᾽ ἐπανιέ -

ναι. Αὔριον δὲ αὖθις ἴμεν πρὸς τὸ ἱερόν,

καὶ ἄλλα δῶρα τῷ θεῷ δώσομεν. Χαῖρε

πολλά, ὦ ἱερεῦ μεγάλου θεοῦ.»


«Χαίρετε καὶ ὑμεῖς, ὠγαθοί,» ὁ ἱερεὺς


ἐλύθησαν -εἱ ποϊοίςονο Ν ᾿


330


385


340


345


Οπρίίοιο ΧΥΤῚῚ


ἀποκρινάμενος εἶπεν. Ἔπειτα δέ, πρὸς τὸν

ἢ Φίλιππον βλέψας: «Δεῖ δὲ καὶ ἡμᾶς

σπεύδειν, ὦ παῖ. Κινδυνεύει γὰρ ὁ σὸς

πατὴρ σ᾽ ἐπιμένειν πολὺν ἤδη χρόνον.

ρα οὗ βούλει ἀγγεῖλαι αὐτῷ ὅτι ὁ θεός,

εὐμενὴς προσελθών σοι, σ᾽ ὑγιῆ ἐποίησεν;»


“ Ὁ δὲ Φίλιππος, «μάλιστά γε, ὦ ἱερεῦ,»


ἔφη «οὐδὲν γὰρ μεῖζον εὔχομαι γενέσθαι

μοι ἢ αὖθις τὸν πατέρα ἰδεῖν καὶ

ἀσπάσασθαι. Τί οὖν ἔτι διατρίβομεν; Δεῖ

γὰρ ἡμᾶς ταχὺ σπεύδειν πρὸς αὐτόν.»

ἥν.

βρὼ


Τὸν δὲ Δικαιόπολιν ηὗρον πρὸ τοῦ


Ο ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ (β)


καταγωγίου καθήμενον. Ὁ δὲ ὡς εἶδε τὸν

παῖδα βεβαίως βαδίζοντα καὶ βλέποντα,


ἀνέστη καὶ προσδραμὼν ἠσπάζετο αὐτὸν


᾿ καί, «ὦ φίλτατε παῖ,» ἔφη, «ἄρα ἀληθῶς

᾿ ὁρῶ σε ὑγιῆ ὄντα; Αρα ἀληθῶς ἠκέσατό

σοι τοὺς ὀφθαλμοὺς ὁ θεός; Δεῖ οὖν πλείστην

χάριν τῷ ᾿Ασκληπιῷ ἀποδοῦναι.» Καὶ


ἬΝ


κινδΌνεύει σ᾿ ἐπιμένειν : κατὰ

τὸ εἰκὸς ἐπιμένει σε

᾿ἐπιμένω -- μένω


“ὁ Δικαιόπολις ἀσπάζεται τὸν

Φίλιππον


63


Οαρίτοϊο ΧΥΤῚ


εἰ σον Ν


.-


ἣ δαπάνη (τῆς δαπάνηκ) :

τὸ ἀργύριον ὃ δεῖ παραδιδόναι

τοὺς βουλομένους ὠνεῖσθαί τι


ἢ


ἀρκέω : ἅλις εἰμί


᾿ ὃ ἀλεκτρυών

(τοῦ ἀλεκτρυόνος)


64


πρὸς τὸν ἱερέᾶ τρεψάμενος: «Αρ ἔξεστι

θυσίᾶν ποιεῖσθαι; ᾿Αρ ἔξεστι καὶ ἄγαλμα

ἀναθεῖναι τῷ θεῷ;» Ὁ δὲ ἱερεύς «Πῶς 5:

γὰρ οὔ; Ἔξεστί σοι. Αρα βούλει καὶ μνη-

μεῖον τῆς ἀκέσεως ἀναθεῖναι ἐν τῷ ἱερῷ;

Σὺ μὲν γὰρ τρεῖς δραχμάς μοι παράδος,

ἐγὼ δὲ θυσίαν ποιήσω καὶ μνημεῖον

ἀναθήσω ὑπὲρ σοῦ.» Ὁ δὲ Δικαιόπολις 7

οἰμώξας: «Τρεῖς δραχμὰς λέγεις; Φεῦ τῆς

δαπάνης.» Ὁ δὲ ἱερεύς: «Οὐδὲν λέγεις, ὦ

ἄνθρωπε: οὐ γὰρ μεγάλη ἡ δαπάνη. Τὴν

γὰρ θυσίᾶν ποιήσω ἐπὶ μιᾷ δραχμῇ. τὸ

δὲ μνημεῖον ἀναθήσω ἐπὶ δυοῖν. Δός μοι 38

οὖν τρεῖς δραχμάς. εἰ βούλει με ταῦτα

ποιῆσαι.» Ὁ δὲ Δικαιόπολις; «᾿Αλλὰ τρεῖς

δραχμὰς οὐκ ἔχω: ἀνὴρ γὰρ πένης εἰμί.

Ἄρα δύο σοι ἀρκοῦσιν;» Ὁ δὲ ἱερεύς:

«Ἔστω: δύο ἀρκοῦσιν, εἰ μὴ πλέον ἔχεις.» 3:

Ὁ μὲν οὖν Δικαιόπολις δύο δραχμὰς

παρέδωκεν, ὁ δὲ ἱερεὺς τὸν ὑπηρέτην


καλέσᾶς ἐκέλευσεν ἀλεκτρυόνα ἐνεγ-


ΟἈρίζοιο ΧΥΤῚ


κεῖν, καὶ ἡγησάμενος αὐτοῖς πρὸς τὸν

ἴω βωμὸν τὴν θυσίαν ἐποίησεν.


-Ο


Ὁ δὲ Φίλιππος, «ἀλλὰ δεῖ καὶ ἐμέ,»

ἔφη, «δοῦναί τι. Τῷ γὰρ θεῷ εἶπον ὅτι

τοὺς ἐμοὺς ἀστραγάλους δώσω. Ἰδοῦ,

τούτους λαβὼν ἀνάθες τῷ θεῷ καὶ γράψον

ἴω ἐν τῷ μνημείῳ, εἴ σοι δοκεῖ, ὅτι ὁ

Φίλιππος τούτους τοὺς ἀστραγάλους τῷ

Ἀσκληπιῷ ἀνέθηκε μεγίστην χάριν

ἔχων.» Ὁ δὲ ἱερεύς: «᾿Αλλὰ ἡδέως ταῦτα

ποιήσω: χαιρήσει γὰρ ὁ θεὸς τούτους

ἴω δεξάμενος. ᾿Αλλὰ νῦν γε δεῖ ὑμᾶς οἴκαδε

πορεύεσθαι. ἼΑγε δή, ἀκολουθήσω ὑμῖν

πρὸς τὰς πύλᾶς.»


ἔκὺ.. δ: “


Ἐν ᾧ δὲ πρὸς τὰς πύλας ἐβάδιζον, ὁ

ἱερεὺς τῷ Δικαιοπόλιδι, «σὺ μέν,» ἔφη,

τ: «ἐν ταῖς ᾿Αθήναις νεωστὶ παρῆσθα- εἰπέ

μοι οὖν, πῶς ἔχει τὰ πράγματα; Πότερον


πόλεμος ἔσται πρὸς τοὺς Λακεδαιμονίους


᾿


(ἀνά -)θες « (ἀνα-)τίθημι

(ἀον: ἵμιρ.).


θές


θέτε


νεωστί ς9» ἐκ πολλοῦ χρόνοι


65


Οαρίτοιο ΧΝῚΤΗ


ὀτρόνω -- ἐλαύνω


Ν

ἣ διαφορά (τῆς διαφορᾶς) --


ἡ ἔχθρα (ε9 ἡ ὁμόνοια)

᾿ δίκᾶς δίδωμι διαφορᾶς :

διαφορὰν ἐπι-τρέπω τινί, ὡς,

ἱαλυσομένῳ


πάλαι «9 νεωστί


τὸ κράτος (τοῦ κράτους) -

ἡ ῥώμη


κρατέω (ἐ μέη.) : δεσπότης

εἰμί, ἄρχω (« κράτος)


66


ἢ εἰρήνην δυνήσεσθε σῴζειν; Δῆλον γάρ

ἐστιν ὅτι οἱ Κορίνθιοι τοὺς Λακεδαι-

μονίους εἰς πόλεμον ὀτρύνουσιν, ἐχθροὶ

ὄντες τοῖς ᾿Αθηναίοις. Τίνα οὖν γνώμην

ἔχεις; Αρα δίκᾶς τῶν διαφορῶν ἐθελή-

σοῦσι διδόναι ἢ πολέμῳ τὰς διαφορὰς

διαλύσ,


ἘΈΞΡΥΣΕ


χι μᾶλλον ἢ λόγοις;»


᾿ Ν᾿ ι


Ὁ δὲ Δικαιόπολις: «Πάλαι μὲν ἐχθροί

εἰσιν οἱ Κορίνθιοι καὶ ἡμῖν ἐπιβουλεῦ-

οὐὔσιν, ὅμως δὲ πόλεμον οὐ ποιήσονται οἱ

Λακεδαιμόνιοι: ἀεὶ γὰρ ἡσυχάζουσι. τὸ

τῶν ᾿Αθηναίων κράτος φοβούμενοι.» Ὁ δὲ

ἱερεύς: «Αλλ᾽ οὐ δήπου φοβοῦνται τοὺς

᾿Αθηναίους οἱ Λακεδαιμόνιοι: ἔστι γὰρ

στρατὸς αὐτοῖς τε καὶ τοῖς συμμάχοις

μέγιστος δή, ᾧπερ οὐ τολμήσουσιν οἱ

᾿Αθηναῖοι ἀντέχειν κατὰ γῆν.» Ὁ δὲ

Δικαιόπολις ἀποκρινάμενος εἶπεν" «᾿Αλλ᾽

ἡμεῖς τῆς γε θαλάττης κρατοῦμεν, ὥστε

πλέονα ἔχομεν τὰ τοῦ πολέμου’ πλεῖστα

δίκας δίδωμι πγίσογγο αἱ


αἰμαϊζίο (ἀϊ ψμαϊςιιο),


σοήοροηρο {(μηα ἐοηϊεϑα)

α μη γί ναΐο


4]


4]


4:


Ν

ΒΞἘ:ΤτΤτΟυΟὀΕἜ ΟΕ.


μὲν γὰρ χρήματά ἐστιν ἡμῖν, πλεῖσται δὲ


νῆες: οὔκουν δυνήσονται ἡμᾶς βλάπτειν οὕκουν -- οὐκ οὖν,

ὦ οὐδὲ μακρὸν πόλεμον νϊκῆσαι, οὐδ᾽ οὖν

" ΠῚ . ἌΝ

τολμήσουσιν ἡμῖν ἐπιστρατεῦσαι.» Ὁ δὲ

γέρων: «Σὺ μὲν δῆλος εἶ τῇ τε σῇ πόλει

μάλα πιστεύων καὶ τῷ κράτει αὐτῆς. Διὰ ᾿ σὺ δῆλος εἴ πιστεύων -- δῆλόν

᾿ ἃ, Ὡ - ὦ ἐστιν ὅτι σὺ πιστεύεις,

τοῦτο μέντοι, ὡς ἔμοιγε δοκεῖ, πόλεμον

“: ποιήσονται οἱ Λακεδαιμόνιοι, διότι τὸ τῶν

᾿Αθηναίων κράτος φοβούμενοι οὐκ ἐθελή-

σουσι περιορᾶν αὐτὸ αὐξανόμενον. Ὅμως περι-οράω -- ἑάω; ὁρῶ ὅτι

ἐς ᾿ ἐ  γὰ ἡ " , ᾿ γίγνεται κακόν τι ἀλλ᾽ οὐδι

δὲ χαιρήσω ἐὰν σὺ μὲν ὀρθῶς γιγνώσκων ποιῶ

φανῇς, ἐγὼ δὲ ἁμαρτάνων.»

νι...


᾿ '. Ἤδη δὲ εἰς τὰς πύλᾶς παρῆσαν. Χαί-

ρεῖν οὖν τὸν γέροντα κελεύσαντες ὅ τε


Δικαιόπολις καὶ ὁ παῖς ἐπορεύοντο.


ΜΝ


ΓΙ

ψ..-. ᾿

ἐὰν σὺ... φανῇς (ὁ μα»).

᾿ 6 οἱ νϑαγὰ 66 1... Ὁ --Ἔ

ν--. ἤϊνμι 5. ἣν ᾿

πω

βκίιν ε 'πῖσπὰ ἴδ, πα.


6


 υ Ὁ ΝΟΣΤΟΣ (α)

Ὡς δὲ εἰς τὸν λιμένα ἀφίκοντο μάλα

ἕκαμνον καί, ἤδη θάλποντος τοῦ ἡλίου,

ὑπὸ ἐλάᾳ καθήμενοι οἶνόν τε ἔπιον καὶ

σῖτον ἔφαγον. Δι᾿ὀλίγου δὲ ὁ Δικαιόπολις

εἶπεν’ «Τί δεῖ ποιεῖν, ὦ παῖ; Οὐδενὸς γὰρ

ὄντος ἡμῖν ἀργυρίου, οὐκ ἔξεστιν ἡμῖν

κατὰ θάλατταν οἴκαδε νοστεῖν. Δεῖ οὖν

πεζῇ ἰέναι.» Ὁ δὲ Φίλιππος: «Μὴ περὶ

τούτου φρόντιζε, ὦ πάτερ’ ἐγὼ γὰρ χαι-

βήσω πεζῇ ἰὼν καὶ τὰ ἔργα θεώμενος καὶ

τὰ ὄρη. ᾿Αλλὰ πῶς εὑρήσομεν τὴν ὁδὸν


τὴν πρὸς τὰς ᾿Αθήνας φέρουσαν;» Ὁ δέ:


ὁ νόστος, τοῦ νόστου ἱΐ

γΠΟΥ͂ΤΟ (ἃ σασα, ἱπ ραϊγα)


Β " ᾿ ᾿

Β.. τ χσα

ἣν... ᾿ πιεῖ εϑνι χυρεμῖνα


Οαρίίοιο ΧΙΧ


Ἤδη θάλποντος τοῦ ἡλίου,

ὑπὸ ἐλάᾳ καθήμενοι οἶνόν

τε ἔπιον καὶ σῖτον ἔφαγον.


θάλποντος τοῦ ἡλίου


1 : ἐν ᾧ ὁ ἥλιος ἔθαλπεν


ὁ ἥλιος θάλπει

(θάλπω -- φλέγω)

ἡ ἐλάα - ἡ ἐλαία.


οὐδενὸς ὄντος ἡμῖν ἀργυρίου

ἐπεὶ οὐκ ἔχομεν ἀργύριον


νοστέω « νόστος (-- ἐπάνειμι)


ος (ἸἈρίξο!ο ΧΙΧ


Ν τ΄


ς τ ἐ-


τὸ πεδίον (τοῦ πεδίου)


τς «Ἧ χώρα λῃστῶν πλήρης


ΙΝ ᾿ ἐστίν’ διὰ τοῦτο οἱ νῦν


᾿ οὐκέτι ἐθέλουσιν ἐπὶ τῇ

-ι ᾿


ος θαλάττῃ οἰκεῖν.»


πλήρης, -ες - πληρόω


ππΝΝ (Ξ μεστός)


᾿ οἱ νῦν : οἱ ἄνθρωποι οἵ νῦν

βίον ἄγουσιν

»"Σ


ὁ ἄνθρωπος τὴν ἐλάᾶν

περι- κόπτει

ἀκμάζω : ἅμα τῷ ἦρι τὰ ἄνθη

ἀκμάζει


ὁ δρυμός (τοῦ δρυμοῦ) - ἡ ὕλη


«Μὴ περὶ τούτου γε φρόντιζε, ὦ παῖ:

ῥᾳδίως γὰρ εὑρήσομεν αὐτήν. ᾿Ανάστηθι

οὖν' εἰ γὰρ δοκεῖ, καιρός ἐστιν ὁρμῆσαι.» ᾿

ΠΕ ἡδον ᾿

᾿ ᾿Αναστάντες οὖν ἐπορεύοντο, καὶ πρῶ-


τον μὲν διὰ πεδίου ἧσαν, ἐν ᾧ πολλὰ ἦν


ἔργα ἀνθρώπων. Ἔρυνθνον

τλρις Ξ ῃ


᾿


εἶεν ἔχδὶ νη ΒΝΕΒΈΡΗΣΠΑΣ τ τιν αν αὶ τς

᾿ Πολλοὺς οὖν ἀνθρώπους ἑώρων ἐν τοῖς

ἀγροῖς ἐργαζομένους, ὧν οἱ μὲν τὰς ἐλάᾶς :

περιέκοπτον, οἱ δὲ ἐρεβίνθους ἔσπειρον.

Ἔαρ δὲ ἦν καὶ πάντα ἤκμαζεν ἄνθη, τά

τἐν δρυμοῖς καὶ τὰ ἐν λειμῶσι καὶ ὅσα


παν αὐ εν


ΠῚ


καρ μθρα, νος, τάμα δ ἐὲ


ὁ λειμών (τοῦ λειμῶνος)


ς ΠΝ


ὁ ἐρέβινθος (τοῦ ἐρεβίνθου)

Ἰ


(Ἄἀρίίοϊο ΧΙΧΝ


ὕρεια" βόμβος ἦν ἤδη μελιττῶν, φωνὴ


ὑρνίθων μουσικῶν, σκιρτήματα ποιμνίων


᾿ ἀἀἠν αν ὮΣ

ἐν δὰ τὸ σκίρτημα

Ν ἐς τοῦ ἀρνός. πα

ὁ ἀρήν ἘΝ

ΣΑρας

τ τὐθα


ἀρτιγε ννήτων: οἱ μὲν γὰρ ἄρνες ἐσκίρτων

ἦν τοῖς ὄρεσιν, ἐβόμβουν δ᾽ ἐν τοῖς λειμῶ-

σιν αἱ μέλιτται, ἐν δὲ τοῖς θάμνοις ἧδον

ΠΝ ὑὐνι τον τ" ὑδννυυννῦι ἔντκαρε

Οἱ δὲ ἐν τοῖς ἀγροῖς παῖδες καὶ νέοι

μιμηταὶ τῶν ἀκουομένων ἐγίγνοντο καὶ

τῶν βλεπομένων. ἀκούοντες μὲν οὖν τῶν

ὑρνίθων ἀδόντων δον, βλέποντες δὲ

σκιρτῶντας τοὺς ἄρνας ἥλλοντο διὰ τῶν

λειμώνων, τὰς δὲ μελίττᾶς μιμούμενοι τὰ

ἄνθη συνέλεγον, καὶ τὰ μὲν εἰς τοὺς

κόλπους ἔβαλλον, τὰ δέ, στεφανίσκους

πλέκοντες, ταῖς νύμφαις ἐπέφερον.


Ὁ δὲ Φίλιππος ταῦτα πάντα βλέπων


ὑχαιρέ τε καὶ ἑτέρπετο, καὶ ἰχϑρίν πολλὴν

ἽΝ 5."

.

". .

. ᾿


!


Μ᾽ (τοῦ ἀρνός)

ξαρλιαν γυνιαύ ἡ ]


ὄρειος, -ὅ, -ον « ὅρος


ὃ βόμβος (τοῦ βόμβου) : ἢ ἠχ


ὁ ψόφος ὁ ἐκ τῶν μελιττ


γιγνόμενος: ζζξ..


ἡ μέλιττα (τῆς μελίττης)


μουσικός, -ἤ, -όν

: ὃς ἄδει


ἀρτιγέννητος, -ον "ἄρτι (-- νεωσ

γενόμενος,

σκιρτάω " σκίρτημα ποιοῦμα


βομβέω ’ βόμβον ποιοῦμαι

-

ἜΝ

τς;

ΕΣ ε ἡ

πΝ


ὃ μῖμητής (τοῦ μίμητοῦ

: ὁ ὅμοια ποιῶν ᾿


τῶν πα


νῶν νΗΡΊ απή

π'


ἅἄλλομαι σκιρτάω Ὁ "


μιμέομαι - μιμητὴς γίγνομαι


ὃ κόλπος


(τοῦ κόλπου)

ὁ στεφανίσκος

(τοῦ στεφανίσκου)

: ὃ μικρὸς στέφανος


ἊΜ Ἐπ Ξ κ᾿

ποτα


ἌΝ


Οαρίτοιο ΧΙΧ


προσελθόντων τοῦ Δ. καὶ τοῦ


παιδός : ὅτε προσῆλθον ὁ Δ.

καὶ ὁ παῖς


ὁ κωμάρχης (τοῦ κωμάρχον) :

ὁ ἄρχων τῆς κώμης


"τ"


ἀπαντάω (: ἐα!.) : ἔρχομαι

τς πρός τινα

κἀξ τε νι


ἜΠΗ

᾿ πον


ἄσμενος, -. -ον : μάλα


Ε ΦῸΣ χαίρων.


ΕΒ


τίνας ὑμᾶς δεῖ καλεῖν; : τί

τ΄ ἐστι τὸ ὄνομα ὑμῶν;

τς ἐγὼ Δικαιόπολίς εἰμι


πον ππἶ να


"

τῷ θεῷ ἐδίδου, ὃς ἀναβλέπειν αὐτὸν

ὀἐπθι ΘῈ δεν αν λίνον.» ἀέντΈ ον νυ ττει ἡ

μἶς ἐν 3ι...} ὑπο εν τρρττμ κ


Ἑσπέρας δὲ γενομένης εἰσῆλθον ὅ τε

Δικαιόπολις καὶ ὁ παῖς εἰς κώμην τινὰ

ἐπὶ θάλατταν κειμένην. " φπ|π ἡ


Πολλοὶ μὲν ἦσαν οἱ κατὰ τὰς ὁδοὺς

ἄνθρωποι, οἵ μετὰ τὰ ἔργα οἴκαδ᾽ ἔσπευ-

δον. Οἱ δὲ ἐν τῇ ἀγορᾷ διελέγοντο ἀλλήλοις:

προσελθόντων δὲ τοῦ τε Δικαιοπόλιδος καὶ

τοῦ παιδός, πρὸς αὑτοὺς ἐτρέποντο πάντες, 5:

καὶ ὁ κωμάρχης, ἀπὸ τῆς θαλάττης

ἐπανιών (ἦν γὰρ ἁλιεύς, ὥσπερ καὶ ἄλλοι

οὐκ ὀλίγοι ἐν ἐκείνῃ τῇ κώμῃ), ἀπαντῶν

τε αὐτοῖς καὶ πόρρωθεν ἀσπασάμενος,

«χαίρετε,» ἔφη, «ὦ φίλοι.» Ἔπειτα δέ,

λαβόμενος τῆς τοῦ Δικαιοπόλιδος χειρός:

«᾿Ασμένῳ μέν μοι ἥκετε, ὦ ξένοι: ἀλλὰ

λέγετε: ποῖ δὴ πορεύεσθε καὶ πόθεν, καὶ

τίνας ὑμᾶς δεῖ καλεῖν;» Ὁ δὲ Δικαιό-


πολις, «ἐγὼ μὲν Δικαιόπολις,» εἶπε. οἱ


(Ἀρίίοιο ΧΙΧ |


ἀ«Χολλείδης, ὁ ᾿Αρχελάου, οὗτος δὲ ὁ υἱός

μου Φίλιππος. Αρτι δ᾽ὲκ τῆς Ἐπιδαύρου

ἤλθομεν, ὅπου ὁ θεὸς τὸν ἐμὸν παῖδα

θαυμαστῶς ἰάσατο, τυφλὸν συμφορᾷ τινι

γενόμενον: νῦν δὲ δὴ οἴκαδε πορευόμεθα.

καὶ πρὸς τοὺς οἰκείους πειρώμεθα

ἀφικέσθαι. Ἔα μὲν οὖν ἡμᾶς μένειν

ἐνταῦθα ταύτην τὴν νύκτα“ νῦν γὰρ μάλα

κάμνομεν. Αὔριον δὲ πρωϊ αὖθις ἐντεῦθεν

ὁρμώμενοι πορευσόμεθα: μακρὰ γὰρ ἡ

ΝΠ ν . κιβχιιλον ἂρ ἐπί υχ νὴ

«᾿Αλλὰ μένετε καὶ μηδὲν φοβεῖσθε. Νῦν

μὲν ἐκ τῆς ὁδοιπορίας δεῖ ὑμᾶς ἀνα-

παύεσθαι. Εἰς αὔριον δὲ ἐπιμελησόμεθα

τί οἷοί τἐσμὲν ὑμῖν συμπρᾶξαι περὶ τοῦ

λοιποῦ τῆς ὁδοῦ, ἐπειδὴ ὑμᾶς ἔγνωμεν

ἅπαξ. Ἡ γὰρ χώρα λῃστῶν πλήρης ἐστίν’

κίνδυνος οὖν πολύς ἐστι δούλους γίγνεσ-

θαι ἢ καὶ ἀποθνήσκειν ὑπ᾽ αὑτῶν.

Ελθόντες γὰρ ἐκ τῆς θαλάττης ἢ ἐπιβου-


λε ὕοντες ἐν ταῖς, παρα κδί ΣΝ ὕλαις


Ε


ΤΡ

ὁ ᾿Αρχελάου υἱός 6

ῥατρὸ ᾿ εηρήμα νῥγωνν


ἢ ὁδοιπορία (τῆς ὁδοιπορίας;

« ὁδός, πορεύομαι


π π΄ -


συμπράττω (Ὁ αι.) κρδῃ,

-συλλαυββάνω


ΤΕΣ Ὁ Α͂ΒΌΝΙ

Μ ν οςς


ει πεᾶωψπενεριύβῆιβα


παρά-κειμαι


τ ( Ἀρίοϊο ΧΙΧ


τς ἣ ἁρπαγή (τῆς ἁρπαγῆς) «

᾿ ἁρπάζω


ἁρπαγὴν ποιέομαι : ἁρπάζω


ΓΙ ἘΞΧ0Γ,.ΕΙΝ

ἐπικίνδυνος, -ον « κίνδυνος


τὰ λάχανα (τὸ λάχανον,

ποῦ λαχάνου)

ὁ ὁ ἰχθῦς (τοῦ ἰχθύος;


οἱ " τοὺς, ἰχθῦῳ

ἸΣ τον


τ) φυυπεπαι,


ἜΠῸ ΚἘ π΄ ὑδπὰ


ο΄ λαβόντων ἡμῶν : ἐπεὶ

" ᾿ ἐλάβομεν


ἁρπαγὴν ποιοῦνται, καὶ τοὺς πλείστους

μὲν κατασφάζουσιν, ὀλίγους δὲ δούλους

ποιοῦσιν. Διὰ τοῦτο οὖν οἱ νῦν οὐκέτι

ἐθέλουσιν ἐπὶ τῇ θαλάττῃ οἰκεῖν: ἐπι- :

κίνδυνον γάρ ἐστιν. ᾿Αλλὰ θαρρεῖτε, καὶ

μηδένα κίνδυνον φοβεῖσθε: πάντα γὰρ

ὑμῖν δώσομεν ὧν δεῖσθε.» ᾿ εὐλει Δ δ γάμ.

εὐβκου αν  Ν ατρνν νιν ρσϑιοραβιώχον

Ταῦτα εἶπεν, καὶ λαβὼν αὐτοὺς ἦγεν


εἰς τὴν οἰκίαν: παραθεὶς δὲ αὐτοῖς υ


λάχανά τε καὶ ἰχθῦς, ἔτι δὲ καὶ οἶνον


μν πῖει


ἀμ ἶλίν,.


ἐγχέᾶας, «ἑορτήν,» ἔφη, «ἄξομεν ταύτης


τῆς νυκτὸς ἐν τῷ αἰγιαλῷ, παρὰ τῇ

θαλάττῃ: λαβόντων γὰρ ἡμῶν πλῆθος

ς ἡμέραις, "


ἰχθύων πολὺ ἐν ταύταις ταῖς


᾿ ᾿

᾿ ὼς δ τὰν. δὲ


βουλόμεθα νῦν χάριν τῷ Ποσειδῶνι διδό-

ναι. Εἰ μὴ οὖν κάμνετε, καὶ ὑμῖν ἐλθεῖν


Καὶ μετεῖναι ἐξέσται, ὁ 6ῸὃΘ6 ΛΔ


ἸΑγαγὼν δὲ αὐτοὺς εἰς κοιτῶνα, «σὺ


τ μέν,» ἔφη πρὸς τὸν Δικαιόπολιν, «μετὰ τὴν

ἑορτὴν ἐπὶ ταύτης τῆς κλίνης κοιμή-

ὅσῃ, τῷ δὲ παιδί σου στιβάδιον παραθήσω

καὶ προσκεφάλαιον ἐπιθήσω», ᾿

᾿ Ταῦτα εἰπόντος αὐτοῦ, ὁ Δικαιόπολις

τ καὶ ὁ Φίλιππος χάριν ἔδοσαν πολλὴν καὶ

ἀνεπαύσαντο ὀλίγον χρόνον ἐν τῷ κοιτῶνι.

ΝΠ ττρνῦ γοχ᾿. δ ὀδιναρραν,

Νυκτὸς δὲ γενομένης ἐξῆλθον ἐκ τῆς


οἰκίας ὸἱ τῷ κωμάρχῃ καὶ πρὸς τὸν


"


ΝΣ


μέτ-ειμι (« εἰμι)


μ ἑκα. πο τῶν

αὐτσαάεμν γῇ» ὑν ἀεὶ, ἂν


αν εμ ἃ, δ. παῖ! ὦ


ὁ κοιτών (τοῦ κοιτῶνος)

" βιά


παρα-τίθηι ἢ τ


τὸ προσκεφάλαιον

(τοῦ προσκεφαλαίου)

ταῦτα εἰπόντος αὐτοῦ : ἐπεὶ


ταῦτα ἐπε ὁ

1 προ φυν. ΔΙΗΥΒΙΗΝΝ

πρατειάὶ


ππ


(αρίίοιο ΧΙΝ |


Οαρίϊοϊο ΧΙΝ


τὸ χεῖλος (τοῦ χείλους)

τὸ χεῖλος τῆς θαλάττης :

ὃ αἰγιαλός

ἡ δᾷς (τῆς δᾳδός) -- ἣ λαμπάς

᾿


ὁ ἔφηβος (τοῦ ἐφήβου) :

ὁ ἡβῶν, τὸ μειράκιον

συν-τίθημι


Πτν ἢ πυρά

» ΣΕ πυρᾶς)


ς 9


ΠΕ

ὃ λέμβος (τοῦ λέμβου)

ὁ νεανίσκος (τοῦ νεανίσκου) -

ὁ νεανίας


" ᾿


γυναικεῖος, -ἃ, -ὃν «γυνὴ


τὸ γένειον

(τοῦ γενείου) ,

ἡ θρίξ (τῆς τριχός)


αἰγιαλὸν ἐβάδισαν. Παρεσκευάσατο δὲ

ὁ κωμάρχης ὡς θύσων τῷ θεῷ’ αὐτὸς μὲν


προῆλθεν, ὁ δὲ Δικαιόπολις καὶ ὁ παῖς


εἵποντο, καὶ ὄχλος πολὺς τῶν ἐνοικούν-.


τῶν τὴν κώμην. ἀτε ρ Ν ἡνία. ἐπὶ

Γενομένων δὲ αὐτῶν ἐπὶ τῷ χείλει τῆς

θαλάττης. αἱ μὲν παρθένοι δᾷδας ἐν ταῖς

χερσὶν ἔχουσαι πομπὴν ἔπεμπον, ἄλλαι

μὲν ᾷδουσαί τε καὶ ὀρχούμεναι, ἄλλαι

δὲ θυσίᾶς φέρουσαι. Ἐπεὶ δὲ αἱ παρθένοι

ἐπαύσαντο ᾷδουσαι, δεύτερος χορὸς

παρῆλθε παίδων καὶ ἐφήβων. Οἱ δὲ ἄνδρες,

συνετίθεσαν τὴν πυράν. ὩΣ ἐπϑυρτησι,

σαι ἡ ἰνήα περιπξ, δεῖ δ ὦ πὲ

Πάντων δὲ ταῦτα τα πραττόντων, οὐδεὶς

ἤσθετο ὅτι λέμβος τις τῷ αἰγιαλῷ


προσέπλει, ἐν ᾧ ἦσαν νεᾶνίσκοι δέκα.


᾿Ὀκτὼ δὲ ἕτεροι ἐπὶ τῆς γῆς ἤδη ἦσαν, οἵ 1:"


γυναικείας μὲν εἶχον ἐσθῆτας, καὶ τῶν

γενείων ἐψίλωντο τὰς τρίχας" ἔφερον δὲ


ἕκαστος ὑπὸ κόλπῳ ξίφος, ἐκόμιζον δὲ


ἐψίλωντο ἀνέναηο γαϑαίο,


1


157.


καὶ αὐτοὶ θυσίαν. ὥστε διὰ τὸ σκότος

τι οὐδεὶς αὐτοὺς ἐγνώρισεν, ὅτι ἄνδρες ἦσαν,

καὶ πάντες ᾧοντο γυναῖκας εἶναι.


᾿, Ν ρυιαι τὠννων νεϑυυεισδλοι


Ἐξαίφνης δὲ βοῶντες συντρέχουσι, καὶ

τὰς μὲν δᾷδας πάντων ἀποσβεννύᾶσιν'

φευγόντων δὲ πάντων ἀτάκτως διὰ τὸν

τ φύβον, τὰ ξίφη γυμνώσαντες ἁρπάζουσι

κύρᾶς τε πολλὰς καὶ γυναῖκας καὶ

τ ἢ ΣΟ ρον


Εν δὲ τούτοις καὶ τὸν Φίλιππον

λαμβάνουσιν, ἰδόντες ὅτι μειράκιον μέγα

καὶ καλόν ἐστιν: καὶ κατῆγον αὐτὸν ἐπὶ

τὴν ναῦν κλαίοντα καὶ ἀποροῦντα, καὶ

μέγο. τὸν πατέρα καλοῦντόο.ΌΌ


ἜἔὌἘὌι...0.ὃὕ0ὃ00.ἀὐράνο ϑδοτρον δ


Ο δὲ Δικαιόπολις, ἀκούσᾶς τοῦ

Φιλίππου ἀεὶ μεῖζον αὐτὸν βοῶντος, τῆς

τι φυγῆς ἀμελεῖ, καὶ τρέχει πρὸς τὸν παῖδα,

βουλόμενος αὐτῷ βοηθεῖν. Εἷς δὲ τῶν


᾿, Ε΄ “" ἀπδω τῷ Αὐεσισπθλίαε


ἀκοσβεννύασιν δ


(ἀρίίοιο ΧΙΧ |


ἀτάκτως : οὐδενὶ κόσμῳ Ὁ

(- ἀ- - τάττω)

γυμνόω «γυμνός ὁ


ἰ ἢ ἐπεὸ


πάρουν το

ἀμελέω (1 μέπ.) 6 ἐπιμελέομ


Εμεν σι Ὁ ΩΝ


ἮΝ Οαρίίοϊο ΧΙΧ

᾿ "

Ἵ


δια-τίθημι


(συγ- )κλε ὦ 9 ἀνοίγω


᾿ ἮΝ ᾿ ἮΝ ᾿ς

ἊΣ τὰ ὑπ μαδ σωῦνι


᾿ τοῦ λῃστάρχου κελεύοντος :

ἐπεὶ ὁ λῃστάρχης ἐκέλευεν.


ὁ λῃστάρχης (τοῦ λῃστάρχου) :

ὃ τῶν λῃστῶν ἄρχων


ΤΙΝ φονεύω -- ἀποκτείνω

᾿

Ἰ


ὀρρωδέω : μάλα φοβοῦμαι


Π πὴ ν ἐκ-λύω

) Ψ


͵ ΝΣ τ τὸ γόνυ


ῃ δὰ (τοῦ γόνατος)

εὸ


ὁ οἰκέτης

(τοῦ οἰκέτου) -


ὁ δοῦλος

φείδομαι (Ὁ μεέη.) 6)


ἀποκτείνω. ἀπόλλυμι

ΕΣ


ο΄ ἀπόδου ἡμᾶς. τοὺς σοὺς

οἰκέτας


ἀπο-δίδομαι ς» ὠνέομαι


(Ξ- πωλέω)


ὑφ᾽ -- ὑπό (ἀαναηηϊ α


ὑφ ἑνὶ ποιήσας δεσπότῃ :

ὑποθεὶς ἡμᾶς ὑφ᾿ ἑνὶ δεσπότῃ


προσπίπτει καὶ κατεῖχεν ἐκεῖνον, τρεῖς

δὲ ἄλλοι αὐτῷ προσπεσόντες καὶ τύπ-

τοντες οὕτω διέθεσαν ὥστε τὸ μὲν χεῖλος

διακόψαι, τοὺς δ᾽ ὀφθαλμοὺς συγκλεῖσαι:

οὕτω δὲ κακῶς ἔχοντα κατέλιπον ὥστε

μηδ᾽ ἐπαίρειν ἑαυτὸν δῦνασθα. ὁὃΘὃΘ τε

Κείμενος δὲ ὁ Δικαιόπολις αὐτῶν

ἤκουε πολλὰ καὶ δεινὰ λεγόντων. Τοῦ δὲ

λῃστάρχου κελεύοντος αὐτοὺς τὸν

Δικαιόπολιν φονεῦσαι, ὁ Φίλιππος, ὑπὲρ

τοῦ πατρὸς ὀρρωδῶν, ἐκ τῶν κατεχόντων

ἐκλύεται καὶ προστρέχει τῷ λῃστάρχῃ: καὶ

λαβόμενος τῶν γονάτων αὐτοῦ, «ἡμᾶς.»

φησίν, «ὦ δέσποτα, οἰκέτας καὶ δούλους

ἀμφοτέρους ἔχε, φεῖσαι δὲ τῆς ψυχῆς τῆς

τοῦ πατρός, καὶ μὴ φόνευσον- ἀγαγὼν δὲ

ἡμᾶς ὅποι ἐθέλεις, ἀπόδου τοὺς σοὺς

οἰκέτας: μόνον οἴκτῖρον ἡμᾶς ὑφ᾽ ἑνὶ ποι-

ΝΣ

Ὁ δὲ λῃστάρχης (ἦν γὰρ νεανίας μέγας


τὸ σῶμα καὶ φοβερός, μακραὶ δ᾽ ἦσαν αὐτῷ

ἡμουκαν φοβεροσγμακραι δὴ ΐ


ἡσᾶς δεσπότῃ.»


᾿μρεπ καῖε. πάνε ᾿

ΝΣ τον


150


165


(Ἀρίίοϊο ΧΙΧ


τρίχες καὶ αὐχμηραί), ἀκούσᾶς τοῦ

᾿ παιδός, εὐθὺς ἐκέλευσε τοὺς ἑταίρους

φείσασθαι τοῦ Δικαιοπόλιδος: καὶ ἐνθέ -

Πενοι ἀμφοτέρους τῷ σκάφει ἅμα πολλοῖς

ὕλλοις μειρακίοις καὶ κόραις, ἐμβάντες

εὐθὺς ἀφώρμησαν ἐκ τοῦ αἰγιαλοῦ ὡς

ΝΠ ὀἸὈτιω..: τοοὐὐτπο τὐτεα

ΒΞ... . .

Τῶν δὲ τὴν κώμην οἰκούντων, οἱ μὲν

ἔφευγον, οἱ δὲ ἅμα τε εἶδον καὶ ἐβόων:

᾿ λῃσταὶ παῖδας καὶ παρθένους ἔχουσιν.»

Τὸ δὲ πλοῖον ἤδη ἐν μέσῃ τῇ θαλάττῃ ἦν.

᾿ Θορύβου δὲ ἔτι καὶ βοῆς γενομένης, ὁ κω-

μάρχης παρὼν κελεύει τοὺς ἄνδρας διῶξαι

τοὺς λῃστάς. Ὥρμει δὲ πολλὰ πλοῖα παρὰ

Ϊ τὸν αἰγιαλὸν" τούτων ἑνὶ ἐπιβὰς ὁ κωμάρχης

ἐδίωκεν ἅμα πολλοῖς ἄλλοις ἀνθρώποις.

δινι ἣν αὐδ ει χτονῆδτν νυ

Ὡς δὲ εἶδον οἱ λῃσταὶ προσιοῦσαν ἤδη

τὴν ναῦν εἰς ναυμαχίᾶν, τιθέᾶσιν ἐπὶ τοῦ


καταστρώματος κόρην τινά, θυγατέρα τοῦ


αὐχμηρύς. -ἅ, -ὁν «Ὁ καθαρό,


᾿ μμσαβδι συν γειά στὸ


π᾿

τὰ» νῷ.


τὸ σκάφος (τοῦ σκάφους)


Οαρίοιο να. τ


πο ες


τὸ ἄθλον (τοῦ ἄθλου) :

ὃ μισθὸς τοῦ ἀγῶνος

ἀπο- κόπτω


ἀπο-τέμνω


Ἐ

Δ - ᾿ὠθέω Ξ- ῥίπτω


κατά Ἱ ψόη.


(ἀν-)έκραγον « (ἀνα-)κράζω

(κραγ-)

ράζω : μέγα βοῶ,


(ἀνα -)κὶ


κλάζω


ἂν» ἄρτος (τοῦ ἄρτου)


παλαιός, -ἅ, -ὅν «Ὁ νέος,

καινός

ὃ δεσμώτης (τοῦ δεσμώτου) «

᾿ δεσμωτήριον


κωμάρχου οὖσαν, καί τις αὐτῶν. μεγάλῃ


τῇ φωνῇ, «ἰδοὺ τὸ ἄθλον ὑμῶν,» εἰπών,


ἀποτέμνει αὐτῆς τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ


λοιπὸν σῶμα ὠθεῖ κατὰ τῆς θαλάττης.

᾿ς Ὁ δὲ κωμάρχης ὡς τοῦτο εἶδεν, ἀνέ -

κραγεν οἰμώξας καὶ ὥρμησε βουλόμενος

ἑαυτὸν ῥίπτειν εἰς τὴν θάλατταν’ οἱ δὲ

παρόντες κατέσχον αὐτόν, καὶ ἐπανῆλθον

εἰς τὴν γῆν μάλα φοβούμενο. 6 ὲἔ

πυράν υεαετυδετ, ἡεεννιβδ ἐδ ν ἐν οσα


Οἱ δὲ λῃσταί, πολὺν χρόνον πλεύ-

σαντες, τὴν ναῦν εἰς γῆν τινα ἤγαγον

μακρὰν ἀπέχουσαν ἀπὸ τῆς κώμης.

Λαβόντες δὲ τόν τε Δικαιόπολιν καὶ τὸν

Φίλιππον καὶ τοὺς ἄλλους πάντας,

ἡγήσαντο αὐτοῖς εἰς σπήλαιόν τ.

᾿ Καύσαντες δὲ πῦρ πολύ, οἱ λῃσταὶ

δεῖπνον παρεσκεύασαν: ἄρτους τε

πολλοὺς καὶ οἶνον παλαιὸν καὶ τὰ κρέα

τὰ ἄγρια: τοῖς δὲ δεσμώταις μόνους

ἄρτους ὀλίγους ἀδόσαν καὶ ὕδωρ. Ὁ δὲ


19


"


Ἢ


2.


Δικαιόπολις καὶ ὁ Φίλιππος δακρύοντες

τὰ τῆς τύχης ὠδύροντο καὶ ἑαυτοὺς

τ ὥκτιρον εἰς τοσαύτην δυστυχίᾶν ἐμπε-

ΝΠ ..ν...... λευνόνννἐκρκνοδίρῥκηι

ὑμᾶ- εὐ χήσξα μη δαπη αν νοὶ


Νυκτὸς δὲ γενομένης καὶ πάντων τῶν


ἄλλων καθευδόντων, ὁ Φίλιππος ἐσκόπει

εἴ πως φυγεῖν δύνανται. ᾿Αλλ᾿ ἀδύνατον

ἦν’ νεανίσκος γὰρ εἷς τὴν τοῦ σπηλαίου

ἔξοδον ἐφύλαττεν, ὃς μέγας τε ἦν καὶ

φοβερὸν ἔβλεπεν, καὶ τὸ ξίφος ἀεὶ ἔφερεν.


πο. 0χτ0πὌῶβὑνὸ. κυρ τοὶ


Τῇ δὲ ὑστεραίᾳ οἱ λῃσταὶ κατήγαγον

αὑτοὺς εἰς πόλιν τινά. Ἔν δὲ τῇ τῆς

πόλεως ἀγορᾷ πολὺς ὄχλος ἦν, καὶ πολλοὶ

ἀμινδραποδισταὶ ἦσαν ἐκεῖ, οἱ τὰ ἑαυτῶν

ὥνια ἐβόων καὶ παῖδας καὶ γυναῖκας

ἀπεκήρῦττον. Οἱ οὖν λῃσταὶ τόν τε

Δικαιόπολιν καὶ τὸν Φίλιππον ἅμα τοῖς

ἄλλοις πᾶσιν εἰς βῆμά τι ἤλασαν ὡς


πωλήσοντες αὐτοῦ! ὃ; βσπεεν

ς ς.


“"᾿


(Ἀρίτο!ο


ἡ ἔξ -οδος (τῆς ἐξόδου)

«9 ἢ εἴστ-οδος


»

Ἁ


(τοῦ ἀνδραποδιστοῦ)


ἀνθρώπους καὶ ἐπὶ μισθῷ

ἀποδιδόμενος αὐτούς


τὰ ὥνια : τοὺς δούλους

καὶ ἀποδίδομαι αὐτὰ τῷ


τὸ βῆμα (τοῦ βήματος)


πλεῖον ἀργύριον κα' ντι

ργύρ! ιταθέντ'


ΧΙΧ |


᾿


ὁ ἀνδραποδιστής Ψ κα


: ὁ ἁρπάζων τοὺς ἐλευθέρου,


ἀπο- κηρύττω : βοῶ τὰ ὥνια


"


Οαρίϊοιο ΧΙΧ


“"

τὸ πρόσωπον

(τοῦ προσώπου)


᾿

πόσου; - ἐπὶ πόσῳ;


-π- ᾿

-“»"-....

τ ἑνὸς ταλάντου -- ἐφ ἑνὶ

- ταλάντῳ


τὸ τάλαντον (τοῦ ταλάντου) :

χίλιαι δραχμαί


Ε΄ -


ἄντι- βλέπω (Ὁ ἀα!)

νὰ


χρηστός, -ἤ, -όν : ἀγαθὸς καὶ

ΝΣ."


εῶνῳ


Βοῶντος δὲ καὶ ἀποκηρύττοντος τοῦ

ἀνδραποδιστοῦ, ἀνήρ τις προσεχώρησεν

εὐμενὴς τὸ πρόσωπον, ὃς τῷ Φιλίππῳ

ἐμβλέψας καὶ αὐτοῦ τὸ κάλλος καὶ τὴν

ἰσχὺν θαυμάσας, «πόσου,» ἔφη τῷ ἀν-

δραποδιστῇ, «τοῦτον τὸν δοῦλον πωλεῖς;»

Ὁ δὲ ἀποκρινάμενος, «ἑνός,» ἔφη, «πωλῶ

ταλάντου, ὦ ἀγαθέ.» Ὁ δὲ ἀνήρ’ «Τί

λέγεις; ἑνὸς ταλάντου; Κλέπτης εἶ, ὦ

σε δ στη τσ ὅν. ὑπ ἸΝΏΒΗΣΗ


Ἰδὼν δὲ τὸν Φίλιππον μάλα καλὸν καὶ

ἰσχυρὸν ὄντα καὶ τὴν ἑαυτοῦ συμφορὰν

κλαίοντα καὶ στενάζοντα, ᾧκτϊρε, καί,

«τί δὲ δή, ὦ παῖ;» ἔφη. «Μὴ οὕτω κλαῖε.

ΤΑρ᾽ οὐκ ἐθέλεις εἰς τὴν ἐμὴν οἰκίαν


ἔσομαί σοι.» ἡ τσκ.


᾿ Ὁ δὲ Φίλιππος ἀντιβλέψᾶας αὐτῷ καὶ

ἰδὼν αὐτὸν οὕτω χρηστὸν ὄντα, «ὦ ἄριστε

ἀνδρῶν.» ἔφη, «σῷζε ἡμᾶς ἐκ τῆς


τοσαύτης δυστυχίας: ἐγὼ γὰρ καὶ ὃ πατὴρ


20


234


240


245


ὁ ἐμὸς ὅδε ἐλεύθεροι ἧμεν καὶ ᾿Αθηναῖοί

ἐσμεν. οἴκαδε ἐκ τῆς Ἐπιδαύρου ὁδοιπο -

ΝΠ ντς» 0π705».. ὑεωσανοδιαματλρον5:

Ὁ δὲ ἀνδραποδιστής, «σίγησον,» ἔφη, «ὦ

κατάρατε. καὶ μὴ φλυάρει.» Καὶ ἅμα τοῦτο

λέγων ἔπαισε τὸν παῖδα τῇ βακτηρίᾳ.

Ὁ δ᾽ ἀνήρ, «τί ποιεῖς σύ,» ἔφη, «ὦ

᾿ πονηρότατε ἀνδρῶν; Παῦε τοῦτον τὸν

παῖδα παίων. Δώσω μέν σοι τὸ ἀργύριον,

σὺ δὲ δός μοι καὶ τοῦτον τὸν ἄνδρα ἅμα

ΝΠ  -ρακίφον τ λτυαῦπὸ ὀνονῖο ἔνε σον

«Δύο τάλαντα δώσεις;» εἶπεν ὁ ἀνδρα-

ποδιστής. «Οὐδαμῶς, ἀλλ᾽ ὠνήσομαί σοι

ἑνὸς ταλάντου ἀμφοτέρους: καὶ μὴ

πλείονα λέγε, ὦ κάκιστε, εἰ μὴ βούλει

ἀγώγιμος γενέσθαι... δὁἐὸὲὸ

Καταθεὶς δὲ τῷ ἀνδραποδιστῇ ἀργύριον


καὶ οὐδὲν ἔτι λέγων, ὁ ἀνήρ, λαβὼν τόν

τε Φίλιππον καὶ τὸν πατέρα αὐτοῦ, ἐπαν-


ἤγαγεν αὐτοὺς πρὸς τὴν οἰκίαν.


Τ φανεΣ ἤλρὸα ἐπειμαγδϑϑοιια,


Ὁ πταπὰ

ἀδουιορξα οὶ ἐδοιπορίδε ὦ


ΝΝ


ἀγώγιμος. -ον : ὃν ἄλλοις

ἔξεστι λαβεῖν καὶ ἀπάγειν

ἀγώγιμος γίγνομαι


: εἰς δεσμωτήριον ἀπάγομαιἩ


'"


ΠΝ ΧΕΧ


Ἀ ΡΊΌΝΝ παρά τι τινος :


ὁ ἔρανος (τοῦ ἐράνου) :

ἀργύριον ὅ τις δίδωσί τινι,

αὐτῷ βοηθεῖν βουλόμενος

ἄτοκος, -ον : ἄνευ πλείονος

ἀργυρίου


μουν ες


προ σκυλνεῖα

ΠΈΣ ΥΣ


᾿ μὴ

" ΒΒ Νὰ ----


᾿-


᾿ Κατὰ δὲ τὴν ὁδὸν πυνθάνεται παρὰ τοῦ

παιδὸς πῶς ὑπὸ τὰς τῶν λῃστῶν χεῖρας

ἔπεσον, καὶ ὅσα κακὰ ἔπαθον. Τέλος δέ, »

ἐλεήσας αὐτούς, «ὀδύρομαι μέν,» ἔφη,

«ὑμῶν τὴν συμφοράν. βοηθήσω δὲ ὑμῖν

ἐν τοσαύτῃ δυστυχίᾳ οὖσιν. Τάλαντον

μὲν οὖν ἔδωκα ὑπὲρ τῆς ὑμετέρας

σωτηρίας: ἐργασαμένων δὲ ὑμῶν ἐν τοῖς :

ἀγροῖς μου πέντε ἢ ἕξ μῆνας, καὶ τὰ ἐμὰ

ποίμνια θεραπευσάντων, ἐλευθερώσω

ὑμᾶς, καὶ οἴκαδ᾽ ἐπανελθεῖν ἐξέσται ὑμῖν.

Οὕτω δυνήσεσθε ἔρανόν μοι ἀποδοῦναι

ἄτοκον καὶ τὴν ἐλευθερίαν ἀναλαβεῖν.» :

ΕΝ τάμι» νοι ὁ ὁ

᾿ Ὁ μὲν οὖν Φίλιππος καὶ ὁ Δικαιόπολις.

χάριν πολλὴν ἔδοσαν τῷ ἀνδρὶ οὕτω

χρηστῷ ὄντι: ἐνεθυμοῦντο δὲ ὅτι πολὺς

χρόνος προβήσεται πρὸ τοῦ οἴκαδε

ἐπανελθεῖν, καὶ ἐφρόντιζον ὑπὲρ τῶν

τοἰκείων καὶ τοῦ κλήρου. Ὁ δὲ Δικαιό-


πολις, «ἀλλά, ὦ παῖ,» ἔφη, «δεῖ ἡμᾶς

-


ὁ μήν, τοῦ μηνός ἱΪ κιέδο


(Ἀρίίο!ο ΧΙΧ |


φέρειν τὰ ἐκ τῶν θεῶν: σοφοῦ γὰρ ἀνδρός

ἔστι τὰς τύχας ὀρθῶς φέρειν, καὶ πολ-

λάκις τὰ παθήματά ἐστι μαθήματα.».

Ν....... ὅδ πὸ βήνοιμ

Ὡς οὖν ἐβάδιζον, ὁ ἀνὴρ διηγεῖτο αὐτοῖς

κατὰ τὴν ὁδὸν τὰ ἑαυτοῦ πράγματα καὶ

τὸν βίον ὃν ἔζη. Διελέγετο δὲ αὐτοῖς οὐχ

ὥσπερ δεσπότης τοῖς δούλοις, ἀλλ᾽ ὥσπερ

φίλος φίλοις. «Καὶ ἐγώ,» ἔφη, «᾿Αθηναῖός

εἰμι τὸ γένος, καὶ τὰ πρὸς πατρὸς καὶ τὰ

πρὸς μητρός. Ὁ ἐμὸς δὲ πατὴρ εἰς ταύτην

τὴν γῆν ἀφίκετο μέν, ἔτη δὲ τριάκοντα


ὥκησεν, καὶ κατὰ μῖκρὸν ἐργαζόμενος

πολλὰ χρήματα ἐκτήσατο διὰ τὴν

φιλογεωργίᾶν καὶ φιλοπονίαν: ἦν γάρ, ὡς

ὑμοὶ δοκεῖ, φιλογεωργότατος ᾿Αθηναίων ὁ

ὑμὸς πατήρ. Πολλὰς μὲν οὖν ἀγέλας καὶ

ἵππων καὶ βοῶν ἐκτήσατο, πολλὰ δὲ

ποίμνια, πολλοὺς δὲ καὶ καλοὺς ἀγρούς,

πολλὰ δὲ ἄλλα χρήματα. Αὐτοῦ δὲ

ἀποθανόντος αὐτὸς ἐκληρονόμησα πάντα.»


᾿

;


᾿ ᾿ς " ΝΗ

ἡϑκεῖς ε 1 μῶν τὶ ὑκαίμε ευμνε.


ων


-


ζῆν : βίον ἄγειν

ΕΣ


τὸ γένος (τοῦ γένους)

« γίγνομαι


ἡ φιλο-γεωργία.

(τῆς φιλογεωργίας)

ἡ φιλο- πονία (τῆς φιλοπονίας


ἡ ἀγέλη (τῆς ἀγέλης)

πολλὰ ζῷα ὁμοῦ


κληρονομέω : δέχομαί τι ἐξ


ἀποθανόντος ἀνθρώπου


Οδρίίοϊο ΧΙΧ ᾿ς


τ ὯΝ


παρα-μένω (Ὁ ἀα1}) : μένω

᾿ “παρά τινι


φιλικῶς « φίλος


" ἄωσιαι ἢ

Ἐ εὐνοϊκῶς - εὐφρόνως


ὴ

ο΄ ἢ σῦριγξ

(τῆς σύριγγος)


᾿ ἀπο- πέμπω

προσ-ἔτι : ἔτι, καὶ δὴ καί


τὸ ἐφ- ὁδιὸν (τοῦ ἐφοδίου) :


τὸ ἀργύριον ἀναγκαῖον τοῖς

πορευομένοις καὶ ὁδοιποροῦσιν


ἀλδιδ ἀπιιε εν υν ἰζτοδεῖ Ἐ ὁδός


104


᾿ Πολλοὺς οὖν μῆνας ὅ τε Δικαιόπολις

καὶ ὁ Φίλιππος παρέμειναν τῷ ἀνδρὶ

ἐργαζόμενοι. Ὁ δὲ ἀνὴρ πρᾶος ἦν καὶ

εὐμενής, καὶ αὐτοῖς φιλικῶς ἐχρῆτο.

Μάλιστα δὲ εὐνοϊκῶς εἶχε τῷ Φιλίππῳ,

καλῷ τε καὶ ἀγαθῷ ὄντι: καὶ δὴ καὶ

σύριγγα αὐτῷ δῶρον ἔδωκεν, καὶ αὐτοῦ

σῦρίττοντος ἀεὶ ἄσμενος ἤκουε: χρόνου

δὲ προβαίνοντος οὕτως ἠγάπησεν αὐτὸν

ὥστε τῷ Φιλίππῳ ἕτερον πατέρα ἔχειν

ἐδδωνν 1οιὑγονοινα μάμλ τὴ πεσενν ϑϑο»

Φόπον δοσονδ ἡ ιν ἐε οξαυ μεκοφη νζι,

᾿ Μετὰ δὲ ἕξ μῆνας ὁ ἀνὴρ ἀπέπεμψεν


αὐτούς: προσέτι δὲ ἐφόδιον ἔδωκεν αὐτοῖς

ἀπιοῦσι καὶ κρέας καὶ δέρμα ἑκατέρῳ

μάλα καλόν. Παρηκολούθησε δὲ καὶ

αὐτοῖς εἰς τὸ πεδίον, καὶ ἀσπαζόμενος

τὸν Φίλιππον μετὰ δακρύων, «ἀλλ᾽ἴθι

χαίρων,» ἔφη, «ὦ φίλε παῖ: ἴσως αὖθις

ὄψομαί σέ ποτε. Ἴθι δέ: ἡ γὰρ μήτηρ


σ᾽ ἐπιμένει οἴκοι, καὶ ἀμέλει μάλα φρον-


1


Ἱ


(ἀρίτοιο ΧΙΝ |


τίζει ὑπὲρ σοῦ.» Ἔπειτα πρὸς τὸν Δικαιό-


πολιν’ «Χαῖρε καὶ σύ, ὦ ἀγαθέ: ἐπιμελοῦ

τ δὲ περὶ τοῦ παιδός: ὥσπερ υἱὸν γὰρ καὶ

κυ αὐτὸν ἀγαπῶ; τ.

δ νροϊουπο γέρα ϊοπητκρῷ ὧδε:

βυῦ κι ΟἾΝΟΣΤΟΣ ἐβ.}νυντντνν


Πολλοὺς δὲ ἀνθρώπους ἑώρων ἐν τοῖς


ἀγροῖς ἐργαζομένους, ὧν οἱ μὲν τοὺς βοῦς

ἥλαυνον ἀροῦντες τὴν ἄρουραν, οἱ δὲ τὰς

ἐλάᾶς συνέλεγον εἰς τὰ δένδρα ἀναβαί-

νοόντες. Ὡς δὲ τοῖς ὄρεσι προσεχώρουν,

ἀμπελῶνας ἑώρων, ἐν οἷς οἱ ἄνθρωποι

τοὺς βότρυας συνέλεγον’ καὶ τῶν βοτρύων

τοὺς μὲν οἴκαδε ἔφερον ὄνοι ἐν μεγάλοις

τὰ κανθηλίοις, τοὺς δὲ αἱ γυναῖκες ἐπὶ τῇ

γῇ ἐτίθεσαν ὥστε τῷ ἡλίῳ ξηραίνεσθαι.

που... τοῦ γουυννϑδν

γὺ μέντοι διὰ πολλοῦ τὰ τῶν ἀνθρώ -

-, ἔργα καταλιπόντες, ἀνέβησαν ἐπὶ τὰ


ὄρη" καὶ ἐτας Ἴῃ πε ὐε ο χανοῦ ἀν-


εἾ


᾿ς πεν

δ᾽ ὈνΒ ΟΝ ΡἩἸΌΡΝ

τὐλμρόμα ἃ ᾿

ἀαφοῦνοῖ ΨΨ


ἴω


πτ:

᾿ - ϑϑὴ

δεβιὸ ὧν“ εἱ

ἐσβρίνῖα ῬΡῊ

να ὠϑνοίδ, ξῶ

τ ὑανήμιρσαῃ, ὥπατοι τὰν,


ἣ ἄρουρα (τῆς ἀρούρας)

τὸ ἀγρός (ὃν ὁ γεωργὸς ἀροῖ


ΝΥ

ττησιανῆν


τὰ καάνθήλια

(τῶν κανθηλίων) ᾧ


ὁ ὄνος


(τοῦ ὄνου) ἡ ἷς. "


ξηραίνω : ἀφ-αιρῶ τὸ ὕδωρ


ἀπό τινος


ΕΝ ΟἈρίίοιο ΧΙΝ


νέμω : ἐλαύνω τὰ ποίμνια εἰς

τοὺς λειμῶνας καὶ αὑτὰ

φυλάττω ἐσθίοντα


ἡ δρῦς ᾿νε

(τῆς δρυός; ;

τὴν δρῦν)

ὰ δ ς ἢ ἐλάτη

(τῆς ἐλάτης)

ο΄ εἰς ἀπορίᾶν

κατέστη :


ἠπόρησε


ὃ κυνηγέτης (τοῦ κυνηγέτου)

Λάκαινα:

Δωρική


ἡ Κόρινθοι ῆς Κορίνθι

ἢ Κόριν ἔνω: ορίνθου)


τὰ πρόβατα ἔνεμον. Ἧισαν δὲ διὰ

μεγάλων ὑλῶν, ἐν αἷς πολλαί τε δρύες

ἦσαν καὶ πολλαὶ ἐλάται. Τραχείᾶς δὲ

γενομένης τῆς ὁδοῦ καὶ οὐ ῥᾳδίᾶς εὑρεῖν,

ὁ μὲν Δικαιόπολις εἰς ἀπορίαν κατέστη

ἀγνοῶν τὴν ὁδόν" ὁ δὲ Φίλιππος ἄνθρωπον

ἰδὼν προσιόντα, «ἰδού, ὦ πάτερ,» ἔφη:

«ἄρα ὁρᾷς ἐκεῖνον τὸν ἄνδρα κατιόντα

πρὸς ἡμᾶς;» Ὁ δὲ Δικαιόπολις: «᾿Αλλὰ

ποῦ ἐστιν; Οὐ γὰρ ὁρῶ.» Ὁ δὲ Φίλιππος:

«Ἐκεῖ, ἐγγὺς ἐκείνης τῆς δρυός. Φαίνεται

δὲ κυνηγέτης ὦν: κύων γὰρ Λάκαινα

ἕπεται αὐτῷ.» δηλ ει αι ξαβεαμγρ 5.

πᾶ χιροσνα νου "επαυδοδθονιτυνδινινὶ ΙΖ


ἡ κύων


᾿ Προσχωροῦντος δὲ τοῦ ν

ἀγρίως ὑλακτεῖ καὶ ὁρμᾶται ἐπ᾿ αὐτούς:

ὁ δὲ νεᾶνίᾶς ἔστη καὶ βοήσας. «στῆθι,

ἼΑργη,» ἔφη, «καὶ σΐγησον.» Ὁ οὖν Δικαι

όπολις προσιών, «χαῖρε, ὦ νεᾶνία,» ἔφη.

«Αρ᾿ἶσθα σὺ εἰ αὕτη ἡ ὁδὸς πρὸς τὴν

Κόρινθον ᾿φέρειῳ Ὁ δέ: «Μάλιστά γε,


οοοΠοΠΠΠ|Π| Γ΄ Οιρνοοχικ


ἐκεῖσε φέρει: ἰδού, ἔξεστιν αὑτὴν ἰδεῖν

ὑπὲρ τὸ ὄρος φέρουσαν. Ῥᾳδίως δὲ γνώ-

σεσθε αὐτήν, τῶν γε ἑρμάτων σημαι-

νόντων. ᾿Αλλὰ πολὺ ἀπέχει ἡ Κόρινθος,

" καὶ δι᾿ ὀλίγου νὺξ γενήσεται: ἴσως δὲ εἰς

κίνδῦνον καταστήσεσθε μόνοι ἐν τοῖς

ὕρεσι νυκτερεύοντες. Ἐρήμων γὰρ ὄντων

τῶν ὀρῶν, οὐδενὶ ἐντεύξεσθε ἀνθρώπων

εἰ μὴ ποιμένι τινί. ᾿Αλλ ἄγετε, πῶς ἔχετε

τοῦ σίτου; ᾿Αλλὰ μείνατε: δώσω γὰρ ὑμῖν

λαγών. Ἰδού.» Καὶ ταῦτα εἰπὼν τὸ ῥόπαλον,

ὃ ἐπὶ τοῖς ὥμοις ἔφερε, κατέθηκεν" δύο γὰρ

θηρία ἐκ τοῦ ῥοπάλου ἐκρέματο, ὧν ἕν

λύσας τῷ Δικαιοπόλιδι παρέδωκεν. Ὁ δὲ

δεξάμενος πλείστην χάριν ἀπέδωκεν. Ὁ δὲ

νεανίας, «οὐδέν ἐστιν,» ἔφη, «πλεῖστοι γὰρ

λαγὼ γίγνονται ἐν τοῖς ὄρεσιν, ἐγὼ δὲ

ῥᾳδίως αἱρῶ αὐτούς: δεινότατος γάρ εἰμι

κυνηγετεῖν. Χαίρετε οὖν καὶ εὐτυχοῖτε.»

Ταῦτα δ᾽ εἰπὼν ἐπορεύετο κατὰ τὴν

ἀτραπόν, οἱ δὲ βραδέως ἀνῇσαν.


ἐκρέματο ἐγώπο ὡρρόσο


Εὐτυχοῖτε ὀποηα ον μι


᾿ ΘΞ


τὸ ἕρμα (τοῦ ἕρματος)


σημαίνω « ἀπιείονν “"


Ε-

εἰς κἰνδῦνον καταστήσεσθε

ἐν κινδύνῳ ἔσεσθε


ἔρημος, -ον : ἄνευ ἀνθρώπων

ἐντεύξεσθε « ἐντυγχάνω {({|.)


ἐξαι


ὃ λαγώς (τὸν λαγών, τοῦ


λαγώ, τῷ λαγῴ, οἱ λαγῴ, τὸ

λαγώς, τῶν λαγών, τοῖς λαγέ

ὃ ὦμος


νυκτερεύω : τὴν νύκτα διάγω


εὑ-τυχέω (- τύχη) : ἀγαθῇ

τύχῃ χρῶμαι


παραινέω : καρα- κελεύω, οὐχ

ὡς δεσπότης, ἀλλὰ ὡς φίλος


ἢ καλύβη (τῆς καλύβης)

ἀσμένως : ἡδέως, ἅμα χαρᾷ


᾿ς τὰ σκεύη ἀῶν. σκευῶν)


᾿ Ἑσπέρας δὲ γιγνομένης ποιμένι τινὶ

ἐνέτυχον, ὃς τὰ πρόβατα κατὰ τὴν ὁδὸν

ἤλαυνεν. Ὁ δὲ ἰδὼν αὐτοὺς προσιόντας

εἰς φόβον κατέστη καὶ βοήσᾶς, «τίνες

ἐστέ,» ἔφη, «οἱ διὰ τῆς νυκτὸς πορεύεσθε;

Πόθεν ἤλθετε καὶ ποῖ ἴτε;» Ὁ δὲ Δι-

καιόπολις προσιὼν πάντα ἐξηγήσατο, ὁ

δὲ ποιμὴν εὐμενῶς δεξάμενος αὐτούς,

«ἀλλὰ πάντες,» ἔφη, «πρὸς Διός εἰσι

πτωχοί τε ξεῖνοί τε. ᾿Αλλὰ νυκτὸς ἤδη

γιγνομένης παραινῶ ὑμῖν μόνοις οὖσι μὴ

νυκτερεύειν ἐν τοῖς ὄρεσιν. ΓΑγετε δή,


ἔλθετε μετἐμοῦ εἰς τὴν καλύβην, ἐν ἢ


ἔξεστιν ὑμῖν μένειν τὴν νύκτα.» Οἱ δ᾽ οὖν.


᾿ τοὺς τοῦ ποιμένος λόγους ἀσμένως


δεξάμενοι εἵποντο αὐτῷ εἰς ὀλίγην τινὰ

καλύβην. Ὁ δὲ ποιμήν: «Ἰδού: εἴσιτε. Ἐγὼ

μὲν τάς ταῖγας ἀμέλξω καὶ τὰ πρόβατα,

ὑμεῖς δὲ τὰ σκεύη καταθέντες πῦρ


καύσατε καὶ καθίζεσθθε»


Ὁ μὲν οὖν Φίλιππος πῦρ ἔκαυσεν, ὁ


δὲ πατὴρ καθήμενος ἀνεπαύετο ἐκ τῆς


ν ἀμέλξᾶας, ἐπανιὼν δεῖπνον παρεσκεύαζε,


σῖτόν τε καὶ τυρὸν καὶ γάλα. Ὁ δὲ Δικαι-


ὅπολις, «ἰδού, ὦ φίλε,» ἔφη: «κυνηγέτης

τις, ᾧ κατὰ τὴν ὁδὸν ἐνετύχομεν, τόνδε

τὸν λαγὼν ἡμῖν ἔδωκεν. ᾿Αρ᾿ οὖν βούλει

ὀπτᾶν αὐτὸν ἐπὶ δείπνῳ;» Ὁ δέ: «Μάλιστά,

γε" οὕτω γὰρ ἥδιστα δειπνήσομεν: μετὰ

δὲ τὸ δεῖπνον ὁ παῖς μέλη ἄσεται.» Τὸν

οὖν λαγὼν ὀπτήσαντες ἡδέως ἐδείπνησαν"

ἔπειτα δὲ ὁ μὲν Φίλιππος μέλη δεν, ὁ δὲ

ποιμὴν μύθους ἔλεγεν, ἕως πάντες οὕτως

ἕκαμνον ὥστε εἰς βαθὺν ὕπνον ἔπεσον.

᾿ πα νυν λον

' πε στο τωι ὦ

πο τὺ


᾿ρμυα συλονδι ον θηκα ἐν ἀησθαε Ἐφιηῦ.

᾿πδυνίασι λιν νι ὑσοτον τη μδνιμη φτρίλειον

δυμμὸ »γρερπύιννν ολαμοονευ αἰεὶ ἐν} ὃ

ξγροτ ὐνὐνπ ο ἐρσῖτῃ τᾳε τληογοα του εἰ

φόδει οἰ μεδυμανἐἠετηρηΆ, ἀπιραδι ἐ1κ.:-

ΜΘΝ τεθνιαι τειηγοσυσ ἀΜμπρελ ἐραλεππεμεωι

Ῥδν δου. οὐδε, να: μιπεττυς ἐϊασινιτάσιον 2...


ΒΑ Ν δὺν κε κτὐλ. κεν οὐνωρύκειπανίὰ αὐδίαι ἐν πο


ἅμιι" Ξισιπθαπτι, βείτμτὰ ὦμεν ἔσει πἰΐτνν

ΕΞ:


Ϊ


8


μακρᾶς ὁδοῦ. Ὁ δὲ ποιμὴν τὰ πρόβατα ᾿


τιπλεκοιβσαπαιλαμένριάβερηταιι ἱ

τορεαμασνθ -- ἢ


Οαρίτοιο ΧΙΧΝ |


ὁ τῦρός (τοῦ τυροῦ)


ἐν ερω ποω

ΜΠ


Ἐρρς Ἡ Βομῖγν


ὑπτάω : ἐντίθημι τὰ κρέα τῷ

πυρί. βουλό μενος ! ἐσθίειν αὖ' |


ὁ κυνηγέτης τὰ ὄρνιθος κρέ

ὀπτᾷ


Ξἰϊῶ, κασι τ ὐπον μι. δάμμν


ἘΞ ΣΟ ΟΥ͂Ν

5 ' ."


"


᾿" ΝΗ Οαρίίοϊο 3 ὄν ἐκονγοῖϊσὶ


6. Τὰ τοῦ πολέμου οὐκ ἔχοντες μόλις δυνάμεθα πολεμίοις ἀντέχειν. Ϊ

7. Αἱ τῶν βαρβάρων νῆες μείζονες ἧσαν καὶ βραδύτεραι ἢ αἱ τῶν

ν᾽ Ἑλλήνων. κεν Ϊ

8. Οἱ ναῦται οἱ ἐν ἐκείνῃ τῇ νηΐ ἀγνοοῦσι πόσος χειμὼν γενήσεται.

9. Ἄρα ἐνέτυχες τῷ ποιμένι τῷ τὰ πρόβατα ἀνὰ τὴν ὁδὸν ἐλαύνοντι;

ὁ καλόν: οὕτω λέγουσιν οἱ σοφοὶ καὶ οὐχ ἁμαρτάνουσιν.

Εν "" ῥμριμέμχὴ οὐ νας δ συμ ωιολεγιυ τ ΚΑ τ ραλν το τ

“ογοϊσίο 194 οὐθὲν πθδηΒ} ὁ σιστον ἱψον δ. ἡ νων τ

Ἰγαάμοοίθ ἱη βρθσο: ἀνα οἰ ον ἢ ἀὐὐμνΝὰα αν θ

᾿ 1. [ἃ τάραΖΖᾶ ἃ ὈΟ]18; ΠΟ ἈΠΠΪτὶ ὰ Ὁ6Π1ΟΖΖ 8} Ῥώλιάοα,, ᾿

2. Τθιυιοηὶ ἴλη ἀοἱ θεπο (μδαΐο ὠφελέω) Δ0}1 ἀπηϊοὶ 6 46] πιὰ] (μμσαίο βλάπτω

αἱ ποιηϊοί. πω

3 Ὀϊοὶ Ιὰ νογιὰ, ταρᾳζΖοῦ ΟἿ} οἰ ἀΐοοπο {] [Ά]50 5] ἐγονᾶῃ τ οηη


4. ΤΠ Πρ!ΐοο 46] τα ποῃ σοπόβοῦνα ἰδ νίο 46 }18 [οτίππᾶ. ἈΠ

5. Ττοναπηπιο ἀδβογία ἰὰ οἰὰ, ὁ οαἀανογὶ Ομ ρίδσοναπο 8016 νίο.


Π Τιορροίο ψμοδίο δγάπο ([γαίο, οοη αὐα!αμιοπῖῖ, ἀα Εγοάοίο, ΙΧ. ου- 04), ροὶ

Ι γὶϑροπάοίο αἰϊο ἀονιαμάθ.

δοοοπείο ἰα ἱγααϊξίονο, ἰα Βαϊαρίία εἱ Μῖσαϊο βὲ οονιραμμία ἰο 5ι6550 βίογμο αἱ

4μο !α αἱ ΡΙαίδα, ποία ργηπανογα «οὶ 479. [κα νΠονία ἀεὶ βγεοὶ, οἶο εἰἰδιγΉ ΣΟΥῸ

Ια Ποία ρογοίαηπα ἀἰο!! ᾿Ἔροο, ρογίὸ α πιπα σϑοοπάα γίνοία ἀφρὶϊ Ἰοηὶ.

ΟἹ ΒΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥΣ ΠΕΡΣΑΣ ΚΑΤᾺ ΘΆΛΑΣΣΑΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΝΙΚΩ͂ΣΙΝ

᾿ “Ἅμα ἦρι ἀρχομένῳ τὸ τῶν Ἑλλήνων ναυτικὸν εἰς τὴν Αἴγῖναν

συνελέγετο, νῆες ἀριθμὸν δέκα καὶ ἑκατόν. Ἐντεῦθεν δὲ εἰς τὴν Δῆλον

ἔπλευσαν, βουλόμενοι τοὺς Ἴωνας ἐλευθερῶσαι. Παρόντος δὲ τοῦ

ναυτικοῦ ἐν τῇ Δήλῳ, ἦλθον ἄγγελοι ἀπὸ τῆς Σάμου, οἵ ἤτησαν αὐτοὺς

πρὸς Σάμον πλεύσαντας τοῖς βαρβάροις ἐπιστρατεῦσαι: «Οἱ γὰρ

ο΄ βάρβαροι.» ἔφασαν, «οὗ πολλὰς ναῦς ἔχουσιν. οἱ δὲ Ἴωνες ὑμᾶς ἰδόντες

᾿ ᾿ εὐθὺς ἀποστήσονται ἀπὸ τῶν Περσῶν. Οὕτως οὖν ἔξεστιν ὑμῖν καὶ ἄνδρας

Ἕλληνας ἐλευθερῶσαι καὶ ἀμῦναι τοὺς βαρβάρους.» Ὁ οὖν στρατηγὸς

ὁ τῶν Ἑλλήνων τούτους τοὺς λόγους δεξάμενος ταῖς ναυσὶ πρὸς Σάμον

ἡγεῖτο πὰ πε" ᾿

 Ξῃᾳ.ᾳΕ. πη βμλμνι "

[θάλασσα -- θάλαττα ἅμα ἦρι ἀρχομένῳ αἱ! ᾿ϊιϊξίο ἀοἰϊα ργίνιανογα ἀριθμόν

᾿ αϊ πιιριογο ἐντεῦθεν αἱ ἰὶ ἣ Δῆλος Δεῖο ἡ Σάμος ϑανιο ἀποστήσονται 5ἱ

γί δειίογαπηο (Ὁ ἀπό, Δ τόὁοὁόΕὁἂΠρὥ«ἝΨὥἔἘΠΕΠΕἂΠρΠΡἔὃὌὄυΠπ πΠπΠΕΠιΠ

πανόζουν μῶφ τα διναϊασα τῖδύο νῦν ἔθ Ὁ

' ἢ


1. Πονὸ 51 γάθοοβο ἰὰ ἤοιία σγοοδῦ Οὐᾶπίο πανὶ σοπηρτοηάονα!.

. ᾿ 2. Ῥοτοιό ἱ »γθοὶ 8ὶ ἀἴγοββογο νθῦβο [)6107) μ ᾿" ᾿ς

3 Ἢ ὙΠ ϑυ μανο»

τς 3. (ἢ οοβὰ οδίοβοτο, ἃ Ποῖο, ἱ πιοδβαρρογὶ ἀοὶ βὰπι! 1} πού


Ἐπ δ... π᾿


1


-"


ἘΠ ᾳΦΦ{ΠΠὼῚ


4. (Ἰοὸ ἀγροπιθηι ρογίαγοπο ἱ ΠΙΘΝΒΕΡΡΟΓΙ ΡῸΓ οοηνίποογο ἱ σγοοὶ


5, ΒΘοΌΠα ἱ πιοϑδαρροτῦί (οἱ βαμη, οἱ Β0ΠῸ ὅτ οΟδ6 ΟΙΘ Β]] Δ] ετὶ σγθοὶ ροββοη

[ἄγο: αι} ΠῚ δ ΕΝ Εσήκιρειν ἔγωδη


ὁ. Ουιαῖο ἣι [ἃ γἰβροβίαᾳ ἀ6] μόπογαῖο ὅτ ΓΟ


ΣΝ" ἀν


᾿. Ὡς δὲ εἰς Σάμον ἀφικόμενοι παρεσκευάζοντο εἰς ναυμαχίαν, οἱ Πέρσαι

Εὐθὺς ἀπέπλευσαν πρὸς τὴν ἤπειρον: ἔδοξε γὰρ αὐτοῖς μὴ ναυμαχίαν

ποιεῖσθαι: οὐ γὰρ ἀξιόμαχοι ἦσαν αἱ νῆες αὐτῶν. ᾿Αποπλεύσαντες οὖν

πρὸς τὴν Μυκάλην τὰς ναῦς ἀνείλκυσαν καὶ τεῖχος ἐποίησαν περὶ αὐτάς.

Οἱ δὲ Ἕλληνες ταῦτα γνόντες ἐδίωκον αὐτοὺς εἰς τὴν Μυκάλην. Ὡς δὲ

ἐγγὺς ἐγένοντο τοῦ τῶν πολεμίων στρατοπέδου, καὶ οὐδεὶς ἐφαίνετο

ἀναγόμενος, ἀλλὰ ναῦς εἶδον ἀνειλκυσμένας ἔσω τοῦ τείχους, πρῶτον

μὲν παραπλέοντες τοὺς Ἴωνας ἐκάλεσαν, κελεύοντες αὐτοὺς ἀποστῆναι

ἀπὸ τῶν Περσῶν, ἔπειτα δὲ εἰς τὴν γῆν ἐκβάντες τῷ τείχει προσέβαλλον.

μ΄

[ἀξιόμαχος -ον “εϊοίονηο ἃ Σοσίοπεγε ἰα δαϊαρίϊα ἡ Μυκάλῃ Μῆοαϊε

ἀνείλκυσα, ἀον α᾽ ἀνέλκω, «[ἷγο ἴπ 5600» τὸ στρατόπεδον

πἀὐσοαιηραηιθηίο ἀν- ἄγομαι δ5οο πὶ αἰΐο πιαγὸ ἀνειλκυσμένας (ἐὰ

ἀνέλκω) εἰγαίθ ἧι σϑοοο ἔσω ἀοπίγο ἃ (Ὁ ρθη.) παραπλέω πανίρο ἱμηθο

ἰὰ ὁοκία, ρα550 οἰίγε (πανίραπάο) ἀποστῆναι κγἱβοϊανπὶ (ἐ ἀπό, «α»)}}

ΠΧΗ

7. ΟΠο ἔξοοτο ἱ ροτβίδηί φιδπάο ἱ ργθοὶ ἀγγ νᾶγοπο ἃ ϑ πιο) ΡΟ ὁ 6ὃ

δ. Τπῃ 8} πηοίο Θοτοάγοη αἱ ργοίοσρου ἰὰ ἴογο Ποιί8'

9. Ομ οοϑὰ ἴδοοτο 8|10γὰ ἱ ρυθοὶ} " ᾿ι ὶ π᾿ ΠῚ

10. Οιυιαπάο 5 δοούγβογο οὔθ ἱ ρογβίαπί ΠῸΠ ὁβάναπο πβοῖγὸ ἱπ ΠΊΔΓΟ ἀροτίο, ἱ


ΒΓΘΟΙ ἔδοογο ἄιιο οοβο: 418} ὃ οὐ μον

᾿ ἔ π΄  ᾿

Πρῶτον μὲν οὖν ἀνδρείως ἐμάχοντο οἱ βάρβαροι, ἐπεὶ δὲ οἱ Ἕλληνες

μιᾷ ὁρμῇ προσφερόμενοι τὸ τεῖχος εἷλον, τρεψάμενοι ἔφυγον. Οἱ δὲ Ἴωνες,

ὡς εἶδον τοὺς Ἕλληνας νικῶντας, πρὸς αὐτοὺς αὐτομολήσαντες τοῖς

βαρβάροις ἐνέπεσον. Οὕτως οὖν τὸ δεύτερον ἀπέστησαν οἱ Ἴωνες ἀπὸ


τῶν Περσῶν. ΝΗ " ΙΝ ᾿ς ἸΑΡΡν Ὁ


[ἡ ὁρμή ἀπαξοο, ἀσϑαϊίο προσ-φέρομαι μη σοαρίϊο, ἀσδαίίο αὐτομολέω ραπ5ο

(αἰσονγιαπείο) τὸ δεύτερον -- δεύτερον ἀπέστησαν οἱ γἱῤῥείανοπο (1 ἀπό, «α»}}


εἰ τ-

ὑ ᾿ς Ὁ ἃ, Δ 4κἱν. ἀλόνν.ς ἈΜᾺ ΘΑ α μανθανο αὔτ

11. [ἢ οἷ πιοάο ἱ σγοοὶ πιίβογο ἱπ ἤρα ἱ ΡοΙβ πη] Δεχιρὴν ὡὙμη θην γμ

12. Οιιᾶπάο 5}] ἰοπὶ αρϑαμάοπαγοπο ἱ δαγθαγὶ ᾿

13. ΘΓ ἔδοοτο β}} ἰοῃΐ αι οθίνοτο Ἀθαπαοπαῖο ἱ ροιβίδη!}


Ν ΔΩ ἄξϑο: ᾿

ἩΜΝ τ σστν ὁ τς τὐναα ἡσοον παν ἐπ ται μαπλν δυὸ αν.


δου .........,.... τεπαας ἃ τ ἸΝΝΝοΝ ἀν ν

᾿ -ν

"


Γ--


τ ΌΟΝΟΣΤΟΣ (7)


Ἡμέρας δὲ γενομένης τὸν ποιμένα


χαίρειν κελεύσαντες ἐπορεύοντο καὶ

τέλος ἀφίκοντο εἰς ἄκρα τὰ ὄρη, ἀφ᾿ ὧν

κατεῖδον τό τε πεδίον κάτω κείμενον καὶ

᾿ τείχη τινὰ ἐπὶ λόφου ἑστηκότα. Ὁ δὲ

Φίλιππος τὸν πατέρα στήσᾶς, «πάππα,»

ἔφη, «τείχη τινὰ μεγάλα ὁρῶ ἐπ᾿ ἐκείνου

τοῦ λόφου ἑστηκότα. ᾿Αλλ᾽ εἰπέ μοι, τίνα

ἐστίν;» Ὁ δὲ Δικαιόπολις πολύν τινα

χρόνον πρὸς τὰ τείχη βλέπων, «ἐκεῖνά

ἐστιν, ὦ παῖ.» ἔφη, «ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, τὰ


." Μυκηνῶν τείχη.» Ὁ δὲ Φίλιππος,


ἑστηκότα οἰ ς ᾿ξηρόναπο,


Ἐν αὐτοῖς τοῖς δώμασι το

᾿Αγαμέμνονος ἵσταντο.


"-" ᾿

τὰ δώματα (τὸ δῶμα,


τοῦ δώματος) -- ἢ οἰκία ᾿

ἵσταντο (- ἵστημι, ἐνηρεν.)

: ἀκίνητοι ἔμεινον


εὖ


-- α Ε


᾿--

ΚΣ τς

.- ᾿

'τἷνν ΝΗ τ ᾿

ὍΝ.

Εν


ΟἈρίίοϊο ΧΧ |


ΗΝ Οαρίίοϊο ΧΧ ΝΝ ᾿ 88. |


ΜΝ ΔΝ «ἄρα ἀληθῆ λέγεις;» ἔφη. «ἾΑρα ἐκεῖ


π- ΟῚ ᾧκησεν ὁ ᾿Αγαμέμνων; ἴΑρα ἔξεστιν ἡμῖν

ΠῚ ἐκεῖσε καταβῆναι καὶ τὰ τοῦ ᾿Αγαμέμ- ι:


μρν  Πἄξοὺ

ΕῚ ΠῚ νοόνὸς δώματα θεωρεῖν;» Ὁ δὲ Δικαιό-


τὰ τοῦ ᾿Αγαμέμνονος δώματα


τὰν Πῦξ, α 5


᾿ ς τ ΑΞ, ἘΞΞ ΤΙΣ ᾿ς

᾿ ΝΣ πολις: «Ἔξεστι καταβῆναι, εἴ σοι δοκεῖ.

" Οὐ γὰρ μάλα πολὺ ἀπέχει τὰ τείχη τῆς

ΓΕ


ὁδοῦ, καί (ὀψὲ γάρ ἐστιν) τὴν νύκτα ἐντὸς


ἜΡΟΝ

ἀσφαλής, -ἐς : ἄνευ κινδύνων τῶν τειχῶν ἀσφαλεῖς μενοῦμεν.» Σ.

τ Με Ῥ ας πὰ τὶ

-" ΄--ν ταν μοϑι πὰ ὥχον αν ονίξιρμακτα ρει ἢ


"»ἬἭ π᾿. ὖ ᾿ κι “ν . ." κ᾿

πἴσνα Οὕτως εἰπών, τῷ παιδὶ κατὰ τὸ ὄρος

ἴπευδιτας πα ἡγήσατο. Δι᾿ ὀλίγου οὖν τοῖς τείχεσιν


ἐπλησίαζον, καὶ ἐπὶ τὸν λόφον ἀναβάντες


εἰς τὰς πύλᾶς ἀφίκοντο. Ὁ δὲ Φίλιππος

πΠΠ ΠΠΠΠΠΠΠΠΠ ΠΠΠΠ τὰ τείχη θεώμενος τὸ μέγεθος ἐθαύμαζε :


ΝΒ π΄


ς͵ὈὌὉὃὉὃὉὃὃὃὁὀ ββ.᾽ ᾽ ᾽ ᾽᾿᾽ ἢὄὡμμὰκ


----......


καί, «ὦ πάτερ,» ἔφη, «γίγαντες δήπου

ταῦτα τὰ τείχη ᾧκοδόμησαν' ἄνθρωποι

γὰρ τοσούτους λίθους αἴρειν οὐκ ἐδύναν -

το.» Ὁ δὲ Δικαιόπολις, «ἀληθῆ λέγεις, ὦ

τέκνον.» ἔφη «οἱ γὰρ Κύκλωπες, ὥς

φᾶσιν, ταῦτα ἐποίησαν. ᾿Αλλ᾽ ἰδού, βλέπε

ἄνω.» Ὁ δὲ Φίλιππος ἀναβλέπων δύο

λέοντας λιθίνους εἶδε τὰς πύλας φυλάτ-

τοντας. Τούτους δὲ θεασάμενοι προὐχώ-


. ροῦν, καὶ εἰς ἄκρον τὸν λόφον ἀφικόμενοι


ἐν αὐτοῖς τοῖς δώμασι τοῦ ᾿Αγαμέμνονος


ἵσταντο, τό τε πεδίον καθορῶντες καὶ τὴν ἵσταντο - ἴστημι (ὑηρεν})

καθ-οράω


θάλατταν τῷ ἡλίῳ λαμπομένην. μν -"

πο. 5..ὕὅδτραιρηδηνγ Τότ νι ταῖν που ΡΝ, ἐφε-

ῃ ᾿


Ἐξαίφνης δὲ ἔφριξεν ὁ ὁ Φίλιππος καὶ ἔφριξα « φρίττω - ὀρρωδῶ


᾿ εἰς φόβον κρυερὸν κατέστη. «Ὦ πάτερ,» κρυερός, -ἅ, -ὁν : ὃς ἔχει

᾿ ΠΝ . ᾿ ᾿ ψῦχος ἐν ἑαυτῷ

ἔφη, «οὐκ ἀρέσκει μοι οὗτος ὁ τόπος. ἀρέσκω ({ «αι) : ἡδύς εἰμι


Αἵματος γὰρ ὄζει.» Ὁ δὲ Δικαιόπολις, τὸ αἷμα

κυ. ὦ ὡ: - ε 1 (τοῦ αἵματι

«μηδὲν φοβοῦ, ὦ τέκνον,» ἔφη" «ἴσως αἱ ἡ ἐὐῆλα: ἀφ τος

Ἰὰς ᾿ , ΜΝ , 1 (ῆς Ἐρινύος)

Ἐρινύες ᾿Αγαμέμνονός τε καὶ τῆς παγκά- : αἵ Ἐρινύες εἰσὶ θεαὶ

ΝΣ ος . αἷ κολάζουσι τοὺς αἰτίους

κοῦ γυναικὸς ἔτι καὶ νῦν περιφοιτῶσιν. ἀσεβείας ἢ τοὺς ἀνθρώπους

οἵ ἐφόνευσαν τοὺς συγγενεῖς

πάγ-κακος, -ον (- πᾶς ὁ κακός

κάκιστος

περι-φοιτάω : περί-ειμι. βαίν


ΟΠ τ ΝΝ 3. "" ἔνθα καὶ ἔνθα

ΕἾ δ γαν

Ὁ" ὰ ὶ ἄν αἱ Ἐρινύες

Ν, ᾿-.


ὅζω (" ροπ.) οάονο, πιαη- ἡ

«ο οὔογε, αἱ [δ ] ἷ


Ουρι. ὃ τ ΠΠΠΠΠ |


Πὰν Ἢ


τὸ δρᾶμα (τοῦ δράματος) --

ἢ τραγῳδία

Ι ὃ ἔλεος (τοῦ ἐλέου) « ἐλεέω


“ἐν

ἀν μον,


ΝΙΝ

᾿ τυγχάνω : εἰμὶ τύχῃ


τυγχάνομεν ὄντες : ἐσμὲν τύχῃ

τινί


ὁ Αἴ ισθὸς (τοῦ Αἰγίσθου)

μ- ἡ Κλυταιμήστρα

(τῆς Κλυταιμήστρας)


ΙΒ ΤΙ πυτῆοῃε


᾿Αλλοὺ βλάψουσί σε, τέκνον. Ἐλθέ. Δός

μοι τὴν χεῖρα. Ἐγώ σοι ἡγήσομαι.» Καὶ

οὕτως εἰπών, τῷ παιδὶ ὡς τάχιστα κάτω


ἡγησαδει ἀδειλτνν. χε να δον ῶν ΔἸ κε


καλὸ ἱ ΞΡ τυρνὶ


᾿ μα Βα ἀΣεδ υϑευδῃ

Ἐν ᾧ δὲ κατέβαινον, ὁ Δικαιόπολις,

«ἐμοῦ παιδίου ὄντος,» ἔφη. «ὦ φίλον

τέκνον, Αἰσχύλος ὁ ποιητὴς ἤκμαζεν ἐν

᾿Αθήναις. Ὅτε μὲν οὖν παῖς δώδεκα ἐτῶν

ἦν, ὁ πάππος μ᾽ ἤγαγεν εἰς ἄστυ ὡς

θεᾶσόμενον τραγῳδίᾶς τινὰς τούτου τοῦ

ποιητοῦ, ὃς ἐφαίνετο ἢν ἄριστος πάντων

τῶν τότε. Τὰ γὰρ δράματα αὐτοῦ μέγεθος

εἶχε, καὶ ἡδεῖ λόγῳ ἔλεον καὶ φόβον ἐν

τοῖς θεαταῖς ἤγειρεν. Ἐγὼ μὲν μάλα τὰς

τραγῳδίας αὐτοῦ τὰς περὶ ᾿Αγαμέμνονος

καὶ Ὀρέστου ἐθαύμασα παῖς ὥν. Νῦν δὲ

ἐνταῦθα τυγχάνομεν ὄντες, ὅπου ὅ τε

Αἴγισθος καὶ ἡ Κλυταιμήστρα αὐτὸν τὸν

᾿Αγαμέμνονα ἐφόνευσαν: καὶ οὐ μόνον


τωπε ἀπ δόν. τς {πε

ος


ἃ

᾿ Ἷ


εὐ


(Ἀρίίοιο ΧΧ


᾿ οὐκ ἔλαθές με φρίξας σύ, ἀλλ᾽ εἰκότως γε

αὑτὸς φρίττω ἀναμιμνῃσκόμενος ἐκείνων

τῶν δραμάτων.» τις ἔπψεΑ ΒΡ ᾿ς

Ι  Ὁδὲ Φίλιππος «᾿Αλλὰ πῶς εἶπε τὸν μῦθον

ἐκεῖνος ὁ ποιητής; Διηγοῦ μοι, ὦ πάτερ.»

Ὁ μὲν οὖν Δικαιόπολις, «ἄκουε δή,»

ἔφη, «ὦ φίλε παῖ: οἱ γὰρ ἄριστοι τῶν

ποιητῶν οὐ μόνον ἐκ τῆς ὄψεως τὸ φοβε-


᾿Ρὸν καὶ ἐλεεινὸν ἐγείρουσιν, ἀλλὰ καὶ


ἐξ αὐτῶν τῶν πραγμάτων: οὕτω γὰρ συν-

τστᾶσι τὰ τῶν μύθων πράγματα ὥστε καὶ

ἄνευ τοῦ ὁρᾶν τὸν ἀκούοντα καὶ φρίΐττειν

Νυυ  ττ| νι συν ὉΓδ Ὑδ

πο π΄

Ἐκάθισαν μὲν οὖν ὅ τε Φίλιππος καὶ ὁ

πατὴρ ἐν τοῖς Μυκηνῶν ἐρειπίοις. Σιωπὴ

δὲ πολλὴ ἦν περὶ αὐτούς, καὶ μακραὶ

ἦσαν αἱ σκιαὶ τῶν τε σωμάτων καὶ τῶν

πετρῶν πολὺ προϊοῦσαι. Ὁ δὲ ἄνεμος,

πνέων διὰ τῶν τειχῶν, ἐσύριττεν οὕτω


φοβερῶς ὥστε αἱ τῶν νεκρῶν ψυχαὶ ἐν


λανθάνω «9 φαίνομαι


οὐκ ἔλαθές με φρίξᾶς : οὐκ

ἐξέφυγέ με ὅτι ἔφριξας.

ἠσθόμην σε φρίξαντα

ἀναμιμνήσκομαι : εἰς μνήμην

ἐπ-ανα-φέρω ᾿


πὰ

ἦν ες ᾿ιλῖας, ψαιθεν ἀμδασρ αὐ

φς λ ϑωαῦ παν, δ

πιατὰ τ σαι ἡρεγωσώδτι

τά ταξ μα


"

ἡ ὄψις (τῆς ὄψεως) : ὃ ὁρῶμεν


ἐλεεινός, -ἤ, -όν « ἔλεος


συν-ίστημι -- συντίθηι.

τὴ 5 ὉΥ

ὥστε τατος ες


τὰ ἐρείπια (τῶν ἐρειπίων)

: τὰ τείχη οἰκήματος ἢ πόλεα

ἐρήυ.


.


᾿

πρό-ειμι (« εἶμ᾽) "


᾿


Ι


Ἰδεδν δεν ΠΥ ΞῚ αῖσσο εἱ


Ε


ες ϑαπουν

ἩΥΜΥ ΝΗΡ.

τατνδσι"α ᾿


ἀμ π΄ 6’ ἜΦ


᾿ἠπημρεάγνῳ εν ας κε

ϑεἥϊος 5ὴ γι ἐπ μὲ


ταῦ κὼ γρσγυϑ

ΒΜ ΚΣ ΗΝ, ΠΑΡΑ͂ΝΕ


τὸ Ἴλιον (τοῦ Ἰλίου) -- ἡ Τροία

ἄπ-ειμι (“ εἶμι)


βμεῖν:

λον. Εν


τὸ πῦρ, τοῦ πυρός (11 ἀδεὶ.), μέμν.

τὰ πυρά, τῶν πυρῶν (1 ἀετοὶ.)


ἡ ἀγγελία (τῆς ἀγγελίας)


« ἀγγέλλω


φθάνω : σπεύδω, ὥστε πρῶτος

ἀφικέσθαι


φθάνουσιν ἀφικοῦσαι τοὺς

7 ἀφικνοῦνται πρὸ


᾿ “ΜΝ. Ὶ πλεόντων

} ϑ ΞΘ ᾿ς:


ἐμϑθσενῶχν τοῦς


πηβηο


ἑαὶὰ


ὃ φύλαξ (τοῦ φύλακος) «

φυλάττω


Ι


» υϑοῦ Βεη

Σαπνν βηξενρμπαμημ


" Ν

»αμϑινῦκο εν ππεϑ..ν

ὁ σκοπός (τοῦ σκοποῦ) :


ὁ φύλαξ ὃς σκοπεῖ εἴ τις

ἀφικνεῖται -- ὁ κατάσκοπος

τ΄ ἔστησεν -- ἔθηκεν


ἐκείνοις τοῖς τόποις στενάζειν καὶ "5

οἰμώζειν ἐφαίνοντο. ὁὖὃῸ6Ὁ ὁ ὁὃ66.

πῆρα εὐπαοδς πόδ ὦ φιπτΒ  ἐἂν

ὮὨρρώδησε μὲν οὖν ὁ παῖς. Ὁ δὲ πατὴρ

οὕτως ἀρχὴν ἐποιήσατο τοῦ λόγου: «Ὁ

᾿Αγαμέμνων, εἰς Ἴλιον ἀπιών, τὴν Κλυ-

ταιμήστρᾶν, τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα, οἴκοι οἱ

κατέλιπε, εἰπὼν ὅτι, ἐὰν νϊκήσῃ καὶ τὸ

Ἴλιον πορθήσῃ, τῆς αὐτῆς ἡμέρας σημα-

νεῖ διὰ τῶν πυρῶν (οὐ γὰρ ἀγνοεῖς, ὦ

παῖ, ὅτι διὰ τῶν πυρῶν αἱ ἀγγελίαι πολλῷ


φθάνουσιν ἀφικόμεναι τοὺς ναυσὶ πλέον- υ


τας). Διὰ τοῦτο ἣ Κλυταιμήστρα φύλακα


νῦκτα ἐφύλαττέ τε καὶ κατεσκόπει τὸ


λαμπάδος σημεῖον. τὸ πῦρ φέρον ἐκ

πἰ Τροίᾶς τὴν τῆς νίκης ἀγγελίαν. Μὰ ὑγμιν τὰ

Δέκα δὲ ἤδη ἔτη ὁ ᾿Αγαμέμνων ἀπῆν.

Ἵν δὲ τούτῳ ᾿Αἴγισθος, ὅς, ἀνεψιὸς τοῦ

᾿Λγαμέμνονος ὥν, ἐν τοῖς δώμασιν αὐτοῦ

ὥκει, ἐπεθύμησε συνελθεῖν τῇ Κλυται-

πήστρᾳ καὶ αὐτὴν μοιχεῦσαι. Ἡ δὲ πρῶ -

τὸν μὲν οὐκ ἤθελεν’ ἔπειτα δὲ τῷ Αἰγίσθῳ

τἴξε, καὶ οὐ μόνον τὸν οἶκον, ἀλλὰ καὶ

ὕλην τὴν πόλιν καθ᾿ ἡμέρᾶν εἰς τὰς ἐσχά-

τὰς αἰσχύνᾶς καθίστη: ἐκείνη δίπους λέ-

{νὰ συγκοιμωμένη ! λύκῳ, λέοντος εὐγε-

νοῦς ἀπουσίᾳ, ὥσπερ λέγει αὐτὸς ὁ ποι-

τής. Μοιχεύουσα γὰρ οὐκ ἔλαθε τοὺς

πολίτας, οἱ δὲ οὐκ ἐτόλμων περὶ τούτου

τοῦ πράγματος διαλέγεσθα.. ὁὃδοὸ)ὲἠ,

Τῷ δὲ δεκάτῳ ἔτει ὁ σκοπός, ἰδὼν τὸ

σημεῖον τὸ τοῦ πυρός, ἀπήγγειλε τῇ


δεσποίνῃ: καὶ ἅμα οἱ πρεσβύτεροι (οἱ


ι προσ-


υνιστᾶσι τὸν χορόν) τοῖς δώμι


ὃ ἀνεψιός (τοῦ ἀνεψιοῦ)


: ὁ υἱὸς τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ


πατρός (ἢ τῆς μητρός)


ΕΣ νας

ἘΝ


τ Σ τ ἬΜ;


μοιχεύω ( ἀδο.)} : συνέρχομα

τῇ γυναικὶ τῇ ἄλλου ἀνδρός


Ὄπ"


ἔσχατος, -η, -ον «Ὁ πρῶτος

(Ξ- κάκιστος)


ἡ αἰσχύνη (τῆς αἰσχύνης)


: τὸ αἰσχρὸν πρᾶγμα

Αἰσχύλου ᾿Αγαμέμνων, 1258

δίπους, δίπουν, ψέη. δίποδος,

: δύο πόδας ἔχων

συγ-κοιμάω τινί -- συνέρχομαί

τινι, καθεύδω σύν τινι


ἡ ἀπ-ουσία (τῆς ἀπουσίας)

« ἄπ-ειμι (εἰμ)


τις

πο τς

ἔν» ὍΦΕΙ ΜΒ.


Θαρίοχ  ὉὉὉὉὃὉὃῸὃ-πΠΠΠιιιςιΠι Ι


πὶ,


προ-αισθάνομαι


παραγίγνομαι : ἀφικνέομαι

᾿ς Ὁ

᾿ς “.-

εϑινίῳ τούύδιτι

ῃ


εὐ ᾿

πρηθσο σας


ΓΙ μὲ

προσ-ποιέομαι : ψευδῶς ποιῶ

᾿ πὰ


᾿ μία ἃς ἐγ ρνσϑι


᾿ ε ἵστην «


Γ ἵστημι


- (ὠηρον)

εν ᾿ μὸν


ο΄ ἣ τάπις (τῆς τάπιδο)


ποικίλος, -ἢ, -ὸν : ὃς

“κοσμεῖται πολλῷ καὶ παντοίῳ


τβαβεσα βασι πὶ ΝΣ ΓΝ


᾿᾿ γρρεης ἀᾷε ἡμδαν ψλότεὶ. δὶ ὦὲ

ι κ"  ὐῤοσ. πλδὸ


οςςς εἴν

ἡ τς


χωροῦσιν: ἔτυχον γὰρ θυόμενοι, καὶ ἐκ

τῶν θυσιῶν προήσθοντο νέον τι γιγνό-

μενον. Μετὰ δὲ οὐ πολὺν χρόνον κῆρυξ πα-

ραγίγνεται, καὶ τὰ περὶ ᾿Αγαμέμνονος οἴκαδε.

ἅμα τοῖς ἑταίροις πλέοντος διηγεῖται.

Ἡ δὲ Κλυταιμήστρα, προσποιουμένη

μάλα χαίρειν, ἐκέλευσε τὰς ἀμφιπόλους

παρασκευάζειν ὅσ᾽ ἔδει. Ἐν ᾧ δὲ αὗται

ἵστασαν χοροὺς παρθένων τε καὶ παίδων,

καὶ ἐλάμβανον τάπιδας ποικίλας, ἣ βα-

σίλεια ἔφθασεν αὐτὰς ἀπαντῶσα τῷ


᾿Αγαμέμνονι εἰσιόντι εἰς τὴν πόλιν ἐφ᾽


ἅρματος: εἵπετο δ᾽ αὐτῷ ἅμαξα, ἔνθα ἦν τό.


μεν νι ἸΔΥ ΔΑ πὰ με ΑἸ ᾿ κὶὶ Ἷ"


-Ξ- τῷὸ μι

᾿ς "


10


|


"


"


᾿ ». ΠΝ - Π΄΄ φαμίιοιο ΧΧ |


ἄλλα λάφῦρα καὶ δὴ καὶ Κασσάνδρα, ἣ

Ε. Πριάμου θυγάτηρ (ἣ ἐκ τοῦ ᾿Απόλλωνος

ἤμπαθε τὴν μαντικήν’ ἀλλ᾿ ἐπεὶ οὐκ ἠθέλησεν

αὐτῷ συνελθεῖν, ὁ θεὸς οὕτως ἐκόλασεν

ὥστε οὐδεὶς αὐτῇ μαντευομένῃ ἐπείθετο).

Ὁ μὲν οὖν ᾿Αγαμέμνων προεισέρχεται

τἰς τὸν οἶκον σὺν τῇ Κλυταιμήστρᾳ, ἡ δὲ

Κασσάνδρᾶα, ἱσταμένη πρὸ τῶν πυλῶν τῶν

τ Πασιλείων, προμαντεύεται τὸν ἑαυτῆς καὶ

τοῦ ᾿Αγαμέμνονος θάνατον καὶ τὴν ἐξ

Ὀρέστου μητροκτονίᾶν, καὶ εἰσπηδᾷ ὡς

ππποθανουμένη, ῥίψασα τὰ στέμματα. Ὅτε

δὲ ἐθεασάμεθα τοῦτο τὸ μέρος τοῦ


Ράματος, ἐγὼ καὶ ὁ πάππος μάλα


“πῖα πδ: γαχᾶ δ ᾿

ἀρπαβ λίτων γβτὶ για ζῇ ἡ


υθαιροτηδον νῇ 28 λων ἡ


τ τέῳ στὸ


τν νὸν ΚΗ  Σθ ἐε αν ΐοῳ,


τὰ λάφυρα (τῶν λαφύρων)


ὃ λαμβάνει τις τοῖς πολεμίοι


ν᾽


ΤῊΝ.


ἢ Κασσάνδρα


(τῆς Κασσάνδρας)


ὁ Πρίαμος (τοῦ Πριάμου)


: ὁ βασιλεὺς τῆς Τροίας,


ἡ μαντική (τῆς μαντικῆς) Ὁ

ἡ τέχνη δι᾿ ἣν τὰ οὕπω


γενόμενα προ- γιγνώσκειν Ὁ


δυνάμεθα Γ


μαντεύομαι : μαντικὴν ᾿


ποιοῦμαι ᾿


προ-εισ-ἐρχομαι

ψυφῆ εν ΨῈ


ἱστάμενος, -η, -ον : μένων.


ἀκίνητος Ἐφ Εχ.


προ- μαντεύομαι

Β »


"


ὁ Ὀρέστης (τοῦ Ὀρέστου)


: ὃ υἱὸς τοῦ ᾿Αγαμέμνονος


ἣ μητρο-κτονία (τῆς μητροκτονίας

- μήτηρ 1 (ἀπο-)κτείνω


εἰσ- πηδάω


ἀποθανοῦμαι « ἀποθνήσκω

(μα.)


τὸ στέμμα (τοῦ στέμματος)


τὰ στέμματα


"

ΠΟ ρυρνςςςὦὋ"Ἢ"ὋἜὋἘἜἜὍὌἜὋοὌὁὌὄ ὃ ὺὃΘ δ ὲοὁΠΡηΈΕιΕςςς[οι..


" ὡς ἔχον : ὅτι εἶχε


ἡ ἔκπληξις (τῆς ἐκπλήξεαχ) :


ὁ φόβος εἰς ὃν καθιστάμεθα


ὅτε ἐξαίφνης γίγνεται ἢ


τος φαίνεται θαυμαστόν τι


Αἰσχύλου ᾿Αγαμέμνων, ΤΟ ΄ΟΔΤ


ι "ὧν, ἀλϑένν τϑ

ἐπαμάεα δι Ε πιῶ


κραυγὴν ἵστημι : κράζω,


ῃ κραυγὴν ποιῶ

πὸ ν ακίφεγα

ΠΡ

᾿ ἩμᾶσΔΤ' ι


ΤῊΣ

ἢ ᾿ ΤΑΣ ΟΣ δ υσ δι


τὸ βαλανεῖον (τοῦ βαλανείου) :

ΠΝ ὁ τόπος τῆς οἰκίας ὅπου τις


δ᾽ κι μακς ψρ᾽ αἰ τρϑυλαὶ καὶ


᾿ἀπο-δύομαι «Ὁ ἐν-δύομαι

τὸ λουτρόν (τοῦ λουτροῦ) « λούω

λουτρῷ χράομαι -- λούομαι

ὁ χιτών


(τοῦ χιτῶν),

Ἴ ο΄ ἄ-χειρ.


Ξεη. ἄχειρος :

ἄνευ χειρῶν


Ϊ ἀ- τράχηλος, -ον

" ἄνευ τραχήλου


χιτῶνα ἄχειρα

καὶ ἀτράχηλον :

ὥσπερ. σάκκον

τ δίς: ἅπαξ καὶ αὖθις

πλήττω -

᾿ "φὶ (τοῦ τραχήλου)

ἀδυ

᾿ ᾿


παίω, κόπτω

ἜΝ


ὃ τράχηλος


ἐθαυμάσαμεν, ὡς ἔχον μέγεθός τι καὶ

ἔκπληξιν. ἌΛλπολλον, ἼΛπολλον, ἔκρᾶζε,

ἃ ποῖ ποτ᾿ ἤγαγές με; Φεῦ, φεῦ, καὶ ἄλλα

τοιαῦτα ἃ φρίττειν ἐποίει ἡμᾶς θεωμένους

τε καὶ πον ο '

Μετὰ δὲ ταῦτα ἠκούσαμεν τοῦ Ἶγα-

μέμνονος φοβερὰς ἱστάντος κραυγάς. Ὁ

γὰρ Αἴγισθος καὶ ἣ Κλυταιμήστρα τὸν

᾿Αγαμέμνονα ἤγαγον εἰς τὸ βαλανεῖον.

ΣΝ


μμβίζε συσι

ἐκεῖ δὲ ὁ βασιλεὺς ἀποδυσάμενος τῷ

λουτρῷ ἐχρήσατο: μετὰ δὲ τὸ λουτρὸν ἣ

Κλυταιμήστρα ἔδωκεν αὐτῷ χιτῶνα

ἄχειρα καὶ ἀτράχηλον: ἐν ᾧ δὲ ὁ ᾿Αγαμέμ-

νῶν ἐνδύεται τοῦτον, ἡ πονηρὰ γυνὴ ἅμα


τῷ Αἰγίσθῳ δὶς πλήττουσιν αὑτὸν τῷ ᾿


πελέκει, καὶ ἀποκτείνουσιν αὐτὸν ὥσπερ


βοῦν ἐπὶ φάτνῃ.» ἐ νὴ ρα σ 5 ᾿

ἀὐνὴ ᾿ Ι


ὁ πέλεκυς

(τοῦ πελέκεως;

τοῖς πελέκεσι[ν})


ἡ φάτνη

᾿ φάτνης)


ΠῸς Ὁ


ει


“


|

;


Ταῦτ᾽ εἰπὼν ὁ Δικαιόπολις ἐσίγησεν

ὑλίγον χρόνον. Ἡ δὲ τοῦ ἀνέμου ἠχὴ διὰ

"τῶν πετρῶν πνέοντος ἐφαίνετο φωνὴ

ἀλαλάζοντος ἀνθρώπου. Ὁ δὲ Φίλιππος

φρίξας τε καὶ περισκοπῶν, «φοβοῦμαι, ᾧ


πάτερ,» ἔφη, «τοῦτον τὸν τόπον.» ᾿Αναστὰς


δέ" «Τί οὐκ ἀπερχόμεθα, ὦ πάππα φίλε:

τ Ὁρρωδῶ γάρ, διότι αἱ Ἐρινύες φαίνονταί

μοι ἔτι καὶ νῦν ἐνθάδε ἀλᾶσθαι.» γόγι ΚΚὴ

Νρειβζων ἈΟΘΙΛΤΝΗΡΙ λον ΚΑΥΝ

πον: ΟΝΌΣΤΟΣ ὃ “0 ...

Ἔδοξεν οὖν αὐτοῖς μὴ ἐγγὺς τῶν

Μυκηνῶν νυκτερεύειν, ἀλλὰ τὰ τείχη


τ Διὀλίγου δὲ, ἤδη καταδύντος τοῦ ἡλίου, εἰς


καταλιπόντες προῇσαν ἐπὶ τῆς Κορίνθου.


κώμην τινὰ ἀφίκοντο. Ἐκεῖ δὲ αὐτουργός

τις αὐτοῖς πρὸς τῇ ὁδῷ ἀναπανομένοις

ἐντυχὼν ᾧκτιρε καὶ οἴκαδε ἤγαγεν. Ἡ μὲν

Οὖν γυνὴ αὐτοῦ σῖτον παρέσχεν, ὁ δὲ

τ αὐτουργὸς ἐκέλευσεν ἀντὶς ἐγγὺς τοῦ


πυρὸς τὴ


ἤ


Ἐπεὶ


ΙΝ ΞΟ φρμοιοχχ


" Ν᾿"


ἀλαλάζω : μάλα στενάζω


"πε ΝΞ


δλδομαι -- πλανάομαι,,

περιφοιτάω, περί-ειμι


ἢρν, ΝΟΣ

ΕΣ


5- αἱ Ν


πὰ


ταῦ πα σεν κ᾽


"5 ᾿

τς οὔκουν π οὐκ οὖν


ἊΣ

""


᾿ ΜΙΝ τ

ἢ ὀργή (τῆς ὀργῆς) « ὀργίζομαι

᾿ς τῶν σιῶν -- πρὸς τῶν

ΝΝ θεῶν (Λωριστί)

᾿Αθαναῖοι -- ᾿Αθηναῖοι (Δωριστί)

ἐόντες -- ὄντες (Δωριστί)

δά -- δή (Λωριστί)

τῷ -- τῇ (Δωριστί)

ἕρπετε -- ἔλθετε


" ᾿πάρ-εντιν -- πάρ-εισιν


Ἵ (Δωριστί)


 ν


᾿ “


αὐτουργὸς ἤρετο αὐτοὺς ποῖ πορεύονται,

καὶ ἀκούσᾶς ὅτι πρὸς τὴν Κόρινθον πο-

ρεύονται, «ἡ Κόρινθος,» ἔφη, «πολὺ ἀπέχει.

Οὔκουν δύνασθε ἐκεῖσε ἀφικέσθαι τήμερον.

᾿Ααλλ᾽εἰ δοκεῖ, ἔξεστιν ὑμῖν ἐνθάδε νυκ-

τερεύειν.» Οἱ δὲ χάριν μεγίστην αὐτῷ

ἀπέδοσαν καὶ ἐγγὺς τοῦ πυρὸς κατέκειντο.

Τῇ δὲ ὑστεραίᾳ, ἀνατέλλοντος τοῦ ἡλίου,

τὸν αὐτουργὸν χαίρειν κελεύσαντες ἐπὶ τῆς

Κορίνθου ἔσπευδον. ᾿Αλλὰ μακρὰ ἦν ἣ ὁδός,

καὶ ἑσπέρας ἤδη γιγνομένης εἰς τὴν πόλιν

ἀφίκοντο καὶ καταγώγιον ἐζήτουν.

κα νετοδνπ ον ραν ϑηαρδιραν μῶν

Προσιόντες οὖν πρὸς ἄνδρα τινὰ ὃς διὰ

τῆς ὁδοῦ παρήει, ἤροντο ποῦ ἐστι κατα-

γώγιόν τι. Ὁ δὲ δεινὸν βλέψας καὶ εἰς

ὀργὴν καταστάς, «πρὸς τῶν σιῶν,» ἔφη.

«᾿Αθαναῖοι φαίνεσθε ἐόντες. Τί βούλεσθε;

Τί δὰ πράττετε ἐν τᾷ Κορίνθῳ;» Τοῖς δὲ

παροῦσι βοήσας, «δεῦρο ἕρπετε,» ἔφη,


«φίλοι. ᾿Αθᾶναῖοί τινες πάρεντιν' κατά-

ἐν. ἢ


Ἕ


οἱ δάπου ἐντίν, οἱ ἦνθον τὰ νεώρια


σκΚΌΠ'


κατασκεψόμενοι.» Ὁ δὲ ἐπε ἘΠ «Τί


λέγεις, ὦ ἄνθρωπε; Οὔκ ἐσμεν κατά-

ὅκοποι ἀλλ᾽ αὐτουργοΐ, οἵπερ ἀπὸ τῆς

Ἐπιδαύρου ᾿Αθήναᾶζε ἐπανερχόμεθα.»

Αλλ᾽ ἤδη συνῆλθεν ὅμιλος Κορινθίων οἱ

ἀγρίως ἐβόων: ἔνιοι δὲ καὶ λίθους ἐλάμ-


Τὴ


ΝΝ ὡς ΕΡΡΗ ϑλ θεν Ἐπ Ἧ, ἢ τὰ

'


Ὄ Ε΄ ὦ εἰς, ἘΓΕΝΝ


τάς, «φύγε, Φίλιππε,» ἔφη, «ὡς τά-


πν


κατα-


χιστα.» Οἱ μὲν οὖν ἔφυγον πρὸς τὰς

πύλᾶς, οἱ δὲ Κορίνθιοι διώκοντες λίθους

ἤβαλλον. Τρέχοντες δὲ ὅ τε Φίλιππος καὶ


ΠΠὐ πατὴρ τοὺς διώκοντας ἔφυγον καὶ


πὴ


πμν. πέννειι, - ϑπδνόλενυ. ΡΣ

 -

Βρῆκατττο 1 ἐμ ᾺΙ͂ΝΟΝ


τ ο

ἀπ ν. ΙΝ


ἍΝ,


Οαρίίοϊο ΧΧ |

Ἥ."


Ἢ

τὼς ΣΝ


ΓΕ ΙΝ


.Σ

τὸ νεώριον. ἀρ χοῦ τς )

μαι πλοία


δάπου -- δήπου (Δωριστί)


ἐντίν -- εἰσίν (Δωριστί)


ἦνθον Ξ ἦλθον (Λωριστί)

Ὶ » "


ἔνιοι (-αι, -οὐ - τινες {(-ες, -αὐ


βαλῶ « βάλλω (μι) "


ρος ἐλᾷ φν

ω ΣΝ

τορνῆσιν

᾿ "

Ξ

ο ἊΝ Ν᾿ ᾿ ακε


᾿Θαρίνοιο ΧΧῚ -----:--.--.


" ἡ τάφρος (τῆς τάφρου)

τὰ Μέγαρα (τῶν Μεγάρων)


᾿" Ὅ τε Φίλιππος καὶ ὁ πατὴρ

τοὺς διώκοντας ἔλαθον ἐν


τάφρῳ τινὶ κρυψάμενοι.

ὮΝ πὸ τὸ τα μπωνα-

ΓΤ ᾿ ΕΝ


ἔλαθον ἐν τάφρῳ τινὶ κρυψάμενοι, ἐν ἧ

ἅπᾶσαν τὴν νύκτα ἔμενον. Ἡμέρας δὲ

γενομένης εὐθὺς ἐπορεύοντο καὶ πάντας

ἀνθρώπους ἔλαθον ταχέως σπεύδοντες.

Ὡς δὲ τοῖς Μεγάροις προσεχώρουν, οὐκ

εἰσῆλθον εἰς τὴν πόλιν ἀλλὰ παρῆλθον

ἔξω τῶν τειχῶν. Οὕτως οὖν τέλος ἔλαθον

εἰς τὴν ᾿Αττικὴν εἰσελθόντες, καὶ ἐπεὶ

πρῶτον ἀφίκοντο εἰς τὴν Ἐλευσῖνα, κεί-

μενοι πρὸς τῇ ὁδῷ ἀνεπαύοντο’ πολλὰ γὰρ

καὶ δεινὰ παθόντες μάλα ἔκαμνον, ὥστε

ψυσορεδῆσελ

ΝΜ


ἘΝ ῸΙ Ν


Δἢ) ΝΤν


οὐκ ἐδύναντο προϊέναι.


" (δρίϊοιο ΧΧ --. Ἐνπογοϊτὶ


Ἐϑπογοϊτίο 204 ΜΝ Ὁ


[ερβοίε α νοσα αἰϊα ὁ ἱναἀμοθῖο: πον». ἂν νυν υπικδι ΝΞ

1. οἱ Κορίνθιοι ἐχθροὶ γίγνεσθαι ἐφαίνοντο. δὰ ἜΝ Ε Σ


οἱ Κορίνθιοι ἐχθροὶ ὄντες φαίνονται. Ξ ΠΆΓΗΙΣ ἐπ


ἔλγε, Φίλιππε, τοὺς διώκοντας λάθε ἐν ταύτῃ τῇ τάφρῳ κρυψάμενος.


Ὁ Φίλιππος τὸν πατέρα ἔφθασε τὸν λόφον καταβάς.


Προσιόντος τοῦ ἀνδρὸς ἣ γυνὴ ἔτυχε καθιζομένη ἐν τῇ αὐλῇ. ᾿


«Φαίνῃ ἀργὸς οὖσα, ὦ γύναι,» ἔφη «διὰ τί οὐκ ἐργάζῃ;» .


. Οἱ Πέρσαι τοὺς Ἕλληνας ἔφθασαν ἀποπλεύσαντες πρὸς τὴν ἤπειρον.


“ 8. Οἱ Πέρσαι ἐφαίνοντο οὗ βουλόμενοι ναυμαχεῖν. "


᾿ς τ ἔφ, Ὁ δεσπότης τυγχάνει καθεύδων. ΝΣ Ἂ


Ι ᾿


τς 10. Ἔφθασαν τὸν χειμῶνα εἰς τὸν λιμένα εἰσπλέοντες. ΠΝ μ

τι Γν ἃ νἱ ᾿ “-" Ν να


Ὡπ ΠΥ, ἥμιΣν


Γορροῖο φμοσίο ρα550 ((Γα!ο, ΟῸΝ αἰὐαιαπιοηῖῖ, ἐα Τιοϊαϊάο, Ι. 73-75), μοὶ γί-


ΩΝ


ἜΠΝ 5ροπάοιο αἰϊο ἀοπιαπά.


, Ομακὶ οἴπημαπί αππὶ ἄορὸ ἰα Ραϊαρία αἱ δαϊαπηῖπα, ἱ ἙΟΡΙΗΖΙ σίαπ αοεπάο

Ῥγοβοίοπε δὶ δραγίαπὶ ρογολιό [αοοίαη βμόνγα αρὶϊ αἰοπίοοῖ. Περὶ ἀπιραδοία-.


| τονὶ ἀ᾽Αϊομθ, οἰ οἱ ἱνοναπο α ϑραγία ῥμϑγ αἰγὶ πιοῖνί, οοἴροηο ἱ ΟΟοαδίοηε ΡΟΥ


κἰοονάανο ασὶὶ κραγίαπὶ ἱ ἰΙονὸ ἀεβ ὶ αἱ φγαιμμαϊπε ποῖ οομ οπιὶ ἀσρι ποσὶ.


ΟἹ ΑΘΗΝΑΙΟΙ͂ ΤΟΥΣ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΥΣ ΑΝΑΜΙΜΝΗΙΣΚΟΥ͂ΣΙΝ.


᾿ Λέγομεν ὅτι ἔν τε τῷ Μαραθῶνι μόνοι ἐκινδυνεῦσαμεν τοῖς βαρβάροις

μαχόμενοι καὶ ἐπεὶ τὸ δεύτερον ἦλθον, οὐ δυνάμενοι κατὰ γῆν ἀμύνεσθαι.

εἰσβάντες εἰς τὰς ναῦς πανδημεὶ ἐν Σαλαμῖνι ἐναυμαχήσαμεν, ὥστε

οὐκ ἐδύναντο οἱ βάρβαροι κατὰ πόλιν ἐπιπλέοντες τὴν Πελοπόννησον

διαφθείρειν. Τεκμήριον δὲ μέγιστον τούτων αὐτοὶ οἱ βάρβαροι ἐποίησαν"

ἐπεὶ γὰρ ταῖς ναυσὶν ἐνικήσαμεν, ἐκεῖνοι ὡς τάχιστα τῷ πλέονι τοῦ


Ε ᾿

στρατοῦ ἀνεχώρησαν. ἼΩΝ

πὰ 7. εὐ ᾿

[πανδημεί ἐν πιασδα, ἐμ{Π| ἱησίομιο κατὰ, πόλιν τωϊὰ οἰὰ ἄορο ἰ᾿ αἰϊγα τῷ πλέονι

[- στρατοῦ ἐοἱ φγό550 (ἰ1] 'ὅσοσο Ὁ] ἔσεὴν

᾿ ἣν ΠΥ 5, πὔεηϑυκἈ ΕἸ

᾿ ἢ, ΟΝ Ἀπομπο ἰ 5011 οὔ αἰτοπίαγομο ἱ Ῥαγθαγὶ ἃ Μαγαίοπδῦ

. ; 2. Οὐαπάο ροἱ ἱ Ῥαγθατῖ τ ογπάγομο, ἴῃ ὅδ πιοάο Ρ]Ϊ αἰθπίθϑὶ ρ᾽ ἱπηροαϊγοπο

᾿ ἀϊ ἀϊδίτιρρογο ἢ]! ΡΟ Οροππ6507

᾿ ᾿ 3. 1 Βαγθατὶ 5ἰοϑδὶ ἀθίίογο ἀπὰ ρτονὰ αἱ 400] οἷν ἈΠΓΟΓΠΔ ΠΟ Ρ]]


Δ᾽ Αἴοπο: «μα]οῦ κι

ον


᾿ ." νὰν

ος μίκιη ἐβελια τα ας δΝ ΜΌΡΟΝ. τ πρμμαίν.


.ς

Ἢ


«Τιμῶμεν Δήμητρα ἡγ ͵ ὁὃΟΡθῤῪήἤύή

θεὸς δωρεὰς διττὰς ἔδωκεν 6 6ὃϑῸᾧὌΟ

ἡμῖν, αἱ μέγισται ἦι


᾿ συγχάνουσιν οὖσαι: τούς τε ῊΝ Ἂ


καρποὺς καὶ τὴν τελετήν.» Μ-


σὰ

ἡ Δημήτηρ, ἀεο. τὴν Δήμητρα.

Ἡναδαφηηι ἀρ δ τ


᾿ -- τὸ δῶρον ΠΣ ἤ


διττός, -ἥ, -ὁν : ὃς εἰς δύο


μέρη γίγνεται


- ἌΝ δΡ.-- ᾿


ι" ἝΩ ἔπη)


Ἰ των ᾿ ῥ ΝΣ ἘΝ


᾿ τὸ μυστήριον (τοῦ μυστηρίου) : |

Ἰ ᾿ τὰ μυστήριά ἐστι ἅγια. “"":

πράγματα ἃ οὐκ ἔξεστιν τς ᾿ ᾿ ΜΝ

ἀποκαλύπτειν τοῖς πολλοῖς Ὁ - Ὁ μὲν οὖν Δικαιόπολις περισκοπῶν τε

καὶ ἰδὼν φρέαρ τι, «ἰδού, ὦ Φίλιππε,» ἔφη,


«ἐκεῖνό ἐστι τὸ φρέαρ ὃ Καλλίχορον

καλοῦσιν. Παρ᾽ αὐτῷ γὰρ ἐκάθισεν ἣ

Δημήτηρ, βουλομένη ἀναπαύεσθαι, ὥσπερ

ἡμεῖς, ἐκ μακρᾶς ὁδοῦ. Οὐ γὰρ ἀγνοεῖς


ι

Εν ὅτι ὁ Πλούτων ἥρπασε τὴν Περσεφόνην,


τὴν Δήμητρος θυγατέρα" Δημήτηρ δὲ μετὰ


ε

τς λαμπάδων νυκτός τε καὶ ἡμέρας κατὰ

πᾶσαν τὴν γῆν ζητοῦσα περιΐει. Ὁ δὲ


τόπος δι᾿οὗ λέγουσιν ὅτι Πλούτων κατέβη


εἰς “Αιδου -- εἰς οἶκον “Αιδου ΠΕ. ᾿ - ἂν ,"


ὃ “Αἰδης (τοῦ “Αἰδου) : Ἅι. εἰς ἽΔιδου οὗ μακρὰν ἀπέχει τῆς πόλεως.

τ΄ ἐστὶν ἄλλο ὄνομα Πλούτωνος" ἌἈΓΡΡΡΙ ΝΗ

" ἐν δὲ τῷ οἴκῳ αὐτοῦ αἱ τῶν


Ἰ

ἡ τελετή, τῆς τελετῆς

1 ἸπἰΣαζίοπο (αἱ πεδίον)


-"


ἜἬἜΣΦΞΕ. Α'


ΝΡΕ (αρίζοϊο ΧΧΙ


Ἐνταῦθα δέ, παρὰ τῷ φρέατι, πρῶτον αἱ

τῶν Ἐλευσινίων γυναῖκες χορὸν ἔστησαν

καὶ ἤσαν πρὸς τὴν θεόν. Ἔπειτα δὲ

Δημήτηρ πρὸς Κελεὸν ἦλθε, τὸν βασιλεύ -

Ὄντα τότε Ἐλευσινίων: ἔνδον δ᾽ οὐσῶν

γυναικῶν, καὶ λεγουσῶν τούτων παρ᾽

αὐτὰς καθίσαι, γραῖά τις, Ἰάμβη ὀνόματι,

σκώψᾶασα, τὴν θεὸν ἐποίησε μειδιᾶσαι.


) μὲν οὖν Κελεὸς καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ,

ΜΝ Μετάνειρα, οὕτω φίλως Δήμητρα

ἐδέξαντό τε καὶ ηὐεργέτησαν ὥστε ἣ θεὰ

δωρεὰς διττὰς ἔδωκεν, αἵ μέγισται τυγχά-

νουσιν οὖσαι: τούς τε καρπούς, δι᾿ οὺς

ἔξεστιν ἡμῖν μὴ θηριωδῶς ζῆν, καὶ τὴν

τελετήν, ἧς οἱ μετασχόντες περί τε τῆς


τοῦ ᾿Ωω τὐ ονοο καὶ τοῦ ᾿πσημπανεῦς;


᾿ς πρρδεν


Αὐτοῦ δὲ ἔτι ταῦτα λέγοντος, ἐξαίφνης


ΜΕΝ


φωνῆς ἤκουσαν ὥσπερ πολλῶν ἀνθρώπων


ς, «τί τοῦτό


ἅμα ἀδόντων. Ὁ δὲ ἫΝ


[}] ΞΒΕ,


"


Ξ,

ἴον. Ὁ

ὁ Κελεύς (τοῦ Κελεοῦ)


ἔνδον : ἐν τῇ τοῦ βασιλέως.

οἰκίᾳ


ἣ γραῖα (τῆς γραῖα)

ὁ γέρων κι.


ἡ γραῖα ᾿ς


ἡ Ἰάμβη (τῆς Ἰάμβης)

σκώπτω : γελῶ αἱ ποιῶ

ἄλλους γελᾶν


ἡ Μετάνειρα (τῆς Μετανείρᾶς)

οοοςςς ΠΑ ΤΙΝ

αν γε

οςς " ᾿ ΕΝ


ΒΝ πες ἀϑεν᾽

θηριωδῶς « εἰηρίρδο:


ΓΚ. ΙΝΙ

μετ-ἔχω τινός : μέρος ἔχω

τινός

ἡ τελευτή (τῆς τελευτῆς)

«τέλος

σύμ-πᾶς, - πᾶσα, -παν -- πᾶς

ὃ αἰών (τοῦ αἰῶνος)


: πᾶς ὁ χρόνος

ἡ ἐλπίς (τῆς ἐλπίδος) « ἐλπίζω

πα ϑρκαιος, δὰ


ἜΡΟΝ ἢ


ἀκούω τῆς φωνῆς -- ἀκούω τὴν


φωνήν

᾿ ΠΣ

Ι


ἀνα δ ἀκούω : ἐπεὶ βούλομαι


ἀκούειν


εὐρανμαναν ἐν


ἵνα... ἀκούσῃς : ἀκοῦσαι

βουλόμενος, ὡς ἀκουσόμενος

ἔλθωμεν!


μ᾽ ναὶ


μυστικός, -ἡ, -ὀν « μυστήριον


ὁ ἴακχος (τοῦ ἰάκχου) ;


Ἴ. ὄνομά ἐστι θεοῦ τινος, καὶ ὁ

ἴ ὕμνος ἐστὶ ὃν αὑτῷ ἧδον οἱ

Ἕλληνες


ἵνα... ἀκούωσιν : ἀκούειν

βουλομένων, ὡς ἀκουσομένων


ο΄ δαῦύλός (τοῦ αὐλοῦ)

" ἡ αὔρα (τῆς αὔρας) :

τὸ πνεῦμα, ὁ ἄνεμος ὃς εὖ ὄζει

εἰσ-πνέω (πνευ-}


Οαρίιοιο ΧΧΙ -αὐσπαὰαὸ-.-- ᾿ ΝΗ


ἐστιν,» ἔφη, «ὦ πάτερ;» Ὁ δὲ Δικαιόπολις

ἀναστάς, «σῖγα δὴ ὀλίγον χρόνον,» ἔφη,

«ὦ παῖ, ἵνα σαφῶς τῆς φωνῆς ἀκούω.»

«Πόθεν δέ,» ἔφη ὁ Φίλιππος, «γίγνεται ἣ

φωνή;» Ὁ μὲν οὖν Δικαιόπολις, προσέχων

τὸν νοῦν τῇ φωνῇ πόρρωθεν προσγιγνο-

μένῃ. «ἐκ τῆς ἱερᾶς ὁδοῦ,» ἔφη, «ὥς γε

ἐμοὶ φαίνεται, τῆς πρὸς ᾿Αθήνᾶς ἀγού-

σης.» Ὁ δὲ Φίλιππος: «Τί οὖν οὐκ ἔρχῃ

ἐκεῖσε, ἵνα σαφέστερον ἀκούσῃς;» Καὶ ὁ

Δικαιόπολις ἀποκρινάμενος: «Ἔλθωμεν

δὲ ἀμφότεροι, καὶ ἅμα ἀκούωμεν’ φαίνε -

ται γάρ μοι εἶναι ἣ φωνὴ ὁ μυστικὸς ἴακ-

χος.» Προσελθόντων δὲ αὐτῶν πρὸς τὴν

ἱερὰν ὁδὸν ἵνα σαφέστερον ἀκούωσιν, ὁ

Δικαιόπολις ἐπιστάς τε καὶ κατέχων τὸν

παῖδα, «οὐ κατήκουσας;» ἔφη. «Τίνος;»

εἶπεν ὁ Φίλιππος. Ὁ δὲ πατήρ, «αὐλῶν

ἠχῆς,» ἔφη. Ὁ μὲν οὖν παῖς τῇ φωνῇ

προσέχων, «ἔγωγε.» ἔφη: «καὶ δάδων γέ


με αὔρᾶ τις εἰσέπνευσε, μυστικωτάτη»


«Αλλ᾽ ἡσυχίαν ἄγωμεν,» ἔφη ὁ Δικαιό-


᾿ πόλις, «καὶ ἐνταῦθα ἱστάμενοι ἀκού -

ΝΠ υ....-.. Ύπϑβην εν ύ..


Η δὲ φωνὴ προσιοῦσα ἀεὶ μείζων

Νο οἱ-- με πγερθνερη, νννόρό δ. δή τας

ἢ «Ἴακχ᾽, ὦ Ἴακχ, ταῦ ἐδ τ το

Ν  κχ᾽, ὦ κεν,

᾿ Ὁ μὲν οὖν Φίλιππος, «τοῦτ στιν ἐκεῖ-


νο.» ἔφη, «ὃ εἶπες, ὦ πάτερ’ φαίνονται

γὰρ ὄντες ἄνθρωποι ᾷδοντες τὸν ἴακχον.»

«Καὶ ἐμοὶ δοκοῦσιν,» εἶπεν ὁ Δικαιόπολις:

κἀλλὰ τίς ἐστιν ἡμέρα τήμερον;» Ὁ δὲ

Φίλιππος ἀποκρινάμενος, «Βοηδρομιῶ -

νος,» ἔφη, «κινδυνεύει εἰκὰς εἶναι, ὦ

πάππα, ἧ οἱ ᾿Αθηναῖοι τὸν μυστικὸν ἴακ-

χὸν ἐξ ἄστεως Ἐλευσῖνάδε πέμπουσιν.»

«Προσιόντες οὖν ἥσυχοι ἔχωμεν, ἵνα

σαφῶς ἀκροασώμεθά τε καὶ ἴδωμεν.»

Βνταῦθα δὲ τὴν πομπὴν ὁρῶσι πόρρωθεν

προσχωρῦσα. ἜΕἜὁὃἃιὦιἋοὃΕΨΕἘΨἔἘ

Ϊ Οἱ μὲν οὖν κήρῦκες, τοῖς ἄλλοις πᾶσι

, ᾿

ὁ Βοηδρομιών, τοῦ Βοη-

δρομιῶνος δοφώνοπιϊόνο

ἔπιοδὸ (εἰ οαἰεπάανγίο αἱ.


Πἶσο; «ἀαἰϊα πιοιὰ εἰϊ ποΙ

Το νὸ αἰϊα πιθιὰ «ἱὉΠΟ.


τμρμ «ἐν


ΠΣ

"»"Ἁ


ἡ εἰκάς (τῆς εἰκάδος) Ὶ

: ἡ εἰκοστὴ ἡμέρα


"


Ἐλευσῖνάδε -- εἰς Ἐλευσῖνα


".᾿


ἔχωμεν


ἵνα.. ἀκροᾶσώμεθά τε καὶ

ἴδωμεν : ὡς ἀκροᾶσόμενοί τε

καὶ ὀψόμενοι


ἀκροάομαι -- ἀκούω ἴμπ ιπνα

ΡΕΙΡΕΩΝ α


(Οπρίτο!ο ΧΧΙ


ς ρῶν  ""Ἕ Ι


προ-ηγέομαι

ἵνα... ἀφιστῶσί τε καὶ

ἀπο-πέμπωσιν : ἀφιστάναι καὶ

ἀπο- πέμπειν βουλόμενοι

ἐξ-ἴσταμαι : ἐκποδὼν γίγνομαι


ἵνα ὑμνῶσι : ὡς ὑμνήσοντες͵


Αὐϑιοΐδης, 16 γαπε, νοτεὶ 384-386

ἥ :ἱερὸς καὶ καθαρός,


᾿ τὰ ὄργια (τῶν ὀργίων) :ἢ ἱερὰ

ἑορτή

ὁ ἄναξ,


τς ἡ ἄνασσα

᾿συμπαραστατέω -- βοηθέω


Αὐβιοίδπο, 16 γαηο, νοτϑὶ 398-402

πολυ-τίμητος, -ον : ὃν πολὺ

πάντες τιμῶσιν.


εὑρὼν ἥδιστον μέλος ἑορτῆς


ΕΝ δεῖξον : δήλωσον

ΚΙ πεν

πα 'ὲ

μαῖα τεσ


πῖσον

Ι ΒΕ !

" πατῖν ι τῆναι

ἵνα.. τιμᾷ : τιμᾶν βουλόμενος,

ΠῚ] ὡς τιμήσων

-

- ᾿ἱ


ΓΊΠΚΕ

Ϊ


60


προηγούμενοι, βοῶντες ἵνα τοὺς μὴ καθα-

ροὺς ὄντας ἀφιστῶσί τε καὶ ἀποπέμπωσιν,

«εὐφημεῖν χρή.» φᾶσίν, «καὶ ἐξίστασθαι

τοῖς ἡμετέροις χοροῖς ὅστις ἄπειρός ἐστι

τοιῶνδε λόγων ἢ γνώμῃ μὴ καθαρεύει.»

Οἱ δὲ ἄλλοι, ἵνα ὑμνῶσι Δήμητρα καὶ

Ἴακχον, πρῶτον μέν, «Δήμητερ,» ἄδουσιν,

ἔπανν μηδ

" πϑβειν

καὶ σῷζε τὸν σαυτῆς χορόν.» ΕΣ

ἔπειτα δέ: δια αν" ππαδιιασ δι πο δρροιῖ


«Ἴακχε πολυτίμητε, μέλος ἑορτῆς


«ἁγνῶν ὀργίων.


ἄνασσα, συμπαραστάτει,


ἥδιστον εὑρών, δεῦρο συνακολούθει

πρὸς ἢν ΘΕ τ συ πλινεῦπσι ἐπι 15...“

καὶ δεῖξον ὡς ἄνευ πόνου εἰν ἤμρφισα "

πολλὴν ὁδὸν περαίνεις.» αϑθ, δὴ --

." δὲ Δικαιόπολις, τοσοῦτον ὄχλον

πομπευόντων ἰδών, βούλεται καὶ αὐτὸς

συνακολουθεῖν τῇ πομπῇ. ἵνα Δήμητρα

τιμᾷ, καί, «ἡ μὲν οὖν θεός,» φησίν,


«ἐποίησεν ἡμᾶς παρεῖναι ἐν Ἐλευσῖνι


ψαυ»ιόυνὶ πανηΐδαι νυ

ι ἢ ὐνοννν πριν ἐῶν ἐπ πες

β5 ἀν δ, Ἐδτν τα


15


Π


9


μυστηρίων ὄντων, τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἧ οἱ

᾿Αθηναῖοι τὸν ἴακχον ἐξάγουσιν: ἣ γὰρ

Δημήτηρ, ὡς τὸ εἰκός, ἐκ τοσούτων κιν-

δύνων ἔσωσ᾽ ἡμᾶς, γεωργοὺς ὄντας καὶ

᾿ αὑτὴν καὶ ἐν τῷ ἔμπροσθεν χρόνῳ θυσίαις

τε καὶ εὐχαῖς τιμῶντας. Νῦν δὲ δεῖ ἡμᾶς

ἀκολουθεῖν τε ταύτῃ τῇ πομπῇ καὶ με-

τέχειν τῆς ἑορτῆς ὅπως τιμῶμεν τὴν θεὸν

καὶ δηλῶμεν ὅτι οὐ μόνον πιστοί, ἀλλὰ

καὶ εὐχάριστοί ἐσμεν αὐτῇ οὕτως εὐμενεῖ

οὔσῃ ἡμῖν. Ἐὰν γὰρ θεὸς ἀνθρώπῳ διδῷ

σωτηρίᾶν, δεῖ τὸν ἄνθρωπον χάριν.


 ΥΝ

ἶὑἱἷ δὲ Φίλιππος ἀποκρινάμενος" «Βὺ-


ἀποδοῦναι.»


υ"μενὴς δήπου ἔσται σοι Δημήτηρ, ἐὰν

τοῦτο ποιῇς καὶ χάριν ἀποδιδῷς᾽ δεῖ

δ ἐπιμέλεσθαι καὶ τῆς τε μητρὸς καὶ τῶν

ἄλλων οἴκοι πολὺν ἤδη χρόνον ἐπιμε-

νόντων ἡμᾶς, οἱ κατὰ τὸ εἰκὸς οἴονται

᾿ ἡμᾶς τεθνηκέναι.» Ὁ δ᾽ Δικαιόπολις, «εὖ


“- » “ἔφη, κῷ φίλε παῖ: καὶ οὐδὲν


᾿ αραυιηξενα ὡ᾿ δέσει: ΓΝ


Ν


ΝΕ


(αρίίοϊο ΧΧΙ |


εὐχάριστος, -ον ;: ὃς χάριν ὶ

τινί


ἐὰν.. διδῷ : εἰ δίδωσιν Ὁ ᾿

᾿ ᾿

πως


μιὰ καδαν δ

ον ἔῳ»..ὕ.ὲ ΓῚ ,.


᾿ πρδαρηθ

ἐὰν. ποιῇς καὶ... ἀποδιδῷς,


ον


ΟΠ ραῖοχιςἪὋἪὋἜὋἜὁἘἜὌΘὌἜςὌἘὍἜὌἜὌἘἔι«ἔιΨὃὡὭἔὃΦοΕέυΕψΨἔἐἔέἐἝὅἔἕὄὃᾧὄ.ὃοϑνβμ ὃοἐΠςς


ἐὰν... μὴ ἀποδῶμεν


πάγκλαυτος, -ον : ὃς πολὺ

δακρύειν ποιεῖ


᾿ἐξαμάω -- δρέπω


θέρος - σῖτον


οἷς. ἔβομο, 1 ρενσαηϊ, νοτβο 822.


πρλβικυῦ βνυῦμα γι


- Ω ἴωμεν!


᾿ς ἀκολουθῶμεν!


εὔχομαι μᾶλλον γενέσθαι μοι ἢ αὖθις ἰδεῖν

τε καὶ ἀσπάζεσθαι τοὺς οἰκείους, τήν τε

γυναῖκα καὶ τὴν θυγατέρα καὶ τὸν πατέρα.

᾿Αλλ᾽ ἐὰν ἐπανέλθω οἴκαδε καὶ ἣ γυνὴ

ἀκούσῃ μου λέγοντος ὅτι παρῆν ἐν

Ἐλευσῖνι μυστηρίων ὄντων καὶ οὐ μετέσ-

χον, ἀμέλει νομιεῖ με ἀσεβέστατον εἶναι,

καὶ ἐρωτήσει εἰ οὐκ αἰσχύνομαι τολμή-

σας οὕτω τὴν θεὸν καὶ τὰ μυστήρια ἀτιῖ-

μῆσαι: μάλιστα δὲ νῦν, ὅτε δεῖ ἀροῦν τε

καὶ σπείρειν τοὺς ἀγρούς. Ἐὰν γὰρ μὴ

ἀποδῶμεν τιμὴν τῇ θεῷ, ἴσως πάγκλαυτον

ἐξαμήσομεν θέρος, ὡς λέγει ὁ ποιητής,

καὶ οὔτε σῖτον οὔτε καρποὺς ἕξομεν.» Ὁ

δὲ Φίλιππος, «εὖ λέγεις,» ἔφη, «ὦ πάτερ.

