Johann Caspary

Początkowo studiował teologię i filozofię, później nauki przyrodnicze (zoologię, astronomię i botanikę) na uniwersytecie w Bonn. W 1848 r. habilitował się na uniwersytecie w Bonn. Następnie wyjechał do Anglii, gdzie zajmował się morskimi i słodkowodnymi glonami. Po podróżach po Europie osiadł w Pau w południowej Francji, gdzie objął posadę nauczyciela. W 1851 został prywatnym docentem w Berlinie, a w roku 1856 powrócił do Bonn, gdzie został dyrektorem herbarium i adiunktem w ogrodzie botanicznym. W 1859 powrócił do Królewca, gdzie został profesorem botaniki. Zajmował się florystyką, systematyką Nympheaceae i Lauraceae oraz morfologią roślin (pasemka Caspary’ego). Badał rośliny wodne powiatu człuchowskiego, złotowskiego i wałeckiego, odkrył "dwunożny" dąb w Borach Kujańskich.

Z inicjatywy Casparyego prowadzono badania florystyczne w regionie pilskim. Przykładem są badania G. Ruhmera prowadzone w roku 1877 w powiecie wałeckim i złotowskim, które trwały od 27 kwietnia do 3 września i objęły zasięgiem okolice Tuczna, Piły, Wałcza, Jastrowia, Człopy, Wielenia i Złotowa. Kosztowały 1086 M. 96 Pf.

Dwunożny dąb z okolic Kujana (z lewej rycina z Forstbotanisches Merkbuch Conwentza, z prawej fotografia z 1913 r.), drzewo obecnie nie istnieje.

Publikacje:

1. Caspary R. 1879. Chroolepus subsimplex n. sp. Schr. Phys.-Oekon. Ges. Koenigsberg 19: 152-153.
2. Caspary R. 1879. Eine gebaenderte Wurzel von Spiraea sorbifolia L. Schr. Phys.-Oekon. Ges. Koenigsberg 19: 149-151.