Kees vroeg of ik wilde exposeren in de Grote Kerk in Doesburg.

Het licht vond ik bepalend en nam dat als uitgangspunt.

Onder de toren een draaiende projector met een hand/vinger. 

Een journalist schreef: alsof de hand het stof van eeuwen wegveegde

Zeven staande TL lampen, als kaarsen, branden de gehele tentoon periode. Zeven wordt in veel culturen en religies als een heilig of spiritueel getal beschouwd, vaak symbool voor volmaaktheid, voltooiing en rust. Dit licht geeft een soort van houvast aan het wisselende daglicht.

Op zes tijdstippen wordt de schaduw van een raam vastgelegd op acht meter lichtgevoelig papier. Snel in een lichtdichte koker en terug naar Arnhem. Ontwikkelen in de lichtdrukmachine. Zo ontstaan zes fotogrammen van het zonlicht.

Ook deze kerk is gericht op het oosten. 13.45 is het precieze moment waarop die dag de zon precies in het zuiden staat..

De tijdstippen waren: 11.00 / 12.00 / 13.34 / 14.00 / 15.00 uur

Het binnenvallende zonlicht projecteert live de schaduw van de ramen op schuin opgehangen doeken.

De pers schreef: “de witte doeken als de sluiers van een bruid”.

Twee weken voor de opening krijg ik te horen dat ik wel elk weekend alles moest verwijderen, want de kerkgangers zouden zich er aan kunnen storen.

Onbegonnen werk.

In een vriendelijke brief aan het kerkbestuur schrijf ik hoe de kerk in de loop der jaren met kunst is omgegaan. Kerken hangen vol.  

En waarom zou de kerkganger niet mogen genieten van een en ander, dat immers buiten het directe zichtveld hangt.

Toen volgde alsnog de toestemming.