Νῦν δὴ οὖν, ὥσπερ ὡρμήσαμεν, ἴωμεν καὶ

ἀκολουθῶμεν τῇ πομπῇ εἰς τὸ ἱερόν.»

Ἠκολούθησαν μὲν οὖν τοῖς ἄλλοις

ἄδοντές τε καὶ ὑμνοῦντες. Ἐπεὶ δὲ

διὀλίγου εἰς τὸ ἱερὸν ἀφίκοντο, ἀμει-


ψάμενοι τὰ προπύλαια ἐντὸς τοῦ περι-


"


Ϊ

"


“ὃ


ΟἈρίίοϊο ΧΧΙ


βόλου ἔμειναν. μόνοι γὰρ οἱ μύσται, στε-

φανούμενοι μυρρινῶν στεφάνοις, εἰς τὸ

τελεστήριον εἰσῇσαν. Οἱ δὲ πρόπολοι τοῦ

ἱεροῦ, περιιόντες, πᾶσι τὸν κυκεῶνα

ἔδοσαν πιεῖν’ ὁ δὲ κυκεὼν ἦν ἄλφιτα καὶ

ὕδωρ μίνθῃ μεμειγμένα. Διενυκτέρευεν

οὖν ὁ ὄχλος ἐν τῷ περιβόλῳ τοῦ τελεσ-

τηρίου: ἐκεῖ δ᾽ ἔμειναν σχεδὸν πάντες ἕξ

ἡμέρᾶς, θύοντες καὶ εὐχόμενοι καὶ

ΝΠ ὰπ'Π τ π|ὴν τωτυσι ἐρε τ!

Ἐν δὲ τούτῳ οἱ μύσται πολλὰ ἑώρων

μυστικὰ θεάματα, πολλῶν δὲ ἤκουον

τοιούτων φωνῶν, σκότους τε καὶ φωτὸς

ἐναλλὰξ αὐτοῖς φαινομένων: καὶ δὴ καί,

διὰ τὴν ἐποπτείᾶν, εἶδόν τε καὶ ἔμαθον


τὰ περὶ τῆς τοῦ βίου τελευτῆς καὶ περὶ


τῆς ἀρχῆς ἣν Ζεὺς τοῖς ἀνθρώποις ἔδωκεν.


Τῇ δὲ τελευταίᾳ τῶν μυστηρίων ἡμέρᾳ οἱ

ἱερῆς ἐπλήρωσαν δύο ἀγγεῖα, πλημο- χύᾶς

καλούμενα: ὁ μὲν οὖν ἱεροφάντης, ἄρᾶς


τὰς χεῖρας, «εὐφημεῖτε,» ἔφη, «ἵνα


τὰ ἄλφιτα, τῶν ἀλφίτων ϑϑπΝ ᾿


ἰα [γῖπα αἰ ὌγΖο ἘΠῊΝ


ὃ μύστης (τοῦ μύστου


: ὃ μετέχων τῆς τελετῆς


ἢ μυρρίνη (τῆς μυρρίνης)

π ἣ μύρτος

ἡ μύρτος -

(τῆς μύρτου)


τὸ τελεστήριον


(τοῦ τελεστηρίου)


: ὃ τόπος ὅπου ἡ τελετὴ γίγνετα

ὁ κυκεών (τοῦ κυκεῶνος)


τς ἡμίνθη

ἘΞ ᾿ς, (τῆς μίνθν

Ἐπ ππεχνοαα

᾿ς

ΝΝ ἡασὴν

τοι νν

τε μα

τη μονὴ ΑΗ

ΕΠ

ἐναλλάξ : πρῶτον μὲν τοῦ


σκότους, ἔπειτα δὲ τοῦ φωτόι

ἔπειτα δὲ αὖθις τοῦ σκότους,

(αὑτοῖς φαινομένων)


ἡ ἐποπτεία, τῆς ἐποπτείας ἢ


: ἡ ὄψις τῶν ἱερωτάτων

μυστηρίων επῶϑ᾽

ς τι

πῶκα ἢ


τ ἊΠῸ

ΝΝ


τὸ ἀγγεῖον (τοῦ ἀγγείου)

ἡ πλημοχόη (τῆς πλημοχόης)


εὐ ἬΝ τ ΟῬΡὌΦΜΝΕΙι


τὰ Ε--. εὐφήμως : ὁσίως

Π΄΄ προ-χέω


""


ἘΣ

ὕω : ὕδωρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ποιῶ

᾿ς

τ΄ κοσμίως « κόσμιος (-- κόσμῳ,


ΝΣ σεμνῶς)

τ΄ ἕκαυσα « καίω (καυ-}


κύω - κυέω


εὔφημος, -ον : ὁσίως σιγῶν


ἀνάκτορον (τοῦ ἀνακτόρου) :

τὸ ἱερόν" ἐν δὲ τῇ Ἐλευσῖνι ἦν

ὁ ἱερώτατος μυχὸς τοῦ

τελεστηρίου, ὅποι μόνοις τοῖς

ἱερεῦσιν εἰσιέναι ἐξῆν

θερίζω -- δρέπω


«Ἡ πότνια Βριμὼ ἔτεκε.

Βρῖμόν, τὸν ἱερὸν

κοῦρον.»


ἡ πότνια (τῆς ποτνίας) --

ἡ ἄνασσα

ὃ δτάχυς (τοῦ στάχυος)


ὁ κοῦρος (τοῦ κούρου) - ὁ

παῖς


ἡ Βριμώ : ἢ Περσεφόνη


ἢ ἢ Δημήτηρ


ὁ Βρῖμός (τοῦ Βριμοῦ) : ὁ τῆς

θεᾶς υἱός (ἴσως ὁ Πλοῦτος)


ὑπ


5-Ὁ δὲα ΒΕΙ καπναθον

εὔαδι δα ΜΒ δασύς


ΞΕΡῸ


104


πλημοχόᾶς τάσδε εὐφήμως προχέωμεν.»

Οἱ δὲ πρόπολοι τὴν μὲν ἀνέτρεψαν πρὸς

τὸν οὐρανὸν ἀναβλέψαντες καὶ βοήσαν-

τες «ὗε,» τὴν δέ, καταβλέψαντες, πρὸς

τὴν γῆν, βοήσαντες «κύε.» Ἔπειτα δὲ

πάντες οἵ τε μύσται καὶ οἱ ἱερεῖς εὔφημοι

ἐκάθηντο κοσμίως. Νὺξ ἦν βαθεῖα. Οἱ μὲν

οὖν πρόπολοι πολὺ ἔκαυσαν πῦρ’ ἐξαίφ-

νης δὲ, ἀνοίξας τὰς τοῦ ἀνακτόρου πύλᾶς,

ἐξῆλθεν αὐτὸς ὁ ἱεροφάντης, καί, πολλῆς

οὔσης ἐν τῷ τελεστηρίῳ σιωπῆς, στάχυν

ἐθέρισε᾽ τέλος δέ, ὑπὸ πολλῷ πυρί, ἐβόησε

καὶ ἀνέκραγε λέγων᾽ «Ἱερὸν ἔτεκε πότνια

κοῦρον Βρῖμὼ Βῖμ».


τ Ἐν δὲ τούτῳ ὃ Δικαιόπολις καὶ ὁ

Φίλιππος ἔξω τοῦ τελεστηρίου ἅμα πολ-

λοῖς ἄλλοις ἔμενον. Ὁ μὲν οὖν Φίλιππος

πολλάκις διελέγετο τοῖς προπόλοις τοῦ

ἱεροῦ: πρὸς ἕνα δὲ φιλίαν ἐποιήσατο

μάλιστα, ἥλικα ὄντα. «Τί δέ,» ἠρώτα ὁ


Φίλιππος, «δεῖ με ποιεῖν, ἵνα μύστης


ΠΝ


16


" ὦ; Λέγε μοι πάντα, ὦ φίλε’ ἐγὼ μὲν γὰρ

ἰδιώτης εἰμὶ καὶ αὐτουργός, καὶ οὗ πολλὰ

χρήματα ἔχω. Ἄρα τοῦτο κωλύσει με

μύστην γενέσθαι πιτὸ,,

ὋὉ δὲ πρόπολος ἀποκρϊνάμενος,

πὶ «οὐδαμῶς,» ἔφη: «καὶ γὰρ ἐὰν ἰδιώτης ἧς

καὶ πένης, οὐδέν σε κωλύσει μύστην

γενέσθαι. Ἐὰν γάρ τις τοῖς μεγάλοις

μυστηρίοις τελεῖσθαι βούληται, πρῶτον

μὲν δεῖ αὐτὸν ἀεὶ ἐν τῇ εὐθείᾳ ὁδῷ

τ βαδίζειν, ἵνα δίκαιος καὶ καθαρὸς ἧ: ἐὰν

᾿ γὰρ μὴ ὦμεν καθαροὶ τὴν ψυχὴν καὶ τὴν

γνώμην, οὐ δυνάμεθα προσχωρεῖν ταῖς

ἱεραῖς τελεταῖς. Ἵνα δὲ οἱ μύσται ὅλως

καθαροὶ ὦσιν, πολλὰς ἡμέρας νηστεύουσι

᾿ καὶ ἀπέχονται τῶν ἀφροδισίων. Τῇ δὲ

᾿ δευτέρᾳ τῶν μυστηρίων ἡμέρᾳ οἱ μύσται


ἐν τῇ θαλάττῃ καθαίρονται, καὶ δεῖ


αὑτοὺς χοιρίδιον σφάξαι. ᾿Αλλ᾿ οὐ πολλή


ΟἈρίϊο!ο Χ ΧΙ

τ Φ


ὦ « εἰμι ὧμεν


ΐ »

ἧ ὥσι(ν)


ὁ ἰδιώτης (τοῦ ἰδιώτου) : ὁ

ἄνθρωπος ὃς ἰδίᾳ βίον ἄγει


κωλύω «Ὁ ἑάω ᾿ ΝΝ


τελέομαι : μύστης γίγνομαι |

εὐθύς, -εἴα, -ὑ -- ὀρθός


ἐὰν... μὴ ὦμεν


νηστεύω : ἀπέχομαι τοῦ ἐσ


᾿Αφροδίσιος, -, -ον « ᾿Αφρι

τὰ ἀφροδίσια (τῶν ἀφροδῖς

: αἱ ἡδοναὶ τῆς ᾿Αφροδίτης


γι}


ἡ ᾿Αφροδέτη (τῆς ᾿Αφροδίτη

: ἣ τῶν ἐρώντων θεά ᾿


ὁ μύστης τὸ χοιρίδιον σφά

τὸ χοιρίδιον (τοῦ χοιριδίοι

: ὁ μικρὸς ὗς


ο΄ ἀφ-ΐημι


“-᾿

ἔπϑψτει ὰ

ὁ μυσταγωγός


τ΄ (τοῦ μυσταγωγοῦ) :

ὁ ἄνθρωπος ὃς τοὺς μύστας


ἄγει (« μύστης Ἑ ἄγω)

ἀφ-ίεσαν « ἀφ-ίημι (ὑπρενΓ)


Ὁ καττις γόχπ

ἀφ-εῖσαν « ἀφ-ίημι (αο5)

μυέω : μύστην ποιῶ

μυέομαι : μύστης γίγνομαι,

᾿ τς τελέομαι


πε! ΚΠ ΝΠ

᾿ πο

Π ἡ ἢ τὰ τ


ἀφ-είς, -εῖσα, -ἐν (αοπ ραν.)


μᾶς,


ἐστιν ἡ δαπάνη. Διὰ τοῦτο σχεδὸν πᾶσι,

ἐὰν μόνον καθαροὶ τὰς χεῖρας καὶ τὰς 50

ψυχὰς ὦσιν. καὶ Ἕλληνες τὴν φωνὴν

τυγχάνωσιν ὄντες, ἔξεστι τῶν τελετῶν

μετέχειν. Οἱ μὲν γὰρ ἱερῆς ἀφιᾶσι

τελεῖσθαι καὶ τοὺς μὴ ᾿Αττικοὺς ὄντας,

ἐάνπερ ᾿Αττικὸν ἔχωσι μυσταγωγόν. Οὐχ 0:

οὕτω δὲ πάλαι ἦν: οὗ γὰρ ἀφίεσαν τότε

οἱ ᾿Αττικοὶ τοὺς ξένους μετέχειν τῶν

μυστηρίων. Λέγουσι γὰρ ὅτι οὐδὲ αὐτὸν

τὸν Ἡρακλέα ἀφεῖσαν μυεῖσθαι, καὶ διὰ

τοῦτο τὰ μικρὰ μυστήρια κατέστησαν, ἃ τυ

τοῦ ἦρος γίγνεται ἐν ᾿Αθήναις. Ἐὰν δέ

τις τοῖς μεγάλοις μυστηρίοις τελεσθῇ,

ἀφεὶς τὰ ἀνθρώπινα, καὶ πρὸς τοῖς θεοῖς

γενόμενος, μόνος, ὅτἔρχεται εἰς “Αιδου,

ζῇ τοῖς δ ἄλλοις πάντα ἐκεῖ κακά ἐστιν.» "15

Ὁ μὲν οὖν Φίλιππος πολλὰ ἔτι ἐβού-

λετο ἐρωτᾶν, ὁ δὲ πρόπολος, «νῦν μέν σε


ἀφίημι,» ἔφη, «τῷ πατρὶ διαλέγεσθαι' χρὴ


καὶ παρασκευάζειν ὅσα


ἥ τήμερον γάρ ἐστιν ἡ ἐσχάτη τῶν

μυστηρίων ἡμέρα, καὶ πολλὰ δεῖ ποιεῖν.»

Μετὰ δ᾽ οὐ πολλοῦ ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ τελεσ-

" τηρίου ἱερεύς τις καί, ἐπαγγείλᾶς τὸ τῶν

μυστηρίων τέλος, πάντας ἀφῆκεν: οἴκαδε

ΒΕ... ἕκαστος ἀπῇ δανηεν σλρε τατον Ενα

οἷ - δεραομι δα ΕἸ ᾧ

Ὁ μὲν οὖν Φίλιππος καὶ ὁ Δικαιόπολις,

χαίρειν κελεύσαντες τὸν πρόπολον, ἐκείνην

τὴν νύκτα ἐν καταγωγίῳ τινὶ διενυκτέ-

ρεῦσαν ἐν Ἐλευσῖνι: ἅμα δὲ τῇ ἡμέρᾳ

τὸ αὖθις ὁρμησάμενοι οἴκαδε ἔσπευσαν.

Κατὰ δὲ τὴν ὁδὸν καθίσαντες ὀλίγον

χρόνον ἀνεπαύοντο. Ὁ μὲν οὖν Δικαιό-

πολις τῷ παιδί, «βούλομαι δή,» ἔφη, «ὡς

τάχιστα εἰς ἄστυ ἀφικέσθαι, καὶ πολίταις

τ τισὶ διαλέγεσθαι. Ἐν γὰρ τῷ ἐν Ἐλευσῖνι


Ι


ἱερῷ οὐκ ἐξῆν περὶ μὴ ὁσίων λέγειν,

κωλυόντων τῶν ἱερέων. Διὰ τοῦτο οὔπω

ἐπίσταμαι διὰ τί οἱ Κορίνθιοι ἀγανακτή-


σαντες ἡμῖν λίθοις οὕτω δεινῶς προσέβα-


ἉΑ


ἜΝΙ πὸ


ἐπ- αγγέλλω τ ὗν


ἜΝ


επππ- - ὅσῃ


πο


ἀφ-ῆκεν « ἀφ-ίημι (ἀο")


(αρίίοϊο ΧΧΙ |


(αρίίοιο ΧΧῚ


εὐὐρδ

ἢ


ἐκκλ'


“ν΄


Πρὸς τὴν Πύκνα

σπεύδουσιν ἵνα εἰς τὴν

ἂν ἐν καιρῷ


παρῶσιν.


λον.» «Προσέτι δέ,» ἔφη ὁ Φίλιππος, «δεῖ γ0

ἡμᾶς σπεύδειν οἴκαδε: τὴν γὰρ μητέρα

καὶ τοὺς ἄλλους αὖθις ἰδεῖν βούλομαι,


ὦ πάτερ.» Ὅμως δὲ ὀλίγον χρόνον ἔμενον

πρὸς τῇ ὁδῷ ἀναπαυόμενοι, ἄρτον τε

ἐσθίοντες καὶ ὕδωρ πίνοντες. να πεῦν

᾽ εἰν ἡπτεγὴ πε ἫΝ ἢ "πὶ


ἘΣ Ε "ππῇ ΠΣ


πς ΒΈΚΚΛΗΣΙΑ Ὁ,


Οὐ πολλῷ δὕστερον ἀναστὰς ὁ Δι-

καιόπολις τῷ Φιλίππῳ, «ἀνάστηθι, ὧ

παῖ.» ἔφη: «καιρὸς γάρ ἐστι πορεύεσθαι.

Εὐθὺς οὖν σπεύδωμεν πρὸς τὴν πόλιν.»

Ὁρμήσαντες οὖν δι ὀλίγου πολλοῖς ἐνε- "


τύγχανον αὐτουργοῖς ᾿Αθήναᾶζε πορεῦο-


“πὶ παῖδ] "---Ὁ

παρ ιν :


μένοις. Ὁ οὖν Δικαιόπολις γέροντί τινι

προσχωρήσᾶς, ὃς ἐγγὺς αὑτοῦ ἐβάδιζεν,

ἥρετο τίνος ἕνεκα τοσοῦτοι ᾿Αθήναζε

᾿ σπεύδουσιν. Ὁ δέ, «τί λέγεις, ὦ ἄνθρωπε;:»

ἔφη. «ἾΑρα τοῦτο ἀγνοεῖς, ὅτι τήμερον

ἐκκλησία γενήσεται; Πάντες οὖν πρὸς τὸ

ἄστυ σπεύδομεν τούτου ἕνεκα, ἵνα ἐν τῇ

ἐκκλησίᾳ τῶν ῥητόρων ἀκούωμεν.

᾿'Πράγματα γὰρ μέγιστα τῷ δήμῳ πρό-

κειται περὶ ὧν χρὴ βουλεύεσθαι.» Ὁ δὲ

Δικαιόπολις: «᾿Αλλὰ τίνα δὴ πρόκειται

τῷ δήμῳ, ὦ γέρον;» Ὁ δέ: «᾿Αλλὰ τίς τοῦτο

ἀγνοεῖ, ὅτι χρὴ βουλεύεσθαι πότερον


᾿ πόλεμον ποιησώμεθα πρὸς τοὺς Πελοπον-


νησίους ἢ εἰρήνην σώσωμεν;» ἘᾺΝ,


ΠΝΝ Βαδῦ.

Ε΄, ο καὶ τὸ

Ὁ δὲ Δικαιόπολις « Αλλὰ τί νέον


ἐγένετο; Πάλαι γὰρ ἐχθροί εἰσιν οἱ

Πελοποννήσιοι ἀλλ᾽ οὐκ εἰς πόλεμον

' κατέστημεν, ἀλλὰ μένουσιν αἱ σπονδαί.


Διὰ τί οὖν νῦν γε δεῖ περὶ τοῦ πολέμου


ΩΣ


μ-


ἯΝ


ΚΒΡΙΌΟΙΟΧΧΙ


μαρία πο ΡαμΙ͂ν ΔΑ


ΝΕ

πρό-κειμαι


βουλεύομαι : ἐνθυμοῦμαι τί

δεῖ ποιεῖν μόνος ἢ

διαλεγόμενος ἄλλοις


ὃ γέρων, ὦ γέρον


Ὅν τπιαα δ.

πότερον πόλεμον ποιησώμεθα...

ἢ εἰρήνην σώσωμεν;


μ


- κ"

δὲ


-.- υαϑυὰα

5" Ε" --

ππν τ τοι

αἱ σπονδαί (τῶν σπονδῶν)

: σπονδὰς ἐποιοῦντο οἱ

Ἕλληνες ὅτε εἰρήνην

ἐποιοῦντο πρὸς ἀλλήλους

ΝΟΣ


Μ᾽


᾿

τ “διακρίνω : βουλεύομαι


οἱ πρέσβεις (τῶν πρέσβεων) : οἱ


ἀφ τε « ἀφ-ἴημι (αον: οοηζ.}

ἀφ-τέναι « ἀφ-ίημι (ργεΣ. ἐπ)


ΟἈρίϊοιο ΧΧῚ ͵. ἜΝ.


ἄγγελοι ἐκ πόλεώς τινος͵

ψξι

εμαανν Ξαᾷ ἀϑωϊ κα

πεν


αὐτόνομος, -ον « αὑτός ]

Ἢ νόμος (-- ἐλεύθερος)


᾿ 5

“μυρίοι, -αι, -α -- πλεῖστοι

ΟΡ


ὃ πρύτανις (τοῦ πρυτάνεως) Ὁ

οἱ πρυτάνεις ἦσαν οἱ


διακρίνειν;» Ὁ δὲ γέρων" «᾿Αλλὰ καὶ

τοῦτο ἀγνοεῖς, ὅτι πρέσβεις νεωστὶ

ἔπεμψαν οἱ λακεδαιμόνιοι οἱ ταῦτα

εἶπον: “Λακεδαιμόνιοι βούλονται τὴν εἰ-

ρήνην εἶναι: εἰρήνη δἔσται, ἐὰν τοὺς

Ἕλληνας αὐτονόμους ἀφῆτε"; Κελεύ-

οὐυὔσιν οὖν ἡμᾶς τὴν ἀρχὴν ἀφιέναι. Τοῦτο

οὖν βουλεύεσθαι δεῖ, πότερον τὴν ἀρχὴν

ἀφῶμεν ἢ πόλεμον πρὸς τοὺς Πελοπον-

νησίους ποιησώμεθα.» Ὁ δὲ Δικαιόπολις,

«ὦ Ζεῦ,» ἔφη: «τοὐτἔστιν ἐκεῖνο. Νῦν γὰρ

ἐπίσταμαι διὰ τί οἱ Κορίνθιοι εἰς ὀργὴν

καταστάντες προσέβαλλον ἡμῖν, γνόντες

ὅτι ᾿Αθηναῖοί ἐσμεν. ᾿Αλλὰ σπεύδωμεν.

ὦ παῖ, ἵνα ἐν καιρῷ παρῶμεν»,

"ἢν πμειϊοῦ αν δὲ δὲ“ "

Εὐθὺς οὖν ὥρμησαν καὶ εἰς τὰς πύλας

ἀφικόμενοι πρὸς τὴν Πύκνα ἔτρεχον. Ἐκεῖ

δὲ ἤδη συνηγείρετο ὁ δῆμος καὶ μῦρίοι

παρῆσαν, τοὺς πρυτάνεις μένοντες. ͵


Διὀλίγου δ᾽ εἰσιόντες οἵ τε πρυτάνεις καὶ

Νὰ ὦ ἘΝ Ἢ


μετέχοντες τῆς βουλῆς


ὁ ἐπιστάτης καὶ οἱ ἄλλοι βουλευταὶ ἐκάθιζον.

Ἔπειτα δὲ ἐσίγησαν μὲν οἱ παρόντες, ὁ δὲ


ἱερεὺς πρὸς τὸν βωμὸν προσελθὼν τό τε


τ ἱερεῖον ἔθυσε καὶ τοῖς θεοῖς ηὔξατο, ἵνα τῷ

δήμῳ εὐμενεῖς ὦσιν. Ἐνταῦθα δὴ ὁ μὲν

ἐπιστάτης τὸν κήρυκα ἐκέλευσε τὸ

προβούλευμα ἀναγνῶναι. Ὁ δὲ κῆρυξ τὸ

προβούλευμα ἀναγνοὺς τὸν δ σμον, ἤρετο


Ε


πὶ πότερον δοκεῖ εὐθὺ ἘΚ τοτε ἢ χρὴ


ἀαθαιν ᾿ Ν


πρότερον βουλεύεσθαι περὶ τοῦ πράγματος.

Ὁ δὲ δῆμος ἐχειροτόνησε, δηλῶν ὅτι πάντες

βούλονται περὶ τοῦ πράγματος βουλεύεσθαι

τοσούτου ὄντος. Ἐνταῦθα δὴ ὁ κῆρυξ εἶπεν.

«Τὶς ἀγορεύειν βούλεται;» Τῶν οὖν ῥητόρων

πολλοὶ πρὸς τὸ βῆμα παριόντες ἠγόρευον,

ἄλλοι μὲν λέγοντες ὅτι χρὴ πολεμεῖν, ἄλλοι

δὲ ὅτι οὐδὲν χρὴ ἐμπόδιον εἶναι τῆς εἰρήνης.


ΚἌὭΡΠΟΙΟ ἈΧΙ |


ὁ ἐπιστάτης (τοῦ ἐπιστάτου)

: ὁ ἄρχων (τῆς ἐκκλησίας)


τᾶς, ταβεοτνάθκησμι

ποῖοι (ὃς τὲ“ ΦῚ Ὶ


τὸ προβούλευμα (τοῦ

προβουλεύματος) : ἐκεῖνο ὃ ὁ |

πρυτάνεις βουλεύσαντες

διέκρινον

-


ὁ κῆρυξ τὸ προβούλε ὑμο

ἀναγιγνώσκει


ψηφίζομαι : οἱ πολῖται

ψηφίζονται ἵνα βουλεύωνται

περί τινος τῆς πόλεως κοινοῦ

πράγματος


χειροτονέω : τὴν χεῖρα αἴρω

ὡς ψηφίσων

᾿


Ε ΒΒ ΝΒ


Ε

ἀγορευοι διὸ πσίᾳ λόγο

ποιοῦμαι

δὰ ΗΝ ϑα). ΒΝ. |

ππσασε

ἐμπόδιον εἶναί τινος -

: ἐμποδίζειν τι

ἐμπόδιος, -ον ᾿ς


πα ΜΕ ΟΣ ΟΜΝ “τ

δυὺδιρι κοι


Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ Ὁ)...

Ε... δὲ παρελθὼν Περικλῆς ὁ


Ξανθίππου, ἀνὴρ κατ ἐκεῖνον τὸν χρόνον


πρῶτος ᾿Αθηναίων, λέγειν τε καὶ πράσ-

σειν δυνατώτατος, παρΐνει τοιάδε: «Τῆς

μὲν γνώμης, ὦ ᾿Αθηναῖοι, αἰεὶ τῆς αὐτῆς

ἔχομαι, μὴ εἴκειν Πελοποννησίοις. Δῆλον

γάρ ἐστιν ὅτι οἱ Λακεδαιμόνιοι καὶ πρό-

τερον καὶ νῦν ἡμῖν ἐπιβουλεύουσιν. Ἐν

μὲν γὰρ ταῖς ξυνθήκαις εἴρητο ὅτι χρὴ

δίκας μὲν τῶν διαφορῶν ἀλλήλοις διδόναι

καὶ δέχεσθαι, ἔχειν δὲ ἑκατέρους ἃ


ἔχομεν: νῦν δὲ οὔτε δίκας αὐτοὶ ἤτησαν


ἔἴρητο “γα ἀδίϊο, 5 ὲ ΝΝ


ΟἈρίίοιο ΧΧΙ


Ὁ Περικλῆς παρήνει τοιάξ

«Τούτους ἀποπέμπωμεν,

ἀποκρινάμενοι αὐτοῖς ὅτι

τὰς πόλεις αὐτονόμους

ἀφήσομεν ἐὰν καὶ ἐκεῖνοι

ἀφῶσι τὰς πόλεις ἃς

ὑπηκόους ἔχουσιν.»


᾿


ὑπήκοος, -ον « ὑπακούω


μον ταὶ


ταν δας νν


ἔχομαι τῆς αὐτῆς γνώμης

: μένω ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ


ΠῚ

ἣ συνθήκη (τῆς συνθήκης)

: ἐκεῖνο ὃ συν- τιθέασι οἱ

εἰρήνην πρὸς ἀλλήλους

ποιούμενοι

ἑκάτερος, -ἄ, -ον ;: ἕκαστος

δυοῖν


Οαρίτοιο ἢ ΧΧΙ


πε μον ὅλα συμ ΠῚ) ἡ

Ει.- ΠΕ Ὡ

ΠΡΟ ΤΕ ἸΟΣΗΝΗ͂


᾿

᾿ τὸ ἔγκλημα (τοῦ ἐγκλήματος :

ἐκεῖνο οὗ αἴτιόν τινα εἶναι


να"


"

» πε


-ἐς εν ἰσχῦρός


ο΄ ἀσθενής,


οὔτε ἡμῶν διδόντων δέχονται, ἀλλὰ

βούλονται πολέμῳ μᾶλλον ἢ λόγοις τὰ

ἐγκλήματα διαλύεσθαι. Πολλά τε γὰρ

ἄλλα ἡμῖν ἐπιτάσσουσι, καὶ οἱ τελευταῖοι

οἵδε ἥκοντες ἡμᾶς κελεύουσι τοὺς 1

Ἕλληνας αὐτονόμους ἀφιέναι. Ἐγὼ οὖν

ὑμῖν παραινῶ μηδὲν εἴκειν ἀλλὰ τὴν

ἀρχὴν σῴζειν καὶ πολεμεῖν παρασκευ-


ἀξεσθασσταν ΕΗ ΚΖ ἘΠ ἴα: σαπα-


ΗΝ ΠΝ "ἃ ἘΠΕ


«Ἐὰν δὲ ἐς πόλεμον καταστῶμεν, τὰ την

τοῦ πολέμου οὐκ ἀσθενέστερα ἕξομεν'

γνῶτε γὰρ ἀκούοντες" αὐτουργοὶ γάρ


εἰσιν οἱ Πελοποννήσιοι, καὶ οὔτε ἰδίᾳ


᾿ οὔτἐν κοινῷ χρήματά ἐστιν αὐτοῖς. Καὶ


οἱ τοιοῦτοι οὔτε ναῦς πληροῦν οὔτε πεζὰς ")

στρατιὰς πολλάκις ἐκπέμπειν δύνανται"

οὐ γὰρ ἐθέλουσιν ἀπὸ τῶν κλήρων πολὺν

χρόνον ἀπεῖναι, καὶ τὰ χρήματα δεῖ ἀπὸ

τῶν ἑαυτῶν ἐσφέρειν. Μάχῃ οὖν μιᾷ πρὸς


ἅπαντας Ἕλληνας δυνατοί Ε εἰσιν. οἷν


᾿


Πελοποννήσιοι καὶ οἱ ξύμμαχοι ἀντέχειν,

πόλεμον δὲ χρόνιον ποιεῖσθαι πρὸς ἡμᾶς

ἀδύνατοι. νν τΑδὴ ἸῪν ἀὐνὰ ν:

ἢιν.......0. ὄνον ραμμβύμονι

«Ἡμεῖς γὰρ τῆς θαλάσσης κρατοῦμεν.


τ Καὶ ἐὰν ἐπὶ τὴν χώραν ἡμῶν πεζῇ ἴωσιν,

ἡμεῖς ἐπὶ τὴν ἐκείνων πλευσόμεθα. Μέγα

γάρ ἐστι τὸ τῆς θαλάσσης κράτος. Πόλιν

γὰρ οἰκοῦμεν νήσῳ ὁμοίαν ἣν οὐδεὶς

πολέμιος δύναται λαβεῖν. Χρὴ οὖν τὴν

τ μὲν γῆν καὶ τὰς οἰκίας ἀφεῖναι, τὴν δὲ


θάλασσαν καὶ τὴν πόλιν φυλάσσειν.

“πῇ πα ᾽ν


ΝΣ


Νῦν δὲ τούτοις ἀποκρινάμενοι ἀπο-

πέμπωμεν ὅτι τὰς πόλεις αὐτονόμους

ἀφήσομεν ἐὰν καὶ ἐκεῖνοι ἀφῶσι τὰς

πόλεις ἃς ὑπηκόους ἔχουσιν, δίκᾶς τε ὅτι


ἐθέλομεν δοῦναι κατὰ τὰς ξυνθήκας,


πολέμου δὲ οὐκ ἄρξομεν, εἰ δὲ ἄρξουσιν

μασι ἴω


ἐκεῖνοι, ἀμυνούμεθα.


ΟἸρίϊοϊο ΧΧΙ |


χρόνιος, -ἅ, -ον ; ὃς πολὺν


χρόνον μένει .


ΠΡῚΝ οςςςς

-- τούτους ἀποπέμπωμεν.

αὐτοῖς ἀποκρινάμενοι ὅτι..

᾿ μδν- ,

ϑμεαῤυθον


"


ΝΞ “

᾿


ἩεμΝ μἶρει ἀρᾷ


προ" σον

-" -- ἸΌΝ


οἱ ἐπιγιγνόμενοι εὉ

οἱ πρόγονοι

- ἈΒΈΆΡΦΙΡΥΟΙ

᾿


"

πὰρ Βα 5 ρα

Η

Ἐνο τν τοῖν

φράζω -- λέγω


᾿ πρεσβεύω « πρέσβεις

(Ξ- ἀγγέλλω τι ἐκ τῆς ἐμῆς

πατρίδος)


«Ταῦτα δὲ ἐπίστασθαι χρή, ὅτι ἀνάγκη

ἐστὶ πολεμεῖν, καὶ ὅτι ἐκ τῶν μεγίστων

κινδύνων καὶ πόλει καὶ ἰδιώτῃ μέγισται

τἱμαὶ περιγίγνονται. Οἱ μὲν πατέρες ὑμῶν

τοῦς τε βαρβάρους ἀπεώσαντο καὶ ἐς τὴν

νῦν δύναμιν προήγαγον τὴν πόλιν, ὑμᾶς

δὲ οὗ χρὴ αὐτῶν κακίονας γίγνεσθαι,

ἀλλὰ τούς τε ἐχθροὺς παντὶ τρόπῳ

ἀμύνεσθαι καὶ τοῖς ἐπιγιγνομένοις τὴν

ἰβ!,

ΤΥ τ τὴ Ξεβησνν, ϑδεψιδν ψήρν υὶ


Ὁ μὲν οὖν Περικλῆς τοιαῦτα εἶπεν, οἱ


πόλιν μὴ ἐλάσσονα παραδοῦναι.»


δὲ ᾿Αθηναῖοι νομίσαντες αὑτὸν ἄριστα

παραινέσαι, ἐψηφίσαντο ἃ ἐκέλευε, καὶ

τοῖς Λακεδαιμονίοις ἀπεκρίναντο κατὰ

πάντα ὡς ἔφρασεν. Οἱ δὲ πρέσβεις

ἀπεχώρησαν ἐπ᾿ οἴκου καὶ οὐκέτι ὕστερον

ἐπρεσβεύοντο. αν δαοδευνα τ τι


ἀπμρυνμουκε. ἀὰ Τυοίαϊάς, 1. 140-146

ἀκωναι


το}


το


Ἶ


 Ξ --


ΕΗ υυς-


-


καρπό ΔΚι


Εποροϊσίο 216 ἜΝ. . . ἑὀΦΨθεἶξιννῖ

᾿όρβοῖο ἃ νοοὸ αἰΐα ὁ ᾿Ιγαμοοίο:

Ι. Οἱ ἔμποροι πρὸς τὸν λιμένα ἱέμενοι ναῦν ἐζήτουν μέλλουσαν πρὸς

τὰς ᾿Αθήνας πλεύσεσθαι.

2. Οἱ μὲν πρέσβεις εἶπον: «Τὴν ἀρχὴν ἄφετε ἐλευθέραν, ὦ ᾿Αθηναῖοι,

εἰ βούλεσθε τὴν εἰρήνην εἶναι.»

3, Ὁ δὲ Περικλῆς τοῖς ᾿Αθηναίοις παρήνεσε τὴν ἀρχὴν μὴ ἀφεῖναι.

4. Τῶν Πελοποννησίων τῇ ᾿Αττικῇ προσχωρούντων ἔδει τοὺς αὐτουργοὺς,

τὰς οἰκίας ἀφέντας ἐς τὸ ἄστυ ξυνελθεῖν. Σ τὴς

Οὗτος ὁ δοῦλος δεῦρο ἱέμενος ἦλθεν ὅπως ἡμᾶς ἐκ κινδύνου σώσῃ.

6. Οἴκαδε οὖν ἱέμενοι τὸν πατέρα αἰτῶμεν αὐτὸν ἐλεύθερον ἀφεῖναι.

7. Ἢ μὲν γυνή, «μὴ ἀφῇς τὸν δοῦλον, ὦ ἄνερ.» ἔφη.

8, Ὁ δὲ ἀνὴρ τὸν δοῦλον ἀφεὶς ᾿Αθήνᾶζε ἵετο ἵνα ἄλλον δοῦλον ὠνῆται.

εατειδὴ ἡδέιμαν ϑιν βαρ ταήντιμο γῇ πη πο ἢ


Ενογοϊίο 21

ΓΟΙῸ . δ! ΠΟΤῚ

Τραάιοοίε ἐπ γε: ᾿ὸὸὉὌὁἘὌὁὃὁὅΨΕέΠΨΕΨΕΨἜΕΠοὈοὌὀρἐἔοὄο»νγψα Ξ πω.


ΠΡΩΝ

1. Ῥογίοϊο οοπϑρ!!ὸ ΔΡῚ: αἰοηϊοβὶ ἀϊ πο τἰπιιηΖίαγο 81} ἵπηροο. ὃ ᾿

2, ΟἿ᾽ αἰοηϊοϑὶ πο τ πιηΖίάγοπο ἃ}} ἸΠΊρΟΓΟ, ΠΊὰ 51 ργοραγάνδηο ἃ [ὯΓ ἃ στιογγα..

3, 1] οοπίδαϊπο, αἰ τοιἀπάοβὶ (μδαΐε ἕημι), τογηὸ ἃ οαδᾶ ἃ αἶγο ἃ 5:8 πιορ!ϊο.

οὔ οοβογα δοοδάιίο.

4. 1 ἀβοογοπιο Πθοτὶ σ]] 5ο ϊανὶ, 56 (ἐᾶν οοἱ οοπϑίμπεϊνου ἀ06}} ἀΐσοπο α᾽65-᾿


τς Β56Γ Αἰβροβί! δά αἰυίατοί. προ πα τη, » δ νυϊδακην εὐ δταὶ ὑἱ ΨΠΙ -


Δορβεῖ χιθσίο Βγαηο (Γαΐ, οοη αὐαϊαπιθμῖί, ἐα Τιοϊαϊάο, 1]. 14 ὁ 16- 17),

Ροὶ γἱϑροπάειε αἰϊὸ ἀοπιαπάε. Ι


᾿ κ αὐρπηηιόσσπάαμι

ΟΙ ΑΥ̓ΤΟΥΡΓΟΙ ΑΝΙΣΤΑΝΤΑῚΙ


Οἱ δὲ ᾿Αθηναῖοι ἐπείθοντό τε τῷ Περικλεῖ καὶ ἐσεκομίζοντο ἐκ τῶν.

ἀγρῶν παῖδας καὶ γυναῖκας καὶ τὴν ἄλλην κατασκευὴν ἣ κατοἶκον. Ι

ἐχρῶντο: πρόβατα δὲ καὶ ὑποζύγια ἐς τὴν Εὔβοιαν ἔπεμψαν καὶ τὰς

νήσους τὰς ἐπικειμένας. Χαλεπὴ δὲ αὐτοῖς ἐγίγνετο ἡ ἀνάστασις, διότι.

αἰεὶ εἰώθεσαν οἱ πολλοὶ ἐν τοῖς ἀγροῖς οἰκεῖν. Ἐβαρύνοντό τε οἰκίας,

τε καταλείποντες καὶ ἱερά, δίαιτάν τε μέλλοντες μεταβάλλειν. Ἐπειδὴ δὲ, Ϊ

ἀφίκοντο ἐς τὸ ἄστυ, ὀλίγοις μέν τισιν ὑπῆρχον οἰκήσεις: οἱ δὲ πολλοὶ

τά τε ἔρημα τῆς πόλεως ᾧκησαν καὶ τὰ ἱερά. Καὶ κατεσκευάσαντο,

καὶ ἐν τοῖς πύργοις τῶν τειχῶν πολλοὶ καὶ ὡς ἕκαστός που ἐδύνατο.

Οὐ γὰρ ἐχώρησε ξυνελθόντας αὐτοὺς ἡ πόλις, ἀλλ᾽ ὕστερον δὴ τά τε,

Μακρὰ τείχη ᾧκησαν καὶ τοῦ Πειραιῶς τὰ πολλά. Ἐπὶ πον π.ἢ


[ἐσ -κομίζομαι ρογίο ἀεπίνο (πα εἰ ἃ) ἣ κατασκευή πιο  ]ὶ, αἱ ΓΕ ΖΖὶ, πιασϑονί-

Ζζὶο τὰ ὑποζύγια ῥεσηίε (α κοπια ἣ ἀνάστασις ἐνασίοοο εἰώθεσαν ἐγαπο αρὶ


᾿ΠΠόΠν ὃ ἕἔ8ἕ89 ἃ !


(Ἀρίϊοϊο ΧΧΗ


πόλεμον καταστῶμεν' ὁ γὰρ


Ἰ ᾿ς"

᾿ Φοβοῦμαι μὴ δι ὀλίγον εἰς

“το,


ο νεᾶνίᾶς τὴν γυναῖκα


δηπρε με χαίρειν κελεύει.

᾿ δρυν ἡ ὀώδίων


φοβοῦμαι μὴ... εἰς πόλεμον

καταστῶμεν : φοβοῦμαι: ἴσως

γὰρ εἰς πόλεμον

καταστησόμεθα


ἡ ἀνάστασις (τῆς ἀναστάσεακχ) :

τὸ μετα-φέρειν πάντα τὰ


πεν ος δὲ τῆς ἐκκλησίας καὶ


τῶν πολιτῶν ἀπιόντων, ὁ Δικαιόπολις,

«ὄγε δή, ὦ παῖ,» ἔφη: «οἴκαδε σπεύδωμεν

ἵνα τῇ μητρὶ ἅπαντα τὰ γενόμενα ἐξ-

ηγώμεθα.» Τάχιστα οὖν ἐπορεύοντο καὶ


ἤδη νυκτὸς γενομένης εἰς τὴν οἰκίαν ἀφί


τ. 'πππ πὰ

᾿ πον πριν πὰ

᾿ς Τοῦ δὲ Δικαιοπόλιδος κόψαντος τὴν


κοντο. ᾿ς

θύραν, ἐξῆλθεν ἡ Μυρρίνη, καὶ τὸν Φίλιπ


πον ἰδοῦσα ὑγιῆ τὄντα καὶ βλέποντα καὶ

τὸν ἄνδρα ζῶντα καὶ καλῶς ἔχοντα.


πρῶτον μὲν ἀνέκραγε καὶ ἀκίνητος ἔμει


(Οαρίτοϊο ΧΧΗ |


νε, ὥσπερ βλέπουσα θεῖόν τι καὶ θαυμασ-


τὸν τέρας ἐξαίφνης φαινόμενον: ἔπειτα

Ἴ δὲ ἀνέλαβεν ἑαυτήν, καὶ περιβαλοῦσα τῷ

υἱῷ χεῖρας καὶ οὐ παυομένη αὐτὸν φι-

λοῦσα ἠσπάζετο καὶ πολὺν χρόνον χαί-

βουσα ἐδάκρῦεν: ἠσπάζετο δὲ καὶ τὸν

᾿ φίλον ἄνδρα, οὐχ οἵα τοῦσα τὰ δάκρυα

ἢ κατέχειν. Ἐκάλεσε δὲ μεγάλῃ τῇ φωνῇ

τοὺς ἄλλους πάντας, τήν τε Μέλιτταν καὶ

τὸν πάππον καὶ τὸν Ξανθίᾶν, καὶ πολλὰ

ἅμα ἐπυνθάνετο παρὰ τοῦ ἀνδρὸς καὶ τοῦ

παιδός, βουλομένη γιγνώσκειν τί ποτε


τ ἐγένετο ἐν τοσούτῳ χρόνῳ. Ὁ δὲ Δικαιό-


“ εἰσελθόντες ἐλούσαντό τε καὶ ἐδείπνη-


πόλις" «Κάμνομεν νῦν μάλα, μακρὰν ὁδὸν

πορευσάμενοι: βουλόμεθα δ᾽ οὖν πρῶτον

μὲν λούσασθαι καὶ δειπνῆσαι: ἔπειτα δὲ


πρὸς πάντα ἀποκρινούμεθα.» Ὡς δ᾽ οὖν


σαν, ὁ μὲν Φίλιππος πάντα ἐξηγεῖτο ὅσα

ἐγένετο ἐν τῇ ὁδῷ καὶ ἐν τῷ ᾿Ασκληπιείῳ:


ἡ δὲ ἔφρῖττε μὲν ἀκούουσα ὅσ᾽ ἔπαθον ὁ

ΓΝ


κείν παπαν ὩΩΜΟω

πον

"πα΄ ᾿

: ᾿

πο]

᾿ ἅδι

᾿ Η

" Β

ε τς Σἢ


Οαρίϊοϊο ΧΧΗ


ΠΝ


ἢ ἍωΣ


ἀν-ίσταμαι « ἀνά-στασις


ἐπειδάν -- ἐπειδὴ ἄν

ἜΨΝ


ἡ οἴκησις (τῆς οἰκήσεως) --

ἡ οἰκία


ἀνὴρ καὶ ὁ παῖς, ἐτέρπετο δὲ ὁρῶσα νῦν

αὐτοὺς οἴκοι ὄντας καὶ εὖ ἔχοντας.

πο δεοσν........ὄὕ..

Ὁ δὲ Δικαιόπολις ἅπαντα ἐξηγεῖτο ὅσα

ἤκουσαν τῶν ῥητόρων ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ

ἀγορευόντων. «Οὕτως οὖν,» ἔφη, «φοβοῦ-

μαι μὴ δι ὀλίγου εἰς πόλεμον καταστῶμεν.

Χρὴ δὲ ἡμᾶς τῷ Περικλεῖ πειθομένους

ἅπαντα παρασκευάζεσθαι ὡς εἰς τὸ ἄστυ

ἀναστησομένους: ἐπειδὰν γὰρ οἱ Πελο-

ποννήσιοι εἰς τὴν ᾿Αττικὴν εἰσβάλωσιν,

ἀνάγκη ἔσται τὴν οἰκίαν καταλιπόντας

᾿Αθήναζε ἀναστῆναι.» Ἢ δὲ Μυρρίνη,

«οἴμοι,» ἔφη: «τί λέγεις, ὦ ἄνερ; Πῶς γὰρ

δυνησόμεθα τήν τε οἰκίαν καταλιπεῖν καὶ

τὰ πρόβατα καὶ τοὺς βοῦς; Καὶ εἰς τὰς

᾿Αθήνᾶς ἀναστάντες ποῦ δὴ οἰκήσομεν;

Οὐδεμία γὰρ ἡμῖν ὑπάρχει οἴκησις ἐν τῷ

ἄστει. ᾿Αλλ᾽ οὐ δυνατόν ἐστι ταῦτα πρᾶ-

βιαδηνκαπελ, σαταὴ πον υδαύγεν ϑήχδνα

ΠΕΡΙ Ὲ Ὁ ΟΥ̓ νι μνοι ἀσνγιυῦ δα


Ὁ δὲ Δικαιόπολις" «᾿Αλλ ἀνάγκη ἔσται,

ὦ γύναι, ταῦτα πρᾶξαι τούτων ἕνεκα:


τ ἐπειδὰν γὰρ οἱ Πελοποννήσιοι εἰς τὴν γῆν


Ι.

»


εἰσβάλωσιν, ἡμεῖς οὐ δυνησόμεθα αὐτοῖς

μάχῃ ἀντιστῆναι τοσούτοις οὖσιν: ὥστε

ὅστις ἂν ἔξω τῶν τειχῶν μένῃ ἀποθα-

νεῖται ὑπὸ τῶν πολεμίων’ συνελθόντες δὲ


εἰς τὴν πόλιν, πάντες ἀσφαλεῖς ἐσόμεθα


ἡμᾶς βλάπτωσιν, τὴν μὲν γῆν ἀφέντας καὶ


τὰς οἰκίας, τῆς δὲ θαλάττης καὶ πόλεως


υλακὴν ἔχοντας.» Ὧδι αἴσρμ. Βκὴμ.

ΠΝ κπὶ πων τάκ πὶ ππδΝ


Ταῦτα οὖν ἀκούσᾶσα ἣ Μυρρίνη σϊγή-

σᾶσα τῷ ἀνδρὶ ἐπείθετο, καίπερ φοβου-

μένη μὴ χαλεπὴ γένηται ἣ ἀνάστασις.

Πάντα οὖν τὸν χειμῶνα παρεσκευάζοντο


ὡς ᾿Αθήναζε ἀναστησόμενοι ἐπειδὰν

εἰσβάλωσιν οἱ Πελοποννήσιοι. ἽΛμα δ᾽ ἦρι

ἀρχομένῳ ἄγγελος ἀπὸ τῶν ᾿Αθηνῶν


ἀφίκετο λέγων ὅτι ἤδη συλλέγονται οἵ


Ξ-


καὶ οὐδεὶς κίνδυνος ἔσται μὴ οἱ πολέμιοι


ἀρίίοιο ΧΧΗ |


ἀνθ-ίστημι -- ἀντιτάττω

ἀνθίσταμαι (ἀντέστην)

5- ἀντιτάττομαι, ἀντέχω


Π “““- πὰ


πὸ τίνσαὶ


ὄπ. “ροΠὸὺὖῸὖῤὃΡΨὁἅὄρὅΘ Π ΠἠΡῸΡῸΡὃΡῸ


φοωσιι- ντια

ἐσυνπωνείι μ τη μένα, ὖ

θα μυϊμεεῖττ τε


ἔζευξα « ζεύγ-νῦ-μι

᾿ζεύγνῦμι τοὺς βοῦς : ζυγὸν

τοῖς βουσὶν ἐπιτίθημι

ἀναβιβάζω : ἀναβαίνειν ποιῶ


τε Λακεδαιμόνιοι καὶ οἱ σύμμαχοι εἰς

τὸν Ἰσθμόν ὁ οὖν Δικαιόπολις τὸν Φίλιπ-

πὸν καὶ τὸν Ξανθίᾶν ἔπεμψεν ὡς τὰ

ποίμνια εἰς τὴν Εὔβοιαν κομιοῦντας.

Ἔπειτα δὲ αὐτός τε καὶ ἣ Μυρρίνη τὴν

ἅμαξαν ἐξαγαγόντες πάνθ᾽ ὅσα φέρειν

ἐδύναντο εἰσέθεσαν. Πάντων δ᾽ ἑτοίμων

ὄντων ὁ Δικαιόπολις τοὺς βοῦς ζεύξας

τὸν πάππον πολλὰ ὀδυρόμενον ἀνεβίβα-

σεν. Τέλος δὲ ἥ τε Μυρρίνη καὶ ἣ Μέλιττα

αὐταὶ ἀνέβησαν. ἐβϑτρατῇν Ἡρδιβ ηνβενδιν


εἰσ βμ η δηδυν δος


ἈΠ τ τη ϑμδατυ τῆν,

ΗΝΝΝ ὅδ με.» Νι ἰπ, δέπ" --


ΞΡ ψἀπ ἐνόντα

μον φησ δε ἤθε ἀμ εν λ ιτεῖπν

᾿Ἰρόεθθδο δ᾽ δεν, ῥροκίν βῆ γέ ϑη

ΕΝ

᾿ ψόξχηκα ϑανϑεμιηρρήν ει πὐθνίνξι, ξὼ


ΩΝ ϑέδνν τ συνον βδῃ

ἐηβιυλι οὖν ὑπὸ νὴ πδυνλεκιε.


τ μάνα ὅκα λεῖτι ἰὰ δι ναι τ ΝΟ


ΠῚ π κα


Ὁ πάππος τὸν κλῆρον


δείξας, «ἰδού, ὦ παῖ,» ἔφη:

«τόδε τὸ χωρίον ἡμέτερόν

ἐστι καὶ πατρῷον.»


Ὁ ΠΑΠΠΟΣ ΟΥ̓Κ ΕΘΕΛΕῚ ΤΟΝ


Π ΚΛΗ͂ΡΟΝ ΚΑΤΑΛΕΙΠΝ ὁ ὃ 4


Ὁ δὲ πάππος ἐξαίφνης καταπηδήσας κατα-πηδάω


. ἀπὸ τῆς ἁμάξης καὶ τὸν κλῆρον δείξας, ᾿ ἔδειξα - δείκ-νῦ-μι : δηλῶ τὶ


"να οι κν ᾿ ἢ , χειρί

«ἰδού, ὦ παῖ,» ἔφη «τόδε τὸ χωρίον ᾿ τὸ χωρίον (τοῦ χωρίου 6

ΒΝΝΝΝ ᾿ αν , 1 ὁ κλῆρος μι

ἡμέτερόν ἐστι καὶ πατρῷον: ἦσαν γὰρ οὐ 'αμδι ἀπ|δ 1


πατέρες ἡμῶν πένητες μέν, οὐχ ἧττον

ἡμῶν, κτησάμενοι δὲ τόνδε τὸν κλῆρον

᾿ ἀεὶ εἶχον αὐτόν, ἀγρούς τε ἐργαζόμενοι πε


καὶ πρόβατα νέμοντες. Ἔδειξαν οὖν ἡμῖν


τίνα βίον. δεῖ ἡμᾶς ζῆν. Ἐγὼ μὲν οὖν

β ἡμᾶς ζῆν. Ἐγὼ μ ἷΝ “ἢ

ἐνταῦθα ἐγενόμην καὶ πρῶτον τὸ φς..


ΒΝ " - τὸ παράδειγμα

ἔβλεψα, καὶ τῷ τῶν πατέρων παραδεΐγ- τοῦ παραδείγματος) : ἐκεῖνο ᾧ


ὅμοιόν τι γίγνεσθαι δεῖ

ΝΙΝ ᾿

Π

5 Ν

᾿

"


" ᾿ς "


ΓᾺ Οαρίίοιο ΧΧΗ


Υ̓ -ν--

σιμὰ ᾧ ὑπό ΚΝ

ΨΑΡΕ  μῷρ νηϑεμαῃ ἄν ΚΑΒ ΩΝ


᾿ --." τηνε τον ΨΕΤΙΣ


ΡΟΝ


ἐδείκνῦν «

δείκνῦμι

᾿(ὠπιρει)


(τῆς πηγῆς)

ἀνα-δίδωμι --


᾿ ἀνα-χέω


ὩΣ κα τ Ν ᾿

ὑψηλός, -ἤή, -όν -- μακρός

δένδρεσι(ν) -- δένδροις


ἡ βοτάνη

(τῆς βοτάνης)


ἀλονα Γ}Ο ἡδίαπα


οὴρνοννςνς (τῆς διαίτης) :


ὁ τρόπος τοῦ βίου


᾿π πόσο

ΕΊΣ


ἀρπααυ τι.


ματι χρώμενος, ἐνταῦθα δι᾿ὅλου τοῦ βίου

κατέμεινα, οὗπερ ἔτυχον τάς τε βοῦς καὶ

τὰ πρόβατα ἔχων καὶ οἰκίαν οὐ μεγάλην

μέν, καλὴν δὲ ων

ΜῈ “" ὙΠΑΙδ τ. μἢ 8:


Ταῦτ᾽ εἰπών, καὶ μόλις τὰ δάκρυα


σχυρὰν. καὶ ἐμοὶ

ἱκανωτάτην.» ;

ι

κατέχων, ἐδείκνυ τοὺς ἀγροὺς τῇ χειρὶ

καί, «καλὸν δέ μοι φαίνεται,» ἔφη, «καὶ

αὐτὸ τὸ χωρίον’ διὰ μέσου γὰρ ποταμὸς

οὗ τρᾶχὺς διαρρεῖ, ὃς ῥᾷάδιός ἐστι

διαβῆναι βουσὶ καὶ πρόβασιν, τὸ δὲ ὕδωρ

πολὺ καὶ καθαρόν, τῆς πηγῆς ἐγγὺς

ἀναδιδούσης, καὶ πνεῦμα τοῦ θέρους ἀεὶ

διαπνέον: πολλοὶ δὲ καὶ πάγκαλοι λειμῶ-

νές εἰσιν ὑφ᾽ ὑψηλοῖς δένδρεσιν ἐν τοῖς

παρακειμένοις ὄρεσιν, καὶ ἐκεῖ πάντα τ"

μεστὰ βοτάνης ἀκμαζούσης δι ὅλου τοῦ

θέρους. Ὅστις ἂν ἐνταῦθα διὰ παντὸς τοῦ

βίου οἰκήσῃ οὐχ οἷός τἔσται τὴν δίαιταν

τοῦ βίου μεταβάλλειν, μάλιστά γε ἐὰν


γέρων ἦ, ὥσπερ ἐγώ βιμ Ἐπειδὰν γὰρ '


Φ0{ΦἜἜἜἜΈΈΝ. (αρίίοϊο ΧΧΗ |


εἰς ἄστυ ἴωμεν, ἀπορῶ, ἀποβλέπων εἰς


τὸν ἀγρόν, μισῶν μὲν ἄστυ, τὸν δ᾽ ἐμὸν


δῆμον ποθῶν. Ὁρῶ γὰρ ἐκεῖ, ἐπειδὰν

ημ ρω γὰβ


ἀφίκωμαι, οἰκίᾶς πολλὰς καὶ μεγάλας


ἔξωθεν

καὶ τεῖχος ἔξωθεν καρτερὸν καὶ οἰκήματά ᾿, καρτερός, -ἀ, -ὁν - ἰσχυρύς


τινα ὑψηλά, καὶ πλοῖα πολλὰ ὁρμοῦντα τὰν

᾿΄


ἐν τῷ λιμένι, καὶ δὴ καὶ πολὺν ὄχλον ἐν

"


ΜΝ ἜΝ ᾿ ᾿ ᾿ ἐν τῷ αὑτῷ τόπῳ, ὁμοῦ

τῷ αὐτῷ, καὶ θόρυβον πολὺν καὶ κραυγήν,


ὥστε ἐμοὶ δοκεῖ ὅτι πάντες μάχονται ᾿


ἀλλήλοις. Πάντες δὲ οἱ ἀστοὶ δεικνύᾶασί


με σκώπτοντες ὡς ἄγροικον ὄντα. Διὰ ὁὃθ92 φρίκῃ τὴ

κι - 2 - ᾿ Η ΄ Χ παπαμα! μὰ


τοῦτο δήπου, ὦ παῖ, οὐκ ἀρέσκει μοι ὡι


ἄστυ. Τί δὲ γενήσεται ταῖς ἀμπέλοις, ἃς Ν᾿ -ἰ “παν

πέρυσι(ν) : ἐν τῷ παρελθόντι


πέρυσι πέρᾶν τοῦ ποταμοῦ ἐφυτεύσαμεν; ἔτει πέραν τοῦ

"ΙΝ . ᾿ ᾿ ᾿ πέρᾶν ὁ σεη. ποταμοῦ

Εἰσὶ γὰρ γενναῖαι σφόδρα καὶ τοὺς Δ υρεϑοὶ

Ε Ν᾿ “ ᾿ γενναῖος, -ἃ, μοπ ἐπ τ

βότρῦς οἱσοῦσι μεγάλου.» τὸν : ἄριστος ν

᾿ ν᾿ ΤΣ ἔτο ; τὸ γένος

Ἐνταῦθα δὲ ἐσίγησεν ὀλίγον χρόνον, ᾿, οἴσω « φέρω (μ) .-

Ε΄. ὧκ ὩΣ μὰ 'ν δν ᾿

οὐχ οἷός τῶν διὰ τὸ πάθος ἄλλα ἔτι |


ΞΕ ᾿


λέγειν. Ἔπειτα δέ, τὸν κῆπον δεικνύ,, δο


«ἰδού.» ἔφη, «οὗτος ὁ κῆπος, πάνυ καλὸς ἘΝ πεες-

᾿ϑΔ


καὶ λάχανα πολλὰ καὶ δένδρα ἔχων, ὃν


ἰίοῖο ΧΧΗ


ἑνί γε τρόπῳ : ἢ τούτῳ ἢ ἄλλῳ

τινὶ τρόπῳ

᾿ δείσας « δείδω (-- φοβέομαι)


ἐς δὐλω ἰὸς


πὐβμρτῦν γ8


 ἀερνοθε


5. ἤοξεευς ΕΠ


᾿ τηλικ-οῦτος, -αὕτη, -οῦτον :


,"ἢ τῆς να ταύτῃ τῇ ἡλικίᾳ

ἣ ΞΕ


ἀπὸ τοῦ αὑτομάτου : τῇ αὐτῇ

φύσει


μΝ


πόρρω ὁ μεέη.


αὑτὸς πολλὰ ἔτη εἰργαζόμην, τοῦ Φιλίπ-

που ἐνίοτε συλλαμβάνοντος. Ἐὰν ἀπέλθω,

τίς ἐπιμελήσεται αὐτοῦ; Ὑμεῖς μὲν οὖν,

οἱ νέοι τυγχάνετε ὄντες καὶ δύνασθε, ἴτε εν

καὶ εἰς τὸ ἄστυ καταφύγετε: ἐγὼ δὲ

ἐνταῦθα μενῶ, καί, ἐὰν οἱ θεοὶ σῶσαί

μ᾿ ἐθελήσωσιν, ἀμτυνοῦσι τούτῳ τῷ χωρίῳ

τοὺς πολεμίους: ἐὰν δὲ ἄλλως βουληθῶσι.

ἐνταῦθα ἀποθανοῦμαι, ὅπου καὶ οἱ ἐμοὶ

γονεῖς ἀπέθανον. Ἐνθάδε μενῶ, ἕως ἂν

θάνατος ἑνί γε τρύπῳ καταλάβῃ με. Τί

γὰρ δείσας δεῖ με τοὺς ἀγροὺς καὶ τὴν

οἰκίᾶν καταλιπεῖν; Αρα φοβήσομαι μὴ

ἀποθάνω ὑπὸ τῶν πολεμίων; ᾿Αλλ οὐ

δυνήσομαι ἀγανακτεῖν ἐάν, τηλικοῦτον

ὄντα, δεήσῃ με τελευτῆσαι. Ἐὰν γὰρ

περιμείνω ὀλίγον χρόνον, ἀπὸ τοῦ αὐτο

μάτου τοῦτο γενήσεται οὐδενὸς ἀποκτεί

ναντος᾿ ὁρᾶτε γὰρ δὴ ὅτι ἡ ἡλικία πόρρω ᾿'

ἤδη ἐστὶ τοῦ βίου, θανάτου δὲ ἐγγύς.»


Ταῦτ εἰπών, ΠΕ ἐβούλετο πείθεσθαι


ὃ ππδοὋὌὋ ὡμίλει


ἀναβῆναι ἐπὶ τὴν ἅμαξαν ὡς πορευσό-


μενος εἰς ἄστυ, χαλεπῶς φέρων οἰκίαν

ἢ τὲ καταλείπων καὶ τοὺς ἀγροὺς οἱ διὰ

παντὸς τοῦ βίου ἦσαν αὐτῷ. «Δείξω,» ἔφη

τὴν βακτηρίαν ἄρας, «τοῖς Λακεδαιμο-

νίοις τοὺς ᾿Αθηναίους ἐτοίμους ὄντας ἀμύνεσ-

θαι καίπερ ἀποθανεῖν κινδυνεύοντας.»


' Ὁ δὲ Δικαιόπολις, «ἀλλ᾽, ὦ φίλε πά-

τερ,» ἔφη, «ἐμοὶ πιθοῦ καὶ σῶσον σαυτόν.

Ἐμοὶ γάρ, ἐὰν σὺ ἀποθάνῃς, οὐ μία

συμφορὰ ἔσται, ἀλλὰ πολλαί: οὐ μόνον

γὰρ τὴν οἰκίαν καὶ πάντας τοὺς ἀγροὺς

ἀποβαλῶ, ἀλλὰ καὶ τὸν πατέρα, ἄνδρα

τοιοῦτον οἷον οὐδένα οὐδέποτε εὑρήσω:

ἔτι δὲ καὶ πολλοῖς δόξω ὅτι, οἷός τῶν σε

σῶσαι, ἠμέλησα, καὶ ἐκφυγὼν ἅμα τῇ

γυναικὶ καὶ τοῖς υἱοῖς κατέλιπόν σε ἐν

τοῖς ἀγροῖς εἰς τοσοῦτον κίνδυνον κατα-

στήσας. Οὐ γὰρ πείσονται οἱ πολλοὶ ὡς

σὺ αὐτὸς οὐκ ἠθέλησας ἀπιέναι ἐνθένδε,


ἡμῶν παραινούντων. ᾿Αλλ ἐμοὶ πείθου, καὶ


[


ον φονήνῃ το κι ᾿


χαλεπῶς φέρω - ᾿ χαλεπαίνω

ἘΡΠΡΝ

- ""


δείξω -- δείκ-νῦ-μι


-

δείξω τοὺς ᾿Α. ἐτοίμους ὄντας

-- δείξω ὅτι οἱ ᾿Α. ἕτοιμοί εἰσιν


πὰ

ΠΝ


ἀπο-βάλλω «» κτάομαι


π᾿ να...

πολλοῖς δόξω ὅτι... -- πολλοῖς

δόξει ὅτι ἐγώ...

5

"-


ΟυρίοχιςὦὋὁἜὌἜὌἘοἘᾳἘὌἘὌἘὌὋἔὍὌἅ». ὃ ὃΠὃ)2ὦὃὺὃυεγὺι..


ὀλιγο- χρόνιος, -ον :

ὃς δι ὀλίγου χρόνου μένει


τω


: δια- κόπτω,

δι-αιρῶ τι εἰς δύο μέρη

ῥηγνύντες τὴν γῆν τῷ ἀρότρῳ :


υ ἀροῦντες


" οἰχήσομαι « οἴχομαι (οἰχη-) --


" ἀπέρχομαι, , ἀποχωρέω


700


μὴ ἄλλως ποίει. Ἴσως δὲ ὀλιγοχρόνιος

ἔσται ὁ πόλεμος, καὶ ἔπειτα ἐν εἰρήνῃ ᾿

πάντες τὸν βίον διάγειν δυνησόμεθα. Ἐὰν

δὲ οἱ πολέμιοι πορθήσωσι τὸ χωρίον καὶ

τὴν οἰκίαν, αὖθις ἐργαζόμενοί τε καὶ

ῥηγνύντες τὴν γῆν τῷ ἀρότρῳ εὔκαρπον

ποιήσομεν, καὶ τὰ τῆς οἰκίας τείχη πάλιν ᾿

οἰκοδομήσομεν. Πάντα ὅσ᾽ ἂν δέῃ ποιή-

σομεν. Ἐὰν δὲ μὴ ἀκούσῃς ὅσα λέγω καὶ

πίθῃ μοι ταῦτα παραινοῦντι, οὐ μόνον σὺ

αὐτός, ἀλλὰ καὶ πάντες ἡμεῖς δεινὰ

πεισόμεθα: οὐδέποτε γὰρ μεθήσομέν σε

ἐνθάδε, οὐδ᾽ οἰχησόμεθά σε ἀπολιπόντες.

Ἐὰν οὖν βούλῃ οἴκοι μένειν, πάντες ἐνθά-

δε ἐπιμενοῦμεν τοὺς πολεμίους, καὶ πάν


Ὁ

Ἔπειτα δέ, ἄρᾶς τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς ᾿


τες ὁμοῦ ἀποθανούμεθα ὑπ᾽ αὐτῶν.»


τὸν οὐρανόν, «ὦ Δήμητερ καὶ ἄλλοι θεοί,»

ἔφη, «διὰ τοῦτο οὖν ἐσώσατέ με ἐκ πολ

λῶν καὶ τοσούτων κινδύνων, τῶν τε λῃσ


τῶν καὶ τῆς δουλείᾶς καὶ τῶν ὁρμωμένων


ΙΝ ΒΝ π


Ἅῃπ' Οαρίοιο Χχ


Ἐπ ΈἘΞΥ ΦΌΝΟΝ. “τ-

τὸ ἐπ᾿ ἐμὲ καὶ τὸν ἐμὸν παῖδα’ ἵνα δὴ ἴδω ταν, τίς

᾿ , Η . ὙΠ ᾿ ἘΡΌΥΡΥ τρία, Ἐπ:

τοὺς πολεμίους ἐν τῇ ἐμαυτοῦ οἰκίᾳ, καὶ ᾿ ὥνσῖν

ν ἐ. ἮΝ . ᾿ γηαχιω ὼς ᾿ς [α μα

τοὺς οἰκείους πάντας ἐν πολλῷ αἵματι παν ἡ


ἄλλον ἐπ᾿ ἄλλον ἀποθανόντας;» Καὶ δὴ

ἅμα ταῦτα λέγων μέγα ᾧμωζέ τε καὶ

. ἐδάκρῦεν ἀπορῶν. ΜΒ ΒΑ λοΣ Νὲ ᾿ὐ

Ϊ Η δὲ Μέλιττα, καταπηδήσᾶσα ἀπὸ τῆς

ἁμάξης, ἔδραμε πρὸς τὸν πάππον, καὶ

αὐτοῦ τῶν γονάτων λαβομένη καὶ ἅμα

δακρύουσα, «μὴ ἡμᾶς πάντας ἀπόλεσον;»

10 ἔφη. «ὦ πάππε: ἐλθὲ μεθ᾿ ἡμῶν. ᾿Αγαπῶμεν

γάρ σε πάντες. Ἡμεῖς δὲ οἶκός ἐσμεν, οὐ

τὰ ταύτης τῆς οἰκίας τείχη" ἐν δὲ ᾧτινι

τόπῳ ἂν οἰκῶμεν, ἀεὶ ὁμοῦ ἐσόμεθα.»

" Ὁ δὲ πάππος, τῇ δακρυούσῃ τε καὶ

'- στεναζούσῃ κόρῃ ἐμβλέψας, πρῶτον μὲν

ὀλίγον χρόνον ἐσΐγησεν, ἔπειτα δέ, τὰ

δάκρυα μόλις κατέχων, «ὦ τάλᾶς ἐγώ.»


ἔφη: «εἰς ὅντινα τόπον ἂν ἔλθω, ἐὰν καὶ ᾿ --.κ"


αἱ τῶν μακαρίων νῆσοι ὦσιν, οὐδέν μοι


ο΄ Δ αρίοιο ΧΧΙ

ποθ


ον


οὗ βουλόμενος


φιλτάτη μοι τῶν θεῶν Δήμητερ, ἄκων

τούτους τοὺς ἀγροὺς καταλείπω, οὺς

πολλὰ δὴ ἔτη εἰργαζόμην. ᾿Αλλὰ χαῖρε,

κλῆρε καὶ γῆ τῶν πατέρων: ὦ λειμῶνες

ὅπου τὰ πρόβατα ἔνεμον, καὶ δένδρα

ὑφ᾽οἷς πολλάκις ἐκοίμων, χαίρετε. Ὕστα-

τον γὰρ ἴσως ὑμᾶς εἰσορῶν ἀσπάζομαι.»


Ταῦτ᾽ εἰπών, πρὸς τὸν Δικαιόπολιν

προσετρέψατο καί, «ἔλθωμεν δέ, ὦ υἱέ,»

ἔφη, «πρὸς τὴν πόλιν, ὡς ὁ Περικλῆς

κελεύει: ἄμεινον γάρ ἐστιν ἐμὲ μόνον

ἀποθανεῖν ἢ πάντας ὑμᾶς ἀπολέσαι.»

Λαβὼν οὖν τὴν Μέλιτταν τῆς χειρός,

αὖθις ἐπὶ τὴν ἅμαξαν ἀνέβη, καὶ καθίσας

ἥσυχος ἔμεινε προσβλέπων πρὸς τοὺς


ἀγροὺς καὶ τὴν οἰκίαν, τῆς ἁμάξης


β


Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ἢ)

“-.

Οὕτως οὖν ἐπορεύοντο δακρύοντες καὶ


ὑδυρόμενοι, φοβούμενοι μὴ οὐδέποτε


ΙΝ


, ἐπανίωσιν. ΠΕ γν ϑιρσι ΕΝ ΕΝ


π "

Ρ. τι, χἱρτ ἔνε τηπαρη Ἡπ κα, ΠΣ

᾿Μακρὰ δ᾽ ἦν ἡ ὁδὸς καὶ χαλεπή. Ἔδει


γὰρ κατὰ τὴν ἁμαξιτὸν ἰέναι, πολλοῖς

δ᾽ ἐνετύγχανον αὐτουργοῖς οἵπερ πρὸς τὴν

πόλιν σπεύδοντες ἄλλοι ἄλλοις ἐνεπό-

. διζον. Τέλος δὲ ἑσπέρας ἤδη γιγνομένης

ἐς τὰς πύλας ἀφίκοντο, καὶ μόλις εἰσελ-


θόντες τὴν νύκτα ἐν ἡρῴῳ τινὶ ἔμειναν.


Τῇ δ᾽ Δ λ, ὃν

" ὃ Ἰκαϊοπο, ις παρὰ τι


Οαρίϊοιο χχη!


Ὁ οὖν Δικαιόπολις τοῖς

οἰκείοις ἡγήσατο πρὸς τ |

πύργον, ἐν ᾧ ἔμελλον

οἰκήσειν ἕως ἂν οἱ μὲν

Πελοποννήσιοι ἀπίωσιν.

αὐτοὶ δὲ πρὸς τοὺς ἀγροὶ

ἐπανίωσιν.

ΟΣ

πο νΑδε


αν ΜΝ ᾿

ἣ ᾿ἁμαξιτός (ὁδός) : ἣ ὁδὸς δι᾿ ἦι |


αἱ ἅμαξαι διατρέχουσιν.

(ἁμαξιτός, -ὀν)


πλὴν


πε δ


τὸ ἤρῷον (τοῦ ἡρῴου) μι

: τὸ ἱερὸν ἀνδρὸς οὗ ἕτερος,

τῶν γονέων θεός ἐστι


᾿ ᾿

δ δι

-

ῃ


τιν Ἀν νεκαίνμεν

πος πὴ κλύῃ

τὰ ἰακίον


ἐδα δέεψα


᾿ χωρέω : περιέχω, δέχομαι ἐν

τόπῳ τινί


μα πδάη ι προσ-δέχομαι

ῬΟΜΝΩΝ ἰο] παν

φένιϑανιῇς


ἥ ἡ πρεσβεία (τῆς πρεσβείας) «

πρέσβεις


᾿

᾿


᾿ ἐκτός (Ὁ κεπ.) εὉ ἐντός


τὰ ὅρια (τῶν ὁρίων) : τὸ τέλος


τῆς χώρας


αὐθημερόν : τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ


᾿ ὁ ἀγωγός (τοῦ ἀγωγοῦ) :

ὁ φύλαξ ἡγούμενός τινι

(“ ἄγω)


ἀδελφὸν ἦλθεν ἵνα αἰτῇ αὐτὸν εἴ πως

βοηθεῖν δύναται. Ὁ δ᾽ ἀδελφὸς οὐκ ἐδύ-

νατὸ αὐτοὺς εἰς τὴν οἰκίαν δέχεσθαι το-

σούτους ὄντας, ἀλλὰ πύργον τινὰ αὐτῷ

ἔδειξεν ὃς πάντας χωρήσει. Ὁ οὖν Δι-

καιόπολις πρὸς τοὺς οἰκείους ἐπανελθὼν

ἡγήσατο αὐτοῖς πρὸς τὸν πύργον, ἐν ᾧ ":

ἔμελλον διὰ παντὸς οἰκήσειν, ἕως ἂν οἱ

μὲν Πελοποννήσιοι ἀπίωσιν, αὐτοὶ δὲ

πρὸς τοὺς ἀγροὺς ἐπανίωσι. 6ὃΘΟὃὁ

ον ἡ

Ἐν δὲ τούτῳ κῆρυξ ἀφίκετο ἐς τὰς

᾿Αθήνᾶς, πέμψαντος τοῦ ᾿Αρχιδάμου τῶν

Λακεδαιμονίων βασιλέως. οἱ δὲ ᾿Αθηναῖοι

οὗ προσεδέξαντο αὐτὸν ἐς τὴν πόλιν

οὐδ᾽ ἐπὶ τὴν βουλήν: ἦν γὰρ Περικλέους

γνώμη κήρῦκα καὶ πρεσβείᾶν μὴ δέχεσθαι

Λακεδαιμονίων ἤδη στρατευομένων᾽

ἀποπέμπουσιν οὖν αὐτὸν πρὶν ἀκοῦσαι,

καὶ ἐκέλευον ἐκτὸς ὁρίων εἶναι αὐθη-


μερόν, ξυμπέμπουσί τε αὐτῷ ἀγωγούς,


ὅπως μηδενὶ ξυγγένηται. Ὁ δ ἐπειδὴ ἐπὶ

τοῖς ὁρίοις ἐγένετο καὶ ἔμελλε διαλύ-

σεσθαι, τοσόνδε εἰπὼν ἐπορεύετο, ὅτι

«ἥδε ἡ ἡμέρα τοῖς Ἕλλησι μεγάλων


κακῶν ἄρξει.» Ὡς δὲ ἀφίκετο ἐς τὸ


στρατόπεδον καὶ ἔγνω ὁ ᾿Αρχίδαμος ὅ᾽ ὅτι


Ὁ ΤΑΙ δι» μτΘ 1 να


ΝΙΝ ὦ ρτ ει ἐς


- οἱ ᾿Αθηναῖοι οὐδέν πω ἐνδώσουσιν, . οὕτω.


δὴ ἄρᾶς τῷ στρατῷ προὐχώρει ἐς τὴν γῆν

Ἐπρ δ ουμυβ ἐφ λνς κα τδὲὶ ἀναραηζ ε

ΕΝ τόρ στὶς αρστειν κα το,

π΄ ς δαΤιυοίαϊάε, Π. 12

δρρχιου, ἐπεὶ ᾿

πν ἀιμεκ μεν, δηαα5  μδὲ !

Βαυβ με ιν σαι ξαμη αν ΓΝ ]


αὐτῶν.


1 τὸ στρατόπεδον

1 (τοῦ στρατοπέδου).


(ἀρίζοϊο ΧΧῚῚ |


συγ- γίγνομαι


π΄."

πεν το


πω : οὐδενὶ τρόπῳ, οὐδέποτε

ἐν-δίδωμι


ἄρας τῷ στρατῷ : ἀπελθὼν ὁ

τῷ στρατῷ


προὐχώρει « προ-εχώρει,


᾿

ΒΞ πεν ᾿

ἀρνθανς, Π8Ὲ, παρουῆηῃ

δ

"


Ὁ ὑγμηιἴχε πύσωνγ γί τὴς [

ἔπι ώποδαε μοῖρ ,

γβ μιριηκηϑ ΜΝ πῆρε

ἊΝ αὶ δ μμαλω

δ5 'π᾿ τ ταὶ

ἊΝ δ οι ΦΠΜΕΗ, ἐνὶ».

Ὧπν.": "ηπὶ ΩΣ ΑΙ κα ᾿ ριν


ἂ δύ}: τ μα ρον οὰ ἡ γονὴ

᾿δνν λον ον ό ΒΕ Ε ον

ριον το ὐνμην μαμνλϑμναν


Βπυ τνττυτεν εἴς παῖδε ὅποι,


ει Ἔ--ὄ-.-..-


τ


ἨΈΣΒΟΛΗ (ὦ) μὰ μυρτεδ


Ὁ δὲ στρατὸς τῶν Πελοποννησίων

προϊὼν ἀφίκετο τῆς ᾿Αττικῆς ἐς Οἰνόην

πρῶτον, ἧπερ ἔμελλον ἐσβαλεῖν. Καὶ ὡς

ἐκαθέζοντο, προσβολὰς παρεσκευάζοντο


τῷ τείχει ποιησόμενοι μηχαναῖς τε καὶ


πὴ


1 Ἡ ᾿Αττικὴ γῆ τέμνεται ὑπ

τῶν πολεμίων. ἰπωὰ


8.

ἡπμημόῃ δΔ 9} τιρηδ, ὅτῳ ὦ


ἡ ἐσ-βολή (τῆς ἐσβολῆς)

« εἰσ- βάλλω

προ-έρχομαι ""


ἡ Οἰνόη (τῆς Οἰνόης)


: πόλις τις ἐν ᾿Αττικῇ

ἧπερ : δι᾿ἧς, δι οὗ τόπου

ἐκαθέζοντο « καθίζωμαι (: μὲ

ἵσταμαι)


παρεσκευάζοντο ὡς Ἂς

ποιησόμενοι προσβολὰς τῷ τεῖ

ἡ προσ-βολή (τῆς προσβολῆς

« προσ-βάλλω


ἡ μηχανή (τῆς μηχανῆ)


ὅν

ΓΝ

ὶ κα


μηχαναί τινες -


᾿ϑτον ἔσρονν


(Ἀρίίοιο ΧΧΗῚ


5 πεανο »αῃ ρα


“τὰ μεθ-όρια (τῶν μεθορίων)

τὰ ὅρια

τειχίζω : τείχει περιβάλλω

τὸ φρούριον (τοῦ φρουρίου) :

τόπος ὃν τεῖχος περιέχει, καὶ

ὅπου φύλακες μένουσιν


" δια αι,


- -

ἐν-δια- τρίβω


ι ἂν


:

ΓΟ ΝΣ


"

ἡ ἰδέα (τῆς ἰδέας) : ὁ τρόπος


Ι τοῦ νοεῖν ἢ τοῦ ἄγειν

πειράσαντες πᾶσαν ἰδέᾶν :

πειράσαντες πᾶσαν ὁδόν,


φῆϊευ πᾶσαν τέχνην


᾿ ἐπι-κηρυκεύομαι : πέμπω

κήρυκας (ὡς εἰρήνην

αἰτήσοντας)


ἄλλῳ τρόπῳ’ ἣ γὰρ Οἰνόη οὖσα ἐν

μεθορίοις τῆς ᾿Αττικῆς καὶ Βοιωτίᾶς

ἐτετείχιστο, καὶ αὐτῷ φρουρίῳ οἱ ᾿Αθη-

ναῖοι ἐχρῶντο ὁπότε πόλεμος γένοιτο. Τάς

τε οὖν προσβολὰς παρεσκευάζοντο καὶ

ἄλλως ἐνδιέτριῖψαν χρόνον περὶ αὐτήν.

Αἰτίᾶν τε οὐκ ὀλίγην ᾿Αρχίδαμος ἔλαβεν

ἀπ᾿ αὐτοῦ: οἱ γὰρ ᾿Αθηναῖοι πάντα ἐσεκο-

μίζοντο ἐν τῷ χρόνῳ τούτῳ.

Πρ ὙΠΟ ΑΗ πὰς ὦ ἮΝ εν

Ἐπειδὴ μέντοι προσβαλόντες τῇ Οἰνόῃ

καὶ πᾶσαν ἰδέαν πειράσαντες οὐκ

ἐδύναντο ἑλεῖν, οἵ τε ᾿Αθηναῖοι οὐδὲν ἐπ-

εκηρυκεύοντο, οὕτω δὴ ὁρμήσαντες

ἀπ᾿ αὐτῆς ἐσέβαλον ἐς τὴν ᾿Αττικήν" ἡγεῖτο

δὲ ᾿Αρχίδαμος Λακεδαιμονίων βασιλεύς.

Καὶ καθεζόμενοι ἔτεμνον πρῶτον μὲν

Ἐλευσῖνα καὶ τὸ Θρϊάσιον πεδίον. Ἔπει-

τὰ δὲ προὐχώρουν ἕως ἀφίκοντο ἐς ᾿Αχαρ΄-


νάς, χωρίον μέγιστον τῆς ᾿Αττικῆς τῶν


ἐτετείχιστο ἐγὰ οσἰωία Ἷ ὁπότε... γένοιτο φιιανιίυ,


(Ἀρίτο!ο ΧΧΗῚ |


δήμων καλουμένων, καὶ καθεζόμενοι ἐς αὐ-

τὸ στρατόπεδόν τε ἐποιήσαντο χρόνον τε

πολὺν ἐμμείναντες ἔτεμνον. Λέγεται ἑ ὅτι

γνώμῃ τοιᾷδε ὁ ᾿Αρχίδαμος περί τε τὰς

᾿Αχαρνὰς ὡς ἐς μάχην ταξάμενος ἔμεινε καὶ

ἐς τὸ πεδίον ἐκείνῃ τῇ ἐσβολῇ οὐ κατέβη:

ἤλπιζε γὰρ τοὺς ᾿Αθηναίους ἐπεξιέναι καὶ

τὴν γῆν οὐ περιόψεσθαι τεμ νομένην.

ΝΠ παλρασαμ.. «κὸν

Ἐπειδὴ οὖν αὐτῷ ἐς Ἐλευσῖνα καὶ τὸ

ἡρϊάσιον πεδίον οὐκ ἀπήντησαν, πεῖραν

ὑποιεῖτο περὶ ᾿Αχαρνὰς καθήμενος εἰ

ὑπεξίᾶσιν- ἅμα μὲν γὰρ αὐτῷ ὁ χῶρος

ὑπιτήδειος ἐφαίνετο ἐνστρατοπεδεῦσαι,

ἅμα δὲ ἐνόμιζε τοὺς ᾿Αχαρνέᾶς μέγα

μέρος ὄντας τῆς πόλεως (τρισχίλιοι γὰρ

ὑπλῖται ἐγένοντο) οὐ περιόψεσθαι τὰ

σφέτερα διαφθειρόμενα ἀλλὰ ὁρμήσειν

καὶ τοὺς πάντας ἐς μάχην. ΦΌΩΣ ΠΌΛΑΒΕΣ

ἠδ δια νει Σ ΕΠ σε


π΄ --- ὐατιοιάϊάο, Π. 18-20


ἜΡΙΝ


εὐ καϊδύδεν ωυνῆ τες. οὐ


ΒΞ.

διΞ


ἢ τ

ὁ δῆμος (τοῦ δήμου) : τῶν τῆ

"Αττικῆς χωρῶν το,


ἐπεξιέναι ἐξ ἄστεως

Π


"“-»


πεῖραν ποιέομαι -- πειράω

ἡ πεῖρα (τῆς πείρας),

ἅμα μέν... ἅμα δέ..: ἅμα μὲν

ἐφαίνετο... ἅμα δὲ ἐνόμιζε


Ξ ἐφαίνετο μὲν... ἐνόμιζε δὲ

ὃ χῶρος (τοῦ χώρου)


Ξ ὁ τόπος, τὸ χωρίον ΝΣ

ἐπιτήδειος, -ἀ, -ον - ἱκανός

ἐν-στρατοπεδεύω


: τὸ στρατόπεδον ἕν τινι τόπῳ


τίθημι ΎΉΒΒΝ


σφέτερος, -ἄ, -ον -- ἑαυτῶν


Οαρίίοϊο ΧΧΗῚ


Οἱ ᾿Αθηναῖοι αἴτιον.

νομίζουσι Περικλέα εἶναι

᾿ πάντων ὧν πάσχουσιν.


δὲ απ

ἀἀπβιξαι ὦν Δ.

ΝΠ: -


ΠΝ


Ἰ τα Χ)


ἐμξιλξος


᾿ ἀνασχετός, -ὅν : ὃς ἡ, δι

“--


δύναται

᾿ . ἐμ-φανής, -ἐς -- δῆλος

ἐν τῷ ἐμφανεῖ : πάντων


᾿ υὔδχυεια ἐν τοτᾶν ΟΥΡδΙΤΩΝΝ

" ΗΝ


ΝΕ


“- "ΝΗ "


᾿ἣ σύτστασις (τῆς συστάσεως) “

συν-ίστημι


ΞΜ.


ς΄ ΒΕΣΒΟΛΗΘ)


ο ᾿Αθηναῖοι δὲ μέχρι μὲν οὗ περὶ

“Ἐλευσῖνα καὶ τὸ Θρϊάσιον πεδίον ὁ

στρατὸς ἦν, ἐλπίδα τινὰ εἶχον αὐτοὺς ἐς

τὸ ἐγγυτέρω μὴ προϊέναι: ἐπειδὴ δὲ περὶ

τὰς ᾿Αχαρνὰς εἶδον τὸν στρατὸν ἑξήκοντα

σταδίους τῆς πόλεως ἀπέχοντα, οὐκέτι

ἀνασχετὸν ἐποιοῦντο, ἀλλά, τῆς γῆς

τεμνομένης ἐν τῷ ἐμφανεῖ, δεινὸν αὐτοῖς

ἐφαίνετο, καὶ ἐδόκει τοῖς τε ἄλλοις καὶ

μάλιστα τοῖς νεᾶνίαις ἐπεξιέναι καὶ μὴ


περιορᾶν. Κατὰ ξυστάσεις τε γιγνόμενοι


ἐν πολλῇ ἔριδι ἦσαν, οἱ μὲν κελεύοντες


᾿ ἫΝ

ο΄ πὸ στάδιον, τοῦ "“πν


Ῥίμν ἀπολο οἱ στάδιοι ἰο

σἸακο (- 185 "πειγὶ)


᾿ ἐπεξιέναι, οἱ δέ τινες οὐκ ἐῶντες. Οἵ τε

᾿ ᾿Αχαρνῆς οἰόμενοι αὐτοὶ μέγιστον μέρος

εἶναι τῶν ᾿Αθηναίων, ὡς αὐτῶν ἡ γῆ

ἑἐτέμνετο, ἐνῆγον τὴν ἔξοδον μάλιστα.

Ϊ ς ἡ

Παντί τε τρόπῳ ἀνηρέθιστο ἣ πόλις καὶ

" τὸν Περικλέα ἐν ὀργῇ εἶχον, καὶ ἐκείνων

ὧν παρήνεσε πρότερον ἐμέμνηντο οὐδέν,

Ϊ ἀλλ᾽ ἐκάκιζον αὐτὸν ὅτι στρατηγὸς ὧν οὐκ

ἐπεξάγει, αἴτιόν τε ἐνόμιζον αὐτὸν εἶναι

πάντων ὧν ἔπασχον. Περικλῆς δὲ ὁρῶν

᾿ μὲν αὐτοὺς πρὸς τὸ παρὸν ὀργιζομένους

καὶ οὐ τὰ ἄριστα φρονοῦντας, πιστεύων

δὲ ὀρθῶς γιγνώσκειν περὶ τοῦ μὴ ἐπ-

ἐξιέναι, ἐκκλησίαν οὐκ ἐποίει οὐδὲ

ξύλλογον οὐδένα, ἵνα μὴ ὀργῇ μᾶλλον ἢ

γνώμῃ ξυνελθόντες ἐξαμάρτωσί τι, ἀλλὰ

τήν τε πόλιν ἐφύλασσε καὶ δι᾿ ἡσυχίας


μάλιστα ὅσον ἐδύνατο εἶχεν.


ΝΕΝΝΝ


Ἐπαία


ἐμέμνηντο


οἱ γἱοονάανα-,


ΠΟ Εὄὀὄὀ | Ὸ ἕω |


προ ύς τυ


ἀν πα ταΣ᾿ κὰν


ἐν-άγω -- παραι νέω Ὁ


ἀν-ερεθίζομαι -- ὀργίζομαι,

χαλεπαίνω 5"

- ΜΙ


κακίζω -- ψέγω


πάντων ὧν -- πάντων ἐκείνων ἐ


πρὸς τὸ παρὸν χρόνον Ἢ

ΝΣ

γιγνώσκειν : γνώμην ἔχειν


ὃ σύλλογος (τοῦ συλλόγου)

Ξ ἣ σύστασις

ἐξ-«μαρτάνω ᾿


Ξ ᾿ Φρρίιοιο ΧΧΠῚ


ΤΑ ΉΣΕΙΒΝ


ἄραντες : ἀπελθύντες

οἰδηδω - τέμνω (χώρᾶν τινά),


τἰξερῶξοιι Ό,ΘΩΝ Νὰ

ΝΞ


Οἱ δὲ Πελοποννήσιοι, ἐπειδὴ οὐκ

ἐπεξῇσαν αὐτοῖς οἱ ᾿Αθηναῖοι ἐς μάχην,

ἄραντες ἐκ τῶν ᾿Αχαρνῶν ἐδήουν τῶν

δήμων τινὰς ἄλλους καὶ ἐμμείναντες ἐν

τῇ ᾿Αττικῇ πολύν τινα χρόνον, ἀνεχώ-

ρησαν διὰ Βοιωτῶν, οὐχ ἧπερ ἐσέβαλον.

᾿Αφικόμενοι δὲ ἐς Πελοπόννησον διέλῦ-


σαν τὸν στρατὸν καὶ ἕκαστοι ἐς τὴν


ἑαυτῶν πόλιν ἐπανῆλθον. αἴηλυνται

ἘΣ σαν σὰ

ΠῚ ν-ἀὰΤυρίαϊαο, Π. 21-23

“πο ων

εὐ ἐκνηιε τπε,πατα στη εν τθηα τ ΡΝΙ


ΓΑ εἴταν. ττῖις Ἢ ΕΡα μσον


πὸ


Ν φὰς ΩΣ τοὺ

ΞΟ

ΟἹ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ͂ ΚΑΙ Η ΡΗΤΟΡΙΚῊ


Ἐν ᾧ δὲ ἡ ᾿Αττικὴ ἐτέμνετο ὑπὸ τῶν


πολεμίων, ὁ Δικαιόπολις καθ᾽ ἡμέρᾶν

ἐφοίτα πρὸς τὸν ἀδελφὸν ὡς αὐτῷ περὶ

τῶν τοῦ πολέμου πραγμάτων διαλεξό-

μενος. Τὰ γὰρ πράγματα τῶν ἐκ τῶν

ἀγρῶν εἰς τὴν πόλιν μεταναστάντων οὐ

ΓΕ εἴγε, ἡ δ. Ππγω


Ὁ μὲν οὖν Δικαιόπολις πρὸς τὸν ἀδελ.-


δήπου καλὰ ἦν.


᾿ φύν, «χαλεπὰ μέν ἐστι τὰ τῶν ἐν ἄστει

γεωργῶν πράγματα,» ἔφη, «ὦ ἄδελφε,

πολλὰ δὲ καὶ δεινὰ τὰ παθήματα.


Περικλῆς δέ, ὡς ἐμοί γε δοκεῖ, αἴτιοι


Οἱ ῥήτορες μέγιστον


1 δύνανται ἐν ταῖς πόλεσιν


μέγιστον δύναμαι ᾿

: μεγίστην δύναμιν ἔχω


φοιτάω -- πολλάκις βαίνω


ΜΝ:


"»ἬἭ

Γι" δ

τ πῖνε μάχαι

ἱ ψαρῃ πεν σθνι.

ν᾿ ἰο


Οὐρίίοϊο ΧΧΗΠῚ |


αι τ οὃὸὺὼὺὶνὃἐΠἐ[ὲΠις.-


τή ΣΉΝ ἅ


ΝΣ Ρ.ς;:

πεισθέντες ἐκείνοις λόγοις οὖς


αν


ἡ κατασκευή (τῆς κατασκευῆς) «

κατασκευάζω


ΝΣ


τυχὼν ὧν ἐβούλετο -- τυχὼν

ἐκείνων ἃ ἐβούλετο


ἐγ- καλέω τινά τι :

λέγω εἶναι πράγματός τινος


τούτων πάντων ὧν πάσχομέν ἐστιν’ ἡμεῖς

γὰρ οἱ αὐτουργοί, πεισθέντες οἷς ἔλεγε

λόγοις, παῖδας καὶ γυναῖκας καὶ τὴν

ἄλλην κατασκευὴν ἣ κατοῖκον ἐχρώμεθα

ἐσεκομισάμεθα ἐκ τῶν ἀγρῶν, καταλι-

πόντες τἄς τε οἰκίας καὶ τὰς ἀρούρας.

Νῦν δέ, τυχὼν ὧν ἐβούλετο, οὐδὲν πρὸς

τοὺς πολεμίους ποιεῖ, καίπερ αὐτῶν τοὺς

τῶν ᾿Αθηναίων ἀγροὺς καὶ τὴν γῆν πᾶσαν

τεμνόντων. Καὶ ὁ ἐμὸς κλῆρος κατὰ τὸ

εἰκὸς νῦν τέμνεται, καὶ ἴσως οὐδεμία τῶν

ἀμπέλων ὧν πέρυσιν ἐφυτευσάμεθα ἔτι

μένει, τῶν πολεμίων πάντα διαφθει-

ρόντων. Ὁ δὲ Περικλῆς οὐ φροντίζει

τούτων ὧν πάσχομεν ἡμεῖς, ἐκκλησίαν οὐ

ποιεῖ οὐδὲ σύλλογον οὐδένα ἵνα

συμβουλεύωμεν τί δεῖ ποιεῖν. Φοβεῖται γάρ,

ὡς τὸ εἰκός, μὴ ἐγκαλῶμεν αὐτῷ τὰ

πράγματα νῦν δεινά: καίπερ γὰρ

στρατηγὸς ὦν, οὐκ ἐπεξέρχεται ὡς τοὺς


πολεμίους τοῖς ἀγροῖς ἀμυνῶν. Δεινὸς μὲν


ΟἈρίίζοϊο ΧΧΗῚ |


γάρ ἐστι λόγους λέγειν, μάχᾶς δὲ

μάχεσθαι, καὶ σῴζειν τοὺς ᾿Αθηναίους ἐκ

τῶν τοσούτων κακῶν ὧν πάντες ὁρῶμεν,


οὐχ οἷός τ ἐστίν. ᾿Αλλὰ πρόσεχε τὸν νοῦν


τούτοις τοῖς λόγοις οἷς λέγω σοι, καὶ ἐν

Ἴ μνήμῃ φύλαττε αὐτούς ἐκ γὰρ τῆς νῦν

συμφορᾶς οὐδὲ ὁ Περικλῆς ἡμᾶς σώσει


τῶν θεῶν τις βούληται εἰρήνην ἀναδοῦναι

ἡμῖν. Οἱ δὲ ᾿Αθηναῖοι, οἱ ἤδη χαλεπαίνόυσι

πρὸς τὸ παρόν, ὅταν γνῶσιν οὐδεμίαν

ἑαυτοῖς τιμωρίαν οὐδὲ ἐλπίδα οὖσαν,

οὐκέτι τὴν αὐτὴν γνώμην ἕξουσιν ἣν νῦν

περὶ τοῦ Περικλέους ἔχουσιν, οὐδὲ

παύσονται ἐν ὀργῇ ἔχοντες αὐτόν, ἀλλὰ

Ι ζημιώσουσί τινι τόπωηυ]υ ὁ

ὋὉ δὲ ἀδελφὸς ὑπολαβών, «ὁ δὲ

“:: ἔφη, «ὡς ἐμοί γε δοκεῖ, νομίζει

αὐτὸς μὲν ὀρθῶς γιγνώσκειν, τοὺς

δ᾽ἄλλους ἁμαρτάνειν, καὶ ῥᾳδίως αὖθις


ΠΙ πείσει τόν τε δῆμον καὶ τοὺς δυνατοὺς

ὥρων - πω.


-- ᾿ ΝΝ


ἰδ


οὐδὲ ἄλλος σωτὴρ ἔσται τῇ πόλει, ἐὰν μὴ,


"“


πος


ὧν - ΓΝ Επν τὶ "


ἔτ᾿ μὰ


οἷς - ΓΝ

᾿

᾿


᾿πνσα ἃ


ΕΣ.» Ἢ

ἡ τιμωρία (τῆς τιμωρίας)

: τιμωρίᾶν λαμβάνω : τοὺς,


πολεμίους ἢ τοὺς ἐχθροὺς

κολάζω


ἥκὸ

οςς πα

ΒΝ πι

μοι πολάςα


ΤῸΝ


μαμὰ που αν ἐν το


(ἀρίίοϊο ΧΧΗῊΣ


ἢ πρόφασις (τῆς προφάσεως) :

ἡ (ψευδὴς) αἰτία

ὌΜ ΥὙΜῚ


δυνηνι κιτα, -

ἀπο- κρύπτω τινά τι

ἡ


Ἴ -:

1


ῃ

᾿ ῃ

ἀπροσδοκήτως -- ἐξαίφνης


᾿ σὺν ἢ ἔχει δυνάμει -- σὺν τῇ

ΠῚ δυνάμει ἣν ἔχει


ὩΣ μ᾿ τιὴ


ἡ ἐπιστήμη (τῆς ἐπιστήμης)

πὰ « ἐπίσταμαι


τὴν ἑαυτοῦ γνώμην, ῥήτωρ ἂὧν πιθανός.

Λέξει γὰρ ὅτι οὐκ ἔφη μαχεῖσθαι κατὰ

γῆν, ἀλλὰ κατὰ θάλατταν, καὶ ἄλλας

πολλὰς προφάσεις ἃς ἡμεῖς οὐδὲ πολὺν

χρόνον ἐνθυμοῦντές τε καὶ ἐννοοῦντες ᾿

εὕροιμεν ἄν. ᾿Αμέλει γὰρ καὶ αὐτὸς

ἐπίσταται εἰς μέγιστον κίνδυνον κατα-

στάς: ἀποκρύπτει δὲ πάντας τὴν ἑαυτοῦ

γνώμην περὶ τῶν παρόντων πραγμάτων,

καὶ πάντας λανθάνει παρασκευάζων νέον ᾿

τι. Ἴσως γὰρ ἀπροσδοκήτως πορεύσεται


σὺν ἧ ἔχει δυνάμει πρὸς τοὺς πολεμίους,


καὶ ἀμυνεῖ αὐτοὺς τῇ ᾿Αττικῇ. Οὐδενὶ δὲ


τρόπῳ οἱ ᾿Αθηναῖοι ζημιώσουσι τὸν

Περικλέα" οἱ γὰρ ῥήτορες μέγιστον δύ-


νανταῖ ἐν ταῖς πόλεσιν, καὶ ὁ Περικλῆς τῶν


ἰδ πα μόδα

Ὁ δὲ Δικαιόπολις, «ἀλλὰ περὶ τί.» ἔφη,


δ τσ ὦ ἡ τάι]


«τυγχάνει οὖσα αὕτη ἡ ῥητορικὴ ἣν


ἐπαινεῖς; Περὶ τί ἐστιν ἐπιστήμη;» Ι

Ρ ε μ᾿" ε ΤΙ


ἜΘ  ᾳῃ0|0|0ῃ0ᾳᾳ 000{0ῃΠῚ


Ὁ δὲ ἀδελφὸς ἀποκρινάμενος, «πειρά-

σομαι,» ἔφη, «φράσαι ὅ γέ μοι φαίνεται

εἶναι ἣ ῥητορική: ἔστι γὰρ ἣ περὶ λόγους

ἐπιστήμη, ἣ λέγειν ποιεῖ δυνατούς.»


ἣ π'ὺ τί ἐστι τοῦτο,» ἔφη ὁ Δικαιό-


τ ητορικὴ χρῆα ς΄

᾿ Ὁ δὲ ἀδελφύς, «τὰ μέγιστα,» ἔφη, «τῶν

ἀνθρωπείων πραγμάτων, καὶ ἄριστα. Ὁ

γὰρ ῥήτωρ ἄρχει τῶν ἄλλων ἐν τῇ ἑαυτοῦ

πόλει, οἷός τῶν πείθειν τοῖς λόγοις καὶ

ἐν δικαστηρίῳ δικαστὰς καὶ ἐν βουλευ-

τηρίῳ βουλευτὰς καὶ ἐν ἐκκλησίᾳ ἐκ-

κλησιαστὰς καὶ ἐν ἄλλῳ συλλόγῳ παντί,

ὅστις ἂν πολιτικὸς σύλλογος γίγνηται.

Μέγιστον γὰρ ἀγαθὸν κτᾶται ὁ δυνάμενος

λέγειν καὶ πείθειν τὰ πλήθη. ᾿Αλλ ἐγώ σοι

πειράσομαι, ὦ ἄδελφε, σαφῶς ἐξηγεῖσθαι

τὴν τῆς ῥητορικῆς δύναμιν ἅπᾶσαν. Οὐ

γὰρ δήπου ἀγνοεῖς ὅτι τὰ νεώρια ταῦτα


καὶ τὰ τείχη τὰ ᾿Αθηναίων καὶ ἡ τῶν


τὸ δικαστήριον, τοῦ

δικαστηρίου ἰ ἐγίδιε-


πολις, «περὶ οὗ οὗτοι οἱ λόγοι εἰσίν, οἷς


᾿Ρ'


ὃ δικαστής (τοῦ δικαστοῦ)

Ξ ὁ κρίνων


τὸ βουλευτήριον


(τοῦ βουλευτηρίου) “- βουλὴ

ὃ βουλευτής (τοῦ βουλευτοῖ

: ὁ βουλεύων


ὁ ἐκκλησιαστής πόαν

(τοῦ ἐκκλησιαστοῦ)


: ὁ τῆς ἐκκλησίας μετέχων

πολῖτικός, -ἤ, όν « πύλις

(6» ἴδιος) οςς


οι “ο΄͵᾿͵ὔὖὔὖὃὖὃὖΝ͵ΝὦΝὦ ὃ ΦἝἕἷ“


Βανν κ πὶ ΝΣ


ἡ συμβουλή (τῆς συμβουλῆς) “

συμβουλεύω

ὃ δηηδυηγός (τοῦ δημιουργοῦ)

: ὁ τέχνην τινὰ ποιῶν

5 ΜῈΝ 5 ἼἋὶ παῦσον

᾿ Ε ΠΗ͂ π


δαιμόνιος, -ἄ, -ον -“- θεῖος

κατα-φαίνομαι


σὺν

᾿μαπε κεεῖ


λιμένων κατασκευὴ ἐκ τῆς Θεμιστο-

κλέους συμβουλῆς γέγονεν, τὰ δ᾽ ἐκ τῆς

Περικλέους, ἀλλ᾽ οὐκ ἐκ τῶν δημιουργῶν.»


Ὁ δὲ Δικαιόπολις, «λέγεται ταῦτα,»

ἔφη, «ὦ ἄδελφε, περὶ Θεμιστοκλέους:

Περικλέους δὲ καὶ αὐτὸς ἤκουον ὅτε

συνεβούλευεν ἡμῖν περὶ τοῦ διὰ μέσου

ἡ συσθδ οι νη ἐνα τέυρ δες ἴδηις


«Ὁρᾷς οὖν,» ἔφη ὁ ἀδελφός, «ὅτι οἱ

ῥήτορές εἰσιν οἱ συμβουλεύοντες καὶ οἱ

νικῶντες τὰς γνώμᾶς καὶ περὶ τούτων τῶν

πὴναρηηπηνραδνιἠανϊσε

Ὁ δ᾽ Δικαιόπολις: «Ταῦτα δὲ θαυμάζω.


πραγμάτων;»


Δαιμονία γάρ τις ἔμοιγε καταφαίνεται


Εν δ ν

Ὁ δὲ ἀδελφὸς λαβὼν τὸν Δικαιόπολιν


τέχνη.»


καὶ δείξας αὐτῷ οἰκίαν τινὰ οὐ πολὺ

ἀπέχουσαν, «δεῦρο νῦν ἀπόβλεπε,» ἔφη:

«ὁρᾷς τὴν θύρᾶν ἐκείνην ἣ νῦν ἀνοίγεται

δὴνπεγοοῶ ΘΆ ΠΕΣ ΙΡ


Ὁ δὲ Δικαιόπολις ἀποκρινάμενος,


ὑπὸ δούλου τινός;»


δάν οὐπιίαἠθ δον, ᾿

πες ΟΝ


"""


190


οΠΠΠΠπΠΠΠΠΠΠΠΠπΠΠΠΠΠΠΠΠΠ Γ΄ Οιρίμοιο ΧΧαΝ]


«ὁρῶ,» ἔφη: «τί οὖν ἐκεῖνό ἐστιν, ὦ

νίσᾳ ψεννὀδδυτι 2; ᾿


ἄδελφε;» αἰμλίαη, νι τὐθκωμλέξῳν ὑχνα ΕΠ


». τῆξις ᾿ , παυϑάδοιειι ῥὲ ζιά γᾶ

τ Ὁ δὲ ἀδελφός: «Διδασκάλου τινὸς


" ἘΝ


ἐκείνη ἐστὶν ἡ οἰκία, ὅς, ἐάν τις ἀργύριον οςς ᾿ παν

"»ἬἭ


 " "


διδῷ, διδάσκει τε τοὺς παῖδας καλοὺς

λόγους ποιεῖν καὶ πολλοῖς μαθήμασι

παιδεύει αὐτούς. Ὑπ᾽ αὐτοῦ δὲ μάλιστα

" οἱ παῖδες ὠφελοῦνται. Ἦλθε γὰρ ἐκ τῶν

᾿Αβδήρων, ἐτῖμᾶτο δὲ καὶ ἐκεῖ ὑπὸ

πάντων. Πολλοὶ δὲ καὶ ᾿Αθηναίων παῖδες


νῦν πρὸς αὐτὸν πέμπονται ὑπὸ τῶν


ΟΝ δὴ, δήδν ΤΟΣ ΠΝ ὩΣ


Ὁ «Τί δέ;» ὁ Δικαιόπολις ὑπολαβὼν ἔφη.


«Ὁρῶ γὰρ ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον λέγειν

τι βούλει, οὐ λέγω», νὴ Πα πΠ

Ὁ δὲ ἀδελφός, «ἴσως,» ἔφη, «τυγχάνει


ὁ Φίλιππος μαθητὴς ἐκείνου τοῦ διδασ-


"" κάλου βουλόμενος γενέσθαι, ὡς ἐγὼ


αἰσθάνομαι, ἀλλἴσως αἰσχύνεται αἰ-


τεῖσθαι παρὰ σοῦ τὴν ἐξουσίαν τοῦ ᾿, ἡ ἐξουσία (τῆς ἐξουσίας)

« ἔξεστι


ἿΕ ᾿παυδη μευ νττυνς


)41


τος Ορίϊοϊο ΧΧΗῚ


ΝΝ φιλο-μαθής, -ἐς :

ὃς μανθάνειν φιλεῖ

' ε-᾿- ς


πολυ- μαθής, -ἐς :

᾿ς ὃς πολλὰ μανθάνει, σοφός


διδάσκω (Ἐ ἀοο.) «


ΕΣ διδάσκαλος (ε» μανθάνω)


᾿ τ


ΤΠ Ί


εἴθῶνει.


ἀκούειν αὐτόν. Φιλομαθὴς δέ ἐστιν ὁ παῖς"

καὶ φιλομαθὴς ὼν πολυμαθὴς γενή-

ΝΠ ΩΣ

Ὁ δὲ Δικαιόπολις, «ἀργύριον δέ,» ἔφη,

«οὐκ ἔχω. ἵνα τῷ διδασκάλῳ διδῶ.»

«Μὴ περὶ τούτου φρόντιζε, ὦ φίλε,» ἔφη

ὁ ἀδελφός: «καὶ γὰρ οἱ ἐμοὶ παῖδες εἰς

ἐκεῖνο τὸ διδασκαλεῖον φοιτῶσιν: καὶ

ἄσμενος ἐγὼ τὸ ἀργύριον δώσω τῷ

διδασκάλῳ ἵνα διδάσκῃ καὶ τὸν Φίλιπ-

τ ν

Ὁ δὲ Δικαιόπολις μεγάλην χάριν ἔχων.

«ὦ φίλτατ᾽ ἀνδρῶν,» ἔφη, «ἀεὶ εὔφρων

φαίνῃ ὧν ἐμοὶ καὶ τῷ υἱῷ μου. Πῶς χάριν

σοι ἀποδοῦναι δυνήσομαι;» Καὶ ταῦτ᾽


εἰπὼν τὸν ἀδελφὸν ἠσπάσατο. ὁ

ἡ ϑῆν, ΥΡαυεζς ἀπο εὐ υπνδρδαπρῖ.


ἈΠΕ δ βυυνι ΠΣ δὲὸ ΨΠΕΤΡΩΗ͂Σ {μεν εἱ δὲ, τ


τλρμτ εἰδιεμνση παρ ερ ηνα σε τε. δα


μ γα δοδιροξμειξονεῦ ἔων, νἰαγερνύνεθοι

εν δ νι τή δ νδ᾽ ὐλν κα χη] 8


ἶπ


ἝΞ ΝὄὄΡῸ8Ὸ ᾷυςῦ


ἀπ ἸΠΕΝ ΑΙΚΑΣΕΆΛΩΝ ζοῦ, “- Ὑ.


Μέχρι μὲν οὗ οἵ τε Πελοποννήσιοι ἐν

τῇ ᾿Αττικῇ ἔμενον καὶ οἱ ᾿Αθηναῖοι

ἐπολιορκοῦντο, ὁ Φίλιππος καθ᾿ ἡμέρᾶν

ἤγετο ὑπὸ τῶν ἀνεψιῶν εἰς διδασκάλων.

Τά τοῦν γράμματα ἐδιδάσκετο ὑπὸ τοῦ

γραμματιστοῦ καὶ ὑπὸ τοῦ κιθαριστοῦ

τὴν μουσικήν: ἐφοίτα δὲ καὶ εἰς τοῦ

παιδοτρίβου ὅπως τὴν γυμναστικὴν

μελετᾷ. Ἐπεὶ δ᾽ ἠγγέλθη ὅτι οἱ Πελοπον-

ΕΝ ορούννων υυπταίηκει Ἰριᾶ


4 ᾽ς ἃ


ὃ κιθαριστής ᾿ ὁ παιδοτρίβης

"- (τοῦ παιδοτρίβου)

᾿ ᾿


Ἐν διδασκάλων:

ἐπ᾿ ἀριστερᾷ μὲν ὁ παῖς


κιθαρίζειν διδάσκεται ὑπὸ


κιθαριστοῦ" ἐπὶ δὲ δεξιᾷ

κάθηται ὃ παιδαγωγός"

μεταξὺ δὲ ὁ γραμματιστὶ

τὰ γράμματα διδάσκει


ἐν διδασκάλων οἰκίᾳ

κιθαρίζω


ὁ κιθαριστής (τοῦ κιθαριστο


ὁ γραμματιστής


(τοῦ γραμματιστοῦ

ὁ παιδαγωγός,


(τοῦ παιδαγωγοῦ)


( παῖς τ ἄγω).


Ξ- ἡ μουσικὴ τέχνη


μελετάω : ποιῶ τι πολλάκι

ἵνα ἔμπειρος γίγνωμαι

ἠγγέλθη « ἀγγέλλω

ἠγγέλθη : οἱ ἄγγελοι ἤγγει:


ὡς ΟΝ


ἡ γυμναστική (τῆς γυμναστικῇ, |

ὙΒΒΥΘΘΉΙ (τῆν γυβναστι


αὐ 88 ῤῸ.- Ι


νρλρϑδήνδ ὙΡ

τηξδωνα μι μμαστωηθῆ

ν᾿ πο υϑθλωνη


" κατα-λειφθείς, -εῖσα,

κατα-λείπω.

ὁ Φ. καταλειφθεὶς ὑπὸ τοῦ

Δικαιοπόλιδος ἐπαίδεντο :


ὁ Δ. κατέλιπε τὸν Φ.- ὁ δὲ Φ.


᾿ ἐπαίδευτο

ἢ παίδευσις (τῆς παιδεύσεως) «

παιδεύω.


ὁ διάλογος (τοῦ διαλόγου) «

διαλέγομαι


᾿ ὃ Πλάτων (τοῦ Πλάτωνος) :

ὁ τῶν Ἑλλήνων σοφώτατος, ὃς

μετὰ τὸν πόλεμον τὸν πρὸς

τοὺς Λακεδαιμονίους ἤκμασε"

πολλοὺς δὲ ἔγραψε διαλόγους

- ὃ Πρωταγόρας


(τοῦ Πρωταγόρου)


διδακτός, -ἤ, -ὄν :


τς ὃς διδάσκεσθαι δύναται

περὶ πολλοῦ ποιοῦμαι :


μέγα καὶ ἄξιόν τι εἶναι νομίζω


νήσιοι ἀπῆλθον, ἅπαντες οἱ αὐτουργοὶ

φόβου λελυμένοι εἰς τοὺς ἀγροὺς ἐπαν-

ῇσαν. Ὁ μὲν οὖν Δικαιόπολις τήν τε γυ-

ναῖκα καὶ τοὺς παῖδας ἔμελλεν οἴκαδε

κομιεῖν, ὁ δὲ ἀδελφὸς ἤρετο αὐτὸν εἰ

ἐθέλει τὸν Φίλιππον παρ᾿ ἑαυτῷ λείπειν

ἵνα μὴ παύηται παιδευόμενος. Ὁ μὲν οὖν

Δικαιόπολις ταῦτα ἄσμενος δεξάμενος

καὶ τὸν υἱὸν τῷ ἀδελφῷ ἐπιτρέψας

ἐπορεύετο, ὁ δὲ Φίλιππος καταλειφθεὶς

ἔτι πλέονα ἐπαιδεύετο. ὡὐεδανἶν ΠῚ


ἡ παν ρα β, στ Ἡραττυπ δη


Ὁποία δ᾽ ἣν αὕτη ἣ παι πῦσις δύναταί

τις γιγνώσκειν διάλογόν τινα τοῦ Πλάτω-

νος σκοπῶν, ἐν ᾧ σοφιστής τις, Πρωταγό-

ρᾶς ὀνόματι, ἐνδείκνυσθαι πειρᾶται ὅτι

διδακτόν ἐστιν ἡ ἀρετή. Ὁ γὰρ Πρωταγό-

ρᾶς λέγει ὅτι ἅπαντες οἱ τεκόντες τοῦτο


ἀγαθοὶ


ταὶ πλείστου ποιοῦνται, ὅπως ἀ


"4 ΠκΉΝῖσε!


ΠῚ


τις  |πιηἬ-ῸΞῦΦ. ρίμιοχχιν ἢ


«Ἐκ παίδων σμικρῶν,» φησίν, «ἀρξά-

ἴ0 μενοι μέχρι οὗπερ ἂν ζῶσιν, καὶ διδάσ-

κουσι καὶ νουθετοῦσιν. Ἐπειδὰν πρῶτον


συνίῃ τις τὰ λεγόμενα, καὶ τροφὸς καὶ


μήτηρ καὶ παιδαγωγὸς καὶ αὐτὸς ὁ πατὴρ

περὶ τούτου διαμάχονται, ὅπως ὡς

βέλτιστος ἔσται ὁ παῖς, παρ᾿ ἕκαστον

ἔργον καὶ λόγον διδάσκοντες καὶ ἐνδεικ -

νύμενοι ὅτι τὸ μὲν δίκαιον, τὸ δὲ ἄδικον,

καὶ τόδε μὲν καλόν, τόδε δὲ αἰσχρόν, καὶ

τόδε μὲν ὅσιον, τόδε δὲ ἀνόσιον, καὶ τὰ

μὲν ποίει, τὰ δὲ μὴ ποίει. Καὶ ἐὰν μὲν

πείθηται... εἰ δὲ μή, εὐθύνουσιν ἀπειλαῖς

καὶ πληγαῖς.» ὩΟΑΤΑΘΟΥΗΘΙ ΤΟ ΨΗΒΕΙΝ ἊΝ


μαι νυοῥε δεν νηγτνιρα οι


--- ἀὰ Ρ]αΐοπο, Ργοίάρογα, 3250 5-47


σμῖκρός, -ἅ, -ὁν -- μῖκρός

οὖν μρᾶν χαρνχὰ νον

-ἱ ΡΜ μὲ

νουθετέω : τίθημι ἐν νῷ,

παραινέω

συν-ἴημι : κατα- μανθάνω,

κατα-λαμβάνω ἐν νῷ

Ἰβϑόϑα ὍΝ

νων


ἥ τροφός (τῆς τροφοῦ)


που"


- παι


"κε" ὅν

ΤΗ͂Ι ἐχάπεγιδυνο, )ᾶν

δια- μάχομαι


βέλτιστος, -η, -ον “ ἀγαθός (σε


καὶ λέγουσιν «Τὰ μὲν ποίει

τὰ δὲ μὴ ποίει»


ἐὰν πείθηται, καλῶς ἔχει

εὐθύνω : ἄγω, ἐλαύνω τῇ

εὐθείᾳ ὁδῷ" ὀρθὸν ποιοῦμαι

κολάζω


ἡ ἀπειλή (τῆς ἀπειλῆς)


: ὃ λέγει τις ὑπισχνούμενος

κακόν τι δώσειν


ἡ πληγή (τῆς πληγῆς)


: ὃ δίδωσί τις κόπτων καὶ

παίων


Β κ λΥ ΒΒ"


Οαρίϊοϊο ΧΧΙΝ .ς δα


Οἱ παῖδες εἰς παιδοτρίβου

ἔρχονται, ἵνα τὰ σώματα

βελτίονα ἔχοντες ὑπηρετῶσι

τῇ διανοίᾳ χρηστῇ οὔσῃ.


εἰς παιδοτρίβου οἰκίαν


᾿ ὑπηρετέω « ὑπηρέτης

ἡ διάνοια (τῆς διανοίας) :

ὃ νοῦς καὶ ἡ ψυχή


παπρριῃν δ ΒΕ Ρὶ μια εἰ


ἢ

ο΄ εἰς οἰκίαν διδασκά;


. ἈΡΟΝῸΣ


ἡ εὐκοσμία (τῆς εὐκοσμίας) «

εὖ 1 κόσμος

ἡ κιθάρισις (τῆς κιθαρίσεως) :

ν᾽ τὸ κιθαρίζειν

- ππὰὰ

ΒΕ Βα

αὖ -- δέ, ἔπειτα


οι τ- .

παρα-τίθημί

{τινί τι) :


παρέχω τινί τι

Ἃ (ὥσπερ ἐπὶ δεῖπνον)


τὸ βάθρον

(τοῦ βάθρρο)ῦ "


πον


τὸ ποίημα (τοῦ ποιήματος) :

ὃ γράφει ὁ ποιητής


ος ἣ νουθέτησις

(τῆς νουθετήσεως) « νουθετέω.


δ ἡ


ἘΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ 8)


᾿ «Μετὰ δὲ ταῦτα εἰς διδασκάλων

πέμποντες πολὺ μᾶλλον τοὺς διδασκά-

λους κελεύουσιν ἐπιμελεῖσθαι εὐκοσμίας

τῶν παίδων ἢ γραμμάτων τε καὶ κιθαρί-

σεως: οἱ δὲ διδάσκαλοι τούτων τε ἐπι-

μελοῦνται, καὶ ἐπειδὰν αὖ γράμματα

μάθωσιν καὶ μέλλωσιν συνήσειν τὰ γε-

γραμμένα ὥσπερ τότε τὴν φωνήν, παρατι-

θέασιν αὐτοῖς ἐπὶ τῶν βάθρων ἀνα.

γιγνώσκειν ποιητῶν ἀγαθῶν ποιήματα

καὶ ἐκμανθάνειν ἀναγκάζουσιν, ἐν οἷς


πολλαὶ μὲν γρυθενησεῦς Ἐνεῖσιν, πολλοὶ


ΜΡΟΡ

ἢ γεγραμμένα ἰε .: “

] ΓΙ "


Οαρίίο!ο ΧΧΙΝ |


δὲ ἔπαινοι παλαιῶν ἀνδρῶν ἀγαθῶν, ἵνα

ὁ παῖς μῖμῆται καὶ βούληται τοιοῦτος

γενέσθαι. Ἐς ΝΝ


ἔλυχνν νυ κκ ὦ ἐρυννδορα τρηνον νος


Οἵ τ᾿αὖῦ κιθαρισταὶ σωφροσύνης τε

ἐπιμελοῦνται καὶ ὅπως μηδὲν κακουργή-

σουσιν οἱ νέοι. Πρὸς δὲ τούτοις, ἐπειδὰν

κιθαρίζειν μάθωσιν, ἄλλων αὖ ποιητῶν

ἀγαθῶν ποιήματα διδάσκουσιν μελοποι-

ὧν, εἰς τὰ κιθαρίσματα ἐντείνοντες, καὶ

τοὺς ῥυθμούς τε καὶ τὰς ἁρμονίας ἀναγ-

κάζουσιν οἰκειοῦσθαι ταῖς ψυχαῖς τῶν

παίδων, ἵνα ἡμερώτεροί τ᾿ ὦσιν, καὶ εὐ-

Ρυθμότεροι καὶ εὐαρμοστότεροι γιγνόμε -

νοι χρήσιμοι ὦσιν εἰς τὸ λέγειν τε καὶ

πράττειν. μεθα τι ψλλυχηρῆιῆ κα

ΝΣ ἀυῤφρτυσ νὰν γῶν νόναν κῶν

Ἔτι δὲ πρὸς τούτοις εἰς παιδοτρίβου

ἕμπουσιν, ἵνα τὰ σώματα βελτίονα


ἔχοντες ὑπηρετῶσι τῇ διανοίᾳ χρηστῇ


οὔσῃ, καὶ μὴ ἀναγκάζωνται ἀποδειλιᾶν

ὶ ᾿ Ἶ


ΝΝΝ |

Ἰ " ᾿ ᾿"- ᾿


ντείνω αἰϊδίοπάο ἡ ἁρμονία, τῆς ἁρμονίας

ὁ ῥυθμός, τοῦ ῥυθμοῦ Τ᾿ αγηποπία (πιμδίσα!ε). Ὁ


ἡ] γἱίπιο Τασοογάο (πμσίσαϊο)


᾿ ...


ὁ ἔπαινος (τοῦ ἐπαίνου)

ἱνέω (6) ψέγω)


ὧν ἡ


ἡ σωφροσύνη

(τῆς σωφροσύνης) « σά

Ἐς


ὁ μελοποιός (τοῦ μελοποιοῖ

« μέλος ὁ ποιέω


τὸ κιθάρισμα


(τοῦ κιθαρίσματο,)͵

: μέλος ὃ κιθαρίζων τις δε

ἐκτείνω εἰς τὰ κιθαρίσματι


: δω κιθαρίζων


οἰκειόω : οἰκεῖον ποιῶ

εὔρυθμος, -ον ες

: καλὸς τὴν ψυχὴν. ἩΗΘΟΕ

εὐάρμοστος, -ον “ κόσμιος

χρήσιμος, -ἡ, “ον “ ἀγαθός


ἀποδειλιάω -- Ὁμαι

γλού ὙΤΟ τι: τ

δίκι δ᾽ ἀπε ρρτιδυ γα

ΠΣ


Οδρίίοιο ΧΧΙΝ


ἡ πονηρία (τῆς πονηρίας) “


πονηρός


ὅἐι: ἡ πρᾶξις (τῆς πράξεως) «


ΠΟ ΠΟ πράτ

'-


. εἰς σαὶ

αε- Ὑλ καρζρμ


Ἡῆρυνδνκημνκαν:


ΝΝ

Η Η "

ἥδομαι -- χαίρω

ϊ

ἰϑοάνδλνι τ΄. ὁ ὑκτν

Ι ἴδιο κ μεέπῃ


ἮΝ


ἐκλήθη « καλέω

ἐκλήθη ὁ Φ. ὑπὸ τοῦ

διδασκάλου : ὁ διδάσκαλος


ἐκάλεσε τὸν Φίλιππον


μακαρίζω : μακάριον νομίζω


το ἢ

Ἐν αν


᾿

᾿ πες Ξ ἐπιθυμέω

ΕΝ, ΝΠ


Ἰρόδοτος (τοῦ Ἡροδότου)

ιν ὃ ᾿Αλικαρνασσεύς

τς (τοῦ ᾿Αλικαρνασσέωκς) :

ὃ πολίτης τῆς ᾿Αλικαρνᾶσσοῦ,

ἘΝ


. ο΄ πὸ βιβλίον (τοῦ βιβλίου)


διὰ τὴν πονηρίαν τῶν σωμάτων καὶ ἐν


πολέμοις καὶ ἐν ἄλλαις πράξεσιν»


Ι ἜΗΝ, δον τς πτοσνιῇ


ἐπ


, :


' ἘΝΤῈ


' »" ἤν γντσοπ [1 ΠΟ θο58. 8.958)

Ι μϑύραγλερνν δὴ χμπὸ ἔα ».διραινε


᾿ , τ πὰ : δὴ

᾿ς Τοιαῦτα οὖν ἐπαιδεύετο ὁ Φίλιππος,


ἀποόϊα 44] Ῥγοίαρογα αἱ ΡΙαίοπο


καὶ ταὕὔτῃ τῇ παιδεύσει ἡδόμενος οὕτως

ἀγαθὸς μαθητὴς ἐφαίνετο ὥστε ὁ διδάσ

καλος βιβλία τινὰ αὐτῷ ἔδωκεν ἵνα αὐτὸς

πρὸς ἑαυτὸν ἀναγιγνώσκῃ. πα

᾿ μη ταἸκιννρναν ἤχει ἀκοξβ αν νμενοιμανοή δάνα

Ι τε ΑΙΔΑΣΙΚΑΧΟΣΙ οὐ χυυδεννν

] το ΤῊΝ ἸΣΤΟΡΙΑΝΈΠΑΙΝ;

τ Ἐκλήθη μὲν οὖν ποτε ὁ Φίλιππος ὑπὸ

τοῦ διδασκάλου, ὅς, «μακαρίζω μέν,» ἔφη

πρὸς αὐτόν, «τὸν σὸν πατέρα, ὦ Φίλιππε.

Σὺ γάρ, υἱὸς αὐτοῦ ὥν, ὀργῶσαν ἔχεις

τὴν ψυχὴν πρὸς τὰ μαθήματα. Ἰδού, τοῦτο

τὸ βιβλίον ἔγραψε Ἡρόδοτος ᾿Αλικαρνᾶσ -

σεύς; δίδωμι δὲ τοῦτό σοι, ἵνα ἀναγιγνώσκῃς.»


πόλεως οὔσης τῆς ᾿Ασίᾶς ᾿


τ ΡΝ


Μοιζαλλοι

Αι τφκαλαμ,


ΝΣ ᾿


ΕΝ


Ὁ δὲ Φίλιππος ἥσθη τῷ δώρῳ, καί,

ἀγνοῶν τίς ἐστιν ὁ Ἡρόδοτος, τοῦτ᾽ ἤρετο

τὸν διδάσκαλν. ὁ


Ὁ δὲ ἀποκρινάμενος, «συγγραφεύς,»

ἔφη, «δεινότατός ἐστιν, ὅς, εἰς Σάμον


μεταστὰς χρόνον τινά, τὴν Ἰάδα ἠσκήθη


διάλεκτον καὶ ἔγραψεν ἱστορίᾶν ἐν

“ βιβλίοις ἐννέα. Πολλάκις μὲν οὖν τὰς ἱσ-

τορίας ἀνεγίγνωσκεν ἐν ταῖς τῶν Ἑλλή-

νῶν πανηγύρεσιν ἢ ἐν ἄλλοις συλλόγοις,

καὶ οὕτω τερπνοὶ ἐφαίνοντο ὄντες οἱ λόγοι

 Οὺς ἐποίει ὥστε καὶ “Μοῦσαι ἐκλήθησαν

ἴον αἱ βίβλοι αὐτοῦ, ἐννέα καὶ αὗται οὖσαι.

᾿ Τὸ δὲ κάλλος τῶν λόγων καὶ τὴν ἁρμονίαν

αὐτῶν καὶ ὅσα μῦρία καλὰ ἐκεῖνος ἔχει

Ϊ οὐχ οἷόν τἐστὶ ἐξηγεῖσθαι, ἀλλ᾽ αὐτὸς


αἰσθήσῃ, ἐὰν ἀναγιγνώσκῃς. Πολλοὶ μὲν

τω καὶ ἄλλοι τῶν Ἑλλήνων παῖδες ἐπαιδεῦ -


θησαν τοῖς τοῦ Ἡροδότου λόγοις, παιδευ-


θήσῃ καὶ σύ, οὕτω πρόθῦμος πρὸς τὰ


ΕΠ ἡὐδιὰ ὥνοτο ΣΎ ΣΥΝ, ὈΟΌ ΤΑΝ


ΠῚ

" ΝΕ ΟἈρίίοϊο ΧΧΙΝ |


ἤσθη - ἧδμι.


ὃ συγγραφεύς ͵


(τοῦ συγγραφέως) « συγγράφα

ἡ Σάμος (τῆς Σάμου)


Ἰάς. μεν. Ἰάδος : τῆς Ἰωνίας.

ἠσκήθη «- ἀσκέω


ἀσκέω -- μελετάω


ἡ πανήγυρις (τῆς πανηγύρεων

τὸ σύλλογος πάντων τῶν Ἡλλὴν

τερπνός, -ἡ, -ὁν (

ἡδὺς

“Μοῦσαι" ἐκλήθησαν αἱ βιβ}

αὐτοῦ : (οἱ ἄνθρωποι) “Μοῦσα

ἐκάλεσαν τὰς βίβλους αὑτοῦ


σαν

Μη. ὑσθα τ ρῃρνρβγοψαιε


αμην ἐει, ὧν αν, ἀν.


τέρκομαι


πολλοὶ παῖδες ἐπαιδεύθησαν

τοῖς τοῦ Ἡ. λόγοις : οἱ τοῦ Ἱ

λόγοι ἐπαίδευσαν πολλοὺς

παῖδας


παιδευθήσῃ καὶ σὺ τοῖς τοῦ Ἡ.

λόγοις : οἱ τοῦ Ἡ. λόγοι

παιδεύσουσι καὶ σέ


πρόθυμος. -ον -- ὀργῶν Ὁ

ἭΝ ον ᾿


᾿ Ὁ δὲ Φίλιππος, χάριν δοὺς πολλήν, «τί


δέ,» ἔφη, «ἐκ τῆς ἱστορίας μαθήσομαι; τυ


Λέγε μοι τοῦτο, ὦ φίλε διδάσκαλε,


ἀναβῥλύγυδι Ξοξειβνγηνόκο τ ἢ

᾿

οὕτως ὑπὸ τοῦ Φ. ἐρωτηθείς: Ὁ μὲν οὖν διδάσκαλος, οὕτως ὑπὸ τοῦ

᾿ ἐπεὶ ὁ Φ. ταῦτ᾽ ἤρετο αὐτόν ᾿ ε χ πὶ τε 5

Φιλίππου ἐρωτηθείς, ἐνέβλεψε αὐτῷ καί,

«οἱ τῆς ἱστορίᾶς λόγοι,» ἔφη, «ὦ φιλο- τ":

μαθέστατε παῖ, ἀναβιβασάμενοι τὰς

ψυχὰς ἐπὶ τὸν ἔμπροσθεν χρόνον, παρ

ἔχουσιν αὐταῖς τὴν θέᾶν τῶν πάλαι

γενομένων. Ὁ γὰρ τὰς ἱστορίας ἀνα-

γιγνώσκων πανταχοῦ περιπολεῖ οὐδὲν κυ

τ΄ ἐποπτεύω -- θεάομαι καμών, πάσᾶς χώρᾶς ἐποπτεύων, πᾶσι δὲ

-- ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς : πολέμοις ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς παραγιγνό-

ἐξ ἀσφαλοῦς τόπου . . ᾿ ς

παρα- γίγνομαι -- πάρ-ειμι μενος, πλῆθος δὲ ἄπειρον πραγμάτων ἐν

τὰ ᾿Ασσύρια, τὰ Αἰγύπτια.. : ὀλίγῳ χρόνῳ μανθάνων, τὰ ᾿Ασσύρια, τὰ

᾿ τὰ τῆς ᾿Ασσυρίας, τὰ τῆς »""» ᾿ ὺ " ᾿ ᾿

ΠῚ Αἰγύπτου. Αἰγύπτια, τὰ Περσικά, τὰ Μηδικά, τὰ ι:"

Ἑλληνικά: νῦν μὲν τοῖς πολεμοῦσιν ἐν γῇ

παραγιγνόμενος, νῦν δὲ τοῖς ἐν ἐκ-

κλησίαις βουλευομένοις: μετὰ μὲν Θεμισ-


τοκλέους ναυμαχῶν, μετὰ δὲ Λεωνίδου


Οδρίζοιο ΧΧΙΝν |


-


πο ταχθείς. Εἰ δὲ καὶ Ὀδυσσεὺς σοφὸς ἦν ταχθείς, -εἴσα, -ἐν « τάττω


ὅτι πολύτροπος, πολλῶν δ᾽ ἀνθρώπων ἴδεν Ὁμήρου Ὀδύσσεια 1, 3

᾿ ᾿ “ ἴδεν -- εἶδεν


ἄστεα καὶ νόον ἔγνω, πολὺ σοφώτερός || ἄστεα -- ἄστη

᾿ ἜΡΝΝΝ : " 5 . νόον -- νοῦν -

ἔστιν ὁ τῶν μὲν κινδύνων ἐξιστάμενος, ἐξ-ίσταμαι


τῆς δὲ ἱστορίας ἐμπιμπλάμενος. Εἰ δὲ καὶ ἐμ-πίμπλημι -- πληρόω ᾿ς


Περσεὺς εὐδαίμων ἦν, ὅτι πτηνὸς ἦν καὶ πτηνός, -ἡ τόν: ὃς πτερὰ ἔχ |

. . " ος ᾿ - τὸ πτερόν (τοῦ πτεροῦ)


περιεφέρετο ἐν τῷ αἰθέρι πάντα ἐποπ- ᾿ ὁ αρ -


(τοῦ αἰθέρος)


τεύων τὰ ἐν γῇ παθήματα καὶ χώρᾶς, | -ὁ οὐρανός


κουφότερον καὶ μετεωρότερόν ἐστιν. Αὕτη ᾿ κοῦφος, -η: -ὃν ἐν βαρύς |

᾿ Η ᾿ ᾿ μετέωρος, -ὧν : ὃς ἀναφέρετι

τ γάρ, λαβοῦσα τὴν ψυχήν, περιφέρει παν - ὃς ἐν τῷ οὐρανῷ ἐστιν, πολὺ

“ὌΝ " Ὁ ἥὰ,.5.5. - ἀπέχων τῆς γῆς" ὑψηλός

ταχοῦ. Ἡ μὲν οὖν ἱστορία, ἐφήμερον ὃν ἐφήμερος, τὸν : ὀλιγοχρόνιος

Ἕ


πολὺ τῶν Περσέως πτερῶν ἡ ἱστορία οςςς «ὦ


τὸ τῶν ἀνθρώπων γένος καὶ φθειρόμενον

ταχὺ καὶ ἀπολλύμενον, τῇ μνήμῃ αὐτὸ


σῴζει καὶ τὰς ἀρετὰς φυλάττει, καὶ τὰς


τς πράξεις τῇ δόξῃ ἀθανάτους ποιεῖ. Πολλὰ


μὲν οὖν, ὦ παῖ, τὰ τῆς ἱστορίας ὠφελή- | τὸ ὠφέλημα τοῦ ὠφελήματος;

 Σ ο ᾿ α τὰ ἢ “ ὠφελέω

ματὰ ἐστι τοῖς ἀνθρώποις. Δῆλον δέ ἐστιν ᾿

"

ὅτι οἱ τοῦ Ἡροδότου λόγοι καὶ ὑπὸ σοῦ

ὲ . ξ Β κάλλιστοι ὑπὸ σοῦ

κάλλιστοί τε καὶ ὠφελιμώτατοι νομισ- νομισθήσονται : (σὺ)

᾿ Ἂ Σ ὰ χ καλλίστους αὐτοὺς νομιεῖς

πὸ θήσονται, ἐὰν ἀναγιγνώσκῃς αὐτοῦς. | ὠφέλιμος, -ον “ ὠφελέω

.Ι


᾿


ἴωναν ὃν. ὁΛὁ ἘΝ


᾿ ο΄ ἐσώθησαν “ σῴζω

" απξαωμηκακι Ἔν


ἐζημιώθη « ζημιόω (- κολάζω)

.- ἡττηθείς, -εῖσα, -ἐν «


Βα ἡττάομαι

“-- τς ἐτράπησαν “ τρέπωῳ

᾿


Ν ἐφονεύθησαν “ φονεύω.

“ῃ ησι φο!


ἐφάνη -« φαίνομαι


᾿ βελτίω -- βελτίονα.


τς ῥᾷστον : μάλα ῥάδιον

“-"


ω θᾶττον -- ταχύτερον


᾿Αναγνώσῃ γὰρ πῶς οἱ Ἕλληνες ἐσώθη

σαν ἐκ τῶν βαρβάρων, καὶ πῶς ὃ τῶν

Περσῶν βασιλεὺς ὑπὸ τῶν θεῶν ἐζημιώθη

διὰ τὴν ἑαυτοῦ ὕβριν, καὶ δὴ καὶ πῶς τῶν

βαρβάρων ἡττηθέντων πολλοὶ μὲν

ἐτράπησαν πρὸς φυγήν, πολλοὶ δὲ καὶ

ἐφονεύθησαν ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων: οὕτω δὲ

ὑπὸ Διὸς ἐφάνη τίς ἐστιν ἡ δίκη καὶ τίς ἣ

ζημία τοῖς ὑβρίζουσιν. Φιλομαθὴς δὲ εἰ

σύ, ὦ παῖ: σπανίως γὰρ βελτίω μαθητὴν

ἔσχον. Διὰ τοῦτο ῥᾷστον ἔσται σοι ταῦτα

τὰ βιβλία ἀναγιγνώσκειν, καὶ πολλῷ θᾶτ

τον ἢ οἱ ἄλλοι ἀναγνώσῃ. καίπερ μέγιστα

ὄντα. Κάλλιστα γάρ ἐστι, καὶ ἀρέσει σοι.»

φῆ δὲ Φίλιππος, «δῆλόν ἐστιν,» ἔφη,

«ὅτι ἥδιστοί εἰσιν οὗτοι οἱ λόγοι, ὦ δι-

δάσκαλε, καί, ὥσπερ σὺ λέγεις, βελτίους

ποιοῦσι τοὺς παῖδας ἀναγιγνώσκοντος

αὐτούς. Χάριν οὖν σοι ἔχω πλείστην ὅτι

μοι ταῦτα τὰ βιβλία δίδως. Πάντα δὴ ᾿


ἀνογιοσομακονὸν ἐτύχε δεν ἡ ἀρξυνεῦν


145


.. 6ἦ6Ὄ6ΦΆᾺῺὅ:  πῆἩπΦΠΦΦ)“ ἀμίαι


Καὶ ἀληθῶς ὁ Φίλιππος τῇ τοῦ Ἥρο-


δότου συγγραφῇ μάλιστα ἥσθη: ὁ γὰρ

] Ἡρόδοτος οὐ μόνον τόν τε πρὸς τοὺς Μή-

175 δοὺς πόλεμον συγγράφει καὶ πάσᾶς τὰς

μάχας. ἀλλὰ καὶ τὰς αἰτίᾶς τοῦ πολέμου


ἀποδείκνῦσιν, δηλῶν τίνι τρόπῳ οἱ Μῆδοι


᾿


Ι Κροῖσος βασιλεὺς ἦν τῶν Λυδῶν, ἀνὴρ


τὴν δύναμιν ηὔξησαν καὶ τίνα ἔθνη

ἐφεξῆς ἐνίκησαν᾽ ἐν οἷς πολλά τε ἄλλα


λέγεται καὶ ὁ περὶ Κροίσου λόγος" ὃ γὰρ


ὀλβιώτατος γενόμενος καὶ δυνατώτατος,

ὃς τοὺς μὲν Ἕλληνας τοὺς ἐν ᾿Ασίᾳ κατ-

εἐστρέψατο, αὐτὸς δὲ ὑπὸ τοῦ Κύρου,


πὸ βασιλέως ὄντος τῶν Μήδων. τέλος


ΝΣ θη νον τον μευττ εἰ αν ἰὸν ψιφαρά!.

δυόπαι εὐ γν ὦ τῆ ϑωκινιν δῖ ξιίσνε

ἤρνν υ0. ΠΡΉΠΙΜΕΜ, τς


᾿ “Σ τ μα δ. ᾿

ὙΠ


ἡ μιν ἐπὶ» με ΠῚ ἐάττοτον

θυ. ἀλλ αμώνις, ἐπεὶ ὅπαημ ρα γε εσμ

διετον δ σε- φημι πϑῆ κεἰ

Βθο ἡ οὐυη ιν. ΠῚ δελϊιηνκη παπιϊνκητω»αι

ὌΝ ᾿σὲν Ὑ {ἐν θο α εἀσταπι ὑζτενν

Ξ, Ἰρίαθαὶ Εν


δαν.ν... ....«πτρῖξ περ ὀνμανώσαη δόρατα !

τα μθάνμιὰ ταν νον ὑτορτσς σφμὴ.

».. Μντλν υἱ ΝΣ ΠῚ ΩΣ

ὯὩΣΞΙΣ


κενγ δ μρ δρδαοτΝΝ, μμμδν ἀνδινονν


ς -.-


πὔξησα « αὐξάνω

ἰδ ὼ


ἜΝ" ὃΥ

ὁ Κροῖσος (τοῦ Κροίσου).

οἱ Αὐδοί (τῶν Λυδῶν) : οἱ τῆς


᾿ Λυδίας ἔνοικοι 6

πῇ ἢ α


Ὁ ἘΞ Ν᾿’ ὐπχο


ὦ εἰϑϑοό Φόδογε " ᾿ Ὁ Φίλιππος οἴκαδε ἔσπει

Ξ.. δ οὃὺ

ἀσόστ νομεοο σεν αν σα μηὸρ | ἀγαγεγνώσκοι, οςςς,


ὴ ᾿ς το] κδα- πιλῥύπιροαι:

δέ υυοξοχδό | κναλγωνο.

Ἢ ᾿ Ἰααδῦνμαν ἃ

ἜὌΣΣ ἢ γε τανον [ χροινν»

Πρ τόπο ΠΩΣ

δ νυν δ μὴ κε ΤΣ ΝΣ


ΣῖωΣ ὴ Δι ἴυλνευρει μἤρένιν: : αὔῆησσαῦ ἸΣΚΈΣΜΕΝΝ

5 ἐν -Ξ ᾿


τ΄ ΟΤΟΥ͂ ΦΙΛΙΠΠΟΥ͂ ΦΙΛΣ ᾿

]

“Ἥσθη μὲν οὖν μάλιστα ὁ Φίλιππος τῷ ι, βερήρεμᾷς πὰ

: ὦ πήξχιχαι


τοῦ διδασκάλου δώρῳ. καὶ οἴκαδε τι


ἊΞ ἌΡ ᾿ Ὲ ᾿ ἵνα.. ἀναγιγνώσκοι

ἔσπευδε ἵνα ἡσύχως τὴν βίβλον ἀνα- | - ἵνα ἀναγιγνώσκῃ Ὁ


᾿ τὰ ἜΝ α ᾿ ἡ παλαίστρα (τῆς παλαίστρα

γιγνώσκοι. Εἰσῆλθε δὲ εἰς τὴν παλαίσ- |: ἡ οἰκία ὅπου οἱ παῖδες τὴν

. ᾿ . ᾿ . ν γυμναστικὴν μελετῶσιν.

