Δεκαετία 1970:

Θυμάμαι τα εσωτερικά πρωταθλήματα που διοργανώναμε στην Αναγέννηση, με συμμετέχουσες ομάδες από διάφορες γειτονιές.

Ο «Αήττητος» από την κεντρική περιοχή του χωριού, ο «Αετός» από τη βόρεια πλευρά, οι «Κανονιέρηδες» από την Ανατολική πλευρά και άλλες 2 που δεν θυμάμαι τα ονόματα. Αυτό σημαίνει περίπου 100 παιδιά που έπαιζαν ποδόσφαιρο, «μπάλα» όπως λέγαμε απλά. Η οργάνωση σε ομάδες και τα πρωταθλήματα ήταν μια ωραία ιδέα των μεγαλύτερων παιδιών. Οδήγησε, έστω και στοιχειωδώς, σε τακτικές ακαδημιών. Υπήρχαν προπονήσεις, ορισμός αγώνων, βαθμολογίες, συναγωνισμός. Δεν έπαιξαν όλα τα παιδιά ποδόσφαιρο, αλλά πολλά από αυτά επάνδρωσαν αργότερα τον Οδυσσέα.

Σήμερα, 50 χρόνια μετά, δεν υπάρχει στο χωριό αυτό το δυναμικό και ο Οδυσσέας δεν μπορεί να επανδρωθεί. Βέβαια, ήδη από τη δεκαετία του 1990, η Αναγέννηση (όπως και πολλά άλλα χωριά) άρχισε να ξεφεύγει από τον φυσιολογικό της στόχο, που ήταν να συμμετέχει στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα με δικά της παιδιά ή τουλάχιστον με έναν πυρήνα από δικά της παιδιά, που θα είχαν την ευκαιρία να αναδειχτούν.

Όμως η ερμηνεία του φαινομένου της μείωσης των ομάδων της ΕΠΣ Σερρών είναι πιο σύνθετη. Έχει διαστάσεις κοινωνικές, οικονομικές, γεωγραφικές και σίγουρα θα γινόταν καλύτερα από κάποιον ειδικότερο από εμένα.

Αύγουστος 2023