Chinees wordt niet met Romaanse letters geschreven, maar met karakters. Om die karakters fonetisch naar onze Romaanse letter over te zetten, zijn er in de loop der eeuwen verschillende systemen ontwikkeld. Van 1912 tot 1979 is de Wade-Giles transcriptie de standaard geweest. Sinds 1979 wordt in China (en ook steeds meer daarbuiten) de Pinyin transcriptie gebruikt. Het Pinyin gebruikt voor elke klank een afzonderlijke letter(combinatie), waar de Wade-Giles zijn toevlucht moest nemen naar leestekens om de afzonderlijke klanken te onderscheiden. Sommige letters spreek je bij de Pinyin spelling heel anders uit dan in het Nederlands (x = ssjie), maar als je die geleerd hebt, is je uitspraak (behalve de toonhoogten) aardig goed (terwijl je met Wade-Giles nooit zeker wist of je de juiste klank gebruikte).
De spelling van 太极拳 is tai ji quan versus t'ai chi ch'üan, van 氣功 qi gong versus ch'i k'ung.
Tegenwoordig zie ik vaak de verschillende spellingen door elkaar heen gebruikt worden: tai chi quan, of chi gong. Dat verhoogt de verwarring nog meer....