τρᾶν ἣ παρὰ τῷ διδασκαλείῳ ἦν, ἵνα ᾿ τὸ διδασκαλεῖον "ἢ

ἥ ᾿ ος ος νὺς  Κ(οῦ διδασκαλείου)

ἐπαγγείλαι τοῖς ἀνεψιοῖς ὅτι εἰς τὴν ᾿: ἡ τοῦ διδασκάλου οἰκία


ἘΠ Ν Ε ᾿ τ ἵνα ἐπαγγείλαι "

οἰκίαν ἐπανοι.0. όόὸόὸόθόθόθόὸθθὸθὸῸὃπΠπ΄λ᾽͵' [-ἰνα ἐπαγγεῖλι Ὁ

ὅτι ἐπανίοι -- ὅτι ἐπάνεισιν


Εἰσελθὼν δὲ κατέλαβεν ἐκεῖ πολλοὺς ΝΕ

"

παῖδας, φίλους αὐτοῦ ὄντας, ἀστραγα- ἀστραγαλίζω : παίζω τοῖς

ΤΗ͂Ν ᾿ ᾿ ᾿ ᾿ ἀστραγάλοις

υ λίζοντάς τε δὴ καὶ παίζοντας ἅπαντας. Βασαν τ τα

πδα ἐδ ἐδ


Οἱ μὲν οὖν πολλοὶ ἐν τῇ αὐλῇ ἔπαιζον

Ἶ ΓΖ ρχα ἫΝ ,, τὸ ἀποδυτήριον (τοῦ ἀποδυτηρί

ἔξω, οἱ δέ τινες τοῦ ἀποδυτηρίου ἐν γωνίᾳ ᾿ : ὁ τόπος ὅπου οἱ παῖδες τὰ

ἱμάτια ἀποτιθέᾶσιν ὡς


Ἰ γυμνασόμενοι

ἡ γωνία (τῆς γωνίας)


κἀρποιο ΧΧν ΒΠΝΟΝ ΙΝ


υδακῃ " ν

ἁρτιάζω -- ἀστραγαλίζω.

πάμπολυς, παμπόλλη,

πάμπολυ, σοη. παμπόλλου,

παμπόλλης, παμπόλλου -

᾿ πᾶς 1 πολύς

παμπόλλοι -- πλεῖστοι

“- ὁ φορμίσκος

(τοῦ φορμίσκου)

προ-αιρέω

μὴ... εἰσβάλοιεν --

μὴ εἰσβάλωσιν


᾿ Ι τ΄ ἵνα.. διαλέγοιτο --

τς ἵνα διαλέγηται

ἤρετο... πῶς ἔχοι καὶ τί... ποιοῖ --

ἘΠῚ πῶς ἔχει καὶ τί ποιεῖ


.- ΡΠ.


συχνός, -ἤ, -ὁν -- πολύς

ΒΡ πα πὰ

ΓῚ ΙΝ ΠΨ{0ΦἜἸῈ


ι βουλοίμην ἄν --

ἐπιθυμῶ ἱέναι


ἡμῖ ἐδηδα τ


δ ν


ἠρτίαζον ἀστραγάλοις παμπόλλοις, ἐκ

φορμίσκων τινῶν προαιρούμενοι: τούτους

δὲ περιέστησαν ἄλλοι θεωροῦντες. Οὕτω

δ ἔχαιρον παίζοντες ὥστε οὐδεὶς ἐφαίνετο

φοβεῖσθαι μὴ οἱ πολέμιοι εἰσβάλοιεν εἰς

τὴν πόλιν, ἀλλὰ πάντες ἠμέλουν τοῦ

πολέμου καὶ τοῦ κινδύνου, ὥσπερ ἐν εἰ-

ρήνῃ τυγχάνοντες ὄντε. Θ6δ)ιῊο

᾿ς Ὧν δὴ καὶ ὁ ἕτερος τῶν τοῦ Φιλίππου

ἀνεψιῶν ἦν, ἐστεφανωμένος: καὶ ὁ Φίλιπ-

πος προσεχώρησε ἵνα αὐτῷ διαλέγοιτο.


Ὁ δὲ πόρρωθεν ἀσπασάμενος ἤρετο τὸν


20


Φίλιππον πῶς ἔχοι καὶ τί ποτε ποιο. :


᾿ Ὁ δὲ Φίλιππος, «ὁ διδάσκαλος,» ἔφη,

«κάλλιστόν μοι λόγον ἐποίησε περὶ τῆς

ἱστορίας, καὶ συχνὸν παρ᾿ αὐτῷ διέτριψα

χρόνον ἀκούων καὶ ἅμα πολλά τε καὶ

καλὰ μανθάνων. Νῦν δὲ οἴκαδε ἰέναι βου-

λοίμην ἄν. Τοῦ γὰρ διδασκάλου λέγοντος,

ἐγὼ τὸν νοῦν τῷ λόγῳ προσεῖχον, καλ-


λίστῳ ὄντι, σκοπῶν εἴ πως οἷός τ᾿ εἴην


μα


ἐκμανθάνειν αὐτόν. Πολλάκις γὰρ καὶ

“ πρὸ τοῦδε οὕτως ἐποίησα: ἀκούων γὰρ

καλόν τινα λόγον παρὰ τοῦ διδασκάλου,

εἰς περίπατον ἧα ἐξεπιστάμενος τὸν

λόγον, εἰ μὴ πάνυ τι ἦν μακρός. Ἔπειτα

δὲ ἐπορευόμην ἐκτὸς τείχους ἢ οἴκαδε

ρμναδανς

1 Ὁ δὲ ἀνεψιὸς ὑπολαβών, «δεῖξόν γε


τὸ ἐβάδιζον ἵνα μελετῴην.»


πρῶτον,» ἔφη, «ὦ φίλε, τί ἄρα ἐν τῇ

ἀριστερᾷ ἔχεις ὑπὸ τῷ ἱματίῳ" τοπάζω γάρ

σε ἔχειν τὸν λόγον αὐτόν. ᾿Αλλῖθι, δείκνῦ.»

“- Ὁ δὲ Φίλιππος, τὸ βιβλίον ἐκ τοῦ

ἱματίου ἐξελών: «Παῦε. Οὗτος μὲν γὰρ

οὐκ ἔστιν ὁ τοῦ διδασκάλου λόγος. Εἴθε

γράψειεν' ἀλλ᾽ αὐτοσχεδιάζων τὸν λόγον

ἐποίησε, ἢ ἴσως ἀπὸ στόματος εἶπεν. Ἔστι

τ δὲ τοῦτο βιβλίον τι, ὃ δῶρόν μοι ἔδωκε ὁ

διδάσκαλος, ἐν ᾧ ἡ τοῦ Ἡροδότου

ἱστορίας ἀπόδειξις ἔνεστιν, ἣν περὶ τοῦ

πολέμου τοῦ πρὸς τοὺς Μήδους, καὶ περὶ


πολλῶν καὶ ἄλλων, συνεγρούψαον » νυν Τ ΡΚαὶ


ΓΝ


“ὃ ἰμμνχιὶ


ἐκ- μανθάνω -- ἐν τῇ μνήμῃ σφ


πρὸ τοῦδε τοῦ χρόνου ᾿ς

ΠΕ


ὁ περίπατος (τοῦ περιπάτου)


« περιπατέω

ἐξ-επίσταμαι


ἐκτός Ἐ ψέη. ς. ἐντός ᾿


ἵνα μελετῴην -- ἵνα μελετῶ


ΝΣ


τοπάζω : τεκμηρίοις καὶ

σημείοις χρώμενος νομίζω


Π

εἴθε γράψειεν!


ἀπὸ στόματος έγ 6δοὸ


: λέγω ὃ φυλάττω τῇ μνήμῃ

τ ΡΟΝ,


σαι ἴπαααι


Ξα


ἡ ἀπό-δειξις (τῆς ἀποδείξεως:

« ἀπο-δείκνῦμι

-"


ἀρίίοϊο ΧΧΝ


ΝΈΟΣ δξ 6 ὧι

θυ ἐὰ οπὸ - ον».


1ι ΚΑΒΒΕΊΒΗ δται καὶ τα


γηροτροφέω : τρέφω γέροντά

τινὰ


τὰ νομιζόμενα : τὰ γιγνόμενα

ιν τς κατὰ νόμον


᾿ Ὁ δὲ ἀνεψιός, «φαίνεται μὲν οὖν,» ἔφη,

«μάλα σε ἀγαπῶν ὁ διδάσκαλος, τοιαῦτα

δῶρα διδούς. Ἴσως γάρ σε ἀντὶ τοῦ

τεθνηκότος υἱοῦ ἔχει, καλόν τε καὶ ἀγα-

θὸν ὄντα, καὶ δὴ καὶ πρὸς τὰ μαθήματα

ὀργδυνα ας ϑὐδπι “τευ τπικη τ δὲ

Ὁ δὲ Φίλιππος θαυμάσας ἐνέβλεψεν

αὐτῷ καί, «τί λέγεις,» ἔφη, «ὦ φίλε; Ἄρα

ὁ διδάσκαλος γυναῖκά τε καὶ υἱὸν εἶχε;»

Ὁ δὲ ἀνεψιὸς ἀποκρινάμενος: «ἾΑρ᾽

ἀληθῶς τοῦτ᾿ ἀγνοεῖς; Καὶ γὰρ ὁ δι-

δάσκαλος, ὥσπερ πολλοί, ἐσκόπει ὅπως

μὴ ἔσοιτο ἄπαις, ἀλλ᾿ ἔσοιτο αὐτῷ ὅστις

ζῶντά τε γηροτροφήσοι καὶ τελευτήσαντα

θάψοι αὐτὸν καὶ εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον

τὰ νομιζόμενα αὐτῷ ποιήσοι. Οἱ δὲ λῃσταὶ

καὶ τὴν γυναῖκα καὶ τὸν παῖδα ἥρπασαν,

καὶ οὐδὲν ἐξ ἐκείνου τοῦ χρόνου ἀκήκοε

περὶ αὐτῶν ΡΒ Σ νει

᾿ Ὁδὲ Φίλιππος, «ὦ τῆς συμφορᾶς,» ἔφη.

«Οὐ γὰρ δίκαιον ἦν τὸν διδάσκαλον,


65


10


0


Ὁ"


ΜΝ


οὕτως ἀγαθόν τε καὶ χρηστὸν ὄντα, τοι-

αὕῦτα παθεῖν. Μὴ εἰς ἄλλα κακὰ πέσοι.

Εἰ γὰρ ἄξιος αὐτοῦ εἴην: ἴσως γὰρ

δυναίμην ἂν ὥσπερ ἄλλος υἱὸς αὐτῷ

εἶναι. Νῦν δὲ δεῖ με οἴκαδε ἰέναι, καὶ οὐ

μόνον ἐνθυμεῖσθαι τί ὁ διδάσκαλος περὶ

τῆς ἱστορίας ἔλεγε, ἀλλὰ καὶ τοῦτο τὸ τοῦ

Ἡροδότου βιβλίον ἀναγιγνώσκειν»


Ὁ δὲ ἀνεψιός, «χαῖρε οὖν,» ἔφη, «ὦ

Φίλιππε. ᾿Αλλ᾽ ἄκουέ μου συμβουλεύον-

τος πέρυσι γὰρ ἅμα τῷ διδασκάλῳ

ἀνέγνων μέρος τι ἐκ τούτου τοῦ βιβλίου:

ἀνάγνωθι οὖν τὰ περὶ Κροίσου τοῦ

᾿Αλυάττου: πολλὰ γὰρ ἐκ τῶν παθημάτων

αὐτοῦ μαθήσῃ.» ΛΝ


Ὁ δὲ Φίλιππος χάριν ἀποδοὺς τῷ

ἀνεψιῷ ἔσπευδεν εἰς τὴν οἰκίαν, ἵνα τὰ

τοῦ Κροίσου πράγματα ἀναγνοίη. Οἴκοι

δὲ τὸ βιβλίον ἀνείλιξε καὶ ἀναγιγνώσκειν

ἤρξατο. Πρῶτον μὲν οὖν ὁ Ἡρόδοτος περὶ


τῆς ἔχθρας συνέγραψε τῶν Περσῶν καὶ


ἐπδνριάκ βιᾳριχδῆα ἐν ϑόνι


δα δι ων

μὴ πσ!  ἐε

εἰ γὰρ εἴην! -- ἐλπίζω ἔσεσθι


τὰν δ σι


δύναίμην ἀν. νὴὸ τοῦτ

βυεν ἐπ την μενδηῖ


"

ἘΠ πεδϑ δρόωον

ὃ ᾿Αλυάττης (τοῦ ᾿Αλυάττου

-

“π᾿

Ἐρὴι πεδία ππβ πρϑδὴ τὸ


ἀν-ελίττω -- ἑλίττω


τ΄ --


(ὐρίίοιο ΧΧν |


τς ( βρίϊοϊο ΧΧΥ


ἜΝ ὃ


5 ᾿ ΜΕΕΕ ΔῈ

- οἸεῖει τ ἡῆθεν ας Τὰ

Ὁ Σόλων ἀφικόμενος ἐς τὰς


Σάρδεις ἵνα πάντα θεωροίη

ἐξενίζετο ὑπὸ τοῦ Κροίσου.


ὃ Σόλων (τοῦ Σόλωνος)


Ἰ


τελευτάω -- ἀποθνήσκω

δ πα συνε

“5 τριάκοντα (ΧΧΧ)

ἐν μέρει : καὶ αὐτός (ὁ γὰρ


᾿Αλυάττης ἤδη τοὺς Ἕλληνας

τοὺς ἐν ᾿Ασίᾳ κατεστρέψατο)


- πποσπασπὰ πανιτταται εἰ


τῶν Ἑλλήνων, ἔπειτα δὲ περὶ τοῦ

᾿Αλυάττου. Τέλος δὲ ταῦτα ἀνέγνω ὁ

Φίλιππος περὶ τοῦ Ἐροίσου: Ὁ... ἢ


Ν"


Ὁ ΚΡΟΙ͂ΣΟΣ ΤΟΝ ΣΟΛΩΝΑ ΞΕΝΙΖΕΙ (α)


Τελευτήσαντος δὲ ᾿Αλυάττου, ἐδέξατο το

τὴν βασιλείαν Κροῖσος ὁ ᾿Αλυάττου, ἔτη

γενόμενος πέντε καὶ τριάκοντα, ὃς δὴ τοῖς

ἐν ᾿Ασίᾳ Ἕλλησι ἐπιστρατεύων ἐν μέρει

κατεστρέψατο. Ὡς δὲ τοὺς ἐν ᾿Ασίᾳ


Ἕλληνας κατεστρέψατο, ἀφικνοῦνται ἐς τυ:

τὰς Σάρδεις ἄλλοι τε ἐκ τῆς Ἑλλάδος


σοφισταὶ καὶ δὴ καὶ ὁ Σόλων, ἀνὴρ


᾿Αθηναῖος, ὃς ᾿Αθηναίοις νόμους ποιήσᾶς


ΞΕ οι ΘῸΘῸΦῸΦὖΦ0ἷΖΡὋἁϑῬ κριμιωοαχνυ


ἀπεδήμησεν ἔτη δέκα, λόγῳ μὲν θεωρίας

τὸ ἕνεκο. ἐκπλεύσας, ἔργῳ δὲ ἵνα μή τινα

τῶν νόμων ἀναγκασθῇ λῦσαι ὧν ἔθετο.

Αὐτοὶ γὰρ οὐχ οἷοί τῆσαν τοῦτο ποιῆσαι

᾿Αθηναῖοι: ὅρκοις γὰρ μεγάλοις κατεί-

χοντο δέκα ἔτη χρήσεσθαι νόμοις οὺς ἂν

"5 σφίσι Σόλων θῆται. ᾿Αποδημήσᾶς οὖν ἐς

Αἴγυπτον ἀφίκετο καὶ δὴ καὶ ἐς Σάρδεις

παρὰ Κροῖσον. ᾿Αφικόμενος δὲ ἐξενίζετο


ἐν τοῖς βασιλείοις ὑ ὑπὸ τοῦ ᾿ Κροίσου. Μετὰ


δέ, ἡμέρᾳ τρίτῃ ἢ τετάρτῃ, κελεύσαντος


Κροίσου, τὸν Σόλωνα θεράποντες περιῆ-


γον κατὰ τοὺς θησαυροὺς καὶ ἐδείκνυσαν.


πάντα ὄντα α μεγάλα ταν δλβιαιύτοι τ,


Ε


ἀποδημέω : διατρίβω ἐν ξένι

χώρᾳ: πορεύομαι ε

λόγῳ μὲν... ἔργῳ δὲ...


ἡ θεωρία (τῆς θεωρίας)


- θεωρέω.


ον λινμνο


πηρρνἠάδ

ὃ ὅρκος (τοῦ ὅρκου)

: ὃ ὑπισχνεῖταί τις τοῖς θεο


σφίσι(ν) -- αὐτοῖς

αἱ Σάρδεις (τῶν Σάρδεων)


ἀκγύᾶν ὑ ρθε

τροΣ παν λπαῆ, τ ϑηδνι ἄν


“Ἢ


τὰ βασίλεια (τῶν " ἴω;


: ἣ οἰκία τοῦ βασιλέως


ὍΝ


Ξὸ ΤΙ


(Ἀρίϊοιο ΧΧν


" παν».

ΡΥ


ι βῳγῆ οὕς

ἐδ ψεε ἔτι ὀλμετ

- “θὰ

τὶ αν τλάνβιε


π΄ πλανάομαι


ἡδενέζενι. πιεῖν

μὴ ῥα κα κόνστο ο


ΜΕΝ Ἰμδν κα

Ε΄.

“μδλρτυν. . .


ὑποθωπεύω : πάντα ποιῶ ὥστε.

τινὰ χαίρειν, ἐπαίνων αὑτόν


ὁ Τέλλος (τοῦ Τέλλου)


ἐ ἐκ. ἡΐγνομαι

᾿δλι ο΄ παρα-μένω

δέῖς ὃν "


ὁ γείτων (τοῦ γείτονος) :

- ὁ παρ-οικῶν

ἡ τροπή (τῆς τροπῆς) « τρέπω

 (π φυγή)


᾿τν ὑδόνυδ ἐπ “ωπ ὦ


τηΐμμλανδιν


Θεᾶσάμενον δὲ αὐτὸν τὰ πάντα καὶ

σκεψάμενον ἤρετο ὁ Κροῖσος τάδε: «Ξένε

᾿Αθηναῖε, παρὰ ἡμᾶς περὶ σοῦ λόγος ἥκει

πολὺς καὶ σοφίᾶς ἕνεκα σῆς καὶ πλάνης,

ὡς θεωρίᾶς ἕνεκα γῆν πολλὴν ἐπελή-

χυθας. Νῦν οὖν βούλομαι ἐρέσθαι σε τίς

ἐστιν ὀλβιώτατος πάντων ὧν εἶδες.» Ὁ

μὲν ἐλπίζων αὐτὸς εἶναι ὀλβιώτατος

ταῦτα ἠρώτα, Σόλων δὲ οὐδὲν ὑποθωπεύ -

σᾶς ἀλλὰ τῷ ἀληθεῖ χρησάμενος λέγει"

«ὯὮ βασιλεῦ, Τέλλος ᾿Αθηναῖος.» Θαυ-


125


10


μάσᾶς δὲ Κροῖσος τὸ λεχθέν, ἤρετο: «Πῶς


δὴ κρίνεις Τέλλον εἶναι ὀλβιώτατον;» Ὁ

δὲ εἶπε: «Τέλλῳ καὶ παῖδες ἦσαν καλοί τε

κἀγαθοὶ καὶ τοῖς παισὶ εἶδε τέκνα

ἐκγενόμενα καὶ πάντα παραμείναντα, καὶ

τελευτὴ τοῦ βίου λαμπροτάτη ἐγένετο:

γενομένης γὰρ ᾿Αθηναίοις μάχης πρὸς

γείτονας ἐν Ἐλευσῖνι, βοηθήσᾶς καὶ

τροπὴν ποιήσας τῶν πολεμίων ἀπέθανε


κάλλιστα. καὶ αὐτὸν ᾿Αθηναῖοι δημοσίᾳ


135


"“"


Οἀρίζοιο ΧΧΡν


τε ἔθαψαν ὅπου ἔπεσε καὶ ἐτίμησαν

Ν δεγόλοδν “ἔστ τνθον νδανυ δὴ

βιλοτσο τειν ὑπτ φρηρβ δ. ΘΘΙ Ιγεβν

[ΡΟ ὑεδη πέσε ας Β ΟΙΊΩ͂Ν 26, 29-30)


Ὁ ΚΡΟΙ͂ΣΟΣ ΤΟΝ ΣΟΛΩΝΑ ΞΕΝΙΖΕΙ [(}}}


᾿ Ὡς δὲ ταῦτα περὶ τοῦ Τέλλου ὁ Σόλων


εἶπε, ὁ Κροῖσος ἤρετο τίνα δεύτερον


μετ᾿ ἐκεῖνον ὀλβιώτατον ἴδοι, νομίζων


πάγχυ δευτερεῖα οἴσεσθαι. Ὁ δέ: «Κλέο-


" βίν τε καὶ Βίτωνα. Τούτοις γὰρ οὖσι γένος

᾿Αργείοις πλοῦτός τε ἦν ἱκανὸς καὶ πρὸς


τούτῳ ῥώμη σώματος τοιάδε: ἀθλοφόροι


᾿


ΝΝΣα


πάγχυ -- πάντως

τὰ δευτερεῖα (τῶν δευτερείων)

ὁ δεύτερος μισθός, τὸ δεύτερον

ἄθλον ἐν ἀγῶνί τινι


δευτερεῖα φέρω : τυγχάνω τῶν

δευτερείων


ὃ Κλέοβις (τοῦ Κλεόβεως)


ὃ Βίτων (τοῦ Βίτωνος)


οἱ ᾿Αργεῖοι (τῶν ᾿Αργείων)


« ἴλργος (τὸ ἼΑ., τοῦ ᾿Αργους"

πόλις τις τῆς Πελοποννήσου)

ἀθλοφόρος, -ον : τοῦ ἄθλου ἐν

ἀγῶνί τινι τυχών


"


-" ἡ Ἥρα

..  --π (τῆς Ἥρας)


τὸ ζεῦγος


(τοῦ ζεύγους) «

ζεύγνυμι


ν ζεύγει :

᾿ ἁμάξῃ ὑπὸ


ὡ “1 .» τῶν βοῶν


ἑλκομένῃ


τεσσαράκοντα “-- τετταράκοντα

᾿ (Χ


" κ καὶ εἰ


δι αμαηρῦις


τ΄ κυρέω - τυγχάνω

τς ἀντίον - ἐναντία


.


τε ἀμφότεροι ἦσαν, καὶ δὴ καὶ λέγεται

ὅδε ὁ λόγος: οὔσης ἑορτῆς τῇ Ἥρᾳ τοῖς

Ἀργείοις, ἔδει πάντως τὴν μητέρα αὐτῶν

ζεύγει κομισθῆναι ἐς τὸ ἱερόν, οἱ δὲ βόες

ἐκ τοῦ ἀγροῦ οὐ παρεγίγνοντο ἐν καιρῷ.

Οἱ δὲ νεᾶνίαι, ἵνα παραγένοιτο ἣ μήτηρ

ἐν καιρῷ, αὐτοὶ εἷλκον τὴν ἅμαξαν, ἐπὶ

δὲ τῆς ἁμάξης ἐφέρετο ἣ μήτηρ, σταδίους τ"

δὲ πέντε καὶ τεσσαράκοντα κομίσαντες

ἀφίκοντο ἐς τὸ ἱερόν. ΠΣ ᾿

αιμοξονα ἜλγωΝ ΓΎΡΩ

Ταῦτα δὲ αὑτοῖς ποιήσᾶσι καὶ ὀφθεῖσι

ὑπὸ τῶν παρόντων τελευτὴ τοῦ βίου

ἀρίστη ἐγένετο, ἔδειξέ τε ἐν τούτοις ὁ ""

θεὸς ὅτι ἄμεινον εἴη ἀνθρώπῳ τεθνάναι

μᾶλλον ἢ ζῆν. Οἱ μὲν γὰρ ᾿Αργεῖοι

περιστάντες ἐμακάριζον τῶν νεᾶνιῶν τὴν

ῥώμην, αἱ δὲ ᾿Αργεῖαι τὴν μητέρα αὐτῶν

ἐμακάριζον, διότι τοιούτων τέκνων "

ἐκύρησεν. Ἡ δὲ μήτηρ στᾶσα ἀντίον τοῦ


ἀγάλματος τῆς θεοῦ ηὔχετο Κλεόβει τε


καὶ Βίτωνι τοῖς ἑαυτῆς τέκνοις, οἵ αὐτὴν


ἐτίμησαν μεγάλως, τὴν θεὸν δοῦναι ὅ τι


“4 τ ἀνθρώπῳ τυχεῖν ἄριστον εἴη. Μετὰ δὲ

ταύτην τὴν εὐχήν, ὡς ἔθυῦσάν τε καὶ εὖ-

ὦχθησαν, κατακοιμηθέντες ἐν αὐτῷ τῷ

ἱερῷ οἱ νεᾶνίαι οὐκέτι ἀνέστησαν ἀλλ᾽

οὕτως ἐτελεύτησαν. ᾿Αργεῖοι δὲ αὐτῶν

“ τὸ εἰκόνας ποιησάμενοι ἀνέθεσαν ἐν Δελ-

φοῖς, ὡς ἀνδρῶν ἀρίστων δηξμμσοα

ΟΡΗΒΕΝ παααα Υ αας ΠΡ μμμ


Σόλων μὲν οὖν εὐδαιμονίας δευτερεῖα


5


ἔνειμε τούτοις, Κροῖσος δὲ ὀργισθεὶς εἶπε:

«Ὦ ξέν᾽ Αθηναῖε, τῆς δὲ ἡμετέρᾶς εὖ-

τι δαιμονίας οὕτω καταφρονεῖς ὥστε οὐδὲ


ἰδιωτῶν ἀνδρῶν ἀξίους ἡμᾶς ἐποίησας;»

᾿ δὶ θη ΜΔ τὶ ἐπ λόγοι μα. κιλον σου}

ἢ Ἰχδῖν, πα τεισεννν: ἤν λκα τ»ἱ κτλ 1ἰκνάεν

ὃν ἀγανῶσ. πα

ΠΟ φξροοι (1.31-32)

Μιυππο τ ὐὐππῆεὴ τε δέλτν τὰ κρϑήσιν ὑυμχίλει ἐστίν ὅν

πρθμυ τον απ π δνν ἢ ερι δ γε}, Πα Ν

᾿ δίων ὩΣ πρητα Βετεν ποτε ΗΠ ΜΒ]

ΩΡ ΉΝ

ὌΝ ΎΣ

ππαμν συ ρα ἐἐἀΞηδιημεξικδξο οὐ πη

ριον οὐθε νι πασσροῦ ἐἐαρνν

ΜΑΣ Ὁ ὉΠ ἱφοληθοδαφινὺχ τ

ηἶν... ἀμ γηάοανοναριδ, δέν ἐμα δα

πα οτϑρρααμμυιβιταινδαθοὶ.

μειε εἰς ἂν ἐούενας οὐ νην"...

μοὶ να: υμυϑαβάιανα, ΦΑΘΗΝΟΙΟΙΙ λα...


(Ἀρίτοϊο χΧ


"τὰ

Ν

εὐωχέομαι -- δειπνέω ;


ἡ εὐδαιμονία.

(τῆς εὐδανιονίαῳ


ὃὌὃὉν  πΠΡ̓Ρ Τ᾿ εωμ ΧΧΥῚ


ρρρΠ κς-

Ο ΚΡΟΙ͂ΣΟΣ ΤΟΝ ΠΑΙΔΑ ἈΠΟΛΛΥΣΙΝ (α)

“-- δὲ ἀπῆλθεν ὁ Σόλων, ἔλαβεν ἐκ τοῦ

θεοῦ νέμεσις μεγάλη Κροῖσον, διότι

ἐνόμισεν ἑαυτὸν εἶναι ἀνθρώπων ἁπάν-

τῶν ὀλβιώτατον. Καθεύδοντι γὰρ αὐτῷ

ἐπέστη ὄνειρος, ὃς αὐτῷ τὴν ἀλήθειαν

ἔφαινε τῶν μελλόντων γενέσθαι κακῶν

κατὰ τὸν παῖδα. Ἦσαν δὲ Κροίσῳ δύο

παῖδες, ὧν ὁ μὲν ἕτερος κωφὸς ἦν, ὁ δὲ

ἕτερος τῶν ἡλίκων πολὺ πρῶτος: ὄνομα

τὸ δὲ αὐτῷ ἦν "Ατῦς. Τοῦτον οὖν τὸν ᾿Ατῦν


σημαίνει τῷ Κροίσῳ ὁ ὄνειρος ἀποθανεῖσ -


θαι αἰχμῇ σιδηρᾷ βληθέντα. Ὁ δὲ ἐπεὶ

᾿ Ε


σιδηροῦς, σιδηρᾶ, σιδη-

ροῦν αἱ (εν, [ὄγγϑο


᾿


Ὁ Κροῖσος ἄγεται τῷ παιδὶ

γυναῖκα’ ἰδού, ὁ "Ἄτῦς τὴν

νύμφην οἴκαδε φέρει ἐν

ἁμάξῃ. .

ἄγομαι γυναῖκά τινι


ἡ νύμφη (τῆς νύμφης)


: ἢ γυνὴ ἣ μέλλει γαμεῖσθαι


ὁ "Ἄτῦς, τοῦ "Ἄτυος ὌΝ


ἐαυνν δΝ ᾿

Νὰ  κὧτὄ

Βα ιεοῦπαι " εἴπεῦθα Γπ

τ 1


᾿πΝΝΝ " εἰ παρρϑνα


π ΝΗ


νέμεσις Ἀαπθαιε, με


: κολάζομαι ὑπὸ τῶν θεῶν


ἡ νέμεσις (τῆς νεμέσεως)

"


πο


ὁ ὄνειρος (τοῦ ὀνείρου)

Ξ τὸ ὄναρ Ἐπ


κωφός, -ἥ, -ὁν : ὃς οὔτε λέγειν

οὔτε ἀκούειν δύναται


τα ας τοὶ τυσις

ΝΕ


ἢ αἰχμή (τῆς αἰχμῆς)


ἘΠῚ


τος (Ἄρίο!ο ΧΧΥῚ


τς.


-

5ε- ἴ ἢ, ΝΟΜΉΝ

φυν δδθνὺῃ


τὸ ἀκόντιον (τοῦ ἀκοντίου)


Ὄπ στὴν


ὁ ἀνδρεών (τοῦ ἀνδρεῶνος) --

ὁ ἀνδρών


ἐκ- κομίζω


ὃ θάλαμος (τοῦ θαλάμου) :


ὁ γυναικών, ὁ κοιτὼν τῶν

γυναικῶν


οὗ καθαρὸς ὧν τὰς χεῖρας :

φονεύσᾶς τινὰ τῶν οἰκείων


καθάρσιος, -ον « καθαίρω

τὸ καθάρσιον (ἱερόν) : τὸ ἱερὸν


τ΄ ὃ σφαττόμενον καθαίρει


ΝΝ ο΄ ἐπι-κυρέω

-

᾿Ν

ππτῶϊ "

-"

",, 5

ΓῚ

Ἕ

"


ἐξηγέρθη, φοβούμενος τὸν ὄνειρον, ἄγεται

μὲν τῷ παιδὶ γυναῖκα, ἐπὶ πόλεμον δὲ

οὐκέτι ἐξέπεμψεν αὐτόν, ἀκόντια δὲ καὶ ι:

δόρατα καὶ πάντα οἷς χρῶνται ἐς πόλεμον

ἄνθρωποι, ἐκ τῶν ἀνδρεώνων ἐκκομίσας


ἐς τοὺς θαλάμους συνένησε, μή τι τῷ


παιδὶ ἐμπέσοι. πο Ϊ


Ἔχοντος δὲ ἐν χερσὶ τοῦ παιδὸς τὸν νυ


γάμον, ἀφικνεῖται ἐς τὰς Σάρδεις ἀνὴρ


οἰ ς ὄδο -

οὗ καθαρὸς ὧν τὰς χεῖρας. Παρελθὼν δὲ

οὗτος ἐς τὰ Κροίσου οἰκία καθαρσίου


ἐδεῖτο ἐπικυρῆσαι' ὁ δὲ Κροῖσος αὑτὸν


᾿ ἐκάθηρεν. Ἐπεὶ δὲ τὰ νομιζόμενα ἐποίη- .:


᾿ς πα δι,.Ὑ α

συννέω απινιμοολίο, α-ἢςςςὌἘὁἘοὸοὃ

"


πια550, ἀσραίαδο,

"8"


ΝΣ


᾿.


Οαρίίοιο ΧΧΥ Ϊ


σεν ὁ Κροῖσος, ἐπυνθάνετο ὁπόθεν τε ἥκοι

καὶ τίς εἴη, λέγων τάδε: « ἄνθρωπε,

τίς τῶν καὶ πόθεν ἥκων ἐς τὰ ἐμὰ οἰκία

παρεγένου;» Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο: «Ὦ

βασιλεῦ, Γορδίου μέν εἰμι παῖς, ὀνομάζο-

μαι δὲ ᾿Αδρᾶστος, φονεύσᾶς δὲ τὸν

ἐμαυτοῦ ἀδελφὸν ἄκων πάρειμι, ἐξελη-

λαμένος ὑπὸ τοῦ πατρός.» Ὁ δὲ Κροῖσος

ἀπεκρίνατο: «᾿Ανδρῶν τε φίλων ἔκγονος

εἶ καὶ ἥκεις ἐς φίλους, ὅπου ἀμηχανήσεις

οὐδενὸς μένων ἐν τοῖς ἡμετέροις οἰκίοις.

Συμφορὰν δὲ ταύτην παραινῶ σοι ὡς

κουφότατα φέρεν» 6

ἐν ν Αυρ υὐπητβηρε ὴ ἀϊνη8 "

ποῖ μμσημάσμανι Ετούοιο (1. 34-35)


ς ΣΝ


ἐς τὰ ἐμὰ οἰκία -- εἰς τὴν

οἰκίαν μων ᾿

"


ὁ Γορδίᾶς (τοῦ Γορδίου)

: βασιλεὺς τις τῆς Φρυγίαι


ἔκ-γονος, -ον « ἐκ- γίγνομαι


ἀμηχανέω (Ἱ μοη.} : ἀπορέ

ἀπορίᾳ εἰμί


17


σαρίοοχι.


Οἱ Μῦσοὶ ἐπὶ τὸν ὃν

ἐξελθόντες ἐποίουν μὲν

κακὸν οὐδέν, ἔπασχον δὲ

κακὰ πρὸς αὐτοῦ.


ἡ ἄγρα (τῆς ἄγρας)

δ ω


᾿ ὌᾳΜῃῃΉ ΙΕ 5


ΠΠ΄ δίαιταν ἔχω -- οἰκέω


τ


οἱ Μῦσοί (τῶν Μυσῶν) : οἱ ἐν

τῇ Μυσίᾳ οἰκοῦντες


προ-θυμέομαι « πρό-θῦμος

(: μάλα βούλομαι)


18


Ὁ ΚΡΟΙ͂ΣΟΣ ΤΟΝ ΠΑΙΔΑ ΑΠΟΛΛΥΣΙΝ (β)


Ὁ μὲν οὖν "Αδρᾶστος δίαιταν εἶχε ἐν

Κροίσου, ἐν δὲ τῷ αὐτῷ χρόνῳ ἐν τῷ

Ὀλύμπῳ τῷ ὄρει ὗς μέγας γίγνεται:

ὁρμώμενος δὲ οὗτος ἐκ τοῦ ὄρους τούτου

τὰ τῶν Μυσῶν ἔργα διέφθειρε, πολλάκις

δὲ οἱ Μυσοὶ ἐπ᾿ αὐτὸν ἐξελθόντες ἐποίουν

μὲν κακὸν οὐδέν, ἔπασχον δὲ κακὰ πρὸς

αὐτοῦ. Τέλος δὲ ἀφικόμενοι παρὰ τὸν

Κροῖσον τῶν Μυσῶν ἄγγελοι ἔλεγον τάδε:

«Ὦ βασιλεῦ, ὃς μέγιστος ἀνεφάνη ἡμῖν


ἐν τῇ χώρᾳ, ὃς τὰ ἔργα διαφθείρει. Τοῦτον


προθυμούμενοι ἑλεῖν οὐ δυνάμεθα. Νῦν :


ΝΠ ΝΝῪ


4“


οὖν δεόμεθά σου τὸν παῖδα καὶ λογάδας

νεανίας καὶ κύνας πέμψαι ἡμῖν, ἵνα

αὐτὸν ἐξέλωμεν ἐκ τῆς χρᾶς»». Ἢ

καρ ϑυντν υνηχίχι οοὸ μα βαδήσθοδ κϑῖ δ.

Κροῖσος δὲ μεμνημένος τοῦ ὀνείρου τὰ

ἔπη ἔλεγε τάδε: «Τὸν παῖδα οὐκ ἐθέλω

πέμψαι: νεόγαμος γάρ ἐστι καὶ ταῦτα

αὐτῷ νῦν μέλει. Λυδῶν μέντοι λογάδας

καὶ κύνας πέμψω καὶ κελεύσω τοὺς

ἰόντας ἐξελεῖν τὸ θηρίον ἐκ τῆς χώρᾶς.»

ὅπ προ εν παν ἂν


Ὁ δὲ παῖς ἀκούσας ἃ εἶπεν Κροῖσος

τοῖς Μῦσοῖς, πρὸς αὐτὸν προσῆλθε καί,

«ὦ πάτερ.» φησίν, «διὰ τί οὐκ ἐθέλεις με

πέμψαι ἐς τὴν ἄγρᾶν; ἾΑρα δειλίαν τινὰ

ἔν μοι εἶδες ἢ ἀθυμίαν;» Ὁ δὲ Κροῖσος

ἀποκρίνεται τοῖσδε: «Ὦ παῖ, οὔτε δειλίαν

οὔτε ἄλλο οὐδὲν ἄχαρι ἰδὼν ποιῶ ταῦτα,

ἀλλά μοι ὄψις ὀνείρου ἐν τῷ ὕπνῳ

ἐπιστᾶσα ἔφη σε ὀλιγοχρόνιον ἔσεσθαι:


ὑπὸ γὰρ αἰχμῆς σιδηρᾶς ἀπολεῖσθαι.»


οἱ λογάδες (τῶν λογάδων)

: οἱ ἄριστοι


ἜΝ. Γ΄ ΣΝ


τὸ ἔπος (τοῦ ἔπους) -- ὁ λόγ


νεόγαμός ἐστι : νεωστὶ,

γυναῖκα ἠγάγετο

νεόγαμος, -ον ἀνε μὶ ἢ

ταῦτα : ὁ γάμος.

 Σ


"ἢ


ἣ δειλία (τῆς δειλίας;

- ὁ φόβος "

ἡ ἀθυμία (τῆς ἀθυμίας)


ἄχαρις. ἄχαρι, σοη. ἀχάριτι

«ἀ-Ὲ χάρις


ἀπ μεν ἀγθόω

σηῖα


(ἀρίοιο ΧΧΥῚ |


Οαρίίοϊο ΧΧΥῚ


αι ΡΣ


᾿ς π΄ νὰν


τ΄ μεθ-[ημί τινα : ἐάω τινὰ ἱέναι

᾿Ξ Ξ


τοι


ἀμείβομαι -- ἀποκρίνομαι


5"

"

ΒΡ ὦ ᾿

᾿ ᾿ς

᾿

Γ π᾿ ᾿

! ΓΕΤῚ

δι ἅτε

"5 ὡϑϑαὶ- Γ'


᾿" πβνιγναι υμαϊπυϑδδϑαν ον

χρήζω : δέομαι, χρῇ ἐστί μοι


τῶν ἘΠΈΒΗ ΟΣ

᾿ απ κ΄

χαρίζομαι : χάριν ἔχω καὶ

δίδωμι


'᾿ὰὖὔἀὸῪ'ῷῳασ αὶ πἰ «--

-πβϑἷν


᾿Αποκρίνεται δὲ ὁ νεᾶνίαᾶς τοῖσδε" «Συγ-

γνώμη μέν ἐστί σοι, ὦ πάτερ, ἰδόντι ὄψιν

τοιαύτην περὶ ἐμὲ φυλακὴν ἔχειν. Λέγεις

δὲ ὅτι ὁ ὄνειρος ἔφη ὑπὸ αἰχμῆς σιδηρᾶς

ἐμὲ τελευτήσειν’ ὑὸς δὲ ποῖαι μέν εἰσι

χεῖρες, ποία δὲ αἰχμὴ σιδηρᾶ; Ἐπεὶ οὖν

οὐ πρὸς ἄνδρας ἡμῖν γίγνεται ἣ μάχη,

μέθες με.» ᾿Αμείβεται Κροῖσος: «Ὦ παῖ,

νῖκᾷς με γνώμην ἀποφαίνων περὶ τοῦ

ὀνείρου. Μεταγιγνώσκω οὖν καὶ μεθίημί

σε ἰέναι ἐπὶ τὴν ἄρᾶ»»

κρθυπηρο ἀν ἢ Ἐσπειμοισγι τευ ΑΆ ΕΡδτι

Εἰπὼν δὲ ταῦτα ὁ Κροῖσος τὸν "Αδρᾶσ-

τὸν μεταπέμπεται καὶ αὐτῷ λέγει τάδε:

«Αδρᾶστε, ἐγώ σε ἐκάθηρα καὶ ἐν τοῖς

οἰκίοις ἐδεξάμην: νῦν οὖν φύλακα τοῦ

παιδὸς ἐμοῦ σε χρήζω γενέσθαι ἐς ἄγρᾶν

ὁρμωμένου.» Ὁ δὲ ᾿Αδρᾶστος ἀπεκρίνατο:

«Ἐπεὶ σὺ σπεύδεις καὶ δεῖ μέ σοι χαρί-

ζεσθαι, ἕτοιμός εἰμι ποιεῖν ταῦτα, τόν τε


παῖδα σὸν ὃν κελεύεις φυλάσσειν ἀσφα-


ἥπ παν

-" σὰν

ἡ συγγνώμη, τῆς συγ- μεταγιγνι οαπιρῖο

γνώμης ἴα δομδα ἰάθαὉ


10


15


δ0


.- οἷ


λῆ τοῦ ἡ νς ἕνεκα προσδόκα σοι


 Ἦισαν μετὰ ταῦτα τ


λογάσι τε νεᾶνίαις καὶ κυσίν. ᾿Αφικό-

μενοι δὲ ἐς τὸν Ὄλυμπον τὸ ὄρος ἐζήτουν

τὸ θηρίον, εὑρόντες δὲ καὶ περιστάντες

αὐτὸ κύκλῳ ἐσηκόντιζον. Ἐνταῦθα δὴ ὁ

ξένος, ὁ καθαρθεὶς τὸν φόνον, ἀκοντίζων

τὸν ὗν, τοῦ μὲν ἁμαρτάνει, τυγχάνει δὲ

τοῦ Κροίσου παιδός. Ὁ μὲν οὖν βληθεὶς

του τῇ αἰχμῇ ἐξέπλησε τοῦ ὀνείρου τὴν φήμην,


ἔτρεχε δέ τις ὡς ἀγγελῶν τῷ Κροίσῳ τὸ

γενόμενον. ᾿Αφικόμενος δὲ ἐς τὰς Σάρδεις

τήν τε μάχην καὶ τὸν τοῦ παιδὸς μόρον

Π  ἘῸΓ. τ δ ἐποσδηδα ΒΕΓ εν Τα


ΝΕ Ύ Έ ἘΞ ΝΥΝ

μδηβίδεμρὅμοις τς Δ Ειούροιο (Ι. 36-43)


ρίαν δεγμέμρι εξ τβρεμδη ποοιγιταιδνενίμι


“ πΝ ἀδεηδα!ῃ πϑοϑα ψόνννι


ΝΣ πε ον .. ημηπενι


εἶπεν αὐτῷ.


προσ-δοκάω -- ἐπιμένω


ἐσ-ακοντίζω « ἀκόντιον

: βάλλω τῷ ἀκοντίῳ


ἀκοντίζω

ΞΕ


ΠΡΌ

μαι... ᾿

“-ππ-

ἐκ-πίμπλημι

ἡ φήμη (τῆς φήμης) (“ φημ


: ἡ φωνὴ τῶν θεῶν


" !

ὁ μόρος (τοῦ μόρου) “- ἡ τῦ

ἡ δυστυχία, ἡ συμφορά


ἐσακοντίζον


(ἀρίίοϊο ΧΧΥῚ |


Θαρίοοχχι. ὃ


«Κύκλος τῶν ἀνθρωπίνων

ἐστὶ πραγμάτων, ὅς,

περιφερόμενος, οὐκ ἐᾷ ἀεὶ

τοὺς αὐτοὺς εὐτυχεῖν.

ταρ᾿ ἀγνοεῖς τί ὁ

Πολυκράτης ἔπαθε;»


ὑὑἱὰ ΒΝ ΒΉΝΝΝ


 Ὴ

τῶν κΒ


᾿- Ἡμεεῦπι νι πα βώῃϑαυ Ἐ6


ἐταράχθη « ταράττω (9


ἡσύχως ἔχειν)


ΒΝ υἱ


ΠΕΡ 1 ΜΝ ΚΒ Ν

ΜΕΝ αῦσκι


5: τ τὰς ος

-- γον


ἡ βίβλος (τῆς βίβλου) --

τὸ βιβλίον.


ΑΙ ΞΞΞΞΞΕ ΞΕ ΠΕ ΝΥ

ΠΟ ΦΘΟΝΟΣΤΩΝΘΕΩΝ,.,.

Ταῦτ ἀναγνούς, ὁ Φίλιππος μάλα ἐτα- ιυ:

ράχθη καὶ ἐδάκρῦσε τῇ τοῦ Κροίσου

νη φορίοεν πεκρρσρισις επεΐπεε πη σιτν Ρ

Εἰσελθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν τῶν ἀνε -

ψιῶν ὁ ἕτερος, καὶ ἰδὼν τὸν Φίλιππον


δακρύοντα, «τί ἐστίν σοι,» ἔφη, «ὦ Φίλιπ- ιν


Ὁ δὲ Φίλιππος, τοὺς ὀφθαλμοὺς δα-

κρύων μεστοὺς ἐκ τῆς βίβλου ἄρας τε καὶ

τῷ ἀνεψιῷ ἐμβλέψας, «ἴσως καὶ σύ,» ἔφη. τ"


«ὥσπερ ὁ σὸς ἀδελφός, ἅμα τῷ διδασ-


ὁ φθόνος, τοῦ φθόνου -ὀ ὁ ὁὃΘῸ᾽)


νίάϊα, ἰα »οἰοσία


δν


᾿...


Ϊ π΄ Θιρίοιο χχνὴ


κάλῳ ἀνέγνως πέρυσι τὰ τοῦ Κροίσου

ἐλεινὰ πράγματα: νῦν δὴ δὲ περὶ τοῦ

θανάτου τοῦ υἱοῦ ἀνεγίγνωσκον. καὶ οὐχ

00 οἷός τ᾽ἦν μὴ οὐκ οἰκτίρειν αὐτὸν καὶ

δακρύειν. Εἰσῆλθε δέ με λογισάμενον

κατοικτῖραι οὗ μόνον αὐτὸν ἀλλὰ καὶ πάντα

ἀνθρώπινον βίον, εἰ καὶ ὁ Κροῖσος, καίπερ

οὕτως ὄλβιος φαινόμενος εἶναι, εἰς τοσαύτην

1:55 συμφορὰν ἐνέπεσε καὶ οὐδὲν ἐδυνήθη

ποιῆσαι πρὸς τὸ τῶν θεῶν βούλευμα. Ὁμοίως

δὲ τῶν ἀνθρώπων οὐδεὶς οὕτως εὐδαίμων

τυγχάνει ἢν ὥστε πολλάκις καὶ οὐχ ἅπαξ

ἀποθανεῖν μὴ βουληθῆναι μᾶλλον ἢ ζῆν.

0 Αἵ τε γὰρ συμφοραὶ προσπίπτουσαι καὶ

αἱ νόσοι συνταράττουσαι ποιοῦσι δοκεῖν

εἶναι μακρὸν τὸν βίον καίπερ βραχὺν ὄντα.

Οὕτως ὁ μὲν θάνατος πολλάκις, μοχθηρῆς

οὔσης τῆς ζωῆς, καταφυγὴ αἱ-ρετωτάτη

15 φαίνεται εἶναι: ὁ δὲ θεὸς γεύσᾶς τὸν

ἄνθρωπον γλυκέος βίου, ἐξαίφνης

᾿"" ΝΝ ΠΕμ πα


φθονερὸς εὑρίσκεται ὥν.»


γεύω (τινά τινος) ἴαεοῖο

᾿ς ᾳμδίαγε (φμαίσοσα ἃ φμαΐ- ᾿

ὄμπὸ)


“


μνᾶν ὑεϑημαν το


ἐλεινός, -ἡ, -ὅν -- ἐλεεινός


οὐχ οἷός τ εἰμὶ μὴ οὐ Ὁ ἐγ


" " Ν

Ρ᾿ μρη ἀανηροναδραγεν, με

ἀμ μμυωμὰ ᾿


- ΝΝ


δε


τὸ βούλευμα

(τοῦ βουλεύματος) “- ἡ βοι


ἅπαξ «Ὁ πολλάκις


ταῖν "Ν

ΠΡ ΟῚ

συν-ταράττω «» ἐν κύσμῳ

τίθημι

βραχύς. -εἴα, -ὑ «» μακρί


μοχθηρός, -ά, -ὁν -- χαλεπ

κακός, κακοδαίμων


ἡ κατα-φυγή (τῆς καταφυγ

αἱρετός, -ἡ, -όν : ὃς αἱρεῖς

δύναται

γλυκύς, -εἴα, -ᾧ - ἡδύς


φθονερός, -ἅ, -ὁν “ φθόνο,


ΤΥ


Γυ (ρίτοιο ΧΧΥῚ


πες.

πνν


ἐπι-λανθάνομαι (Ὁ σόη.) εὉ

ἀναμιμνήσκομαι


ἡ ἀ-ταραξία (τῆς ἀταραξίας) «-


ἀ- Ὁ ταράττω


Ἐ-

-αὐ να θπε


Ὁ δὲ ἀνεψιὸς ὑπολαβών, «εὐφήμει,»

ἔφη, «ὦ φίλε" φθόνος γὰρ ἔξω θείου χοροῦ

ἵσταται. Εἰ δὲ τοῦτο εἰπεῖν βούλει, ὅτι οἱ

θεοὶ τὴν ὕβριν κολάζουσι καὶ ἀεὶ

κωλύουσι ἡμᾶς ἐπιλανθάνεσθαι τῆς

ἀνθρωπίνης φύσεως ἀσθενοῦς οὔσης,

ὁμολογῶ σοι. Οὐ γὰρ ἔξεστιν ἀνθρώπῳ,

θνητῷ ὄντι, ἑαυτὸν μακαρίσαι καὶ ἄξιον

νομίσαι τῆς τε εὐδαιμονίας καὶ τῆς

ἀταραξίας τῆς τῶν ἀθανάτων θεῶν. Καὶ

γὰρ οἱ ὀλβιώτατοι τῶν ἀνθρώπων, εἰ

γιγνώσκουσιν ὅτι ἄνθρωποι καὶ αὐτοί

εἰσιν, ἐκεῖνο πρῶτον μανθάνουσιν, ὡς

κύκλος τῶν ἀνθρωπίνων ἐστὶ πραγμάτων,

ὅς, περιφερόμενος, οὐκ ἐᾷ ἀεὶ τοὺς αὐτοὺς

εὐτυχεῖν. ᾿Αρ᾿ ἀγνοεῖς τί ὁ Πολυκράτης

ΗΠ ΠΑ πεέιυ τὴν δίς ἄν, ἡ ψεσταν


Ὁ δ᾽ Φίλιππος, «τίς ποτε,» ἔφη, «οὗτος


ἔπαθε;»


ὃ Πολυκράτης Ὁ’ ᾿π;


Ὁ δὲ ἀνεψιὸς ἀποκρινάμενος, «τύραν-


νος,» ἔφη, «ἐτύγχανε ὦν, ἄρχων τῶν


ἿΝ


“0


155


Ε. -πἰν ᾿ Οὐρίίοιο ΧΧν ι


Σαμίων: ἔσχε γὰρ Σάμον ἐπαναστάς. Δύο ἐπ-αν-ἴσταμί ὁ


Ἰοὺ ἦσαν αὐτῷ ἀδελφοί, ὀνόμασι Παντάγνω- ὁ παντάγνωτος ε΄

“Ἢ ᾿ " Δ κ΄, (τοῦ Πανταγνώτου)

τος καὶ Συλοσῶν: πρῶτον μὲν οὖν εἰς τρία ὁ Συλοσῶν (τοῦ Συλοσῶντος» ἢ


" " " "

μέρη διελὼν τὴν πόλιν τοῖς ἀδελφοῖς ὙΜΕῊΝ ᾿


ἔνειμε" ἔπειτα δὲ τὸν μὲν αὐτῶν ἀποκτεί - ΕΠ, Εἶν»

ΓΝ


νᾶς, τὸν δὲ νεώτερον, Συλοσῶντα, ἐξελά. ἸἩ

(5 σᾶς, μόνος ἔσχε πᾶσαν Σάμον. Ἔχων δὲ Ἐπ ----


τὴν νῆσον, ξενίαν τῷ τῶν Αἰγυπτίων βα- ἡ ξενία (τῆς ξενίας) -- ξένοι


σιλεύοντι, ὀνόματι ᾿Αμάσει, συνέθετο. ὁ "Λμάσις (τοῦ ᾿Αμάσεως)


πέμπων τε δῶρα καὶ δεχόμενος ἄλλα ᾿ς

᾿


παρ᾽ ἐκείνου. Ἐν χρόνῳ δὲ ὀλίγῳ τοῦ |

τ Πολυκράτους τὰ πράγματα ηὔξετο: ὅποι


γὰρ ἔλθοι στρατεύεσθαι, πάντα αὐτῷ


ἐχώρει εὐτυχῶς: συχνὰς μὲν δὴ τῶν χωρέω - βαίνω

ι » ΝΠ ἸΣ ὩΣ ἢ ἐχώρει εὐτυχῶς : ηὐτύχει

νήσων εἷλε, πολλὰ δὲ καὶ τῆς ἠπείρου ᾿

ἄστη. Καὶ ὁ Πολυκράτης εὐτυχῶν μεγά-

5 λῶς οὐκ ἐλάνθανε τὸν ΓΑμᾶσιν, ἀλλ᾽ αὐτὸς


περὶ τούτου ἐφρόντιζεν. Πολλῷ δὲ ι. ὲ2ὥςοὸοςὁ...

πλείονος εὐτυχίας αὐτῷ γιγνομένης, ὁ ἡ εὐτυχία (τῆς εὐτυχίας)

» " ; εἰ ε ἀὰ , 1 Ξεὐτυχέω


Αμᾶσις, γράψᾶς τάδε, ἐπέστειλεν εἰς , ἐπί. στελλω -- πέμπω (βιβλ

εἴς τινα)


Σάμον: “Λμᾶσις Πολυκράτει ὧδε λέγει.


τος (ἀρίοϊο ΧΧΥῚ


δ...


εὖ πράττω -- εὖ ἔχω ἢ


Πιϑιρβεο τᾶ ζαμ; ὑπρη ἀνά

"ΠῚ

᾿Ν " " ". ΒΒ


" δυστυχέω ἐν εὐτυχέω

ἤγρουναν. "-

" σε υθσα

π.


ἷ


ἀλγέω : ἀλγηδόνα πάσχω


᾿


συμ-βουλεύω -- παραινέω


τὸ κειμήλιον (τοῦ κειμηλίου) Ξ

ὁ θησαυρός

ΟΞ


(τῆς σφραγῖδος)


(τῆς σμαράγδου)


᾿

᾿


1726


ἡ σμάραγδος ἢ


Ηδὺ μέν ἐστι πυνθάνεσθαι ἄνδρα φίλον ᾿

καὶ ξένον εὖ πράττοντα: ἐμοὶ δὲ αἱ σαὶ

μεγάλαι εὐτυχίαι οὐκ ἀρέσκουσι: ἐπίσ-

ταμαι γὰρ ὡς τὸ θεῖόν ἐστι φθονερόν. Ἐγὼ


δὲ βούλομαι, ὥσπερ ἐμαυτῷ, οὕτω τοῖς


ἐμοῖς φίλοις τὰ μὲν τῶν πραγμάτων εὑ- τ᾿5


τυχεῖν, τὰ δὲ δυστυχεῖν, καὶ οὕτω διάγειν

τὸν βίον ἐναλλὰξ πράττων, μᾶλλον ἢ εὐ-

τυχεῖν τὰ πάντα. Οὐδένα γάρ πω οἷδα

ὅστις, εὐτυχῶν τὰ πάντα, εἰς τέλος οὐ

κακῶς ἐτελεύτησε. Σὺ μὲν οὖν νῦν ἐμοὶ

πειθόμενος ποίησον τάδε: φροντίσᾶς ὅ τι

ἂν εὕρῃς ὄν σοι πλείστου ἄξιον, καὶ ἐφ᾿ ᾧ

ἀπολομένῳ σὺ μάλιστα τὴν ψυχὴν ἀλ-

γήσεις, λαβὼν τοῦτο οὕτως ἀπόβαλε ὥστε

μηκέτι ὑπ᾿ ἀνθρώπων εὑρεθῆναι." Ταῦτα

δὲ ἀναγνοὺς ὁ Πολυκράτης, συνεὶς ὅτι

εὖ συνεβούλευεν ὁ Λμᾶσις, ἐφρόντιζεν

ἐφ᾽ ᾧ τῶν κειμηλίων ἀπολομένῳ ἂν μάλισ

τα ἀλγήσειε: φροντίσας δὲ ηὗρε τόδε: ἦν

αὐτῷ σφραγὶς χρυσοῦ καὶ σμαράγδου "


τ

᾿ς Ξ


"


Ι


9,

ἊΝ):


λίθου, κάλλιστον ἔργον Σαμίου τεχνίτου.

Ἐπεὶ οὖν ταύτην αὐτῷ ἐδόκει ἀποβαλεῖν,


ἐποίει τάδε: εἰς ναῦν εἰσέβη, καὶ ἐκέλευε


τοὺς ναὐύτᾶς ἀναγαγεῖν αὐτὴν εἰς τὸ

᾽05 πέλαγος: ὡς δὲ πολὺ ἀπέσχε τῆς νήσου,

περιελόμενος τὴν σφραγῖδα, πάντων τῶν

ναυτῶν ὁρώντων ἔρρϊῖψεν εἰς τὸ πέλαγος.

Τοῦτο δὲ ποιήσᾶς ἀπέπλει, ἀφικόμενος

δὲ εἰς τὴν οἰκίαν τῇ συμφορᾷ ᾧκτιρεν.

"ὁ Πέμπτῃ δὲ ἢ ἕκτῃ ἡμέρᾳ ἀπὸ τούτων τάδε

αὐτῷ συνέβη: ἀνὴρ ἁλιεύς, λαβὼν ἰχθὺν

μέγαν τε καὶ καλόν, ἠξίου αὐτὸν τῷ

Πολυκράτει δῶρον δοθῆναι: φέρων δὲ εἰς

τὰ βασίλεια, οὕτως εἶπε διδοὺς τὸν ἰχθύν’

15 “Ὦ βασιλεῦ, ἐγὼ τόνδε τὸν ἰχθὺν ἑλὼν

οὐκ ἠξίουν φέρειν εἰς ἀγοράν, ἀλλά μοι

ἐδόκει σοῦ τε εἶναι ἄξιος καὶ τῆς σῆς

ἰὼν)


δέ, ἡσθεὶς τοῖς τοῦ ἁλιέως λόγοις, αὐτὸν


ἀρχῆς: σοὶ δὲ αὐτὸν φέρων δίδωμι."


ἱ


οὐ ἐπὶ δεῖπνον ἐκάλεσε. Ὁ μὲν οὖν ἁλιεύς,


μέγα ποιούμενος ταῦτα, ἤει εἰς τὴν


Ε


ΓΙ

᾿ ει


τ


ἊΝ


ἀντ,


᾿ ΕῪ

""


(αρίϊοιο ΧΧΥῚ |


ὁ τεχνίτης (τοῦ τεχνίτου)

“ τέχνη

ΒΕ ΝΜ


"


ἀν-άγω


τὸ πέλαγος (τοῦ πελάγους)

Ξ- ἡ θάλαττα


περι-αιρέω -- ἀφ-αιρέω


ἜΤ


ΓΝ


Οαρίίοϊο ΧΧΥῚ


πεῆεγηγηπ, ῥπνὴ σαν ινανν δὲ


μαυνει δε


ἣ ἐπιστολή (τῆς ἐπιστολῆς) :

τς ἡβἔβλος ἢ εἴς τινα

τ΄ ἐπι-στέλλεται


ὃ Ὀροίτης (τοῦ Ὁροΐτου)


ὁ ἀνασταυρούμενος


ἀνασταυρόω

- "- 5

- ΜΠ] Ν᾿

“πῇ


τ προὐμαντεύσατο -- Ξ

προ-εμαντεύσατο.


εν προ-μαντεύομαι


πον


οἰκίαν: οἱ δὲ θεράποντες οἱ τοῦ Πολυκρά-

τους, τέμνοντες τὸν ἰχθύν, ἐν τῇ γαστρὶ


αὐτοῦ εὑρίσκουσιν ἐνοῦσαν τὴν τοῦ


τυράννου σφραγῖδα: ὡς δὲ εἶδόν τε καὶ :


ἔλαβον, ἔφερον χαίροντες παρὰ τὸν

Πολυκράτη, διδόντες δὲ αὐτῷ τὴν σφρᾶ-

γῖδα ἔλεγον τίνι τρόπῳ ηὑρέθη. Τὸν δὲ


Πολυκράτη εἰσῆλθε θεῖον εἶναι τὸ πρᾶγ-


μα, καὶ ἔγραψε ἐν ἐπιστολῇ πάντα τὰ ;


γενόμενα, γράψας δὲ εἰς Αἴγυπτον ἔστει-

λε. ᾿Αναγνοὺς δὲ ὁ ΓΑμᾶσις τὴν ἐπιστο-

λήν, ἔμαθεν ὅτι οὐκ εὖ τελευτήσοι Πολὺυ-


κράτης, ὅς, εὐτυχῶν τὰ πάντα; καὶ ἃ


ἀποβάλλει εὑρίσκει. Μετὰ γὰρ οὗ πολὺν :


χρόνον ὁ Πολυκράτης διεφθάρη κακῶς

ὑπ᾽ Ὀροίτου, ἀνδρὸς Πέρσου: ἀποκτείνας

δὲ αὐτὸν ᾿Οροίτης ἀνεσταύρωσεν.


Πολυκράτους μὲν δὴ αἱ πολλαὶ εὐτυχίαι


εἰς τοῦτο ἐτελεύτησαν, ὥσπερ αὐτῷ :


"Αμᾶσις, ὁ Αἰγύπτου βασιλεύς, προῦμαν-


πεσοαξουν δ ᾿ ἘΠ κν τ  Ὀῆτε στ

᾿ 5


2}


(ἀρίίοιο ΧΧΥῚ


Ταῦτ᾽ εἰπὼν ὁ μὲν ἀνεψιός, χαίρειν

κελεύσᾶς τὸν Φίλιππον, εἰς τὸν πατέρα

τ ἔξωθεν τῆς οἰκίας καλοῦντα αὐτὸν


ἀπῆλθε. Ὁ δὲ Φίλιππος ὀλίγον τινὰ χρό-


νον ἐνεθυμεῖτο τοὺς τοῦ ἀνεψιοῦ λόγους:

ἔπειτα δὲ αὖθις εἰς τὸ τοῦ Ἡροδότου


βιβλίον ἐπανῆλθε.

τ κ ἸῸΝ


ΓΟ


"Ἀ." κ᾿

τς ΟΚΡΟΙ͂ΣΟΣ ΕΠΙ ΤΟΝ


Ν »ἱ ΚΥ͂ΡΟΝ ΣΤΡΑΤΕΥΕΤΑΙ͂ (α) Ν


Κροῖσος δὲ ἐπὶ δύο ἔτεα ἐν πένθει


μαῦμας


μεγάλῳ ἐκάθητο τοῦ παιδὸς ἐστερημένος:

μετὰ δὲ ταῦτα, ἐπεὶ ὁ Κῦρος βασιλεὺς

γενόμενος τῶν Περσέων τούς τε Μήδους

ἐνίκησε καὶ τὰ τῶν Περσέων πρήγματα

ηὔξανεν, ἤθελεν ὁ Κροῖσος, εἴ πως

δύναιτο, τὴν δύναμιν αὐτῶν παῦσαι πρὶν

μεγάλους γενέσθαι. Ἔδοξεν οὖν αὐτῷ

χρῆσθαι τῷ μαντείῳ τῷ ἀρίστῳ, ἵνα μάθοι


εἰ δέοι ἐπὶ τοὺς Πέρσᾶς στρατεύεσθαι.


Πρῶτον μέντοι ἔδει γιγνώσκειν τί μαν-


(αρίοϊο ΧΧΥΝῚ


Οἱ τοῦ Κροίσου ἄγγελοι

τοὺς Δελφοὺς ἀφιγμένοι

θεῷ ἐχρήσαντο.


οἱ Δελφοί (τῶν Δελφῶν)


᾿ ἀφιγμένος, -ἡ, -ον. μ΄

 « ἀφικνέομαι


χρῶμαι τῷ θεῷ : ἐρωτῶ τὸν

θεὸν τί δεῖ ποιεῖν : Προς τ


"

παν δα μθδν φής

τὸ πένθος (τοῦ πένθους)

: ὃ ἀλγηδὼν τῆς ψυχῆς

στερέω (τινά τινος) : ἀφαιρι

{τι ἀπό τινος) Ν"


τὸ μαντεῖον (τοῦ μαντείου)

« μαντεύομαι (-- ἢ φήμη)


ΟΨΨἝὁὌἘὁὍἔὁἐὄἑ“ἑν“Ὃο΄ῦΦέο τ |


τε εηευηρμῥ ωναροιῶμον


ἀπο-πειράομαι (Ὁ ψεη.}


ἡ Δωδώνη (τῆς Δωδώνης)

ν


ἑκατοστός, -ἤ, -όν « ἑκατόν


τοῦς αν τὸ χρηστήριον

(τοῦ χρηστηρίου) -- τὸ μαντεῖον


θεσπίζω -- μαντεύομαι


τεῖόν ἐστι ἄριστον. Πάντων οὖν τῶν

μαντείων ἀπεπειρᾶτο, ἀγγέλους πέμψας,


τοὺς μὲν ἐς Δωδώνην, τοὺς δὲ ἐς Δελφούς,


ἄλλους δὲ ἄλλοσε. Τοὺς δὲ ἀγγέλους,


ἐκέλευε τῇ ἑκατοστῇ ἡμέρῃ ἀφ᾽ ἧς ἂν

ὁρμηθῶσι ἐκ Σαρδίων χρῆσθαι τοῖς χρησ-

τηρίοις, ἐρωτῶντας τί ποιῶν τυγχάνει ὁ

Λυδῶν βασιλεὺς Κροῖσος, καὶ ὅσ᾽ ἂν λέγῃ

τὰ χρηστήρια γράψαντας ἀναφέρειν

παρξαυόν. ὁ τος ριον

μαι. ἴα ἀφαδον δὲ "Ὁ Ἰομδυδ ἢ οὐ Ἡρτ Εν

Ὅ τι μὲν τὰ ἄλλα χρηστήρια ἐθέσ-

πισεν, οὗ λέγεται ὑπ᾽ οὐδενός, ἐν δὲ Δελ-


φοῖσι ἐπεὶ τάχιστα εἰσῆλθον οἱ Λῦδοὶ


χρησόμενοι τῷ θε; ἡ, Πυθίη λέγει τάδε"

ο


καῖ 5 μειβεερνηγγης γμβίθεγονι ἤν τπημέυν


2


. ΠΠΡὀΡΡϑΟΌᾷῸΙΡ ὌΝ ὀὋὀὄ͵ εν


Οἶδα δεἐγὼ ψάμμου τἀριθμὸν καὶ μέηρα θαλάσσης,

καὶ κωφοῦ συνίημι καὶ οὐ φωνεῦντος ἀκούω.

Ὀδμή μὲἐς φρένας ἦλθε κραταιρίνοιο χελώνης

ἑψομένης ἐν χαλκῷ ἅμ ἀρνείοισι κρέεσσιν.


δι. 5ὉὉ τῇ τητησῖῃ πῶς Ἐπξμιτη

ὃ Ταῦτα θεσπισάσης τῆς Πυθίης, οἱ


Λῦδοὶ γράψαντες ἀπῆλθον ἐς τὰς Σάρδις.

Ὡς δὲ καὶ οἱ ἄλλοι οἱ περιπεμφθέντες

παρῆσαν φέροντες τοὺς χρησμούς, ὁ Κροῖ-

σος πάντα τὰ γεγραμμένα ἀνεγίγνωσκε.

Τῶν μὲν οὖν ἄλλων οὐδὲν ἤρεσκέ οἱ, ὡς

δὲ τὸ ἐκ Δελφῶν ἤκουσε, αὐτίκα ηὔχετο

καὶ ἐδέξατο, νομίσᾶς μοῦνον εἶναι μαν-

τεῖον τὸ ἐν Δελφοῖσιν, διότι ἐξηῦρεν ἃ

αὐτὸς ἐποίησεν. . Ἂ


-“ 1 ΠπΠΦ.

Μετὰ δὲ ταῦτα ὁ Κροῖσος τὸν ἐν

ελφοῖσι θεὸν ἐτίμα, Λυδούς τε πάντας

ἐκέλευε θύειν ὅ τι ἔχοι ἕκαστος. Καὶ


πλεῖστα καὶ κάλλιστα δῶρα ἔπεμψεν ἐς


Δελφούς, καὶ τοὺς ἄγειν μέλλοντας


κραταιρίνοιο «ἰαἱ Τυγίο ἕ


ὁ χαλκός, τοῦ χαλκοῦ ἐΐ


δνΌΗΣΟ


ΒΒ:


ἡ ψάμμος


τ ὅζω


ἡ φρήν (τῆς φρενός) « φρονέω


(- ἡ ψυχή)

ἢ χελώνη ----- αὐλὴ

(τῆς χελώνη) π΄ ὡὩ


ἕψω : τίθημι ἐν θερμοτάτῳ ὕδι


ἄρνειος, -ἄ, -ον « ἀρήν.

κρέεσσιν -- κρέασιν "


τὰ γε-γραμμένα “ γράφω.


ἔν Ἰνατά εν Ἵ

ε ὑηββ μα μαρηβαγ,


τ πολ ὑᾳαδμῃ! νῶν


ἃ αὐτὸς ἐποίησεν : ὁ γὰρ

Κροῖσος, νοήσᾶς τί ἐστιν

ἀδύνατον εὑρεῖν καὶ τοπάζ


χελώνην καὶ ἄρνα κατακόψ'


ὁμοῦ ἥψησεν ἐν χαλκῷ λέβ


ΝΝ » ᾿

πὴ - μένῳ

μόνα ὦ ᾿

πδνοΣ,


ὁ λέβης (τοῦ λέβητος)


-

ΒΕΜ ΙΕ


Οαρίίοιο ΧΧΝΤῚ


ὁ Αλυς (τοῦ Ἄλυος)


οἱ Πτέριοι (τῶν Πτερίων)


" τῶν Πτερίων ἡ πόλις --

ἡ Πτερία (τῆς Πτερίαᾶς)


ἀντιόομαί τινι : ἀντέχω τινί:

πορεύομαι πρός τινα ὡς

μαχούμενος αὐτῷ


ΙΕ


ἐκέλευεν ἐρωτᾶν τὰ χρηστήρια εἰ δέοι

Κροῖσον στρατεύεσθαι ἐπὶ Πέρσᾶς. Ὡς

δὲ ἀφικόμενοι οἱ Λτυδοὶ ἀνέθεσαν τὰ

ἀναθήματα, ἐχρήσαντο τοῖς χρηστηρίοις.

ἩἯἩ δὲ Πτηῃθίη τάδε ἀπεκρίνατο, ὅτι ἐὰν

στρατεύηται Κροῖσος ἐπὶ Πέρσᾶς, μεγά-

λην ἀρχὴν καταλύσει. Ἐπεὶ δὲ τὸν χρησ-

μὸν ἐπύθετο ὁ Κροῖσος, ἥσθη πάνυ ἐλπί-

σᾶς καταλύσειν τὴν Κύρου ἀρχήν. Οὕτως

οὖν ἐλπίσᾶς ἐστρατεύετο ἐς τὴν Περσέων

ἀρχήν. Καὶ ὡς ἀφίκετο ἐς τὸν Ἅλυν

ποταμὸν διοβὰς σὺν τῷ στρατῷ τῶν Πτε-

ἐπολνη- πόλιν.

στΐησα ἡ ᾿ Ἐεὶ τοι λυπῇ δερνα"


ΩΣ


Κῦρος δὲ ἀγείρᾶς τὸν ἑαυτοῦ στρατὸν


ἠντιοῦτο Κροίσῳ. Μάχης δὲ καρτερῆς


45


5)


48


γενομένης καὶ πεσόντων ἀμφοτέρων ὦ


πολλῶν, τέλος οὐδέτεροι νϊκήσαντες


διέστησαν υυντὺς ἐπελθούσης. Καὶ δι: μὲν


. , ἮΝ  ὔἵὔἱ


Οδρίίοϊο ΧΧΝΤῚ


στρατόπεδα ἀμφότερα οὕτως ἠγωνίσατο.

Κροῖσος δὲ μεμφθεὶς κατὰ τὸ πλῆθος τὸ

ἑαυτοῦ στράτευμα (ἦν γάρ οἱ στρατὸς

πολλῷ ἐλάσσων ἢ ὁ Κύρου), τοῦτο

μεμφθείς, ὡς τῇ ὑστεραίῃ οὐκ ἐπειρᾶτο

ἐπιὼν ὁ Κῦρος, ἀπήλαυνε ἐς τὰς Σάρδις,

ἐν νόῳ ἔχων τούς τε Αἰγυπτίους παρα-

καλεῖν κατὰ τὸ ὅρκιον (ἐποιήσατο γὰρ

πρὸς ᾿Αμᾶσιν βασιλεύοντα Αἰγύπτου

συμμαχίην) καὶ μεταπέμψασθαι τοὺς

Βαβυλωνίους (καὶ γὰρ πρὸς τούτους αὐτῷ

ἐπεποίητο συμμαχίη), καλέσᾶς τε δὴ

τούτους καὶ τὴν ἑαυτοῦ συλλέξας στρα-

τιήν, ἐν νόῳ εἶχε ἅμα τῷ ἦρι στρατεύειν


πε 1ἢ εὐτο βαπετενῆ

ΤΑΣ, Ὡρυ ΠῊΜ Ὑνδιχεδγᾶ

τς ΔΑ Βιοδοίο (Ι. 46-50, 53-54, 76-77)

ὍΠΟΥ μρσθεινν αν αὶ Ἰτγπειατιυ νῦν

δα Ἀυσ τ δη Ἰωδέσα νι. αν

ϑδων, ἀἰϑηναταωνογρνξξνρα ἀπιπροοιὰ

δολνδ. τ


ἐπὶ τοὺς Πέρσᾶς.


