El expresionismo figurativo
por Pedro Bueno
En esta época que nos ha tocado vivir, donde las prisas por llegar o medrar prevalecen, donde la fama, el reconocimiento estéril y el papanatismo pueden con la razón y la reflexión, es de agradecer que alguien ponga un punto de cordura y sentido común, procurando hacer las cosas bien, sin más intención que la expresión y el placer de pintar.
Sirva esta breve introducción para hablar de Sabela Roma, pintora figurativa con marcado acento expresionista.
No cabe duda que la influencia que todos hemos tenido -y aún tenemos- de los grandes pintores, nos han llevado a desarrollar un estilo u otro de expresión. Lógicamente "Roma" no podría estar ajena a esta influencia, está claro que bebió de los mejores - Munch, VanGogh, Gaugin, Matisse, etc- Pero todo este estudio de los "elegidos" la ha llevado a practicar un estilo propio cargado de sentimiento y sensibilidad.
En la obra de Sabela Roma podemos ver como maneja los diferentes materiales (técnicas mixtas), conjugando el color con el collage consiguiendo resultados sorprendentes. se podría decir que el resultado es "efectista" pero sólo en sentido figurado, ya que su dominio del dibujo y las manchas (abiertas y planas de color) hacen resaltar todo el trabajo que anteriormente ha desarrollado con el collage, dotando al cuadro de una transparencia y luminosisdad propias de la acuarela.
La pintura de "Roma" es atractiva, con carácter, requisito imprescindible para dotar a la obra de fuerza expresiva, y con ello eliminar cualquier atisbo de amaneramiento. En el color es arriesgada, sin miedo a los empastes y fuertes contrastes, siempre dentro de una gama monotemática donde pululan las variaciones tonales y lumínicas.
Su temática es variada, su buen dibujo le permite enfrentarse tanto a un paisaje urbano como a una figura o bodegón.
A sabela Romoa aún no se la conoce, pero no dudo que siguiendo en esta línea de trabajo conseguirá hacerse un hueco dentro de este dificil mundo del arte.
"Relembros dunha trotamundos imaxinaria"
por Mº Eugenia Pérez Valcarcel
Sinto unha profunda satisfacción esta tarde, que teño a oportunidade de presentarlles a exposición "Relembros dunha trotamundos imaxinaria" da artista ourensana afincada en A Coruña Sabela Roma, nesta Aula de Cultura da Librería Arenas.
E é para min unha ledicia por varios motivos: en primeiro lugar porque Isabel, a Trotamundos Imaxinaria, Sabela Roma, é unha compañeira estupenda de profesión; en segundo lugar por ser, xunto co seu home, unha magnifica conveciña, e xa sabemos que veciños excelentes son escasos como un bo viño de bodega; en terceiro lugar por ser amiga, outro ben escaso.
Supoño que moitos dos que están presentes aqui, estarán tan encantados coma min, porque, ao igual que eu, son amigos, veciños e compañeiros de Isabel, e coñecen e disfrutan da súa amabilidade e da súa atención.
Saberán por ela que pinta dende hai moito tempo, pero dada a súa modestia o que quizais non saiban é que esa Sabela que nos sorrí para ofrecernos un bo día, é unha estupenda artista.
E é esta artista singular, Sabela Roma, que aquí nos amosa para o noso goce este conxunto de obras tan equilibrado pola cor e pola temática, vencellado ao seu desexo de descubrimento de outras xentes e outras formas de vivir, á que esta tarde vou desvelar.
Sinto, Isabel, que xa non esteas no anonimato.
Sempre que obsrervei as portas e xanelas das obras de Sabela Roma da súa etapa anterior, víñame ao pensamento todos aqueles mundos posibles, enclaustrados tras as súas madeiras vellas, e tamén, os mundos que poderían cruzar por diante dos vidros opacos do tempo daquela fronteira mesta. Porque as portas e xanelas de trazos expresivos, en branco e negro ou en cores transparentes de Sabela, eran como unha fronteira que non podía transpasar por min mesma, alonxadas e misteriosas, cangadas de historias.
Dende a mirada introspectiva de entón, Sabela Roma na exposición "Relembros dunha trotamundos imaxinaria", que esta tarde ofrece na Aula de Cultura y Exposiciones Miguel de Cervantes da Librería Arenas, abre para todos nós as contras tanto tempo pechadas e nos permite enxerguer o seu tesouro oculto:
Co vento fuxidío como símbolo do esforzo e do espiritu de superación, co camiño como símbolo da vida en tránsito e do futuro que se encara con xenio, coa paleta de cores contrastadas para reflectir a paixón da vida e os seus traballos, homes e, sobretodo mulleres, xurden enfrontados a unha paisaxe bravía que se vislumbra nos fondos e avanzan, avanzan sempre, nós os vemos camiñar de costas, sen saber de onde parten, intuindo que han chegar ao seu destino, polo vigor dos seus pasos.
É o meu desexo que Sabela Roma continúe abrindo para nos as portas e fiestras da súa arte.