Een seraf of serafijn (Hebreeuws: שָׂרָף śārāf, "(de) brandende") is een hemels wezen dat voorkomt in de Hebreeuwse Bijbel, het pseudepigrafische 1 Henoch, het Testament van Adam en de Oorsprong van de Wereld, een van de Nag Hammadigeschriften

Sinds Pseudo-Dionysius worden serafs in het christendom beschouwd als de hoogste orde in de hoogste sfeer of koor van de engelen, gevolgd door de cherubs en tronen.

 Een cherub, cherubim, cherubijn of kerub is een mythisch wezen dat is samengesteld uit een combinatie van verschillende andere levensvormen, vaak een gevleugelde leeuw, adelaar of stier met een mensengezicht, vergelijkbaar met de Egyptische of Griekse sfinx en de Mesopotamische karibu. Cherubs komen 91 keer voor in de Hebreeuwse Bijbel. Ezechiël 41:18 beschrijft een cherub met twee gezichten, van een leeuw en van een mens.

Het Oudgriekse woord kouros betekende jongeman, en werd gebruikt door Homerus om te verwijzen naar jonge soldaten. Vanaf de 5e eeuw v.Chr. verwees het woord specifiek naar een adolescent, een baardloze jongen, maar geen kind meer. Sinds 1890 gebruiken kunsthistorici en archeologen het woord om te verwijzen naar een specifiek type mannelijke naaktbeelden. Kouroi waren ook algemeen bekend als Apollo's, aangezien gedacht werd dat alle kouroi Apollo afbeeldden.