Ε'


5. σα ν΄

πεδρὺ ΔῈ ὅσοι ζαΐδεον,


᾿ πέρατι

μέμφομαι «Ὁ χαίρω


᾿Ν


"

ἐπειρᾶτο ἐπιών ἐπειρᾶτο

ἐπιέναι ᾿ς


᾿

Π

-


τὸ ὅρκιον (τοῦ ὁρκίου)

πὸ ὅρκος. 'Σ


οἱ Βαβυλώνιοι


(τῶν Βαβυλωνίων) : οἱ ἐν τῇ

Βαβυλῶνι οἰκοῦντες


ἡ Βαβυλών, τῆς Βαβυλῶνος


Ὄνντ


Βαβυλών


 Θθα ΧΧΥΗ

᾿


Τῷ τάττειν πάσᾶς τὰς

καμήλους πρὸ τῆς ἄλλης

στρατιᾶς ὁ Κῦρος ἐνίκησε

τὴν μάχην.


δα κα α ,


ς΄ ΟΚΡΟΙΣΟΣΈΠΙ ΤΟΝ ᾿ -"

ΤΠ ΚΥ͂ΡΟΝ ΣΤΡΑΤΕΥΈΤΑΙ (β)


ἱαρῖς ἔο Κῦρος δὲ αὐτίκα ἀπελαύνοντος

πε ᾿ Κροίσου μετὰ τὴν μάχην τὴν γενομένην

ΕΝ. μ - ἐν τῇ Πτερίῃ, ἐπιστάμενος ὡς ἀπελάσας

᾿διασκεδᾶν - διασκεδάννυμι μέλλοι Κροῖσος διασκεδᾶν τὸν στρατόν,


πακεῦβονο ΤΣ τ μοι ἐβουλεύσατο ἐλαύνειν ὡς τάχιστα

δύναιτο ἐπὶ τὰς Σάρδις. Ὡς δέ οἱ ταῦτα

᾿ ἔδοξε, καὶ ἐποίεε κατὰ τάχος" ἐλάσᾶς γὰρ

τὸν στρατὸν ἐς τὴν Λυδίην αὐτὸς ἄγγελος

᾿ - πα ἦλθε Κροίσῳ. Ἐνταῦθα Κροῖσος ἐς

ἀπορίην πολλὴν ἀφιγμένος, ὅμως τοὺς


Λυδοὺς ἐξῆγε ἐς μάχην. Ἣν δὲ τοῦτον


352


τὸν χρόνον ἔθνος οὐδὲν ἐν τῇ ᾿Ασίῃ οὔτε ὃ τ ν»


νυ ἀνδρειότερον οὔτε ἀλκιμώτερον τοῦ ᾿ ἄλκιμος, -ον : ἰσχυρὸς καὶ


Λῦυδίου. Ἡ δὲ μάχη αὐτῶν ἦν ἀφΐἵππων, ὐὰ παν


καὶ αὐτοὶ ἦσαν ἱππεύεσθαι ἀγαθοί. Ἢ πνννν οἷ, Βὲ' ᾿

“ι ἘΠῚ ὍΩΣ ᾿


Ε- δὲ τὸ πεδίον συνελθόντων αὐτῶν


τὸ πρὸ τοῦ ἄστεως, ὁ Κῦρος ὡς εἶδε τοὺς

Λῦδοὺς ἐς μάχην τασσομένους, φοβού-


μενος τὴν ἵππον, ἐποίησε τοιόνδε: πάσας


τὰς καμήλους, αἵ τόν τε σῖτον ἔφερον καὶ " κάμηλος (τῆς καμήλου)

τὰ σκεύεα, προσέταξε πρὸ τῆς ἄλλης ΠΡ


στρατιῆς προϊέναι πρὸς τὴν Κροίσου |

"


ἴου ἵππον, ταῖς δὲ καμήλοις ἕπεσθαι τὸν


πεζὸν ἐκέλευε. Ὄπισθε δὲ τοῦ πεζοῦ ἔτα- ὄπισθε -- ὄπισθεν ὁ

Ρ- π᾿ ὧἱ ςς

᾿ "

" ἐε


ὦ


᾿


Οαρίμοιο ΧΧΥ͂ΤΙ


᾿


« τάττω


τε-ταγμένοι ἦσαν « τάττω


-


ἣ ὄψις


ἰδέα τῆς ἰδέαρ -


ἢ ὀσμή (τῆς ὀσμῆς) -- ἢ ὀδμή

ἐσεσόφιστο « σοφίζομαι


σοφῶς πράττω


ἄχρηστος, -ον «Ὁ ὠφέλιμος

τὸ ἱππικόν (τοῦ ἱππικοῦ)


ἣ ἵππος


᾿ “ κα !

᾿ὐπίσω -- ὄπισθεν


ἐρσαη μοι αμην


ἀπ-ἔθορον «“ ἀπο-θρῴσκω

(θορ-) ες» ἐπιβαίνω

ΡΝ θρῴσκω -- ἅλλομαι


ἔτραπον « τρέπω (τραπ-}


ἕξ τὴν πᾶσαν ἵππον. Ὡς δὲ πάντες τεταγ-

μένοι ἦσαν, παρήνεσε αὐτοῖς τῶν μὲν ἄλλων

Λυδῶν μὴ φειδομένοις κτείνειν πάντας,

Κροῖσον δὲ αὐτὸν μὴ κτείνειν. Τὰς δὲ καμή:-

λοὺς ἔταξε ἀντίον τῆς ἵππου τῶνδε εἵνεκα

κάμηλον γὰρ ἵππος φοβεῖται καὶ οὐκ ἀνέχε-

ται οὔτε τὴν ἰδέην αὐτῆς ὁρῶν οὔτε τὴν

ὀσμὴν ὀσφραινόμενος. Ταῦτα οὖν ἐσεσό-

φιστο ἵνα τῷ Κροίσῳ ἄχρηστον ἢ τὸ ἱππικόν.

Ὡς δὲ καὶ συνῇσαν ἐς τὴν μάχην, ἐνταῦθα

ὡς τάχιστα ὥσφροντο τῶν καμήλων οἱ ἵπποι

καὶ εἶδον αὐτάς, ὀπίσω ἀνέστρεφον, διέφ-

θαρτό τε τῷ Κροίσῳ ἡ ἐλπίς. 5. ΟΝ

᾿ εἴνει ἥν Ἰξ7 τς σι πα τ πεδο "

Οὐ μέντοι οἵγε ΛῦΌδοὶ δειλοὶ ἦσαν. ᾿Αλλ᾽ὡς

ἔμαθον τὸ γιγνόμενον, ἀποθορόντες ἀπὸ τῶν

ἵππων πεζοὶ τοῖς Πέρσῃσι συνέβαλλον. Χρόνῳ

δὲ πεσόντων ἀμφοτέρων πολλῶν, ἐτράποντο


οἱ Λυδοὶ καὶ κατειληθέντες ἐς τὸ τεῖχος


ἐπολιορκέοντο ὑπὸ τῶν Περσέων.)

ον


- ἀΔὰ Ετοδοίο ([. 79-80)


'


[Ὡ


ι5


Ἰ


ο ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ ΜΙΣΕΙ͂ ῃ

Ταῦτα ἀναγνόντα εἰσῆλθε τὸν Φίλιπ-

πον ἣ τοῦ πολέμου φροντίς. Δεινῶς γὰρ

ἠθύμει ἀκούων πᾶσαν τὴν ᾿Αττικὴν τετ-

μημένην ὑπὸ τῶν πολεμίων: ἐφρόντιζε δὲ

νομίζων τούς τε τοῦ πατρὸς ἀγροὺς

πεπορθημένους καὶ τὴν οἰκίαν κεκαυ-

μένην. ᾿

"Παῖς ἦν τότε ἑκκαίδεκα ἐτῶν ὁ Φίλιπ-


πῦθννα ἘΒΕῸΣ ᾿-


ρων κα νυ


πος. Ἐνεθυμεῖτο οὖν ὡς ἴσως μετοὺ πολὺν


10 χρόνον δεήσοι καὶ αὐτὸν στρατεύεσθαί

τε καὶ μάχεσθαι πρὸς τοὺς πολεμίους’

καίπερ δὲ εὔθυμος ὧν καὶ ἕτοιμος ἀμύ-

νειν τοὺς πολεμίους τῇ πατρίδι, οὐδὲν

ἧττον ἐννοῶν ὅτι δεῖ αὐτὸν ὡπλισμένον

5 ἰέναι εἰς μάχην, ἐφοβεῖτο ὀλίγον τ.

ΟΝ δὲ εἰς ἀρετήν,» ἔφη πρὸς

ἑαυτόν, «καὶ ἄξιος ἔσομαι τῶν προγε-

γενημένων. Ἤκουσα δὲ ἱππομαχίαν τινὰ

βραχεῖαν γενομένην τῶν ᾿Αθηναίων πρὸς


"ὸ τοὺς Βοιωτῶν ἱππέας: νενίκηνται μὲν οἱ

τ  ὌΝΗΞΟΥΝ ΒΕ ΟΝ ΟΝ |


1 κε-καυμένος, -ἢ, -ον


τ Ξετεμαααι ας

μοναρεγμμαθι τ άνοδ ὦ


"-τνἱ


ἡ φροντίς (τῆς φροντίδος)


« φροντίζω ᾿

τε-τμημένος, -η, τον.


« τέμνομαι


ΕΣ " "


; ;

πε-πορθημένος, -ἢ, -ον.

« πορθέομαι εἰ»

Ν


ἑκκαίδεκα : ἕξ καὶ δέκα (Χ


« καΐομαι


Γ

ΒΕΕΝ ΒΚ Ν

ἱ

᾿

᾿ ΝΝ

ὡπλισμένος. -η, -ον

« ὁπλίζομαι (-- ἐἐνδύομαι τὰ ὅν


πε-παίδευμαι « παιδεύομαι


προ-γε-γενημένος, -η, -ον

« προ-γίγνομαι


νε-νίκηνται « νϊκάομαι

ἐδ


μδιιαι επη; 6


Οαρίϊοιο ΧΧΥΤῚ |


Ὀαρίοιο ΧςςςςςὋἘὁὃἘἔὃἐἔὍὄἔὄὌὄὌὄὌὨὄὈνᾳὄἌὃἂὅἔσψοΨἌὍὁΕΠΠρι


ΝῊ π΄.


᾿ βε βλαμμένος, -ἢ, -ν -

᾿ ᾿ βλάπτομαι


ΉΒΕΥΒΝ ἀῶ ὩΣ

πέ-πεισμαι « πείθομαι


᾿ς ]

᾿ ᾿ [


τέ -τμηται « τέμνομαι


πῶ. --


Ι προ-μάχομαι (Ὁ “εη.}


Ἡμημιρ. 5 πα


-ς ᾿ς

τε-θράμι “ τρέφομαι


ἜΡΌΝ ἤα ἢ}


τς πε-τίμηται « τιμάομαι

πε-φίληται « φιλέομαι


πε πεισμένος, -η, -ον «


᾿ Επ͵- π᾿


κατα-λε-λειμμένος, -η, -ον «


Βοιωτοί, βεβλαμμένοι δέ εἶσι καὶ τῶν

᾿Αθηναίων οὐκ ὀλίγοι. Πάντων γὰρ τῶν

κακῶν πατὴρ ὁ πόλεμος φαίνεται ὥν.


Ἐγὼ δὲ οὐ πέπεισμαι τοῖς τοῦ Περι-

κλέους λόγοις. Λέγει γὰρ ὅτι εἰ καὶ

τέτμηται ἣ τῶν ᾿Αθηναίων γῆ, οὐδὲν ἧττον

δυνάμεθα νϊκῆσαι τοὺς Λακεδαιμονίους

κατὰ θάλατταν, κράτιστοι ναῦται ὄντες"

τίς δὲ ἀποδώσει ἡμῖν τὰς ἀμπέλους; τίς


δὲ ἀνοικοδομήσει τὰς κεκαυμένας οἰκίας;


Ἔδει δὲ προμάχεσθαι τῆς γῆς καὶ τῶν.


οἰκιῶν ὅπου οὗ μόνον οἱ ἡμέτεροι πατέρες,

ἀλλὰ καὶ ἡμεῖς αὐτοὶ τεθράμμεθα. Δῆλον

οὖν ὅτι ὁ Περικλῆς; πείσᾶς τοὺς

᾿Αθηναίους καταλιπεῖν τοὺς ἀγρούς, ὑπὸ

τῶν ναυτῶν μὲν τετίμηται, ὑπὸ δὲ τῶν τε

γεωργῶν καὶ τῶν αὐτουργῶν οὐ πεφί-

ληται. Ὅμως δὲ ὑπ᾽ αὐτοῦ πεπεισμένοι

εἰσίν, καὶ νῦν σχεδὸν πάντες οἱ ἀγροὶ

καὶ πάντες οἱ κλῆροι οἱ ἐν τῇ ᾿Αττικῇ,


καταλελειμμένοι ὑπὸ τῶν αὐτουργῶν.


4


ι:0


ι5


τ


Οαρίίζοϊο ΧΧΥῚΙ


διεφθαρμένοι εἰσὶν ὑπὸ τῶν πολεμίων.


Εἰσὶν δέ τινες οἵ, βουλόμενοι τὴν πόλιν


ἀναλαβεῖν τὴν ἡγεμονίαν, ταύτην διὰ

105 πολέμου μᾶλλον ἢ δι᾿ εἰρήνης ἡγοῦνται

ἂν καταπραχθῆναι: μέχρι τοῦ νῦν δὲ τῷ

πολέμῳ πενέστεροι πεποιήμεθα καὶ

πολλοὺς κινδύνους ὑπομένειν ἠναγ-

κάσμεθα, καὶ πρὸς τοὺς Ἕλληνας διαβε-

τ βλήμεθα καὶ πάντας τρόπους τεταλαι-

Γ Ῥήμεθα. ς ὃῦὃΘ

Δεῖ δὲ ὡς τάχιστα τὴν εἰρήνην ποιή-

σασθαι πρὸς πάντας τοὺς Ἕλληνας. Ἐὰν

γὰρ τὴν εἰρήνην ποιησώμεθα, μετὰ πολ-

Π: λῆς μὲν ἀσφαλείας τὴν πόλιν οἰκήσομεν,

ἀπαλλαγέντες πολέμων καὶ κινδύνων καὶ

ταραχῆς εἰς ἣν νῦν πρὸς ἀλλήλους

Ϊ καθέσταμεν’ καὶ αὖθις ἡσύχως τὸν βίον

ἄξομεν, ἀδεῶς γεωργοῦντες καὶ τὴν θά

ἴω λατταν πλέοντες καὶ ταῖς ἄλλαις ἐργα-

]


σίαις ἐπιχειροῦντες αἵ νῦν διὰ τὸν


πόλεμον ἠμέληνται. ἐμτατο Ὁ δ


ΜΘΝΣΙ

ἐπιχειρέω πιο! πάμο,


" 'σοοίημο, πεΐ εἰθαΐοο

(" (αἱ. «ἃ»)


δι-εφθαρμένος, -ἢ, -ον .

“ δια-φθείρομαι ΕἸ


ἥν εἴν: ᾿

ἐπε:

“Ὁ ΗΝΕΝ Νὴρ

[ -

κατα- πράττω


πε-ποιήμεθα « ποιέομαι.,


ἠναγκάσμεθα « ἀναγκάζομαι


δια-βε-βλήμεθα


- δια-βάλλομαι


δια-βάλλω : εἰς ἔχθραν βάλλω


τινά


διαβάλλομαι πρός τινα

ἔχθρᾶν εἴς τινα ποιοῦμαι.


τε-ταλαιπωρήμεθα


“ ταλαιπωρέομαι


ταλαιπωρέωϊταλαιπωρέομαι


κακὰ πάσχω ᾿ς


μα σεν


ΠΤ  ῸπΞ


ἀπαλλαγέντες «ἀπ-αλλάττω (ἡ

ὅεη.) - ἀμύνω


ἡ ταραχή (τῆς ταραχῆς)

“ταράττω,


ἡ ἐργασία (τῆς ἐργασίας)

Ξ τὸ ἔργον


ἠμέληνται « ἀμελέομαι


ἄπ ἜἜἾἾ.-Ἔὀὀὄἧ ὁΚΛΟῸΡΞΨΝΕΎΕέἝἔ:πο


Οαρίτοιο ΧΧΝῊ


"πιὰ


ἘΝ ΓΝ ΠῚ ἘΠῚ


πρότερον... πρὶν...

ἔπε: φηναν « ἐκ-φαίνω


ὌΡΥ Ἢ


τε


᾿


᾿ ο΄ ἀνήκεστος, -ον : ὃς φέρεσθαι

οὗ δύναται


ἀπ-εῖπον : ἔκαμον, ἀπωλόμην


᾿ [. μήν -- δήπου

π ᾿ ΜΒΝΙΝΕΝ ΝΕ

Π "

᾿ ΞΝ᾿ ᾿

ἘΣΘ

ἘΝ ΕΟ

ἘΝ


᾿ Νῦν δὲ χαλεπά ἐστι τὰ πράγματα, καὶ

πανταχοῦ ταραχή. Οἱ μὲν γὰρ πολέμιοι

οὐ πρότερον πρὸς ἡμᾶς τὸν πόλεμον ἐξέ - κ᾽"

φηναν πρὶν ἐνόμισαν καλῶς τὰ ἑαυτῶν

παρασκευάσθαι: ἡμῶν δέ, ὥς γε ἐμοὶ δο-

κεῖ, οὐδεὶς οὐδὲν ἐπιμελεῖται ὅπως ὡς

κάλλιστα ἀγωνιούμεθα καὶ ὡς τάχιστα


190


λελύσεται τὰ τοῦ πολέμου κακά. ς᾽

ἘΠ Ὅτι δὲ πόλεμοι ἀεί ποτε γίγνονται καὶ

ὅτι καταλύονται, πάντες ἐπίστανται. Καὶ

ἡμεῖς οὖν, ἐὰν μὴ νῦν, ἀλλ᾽ αὖθίς ποτε

εἰρήνης ἐπιθυμήσομεν πάντες: τί οὖν δεῖ

ἐκεῖνον τὸν χρόνον ἀναμένειν, ἕως ἂν ὑπὸ τ»:

πλήθους κακῶν ἀπείπωμεν, μᾶλλον ἢ ὡς

τάχιστα, πρίν τι ἀνήκεστον γενέσθαι, τὴν

εἰρήνην ποιήσασθαι; ᾿Αλλὰ μὴν οὐδ

ἐκείνους ἔγωγε ἐπαινῶ οἵτινες οὗ πρότε

ρον παύονται πολεμοῦντες πρὶν ἂν ἥττη- "»

θέντες τὸν πόλεμον καταλῦσαι ἀναγκασ


[


θῶσιν.» ος ἮΝ ᾿ ἊΝ


Ὅσῳ δὲ μ μᾶ ἄλλον  - “τοσούτῳ


- !

ΗΠ


τ

ψμαφ δ τυ, ΕΙΣ,


οὐδ ταν ᾿ὠψι τιν ταὶ


εἡμδὸ τῶ! ἐπ


“πῸ


Θαρίοιο χχνη |


μεῖζον κακὸν ὁ πόλεμος τῷ Φιλίππῳ ἜΝ "

» , - Ἢ ᾿ " “᾿ ε ᾿ "

γ0υ5 ἐφαίνετο εἶναι. Τὸ μὲν γὰρ πρῶτον, ὅτε ὁ


πόλεμος ἠνέχθη ὑπὸ τῶν Λακεδαιμονίων ἠνέχθη --φέρω


πρὸς τοὺς ᾿Αθηναίους, ὁ Φίλιππος ἐνόμισε

ρος ς ΑΘΉ' υς. ς Η “1 " ᾿

δι᾿ὀλίγου ἑαυτῷ γενήσεσθαι καιρὸν τοῦ

ἰβήμαρα:: ᾿

μιμεῖσθαι τοὺς προγεγενημένους. καὶ ὃ ἊΣ ἜΞΌΒΕΣ

-

τὺ ὅμοια πράττειν ἐκείνοις οἱ τὸν πλεον ὡὀ΄ |


πρὸς τοὺς Μήδους ἐπολέμησαν: ἐπεπαί- ἐπ πε- παίδευτο « παιδεύομαι


ἀριμεεη τε πιξψηινασ ἂν. ἂἱ ᾿ς

νοις μετὰ πολλῆς ἀρετῆς πεπραγμένων. ᾿πε-πραγμένος, -η. -ον


᾿ -- ᾿ μ μὐμδοαΝ “ πράττομαι Ι

Ἐννοῶν δὲ κατελάμβανε ὅτι οἱ νῦν ᾿Αθη- ᾿


δεῦυτο γὰρ ἄξιος γενέσθαι τῶν τοῖς προγό-


15 ναῖοι οὐδὲν τῶν αὐτῶν ἐκείνοις ἔπρᾶττον,

ἀλλὰ πᾶν τοὐναντίον. Οἱ μὲν γὰρ τοὐναντίον -- τὸ ἐναντίον.


συμμαχίαν καὶ πρὸς τοὺς Λακεδαι- “

ἘΣ ἢ


μονίους ἐποιήσαντο, καὶ ὑπὲρ τῶν πάντων ΝΝ ᾿


Ἑλλήνων τοῖς βαρβάροις ἐπολέμησαν, οἱ ᾿πολεμέω τινί,


το δὲ τὸν στρατὸν ἐπὶ τοὺς Ἕλληνας ἦγον ἢ) .


καὶ ἐκεῖνοι μὲν ἐλευθεροῦντες τὰς πόλεις

τὰς Ἑλληνίδας καὶ βοηθοῦντες αὐταῖς

τῆς ἡγεμονίᾶς ἠξιώθησαν. οἱ δὲ νῦν .


καταδουλούμενοι αὐτὰς καὶ τἀναντία τἀναντία -- τὰ ἐναντία


πῶ


“ν


δι

ἀπ. ὃ τ


ὧ

δ κ "

ἢ τιμή (τῆς τιμῆς) «“ τιμάω

᾿


ἐ-γε-γένηντο « γίγνομαι

πδ΄

Ἐξ

ΓΊΦΕΕῚ ΠῚ

ἐκ τοῦ χρόνου ἐξ οὗ

᾿ς πτε-θαμμένος, -ἢ, -ον « θάπτω

Ἰ

πε-πεμμένος. -η, -ον «

- πέμπομαι

τιμωρέω (τινά τινος) -- κολάζω

ἐ-τέ -τμηντοὸ “« τέμνομαι

ιν τ

᾿ Ἐ


ἐ-κέ- καυντὸ « καίομαι


᾿ ΠῚ

πε ΡΝ

ππ 5 πὶ - ΠΤ


κατα-πε-πατημένος, -η, -ον «

κατα- πατέομαι


1ὸ0


τοῖς τότε πράττοντες ἠγανάκτουν εἰ μὴ

τὴν αὐτὴν τιμὴν ἐκείνοις εχο. ὁ6Θὃὸ9

Ὅσα δὲ κακὰ ἤδη ἐγεγένηντο διὰ

τούτου τοῦ πολέμου. Ἡμέραι γὰρ ἦσαν

ὀλίγαι ἐξ οὗ δημοσίᾳ τεθαμμένοι ἦσαν

οἱ ἐν τῷδε τῷ πολέμῳ πρῶτοι ἀποθα-

νόντες. Ἐκεῖνοι οἱ νέοι πεπεμμένοι ἦσαν

εἰς πόλεμον ὡς τμωρήσοντες τοὺς

πολεμίους τῶν ἀγρῶν οἱ ἐτέτμηντο, τῶν

οἰκιῶν αἵ διεφθαρμέναι ἦσαν, τῶν τῆς

᾿Αττικῆς κωμῶν αἵ ἐκέκαυντο. Ὅπου γὰρ

ἄμπελοί τε ἦσαν καὶ σῖτον ἔσπειρον οἱ

αὐτουργοί, ἐκεῖ νῦν οὐδὲν ἦν εἰ μὴ

διεφθαρμένοι καὶ ἔρημοι ἀγροί’ ὅπου δὲ

οἱ ποιμένες τὰ πρόβατα ἔνεμον, νῦν ἄγρια

ἦν θηρία, καὶ γῆ καταπεπατημένη ὑπὸ

τῶν ἵππων τῶν πολεμίων. Ν Ἔ!

᾿ «Φεῦ, φεῦ τοῦ πολέμου,» ἔφη πρὸς

ἑαυτὸν ὁ Φίλιππος. Ἐν δὲ τούτῳ ἐνεθῦ-

μεῖτο τὰ τοῦ Κροίσου πράγματα, ἐννοῶν


ὡς ἐκεῖνος οὕτως εὐδαίμων ἐφαίνετο εἶναι


ΡΝ


225


2.5


240


244


-φτ-πττΦΠΦἁΠὀὈΤΤΠῤ}2]0Δ0ΠΜΈῆἭέῇἝῈὅ5Θ6 .ς.. ᾽ δωρωιχχνη


ἐν εἰρήνῃ ὥστε νομίζειν οὐδὲν αὐτῷ

φοβερὸν εἶναι καὶ ὅμοιος δοκεῖν τοῖς

ἀθανάτοις θεοῖς, ἐξαίφνης δὲ εἰς μέγιστον

κίνδυνον κατέστη διὰ τὸν πόλεμον. Μέγας

250 δὲ φόβος περὶ τῆς τῶν ᾿Αθηναίων τύχης

τὸν Φίλιππον ἔλαβε: ἄρα οἱ πολῖται ἤδη

ὕβρει εἰλημμένοι ἦσαν; Ἐφοβεῖτο δὲ μὴ

ἡ τῶν ᾿Αθηναίων πλεονεξία καὶ φιλοτιμία

φθόνον συναγάγοιεν τῶν θεῶν' ἔφριξε μὲν

555 οὗν, ἐννοήσᾶς ὅτι ἡ πόλις ἀπολεῖται, ὑπὸ


τῆς πολλῆς τῶν ᾿Αθηναίων ἀνοίᾶς ἕἑλ-


τεσ τιλατα στ τη


' Ἔπειτα δὲ ἀνέλαβεν ἑαυτόν, καὶ αὖθις


κομένη.


τὰ τῷ Ἡροδότῳ περὶ Κροίσου συγγεγραμ-

ἀν χὺ ψρθ στ ιίδιεν τα

ΠῚ ΤΙΝ


200 μένα ἀνεγίγνωσκ!


ΠῚ ἐόντας ν

οὐ ΣΝ ἘΠΗ͂Ν ἀλη ᾿-


ἐγ: αἰ Ἰπδραῖν 5 δ μναῖ ΕΝ

ἐδ υ λα βο αὶ πλρύλεν πλεῖ α ἣν τΡν ᾿ϑἢ

σαν εἰὐἰνηνομϑεηασιμη ἡ ὕτροι ΤῊΝ .


Ὁ»


δον ϑ νη 7 αυῦ αὐ άτην. τ

Ἢ ΠΣ ὀέθμι Ὧν

πρὶ τ πὸ δ Νὰ δε ΠΕ!


Ε΄: ΓΝ ΠΑΡ ; ὌΝ


τ πὰ ᾿Ἀμεκον ἀχπτε γ0.


Ν᾿ δ


εἰλημμένος, -η, ὦν

- λαμβάνομαι

ἡ φιλο- τιμία (τῆς φιλοτιμίας)

« φιλέω 1 τιμή

Ἷ Κ ΣΎΣΎ, φῇ

-Ν τὴν» ων ε


συγ-γε ΝΝ ἡ, "ον

« συγ-γράφομαι ΠῚ]


.- τυγτδνειῖ ἴοι ἡπάτιγῇ


Οαρίίοϊο ΧΧΥΤΙῚ


ἘΞΞΞ

᾿ς Ὁ Κροῖσος, τῆς πυρᾶς

ἐπιβεβεκώς, τὸν θάνατον


᾿ς πων βόδι


ἐπι-βαίΐνω Ὁ μόν.


ΣΉΝ


-’ο βὰν πεν


" -ῖ

που ν

'πρμὰ


- ἘΘΥ͂Μ

ε - ὦ ᾿

ἑάλων «- ἁλίσκομαι

ἁλίσκομαι -- αἱρέομαι,

πορθέομαι

Γ΄ τεσσερεσκαιδεκάτη -


᾿ τετάρτη καὶ δεκάτη

ἐμ


δια- πέμπω

᾿ προ-λέγω -- ὑπισχνέομαι


προ-χωρέω


ὁ Ὑροιάδης (τοῦ Ὑροιάδου)


πὸ ταῖς ἜΒΡεν


ἀπό- τομος, -ον (- ἀπο-τέμνω) :

ὑψηλότατος καὶ ἀδύνατος.


ἐπιβαίνειν.

ταῦτῃ : ἐν τούτῳ τῷ μέρει


ΌΝ ΝΣ ὦ δὼ

ἬΣ προς

Π ΟἌΆΠΟΛΛΩΝ

. π Ε ΤΟΝ ΚΡΟΙ͂ΣΟΝ ΣΩΙΖΕΙ τὐρβετον


Αἱ Σάρδιες δὲ ἑάλωσαν ὧδε: ἐπειδὴ


τεσσερεσκαιδεκάτη ἐγένετο ἡμέρη πολι- Ι

ορκεομένῳ Κροίσῳ, Κῦρος τῇ στρατιῇ τῇ

ἑαυτοῦ διαπέμψας ἱππέας προεῖπε τῷ

πρώτῳ ἐπιβάντι τοῦ τείχεος δῶρα δώσειν. "

Μετὰ δὲ τοῦτο πειρησαμένης τῆς στρατι- Ι

ἧς, ὡς οὐ προεχώρεε, ἐνταῦθα τῶν ἄλλων

πεπαυμένων ἀνήρ τις, Ὑροιάδης ὀνόματι, Ι

ἐπειρᾶτο προσβαίνων κατὰ τοῦτο τῆς

ἀκροπόλεως μέρος ὅπου οὐδεὶς ἐτέτακτο ιὐ


φύλαξ’ ἀπότομός τε γάρ ἐστι ταύτῃ ἡ


ΠΟ ριβπριοχΧΥΠΙ


ἀκρόπολις καὶ ἄμαχος. Ὁ δὲ Ὑροιάδης

οὗτος, ἰδὼν τῇ προτεραίῃ τινὰ τῶν Λυδῶν


κατὰ τοῦτο τῆς ἀκροπόλεως καταβάντα


- ἐπὶ κυνέην ἄνωθεν κατακυλισθεῖσαν καὶ

ἀνελόμενον, ἐφράσθη καὶ ἐς θυμὸν ἐβά-

λετο. Τότε δὲ δὴ αὐτός τε ἀνεβεβήκει καὶ

κατ᾿ αὐτὸν ἄλλοι Περσέων ἀνέβαινον.

Προσβάντων δὲ πολλῶν οὕτω δὴ Σάρδιές

τε ἑάλωσαν καὶ πᾶν τὸ ἄστυ ἐπορθέετο.


ΕΠ ΣΉ ἘΝ ἈΒῈ ΓΝ ΟΣ ὄτηδα γον


Κατ αὐτὸν δὲ Κροῖσον τάδε ἐγένετο.

ν οἱ παῖς τὰ μὲν ἄλλα ἐπιεικής, ἄφωνος


δέ. ᾿Αλισκομένου δὴ τοῦ τείχεος ἤϊε τῶν


Υ-


ἄμαχος, -ον : ὃν ἀδύνατόν

νῖκᾶν, πρὸς ὃν μάχεσθαι

ἀδύνατον


κατὰ τοῦτο τὸ μέρος.


ὁ Ὑροιάδης ὁρᾷ τινὰ τῶν

Λυδῶν καταβάντα ἐπὶ κυνέν

ἄνωθεν κατακυλισθεῖσαν.


ΝΣ

ἡ κυνέη (τῆς κυνέης)

ἄνωθεν : ἐκ τοῦ ἄνω

κατ-εκυλίσθην “ κατα- κυλ'

κατα- κυλίνδομαι « κατα π'

κατακυλίνδεσθαι


φράζομαι -- ἐνθυμοῦμαι ἵ


ἀν-ε-βε-βήκει «οὖ


ἐπιεικής, -ἐς : ἀγαθὸς καὶ πι

ἄ " (- ἀ- 1 φωνή)


Οαρίτοιο ΧΧΝΤΙῚ


πος το


ὁρέων -- ὁρῶν


"


παρ-ημελήκει « παρ-αμελέω

παρ-αμελέω -- ἀμελέω


“᾿


᾿ τὸ δέδο: (υϑ ὅθ 0) πὸ πῖον

᾿--


φθέγγομαι -- φωνὴν ἵημι. λαλέω.


πέδη)


δέω «» λύω


4 ΡΣ

᾿ ἣ νος


᾿Ξ


Περσέων τις ὡς Κροῖσον ἀποκτενέων: καὶ

ὁ μὲν Κροῖσος, ὁρέων αὐτὸν ἐπιόντα, ὑπὸ

τῆς παρεούσης συμφορῆς παρημελήκει

οὐδέ τί οἱ διέφερε ἀποθανεῖν. Ὁ δὲ παῖς

οὗτος ὁ ἄφωνος, ὡς εἶδε ἐπιόντα τὸν

Πέρσην ὑπὸ δέους ἔρρηξε φωνήν, εἶπε δέ:

«ὯὮ ἄνθρωπε, μὴ κτεῖνε Κροῖσον.» Οὗτος

μὲν δὴ τοῦτο πρῶτον ἐφθέγξατο, μετὰ δὲ

τοῦτο ἤδη ἐφώνεε τὸν πάντα χρόνον τῆς


ζωῆς. ΣΝ


Οἱ δὲ Πέρσαι τάς τε Σάρδις ἔσχον καὶ

αὐτὸν Κροῖσον ἐζώγρησαν, ἄρξαντα ἔτεα

τεσσερεσκαίδεκα καὶ τεσσερεσκαίδεκα

ἡμέρᾶς πολιορκηθέντα, κατὰ τὸ χρηστή-

ριόν τε καταπαύσαντα τὴν ἑαυτοῦ μεγά-

λην ἀρχήν. Λαβόντες δὲ αὐτὸν οἱ Πέρσαι

ἤγαγον παρὰ Κῦρον. Ὁ δὲ ποιήσᾶς μεγά-

ληὴν πυρὴν ἀνεβίβασε ἐπ᾿ αὐτὴν τόν τε

Κροῖσον ἐν πέδῃσι δεδεμένον καὶ δὶς ἑπτὰ


Λῦδῶν παῖδας, εἴτε ἐν νόῳ ἔχων αὐτοὺς


τ ἀτ᾿ μἷΝ


τ


23


"Ὁ


"


“Ὁ


Ε. ττοτοΠοἘ[Πἑἁ2ΔΕεΕΗΕΗι᾿ὋὌἘὉὡῤΦᾷΛᾷΌ ἰριιιοχχνι ἢ


θεῶν τινι θύσειν, εἴτε πυθόμενος τὸν

45 Κροῖσον εἶναι θεοσεβέα τοῦδε εἵνεκα

ἀνεβίβασε ἐπὶ τὴν πυρήν, βουλόμενος

γιγνώσκειν εἴ τις αὐτὸν δαιμόνων σώσει

ὥστε μὴ ζῶντα κατακαυθῆνα. ὁ

πο πῈῈ ἘΠΕ κριηδἐνοεπὴ υὐρῦδον

π΄ ---ἶὐδετοὐοίο (Ἱ. 84-86.


᾿ς ΤῸΝ ΚΡΟΙ͂ΣΟΝ ΣΩΙΖΕΙβ) ὁ

'θ μὲν Κῦρος ἐποίεε ταῦτα, ὁ δὲ


Κροῖσος ἑστηκὼς ἐπὶ τῆς πυρῆς. καίπερ


ἐν κακῷ ἐὼν τοσούτῳ, ἐμνήσθη τὸν τοῦ


᾿


πο


θεοσεβής, -ἕς : ὃς σέβεται τοὺς |

μμμμμμμνώιέο


θεούς


ἜΝ ατυ εν ΒΝ


παν


τα ναν


Ὁ μὲν Κροῖσος ἐπεκάλεσε

τὸν θεόν, ἐκ δὲ αἰθρίας καὶ

νηνεμίᾶς συνέδραμον

ἐξαίφνης νεφέλαι, καὶ


χειμών τε ἐγένετο καὶ πολὺ |

ὕδωρ, ἐσβέσθη τε ἣ πυρά.

Οὕτω δὴ ἔμαθε ὁ Κῦρος ὡς

εἴη ὁ Κροῖσος ἀτ ΤΕῚ


5 ΤΥΡΎΘΟΝΕ


τα ΟΝ


Ἐιτ αρδρενπαν,


55


τς Θαρίνοϊο ΧΧΥΤῚ


ΝΠ “’͵᾽


μόν.


ἀνα-στενάζω


Ὲ

"


ὃ ἑρμηνεύς (τοῦ ἑρμηνέως) :

ὁ ἄνθρωπος ὅς, πολλὰς

διαλέκτους ἐπιστάμενος.

ἐξηγεῖται τί λέγει ξένος τις

τίνα τοῦτον ἐπικαλέοιτο :

τίς εἴη οὗτος. ὃν ἐπικαλοῖτο


᾿ ἀσϑῖσε,

τὰ νι ΠΡ υῦμ ΕΡΡΝΝ

δαπάπεδῃμμασπιϑ μπῃ πμαα Ε

ΓΕ "κυ

ὁ ὄλβος (τοῦ ὄλβου) :

᾿ ὁ πλοῦτος καὶ ἡ εὐδαιμονία

περὶ οὐδενὸς ποιοῦμαι «» περὶ

᾿ πλείστου ποιοῦμαι

ἀπο-βε-βήκοι « ἀπο-βαΐνω

" ᾿ ἧπερ : τῷ τρόπῳ ᾧ


᾿ ἁμμένος. ἢ, -ὧν “ ἅπτω


ἀκούσᾶς ἐκ τῶν ἑρμηνέων


Σόλωνος λόγον, ὅτι οὐδεὶς τῶν ζώντων εἴη

ὄλβιος. Ὡς δὲ τοῦτο ἐμνήσθη ἀναστε-

νάξᾶς ἐκ πολλῆς ἡσυχίης τρὶς ὠνόμασε,

«Σόλων.» Καὶ Κῦρος ἀκούσᾶς ἐκέλευσε

τοὺς ἑρμηνέᾶς ἐρέσθαι τὸν Κροῖσον τίνα

τοῦτον ἐπικαλέοιτο. Κροῖσος δὲ πρῶτον

μὲν σιγὴν εἶχεν ἐρωτώμενος, τέλος δὲ ὡς

ἠναγκάζετο, εἶπε ὅτι ἦλθε παρ᾽ ἑαυτὸν ὁ

Σόλων ἐὼν ᾿Αθηναῖος, καὶ θεησάμενος

πάντα τὸν ἑαυτοῦ ὄλβον περὶ οὐδενὸς


ἐποιήσατο, καὶ αὐτῷ πάντα ἀποβεβήκοι


ΣῊΝ


Ὁ μὲν Κροῖσος ταῦτα ἐξηγήσατο, τῆς


δὲ πυρῆς ἤδη ἁμμένης ἐκαίετο τὰ ἔσχατα.

Καὶ ὁ Κῦρος ἀκούσᾶς τῶν ἑρμηνέων ἃ

Κροῖσος εἶπε, μεταγνούς τε καὶ ἐνθῦ-

μεόμενος ὅτι καὶ αὐτὸς ἄνθρωπος ἐὼν

ἄλλον ἄνθρωπον, γενόμενον ἑαυτοῦ εὺ-

δαιμονίῃ οὐκ ἐλάσσονα, ζῶντα πυρῇ


διδοίη, καὶ ἐμ αὐωσως ὅτι οὐδὲν εἴη τῶν


οἷ


(αρίιοιο Χχναι Ἐ


ἐν ἀνθρώποις ἀσφαλές, ἐκέλευσε σβεν-

νύναι ὡς τάχιστα τὸ καιόμενον πῦρ καὶ

καταβιβάζειν Κροῖσόν τε καὶ τοὺς μετὰ

Κροίσου. Καὶ οἱ πειρώμενοι οὐκ ἐδύναντο

ἔτι τοῦ πυρὸς ἐπικρατῆσα.. ὁὃὅὃὅΘόλδπ::


δι. ὁνεὐθξω ἀγλλθκάλειν ρὸν


Ἐνταῦθα λέγεται ὑπὸ τῶν ΛΌδῶν τὸν

Κροῖσον, μαθόντα τὴν Κύρου μετάγνωσιν,

βοῆσαι τὸν ᾿Απόλλωνα, καλέοντα παρα-

στῆναι καὶ σῶσαί μιν ἐκ τοῦ παρεόντος

κακοῦ: τὸν μὲν δακρύοντα ἐπικαλέεσθαι

τὸν θεόν, ἐκ δὲ αἰθρίης καὶ νηνεμίης

συνδραμεῖν ἐξαίφνης νεφέλᾶς, καὶ

χειμῶνά τε γενέσθαι καὶ πολὺ ὕδωρ,

σβεσθῆναί τε τὴν πυρήν. Οὕτω δὴ μαθόντα

τὸν Κῦρον ὡς εἴη ὁ Κροῖσος καὶ θεοφιλὴς

καὶ ἀνὴρ ἀγαθός, ἐρέσθαι τάδε: «Κροῖσε,

τίς σε ἀνθρώπων ἔπεισε ἐπὶ γῆν τὴν ἐμὴν

στρατευόμενον πολέμιον ἀντὶ φίλου ἐμοὶ


καταστῆναι;» Ὁ δὲ εἶπε: «Ὦ βασιλεῦ,


ἐγὼ ταῦτα ἔπρηξα τῇ σῇ μὲν εὐδαιμονίῃ,


ἘΣ ἐπλρην ἡ μόνο

ἐπνον ἄμα

κατα-βιβάζω «» ἀνὰ -βιβάζ |


οὐκ ἐδύναντο ἔτι -- οὐκέτι

ἐδύναντο


ἐπικρατέω -- νἱκάω ᾿

᾿ς ᾿


ῃ "


ἡ μετά-γνωσις͵ ᾿


«τῆς μεταγνώσεως).

« μετα- γιγνώσκω.


παρ-ίσταμαι

ΠΗ

τροδνπεα» ᾽ν ἀαομββανει

εοὗϊμον εἰϑβεχτ,

λέγουσιν οὖν οἱ Λτδοὶ τὸν

(- αὑτὸν) μὲν

ἡ αἰθρία (τῆς αἰθρίας), "


: ὃ οὐρανὸς ἄνευ νεφελῶν

ἡ νηνεμία (τῆς νηνεμίας}


: ὁ ἀὴρ ἄνεν ἀνέμου

συν-τρέχω ᾿ "

"" ἐς : Ν θεοὶ

φιλοῦσιν ᾿

ἀντὶ φίλου : καὶ καὶ οὗ φίλον

" ὅσαι Ε


τος ( Ἀρίοίο ΧΧΥΤῚ


ἘΦ Ἢ


"τ-----ἜΟ


Ἐπ δες

ς-

ἐπάρας : παραινέσας


᾿

καθεῖσα (« καθίζω)


"- ἐποίησα πε ιν


ρλδεναμες


ΟΒΡΗΠ:


Γ Ὁ


᾿ς


ὁ ἀσπῖδα ς

δαπαιι ἱδ,


" " -π [π᾿


οι


τῇ δὲ ἐμαυτοῦ κακοδαιμονίῃ: αἴτιος δὲ

τούτων ἐγένετο ὁ Ἑλλήνων θεὸς ἐπάρας

ἐμὲ στρατεύεσθαι. Οὐδεὶς γὰρ οὕτω

ἀνόητός ἐστι ὅστις πόλεμον πρὸ εἰρήνης

αἱρέεται: ἐν μὲν γὰρ τῇ εἰρήνῃ οἱ παῖδες

τοὺς πατέρας θάπτουσι, ἐν δὲ τῷ πολέμῳ

οἱ πατέρες τοὺς παῖδας. ᾿Αλλὰ ταῦτα

δαίμονί που φίλον ἦν οὕτω γενέσθαι.» Ὁ

μὲν ταῦτα ἔλεγε, Κῦρος δὲ αὐτὸν λύσας τ

καθεῖσέ τε ἐγγὺς ἑαυτοῦ καὶ μεγάλως


δυξωαο  υὐῖν τευρέκοσθν εὐνοιήρμοῤη


“Τοῦ δὲ Φιλίππου ἄρτι ταῦτ᾽ ἀναγνόντος

καὶ περὶ τῶν τοῦ πολέμου κακῶν ἐπιμε-

λουμένου, φίλος τις αὐτοῦ, Ἱπποκράτης

ὀνόματι, ὃς ἅμ᾽ αὐτῷ ἐφοίτα εἰς διδασ-

κάλου, τὴν θύρᾶν πάνυ σφόδρα ἔκοψε,


καὶ ἐπειδὴ αὐτῷ τῶν δούλων τις ἀνέῳξεν,


εὐθὺς εἰσιὼν καὶ τῇ φωνῇ μέγα λέγων,

το «ὦ Φίλιππε,» ἔφη, «τί ποτε ποιεῖς; ἄρα

καθεύδει» ὑπο ἡ μὲ ταν,


κὐδὼ ὃ Φίλιππος, τὴν φωνὴν γνοὺς


αὐτοῦ, «Ἱπποκράτης.» ἔφη, «οὗτος. Μή τι


νεώτερον ἀγγέλλεις;» ἐριδεεδι μύσαντα,


Ι


ΟἾἸρίοιο ΧΧΥΤῚῚ |


«Σοφός τις ἀνήρ, ἄρτι ἐκ

τοῦ πολέμου εἰς ἄστυ


ἀνεληλυθώς, ἥκει, στὰς |

παρὰ τῷ διδασκάλῳ.»


(αρίζοιο ΧΧΝΤΗῚ.


πο τ

πα Ἐ.8. μὲμ!


ὃ. παὶ Ἐν Δυγαῖ ἈΕῸ Ἑ


παι ἘΞ ΨῊΝΣ


ἧ - ἔφη


᾿ἀν-εληλυθώς, -υἷα, -ός «

᾿ ᾿ ἀν- ἔρχομαι


γνώριμος, -ον “ γιγνώσκω,

οςςςς “ γνωρίζω


θέω -- τρέχω


ὁ Σωκράτης (τοῦ Σωκράτους)


ἐ-πέ-πυστὸ “ πυνθάνομαι


ἐ-γε-γόνει « γίγνομαι

παρ-ε-γε-γόνει


παρα-γίγνομαι


γε- γονέναι « γίγνομαι

δὰ ο


ἢ ἘΕ Ε ἥν

᾿ ΠῚ

ΕΙ τε-θνάναι « θνήσκω


ἐπιεικῶς « ἐπιεικής,


ἘΠ Ἢ


«Οὐδέν γε,» ἦ δ᾽ ὅς, «εἰ μὴ ἀγαθά γε.» 1:


Ὁ δὲ Φίλιππος, «εὖ ἂν λέγοις,» ἔφη:

«ἔστι δὲ τί, καὶ τίνος ἕνεκα οὕτω σπεύσας

μέχρι τοῦδε ἀφίκου;» ᾿ ἐπεὶ παρῆν


. ΡΝ 5 ςς φ, Γ δι

«Σοφός τις ἀνήρ,» ἦ δ᾽ ὅς, «ἄρτι ἐκ τοῦ


πολέμου εἰς ἄστυ ἀνεληλυθώς, ἥκει, στὰς 15:

νῦν παρὰ τῷ διδασκάλῳ. Εἰσῆλθε γὰρ

πρῶτον μὲν εἰς τὴν παλαίστρᾶν, καὶ

αὐτόθι κατέλαβε πάνυ πολλούς, ὧν οἱ

πλεῖστοι γνώριμοι ἦσαν αὐτῷ. Ἔτυχε δὲ

ἐν αὐτοῖς καθήμενος καὶ ὁ διδάσκαλος, τ1:"

ὃς ἀναπηδήσας ἐκ μέσων ἔθει πρὸς αὐτόν.

καὶ αὐτοῦ λαβόμενος τῆς χειρός. “ὦ

Σώκρατες," ἧ δ᾽ ὅς, “πῶς ἔχεις, καὶ πῶς

ἐσώθης ἐκ τῆς μάχης; Αρτι γὰρ ἐπέ-

πῦστο ὃ διδάσκαλος ὅτι ἐγεγόνει μάχη ιν"

τις, ἧς καὶ ὁ Σωκράτης παρεγεγόνει. Ὁ

μὲν οὖν διδάσκαλος, “ἤγγελταί γε δεῦρο,"

ἔφη, “ἥ τε μάχη πάνυ ἰσχτῦρὰ γεγονέναι

καὶ ἐν αὐτῇ πολλοὺς τῶν γνωρίμων


τεθνάναι." “Καὶ ἐπιεικῶς," ἦ δ᾽ ὅς, “ἀληθῆ τι:

ς, ς.


ἘΝ


ἀπήγγελται." Παρακαθεζόμενος οὖν παρὰ

τῷ διδασκάλῳ διηγεῖτο αὐτῷ καὶ τοῖς


ἄλλοις τὰ ἀπὸ στρατοπέδ. ὁ


Ἐπειδὴ δὲ τῶν τοιούτων ἅδην εἶχον,

τὸ αὖθις ὁ Σωκράτης τὸν διδάσκαλον ἀνη-

ρώτᾶ τὰ τῇδε, περὶ φιλοσοφίᾶς ὅπως ἔχοι

τὰ νῦν, περί τε τῶν νέων, εἴ τινες ἐν αὐ-

τοῖς διαφέροντες ἢ σοφίᾳ ἢ κάλλει ἢ ἀμ-

φοτέροις ἐγγεγονότες εἶεν. Καὶ ὁ διδάσ-

τις καλος ἀποκρινόμενος περὶ σοῦ εἶπε, ὡς

σπουδαῖός τε καὶ ὀργῶν εἰς τὰ μαθήματα

εἴης. Ὁ μὲν οὖν Σωκράτης, “ἀλλὰ τί οὐκ

ἐπέδειξάς μοι τὸν νεανίαν καλέσας δεῦ-

ρο;" ἔφη: ὁ δὲ διδάσκαλος αὐτίκα

πὸ μἔσταλκε ὥς σε καλοῦντα. Σπεῦδε δὴ

οὖν, καὶ ἅμα ἔλθωμεν πρὸς τὸ διδασκα-

λεῖον, ὅπου ἐπιμένουσιν ἡμᾶς ὅ τε

διδάσκαλος καὶ ὁ Σωκράτης" βούλεται

γὰρ οὗτος διαλέγεσθαί σοι ὀλίγον τι.»

ἜΣ Ἐθαύμασε μὲν ὁ Φίλιππος: οὐδὲν ἧττον


ὑπὸ τοῦ φίλου πεισθεὶς ἠκολούθησεν


]


νη ἢ


ἅδην -- ἅλις

ἅδην ἔχω

ἀν-ερωτάω


τδε - ἐνθῶδε!Ἑ 6

ἣ φιλοσοφία (τῆς φιλοσοφί;

« φιλέω 1 σοφός


᾿αψαν


διαφέρω -- ἄριστός εἰμι

ἡ σοφία (τῆς σοφίας) “« σὸς

ἐγ- γεγονότες εἶεν Ὁ ᾿


« ἐγ- γίγνομαι ἀπε

ἐγ-γεγονώς, -υἷα, -ὁς ᾿


σπουδαῖος, -ἄ.

καὶ ἀγαθός


ΠΟ σαρίιοχ..ὃὉὃΘὁ62ἠπις.ς.


“π-


-


"-, ον ἔν

παν ΙΝ! ᾿

-" »"Ἵ


πὰ ὕσσδὰε

ἊΝ μα"

ΒΕ πῆμ

ΓΝ

" κ᾽ κι Ὡς ποΝ

τα α μ' αἴ:

᾿ Ρ πα“

4 τἱἱ

ΠῚ ι απ πὶ


1 ΙΝ


᾿

Γι ᾿-

ἝΝ ἢ


τ΄ εἰδέναι ς-» ἀγνοεῖν


ἐπίδοξοί εἰσι γενέσθαι : κατὰ

τὸ εἰκὸς γενήσονται


ἐπίδοξος, -ον


᾿ καθὅσον δύναμαι :

ὡς δυνατόν ἐστί μοι


αὐτῷ πρὸς τὸ διδασκαλεῖον, ὡς διαλε-


ξόμενος τῷ Σωκράτει. Εἰσελθόντες δὲ εἰς

τὴν παλαίστρᾶν τὴν παρὰ τῷ διδασκα-

λείῳ, κατέλαβον αὐτόθι τόν τε διδάσ -

καλον καὶ τὸν Σωκράτη καθημένους καὶ

ἀλλήλοις διαλεγομένους. Ἐπεθύμει μὲν

οὖν ὁ Φίλιππος προσελθεῖν, ἠπόρει δὲ καὶ

ὥκνει μόνος προσιέναι: ἔπειτα δὲ ὁ Ἱπ-

ποκράτης, «δεῦρο ἐλθὲ μετ ἐμοῦ: ἐπιμέ-

νοῦσι γάρ σε.» ἔφη, καὶ ἅμα ἤει παρακα-

θιζησόμενος τῷ διδασκάλῳ: ὁ μὲν οὖν

Φίλιππος εἵπετο αὐτῷ, καὶ συμπαρε-


καθέζετο μετὰ τοῦ Ἱπποκράτου.


ὙΠ ᾿ ταλεσκ σα ἦν...

Ὁ δὲ διδάσκαλος ἰδὼν αὐτόν, «οὗτος.»

ἔφη, «ὦ Σώκρατες, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ Φίλιπ-


τ  ἰζηΐερν, γεν


Καὶ ὁ Σωκράτης πρὸς τὸν Φίλιππον"


πος περὶ οὗ σοι ἔλεγον.»


«Οὕτως, ᾧ παῖ: ἐπιθυμῶ γὰρ εἰδέναι τίνες

ἡμῖν τῶν νέων ἐπίδοξοί εἰσι γενέσθαι

ἐπιεικεῖς. Ταῦτα δὴ αὐτός τε σκοπῶ καθ᾽


ὅσον δύναμαι καὶ τοὺς ἄλλους ἐρωτῶ οἷς


105


"70


"


͵οςςοοςοΠ ΦΔ2Ὃ2ΠΠέΠ||τιΦᾧΦ' Ξ τ Ο’;’.».Ὃο., ῃιριοιοχχνηι


ἂν ὁρῶ τοὺς νέους ἐθέλοντας συγ-

γίγνεσθαι. Τῷ δὲ διδασκάλῳ σου οὐκ

10 ὀλίγιστοι πλησιάζουσι, καὶ δικαίως;

σοφώτατος γάρ ἐστιν. Καὶ ἐρωτῶντί μοι

εἶπε ὁ σὸς διδάσκαλος ὅτι ἐντετύχηκε

μειρακίῳ οὗ μόνον καλῷ, ἀλλὰ καλῷ καὶ

ἀγαθῷ. Ἔλεγε δὲ ὅτι ὧν δὴ πώποτε

ἐνέτυχε (καὶ πάνυ πολλοῖς πεπλησίακε)

οὐδένα πω ἤσθετο οὕτω θαυμαστῶς εὖ

πεφυκότα. Πέπεικα οὖν αὐτὸν ἐπιδεῖξαί

μοί σε, καλέσαντα δεῦρο, βουλόμενός σοι

ὀλίγον χρόνον διαλέγεσθαι, καὶ σκοπεῖν

εἰ ὡς ἀληθῶς τὴν ψυχὴν τυγχάνεις εὖ

πεφῦκώς. Πάντως γάρ που τηλικοῦτος ὼν

ἤδη ἐθέλεις διαλέγεσθαι: οὐδὲ γὰρ ἄν που

εἰ ἔτι ἐτύγχανες νεώτερος ὼν αἰσχρὸν ἂν

ἦν σοι διαλέγεσθαί μοι ἐναντίον γε τοῦ

υ5 διδασκάλου. Ὥρα τοίνυν ἐστί, ὦ φίλε παῖ,

σοὶ μὲν ἐπιδεικνύναι τὴν ψυχὴν καλὴν

οὖσαν, ὡς λέγουσιν, ἐμοὶ δὲ σκοπεῖσθαι:


ὁ γὰρ σὸς διδάσκαλος πολλοὺς δὴ πρὸς


συγ- γίγνομαι ᾿ ᾿ "


Νὴ ψωμὶ


ἐν-τε-τύχηκε « ἐν-τυγχάνω

ἘΡεΣξα αμεὶ πμαιρρε δῆτε; τ΄


πε-πλησίακε “ πλησιάζω


πε-φῦκώς, -υἷα, -ὁς « φύω


πέ-φῦκα - φύσει (εἰμί)

πέ-πεικα “ πείθω


τὴν δ

ταν ᾿

πριν


᾿ Οαρίίοιο ΧΧΝΤῊΙ


τρνξρςτντναίβ

Ἶ


Π ᾿

ὅρα μή...


ΜῊ αν εἰν αἱ

"

᾿


᾿σκήπτομαι : πρόφασιν


“λαμβάνω

ΕΠ ἘΞΟ


ΜῈ ΨῈ ΙΝ] πσημινι

"πὰ τὰϑδο

υὔπιν ποσὰ Νπεδι


ἡ ἀστρονομία


(τῆς ἀστρονομίας) : ἣ ἐπιστήμη

τῶν ἀστέρων.


ὁ ἀστήρ (τοῦ ἀστέρος, αἵ. ρέμε


[χ τοῖς ἀστράσιν!)

Α. ὁ λογισμός

(τοῦ λογισμοῦ) «


ἈΝΕ ὦ λογίζομαι

" ᾿ δέ-δωκε « δίδωμι


ἀν-ἔγνωκας « ἀνα- γιγνώσκω


ἐμὲ ἐπαινέσας, ξένους τε καὶ ἀστούς,


οὐδένα πω ἐπήνεσεν ὡς σὲ νῦν δή»

Ὁ δὲ Φίλιππος, «εὖ ἂν ἔχοι.» ἔφη, «ὦ

Σώκρατες: ἀλλ᾽ ὅρα μὴ παίζων ἔλεγεν.»

Ὁ δὲ Σωκράτης: «Οὐχ οὗτος ὁ τρόπος

αὐτοῦ: ἀλλὰ μὴ ἀπόφευγε τὸν διάλογον

σκηπτόμενος παίζοντα λέγειν τόνδε, ἀλλὰ

θαρρῶν διαλέγου μοι.» μ φῶσι αὐυτῶν

Ὁ μὲν οὖν Φίλιππος: «᾿Αλλὰ χρὴ ταῦτα

ποιεῖν, εἴ σοι δοκῖ» ὁὦ62ἃ

Ὁ δὲ Σωκράτης ὑπολαβών, «λέγε δέ


τοῦ διδασκάλου


μοι,» ἔφη: «τί ποτε παρὰ


μανθάνει.


Ὁ δὲ Φίλιππος: «Πολλὰ μὲν μαθήματα,


πῆ αὐ ητὰ τὸ ἡ


καὶ δὴ καὶ τὰ γράμματα καὶ τὴν μοῦυσι-


κήν, καὶ τὰ περὶ ἀστρονομίᾶν τε καὶ


ἁρμονίας καὶ λογισμούς. Νῦν δὴ δέδωκέ 1


μοι ὁ διδάσκαλος τὰ τοῦ Ἡροδότου βι


βλία, ἵνἀναγνῶ αὐάὰόὸ», πεβιρ τος

Ὁ δὲ Σωκράτης «Πολλὰ μὲν οὖν ἀ ἀμέλε ι


περὶ πολέμων ἐν αὐτοῖς ἀνέγνωκας. Ἢ οὔ;»


205


Ὁ δὲ Φίλιππος ἀποκρινάμενος, «πάνυ

Πευοῦν» ἔφη “ ὙΠ ητον

δυο δὲ Σωκράτης, «τί οὖν σοι δοκεῖ περὶ

τοῦ πολέμου;» ἔφη: «πότερόν σοι ἀγαθὸν

ἢ κακὸν εἶναι δοκεῖ;»


---


" Ὁ δὲ Φίλιππος: «Τῶν κακῶν μέγιστον


ἐμοί γε φαίνεται εἶναι. Οὐδεὶς γάρ, ὥσπερ

ὃ Ἡρόδοτος λέγει, οὕτως ἀνόητός ἐστι

ὅστις πόλεμον πρὸ εἰρήνης αἱρεῖται: καὶ

γὰρ ἐν τούτῳ τῷ πολέμῳ τῷ πρὸς τοὺς

ὁ Λακεδαιμονίους πολλοὶ παῖδες τοῖς ἑαυ -


; τῶν πατράσι τεθαμμένοι εἰσὶ τετελεῦ -


ὌΝ ον


τηκότες.»

ἠδὲ δὲ Σωκράτης; «Τί δέ; Ἄρα διὰ τοῦτο

δεῖ ἡμᾶς ἀτιμάζειν τοὺς ἐν πολέμῳ κατὰ

5 γῆν καὶ κατὰ θάλατταν κεκινδυνευκότας


ὑπὲρ τῆς κοινῆς τῆς πόλεως σωτηρίᾶς τε


καὶ ἐλευθερίας ὥσπερ ἀνοήτους ὄντας;»

" Ὁ δὲ Φίλιππος ὑπολαβών: «Οὐδαμῶς,

ὦ Σώκρατες: οὐδὲν τούτων λέγειν βού-

5. Ὲ ἂν γὰρ πόλεμος τυγχάνῃ ὦν, δεῖ

ΕΝ σῦν,


Μ-Θ


Οαρίοιο χχνῖ


κι ἡ σὰ ᾿

μανδ ναί πε ες


τε-τελευτηκώς, -υἷα, -ὁς

« τελευτάω


ΘΝ.


ἀπὶρ κρῖ. Δώφ, ϑάΘΨΙ


κε-κινδυνευκώς, -υἷα, ὋΣ

μὰ οὐ “"


ξξυντον

πα τ

ὑμῦ πιῦπορνσπυσιηαν


φαρίοιοχχι.. τ τὸὸὸοὸοὸοὸοῸοῸὃῸ-ΠΕ ΠΕ Ϊ


ΝΞ


με-μάθηκα “« μανθάνω


παρα-γε-γενημένος, -η. -ον


᾿λε-λύκασι “- λύω

'κατα-κε-καὐκᾶσι « καίω

δι- πρπάκᾶσι « δι-αρπάζω

δι-εφθάρκασιν - δια-φθείρω


πε- ποιήκᾶσιν « ποιέω

πε ποιηκώς, - υἷα, -ὁς “ ποιέω

π΄ ποριέω τί τινα


ΕΙ


Γ ᾿ 5":

“νεδνικηκᾶς, εὐϊά, -ὐε νϊκάω

᾿ "-“

ν π ΠΡ ἘΠ᾿


ἡ ταφή (τῆς ταφῆς) « θάπτω

“" μΙ͂Ν κῃ ᾿9"᾿"Ν


τσυσὰϑ  πἷἱὐ δια αἱ


τοὺς ἀγαθοὺς πολίτας τοὺς πολεμίους τῇ

πατρίδι ἀμύνειν παντὶ τρόπῳ. Ἱκανῶς δὲ

καὶ ἐγὼ μεμάθηκα τὴν ἀρετὴν παρὰ τῶν

παραγεγενημένων, καὶ ἕτοιμός εἰμι μά-

χεσθαι ὑπὲρ τῆς πατρίδος" οἱ γὰρ Λακε- η!

δαιμόνιοι λελύκᾶσι τὴν εἰρήνην, καὶ εἰς

τὴν χώραν ἡμῶν ἐλθόντες, οἰκίᾶς κατακε-

καύκᾶσι, καὶ χρήματα διηρπάκᾶσι, καὶ

πάντα διεφθάρκᾶσιν: ἔξεστι οὖν νῦν τὶ

μωρήσασθαι Λακεδαιμονίους πάντων ὧν "

πεποιήκασιν ἡμᾶς. Καὶ τὰ τῶν ἀγαθὰ πεποιη-

κότων ὀνόματα παράδειγμα τοῖς πολίταις ἀεὶ

ἔσται. Οἱ δὲ τεθνηκότες ἐν πολέμῳ φανεροί

εἰσι τὴν πόλιν πολλὰ ἀγαθὰ πεποιηκύτες. Διὰ

τοῦτο οὖν οὐ μόνον οἱ ᾿Αθηναῖοι τοὺς νενῖκη- .

κότας ἐν μάχῃ τἰμῶσιν, ἀλλὰ καὶ τοὺς

τεθνηκότας ἐν πολέμῳ δημοσίᾳ θάπτουσιν.»


Ὁ δὲ Σωκράτης, «καὶ ἄρτι δέ,» ἔφη,

«οἱ ᾿Αθηναῖοι δημοσίᾳ ταφὰς πεποιήκασι

τῶν ἐν τῷδε τῷ πολέμῳ πρώτων τεθνη- "


κότων. Παρεγένου μὲν τῷ λόγῳ»


ΝΝ ΟἈρίίοιο ΧΧΥΤΗῚ |


. «Παρεγενόμην,» ἔφη ὁ Φίλιππος: «ὁ γὰρ ΝΝ

Περικλῆς τὸν ἔπαινον ἐποιήσατο»

Ὁ δὲ Σωκράτης, «καὶ μήν,» ἔφη, ὡῶὼ ἐπ αι

Φίλιππε, πολλαχῇ κινδυνεύει καλὸν εἶναι πολλαχῇ : πολλοῖς τρόποις


τὸ ἐν πολέμῳ ἀποθνήσκειν. Καὶ γὰρ ταφῆς ψιοη ᾿


καλῆς τε καὶ μεγαλοπρεποῦς τυγχάνει


καὶ ἐὰν πένης τις ὧν τελευτήσῃ, καὶ π- 6ὃΘὃΘὃΘῸΘὌἬὌΣ2


αίνου αὖ ἔτυχεν, καὶ ἐὰν φαῦλος ἧ, ὑπ᾽ αὖ - δέ


᾿ - .- “Ὁ τὰ χῶς ἐ - φαῦλος, -ἢ, ον 69 σοφύς

σοι οἵ οὕτω καλῶς ἐπαινοῦσιν

ΜΝ  Ρῶν σοφῶν,οἱ Ως Πρ ξηρπτ σαν

ὥστε γοητεύουσιν ἡμῶν τὰς ψυχάς. Καὶ Ν᾿

ι Γῆι


ἐγκωμιάζουσι κατὰ πάντας τρόπους καὶ ἐγκωμιάζω : δημοσίᾳ ἐπαιν |

τοὺς τετελευτηκότας ἐν τῷ πολέμῳ καὶ

τοὺς προγόνους ἡμῶν ἅπαντας, καὶ ἐπ . ὁ

5 αινοῦσιν αὑτοὺς ἡμᾶς τοὺς ἔτι ζῶντα

ὥστ ἔγωγε, ὦ Φίλιππε, γενναίως πάν ὃΟὋΟ

διατίθεμαι ἐπαινούμενος ὑπ᾿ αὐτῶν, αὶ ὃο᾽͵ὼ.ἕ

ἡγοῦμαι ἐν τῷ παραχρῆμα μείζων καὶ ἐν τῷ παραχρῆμα αὐτίκα

γενναιότερος καὶ καλλίων γεγονέναι.» μοραδθι «α, -ον - γενναία

Ὁ δὲ διδάσκαλος ὑπολαβών: «᾿Αεὶ σὺ


"5 κ5

προσπαίζεις, ὦ Σώκρατες, τοὺς ῥήτορας" ᾿ προσ- παίζω - σκώπτω,


᾿ δε ΒΘ παν απ ΒΒΕ5

νῦν τιέντοι οἶμαι ἐγὼ τὸν Περικλέα ὡς ος ᾿


᾿ " μ. ᾿ Ἵ" "ΝΒ δι σαι

γοητεύω ἱποαπίο ᾿ς γενναίως διατίθεμαι κ"ΐ τὰ ἜΝ ΕΝ


Ι


δϑηῖο ποθι αο


"5

Θαρίμοιυ ΧΧΨΗΠῚ ΝΙΝ π᾿’


ΕΒ ΝΞ

μῶν. κ' κι ἡ ἢ


εἰρηκώς, - υἷα, -ὁς « λέγω


δια-μνημονι ναλαμβάνω


εἰς μνήμην

ἀπο-λέ-λοιπε « ἀπο-λείπω

“ταύτης τῆς πόλεως


γε-γόναᾶσιν « γίγνομαι


ΓῚ εἴρηκε “ λέγω


ᾧ : ἐπεὶ αὐτῷ


. " Π ὕπο

" -


μὰ ν πἰϑι τς


ἀληθῶς μάλα καλὸν πεποιῆσθαι λόγον.

Ὅσα μὲν λόγῳ εἶπεν ἐκεῖνος, χαλεπόν

ἐστί μοι τὴν ἀκρίβειαν αὐτὴν τῶν

εἰρηκότων διαμνημονεῦσαι: ἀλλ᾽ ἥδε ἦν ἣ

γνώμη αὐτοῦ: εἶπε γὰρ ὅτι ἣ πόλις ἡμῶν

τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους τοσοῦτον ἀπολέ-

λοιπε περὶ τὸ φρονεῖν καὶ λέγειν ὥστε οἱ


ταύτης μαθηταὶ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι


γεγόνασιν, καὶ τὸ τῶν Ἑλλήνων ὄνομα πεποί-.


ἧκε δοκεῖν εἶναι μηκέτι τοῦ γένους, ἀλλὰ

τῆς διανοίας, καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσ-

θαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρᾶς ἢ

τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας.»


Ὁ δὲ Σωκράτης, «καλῶς γε,» ἔφη,

«εἴρηκε: οὐδὲν δὲ θαυμαστὸν αὐτὸν οἷόν

τεῖναι εἰπεῖν ᾧ τυγχάνει διδάσκαλος

οὖσα οὐ πάνυ φαύλη περὶ ῥητορικῆς,

ἀλλ᾽ ἥπερ καὶ ἄλλους πολλοὺς καὶ ἀγα-

ἙΝ

Ὁ δὲ διδάσκαλος: «Τίς αὕτη; Ἢ δῆλον


ὅτι ᾿Ασπασίᾶν λέγεις;» Βιξί ασνίᾳ

ἡ ἀκρίβεια, τῆς ἀκριβείας


Ια ργϑοϊσίοη, ἡ] οοπίθημ-


θοὺς πεποίηκε ῥήτορας.»


τ 10 ργϑοῖδο


25.


290


2.᾿


ΜΝ]


᾿ Ὁ δὲ Σωκράτης: «Λέγω γάρ. Καὶ ἴσως

αὐτή, ὥς μοι δοκεῖ, συντέθηκε τὸν

ἐπιτάφιον λόγον τοῦτον, ὃν Περικλῆς


ΠΤ ΠΥ ΣΥΝ "5 ΘΝ Ὁ μα


αμοισς χα νη ἢ δ αν


Α ]

εἰπεν.»


ὯΝ δὲ Φίλιππος θαυμάσᾶς, «ἀλλ᾿ ἀδύ-

νατον,» ἔφη, «ὦ Σώκρατες: οὐδεμιᾶς γὰρ

τὸ γυναικὸς πώποτε ἀκήκοα οὕτω καλῶς καὶ

ῥητορικῶς λεγούσης.» μνοῖε ΕῚῚ ο

Ὁ μὲν οὖν Σωκράτης: «ἾΑρα οἷός τ᾽ εἶ

τὸν λόγον ἀπὸ στόματος διηγήσασθαι;»

"Ὁ δὲ Φίλιππος ἀποκρινάμενος" «Πάνυ

15γε, νὴ τὸν Δία: γέγραφα γάρ, εὐθὺς

οἴκαδ᾽ ἐλθών, ὑπομνήματα, ὥσπερ συνεβε-

βουλεύκει μοι ὁ διδάσκαλος" ὕστερον δὲ

κατὰ σχολὴν ἀναμιμνῃσκόμενος γέγραφα

σχεδὸν πάντα τὸν λόγον» αι

Ὁ δὲ Σωκράτης: «Αλλά, παῖ, λέγε. οὖν ]

π


ἡμῖν.» υῇ Ἡπε  ητοεντς, εἶ


᾿ Ὁ δὲ Φίλιππος: «Ἔλεγε μὲν οὖν ὁ


Περικλῆς τάδε: “Χρώμεθα πολϊτείᾳ οὐ


ἡλούσῃ τοὺς τῶν πέλας νόμους, παρά-

)σῃ τοὶ ς, παρ᾿


παπεεεσες ἐνεε

ΠΝ ἫΝ


συν- τέ-θηκε « συν-τίθημι


ἐπιτάφιος, -ον « ἐπί 1: ταφή


πάφιος ἴω


τὰ

ἴδιρεν. -


μα ϑπ, κίτ


“κα ο  πωὰν

ἀκήκοα - ἀκούω

Κῆκοα, ὡς ὌΝΩΝ


η μιῇ ἢ


γέ-γραφα « γράφω.

