Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΑΝ ΠΟΙΗΜΑ

Πλάι στη ροδίτσα την εφτάκλωνη

στέκει ταπεινό, παράξενο ξωκλήσι.

Μονάχο του χτυπά πάντα το σήμαντρο

κάθε φορά που ο ήλιος γέρνει για τη

δύση.

Τότε απ΄τα ουράνια γλυκοψέλνουνε

άγγελοι και κουνιούνται τα καντήλια.

Τα δέντρα σιγοσκύβουν κι αφουγκράζονται

και κουρνιάζουν στη σκεπή, σπουργίτια χίλια.

Κι από τ'ανοικτά τα παραθύρια του

κοιτάζει η Παναγία μας τον κόσμο

και ευωδιάζει η πλάση γύρω ολόκληρη

από λεβάντα, μοσχομπίζελο και δυόσμο.

Ω, Θεέ μου δώσε μας τη Χάρη Σου

για την αγάπη να καούμε σαν λιβάνι

και στο εκκλησάκι το μικρό να βάλουμε,

για τάμα τις καρδιές μας σαν στεφάνι.

ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΜΑΣ