Avdo Smajlović

Škola za osnovno muzičko obrazovanje osnovana je 27. juna 1973. godine u sklopu Osnovne škole ''Ahmet Fetahagić'' u Visokom. U septembru 1979. godine škola se izdvaja iz sastava Osnovne škole „Ahmet Fetahagić“ i formira kao samostalna Osnovna muzička škola Visoko. Tri godine kasnije škola dobiva naziv „Osnovna muzička škola 22. decembar" Visoko i pod tim imenom radi sve do 20. januara 1993. godine, kada se registruje pod imenom Škola za osnovno muzičko obrazovanje „Avdo Smajlović“ Visoko. U okviru Škole djeluje i područno odjeljenje u Brezi.

Avdo Smailović (Visoko, 14. august 1917 – Sarajevo, 22. februar 1984) jest bosanskohercegovački kompozitor, profesor i kapelnik. Otac je sarajevskog violončeliste Vedrana Smailovića i violinistice Violete Smailović Huart.

Avdo Smailović je u početku svog muzičkog i kompozitorskog puta bio samouk, da bi muzičko obrazovanje počeo sticati dosta kasno. Svoje muzičko obrazovanje započinje u rodnom gradu, a od 1948. godine nastavlja u Sarajevu gdje završava srednju muzičku školu (1953) i muzički odsjek na Višoj pedagoškoj školi (1955). Iste godine upisuje nastavnički odsjek u klasi Božidara Trudića na Muzičkoj akademiji u Sarajevu, ali nakon pet semestara prelazi na studije kod profesora Lucijana Marije Škerjanca na Muzičkoj akademiji u Ljubljani. Studij kompozicije završava 1968, a postdiplomski studij kod istog profesora 1970. godine.

U djetinjstvu je bio pastir, u mladosti kvalifikovani radnik metalske struke i istaknuti muzičar - amater. Vremenom postaje referent (kapelnik) za muziku u amaterskim organizacijama u Zenici, Banjoj Luci i Sarajevu, a zatim nastavnik muzike u srednjim školama i profesor na Pedagoškoj akademiji u Sarajevu. Predavao je analizu muzičkih oblika na Muzičkoj akademiji u Sarajevu i na odjeljenju Akademije u Tuzli od 1977. do 1979. Dobitnik je većeg broja nagrada, odlikovanja i priznanja.

Smajlovićev kompozitorski opus žanrovski i stilski je raznovrstan, a obuhvata: harmonizacije narodnih napjeva i komade za puhačke orkestre, vokalnu liriku i horove, velike simfonijske i vokalno-instrumentalne forme; autohtona muzika nadahnuta revolucionarnom tematikom ratnog i poratnog razdoblja. U početku stvaranja intenzivno koristi narodni melos, a nakon ulaženja u kompozicijske tehnike pokušava ostvariti jedinstvo narodnog i akademskog izraza, prvenstveno pod utjecajem Škerjančeve kompozitorske škole. Sklon programskom tretmanu muzičkog jezika nastoji svoj muzički izraz oblikovati "ekspresivno i neposredno" (ŠPIRIĆ 1977: 338). U posljednjem periodu kompozitorskog stvaranja, koristio je idiomatske elemente narodnog muzičkog izraza u okrilju savremene kompozicijske tehnike, oblikujući sasvim individualna muzička ostvarenja