τὸ ὑπόμνημα (τοῦ ὑπομνήμα

: ὃ γράφει τις ἵνα τι τῇ μνήμ

φυλάττῃ

συν-ε-βε-βουλεῦκει


“- συμ-βουλεύω "


ν


{τινος}

οἱ πέλας : οἱ γείτονες

πέλας -- παρά (εὉ μακρά)


Οαρίϊοιο ΧΧνΤΙ ἢ


ΠΟ ραρίοοχχιιςις"ςἪἋὋὁἜ"οἜοΘὌἘΠὌοέΕοσὈὍἕὁΠὌἘὌἔὌὍὌὄ-ὅ.».ν».ὕὄὅ ϑΘὃ62πΠπῚ᾽Ὶ᾽ῚῚῚῚΞ[Ξ[[ Ι


"


φιλοκαλέω « φίλος Ὁ καλός

᾿ ἐλ: οἱ

αν ἔμ πὰ παβυδεΝΝ

ἡ μαλακία (τῆς μαλακίας) «»


ἣ ῥώμη

ἕνι -- ἕνεστιν


ἀπράγμων, -ον « ἀ- τ πράττω

ς (Ξ- ἀργός. ῥάθυμος)

ἀχρεῖος, -ον - ἄχρηστος


᾿ διαφερόντως ἔχω - διαφέρω

" "

᾿

Ξα

ἐκ- λογίζομαι

ΒΞ τὸ θράσος (τοῦ θράσους) --


ἡ ἀνδρεία (4. τὸ δέος)

ὃ ὄκνος (τοῦ ὄκνου) “ ὀκνέω

(- ὁ φόβος, τὸ δέος)

ο΄ συν-αιρέω : βραχέως πάντα

ΠῚ λέγω

᾿

ὁ κόμπος (τοῦ κόμπου) :

ὁ ἔπαινος μείζων τῆς ἀληθείας


δειγμα δὲ μᾶλλον αὐτοὶ ὄντες τισὶν ἢ

μ'μούμενοι ἑτέρους. Φιλοκαλοῦμέν τε γὰρ

μετ᾿ εὐτελείας καὶ φιλοσοφοῦμεν ἄνευ

μαλακίας. Ἔνι τε τοῖς αὐτοῖς οἰκείων

ἅμα καὶ πολιτικῶν ἐπιμέλεια" μόνοι γὰρ

τὸν μηδὲν τῶνδε μετέχοντα οὐκ ἀπράγ-

μονα, ἀλλ᾽ ἀχρεῖον νομίζομεν. Διαφε -

ρόντως δὴ καὶ τόδε ἔχομεν, ὥστε τολμᾶν

μάλιστα καὶ περὶ ὧν ἐπιχειρήσομεν

ἐκλογίζεσθαι: τοῖς δὲ ἄλλοις ἀμαθία μὲν

θράσος, λογισμὸς δὲ ὄκνον φέρει. Ξυνελών

τε λέγω τὴν πᾶσαν πόλιν τῆς Ἑλλάδος

παίδευσιν εἶναι. Καὶ ὡς οὐ λόγων ἐν τῷ

παρόντι κόμπος τάδε μᾶλλον ἢ ἔργων

ἐστὶν ἀλήθεια, αὐτὴ ἣ δύναμις τῆς

πόλεως, ἣν ἀπὸ τῶνδε τῶν τρόπων

ἐκτησάμεθα, σημαίνει. Περὶ τοιαύτης οὖν

πόλεως οἵδε γενναίως μαχόμενοι ἐτε-

λεύτησαν.,Ὀ,᾿Ὁἢ ὁ ὁὃΘὃ6Ὠ 5ε:-»

Ὁ δὲ Σωκράτης ὑπολαβών. «ὁ μὲν σὸς


διδάσκαλος,» ἔφη, «φαίνεται οὐ κακῶς


ἡ εὐτέλεια, τῆς εὐτελείας

ἰα σομιρ ϊοϊὰ, ἰα ραγπίνιο-

πία


ΠῚ


Μ᾿


ΠΕ  ἩΕ ΠῚ


τοπάζειν περὶ τῆς φύσεώς σου" οὗ μόνον


γὰρ κοσμίᾶν, ἀλλὰ καὶ εὐμαθῆ καὶ


μνημονικὴν τὴν ψυχὴν τυγχάνεις ἔχων.

Ϊ Τὸν δὲ τῷ ὄντι φιλομαθῆ δεῖ εὐθὺς ἐκ

"Ὁ νέου ὅτι μάλιστα ὀρέγεσθαι πάσης

ἀληθείας. Νέος γὰρ εἶ, ὦ φίλε παῖ: τῇ οὖν

δημηγορίᾳ ὀξέως ὑπακούεις καὶ πείθῃ.

Ι Σκεπτώμεθα δὲ ἅμα τί ἐστι ἣ ῥητορικὴ


τυπεξάρ,ν


Διετέλουν οὖν οὕτω διαλεγόμενοι


καὶ τί διαφέρει τῆς ἀληθείας.»

155

πολὺν χρόνον: καὶ ἐξ ἐκείνης τῆς ἡμέρας

ὁ Φίλιππος πολλάκις τὸν Σωκράτην ἐζή-


τει, βουλόμενος εἰς λόγους αὐτῷ ἰέναι.


δν τ γεσυεῖπη ἣν ὦ ἀπααῖπατε ἐν


ΨΡΙΗ ΒΗ εὐ "" "

μπρι ΘΙΘῚ ἀβ ουν 11} 11. ΤᾺΝ μαῖα ν

βιαντετί οἱογ δ 7:ν.- τιν απ δαθυν γγ5}: τπμεερμν


Ἐπ εἴδει ὕας εὐοί ον κρρια οπκηϊμι ἅγ μι :


» δεν Ἔριν πε ματα ΗΝ ΝΜ ἔὔαν

Πδδίμη ῃ ᾿

ἀστὴν "ὴ τ γε ἴηὰ» ΠῚ


᾿επι  ἐὐνατπὶ ἱ ἔπη ἡϊῃ ἃ τΐσπεον α΄ πρῇ

παν δἰη τ ίνση ἡ ὑρῦχλα ᾿αππλ  ϑσενιέη

Μπενε τ 5 στην μκαυ ἢ σόν [8 ϑ ΘΟ ΔΙΛ ἡθχὰ δισ το


' ἶ ὐ


τ


᾿ ΠΡ

εὐμαθής, -ἐς : ὃς εὖ μανθάνε

μνημονικός, -ἤ, -όν « μνήμη


ὅτι μάλιστα -- ὡς μάλιστα

ὀρέγομαί (τινος) : μάλα.


ἐπιθυμῶ (τὸ " ΝΝ


ἦ δημηγορία (τῆς δημηγορίας)

: ὃ λόγος πρὸς τὸν δῆμον


ὀξέως -- ταχέως "

Ϊ -ῖ1


δια-τελέω (Ἐ ραν) ἐν παύομε


εἰς λόγους Ἱέναι τινί

π- διαλέγεσθαί τινι


᾿.»


ΠΟ Οαρίοιοχχι.  ὉὉὃὁὃῸΘ-πΞπ 9 ΠΠΠ  Π»


δαμάσιππος, -ον : ὃς τοὺς

ἀγρίους ἵππους ἡμέρους ποιεῖ

ἀρχαγέταᾶν -- ἀρχηγέτην


ὁ γέτης (τοῦ ἀρχηγέτου)

ὙΘΌΣΕ “ὃ βασιλε

εὖτε -

πεπρωμένος, -ἢ, -ον : ὃς

ἀπο-τεταγμένος ἐστίν (τύχῃ ἢ

τῷ τῶν θεῶν βουλεύματι)

ἡ κρίσις (τῆς κρίσεως) « κρίνω

χρυσάορος, -ον : ὃς ἔχει

χρυσοῦ ξίφος


ἄελπτος, -ον (- ἀ- 1 ἐλπίζω) :

οὗ προσδοκώμενος

ἅμαρ -- ἥμαρ

τὸ ἦμαρ (τοῦ ἤματος) -- ἣ ἡμέρα

ἔμολον - Κβλόχτκιυ(μολ.-) -- βαΐν, εἶμι

πολυ-δάκρυος, -ον « πολύς ἐ δάκρυον.

μίμνω -- μένω

ἡ δουλοσύνη (τῆς δουλοσύνης) --

ἡ δουλεία

χαλκυ- τειχής, “ἐς --χαλκύς Ὁ τεῖχος

προπάροιθεν (Ὁ “εη.) 69 ὄπισθεν

(ἐγναήσατίο) « νᾶέω -- νέω

ῃ νέω -- συννέω

ἡ ἄλοχος (τῆς ἀλόχου) -- ἣ γυνή

κεδνός, -ἤἥ, -όν -- πιστός

εὐπλόκαμος, -ον : ὃς καλὰς

τρίχας ἔχει

ἄλαστον -- συνεχῶς

αἰπύς, -εἴα, -ὑ -- μετέωρος, ὑψηλός,

γέγωνα -- βοάω (μεν: - ῥγῈ.}

ὑπέρβιος, -ον -- ἰσχυρότατος,

δυνατώτατος, ἀλκιμώτατος

Λατοίδας -- Λητοίδης


ὁ Λητοίδης (τοῦ Λητοίδου)

ὁ υἱὸς τῆς Λητοῦς" Λητὼ δὲ ἢ

μήτηρ τοῦ ᾿Απόλλωνός ἐστιν

ἔρρω -- διαφθείρομαι, ἀπόλλυμαι

ὁ δόμος (τοῦ δόμου) -

ἣ οἰκία, τὰ δώματα

ἡ ἀμοιβή (τῆς ἀμοιβῆς) -- ἣ χάρις

“Πυθωνόθεν -- ἐκ τῶν Δελφῶν

πέρθω -- πορθέω

᾿δοριάλωτος, -ον : ἐν πολέμῳ

αἰἱρεθείς

ἐρεύθω : ἐρυθρόν (ὡς αἷμα) ποιῶ

ἐρυθρός, -ά, -ὁν


χρῦυσοδίνᾶας (-- -ης), -οὐ : ὃς


᾿ ἔχει χρυσοῦ κύματα

᾿


πὰ


416


ο΄ Αὔδίας ἀρχαγέτᾶαν, ὑξτὰ

εὖτε τὰν πεπρωμένᾶν

ΒΕ: ρΡΩμ:


Ἐπεί ποτε καὶ δαμασίππου - "-ΦἉἤ


ο΄ Ζηνὸς τελέσσαντος κρίσν ὁ


5


γἔνειι


Σάρδιες Περσᾶν ἁλίσκοντο στρατῷ,


Κροῖσον ὁ χρυσάορς. ὁ


τα ἘΑΉΡΨΗΜΗΝΙἪ ΠΕΡΙ

Ἐν πα σον


1᾽ο


15


τ΄ ποῦ θεῶν ἐστιν χάρις; πὰ εϑὰ


20


"παν ἡ πη τῆι ι"


φύλαξ Απόλλων: ὁ δ᾽ ἐς ἄελπτον ἅμαρ

μολὼν πολυδάκρυον οὐκ ἔμελε

μίμνειν ἔτι δουλοσύνᾶν: πυρὰν δὲ ἘΡ ᾿

χαλκοτειχέος προπάροιθεν αὐλᾶς,


νᾶήσατ᾽, ἔνθα σὺν ἀλόχῳ τε κεδνᾷ ᾿Ρ ᾿

σὺν εὐπλοκάμοις τἐπέβαιν ἄλαστον Ὁ


θυγατράσι δτῃρομέναις: χέρας δ᾽ ἐς

ο΄ αἰπὺν αἰθέρα σφετέρᾶς ἀείρας


1


ενἘἙ Ἦν μὰν ἐγ μμ Π


γέγωνεν: «Ὑπέρβιε δαῖμον,


ποῦ δὲ Λατοίδας ἄναξ: ᾿ τ -


᾿ς Ἔρρουσιν ᾿Αλχυάττα δόμοι,

τίς δὲ νῦν δώρων ἀμοιβὰ μυριων


φαΐνεται Πυθωνόθε:;

Εε κ απ |


“Ν


Πέρθουσι Μῆδοι δοριάλωτον ἄστυ, "

“ἐρεύθεται αἵματι χρυσοδίνας.


ΝΣ


Οὐρίτοϊο ΧΧΥΤΗῚ |


με: Ὁ γάρ ποτε ᾿Απόλλων χρυσοῦ ξίφος ἔχων

ἐφύλαξε καὶ τὸν βασιλέα τῆς Λυδίας δα-

μασίππου, Κροῖσον, ὅτε (Διὸς τελέσαντος τὸ

ἑαυτοῦ βούλευμα ἤδη ἀποτεταγμένον) Σάρ-

δεῖς ἡλίσκοντο στρατῷ Περσῶν’ ᾿

πο ΣΝ

με πιο μπσεκ ποκα, μεμανδ ΐσεικιε

ὁ δέ, ἀφικόμενος εἰς ἡμέρᾶν οὐ προσ-

δοκωμένην, οὐκ ἐβούλετο ἔτι μένειν πολὺυ-

δάκρυον δουλείαᾶν' συνενήσατο δ΄ πυρὰν πρὸ

τῆς χαλκοτειχοῦς αὐλῆς, ἔνθα ἐπέβαινε σύν

τε γυναικὶ πιστῇ καὶ ταῖς εὐπλοκάμοις θυ-

γατράσι συνεχῶς ὀδῦυρομέναις: ἄρᾶς δὲ τὰς

χεῖρας αὐτῶν εἰς ὑψηλὸν αἰθέρα, πῶ

᾿ ᾿

δἰκαρυβανε δια ἢ Ἰεδηζσουν εὔνεβα τλα

ο βοᾷ’ «᾿Αλκιμώτατε δαῖμον, ποῦ θεῶν ἐστι

χάρις; ποῦ δ᾽ ὁ ᾿Απόλλων ἄναξ; ᾿Απόλλυνται

γὰρ τὰ τοῦ ᾿Αλυάττου δώματα, τίς δὲ νῦν


χάρις μυρίων δώρων φαίνεται ἐκ Δελφῶν;

Ἅ


ἌἜἜΒΕΝ ᾿

δι δὲ γχἡ αἰνπθνων 5 τ- “ ;

Οἱ Μῆδοι πορθοῦσι τὸ ἄστυ ἐν πολέμῳ


αἱρεθέν: τὰ δὲ χρῦσοῦ ὕδατα Πακτωλοῦ


Ν


ἐρυθρὰ γίγνεται αἵματι" ΝΝ


ΒΡΛΕΒΕΈΣΗΕ ὅθ.) φάναι

ἰπρ' 4ἢ νὰ μδθπ ἃ δὲ ϑαὶμε


δαμάσιππος. -ον : ὃς τοὺς,


ἀγρίους ἵππους ἡμέρους πο;

ἐπμθργτρ δα ῥ δ


ῥί εἴν. ὑκαψγευ δαῤμμαδνη

ΠΝ


πολυ-δάκρυος, -ον “ πολὺς

Ἐ δάκρυον

μον εἰς ον ον,

«τέ ϑΑΝΙΗΒΩ͂Ν ἃ.

χαλκο-τειχής, -ἐς

Ἡ τεῖχος

εὐπλόκαμος, ον : ὃς καλὰι

τρίχας ἔχει γένη ἣν


χαλκὸ


ἐρυθρύς, -ἅ, -ὁν ἔ

4 |


ὁ Πακτωλός (τοῦ Πακτωλοῦ) :

προταμὸς τῆς Λυδίας" ἐν δὲ τοῖς

ὕδασιν αὑτοῦ χρυσὸς ηὑρίσκετο


ἀεικελίως -- κακῶς, αἰσχρῶς


τς ἐνκτιτος (Ξ εὔ-), -ον :

εὖ οἰκοδομηθείς


τὸ μέγαρον (τοῦ μεγάρου) -- ἣ οἰκία

τά -- ἐκεῖνα ἅ


πρόσθεν : ἐν τῷ ἔμπροσθεν χρόνῳ

ΝΝ τόσα -- τάδε

ὁ ἁβροβάτας (-- -ηῷ)


(τοῦ ἁβροβάτου) : (ὁ δοῦλος)

ὃς γυναικείως βαδίζει


ξύλινος, -ἡ, “ον ;: ἐκ ξύλου


(ὥσπερ τὰ δένδρα καὶ αἱ

βακτηρίαι καὶ αἱ νῆες)


ο΄ τὸ ξύλον (τοῦ ξύλου)

ξύλινον δόμον -- τὴν πυράν


᾿ς προ-φανής, -ἐς : ὃς προ- φαίνεται

ὁ προφανὴς φόνος.


ὁ φόνος (τοῦ φόνου) « φονεύω

διαΐσσω -- διάττω


διάττω -- δια-δίδομαι


τὸ μένος (τοῦ μένους) -- ἣ ῥώμη

μελαγκευθής, -ἕς : ὃς μέλαν

ἱμάτιον ἔχει


τὸ νέφος (τοῦ νέφους) -- ἡ νεφέλη

ξανθός, ξανθή, ξανθόν μία ο,


ἡ φλόξ (τῆς φλογός) « φλέγω


ἡμέριμνα (τῆς μερίμνης, -- ἧ φροντίς


τεύχω -- ποιέω

᾿Δδαλογενής (-- Δη-), -ἐς

ἐν Δήλῳ γενόμενος

ἡ Δῆλος (τῆς Δήλου)

οἱ Ὑπερβόρεοι (τῶν

Ὑπερβορέων) : δῆμός τις ἐν τῇ

Σκυθίᾳ ἐνοικῶν

Ἶ ἡ Σκυθία (τῆς Σκυθίας)

᾿ τανίσφυρος, -ον : ὃς

᾿ καλὰ σφυρὰ ἔχει

τὸ σφυρόν (τοῦ σφυροῦ)

ο΄ ἣ εὐσέβεια (τῆς εὐσεβείας) -

εὐσεβέω

ἡ Πυθώ (τῆς Πυθοῦς) -- οἱ Δελφοί


πὰς


- ΡΝ

ς 418 παν


᾿ Πακτωλός: ἀεικελίως γυναῖκες


ο΄ ἐξ ἐνκτίτων μεγάρων ἄγονται: ΩΣ

τ ανδινν χδιλυυσδ νοτή Χ αὐτιπίπενεν

τὰ πρόσθεν ἐχθρὰ φίλα" θανεῖν γλύκιστον.»

Τόσ᾽ εἶπε. καὶ ἁβροβάταν κέλευσεν


25


Ἔκλαγον δὲ


ἅπτειν ξύλινον δόμον.


ἔβαλλον' ὁ γὰρ προφανὴς θᾶ- ὁ ὁὃθο


τοῖσιν ἔχθιστος φόνῦψ' Ὅν διε


ἀλλ᾿ ἐπεὶ δεινοῦ πυρὸς ἐπιηγρνετις. ΕΗ


ο΄ λαμπρὸν διάϊσσεν μέν, ὁ


Ζεὺς ἐπιστάσᾶς μελαγκευθὲς νέφος.


ο΄ σβέννυεν ξανθὰν φλόγα.

σιῖν κα ἔμπας τὐντημε πανὶ


ἔλπιστον οὐδέν, ὅ τι θεῶν μέριμνα


30


35

τεύχει: τότε Δαλογενὴς ᾿Απόλλων

᾿ς φέρων ἐς Ὑπερβορέους γέροντα ὁὃδ7

τ΄ σὺν τανισφύροις κατένασσε κούραις

ἐπαπυριαι τανδ ἀπο» να κυδε δοῤα ξιβνενα Έ 0) Ξέπρ

δι εὐσέβειαν, ὅτι μέγιστα θνατῶν

40 ἐς ἀγαθέᾶν ἀνέπεμψε Πῦθώ.


ΠΟ ΒαροβΝαο, ΠΙ. 23.62


(ἀ4}}᾿ οἀϊχίοπο οτί οι ἀΐ Βγαπο 5πῸ}}, Τουδηοτ, Γἰροία,

1961; ἴῃ ρίὰ ρυπιὶ ἢ] ἰςβίο ὁ 1] γιβυ δίο ἀἱπίερταζίοῃὶ


ΝΙΝ


᾿


(αρίϊοιο ΧΧν 11}


αἰσχρῶς δὲ αἱ γυναῖκες ἄγονται ἐκ τῶν

οἰκιῶν εὖ οἰκοδομηθέντω: ὃ9ὃου͵ὀό:ὀ:σΤῖ᾽


"τ -᾽ὰςς-ς ς- ΒΙ

Ι . “τ᾿ ᾿-- Ἰπνκείο,


ἐκεῖνα ἃ ἐν τῷ ἔμπροσθεν χρόνῳ ἦν ἐχθρὰ

νῦν φίλα φαίνεται’ ἀποθανεῖν νῦν γλύκιστόν

ΕΟ ΣΝ

᾿ Τάδε εἶπεν, καὶ ἐκέλευσε πρόπολον ἅπτειν

τὴν ξυλίνην πυράν. Ἔκλαγον δὲ αἱ παρθένοι,

καὶ ἀνέβαλλον τὰς ἑαυτῶν χεῖρας μητρί:


Ϊ ὃ γὰρ θάνατος ὃς προφαίνεται τοῖς

θνητοῖς ἐστιν ἔχθιστος τῶν θανάτων.

᾿Αλλ ἐπεὶ ἣ λαμπρὰ ῥώμη τοῦ δεινοῦ πυρὸς

διεδόθη. ὁ Ζεύς, ἐπιστήσᾶς μέλαιναν


νεφέλην, ἐσβέννῦ τὴν ξανθὴν φλόγα.

πα ὅπευποι ΠΝ ΡΝΗΝΝ τ βαεισδνῦνν ΠΝ


Οὐδὲν ἄπιστον, ὅ τι ποιεῖ ἣ φροντὶς τῶν

θεῶν: τότε Δηλογενὴς ᾿Απόλλων, φέρων τὸν

γέροντα εἰς Ὑπερβορέους ἔπεμψε ὡς οἰκή-

σοντα σὺν καλαῖς κραις ᾿


Ε πο ΝΥ ΠΥ,

δι εὐσέβειαν αὐτοῦ, ὅτι μέγιστα δῶρα

πάντων τῶν θνητῶν ἀνέπεμψεν εἰς ἀγαθοὺς


Δελφούς.


ξύλινος, -η, -ον : ἐκ ξύλοι |

(ὥσπερ τὰ δένδρα καὶ αἱ

βακτηρίαι καὶ αἱ νῆες)

τὸ ξύλον (τοῦ πῆδαῦ)


ΕΝ ΠΡ. Η

δι ἐν

ἜΠΟΩΝ

᾿ ΠΥ, ΜΝ

μεν.

ξανθός, ξανθὴ


ξανθόν μίαίο


ἡ φλόξ (τῆς φλογός) ὴ

“ φλέγῳ ΤΡῚΣ ι΄


ἐγ εῖν υθ ΝΒ. ψ8


Δᾶλογενής (-- Δη-), -ἐς


τ: ἐν Δήλῳ γενόμενος


ἡ Δῆλος (τῆς Δήλου)


οἱ Ὑπερβύριοι τῶν ἢ

Ὑπερβορέων) : δῆμός τις ἑ

Σκυθίᾳ ἐνοικῶν ἔς


ἀν δν


--:}


ΟἈρίίοϊο ΧΧΙΧΝ |


«Δῆλόν ἐστιν ὅτι νόσος τις

γέγονε τοῖς ἐν Πειραιεῖ


ἐνοικοῦσι, οὐδὲ σαφῶς ἴσᾶσ!

πόθεν ἤρξατο.»


ἴσᾶσι(ν) ς«-» ἀγνοοῦσι(ν)


Ὁ

ΒΣ

ὁ λοιμός (τοῦ λοιμοῦ) : ἢ νόσο


ἌΝ “ὩΣ ἃ οςς - ἣ πολλοῖς ὁμοῦ γίγνεται, καὶ

Τοῦ δὲ θέρους εὐθὺς ἀρχομένου αὖθις εἰς θάνατον φέρει


τῶν αὐτουργῶν οἱ πλεῖστοι εἰς ἄστυ μετ- ον

οςς

ἕστησαν καταλιπόντες τοὺς ἀγρούς. Αἱ ""

᾿ , ᾿ ᾿ ᾿

δὲ οἰκίαι οὐχ ὑπῆρχον, καὶ πολλοὶ τά τε ΣῈ "


: Μακρὰ τείχη ᾧκησαν καὶ τὸν Πειραιᾶ,


: , ᾿ “ἬΡ ᾿ τιν οὔ!

ἐν καλύβαις διαιτώμενοι, ὡς ἕκαστός ποῦ διαιτάομαι “ οἰκέω, δίαιταν


ἐδύνατο τ ὕὉ0ὕ0ὕὕ0ὌὍἸυν ἐν τ τὰ


' Καὶ ὁ μὲν Δικαιόπολις αὖθις μετά-


στασιν ἐποιήσατο ἅμα τοῖς ἄλλοις" ὁ δὲ


᾽΄ο Φίλιππος παρὰ τοῖς ἀνεψιοῖς παρέμεινε,


οὐ μόνον ὡς φοιτήσων καθ᾿ ἡμέρᾶν εἰς τϑα


διδασκάλου, ἀλλὰ καὶ διότι οὐκ ἦν αὐτῷ

δ


Ν᾿ ἄνω


ΤΠ ΟὨρίοῖο ΧΧΙΝ.

φε οαρδον ὀνδνετνὰ αν


" Ἰπεδπαερξξινὶ ρὲνν φπέργὶ

᾿ς πρδγδην νωλὴγήμῥεει τ


"5" ὁ ᾿Αδείΐμαντος,

(τοῦ ᾿Αδειμάντου)

ἜΣ

ὶ δεν πεν


ὑπημῖσ


ο΄ οἶδα (ἐν) ἀγνοέω)

᾿ οἶσϑα.


᾿οἴδει (ν)


ἴσμεν


ἴστε


ἴσασι(ν)


φάρμακα : κακὰ φάρμακα, ἃ

θάνατον φέρει (ὥσπερ ἢ ἔχιδνα

καὶ ἄλλοι ὄφεις τι χουσιν)


τόπος ἐν τῷ πύργῳ ὅπου ὅ τε πατὴρ καὶ ἣ

μήτηρ μετὰ τοῦ πάππου καὶ τῆς Μελίττης

διῆγον. Εἰώθει δὲ ὁ Φίλιππος εἰς τὴν

ἀγορὰν πρὸς τὸν Σωκράτη εἰς λόγους ἰέναι.

 Ἤιει μὲν οὖν εἰς ἀγορὰν βουλόμενος

αὐτῷ ἀπαντήσᾶς διαλέγεσθαι, ὅτε


κατιδόντες αὐτὸν πόρρωθεν ὁ Ἱπποκράτης.


καὶ ἄλλος φίλος τις, ὀνόματι ᾿Αδείμαντος,


προσέδραμον, καὶ ὄπισθεν λαβόμενοι τοῦ

ἱματίου, «ὦ Φίλιππε.» ἔφασαν, «ἄρα

οἶσθα σὺ τί ποτε γέγονεν ἐν τῷ Πειραιεῖ»


Ὁ δὲ Φίλιππος: «Οὐδέν πῶ » οἶδα: ᾿ἀλλὰ

λέγετέ μοι, εἰ ὑμεῖς ἴστε»


Ὁ δὲ ᾿Αδείμαντος ἀποκρινάμενος εἶπε"

«Οἱ Πελοποννήσιοι φάρμακα ἐσβεβλήκαᾶ-


Γ


Ὁ δὲ Ἱπποκράτης: «Μὴ τοῦτο λέγε, ὦ


σιν εἰς τὰ φρέᾶτα.»


᾿Αδείμαντε: οὔπω γὰρ ἴσμεν πότερον

ἀληθές ἐστιν. Δῆλον δέ ἐστιν ὅτι νόσος

τις γέγονε τοῖς ἐν τῷ Πειραιεῖ ἐνοικοῦσι.


οὐδὲ σαφῶς ἴσᾶσι πόθεν ἤρξατο. Φο-


Ὡ»"" "ὮΝ ᾿ς 4

εἴωθα (ροτί. οοη ναΐογο αἱ

ΡΓγΟδ.} σοὶ ϑοί


ΡῚ ᾿


-ςιιπτπτπτΔἀ.ἀἉΠΦἉῸΦΨΦῦοριοιοχκχικ


βοῦνται δὲ νῦν οἱ ἰατροὶ μὴ καὶ εἰς ἄστυ

καταβαίνῃ.»

Ὁ δὲ Φίλιππος. «᾿Αλλὰ τίς ἡ νόσος;


ἡ δὲ ᾿Αδείμαντος: «Οὐδαμῶς: τὸ


ἴΆρα τῶν ἰδτρῶν τις οἶδε;»


]

πρῶτον γὰρ τοιαύτην νόσον θεραπεύοντες

“ὁ τυγχάνουσι: αὐτοὶ δὲ μάλιστα ἀποθνήσ-

κοῦυσιν ὅσῳ καὶ μάλιστα προσέρχονται

τοῖς νοσοῦσιν. Ἡμεῖς δὲ πεπειράκαμεν

πυθέσθαι τι ἐκ τῶν ἐν Πειραιεῖ ἐνοικούν-

τῶν, ἀλλ᾽ οὐδὲν ἤδεσαν. Ἢ ἴσως οὐδὲν

15 εἰδέναι προσεποιοῦντο' οὐ γὰρ βούλονται

κατασκεδάννυσθαι τὴν τῆς νόσου φήμην.

ἽἭψατο δὲ ἤδη πολλῶν ἀνθρώπων ἐκεῖ.

Πῶς δὲ οὐδὲν περὶ τούτου ἤδησθα; Ἐξ

ἑωθινοῦ γὰρ πάντες ἐν ἄστει περὶ τούτου

᾿ τοῦ λοιμοῦ ἐν Πειραιεῖ ἐγκατασκήψαντος

διατελοῦσιν ἀλλήλοις διαλεγόμενοι.»

Ι Ὁ δὲ Φίλιππος, «ὅμως δέ,» ἔφη, «οὐδὲν

ἤδη: κατέμεινα γὰρ οἴκοι ἀναγιγνώσκων


διὰ πάσης τῆς ἡμέρᾶς καὶ οὐδενὶ


γε δύσιν ἑπτὰ ἰδὲπι


μμοτἰμδ νᾶ τα χαρηταἐ φᾷ

ξηβε τα ἢ


εἰδέναι “ οἶδα Ὁ


κατα-σκεδάννθμι “ διαδίδωι

διασκεδάνυι..


ἡ φήμη (τῆς φήμης)


- ἡ ἀγγελία ΝΝ

ἤδη τς ἥδεμεν.

ἤδησθα ἥδετι ᾿

ἤδει ἫΝ ἤδεσαν

ἐγκατασκή ἐμπίπτω

ΠαμΩ ΕΝ, ἡϑνν νυαᾶνατε μἢ

ἴδον ι ᾿


" "»" "

Ε


Οπρίίοϊο ΧΧΙΧ


διείλεγμαι « διαλέγομαι

“πε ᾿

"-.,

᾿ ῃ


προ-ειδώς, -ειδυῖα, -ειδός « οἶδα.


᾿ ἮΝ

"


ἡ θέρμη (τῆς θέρμης) “ θερμός


Φ ἐρύθημα (τοῦ ἐρυθήματος) «


᾿ ἐρυθρός

᾿ ᾿ ἡ φλόγωσις

᾿ (τῆς φλογώσεωκ) “ φλύξ,

ἢ φάρυγξ,


(τῆς φάρυγγος)


ἡ γλῶττα


ο΄ ἡ καρδία (τῆς καρδίας)


ΝΣ, λεπτός, -ἥ, -ν --


μῖκρός, κοῦφος

Ι ΝΝ ἡ σινδών (τῆς σινδόνος) :


λεπτότατον ἱμάτιον

᾿ ΝΕ

ῃ

-


᾿ σφεῖς : σφᾶς αὑτοὺς -- ἑαυτοὺς


ε


428


διείλεγμαι. ᾿Αλλὰ λέγετέ μοι, ἀντιβολῶ,

οἵα ἐστὶ καὶ πῶς γίγνεται αὕτη ἣ νόσος,

καὶ ἀφῶν τις σκοπῶν, εἴ ποτε ἐπιπέσοι.

μάλιστα ἂν ἔχοι, προειδώς τι, μὴ ἀγνοεῖν.»


Ὁ μὲν οὖν Ἱπποκράτης: «Ταῦτα οὖν

ἴσθι ἀπ᾿ οὐδεμιᾶς προφάσεως, ἀλλ᾽ ἐξαίφ-

νης ἀνθρώπους ὑγιεῖς ὄντας πρῶτον μὲν

τῆς κεφαλῆς θέρμαι ἰσχυραὶ καὶ τῶν

ὀφθαλμῶν ἐρυθήματα καὶ φλόγωσις λαμ-

βάνει, καὶ ἣ φάρυγξ καὶ ἡ γλῶττα εὐθὺς

αἱματώδεις γίγνονται, καὶ τὸ πνεῦμα

ἄτοπον ἀφίησι: ἔπειτα δὲ ἐν οὐ πολλῷ

χρόνῳ καταβαίνει εἰς τὰ στήθη ὁ πόνος

μετὰ βηχὸς ἰσχυροῦ" καὶ ὁπότε εἰς τὴν

καρδίαν καταβαίνει ἡ νόσος, λὺγξ ἐμπίπ-

τει σπασμὸν ἐνδιδοῦσα ἰσχῦρόν. Τὰ δὲ

ἐντὸς οὕτω καίονται ὥστε τοὺς νοσοῦντος

μήτε λεπτὰ ἱμάτια καὶ σινδόνας ἀνέχεσ-

θαι μηδ᾽ ἄλλο τι, ἀλλὰ γυμνοὶ μένειν

βούλονται: καὶ ἥδιστον ἂν εἴη αὐτοῖς εἰς


δῶρ ψυχρὸν σφᾶς αὐτοὺς ρῖψαι. Κατα-


Ψ ΝΣ δὰ


ὁ βήξ, τοῦ βηχός ἰα ΄0556 ὁ σπασμός. τοῦ σπασμοῦ

. ἡ λύγξ, τῆς λυγγός 1 5ἷν- ἴὸ δράσπιο, ἰα σοπνμί πιο


πὸ


553


οῦ


ὁ


"


τ᾿


Θαρίοιο Χχῖχ ἃ


σκήπτει δὲ καὶ εἰς αἰδοῖα καὶ εἰς ἄκρας

τὰς χεῖρας καὶ πόδας: καὶ πολλοὶ στερισ-

κόμενοι τούτων διαπεφεύγᾶσιν, εἰσὶ δ᾽ οἵ

καὶ τῶν ὀφθαλμῶν. Τοὺς δὲ καὶ λήθη

τὸ ἔλαβε, καὶ ἠγνόησαν σφᾶς τε αὐτοὺς καὶ

τοὺς ἐπιτηδείους.» μκσκες πω

᾿ς Ὁ δὲ Φίλιππος ἀκούσᾶς, «ὦ τῆς

συμφορᾶς.» ἔφη. «Εὐχώμεθα δὲ πᾶσι τοῖς

θεοῖς ἀπαλλάξαι τοῦτον τὸν λοιμὸν


5. ἀφ᾽ ἡμῶν ὡς τάχιστα», ἔχιν

δὲ ππιἘτισψει ἤν ἴτας λει ἐπν τ ιρϑεῖν

᾿Αλλ᾽ὅσα τε πρὸς ἱεροῖς ἱκέτευσαν ἢ

μαντείοις ἐχρήσαντο οἱ ᾿Αθηναῖοι ἀνωφε -

λῆ ἦν: τελευτῶντές τε αὐτῶν ἀπέστησαν,

ὑπὸ τοῦ κακοῦ νϊκώμενοι. Οὐδὲν γὰρ


ν᾿ σῶμα οὕτως ἰσχυρὸν ἐφαίνετο ὥστε

δύνασθαι τὴν νόσον ἀποφεύγειν, ἀλλὰ

πᾶσιν ἐνέπιπτεν. Καὶ ὁ αὐτὸς Περικλῆς

τούτῳ τῷ λοιμῷ ἀπέθανεν. Δεινότατον δὲ

παντὸς ἦν τοῦ κακοῦ ἥ τε ἀθυμία, ὁπότε


5 τις αἴσθοιτο παμοῖον, καὶ ὅτε ἕτερος


ΕΞ


--.----


πα ΕΞ ΊΌΘΙΨ Θ. πρὶ κιμνσα "

Ἰρσϑον ὑξθν εανπὶ ει 1} ν᾿ πὶ


στερίσκω - στείω 6ὉΘ


ΡῚ


ἢ λήθη (τῆς λήθης) « λανθάνω,

ἐπιλανθάνομαι


πρό σοῦ δι ΕΣῈ ΒΞ ΠΙΡῚ βϑοεπό σθαι

᾽ν. ο κα ἐν "


οἱ ἐπιτήδειοι (τῶν ἐπιτηδείων) -

οἱ φίλοι Ἂ


ἀν-ωφελής, -ἐς : οὐκ ὠφέλιμος


τελευτῶντες : τέλος δὲ ἐκεῖνοι.

αὐτῶν : τῶν ἱερῶν καὶ


μαντείων πὰ ᾿

εν πρδῚ ᾿ς

11 ἰπηδεμαπι - εμιμάδειζσα.


πμεσαις μάψοι μία


ἀναπίμπλημι (Ὁ επ.) - πληρόω

ἀνεπίμπλατο τῆς νόσου


ἔπιπτεν εἰς νόσον ἥ ἐξ ἑτέρου


εἰς αὑτὸν μεθέστηκε


νττσος


Ἄ

κενόω (“« κενός) Ὁ πληρόω


ΞΞ


ΜΒΝΌΝΙΝΝΝ ΕΓ ὙΠ Ναὶ ἱ'μ ἢ


πδῷ Ν


ΠῚ

ΠΥ ΠΡ "»

πνιγηρός, -ἅ, -ὁν : ὃς οὐκ ἐᾷ


πνεῖν

ὃ φθόρος (τοῦ φθόρου) «-

᾿ δια-φθείρω


καλινδέομαι -- περιβαίΐνω,

ἁλάομαι, περιφοιτάω


ἡμιθνής, ἡμιθνῆτος : σχεδὸν θνητός,

ὀλιγωρέω -- καταφρονέω


ΗΝ ---:

ἸΝ κ κ


ἕτερον θεραπεύων ἀνεπίμπλατο τῆς νόσου:


καὶ ὥσπερ τὰ πρόβατα ἔθνῃσκον. Εἰ μὲν

οὖν μὴ ἐθέλοιεν, δεδιότες, ἀλλήλοις

προσιέναι, ἀπώλλυντο ἔρημοι, καὶ οἰκίαι

πολλαὶ ἐκενώθησαν ἀπορίᾳ τῶν θεραπεῦυ-

σόντων: εἰ δὲ προσίοιεν, διεφθείροντο, καὶ

μάλιστα οἱ ἄριστοι: αἰσχύνῃ γὰρ οὐκ

ἐφείδοντο σφῶν αὐτῶν εἰσιόντες παρὰ

τοὺς φίλους. εὶ Ων


Ἐπίεσε δ᾽ αὐτοὺς μᾶλλον, πρὸς τῷ

ὑπάρχοντι πόνῳ, καὶ ἣ μετάστασις τῶν

αὐτουργῶν ἐκ τῶν ἀγρῶν εἰς τὸ ἄστυ

οἰκιῶν γὰρ οὐχ ὑπαρχουσῶν, ἀλλ᾽ ἐν

καλύβαις πνιγηραῖς ὥρᾳ ἔτους διαιτω-

μένων, ὁ φθόρος ἐγίγνετο οὐδενὶ κόσμῳ.

ἀλλὰ καὶ νεκροὶ ἐπ᾿ ἀλλήλοις ἀποθνήσ-

κοντες ἔκειντο καὶ ἐν ταῖς ὁδοῖς ἐκαλιν -

δοῦντο καὶ περὶ τὰς κρήνᾶς ἁπάσᾶς

ἡμιθνῆτες τοῦ ὕδατος ἐπιθυμίᾳ. Οἱ δὲ

ἄνθρωποι ἀποροῦντες ὠλιγώρουν πάντα.


ἱερά τε καὶ ὅσια ὁμοίως. Νόμοι τε πάντες


νων


πππασασου.


τὺ.


""


᾿ Ν᾿

 ὁὃ9 ΛΠ ὅὍ τ'τὮὃἷ'' Ταρίιοιο χχιχ ἢ


συνεταράχθησαν οἷς ἐχρῶντο πρότερον

περὶ τὰς ταφάς, ἔθαπτον δὲ ὡς ἕκαστος

ἐδύνατο. Καὶ πολλοί, διὰ τὸ πολλοὺς ἤδη


120 προτεθνάναι σφίσιν, καὶ οὐκ ἔχοντες τὰ

ἐπιτήδεια εἰς ταφήν, ἐπὶ πυρὰς ἀλλοτρίας

ἔφθασαν τοὺς νήσαντας ἐπιθέντες τὸν

ἑαυτῶν νεκρόν, καὶ τὰς πυρὰς ἔκαιον' οἱ

δὲ καιομένου ἄλλου ἄνωθεν ἐπιβαλόντες


125 τὸν νεκρὸν ὃν φέροιεν ἀπῇσαν.


͵ Θεῶν δὲ φόβος ἢ ἀνθρώπων γεῖος

οὐδεὶς ἀπεῖργε" ἔκρῖνον γὰρ ὅμοιον εἶναι

καὶ σέβειν καὶ μή, ὁρῶντες πάντας ὁμοίως


ἴσα


ἀπόλλυσθαι. ῷϊ ἣι


ιν


πὸ Τοιούτῳ μὲν πάθει οἱ ᾿Αθηναῖοι περιπε-


σόντες ἐπιέζοντο, ἀνθρώπων τ᾽ ἔνδον

ΠΝ


θνῃ εἰὐνα καὶ γῆς ἔξω δῃουμένης.


εὐ νεσμαι σον


εν ᾿


προ-θνήσκω


τι.

τὸ ἐπιτήδειον -- τὸ ἀναγκαῖον

ἀλλότριος. -ἄ, -ον (- ἄλλος)

5 τῶν ἄλλων, τοῦ ἄλλου


μ"


ἀπ-είργω


σέβω -- εὐσεβής κα μι


πΠΠΠΠΠΠΠΠπΠπΠΠΠΠΠΠΠΠΓ΄ Φαρίωιο ΧΧΙΧ


Ὁ Φορμίων φυλακὴν εἶχε

ὥστε μήτ ἐκπλεῖν ἐκ

Κορίνθου καὶ τοῦ Κρισαΐο

κόλπου μηδένα μήτ᾽ ἐσπλεῖ


δΑΣ ἐνναι τὶ οὐ ΠΟ ΡΡΗΣ ττ Ἐ,υνε τος

ΠΠ ΘΑΛΑΣΣΗΣ ΚΡΑΤΟΣ)


Τοῦ δὲ ἐπιγιγνομένου χειμῶνος ᾿Αθ-.

ναῖοι ναῦς ἔστειλαν εἴκοσι μὲν περὶ Πε- εν πάρα Ααθμμδη

15 λοπόννησον καὶ Φορμίωνα στρατηγόν, ὃς ὁ Φορμίων (τοῦ Φορμίωνος

ὁρμώμενος ἐκ Ναυπάκτου φυλακὴν εἶχεν ἡ ναύπακτος (τῆς Ναυκάν


: πόλις τις παρὰ τῇ Κορίνε


ὥστε μήτ ἐκπλεῖν ἐκ Κορίνθου καὶ τοῦ ἐκ. πλέω ἜΝ


Κρισαίου κόλπου μηδένα μήτ ἐσπλεῖν. Κρισαῖος, -α, -ον : τῆς Κρίσηι |


. Λευκάς

Χαλκίς

, Μολύκρειον


"


᾿:


εἶ


4. Ναύπακτος.


5. Κρῖσα Ρ. |

6. Δελφοί


οὐπμσῳ ἐῥεν ἄδάημε 1. Κυλλήνην 6


το μεν ανηννάι ἢ γαίης ὀ δ. Λδίη


5 μἱ πΉνθο μεῖνε 9. Πάτραι |

10. Ῥίον

11. Πάνορμος ᾿


12. Κρισαῖος κόλπος


13, Κόρινθος. ΝΕ


“ Ἶ


ΝΕ "

Οὐρίου Χν ὸὸὸὸὃὸὃὖὃῸ π᾿ Ι


εὙὩἷΞ ϑρρροίμερ με εμΙΝ

τοῦ νϑὐπκιν νη ἰδ


ΠΩΣ ἰαῖ

περάσας παρ ν δα,


φρουρέω : φυλάττω, φύλαξ εἰμί

παρα- πλέω


τηρέω : φρουρέω, ἐπιμένω


᾿ φυλάττων

τ΄ ἐπιθέσθαι - ἐμβαλεῖν,

ν εἰσβαλεῖν


᾿ πὶ ὑπϑπ οἷ τ΄ παρεθπι θην

ἥσαψανν τ δ

ΒΝ Ἢ


᾿ ππρίαι στρατιωτικός, -ἡ, -ὀν «

στρατιώτης.

᾿ στρατιωτικώτερον

παρασκευασμένοι : ὡς εἰς,

᾿ς μάχην κατὰ γῆν

ο΄ ἣ Ἁκαρνανία

«τῆς ᾿Ακαρνανίας)

πιπαεῖαι ΗΕ


σφῶν -- αὑτῶν


ο΄ ἀντι-παρα-πλέω

αἱ Πάτραι (τῶν Πατρῶν)

τ ἡ ᾿Αχαΐα (τῆς ᾿Αχαΐας)


ΕΣ...


ΝΟΙΠ οβίαις (61 429 ὑπὰ Ποίία οογίπΖζία αἱ

αιαγαπίαβοιίο πανὶ ἰθηϊὸ αἱ ἰΌγΖαγο ἢ] Ὀοοοο ἱπηρόβίο

ἀὰ Εογηηίοηο 6 αἱ ρογίαγ τί πογΖίὶ ΔΡ}} 416] αἱ

(Οὐοτπίο, οἷς βίανδη οοπιθαίίοπάο πο }} Αραγπὰηΐα

(ἀπὰ τορίοπο 4611 Ογθοῖα πογαοοοί ἀθπία!ο).


"ὦ ΝΣ


Οἱ δὲ Κορίνθιοι καὶ οἱ ἄλλοι ξύμμαχοι

ἠναγκάσθησαν περὶ τὰς αὐτὰς ἡμέρας

ναυμαχῆσαι πρὸς Φορμίωνα καὶ τὰς

εἴκοσι ναῦς τῶν ᾿Αθηναίων αἵ ἐφρούρουν

ἐν Ναυπάᾶκτῳ. Ὁ γὰρ Φορμίων παραπλέ-

οντας αὐτοὺς ἔξω τοῦ κόλπου ἐτήρει,


βουλόμενος ἐν τῇ εὐρυχωρίᾳ ἐπιθέσθαι.


ΩΝ, ΡΥ

Οἱ δὲ Κορίνθιοι καὶ οἱ ξύμμαχοι ἔπλεον

μὲν οὐχ ὡς ἐπὶ ναυμαχίᾳ ἀλλὰ στρατιω-

τικώτερον παρεσκευασμένοι ἐς τὴν ᾿Ακαρ-

νᾶνίᾶν, καὶ οὐκ οἰόμενοι τοὺς ᾿Αθηναίους

ἂν τολμῆσαι ναυμαχίαν ποιήσασθαι:

παρὰ γῆν σφῶν μέντοι κομιζόμενοι τοὺς

᾿Αθηναίους ἀντιπαραπλέοντας ἑώρων καί,

ἐπεὶ ἐκ Πατρῶν τῆς ᾿Αχαΐᾶας πρὸς τὴν


ἡ οὐροκαρία, τῆς ἀρ. (

᾿ χωρίας ἡ ἱμορὸ ἀρογίο; ῳ ᾿


ἡ! πᾶγὸ ἀρϑγίο, ἐ᾿αἰο

πα


νὰ.


[Π|


:0


οςοςςςὉςὉςρςὉςτςτΠτὲῤ|2}ῆπἝΦΦὉΦΦἕᾷῷᾷὔᾧἨὺ᾿’Ὀ 6Ὁ0Ὀς οιρειοχχιχ


ἀντιπέρας ἤπειρον διέβαλλον, εἶδον τοὺς

155 ᾿Αθηναίους ἀπὸ Χαλκίδος προσπλέοντας

σφίσιν: οὕτω δὴ ἀναγκάζονται ναυμαχεῖν

κατὰ μέσον τὸν πορθμόν.. ΜΝ Αϑέρεμν.


᾿ πον ΤῊΝ


Καὶ οἱ μὲν Πελοποννήσιοι ἐτάξαντο


κύκλον τῶν νεῶν ὡς μέγιστον οἷοί τ᾿ἦσαν,

ιὁ0 τὰς πρῴρας μὲν ἔξω, ἔσω δὲ τὰς πρύμνας,

καὶ τὰ λεπτὰ πλοῖα ἃ ξυνέπλει ἐντὸς

ποιοῦνται. Οἱ δὲ ᾿Αθηναῖοι κατὰ μίαν

ναῦν τεταγμένοι περιέπλεον αὐτοὺς κύκλῳ

καὶ ξυνῆγον ἐς ὀλίγον, ἐν χρῷ αἰεὶ

16. παραπλέοντες" προείρητο δ᾽ αὐτοῖς ὑπὸ

Φορμίωνος μὴ ἐπιχειρεῖν πρὶν ἂν αὐτὸς

σημήνῃ. Ἤλπιζε γὰρ αὐτῶν οὐ μενεῖν τὴν

τάξιν ἀλλὰ τὰς ναῦς ξυμπεσεῖσθαι πρὸς

ἀλλήλας καὶ τὰ πλοῖα ταραχὴν παρέξειν'

ιγο εἴ τἐκπνεύσειεν ἐκ τοῦ κόλπου τὸ πνεῦ-

μα, ὅπερ εἰώθει γίγνεσθαι ἐπὶ τὴν ἕω,

οὐδένα χρόνον ἡσυχάσειν αὐτοὺς.

- (ἃ Τιιοίαϊάς (11. 69, 83.2-84.2})


ὰ


ἀντιπέρᾶς : ἐναντίον ὥν

ἡ Χαλκίς (τῆς Χαλκίδος)

σφίσιν -- αὐτοῖς ᾿


ν᾿

5 πορθμός (τοῦ πορθμοῦ)


ἡ πρύμνη.

(τῆς πρύμνης)

μὰ γ

ποιοῦνται -- τιθέᾶσιν

κατὰ μίαν ναῦν


: ἐφεξῆς, ἄλλη ναῦς μετὰ

ἄλλην


συνῆγον εἰς ὀλίγον τόπον

(περιβάλλοντες αὑτοὺς τα

ναυσίν) ᾿

ἐν χρῷ -- παρά, ἐγγὺς

προ-λέγω -- κελεύω Ρ


“-


ἡ τάξις (τῆς τάξεως) “ τάττι

μενεῖν τὴν τάξιν : μενεῖν ἑ

τάξει, σώσειν τὴν τάξιν

ἐκ- πνέω


τὸ πνεῦ-μα : ὃ ὁ ἄνεμος Ὁ


ἡ ἕως (τὴν ἕω, τῆς ἕω, τῇ ἕῳ


Θαρίιοοχνςς. τ τοὦ}ὦὸϑουο᾿ΠΠ[Π[Π[Π[ςςςςςςς..


Οἱ ᾿Αθηναῖοι τροπαῖον

στήσαντες ἐπὶ τῷ Ῥίῳ

ἀνεχώρησαν ἐς Ναὐὑπᾶκτον.


᾿ πἴνα

᾿ τὸ τροπαῖον (τοῦ τροπαίου)


ε ππσσσσσαα καὶ πρεεϊεῦδιο


ΓΤ τι χα ἐριοιαὶ


ἡ λοιδορία (τῆς λοιδορίας) :

οἱ κακοὶ λόγοι, τὰ κακὰ ἔπη


τ ὅτε


στρατηγίς, -ἰδος :

τοῦ στρατηγοῦ

: εἰς ὅ χ τόπον


ἀπο ας νη ΜΗΡΑ ΤΌΤΗΣ:ν 5....0ὕ0


Πς ΘΑΛΑΣΣῊΣ ΚΡΑΤΟΣΘ

Ὡς δὲ τό τε πνεῦμα κατῴει καὶ αἱ νῆες,


ἐν ὀλίγῳ ἤδη οὖσαι, ὑπὸ τοῦ τἀνέμου


καὶ τῶν πλοίων ἅμα ἐταράσσοντο, καὶ 1""


ναῦς τε νηὶ προσέπιπτε, οἱ δὲ ναῦται βοῇ


τε χρώμενοι καὶ λοιδορίᾳ οὐδὲν ἤκουον


τῶν παραγγελλομένων, τότε δὴ σημαίνει


ὁ Φορμίων. καὶ οἱ ᾿Αθηναῖοι προσπεσόντες


πρῶτον μὲν καταδύουσι τῶν στρατηγίδων τ"


νεῶν μίαν, ἔπειτα δὲ καὶ τὰς ἄλλᾶς ἧ


χωρήσειαν διέφθειρον, καὶ κατέστησαν


αὐτοὺς ἐς φόβον, ὥστε φεύγουσιν ἐς


οοοοοοροΠοΠοΠοΠΦΠ[ΠῤΠῆυΠ᾿ΠΠΠῤῤᾧὋ φιρμιοχκιχὶ


Πάτρᾶς καὶ Δύμην τῆς ᾿Αχαΐᾶς. Οἱ δὲ |: ἡ λύμη (τῆς Δύμης) ᾿


τι15 ᾿Αθηναῖοι διώξαντες καὶ ναῦς δώδεκα ᾿͵Ἡ ὁ ὲἐὁ)ὄΣνϑνὺοΗ Δ


λαβόντες τούς τε ἄνδρας ἐξ αὐτῶν τοὺς


πλείστους ἀνελόμενοι, ἐς Μολύκρειον ᾿ τὸ Μολύκρειον

Ὑ " Ξ , »,ν ] (τοῦ Μολυκρείου) ϊ

ἀπέπλεον, καὶ τρόοπᾶάϊιοὸν στήησαντες ἕπι


τῷ Ῥίῳ ἀνεχώρησαν ἐς Ναύπακτον. τὸ Ῥίον (τοῦ Ῥίου) ᾿


ΑΝ ΣΥΝ


0 Παρέπλευσαν δὲ καὶ οἱ Πελοποννήσιοι


εὐθὺς ταῖς περιλοίποις τῶν νεῶν ἐκ τῆς περίλοιπος, -ον - λοιπός

Δύμης καὶ Πατρῶν ἐς Κυλλήνην. Καὶ ἀπὸ ᾿ ἡ κυλλήνη (τῆς Κυλλήνης


Λευκάδος Κνῆμός τε καὶ αἱ ἐκείνων νῆες ᾿ ἡ Λευκάς (τῆς Λευκάδος)

᾿ Μ ἧ ᾿ Ἂ . ὁ Κνῆμος (τοῦ Κνήμου)

ἀφικνοῦνται ἐς τὴν Κυλλήνην. Πέμπουσι : στρατηγός τις τῶν

Λακεδαιμονίων


τος δὲ καὶ οἱ Λακεδαιμόνιοι τῷ Κνήμῳ “-""


ξυμβούλους ἐπὶ τὰς ναῦς, κελεύοντες ᾿ ὁ σύμβουλος (τοῦ συμβούλου) |


᾿. ᾿ ᾿ « συμβουλεύω

ἄλλην ναυμαχίᾶν βελτίονα παρασκευά- ᾿ς


ζεσθαι καὶ μὴ ὑπ᾿ ὀλίγων νεῶν εἴργεσθαι εἴργω (τινά τινος)


᾿- ᾿ ΜΈΝ . Ἂ ς 1 τ ἀπαλλάττω, ἀμύνω

τῆς θαλάσσης. Οὐ γὰρ ᾧοντο σφῶν τὸ


τὺ ναυτικὸν λείπεσθαι, ἀλλὰ γεγενῆσθαί λείπομαι : ἥττων εἰμί |


Ι μι τς εἴς ἣ μαλακία (τῆς μαλακίας)


τινα μαλακίαν ὀργῇ οὖν ἀπέστελλον «» ῥώμη


ὰ ξ πρὶ Ἢ - ᾿ γεγενῆσθαί τινα μαλακίαν


τοὺς ξυμβούλους. Οἱ δὲ μετὰ τοῦ Κνήμου στρατηγῶν


ἀφικόμενοι ἄλλᾶς τε ναῦς μετεπέμψαντο, 5

ΙΒ]


π΄ παρα καλέω

᾿ ᾿

προὐπάρχω -“ εἶμι, πάρειμι


᾿ς Θαεβάτι εν ἄμε! μενα τισὶ

Ί-ι κυρὰ

πον


᾿ προ Ι5 "

ΕΣ"


τοὺς ξυμμάχους παρακαλοῦντες βοηθεῖν,

καὶ τὰς προὐπαρχούσᾶς ναῦς ἐξηρτύοντο


πο ΤΣ


Πέμπει δὲ καὶ ὁ Φορμίων ἐς τὰς

᾿Αθήνᾶς ἀγγέλους τήν τε παρασκευὴν

αὐτῶν ἀγγελοῦντας καὶ περὶ τῆς

νασυμαχίᾶς ἣν ἐνίκησαν φράσοντας, καὶ

κελεύων αὐτοὺς ἑαυτῷ ναῦς ὡς πλείστας,

ταχέως ἀποστεῖλαι. ὡς καθ᾿ ἡμέρᾶν

ἐλπίδος οὔσης ναυμαχήσειν. Οἱ δὲ

᾿Αθηναῖοι πέμπουσιν εἴκοσι ναῦς αὐτῷ,

τῷ δὲ κομίζοντι αὐτὰς προσεπέστειλαν "

ἐς Κρήτην πρῶτον ἀφικέσθαι, ἵνα ξυμ-

μάχοις τισὶν ἐκεῖ βοηθοί. ὃὁῃὅπηπἢΟ


Τα νη ρθε μάτηρ αἰ ἢ ἢ ἀμρετρανα

ῥνμε" ἀρεῖ ἀὰ Τυοίαϊάο (1. 84.3-85.5)

πριν ΠΧ πη Το πδυ τΚ δὶ

ἀχκδηαμς φηννηρα αι την ἡ

ον

τι γοπμτβεΝ ϑιατη δε μαι καϊίκηονηινε εὐ


Ι᾽ο


ΩΝ ΜΕΓΑ ΤΟ ΤΗΣ ὍΝ

Πς ΘΑΔΑΣΣῊΣ ΚΡΑΤΟΣ).


᾿ Οἱ δὲ Πελοποννήσιοι, ἐπειδὴ αὐτοῖς οἱ


᾿Αθηναῖοι οὐκ ἐπέπλεον ἐς τὸν κόλπον,

βουλόμενοι ἄκοντας ἔσω προαγαγεῖν

αὐτούς, ἀναγαγόμενοι ἅμα ἕῳ ἔπλεον ἐπὶ

τοῦ κόλπου, ἐπὶ τεσσάρων ταξάμενοι τὰς

ναῦς, δεξιῷ κέρᾳ ἡγουμένῳ, ὥσπερ καὶ

ὥρμουν: ἐπὶ δὲ τούτῳ τῷ κέρᾳ εἴκοσι

ἔταξαν τὰς ναῦς τὰς ἄριστα πλεούσας,

ἵνα, εἰ ὁ Φορμίων, νομίσᾶς ἐπὶ τὴν Ναύ-

πᾶκτον αὐτοὺς πλεῖν, ἐπιβοηθῶν ἐκεῖσε


παραπλέοι, μὴ διαφύγοιεν τὸν ἐπίπλουν


ΜΙ


Οαρίίοιο ΧΧΧ


Οἱ Πελοποννήσιοι ἐπὶ τῷ

δεξιῷ κέρᾳ εἴκοσι ἔταξαν

ναῦς, ἵνα, εἰ ὁ Φορμίων

ἐκεῖσε παραπλέοι, μὴ

διαφύγοιεν τὸν ἐπίπλουν

σφῶν οἱ ᾿Αθηναῖοι.

ἽΝ Ν᾽


ὥς εἴν


ἔσω, εἴσω («-» ἔξω) Ν

: εἰς τὸν κόλπον


τάξεων.


ἐπὶ τεσσάρ


τὸ κέρας (τοῦ κέρως; (.


«αι. τῷ κέρ)͵ Γ


ὁ ἐπίπλους (τοῦ ἐπίπλου)


: τὸ πλεῖν ἐπί, τὸ ἐπιπλεῖν


"πέαδ μιραχῖς φηβα μὴ

ο΄ περι-κλῇω -- περι- κλείω

ποθεν '


ΒΕ


- Μὲ

περί ὁ ἀαι.


5. τ

"


"-8Ὃ  -

κατὰ σπουδήν -- σπουδῇ,

σπεύδων

ἐμβιβάσας τοὺς ναύτας


οἱ Μεσσήνιοι (τῶν Μεσσηνίων)

οἱ ἐν τῇ Μεσσηνίᾳ ἐνοικοῦντες

(ἦσαν δὲ σύμμαχοι τῶν ᾿Αθηναίων)

ΝΞ παρα-βοηθέω

᾿ κατὰ μίαν : ἐφεξῆς


μετωπηδόν : ἐναντίον κατὰ

μίαν τάξιν


παυοῶκταν.--


ἀτ τε:


ΠῚ ὑποτο τοι ἐξ-ὠθέω


σφῶν οἱ ᾿Αθηναῖοι, ἀλλὰ αὗται αἱ νῆες

Ἔπυ -" ΕΣ τευ


Ὁ δὲ φοῦητον: ὅπερ ἐκεῖνοι προσε-


δέχοντο, φοβηθεὶς περὶ τῷ χωρίῳ ἐρήμῳ

ὄντι, ὡς ἑώρᾶ ἀναγομένους αὐτούς, ἄκων

καὶ κατὰ σπουδὴν ἐμβιβάσᾶς, ἔπλει παρὰ

τὴν γῆν: καὶ ὁ πεζὸς στρατὸς ἅμα τῶν

Μεσσηνίων παρεβοήθει. Ἰδόντες δὲ οἱ

Πελοποννήσιοι αὐτοὺς κατὰ μίαν παρα-

πλέοντας καὶ ἤδη ὄντας ἐντὸς τοῦ κόλπου

τε καὶ πρὸς τῇ γῇ. ὅπερ ἐβούλοντο μάλισ


τα, ἀπὸ σημείου ἑνὸς εὐθὺς ἐπιστρέ-

ψαντες τὰς ναῦς μετωπηδὸν ἔπλεον ὡς


ΠΤΩ͂ΣΙΣ ἐπὶ ἘΣ ΘΠ: καὶ ἤλπιζον


ΤΥ̓ΓΑΣ ἘΝ [ ὡθμι


Τῶν δὲ ᾿Αθηναίων νεῶν ἕνδεκα μὴν


αἵπερ ἡγοῦντο ὑπεκφεύγουσι τὸ κέρας τῶν

Πελοποννησίων: τὰς δὲ ἄλλας κατὰ


λαβόντες οἱ Πελοποννήσιοι ἐξέωσάν τὲ

᾿ ΘΡΣΣΕΒΆΘΧΟΨ ΜΙ ΘΟΙΘΟΕ, ῖ


᾿"


»


ΞΡ ᾿ς


πρὸς τὴν γῆν ὑπεκφευγούσᾶς καὶ

διέφθειραν: ἄνδρας τε τῶν ᾿Αθηναίων

ἀπέκτειναν ὅσοι μὴ ἐξένευσαν αὐτῶν.

Καὶ τῶν νεῶν τινας ἀναδούμενοι εἷλκον

κενάς (μίαν δὲ αὐτοῖς ἀνδράσιν εἷλον

ἤδη).

παραβοηθήσαντες καὶ ἐπεσβαίνοντες ξὺν


τὰς δέ τινας οἱ Μεσσήνιοι,


τοῖς ὅπλοις ἐς τὴν θάλασσαν καὶ

ἐπιβάντες, ἀπὸ τῶν καταστρωμάτων

μαχόμενοι ἀφείλοντο ἑλκομένᾶς ἤδη.

ϑεηεὑ πε οξ νυπιειληΠ| ἐνεηνν απ τ οἶος. ἢ

ΠΠΠΠΠΠΠΠΠΠΠΠ΄΄ς ποἀὰΤυρίαϊάο (Π. 90)

ἈῚ τ σοι δαυποιοιερδε σοι αταιλὀρισηα,

ὌΝ

δερδναν, ὙΕ ρει μρ οὐ εν πρενηστει

ἱκονυνμτιμτηρ μρηδνηνῆσπαννννάπρξαν,

ἐβη αι εὐπμδηπαπ χντηδεαννηε! ἀττηὶ ἔντπς

δὲ υὐτοῦ πόα ἐπυδιμνονσ μὲν ἀπεοσερκα

Ἐπτ ἥξω Ππβυ 1 {γεν ρυζὴ ἄσ γᾶνφεν ἔπτῦ


πε ειμβΗ ΝΝ,

Γ


ἀφείλοντο ἀπὸ τῶν ἐχθρῶν


ΕἤΤΕΙ, εἶδ νῶσασαι παὶ μνῃ


ΠΟ Οιρῆνοιοχχ τ ὸὸὸὃὸὃῸὃῸ π᾿


Οἱ ᾿Αθηναῖοι ἀντίπρῳροι

παρεσκευάζοντο

ἀμυνούμενοι, ἐὰν ἐς τὴν

γῆν ἐπὶ σφᾶς πλέωσιν οἱ


᾿ Ι Ἰελοποννήσιοι.


πον ταῦ


μάχης

ὃ

Σ υδν ΘΙ͂Ν τι πᾶν

"Ὁ πἱ

ἡ ἐπι- στροφή (τῆς ἐπιστροφῆς) «

ἐπι- στρέφω


σχοῦσαι : ὁρμήσαντες

ἀντίπρῳρος, -ον : τῇ πρῴρᾳ

ἔξωθεν διατιθεμένῃ


παιανίζω : ἄδω τὸν παιᾶνα


ἐπαυ θδνὸ τισι, τὴῦ ουβῷ'νρν τὐηπ


πριν τυ ϑινον τ

ΘΑΛΆΣΣΗΣ ΚΡΑΤΟΣ ὃ


Ταύτῃ μὲν οὖν οἱ Πελοποννήσιοι ἐκρά-

τουν τε καὶ διέφθειραν τὰς ᾿Αττικὰς ναῦς’

αἱ δὲ εἴκοσι νῆες αὐτῶν αἱ ἀπὸ τοῦ δεξιοῦ

κέρως ἐδίωκον τὰς ἕνδεκα ναῦς τῶν

᾿Αθηναίων αἵπερ ὑπεξέφυγον τὴν ἐπι-

στροφήν. Καὶ φθάνουσιν αὐτοὺς πλὴν

μιᾶς νεὼς καταφυγοῦσαι ἐς τὴν Ναὑπᾶκ -

τον, καὶ σχοῦσαι ἀντίπρῳροι παρεσ-

κευάζοντο ἀμυνούμενοι, ἐὰν ἐς τὴν γῆν

ἐπὶ σφᾶς πλέωσιν οἱ Πελοποννήσιοι. Οἱ


δὲ παραγενόμενοι ἐπαιάνιζον ὡς νενῖκη


4"


Ε΄


τς Φᾷ2ἁΛ1[ΠΠττττΦὉἁΦᾷῸὺᾷῆὺο  Ἑο.,ὥΟ Θιμνοιοχχχ


κότες" καὶ τὴν μίαν ναῦν τῶν ᾿Αθηναίων. ὁ ΠΛΟ


ΟΝ Δ...


τὴν ὑπόλοιπον ἐδίωκε Λευκαδία ναῦς μία |: ὑπόλοιπος, ον - λοιπός

᾿ ΔΝ Ὧ" ὦ ὰ ᾿ τὸ Ἴ Λευκάδιος, -ἃ, ον ᾿ς

πολὺ πρὸ τῶν ἄλλων. Ἔτυχε δὲ ὁλκὰς ᾿: τῆς Λευκάδος


55. ὁρμοῦσα μετέωρος, περὶ ἣν ἡ ᾿Αττικὴ ναῦς μετέωρος : ἐν τῇ θαλάττῃ,


περιπλεύσαᾶσα τῇ Λευκαδίᾳ διωκούσῃ ἐὦοὶὁὁ

ἐμβάλλει μέσῃ καὶ καταδύξι. 60 | μεσῃ -ν τῷ μέσῳ

᾿ δῇ αὐ ειξαεκ λδονραινονοιττηα ννοξθσμρτος ἘΞΡ- τὰ κπῚ

᾿ Τοῖς μὲν οὖν Πελοποννησίοις γενομένου ων

τούτου ἀπροσδοκήτου φόβος ἐμπίπτει, καὶ ἀπροσδόκητος

: οὗ προσδοκώμενος


0 ἀτάκτως διώκοντες αἱ μέν τινες τῶν νεῶν ἀτάκτως : οὐδενὶ κόσμῳ


καθεῖσαι τὰς κὠώπᾶς ἐπέστησαν τοῦ πλοῦ, καθ ἰημι «» αἴρω, ᾿


βουλόμενοι τοὺς ἄλλους περιμεῖναι, αἱ δὲ

ζ ᾿ - ΝΒ οςςς τὰ βράχεα (τῶν βραχέων)

ἐς βράχεα ὦκειλαν. Οἱ δὲ ᾿Αθηναῖοι ἰδόντες ᾿ «» ἡ βαθεῖα θάλαττα


Δ ε ΝΗ . ᾿ ὀκέλλω : ἐλαύνω τὴν ναῦν

ταῦτα γιγνόμενα ἐθάρσουν τε καὶ βοή- θαρσέω θαρρέω


σαντες ἐπ᾿ αὐτοὺς ὥρμησαν. Οἱ δὲ διὰ τὴν τεὸν γε


παροῦσαν ἀταξίαν ὀλίγον μὲν χρόνον


ὑπέμειναν, ἔπειτα δὲ ἐτράποντο ἐς τὸν πι  πὲ


2 ΡΞ β' . ὁ Πάνορμος (τοῦ Πανόρμου

Πάνορμον ὅθενπερ ἀνηγάγοντο. 6ὁ6ΘΘῈ ο᾿: πόλις τις τῆς Αχαὰς

ὄθενπερ -- ἐξ οὗ


ΔΝ ϑδννβξοτηι Ἄ χος Τα τιν νι, ΝΕ

- ᾿

Ἐπιδιώκοντες δὲ οἱ ᾿Αθηναῖοι τάς τε ᾿ ᾿ δΝ Νὶ τ

ἘΝ Ν Ν


ἢ ἐγγὺς οὔσᾶς ναῦς ἔλαβον ἕξ καὶ


Οδρίίοιο ΧΧΧ


ἮΝ τ᾿


ἀφείλοντο -- ἀπήνεγκον

ο΄ πὰς ἑαυτῶν ναῦς


ΕΞ


᾿ 58 εεπι πον


ὁ Τιμοκράτης (τοῦ Τιμοκράτους)

πω δ. "Ἢ


ἐξέπεσεν : τὰ κύματα ἤνεγκε

τὸ σῶμα αὑτοῦ.


, ἅἰἀὖ- Ὦ πὰ ὺυπασν,;

οἱ ἐναντίοι -- οἱ πολέμιοι


ὑπόσπονδος, -ον : ὃς κατὰ

σπονδάς ἐστιν


τὰ ὑπόσπονδα : ἐκεῖνα ἃ κατὰ

σπονδὰς κατέστησαν


τὰς ἑαυτῶν ἀφείλοντο, ἃς ἐκεῖνοι πρὸς τῇ

γῇ διαφθείραντες ἀνεδήσαντο: ἄνδρας τε

τοὺς μὲν ἀπέκτειναν, τινὰς δὲ ἐζώγρησαν.

Ἐπὶ δὲ τῆς Λευκαδίας νεώς, ἣ περὶ τὴν

ὁλκάδα κατέδυ, Τιμοκράτης ὁ Λακεδαι-


μόνιος πλέων, ὡς ἣ ναῦς διεφθείρετο,

ἔσφαξεν ἑαυτόν, καὶ ἐξέπεσεν ἐς τὸν


ν᾿

Ναυπᾶκτίων λιμένα. υἴκουπη ϑὐΠ΄

τ


᾿αγμν ἡἀταιημ  μδημην Ὁδαρορ θηεκαγκο ὑππτυπααις


᾿ ᾿Αναχωρήσαντες δὲ οἱ ᾿Αθηναῖοι τρο-

παῖον ἔστησαν καὶ τοὺς νεκροὺς καὶ τὰ

ναυάγια, ὅσα πρὸς τῇ ἑαυτῶν γῇ ἦν,

ἀνείλοντο, καὶ τοῖς ἐναντίοις τὰ ἐκείνων

ὑπόσπονδα ἀπέδοσαν. Ἔστησαν δὲ καὶ οἱ

Πελοποννήσιοι τροπαῖον ὡς νενϊκηκότες τῆς

τροπῆς τῶν νεῶν ἃς πρὸς τῇ γῇ διέφθειραν.

Μετὰ δὲ ταῦτα φοβούμενοι τὴν ἀπὸ τῶν

᾿Αθηναίων βοήθειαν ὑπὸ νῦκτα ἐσέπλευσαν

ἐς τὸν κόλπον τὸν Κρισαῖον καὶ Κόρινθον

ἅπαντες πλὴν ᾿Λευκαδω. 6ὃῸ


“-ς ἀὰ Τυοίαϊάς (1. 91-92)


πηι ιπρισιημε


Ἀ5


----


τ΄ ΤΑΤΟΥ͂ ΠΟΛΕΜΟΥ͂ ΚΑΚᾺ [δ.κ:


.οὺ Πολλὰ δἔτη διετέλησαν μαχόμενοι οἱ

᾿Αθηναῖοι πρὸς τοὺς Λακεδαιμονίους.

Κατὰ δὲ ἕκαστον ἔτος οἱ αὐτουργοὶ εἰς

τοὺς ἑαυτῶν κλήρους ἐπανιόντες οὐδὲν

ἄλλο εὕρισκον ἢ ἀμπέλους διεφθαρμένᾶς


5 καὶ οἰκίας κεκαυμένᾶς. Ἅμα δὲ ἦρι

ἀρχομένῳ ἠναγκάζοντο ἀεὶ μεθίστασθαι


εἰς ἄστυ ἵνα μὴ ἀποθάνοιεν ὑπὸ τῶν


πολεμίων τὴν χὠρᾶν δῃούντων. Χαλεπῶς


ἝΝ ἣ ᾿ ἃς ᾿

οὖν ἔφερον τὸν πόλεμον τῶν ᾿Αθηναίων


τοὺ πολλοί, ἄλλως τε καὶ οἱ γεωργοὶ πάντες


καὶ οἱ αὐτουργοί. εἰνηδιηγνι γήκυνάαοι

ἌΣ δι πυλαν δὶ π-

 Ἐτύγχανε οὖν ὁ Δικαιόπολις βαδίζων,

ἅμα Πολεμάρχῳ᾽ καὶ εἰσῆλθον εἰς τὴν

ἱ Διονυσίου τοῦ παιδοτρίβου παλαίστρᾶν,

5 καὶ εἶδον αὐτόθι τῶν νέων τοὺς ἐπιει.-

κεστάτους δοκοῦντας εἶναι. Ἐτυγχανέτην

οὖν δύο τῶν μειρακίων ἐρίζοντε, περὶ ὅτου


δέ, οὐ σαφῶς κατήκουον ὅ τε Δικαιόπολις

᾿--


ἐὐεττα ον ρκο δ γ ἘΔ, "ιν Ὠλαμέη Α͂Σ μῶμον ἢ


ἡἱ ὑὗπὰ


ἴω


εν ᾿ ΝΙΝ

ἔπία,


δι πο τ

τῶν κ ΝΙΝ


ἐτυγχανέτην “- ἐτύγχανο

(οἱ δύο)


ἐρίζοντε -- ἐρίζοντες (οἱ

ὅτου -- οὗτινος


(αρίϊοϊο Χ ΧΝ


τς (πρίϊοϊο ΧΧΧ


ἐφαινέσθην -- ἐφαίνοντο (οἱ δύο)


᾿ “"-

τοῖν χεροῖν -- ταῖς χερσί

ἐπικλίνοντε --


ἐπικλίνοντες (οἱ δύο)


ἐπι- κλίνω : ἔγκλισιν ποιοῦμαι

ἐσπουδακότε -- ἐσπουδακότες

(οἱ δύο)


σπουδάζω : σπουδαῖός εἰμι

αὐτοῖν -- αὑτῶν (δυοῖν)


τὼ μειρακίω -- τὰ δύο μειράκια


πεποιήκασιν

(οἱ δύο)


πεποίησθον


" -- λαλέω, φλυᾶρέω


πος


ἣ μανία «τῆς μανίας) :

τὸ μῶρον εἶναι (ε» σωφροσύνη)


πα --


πὰ κα ἢ


᾿ εἶτα ἔπειτα


καὶ ὁ Πολέμαρχος. Ἐφαινέσθην μέντοι

περὶ γεωμετρίᾶς ἐρίζειν: κύκλους γὰρ τ

γρύόφειν ἐφαινέσθην, καὶ ἐγκλίσεις τινὰς

ἐμϊμοῦντο τοῖν χεροῖν ἐπικλίνοντε καὶ

μάλ᾽ ἐσπουδακότε. Αὐτοῖν δὲ ὁ ἕτερος

μέγα ἐβόᾶ καὶ ἐθορυβεῖτο. Ἤρετο οὖν ὁ

Πολέμαρχος τῶν παρόντων τινὰ ὅ τι ποτὲ τ":

οὕτως ἐσπουδακότε τὼ μειρακίω εἶεν, καὶ

εἶπε: «Ἢ ποὺ μέγα τι καὶ καλόν ἐστι περὶ

ὃ τοσαύτην σπουδὴν πεποίησθον» 6 ᾿

-ιἢ


Ὁ δέ, «ποῖον,» ἔφη, «μέγα καὶ καλόν;

᾿Αδολεσχοῦσι μὲν οὖν οὗτοί γε περὶ τῶν ιὉ0

μετεώρων καὶ φλυδροῦσι φιλοσοφοῦντες.»


ὋὉ μὲν οὖν Δικαιόπολις, «ὦ τῆς

μανίας,» ἔφη, «τῆς ἡμετέρᾶς πόλεως, ἥτις

τοιούτους διδασκάλους τρέφει διαφθεί-

ροντας τὰ μειράκια. Καὶ τοῦτο δὲ κακὸν ᾿

ἐκ τοῦ πολέμου γεγονὸς φαίνεται. Πάλαι

γάρ, ὅτ᾽ ἐγὼ παῖς ἦν, οὐ μόνον τοῖς παισὶν


οὐκ ἐξῆν μέγα βοᾶν, ἀλλὰ μηδένα φωνὴν


ἔδει αὐτοὺς ἱέναι: εἶτα τῇ ἀρχαίᾳ παιδείᾳ


ΜΝ’

ἡ γεωμετρία, τῆς γεωμε-

τρίας ἰα ψεονιϑίγία


ἡ ἔγκλισις, τῆς ἐγκλίσεως


ΤἹἱποιϊπαζίοηπθ

Ἱ

᾿ -" "

Τὰ

ῃ

ΝΝ


ΠῚ ΝΞ -τἶτἂἶξκξ

(ἀρίτοιο ΧΧΧ


0 τοὺς μαθητὰς ἐδίδασκον οἱ διδάσκαλοι

ᾷσμα προμαθεῖν καὶ τὴν ἁρμονίᾶν, ἣν οἱ

πατέρες παρέδοσαν, τὼ μηρὼ μὴ συνέχον-

τας. Εἰ δέ τις αὐτῶν ἄλλως ποιήσαι,

αὐτίκ᾽ ἐτύπτετο ὑπὸ τοῦ διδασκάλου.»


15. ὋὉ δὲ Πολέμαρχος ὑπολαβών, «τί


λέγεις, ὦ Δικαιόπολι;» ἔφη. «Αἰσχρὸν δοκεῖ


σοι εἶναι τὸ φιλοσοφεῖν; Ἢ τί οὕτω

χαλεπῶς λέγεις; φιοε αρἡ ὡππκοΐθευ


᾿ Σχεδὸν οὖν ταῦτα λεγόντων αὐτῶν


μ0 ἐπακούσαντε τὼ μειρακίω ἐσιγησάτην,


καὶ αὐτὼ παυσαμένω τῆς ἔριδος τοῦ


Δικαιοπόλιδος καὶ τοῦ Πολεμάρχου

᾿ διαλεγομένων ἀκροᾶσταὶ ἐγενέσθην. Ὁ μὲν


οὖν Δικαιόπολις, «ἀκολασίαν,» ἔφη,

"45 «εἰσήνεγκε ὁ πόλεμος εἰς τὴν πόλιν: οὐ

μόνον γὰρ οἱ νεώτεροι, ἀλλὰ καὶ οἱ

πρεσβύτεροι φαίνονται νομίζοντες δύ-

νᾶάσθαι καταφρονεῖν τῶν καθεστώτων

νόμων, στρέψαντες ἑαυτοὺς εἰς πονηρὰ


150 πράγματα. Ἐκτὸς μὲν οὖν τῶν τειχῶν ἡ


τὸ ἄσμα (τοῦ ἄσματος) - ὁ

προ-μανθάνω

παρα-δίδωμι


τὼ μηρώ -- τοὺς μηρούς


ὃ μηρός


(τοῦ μηροῦ) Ι

συνέχω -- ἡ


Ξ κλείω, «πὴ


" 2 ακπ να ρας ΠΕΙδι .


ἐπ-ακούσαντε

Ξ ἐπ-ακούσαντες (οἱ δύο)

ἐσιγησάτην -- ἐσίγησαν (οἱ

αὐτώ -- αὐτοί (δύο)

παυσαμένω -- παυσάμενο!

δύο)


ὁ ἀκροατής (τοῦ ἀκροατοῦ

Ξ ὁ ἀκούων


ἐγενέσθην -- ἐγένοντο (οἱ δ'

ἡ ἀκολασία (τῆς ἀκολασία:

4) σωφροσύνη (ἀ- 4 κολάζι


ἰπσν


(Ἰρίτοϊο ΧΧΧ


χώρᾶ τέμνεται ὑπὸ τῶν πολεμίων, ἐντὸς

δὲ τοῦ ἄστεως οἱ σοφισταὶ διαφθείρουσι

τοὺς νέους. Κατελίπομεν δὲ τοὺς ἀγροὺς

τοῖς πολεμίοις, οἱ πάντα δῃοῦσί τε καὶ

καίουσιν. Ἡμεῖς δὲ τί ποιοῦμεν ἵνα 15:

αὐτοὺς τοῖς ἀγροῖς ἀμύνωμεν; Οὐδέν.

ἀλλὰ περιορῶμεν. Εἰ γάρ, νῆσον οἰκοῦν -


τες, θαλαττοκράτορες ἦσαν οἱ ᾿Αθηναῖοι,


᾿αοῦ ἘΠῚ μωμβπολφον, ἫΠΞ " μα ὡς " ἃ

" ὃ τῆς θαλάττης κρατῶν Ὀπήρχεν ἂν αὕτοις ποιεῖν μὲν κακῶς, εἰ


ΒΉΣῚ Ν ἐβούλοντο, πάσχειν δὲ μηδέν, ἕως τῆς τω

ΜΝ ο θαλάττης ἦρχον, μηδὲ τμηθῆναι τὴν

πε τς 15 ἑαυτῶν γῆν μηδὲ προσδέχεσθαι τοὺς

πολεμίους: νῦν δὲ οἱ γεωργοῦντες κακὰ

τλην ὦ πάσχουσιν ὑπὸ τῶν πολεμίων μᾶλλον, ὁ

ΜΉ ἘΠ ΒΕ ΝΣ Α

τ΄ ἅτε εὖ εἰδώς : ἐπεὶ εὖ οἷδε δὲ δῆμος, ἅτε εὖ εἰδὼς ὅτι οὐδὲν τῶν σφῶν τ."

" ἅτε ὁ ρανί. - ἐπεὶ ὁ ἱπα.


ἐμπίμπρημι (πρη-) -- καίω, ἅπτω ἐμπρήσουσιν οὐδὲ τεμοῦσιν, ἀδεῶς ζῇ καὶ

᾿ ἀδεῶς : ἄνευ φόβου


οὐδὲν πάσχει. Οἱ μὲν οὖν ᾿Αθηναῖοι,


πιστεύοντες τῇ ἀρχῇ τῇ κατὰ θάλατταν,


τὴν ᾿Αττικὴν γῆν περιορῶσι τεμνομένην,

νομίζοντες, εἰ αὐτὴν ἐλεήσουσιν, ἑτέρων ιν»

ἀγαθῶν μειζόνων στερηθήσεσθαι. ᾿Αλλὰ


τ νωαεία δ παν ὑέων, τὶ πμδεν α


᾿ “Ν


Ι Ν᾿


(Ἀρίίοϊο ΧΧΧ


νῦν, ὦ φίλε Πολέμαρχε, καιρός ἐστιν ἡμῖν,

ἀπαλλαγεῖσι τῶν κακῶν καὶ χαλε- πῶν

πραγμάτων τε καὶ μαχῶν, ἀνενεγκεῖν τὴν

15 εἰρήνην πᾶσι φίλην. Ἡμεῖς γὰρ οἱ γεωργοὶ

μάλα βουλόμεθα εἰς τοὺς ἀγροὺς

ἐπανιέναι. Ἧ γὰρ εἰρήνη ἦν ἡμῖν μέγιστον

κέρδος: μόνη γὰρ ὠφέλει ἡμᾶς πάντας

ὁπόσοι βίον ἐτρίβομεν γεωργικόν. Τῶν δὲ


0 πολεμίων τεμνόντων τὴν χώρᾶν καὶ κοπ-

τόντων τά τε δένδρα καὶ τὰς ἀμπέλους

ἃς ἐφυτεύσαμεν καὶ ἐθρεψάμεθα, ἡμεῖς,

ἐκ τῶν ἀγρῶν εἰς ἄστυ συνελθόντες, ἅτε

ὄντες ἄνευ σύκων τε καὶ βοτρύων, ἐβλέ-

δ πομὲν πρὸς τοὺς ῥήτορας: οἱ δέ,

γιγνώσκοντες εὖ τοὺς πένητας ἀσθενοῦν -

τας καὶ ἀποροῦντας ἀλφίτων, τὸν μὲν

πόλεμον συνεβούλευον, τὴν δ᾽ εἰρήνην

ἀπεώθουν ταῖς ἑαυτῶν κραυγαῖς. Ἢ

ιοὺ δ᾽ Ἑλλὰς ἐξερημωθεῖσα ἡμᾶς ἔλαθε.

᾿Ὀργὴν δὲ νῦν αὐτοῖς ὧν ἐπάθομεν πολλὴν

ἔχομεν. Διεφθάρμεθα γὰρ πολὺν ἤδη


ππαμΐῳ δ οειῷαδα τα

᾿ τἰδιαὶ μα ΓΙ


τὸ κέρδος (τοῦ κέρδους)

«Ὁ» ἡ δαπάνη


ἐξ -ἐερημόω -- καταλείπω, ἔρημον


αν ν᾿

εν " -


Π μ.ςςςὋὋἘἜοΘοὃουΠἍἔοὥὃἘὌὌἘὌἜὍἘὍὌο΄ὦὥὕὕνὕὕ.ν.Ἴὥ τ.


τ΄ κατα-γελάω

᾿


"-.

ἢ σύνταξις (τῆς συντάξεως) :


"

᾿ τὸ ἀργύριον ὃ οἱ ὑπήκοοι τῷ

τ΄ βασιλεῖ ἢ ὁ δῆμος τοῖς ἄρχουσι

δίδωσιν

ὑποτελέω -- δίδωμι (τὸ ἀργύριον)

᾿καταχαρίζομαι -- ὑποθωπεύω


"

Ἐπ


ἢ ἀσωτία (τῆς ἀσωτίας) :


τὸ ἀπολλύναι τὰ ἑαυτοῦ

χρήματα («Ὁ εὐτέλεια)


ἡ ἀναίδεια (τῆς ἀναιδείας) «»

ἡ αἰσχύνη


κατ- ἄγω


ΠῚ] ἡ εὐπαιδευσία,

(τῆς εὐπαιδευσίας) “ εὖ

παίδευσις,


ἢ ἀν-αρχία (τῆς ἀναρχίας) εὉ

ἀρχή, νόμος


ἣ μεγαλοπρέπεια.


(τῆς μεγαλοπρεπείας) :


τὸ γενναίως πράττειν


ΎΡαΝ

ωπεύω -- ὑποθωπεύω


ΟΝ -"


χρόνον ὑπ᾿ ἀνθρώπων οὐδὲν ἄλλ᾽ ἢ φενᾶκί-

ζειν δυναμένων, οἱ τοσοῦτον τοῦ πλήθους

καταπεφρονήκᾶσιν ὥσθ᾽ ὁπόταν βουληθῶ -

σι πόλεμον πρός τινας ἐξενεγκεῖν, αὐτοὶ

χρήματα λαμβάνοντες, λέγειν τολμῶσιν

ὡς χρὴ τοὺς προγόνους μὶμεῖσθαι καὶ μὴ

περιορᾶν ἡμᾶς αὐτοὺς καταγελωμένους

μηδὲ τὴν θάλατταν πλέοντας τοὺς μὴ τὰς

συντάξεις ἐθέλοντας ἡμῖν ὑποτελεῖν. Καὶ

βουλόμενοι καταχαρίζεσθαι τὰς τοῦ

δήμου, καὶ μάλιστα τὰς τῶν νέων ψῦχάς.

εἰς αὐτὰς ὕβριν καὶ ἀναρχίαν καὶ ἀσω-

τίαν καὶ ἀναίδειαν κατήγαγον, ὕβριν μὲν

εὐπαιδευσίᾶν καλοῦντες, ἀναρχίαν δὲ

ἐλευθερίαν, ἀσωτίαν δὲ μεγαλοπρέπειαν.

ἀναίδειαν δὲ ἀνδρείαν. Οἱ μὲν οὖν πατέ-

ρες νῦν ἐθίζονται παισὶ ὅμοιοι γίγνεσθαι

καὶ φοβεῖσθαι τοὺς υἱούς" οἱ δὲ διδάσ-

καλοι τοὺς μαθητὰς φοβοῦνται καὶ θω-

πεύουσιν, οἱ δὲ μαθηταὶ τῶν διδασκάλων


ὀλιγωροῦσιν, οὕτω δὲ καὶ τῶν παιδαγω-


ἐθίζω αῤήμο ᾿

ἐθίζομαι »"᾿αὐίπο


ΡῈ


φενακίζω ἱπσάηηο,


195


200,


205


:- ὐδοέὲ͵ ἘὄΠΞῸΞῸ |


γῶν' οὐδὲ τῶν νόμων φροντίζουσι γεγραμ-


215 μένων ἢ ἀγράφων. ἀργόν. οι τὰς

αὐτοῖς ἢ δεσπότης.» Η ἀρο

Ὁ δὲ Πολέμαρχος ὑπολαβών, «αὔριον

δέ,» ἔφη, «ὦ Δικαιόπολι, ἐκκλησία γενή-

σεται. Εἰ μὲν οὖν βούλει τὴν εἰρήνην τοῖς

220 ᾿Αθηναίοις συμβουλεύειν, δεῖ σε ἐκεῖσ᾽

ἐλθόντα φράσαι ὃ ἐν νῷ ἔχε.»

πο δὲ Δικαιόπολις: «᾿Αλλὰ τοῦτο ποιή-

σω: καὶ γὰρ εἰ μὴ πιθανὸς ῥήτωρ εἰμί,

ὅμως δὲ πειράσω μεταπεῖσαι τοὺς

55 πολίτας, φανερὸν τὸ συμφέρον ποιήσᾶς.

Εὖ γὰρ οἶδα ὅτι μᾶλλον ἡσθήσονται τοῖς

παρακαλοῦσιν αὐτοὺς ἐπὶ τὸν πόλεμον ἢ

τοῖς περὶ τῆς εἰρήνης συμβουλεύουσιν.

Συνέρχονται μὲν γὰρ ὡς δέον ἑαυτοὺς ἐξ

30 ἁπάντων τῶν ῥηθέντων ἐκλέξασθαι τὸ

βέλτιστον: ὥσπερ δ᾽ ἤδη σαφῶς εἰδότες ὃ

πρᾶκτέον ἐστὶν οὐκ ἐθέλουσιν ἀκούειν

οὐδενός, πλὴν τῶν πρὸς ἡδονὴν δημηγο-

καὶ


ρούντων. ᾿Αλλ᾽ ὅμως ἰτέον ἐστί,


ΕΞ τ


" πεπς ρας


μα [αι τιμάεραα ὦ


ἄτγραφος, -ον : οὗ γεγραμμέ


μηδαμῇ : μηδενὶ τρόπῳ

τὰν


"

Μῳ ἨΔ Ξ Πρ ν ρα τὐτεν


μετα- πείθω


τὸ συμφέρον (τοῦ συμφέρον:

-- τὸ ὠφέλιμον


ῥηθείς, -εἴσα, -ἐν λέγω

ἐκ-λέγω. ΓΙ

πρακτέον ἐστίν -- δεῖ πράττε


δημηγορέω « δημηγορία,


ἱτέον ἐστί -- δεῖ ἰέναι


“αν


(αρίίοιο ΧΧΧ


- ΑΝ ἘΠ᾿


ποιητέον - δεῖ ποιεῖν

ὠφελητέα ἐστὶν ἡμῖν ἡ πόλις -

ο΄ δεῖ ἡμᾶς ὠφελεῖν τὴν πόλιν


᾿ ΠΟ βαδίζειν

,


ΓῚ

εἰ

"


᾿ "

5... - "

πϑδστεσσοτι

ΕΓ  ὝὙΎ ἜτἊἬἜ-τ

᾿ τι τὰ κ


ΠΡ "Ν᾽


᾿ΝΙ Ν᾿

ἘΝ"

οι κὰ


- -- ᾿

ἀπ

᾿ νεῖν δε ἢ

πᾶν ιν δι ΟΝ

'- οςς

"δ

πὴ πΣ


περ τονν


παπεαμημ κὐΉΝΕ δ

ΜΝ ΠΡ ΤΗΝ


ποιητέον τὴν εἰρήνην. ᾿Ὠφελητέα γὰρ ἡμῖν τ.

ἡ πόλις ἐστίν.» δισχονι οςιανγέν βημθν ἐμ

ὋὉ δὲ Πολέμαρχος: «Νῦν δὲ ἡμῖν

βαδιστέα ἐστὶν οἴκαδε. Ὥρα γάρ ἐστιν

ἐπανιέναι σειν τα εεσιῦ


τονυλ μη πῖς άβμιπημηριε ῥηπαινοπο


πηκαπρλῆμν, ἐπένρυ ἣν ΠΑΠυπηνητηδι ἤοτόωυν ΑΠΉ

γυβῇγαδῃ, δινππιδημεσσωεες ἰστρλεν αὐξαῦας

ἀπημεμροιυμππνθδτριϑθγηφ να ῖο [ΒΆΣΕΙ ἐνῆν.


εϑιεκ ἀδινον ρδι δι λιν πείββεαῆν τε


ἀρεῖς ςςςς


Οαρίνοιο ΧΧΧῚ |


πς ἈΧΑΡΝΗΣΟ,ὉὉὉ ὁ


τς Τρειδοπαρβὶ μανία ὃ

ΔΙΚΑΙΌΠΟΛΙΣ (ΔΙΚ. Προ. ῸὃῸὃϑΘὅὋ στον

ΨΕΥΔΑΡΤΑΒΑΣ (ΨΕΥ Δ.) ῬΡϑοιιάδάιαα. 6ὦ62ι


ΚΉΡΥΞ {ΚῊΡ. ΤΙ ΑΙ 6. ττημὴ,. τε θεν ᾿- ΟΣ τὰ

ΧΟΡΟΣ Ὅτ ἀ᾽ ποπηϊπὶ ἀοαγποθ 6 ᾿

ΑΜΦΙΘΕΟΣ (ΑΜΦ) Απῆο. μανον ανς δε.

ΘΥΓΑΤΗῊΡ [ἃ ἤρ!α αἱ ἰσοὸρ δ οὁὃΠ]ΔἑΦΔΖᾷέυΕἜ;ΕὦὁΕὃοΕΣηέἔΠΕηἔΨὁὦὄἕὃὁὌὃῳἅ".

ΠΡΕΣΒΥΣ (ΠΡ.) {]π ἀπιδαβοίαίοις ὃ ᾿ -" ᾿


| πρδν οΝ ππν

μα ΠπΗσδΝ, ἴδει μοωΣ τ τ τὸ ἐν, 1 πιγενασεοοροσμα ψεςῦ

[α δοῦμα ἱμίσίαϊο οἱ δνοίρο σα Ρηΐοο, ὙΜῊΝ τε Σὰ, βιανμῆ


τὐβν ἡ τ

ἐονο 5ἱ δία μῸῪ αργίγοιμια δοάμία ἀθἰ  ασσο- ὃ ᾿

ἜΝ Μ- , ΞΘρΝ ἀριαπξιμνλ

δίοα. Πἰοοὸροίϊ ὁ σεώμίο, κοίο, ὁ ἀϑρείία ἰ᾿α,- Ὁ τ ῖδο ἃ


δ. ὐέρκη ἐκεη ὠπ. Γαμληρδ δὰ. ἀτβ Ή, 615:

Βολαυ Ὁ νανεο νερεωρεις ἥκηι, ψιιῖ εμρποναύρρῃ


βύτεη ἐνενοῖν ΟΣ Κ' πρεῖίμε ᾿βυλενον " θύοι ᾿ Ἰ


ὩὍφρὉ0Φ

ΞΣ "τ.


ΝᾺ Ξ


τ΄ ΟἈρίξοϊο ΧΧΧῚ


δέδηγμαι “« δάκνω


βαιός, -ἄά, -ὁν -- μικρός. ὀλίγος,


ὀλιγοχρόνιος


ὀδυνάω -- λυπέω


ο΄ ὀδυνάομαι -- λυπέομαι

ψαμμακοσιογάργαροι, -αι, -α


πολλοὶ ὥσπερ ἣ ψάμμος τῆς θαλάττης

τὰ γάργαρα (τῶν γαργάρων)


ὃ ὄχλος


οὐδεπώποτε -- οὐδέποτε,


ἐδήχθην « δάκνω


κύριος, ἃ, -ον : κατὰ νόμον


τῆς ἑωθινῆς ὥρᾶς : ἐν τῇ ὥρᾳ


τῆς ἕω, ἅμα ἕῳ (ἑωθινός, -ἡ, -ὁν)


αὑτηί -- αὕτη


κἄνω -- καὶ ἄνω


τὸ σχοινίον


(τοῦ σχοινίου) :


τὸ μικρὸν πεῖσμα


μιλτόω : ἐρυθρὸν ποιῶ


ἀωρίᾶν «Ὁ ἐν καιρῷ


ὡστίζω {{μι. ὡστιοῦμαι) --


ὠθέομαι, ὠθίζομαι


ξύλου : τοῦ βάθρου, τοῦ θράνου


ἀθρόος, -ἄ, -ον : ὁμοῦ, ἐν ὄχλῳ


κατα-ρρέω


οὐδὲν προτιμῶσι


(- ἐπιμελοῦνται) ὅπως εἰρήνη ἔσται


ὦ πόλις, πόλις -- ὦ πόλι, πόλι


ἝΝ


γκῖνο «ἰοὶ σμοὶ φοποϊααϊπὶ ὁ ἀοὶ ργϊαηὶ. [η-


Ἰαπίο ὀϑὶϊ οἱ ἰαμιθηία


56: ψφιοϑίο ὃ δίαίο μὴ


ἐοἱ πιοποίορο εἶ 56-


αππὸ ἱογγίβιϊσ, ὁ πα


" Ι"

ὁ μαδὶ ὁ ἀπάαϊο ΡΘΥ ᾿Ϊ δι νι τοὶ 6...

ὀν Ἰῶς ον δ᾿

ΟΝ


ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ


ἘΠ «-.


Ὅσα δὴ δέδηγμαι τὴν ἐμαυτοῦ καρδίαν,


ἥσθην δὲ βαιά, πάνυ δὲ βαιά, τέτταρα"


ἃ δ᾽ ὠδυνήθην, ψαμμακοσιογάργαρα..


᾿Αλλ οὐδεπώποτ᾽... τὐννιδδι, αν.

οὐτΣ ΟΊ θην ΠΕ ΠΣ ΤΕ ΑΣΉ ΓΗ θι ΠΣ


ὡς νῦν, ὁπότοὔσης

ἑωθινῆς ἔρημος ἣ Π


κυρίας ἐκκλησίας

νὺξ αὑτ, ὁ


οἱ δὲν ἀγορᾷ λαλοῦσι κἄνω καὶ κάτω


τὸ σχοινίον φεύγουσι τὸ μεμιλτωμένον.


Οὐδ᾽ οἱ πρυτάνεις ἥκουσιν, ἀλλ᾽ ἀωρίαν


ἥκοντες, εἶτα δ᾽ ὦστι:

ἐλθόντες ἀλλήλοισι


ἁθρόοι καταρρέοντε:


οὔνται πῶς δοκεῖς


περὶ πρώτου ξύλου,


ς᾽ εἰρήνη δ᾽ ὅπως.


ἔσται προτιμῶσ᾽ οὐδέν: ὦ πόλις, πόλις.


Ἐγὼ δ᾽ ἀεὶ πρώτιστο;


ἕν μ᾿

μεμιλτω-

μένον: ὑπὸ ἔππο {ἱπία αἱ

τΌβ80, ΘῸΠ οἱ 5 βρίη-

βόναπο πο] ᾿πορῸ 1} 85-

ΒΟ ΠΊΒΙοα ΠΟΙ οἷο σίγο!-


ς εἰς ἐκκλησίαν ἘΣ


᾿Ἰᾶναπο Βιοτί; ἰαϑοίανα τι

8051 51}}}ς νϑϑβιϊ, ὁ οἢἱ ’ὸ.

Ροτίανῃ ἀονονὰ ράραγο.

ἘΠῸ πη] ἃ. "


25


νοστῶν κάθημαι: κᾷτ᾽ ἐπειδὰν ὦ μόνος,


στένω, κέχηνα, σκορδινῶμαι, πέρδομαι,


ἀπορῶ, γράφω. παρατίλλομαι, λογίζομαι,

ἀποβλέπων ἐς τὸν ἀγρόν, εἰρήνης ἐρῶν,

στυγῶν μὲν ἄστυ τὸν δ᾽ ἐμὸν δῆμον ποθῶν.

Νῦν οὖν ἀτεχνῶς ἥκω παρεσκευασμένος

βοᾶν, ὑποκρούειν, λοιδορεῖν τοὺς ῥήτορας,

ἐάν τις ἄλλο πλὴν περὶ εἰρήνης λέγῃ.

(μεάοπαο ἀγγίναγε ἱ ργὴαηὶ:) ᾿Αλλ᾽ οἱ

πρυτάνεις γὰρ οὑτοιὶ μεσημβρινοί. μ“"-

Οὐκ ἠγόρευον; Τοῦτ ἐκεῖν οὑγὼ ᾽λεγον:

ἐς τὴν προεδρίαν πᾶς ἀνὴρ ὠστίζεται.


ΜΝ ΕΕἸὙΚΌΚὀβυ -ὦοὟοὐδυιυυ


νοστῶν “ ἀφικόμενος

κἄτ' - καὶ εἶτα

στένω “- στενάζω


κέχηνα “ χάσκω

σκορδινάομαι «Ὁ ἥσυχος μέν

πέρδομαι : ἐκ τῆς γαστρὸς

πνεῦμα ἀφίημι

παν ᾧ ἅ


ϑϑλιβενδαγνῦτο


ὁ Δικαιόπολις κέχηνε


παρατίλλομαι : ἀφαιρέω τὰς

τρίχας


Ε "


: ΒΗ

στυγέω -- μισέω, φοβοῦμαι

ἀτεχνῶς : μάλα (ἀτεχνῶς

49 χαλεπῶς)

ὑποκρούω -- ὑπολαμβάνω

(τινὰ λέγοντα)

λοιδορέω “« λοιδορία,


οὕτοιί -- οὗτοι

μεσημβρινός, -ἡ, -όν,

: τῆς μεσημβρίας, μεσημβρίᾳ


ἀφικόμενος

οὐγώ-δὲὴὲό ὃ

λεγον -ἔλγον ὁ


ἡ προεδρία (τῆς προεδρίας)

τὸ βάθρον ἢ ἡ καθέδρα


ἔμπροσθεν οὖσα


ΠΡ κ᾽ παν


Οαρίίοϊο ΧΧΧῚ


ἘΞ


ὼ πον


᾿ς τὸ κάθαρμα (τοῦ καθάρματος)


᾿ : ὃ καθαρθεὶς τόπος, τὸ

᾿

᾿ .Ή

.


᾿ καθαρθὲν τέμενος


συτλν εἴ, δϊευδξκόν

Ε--.


ἄν.


ἜΣ


ΠΠΠ ἈΧΑΡΝΗΣ (β)


ΚΗΡΥΞ (ὦ φμοιὶ οἰκο δἱρἠο!όπαμπο ἱπίογμο. Ὁ᾽

αἰ ἵμορὸ οἱ! ᾿ἀσδοπιρίρα:) Πάριτὲς τὸ πρόσθεν,

πάριθ᾽, ὡς ἂν ἐντὸς ἦτε τοῦ καθάρματος. "κ

ΑΜΦΊΘΕΟΣ (επίγα αἱϊ σογϑα; ἀποὶριαπαο:) Ὁ»

Ἤδη τις εἶπε; ΚΗ͂Ρ. (Ξηζα Ραάαγο αὐ

Απβίοο, ἀργε ἰα σεάμία οοἰία ἀοπιαπάα αἱ γἱο:)

Τίς ἀγορεύειν βούλεται; ααδηευδιρκα

ΑΜΦ. Ἐγώ. ΚΗΡ. Τίς ὥν; ΑΜΦ. ᾿Αμφίθεος. νυ

ΚΗΡ. Οὐκ ἄνθρωπος; ΑΜμΜῷ. οὔ,

ἀλη ἀθάνοινος. τ. ΥΠ οὔτεευτο μόνα πον "

τὐν ἄνᾶν ἡ

σπονδὰς ποιεῖσθαι πρὸς Λακεδαιμονίους μόνῳ. 1:

᾿Αλλ᾿ ἀθάνατος ὦν, ὦνδρες, ἐφόδι᾿ οὐκ ἔχω. 1.


Ἐμοὶ δ᾽ ἐπέτρεψαν οἱ θεοὶ


Οὐ γὰρ διδόᾶσιν οἱ πρυτάνεις. ΚΗ͂Ρ. υ


(οὐίαπια »ἱϊ αΡοὶ Ἰογὶ ρογολό ΘϑΡΕ, Π]Ὼαπὸ Απῇίεο: )


Οἱ τοξόται. εἰρανοινορβἠαβοο σεν τοὴῖν "

ΔΙΚ. (α΄ αἰζα ἰη ρίθαϊ ὁ 5γίαα:) δ ἶνὶ

“Ὦνδρες πρυτάνεις, ἀδικεῖτε τὴν ἐκκλησίαν "

τὸν ἄνδρ᾽ ἀπάγοντες ὅστις ἡμῖν ἤθελε Ἵ

σπονδὰς ποιεῖσθαι καὶ κρεμάσαι τὰς "

πεν: ἀρροπάο εἴα ΚΗ ΝΒ

ὗσαν πα συ τιρῷ -ὐνίιαι τι ἡ


Ῥυίηοῖ δεεσνε

ἢ ΠΝ αὐ θπει


ΝΕ τ-τ--

ἀσπίδας. Ὁ νυ ΗΝ

39 ΚΗΡ Κάθησο, σῖγα. ΔΙΚ. Μὰ τὸν ᾿Απόλλω,

ἰγδιμενιοῦν οὐ ρϑυλτ κοκδαδησανάγοπια

“0 ἢν μὴ περὶ εἰρήνης γε πρυτανεύσητέ μοι.

(Ρἱεθοροὶὶ οἱ σἰϑάο, πιὰ ἃ πιαϊϊπομονο, ὁ σορμῖ-

Ἰογὰ ἃ σομιπιθπίαν Βἰϊ ονϊμρρὶ ἀοία κοάμία.)

ΟἽ] ργίπιο ρμπίο αἱ! ογάϊηο οἱ ρίογηο ὃ ἰα

γοϊαζίοηο ἀρ ϊ απιραδοϊαίογὶ οἷο σοπο σαι

γ»παπάαιὶ ἀαἱ γὸ αἱ Ρεγσῖα α οἰϊοάονριϊ ἀ᾿ αἰϊε-

αγοὶ οορὶϊ αἰεπίεσὶ. ἰπ ΘΠ Πϊ, αἱοηϊοδὶ ὁ

δραγίαπὶ γι ο Ἔσο νῸ 5Ρ6550 ἐ᾿αἰίθαηζα «δὶ ρεγ-

δίαμί; πα, ΠΟἸ16 ἰοβΘΚΕΙΘ δμρίίο, ψμοσιϊ απι-

ῥαποϊαίονὶ δαγορθενο ραγιὶ ἀα Αἰθηο σοίο

Τ᾿ αγοοπίαίο ἀ᾿Εμππιθης, οἱοὸ ποὶ 437-6: Βθη

μπαϊεὶ αππὶ ργίρια εἰ  ία γαρργοσοπίαζίομο

«ἰορίϊ Αοαγηοϑὶ, ὁ ἀποῆθ πιο ργίμια ἰδ ϊο

δΟΟρρῖο ἀοἰΐα σμογγα! Εσδὶ πάπηο ρον αΙο ΟΝ

56 ἀορὶϊ σίγαμπὶ ἱηνίαί ρονσιαμὶ, νο δι αἰϊα

ορρία ογἱοπίαϊθ: ἐοσῖθ ρανο! ὃ


ἐν ὑϑνημαηραι ΞαστοΒα, ΠΕΣ ἐδ

μια λων οὐδε σὐδὲ νουϊα σε


πὐϑ-


γμένορας βε ἐνῶ πρερβάχι νυ τορ' βρννσνμρο


Οαρίίοιο ΧΧΧΙ


Ν Ν

τ .ι...

ὌΝ

τσ Γ

᾿γώ -- ἐγώ ᾿ ἐπειρϑγὸν Ὁ

᾿

ἤἥν-εἐν.


πρυτανεύω : ἠρύτανις ὧν

βουλεύομαι


ΟἈρίίοιο ΧΧΧΙ


: χαλεπῶς φέρω,


ὀργίζομαι

τὸ ἀλαζόνευμα (τοῦ

ἀλαζονεύματος) : ἢ ὕβρις, τὸ

ς΄ ψεῦδος


ἄχθομαι

ΤΙ


ὃ ταώς (τοῦ ταώ)


ο΄ ὁ Εὐθυμένης (τοῦ Εὐθυμένους)


πὸ -


ο΄ πρὸς βίαν :

ἄκοντες,


ἀναγκασθέντες


"


Ι αι ΠΡ"

βρμμι»-

ἄκρᾶτος, -ον : ἄνευ ὕδατος"

τὸν γὰρ οἶνον μετὰ ὕδατος


ἔπινον οἱ πάλαι


᾿ Κραναὰ πόλις : αἱ ᾿Αθῆναι.

Κρανααὶ γὰρ ἦν τὸ

παλαιότατον ὄνομα τῶν

᾿Αθηνῶν" κραναὸς δέ ἐστι

«πετρώδης», καὶ Κραναὸς ἦν,

κατὰ τὸν μῦθον, βασιλεύς τις

τῶν ᾿Αθηναίων. Ὁ δὲ

Δικαιόκπολις οὕτω λέγει ὅτι ὁ

παλαιὸς χρόνος ἀγαθὸς ἦν, ὁ

δὲ νῦν χρόνος κακύς.


Βυν δμ


νὰ Ὁ


ΚῊΡ, (ργονοηία {Ὁγηαίμιθηίο οὶ ἀπιραδοὶα- κ᾿

τον) Οἱ πρέσβεις οἱ παρὰ βασιλέως. ΣῚ

ΔΙΚ. Ποίουβασιλέως; ἌΛχθομαι γὼ πρέσβεσιν

καὶ τοῖς ταῶσι τ

ἀκτοιαθνΡ ν᾽

τἰλρλιδανν γδττι ιν λιφθλομείλαι μενα


τ ν πετωντκεῖνν


ἘΒΟ ιν Ἰρναδιης Ἡρας ἐλ ταν ἦν

ΠΡΕΣΒΥΣ


(γἱνο!ο αἰ ᾿αϑϑοοπιδίεα:)

Ἐπέμψαθ᾽ ἡμᾶς ὡς βασιλέα τὸν μέγαν

μισθὸν φέροντας δύο δραχμὰς τῆς ἡμέρας "»

ἐπ᾿ Ἐὐθυμένους ἄρχοντος. ΔΙΚ. Οἴμοι τῶν ."

ἀραχ δῆνδι- νῶν δια ταὶ ἀνά φίδι μον ϑκώυνανοιι.

ΠΡ. (ἱμπογαπάο [ϊοοὸρο  :) πρύμο σπυ ῖ

Ξενιζόμενοι δὲ πρὸς βίαν ἐπίνομεν

ἐξ ὑαλίνων ἐκπωμάτων καὶ χρυσίδων


προ πα νη τσιπα

τὸ ἔκπωμα ἣν


(τοῦ ἐκπώματος)


ερρβεγῶν ἐπτείξυι


ἄκρατον οἶνον ἡδύν. ΔΙΚ. Ὦ Κραναὰ πόλις,


ὑάλινος, ὑαλίνη, ὑάλινον ἡ χρῦσίς, τῆς χρυσίδος

αἱ νοῖνο, ἀἱ ογίσιαϊίο


ἡ] οαἰϊΐοο αἰ ὍγῸ, ἰα ογὶδίασ


(ἀρίίοιο ΧΧ


σι ἀρ αἰσθάνει τὸν κατάγελων τῶν πρέσβεων;

52 ΠΡ. (ϑερμηαπεο ἃ ἱρηόγαν Πϊσοὸροί :) Δ) Δ

Οἱ βάρβαροι γὰρ ἄνδρας ἡγοῦνται μόνους

τοὺς πλεῖστα δυναμένους καταφαγεῖν


ὍΚ


Ἔτει τετάρτῳ δ᾽ ἐς τὰ βασίλει ἤλθομεν.


53


κοὶ διβῦμον η" υτ αἢ ἂν

55. ἀλλ᾽ εἰς ἀπόπατον ᾧχετο στρατιὰν λαβών.

ο΄ Δ αρπιρασοίαίογο ἐοπίίμμα ἱἱ σίο γοσοζοη-

10, δρίεψαμάο ὁΟη16 ἰΪ Ογαη γὸ σἷα γἱπιασίο

Ρεῦ-.. ΟἿο πιοϑδὶ ἃ θνασμαγο ἱΪ νοπίγὸ σὲ πιοη-

Ι͂αβη6 «Ὅγο. [)εοὐροὶὶ ὃ οἰμρογαιίο: οἵο πιοσὶ

ρον ἰἰρόγαν {Ἰπιεσιπο! «Εἰ φμαπάίο,» οἰίθίο,

«σις, γίρι 6550 ἃ Ροσίο ἐἰ Το πεοσοϊιίοπα» Ὁ

ΠΡ. (γίϑροπάο α Ποοὸροίϊ, μοὶ ἐοπίίημα ἱἰ

540 αἴδοονδο) νων ὐποῦα

Τῇ πανσελήνῳ: κᾷτ᾿ἀπῆλθεν οἴκαδε.

Εἰτ ἐξένιζε- παρετίθει δ᾽ ἡμῖν ὅλους

ἐκ κρϊβάνου βοῦς. ΔΙΚ. Καὶ τίς εἶδε πώποτε

βοῦς κριβανίτας; Τῶν ἀλαζονευμάτων.


οὐ


ΠΡ. (ϑοπηργ δθηζα 7ἀν σαδο ἃ Ὠἰςοὸρο!ϊ:)


Καὶ ναὶ μὰ Δί ὄρνιν τριπλάσιον Κλεωνύμου

"ἥν

᾿


ἵ πο σοι τριπλασία,


τριπλάσιον “γε νοίϊϑ ρἱὴ

σγαπάθ


πο ἐναννΝ ἢ


ἡ πανσέληνος (ὥρα)

ἰαᾳ ἱμπα ρίθπα, ἐἱ ρἱθηλ-

πο


ἡρβόταψια τὠτχς


κ-ε-------ς-


ὁ κατάγελως (τοῦ


καταγέ λωτος, τὸν καταγέλωτα

ἡ τὸν κατάγελων)


« κατα- γελάω ε΄.


ὃ ἀπόπατος (τοῦ ἀποπάτου)

ὁ τόπος ὅπου ἢ γαστὴρ


κενοῦτι

τς ᾿


ματα,

Σ


ἣ πανσέληνος (πανσέληνος, -ον)


κᾧ πριν


ἴσαν. ὅτ


ὁ κρίβανος

(τοῦ κριβάνου)

κριβανίτης, -ου : ἐν κριβάνῳ

ὠπτημένος


ὁ Κλεώνυμος (τοῦ Κλεωνύμου)

: ὁ ᾿Αριστοφάνης πολλάκις

καταγελᾷ τὸν Κλεώνυμον, ὡς

ἀπορρίψαντα τὴν ἀσπίδα ἐν

μάχῃ ἵνα φύγοι, ἢ ὡς πλεῖστα

ἐσθίοντα, ἢ ὡς τοὺς ὅρκους

παρα-βαίνοντα καὶ

ἐκλείποντα, ἤ (ὥσπερ ἐνθάδε)

ὡς μέγα σῶμα ἔχοντα.


(αρίίοιο ΧΧΧΙ


ὃ φέναξ (τοῦ φένακος)

ὅν! ὁ φενᾶκίζων

ἐβισϑενι"

εἰ ναι,


ΡΗῚ

ἐκ - κόπτω

ΓΝ


πατάσσω -- παίω, τύπτω


Ά3 σὺ φράσον ἅττα (-- ἅτινα)

τ΄ βασιλεὺς ἀπέπεμψέ σε

λέξοντα ᾿Αθηναίοις


παι τ


Ἰαρταμὰν ἐξάρξαν ἀπισσόνᾶ

σάτρα : ἀδύνατόν ἐστι ταῦτα


τὰ ἔπη συνιέναι

Ν δ. "

" ςῷ κεν Χυσετ τ ειαι

δ -- Η Ἐ

"


ὁ χρῦσός


ψιαηλον Σχσυουμγθυθα.

ὦ, Αφιδγαμ ἢφ 4,

ΥΎ βδανναν τᾶρ. τ τναν

φΣϑεμι μα πάν υφιδαβα,

οἰραποδηλ βιενν ϑϑντε στεξοθὰ,


κμσα εὐφαηρανιανμῆνη τὶ ὃν σῷ


᾿᾿ πα μαννα


496


ΞΕ τὰ


παρέθηκεν ἡμῖν’ ὄνομα δ᾽ ἦν αὐτῷ φέναξ. οἱ

ΔΙΚ. Ταῦτ᾽ ἄρ᾽ ἐφενάκιζες σὺ δύο δραχμὰς ὁ;

φερωνούμαβόννην Φενηλ..Ὁ γον τὐρκηομηο ας

ΠΡ. (ορμἠαπάο α ποι βαάαγε α Πὶοοορο ϊ:) οἱ

Καὶ νῦν ἄγοντες ἥκομεν Ψευδαρτάβᾶν,


τὸν βασιλέως ὀφθαλμόν. ΔΙΚ. Ἐκκόψειέ γε

κόραξ πατάξας, τόν τε σὸν τοῦ πρέσβεως.

ΚΗΡ (ργοϑσεπία Ροομαάγίαβα αἰ ᾿αϑϑοηι θα.)

Ὁ βασιλέως ὀφθαλμός, ΔΙΚ. Ὦναξ Ἡράκλεις.

ΠΡ. (α ῥεομαάγίαρα:) ἀρλ πποιϑήπθι

ἔλγε δὴ σὺβασιλεὺς ἅττα σἀπέπεμψεν φράσον

λέξοντ᾽ Αθηναίοισιν, ὦ Ψευδαρτάβᾶ.

ΨΕΥΔΑΡΤΑΒΑΣ (αἰ ᾿ασϑεπιδίθα),


Ἰαρταμὰν ἐξάρξαν ἀπισσόνα σάτρα


ΟἿ


ΠΡ. (αἰ ᾿ασσοηιθίοα:) Ξυνήκαθ᾽ ὃ λέγει;


ΔΙΚ. Μὰ τὸν ᾿Απόλλω ᾿γὼ μὲν οὔ.

ΠΡ. («1 ἀσϑεπιδίσα τ.

Πέμψειν βασιλέα φησὶν ὑμῖν χρυσίον.


γι


| Ρβομάδνία δῆ). τ τ πὴ


“,'ι͵᾿τ- ἜΠΠπΠι. πππ

Λέγε δὴ σὺ μεῖζον καὶ σαφῶς τὸ χρυσίον.


συασ

Ὥ


᾿ς «Οὗ λῆψι χρῦσο,» αἴοο Ροομαάδγίαθα, ε

. Ε

βα: Ἰὰ βοοοπάα ρατίς ἀο]

τ ΠΟΠΊΘΒΌΟΠΕ ἀαννοτο ρογϑία-

πᾷ, πιοηίγο ἃ ῬΓΙΠΊΔ Αἰ εις

οἰἰαγαπιοπίο ἃ ψευδής.

τὸν βασιλέως ὀφθαλμόν: 1]


«ἰοῖο ἀἶπη αἴτο Πιπχίοπαγίο.


(οἱ ὕπιη το. ᾿.


φέναξ: ο᾽ ὁ χα απ ρίοοο αἱ ρα-

τοῖς οὐ φοῖνιξ, ἰὰ «[Ὀπὶοο»

(Ἱ πυίοο ἀοοοῖο οἷο ροηο-

αἰοιιηοηΐς τίβοηρο ἀΑ}16 500.

φοποη).


ὁ Ψευδαρτάβας, τοῦ


τ Μευδαρτάβου “τομώδντα-.


73


74


15


76


77


78


79


᾿-ς-


α Πἰςεὸροίϊ ραν οἰανο οἷν ορὶϊ αἶθα «πο γἰ-

ἐθνογαὶ ΟΥΌ,» 6 δἰϊ δοπῖργα ἀπολδ οἶδ πιθσοο-

ἐΐ ἃ ψιοϑῖθ ραγοίθ ἱπαμεὶ οὔδδο ἀρὶὶ οὶ, «εἰ

προσδοκῶσι χρῦσίον ἐκ τῶν βαρβάρων.»


ΠΡ. (γἱαροπάσπαάο α Ὠοεὸροϊ).

Οὔκ, ἀλλ᾿ ἀχάνᾶς ὅδε γε χρυσίου λέγει.

ΠΤ

Ποίᾶς ἀχἄνᾶς; Σὺ μὲν ἀλαζὼν εἶ ΤΡ

ΚΗ͂Ρ. (α Πἰοοὸροὶ!) Σίγα, κάθιζε. (τὸ ΡΥ


ὝΡΙ χ,.. ἃ Ἢ ΡῚ

Τὸν βασιλέως ὀφθαλμὸν ἡ βουλὴ καλεῖ


ΔΙΚ. (αἰ! αν ραδοϊαίογο:)


(αἰ ᾿ασϑονιθίθα)


ἐς τὸ πρυτανεῖον. ΔΙΚ. (ἑπαϊρπαίο, κεἰδμία


(7να 56.) ᾿Αλλ ἐργάσομαί τι δεινὸν ἔργον


ΩΝ πον "

(Ονἱάαπάο:)᾽ Αλλ᾽ Αμφίθεός μοι ποῦ ᾽στιν;


καὶ μέγα.


ΑἸΜΦ, Θὑτοαῖ πάρι... ὦ λύσιν του

Π νυ

Γι " ᾿Ν : ΠΗ ᾿

᾿ς π τὰ τι


"


ΠῚ


τ ἰφοδιτ δῶν ὗν! »ερῆ λα 5,


μῆραβε ἐσσαῖ σῷ ὦ


ἡ ἀχάνη (τῆς ἀχάν Ὁ

: ἢ κυψέλη, ὁ φορμίσκος, τὸ


κανοῦν


ὃ ἀλαζών (τοῦ ἀλαζόνος)


τὸ πρυτανεῖον (τοῦ

πρυτανείου) : τὸ οἴκημα ὅπου

ἦσαν οἵ τε πρυτάνεις καὶ τὸ

ἱερὸν πῦρ τὸ τῆς πόλεως" ἐκεῖ

δὲ ἐδείπνουν καὶ ξένοι τινὲς

καὶ πολῖται ἔνδοξοι


ἡ βουλὴ καλεῖ ἐπὶ δεῖπνον ἐς

τὸ πρυτανεῖον


ἡ ἀγχόνη (τῆς ἀγχόνης)


ταῦτα δῆτ᾽ οὐκ ἀγχόνη;


οὐκ ἔστι ταῦτα ἄξια ἀγχόνης

: " . ᾿ "


πάρα -- πάρειμι


ἜῚ  ῃ{ῃῃ{ῃἘᾳἜῃῃ' ἘΝ ΠΝ


405


“Ρ.


παιδίοισι -- παιδίοις


ἡ πλᾶτις (τῆς πλάτιδος) --


ἢ γυνή


ἈΠΕ ΔΗ ΙΡΟΙ 0 9ΟΘϑὃ9ν τ... ῸῦῸ 0ὃὦ


᾿ ] Ἐμοὶ σὺ ταυτασὶ λαβὼν ὀκτὼ δραχμὰς ᾧ ἥ


σπονδὰς ποίησαι πρὸς Λακεδαιμονίους μόνῳ 5!

καὶ τοῖσι παιδίοισι καὶ τῇ πλάτιδι. "2

(Αβιὶ απιδασοϊαιονί:) Ὑμεῖς δὲ πρεσβεύεσθε κ:

καὶ κεχήνεσδον οἱ τ ΑΑΡΑ ξεν Ὁ] ἡ

(Δηῇιθο ὁ5οο, ἀΐνεο α ὡω ΥΠΘΥ ΒΝ. ὦ

μων ;

ΡΘΕ

" πα δὴ

ΠΑ ὴ ἀξ ΙΝ] ὑτυδ᾽ 4

Ἡπ ἐν 85. ὁ


ΙΝ, ΠΝ ΕῚπ ΑΧΑΡΝῊΣ (


[ἀ “οάμία εἰοΠ 1 ᾿ ασδοιαδίθα οοπίϊπμα,

αποόγα ἱμγραία ρἱὴ νοίο αἰ ε ἱπιογγμΖίομὶ

ἀϊ ᾿ϊοοὸρο!ὶ. γδγσο ἴα Ππε, ἐπίγα ᾿γαζείαίο

ΑηΠίοο, αἱ γμογπο ἀα δραγία: αἰϊ δραγίαπὶ


γοροησοηο ἃ Πἰοσρὸροὶὶ αἱ σε σρ ον {πὶ οίθ5-

ῬΟΜΞΙ " εἰ


ἤτον ἔξει τα


ΝΥ ππ  ς:


50 7γα ᾿γὲ αἴνονσο ἱγόριο, γαρργοδοπίαίο αἱ

νῖπο αἱ ἱγὸ Οἷγί. Ὁ νὴ ΑΜΕΝ ἘΛΜΤΕΕΡΙ, πον

4. ΔΙΚ, ᾿Αλλὲἐκ Λακεδαίμονος γὰρ ᾿Αμφίθεος ὁδί.

Χαῖρ᾽, ᾿Αμφίθεε. ΑΜΦ. (σοριίαμίο ἃ ΘΟΥΥΕΡΟΙ)

Μήπω γε, πρίν γ᾽ ἂν στῶ τρέχων. Ἢ

(δὲ σμανάία ἱπαϊοίνο σρανοπίαιο), ὃ

ς Δεῖ γάρ με φεύγοντ ἐκφυγεῖν ᾿Αχαρνέας.

ΔΙΚ. Τί ΔΉΣσι ΑΝ ἘΕῚ ΠΕΣ

ΑΜΦ. Ἐγὼ μὲν δεῦρό σοι σπονδὰς φέρων

80 ᾿Αχαρνικοί, στιπτοὶ γέροντες πρίνινοι


90 ἀτεράμονες Μαραθωνομάχαι σφενδάμνινοι.

"Ἐπειτ ἀνέκραγον πάντες: «Ὦ μιαρώτατε,


5 ἔσπευδον: οἱ δ᾽ ὥσφροντο πρεσβῦταί τινες


σπονδὰς φέρεις τῶν ἀμπέλων τετμημένων;»

Κὰς τοὺς τρίβωνας ξυνελέγοντο τῶν λίθων"

ϑυδυπρισισεις δβυσθα ἡ ἡ εἰ κὰ ας


ὁ τρίβων -- ἃ πέυ σας

αν...

φρο ἀνα: δ οὐδὲ νῶν πούς

ἸΌΝ ὧτ ν ἢ υἱοπυῦρομονῦ


σϑεῖν ὅν. τιν αὶ

ψιῷνν ᾿ν ὑμμ' ἐφ Ὥχπεν

δὐϑπα δ ἀκίνυφαᾳ ὐναευνι,


δ πιοῖπο ΒΕ ἢ

βοῶ κ᾿ ἀμ φόδὸ ἘΝῚ ΑΝ ἜΜ "


ΙΝ


᾿Αχαρνικός, -ἤ, -ὁν -- ᾿Αχαρνεύς

στιπτός, -ἡ, -ὁν : καρτερός,

ἰσχυρός


πρίνινος, -η, -ον : ἰσχυρός

(ὥσπερ τὸ ξύλον τὸ τῆς δρυός"

ἡ γὰρ πρῖνος δρυὸς γένος .Ν

ἐστίν) ΠῚ

ἀτεράμων, ἀτέραμον -- χαλεπός

σφενδάμνινος, -ἢ, -ον


ἰσχῦρός (ὥσπερ τὸ ξύλον τὸ

τῆς σφενδάμνου, δένδρου τινὸς

ὄντος)


μιαρός, -ἅ, -ὁν -- αἰσχρός,

κακός (ε3 καθαρός)


κὰς - καὶ ἐς


συνελέγοντό τινας τῶν λίθων


ϑὸ - λονα ,.51 Ξε μι

πγν σειδι, ΨΙ

ἥρσοαι πῆρ


κἀβόων -- καὶ ἐβόων


Ουρίμοιο ΧΧΧΙ


ο΄ βοώντων -- ἔα ἜονωΝς βοᾷν

ΝΝ


ΤΙ

νὰ οἱ


τὸ γεῦμα (τοῦ γεύματος) «


αἰβοῖ! -- ὦ!, οἴμοι!


᾿ ωὉ ΝΣ

(τῆς πίττης)

᾿ς ἡ παρασκευή (τῆς παρασκευῆς) «


᾿ ᾿παρασκευάζω


 δεκέτης, -ες π' δέκα ἐτῶν


.

τῦδετῷ «αὶ


ΝΣ "--Ἔ καὶ αὗται

Ἰ φόυαν. βκοονοτων


ΤΡ ρφρθλοι ρῶς χασὲν


τ ιἀκοντόθες, τιδος --

τριάκοντα ἐτῶν


ραν νον 2:


ὰ


τὰ Διονύσια (τῶν ΤΕ

ἡ ἑορτὴ τοῦ Διονύσου

ἡ ἀμβροσία (τῆς ἀμβροσίας) :

ὁ τῶν θεῶν σῖτος

τὸ νέκταρ (τοῦ νέκταρος) :

ὁ τῶν θεῶν οἶνος,

ὅπῃ “-- ὅπου, ὅποι


500


ΔΙΚ. Οἱ δοῦν βοώντων. ᾿Αλλὰ τὰς σπονδὰς .5

πὰ 0. ᾿-εουῤντῆνδοιν, ᾿

ΑΜΦ. (νιοσίγαπάο α Πὶοοὸροίϊ α]Ϊ Οἱ) 90

Ἔγωγέ φημι, τρία γε ταυτὶ γεύματα. ΙΧ

(ΟἹ᾽ [ἃ ἀδδασρίαγε ἱΪ νὶπο ἀεἰ ργίμιο οἱ γε)

Αὗται μέν εἰσι πεντέτεις. Γεῦσαι λαβών. "17

ΔΙΚ. (αππμσαπάο.) Αἰβοῖ. ΑΜΦ. Τί ἐστιν; 9Ἀ

ΔΙΚ. οὐκ ἀρέσκουσίνμ τιίἴ΄

ὄζουσι πίττης καὶ παρασκευῆς νεῶν. 90

ΑΜΦ. (ρογμεπάοριϊ ἱἱ σϑοοπάο οἵγο) ἢ

Σὺ δ ἀλλὰ τασδὶ τὰς δεκέτεις γεῦσαι λαβών.

ΔΙΚ. (αππμδαπάο ἱ νίπο). πανρδμγ,

Ὄσζουσι χαῦται πρέσβεων ἐς τὰς πόλεις τοὶ


Ι ΝΣ ἈΠ ἈΝ ςςςς Ι


τοῦ


ὀξύτατον. ..

ΑΜΦ. (πδηίγα ἘΣ Ρογρε ἱἱ [ορζο οἴγο: ) τὸ

᾿Αλλ αὑταιὶ σπονδαὶ τριᾶκοντούτιδες ᾿

κατὰ γῆν τε καὶ θάλατταν. ΔΙΚ. (ἀαππιε- τοὶ

ϑαπάο ρον ἴα ἰθγζα νοίία:) Ὧ Διονύσια, ]

αὗται μὲν ὄζουσ ἀμβροσίας καὶ νέκταρος. τυ"

(σπαρρίαπάο ἱΪ νὶπο:) Κἂν τῷ στόματι τω

λέγουσι, «βαῖν᾽ ὅπῃ θέλε.» .Ν


οἰ αἴδίαγ ἰδ πανὶ πιὰ δὶ

βραὶπιᾶνὰ 8ποῆο ἃ} ᾿ἱπίογ-

πὸ ἀοἷ!ς απίογο ἀϊ νίπο.


ὀξύς, ὀξεῖα, ὀξύ ἀομίο

Ξ Ἢ "


ἡ πίττα, τῆς πίττης ἰα

Ῥέοδ: ο᾽ἃ αυϊ ὑπ ἀορρίο

β6ηβο, ρογοπιό ἰὰ ρθοῦ (ὁ


1ὰ γοβὶ ΠΩ} ογὰ δδίϑ ῬῸΓ


(πρίίοϊο ΧΧΧΙ |


(Γὰ πιπα ἰἱβαζίοπο ὁ βενὸ ἃ φγαμαϊὶ δου σὴ)


1ο7 Ταύτας δέχομαι καὶ σπένδομαι κἀκπίομαι,


τὸ χαίρειν κελεύων πολλὰ τοὺς ᾿Αχαρνέας.


τοῦ Ἐγὼ δὲ πολέμου καὶ κακῶν ἀπαλλαγεὶς


πὸ ἄξω τὰ κατἀγροὺς εἰσιὼν Διονύσια.

(Επίγα ἱπ οσασα.) λα Ν 5 ἀπ


"ι ΑΜΦ. Ἐγὼ δὲ 6 ἜΣ τοὺς ᾿Αχαρνέας.


(δες αἱ ἐοῦσα) ΒΕ πὰ


ΝΎ --


"Δ

-- Ὥμῇ

᾿νε, μέχρι

πα εἶα ᾿ϑα Ἢ ᾿ ἘΞ Ἢ

. ΒΗ. ΞΑΙΕ


εν εν


-“-


κἀκπίομαι -- καὶ ἐκπίομαι


π ν; Ν


(αρίιοιο ΧΧΧΙ


προ ὁ ὁδοιπορῶν

᾿ πδαϑεου "

μηνύω -- ἀγγέλλω, ἀποφαίνω.


δείκνῦμι

πα ὐ υσαᾶν---


- ἤγνααιῖ-, "Ὁ ὁπ.

φροῦδος, -ἡ, -ον -- ἀποβήσᾶς


ΠῚ μὰ μέσαι ν να

ἀπο νς.

πδοξν-


ΑΡΝΗΣ ὃ

Βαππὸ ἱγγιζίοπθ σαα σοόπα ἱ νϑοοπὶ

αοαγποσὶ οἷο ογπιαπο ἱΪ ἐογο; ἀγα αἱ ρὶο-

ἵγο, νάπηο ἱη σοῆοα ἀ᾽ΑηΠίεο.

ἘΣΘβΟΣΣ πρυῖτα αρβαϊθετων ἐς εδῖς, εἴταν ὧν

Τῇδε πᾶς ἕπου, δίωκε, καὶ τὸν ἄνδρα πυνθάνου τ:

τῶν ὁδοιπόρων ἁπάντων: τῇ πόλει γὰρ ἄξιον 11}.

ξυλλαβεῖν τὸν ἄνδρα τοῦτον. ΝΞ

(Κίνοίο αἱ ρμβθ το.) Αλλά μοι μηνύσατε.

εἴτις οἰδόὅποι τέτραπται γῆς ὁ τὸς σπονδὰς φέρων. τ1:

Ἐκπέφευγ᾽, οἴχεται φροῦδος. μὰς "6

᾿Αλλὰ δεϊζητεῖν τὸν ἄνδρα κοὶ βλέπειν Βαλλήνοδε 11

καὶ διώκειν γῆν πρὸ γῆς, ἕως ἂν Ἐύρεθῃ ποτε᾿ "15

ΓΝ


τὰ

᾿

(ὑπ ἦτο μίοσο αἱ ράγοϊο: 5. ματος μα


ποις ἀοἱ ἄθπο ἴο  δὸο

αἱ Ρα!Πὸπς [Παλλήνη] ἃ ἐζὸς ῥξαῖν, ὁξν

αὶ ἀοίοιππιδίο, οοη τη ᾽8}- .


Ἰυπίοης ἃ] νῦο βάλλω).


Ξ“-σε-.


"Η


Βαλλήναδε: νόγσο Βα ἰὸπο


πο ὡς ἐγὼ βάλλων ἐκεῖνον οὐκ ἂν ἐμπλήμην

λίθοις. ᾿. ο ΜΘΙΘΝΜΕΙ  τεγου


Ἵ ν ϑεπίδία νοῦ αἱ Πισσὸροίϊ εἶν, ἀἰαἰ ἴη-

ἴθγπο ἀοια σμα εαδα, ἱηνίία αἱ 5αονῸ σἰσηξῖο.


120 ΔΙΚ. Εὐφημεῖτε, εὐφημεῖτε. ὃ6δΣ,ο

121 ΧΟΡ. (γἱνοίϊο ἃ 56 σίθσο), γαρΣϑὰ

Σῖγα πᾶς, Ἠκούσατ᾽ ἄνδρες, ἄρα τῆς εὐφημίας;


1:52) Οὗτος αὐτός ἐστιν ὃν ζητοῦμεν. (δὲ “ρο-

δία νϑῦϑοὸ μη ἰαίο δἰ ραϊσοσεοηῖοο) ᾿Αλλὰ

δεῦρο πᾶς. ταουβξ τιν ἐυαηήταμεχηστι

1.3 ἐκποδών: θύσων γὰρ ἁνήρ, ὡς ἐπ τ ᾿

Ἐξέρ οὐ τυν τάν ἀανευπεν δου ΤᾺ τριῶν!

Ὶ; ὶεθὸροίϊ, ἐοη ἱπ βιᾶπὸ πα ροπίοία, 500

αἱ οασα οοἰϊα {ἀπιϊρίΐα: ἰα πιορίϊο, ἰα ρα,


66 ρονγία πὰ δάζγα σοϑία, δὰμίϊα ὁ τι αἰίνῸ


πδλἠδιυγυυῦδο νεννῖνος, πευημν νὰ χεῦπῃ


124 ΔΙΚ. Εὐφημεῖτε, εὐφημεῖτε. πκληνσ δα,


(ΑΠἰα πιοριῖθ) εὐδδῖ δ τανικήναιν


125 Προΐτω ᾽ς τὸ πρόσθεν ὀλίγον ἣ κανηφόρος:

(οἱ κίνοί ο αἱ σιο δοπίανο 85:1». λων πι

126 ὃ Ξανθίας τὸν φαλλὸν ὀρθὸν στησάτω.


ἊΣ ΝΣ


ἐμπλήμην “ἐμ-πίμπλημι ᾿

(ὧΝ,. ἀο!! μον: ράκε.)


“ματα ισΝ αι ὑραν: ΕΝ


υϑοῦν! ἘΒῚ "


δι βευνρσα. ὀσν

πᾶν ΠΗΝ τοϑόπσα


ὑτῇ ὑπ τ.


ἢ κανηφόρος (τῆς κανηφόρου)

“ κανοῦν ὁ φέρω ἔπι


ὁ φαλλός (τοῦ φαλλοῦ)

: ἢ εἰκὼν τῶν ἀνδρὸς αἰδοίων.

᾿Ἐφέρετο δὲ ὁ φαλλὸς ἐν ταῖς

τοῦ Διονύσου πομπαῖς.


Οὐρίίοϊο ΧΧΧΙ


ἡ ἐτνήρυσις (τῆς ἐτνηρύσεως)

ὃ ἐλατήρ (τοῦ ἐλατῆρος) :


γένος ποπάνου

ο΄ κεχαρισμένως ἡδέως.


κ, σοι : ὥστε σοι χαρίζεσθαι,

ὥς σοι ἀρέσκει.


τυχηρῶς : εὐτυχίᾳ, ἀγαθῇ τύχῃ


ΒΝ ὀπύω -- ἄγομαι γυναῖκα


ἜΝ


κἂν - καὶ ἐν


τ΄ τὥχλῳ -- τῷ ὄχλῳ

ο΄ φυλάττεσθαι -- φυλάττου!

περι- τρώγω (τραγ-) -

᾿κατεσθίω (-- ἀφαιρέω)


σφῷν -- ὑμῖν, δυοῖν οὖσιν

ο΄ ἑκτέος « ἔχω


ΓΝ. Ἐπομίνίἀϊοη


θύγατερ, ἵν᾿ἀπαρξώμεθα. Ε 4! δα Ϊ


(Πα Πα! οία:) Κατάθου τὸ κανοῦν, ὦ ι:}


ΘΥΓΆΤΗΡ Ὧ μῆπρ, ἀνάδος δεῦρο τὴν ἐτνήρυσιν, ι"κ


ἵνἔτνος καταχέω τοὐλατῆρος τουτουί. ιν

ΔΙΚ. (μα αἰ ᾿ αἰΐανο αἱ [)ἱοπῖϑο; γίνοιο αἱ αἰϊο.)


Καὶ μὴν καλόν γ᾽ ἔστ᾽ ὦ Διόνῦσε δέσποτα, ιυ

κεχαρισμένως σοι τήνδε τὴν πομπὴν ἐμὲ ι1|

πέμψαντα καὶ θύσαντα μετὰ τῶν οἰκετῶν τ::

ἀγαγεῖν τυχηρῶς τὰ κατἀγροὺς Διονύσια, ι::

στρατιᾶς ἀπαλλαχθέντα' τὰς σπονδὰς δέ μοι ε:ι

καλῶς ξυνενεγκεῖν τὰς τριακοντούτιδας. 11:

(Ρνοραγα ἰᾳ ργοσθϑοίοηθ. Αἰ Πρίϊα:} ΑΎ, τὸ

ὦ θύγατερ, ὅπως τὸ κανοῦν καλὴ καλῶς


οἴσεις βλέπουσα θυμβροφάγον. Ὡς μακάριος 1:;

δοκιξ σ᾽ ἀπ Πα ῦτ τ ν τ  τσὸ εἰν 0.1.


(ΔΤηνία ἰὰ Πρία ἃ πιοιογσὶ αἰΐα ἰοσία ἀἰοίἰα


Ῥγοσοϑδῖοπο Ε α νεμῖγο ἀναπίϊ ἱγα ρα  οο:)


Πρόβαινε, κἂν τὥχλῳ φυλάττεσθαι σφόδρα τ᾽:


μή τις λαθών σοῦ περιτράγῃ τὰ χρυσία. ιυ


(Κινοίίο α ϑαμίϊα ὁ α μη σϑοοπάο κοπίανοι) νυνὶ

κτέος. Γ]


Ὦ Ξανθία, σφῷν δ᾽ ἐστὶν ὀρθὸς ἑ:

᾿ - -

ΝΞ " .

-οὸὁ ΕῚ τ

τὸ ἔτνος, τοῦ ἔτνους: υπὰ μα πιαηφίαϊο ἀφ α καπ

5ροοσὶς αἱ ροομία ὃ ρασδα- τογόρρία (θυμβραᾶ. ὑπ᾿ ογ-

τα αἱ ΤἈρίοἱ! ὁ ἀϊ ρίβοΠ, Ὀὰλ ἃπιᾶγα ὁ ΔΙ ρρᾶπίο),

οἷοὸ σοπ βργοββίοπο

ὉΟΠΊΡΑΒΒΔΙΣ ὁ Αἰ τὸ γα


σοπίσηια πο Π ἃ ροπίο ἃ


οἷν μὰ ἐπ ππαπο Ὀϊοοὸρο!

βλέπουσα θυμβροφάγον: 1. 414 βοϊοππιὰ ἀο] τίτο

το συμαναίο ἰμηο εἶα 5δοτο,


ΝΕ. ν΄.


΄͵ΘῸΞῸ ΦὁΦ68ὸ͵ῬΆΡΆ, αὶ''έὋοὋἘὃἜἝὃἔἕἔἕὃ  πρρυνι |


4) ὃ φαλλὸς ἐξόπισθε τῆς κανηφόρου: --

μ3 ἐγὼ δ᾽ ἀκολουθῶν ᾷσομαι τὸ φαλλικόν'

"44 (αἰϊα πιορ θ:) σὺ δ᾽, ὦ γύναι, θεῶ μ᾿ἀπὸ

τοῦ τέγους. (4Π|ὦ Πρ!]α:) Πρόβα. μας μὴν

Ι ΠιεθΟροΙὶ [δοίοσ σία ἰα σα ράσο ργίναία

ἐοἰεργαπάο, μρμαϊηιθηΐθ ἴῃ ργίναίο, ἴδ

᾿ιοπὶσῖο γμγαϊΐ, ὁ σαπία μη σίοϊοσο ἱπῆο

αἰϊοηίδίασο, χεὶ γἰρογίαιίο οορ ψμαίολιο ονηΐδ-

ΟἿ, ᾿ ."

σίοπθ τα οὶ

45 Φαλῆς ἑταῖρε Βακχίου,


μ6 ἕκτῳ σ ἔτει προσεῖπον ἐς

47 τὸν δῆμον ἐλθὼν ἄσμενος,

μ5 σπονδὰς ποιησάμενος ἐμαυ- ΠΝ

49 τῷ, πραγμάτων τε καὶ μαχῶν πὴ

150 ἀπαλλαγείς.


ι5] Ὦ Φαλῆς Φαλῆς,


152 ἐὰν μεθ᾽ ἡμῶν ξυμπίῃς, ἐκ κραιπάλης

158 ἕωθεν εἰρήνης ῥοφήσῃ τρύβλιον" ΠῚ

154 ἢ δ᾽ ἀσπὶς ἐν τῷ φεψάλῳ κρεμήσεται.


ἐξόπισθε


ὄπισθεν


τὸ τέγος (τοῦ τέγους)

πρόβα -- πρόβηθι


ὃ Βάκχιος (τοῦ Βακχίου)

ὃ Βάκχος, ὁ Διόνυσος

προσεῖπον -- ἀσπάζομαι, καλι


ἡ κραιπάλη (τῆς κραιπάλης),

5 τὸ μεθύειν

ῥοφέω -- κατα-πίνω

τὸ τρύβλιον (τοῦ τρυβλίου)

- τὸ ἔκπωμα

ἘΠ Ν ὟΝ


ποῖ ταῖς πασο Ν᾽


" " ἮΝ ι "


ἡ ἀσπὶς ἐν τῷ φεψάλῳ


ὃ φέψαλος

(τοῦ φεψάλου)


κρεμάννυται