Néboa ao mencer
"Ai meus nenos...meus nenos..."
Capítulo I
Diario de Alexandre Mestre
Sarria, 25 de decembro de 1899
Eran as 8,35 da tarde , cando saía de Lugo e chegaba a Sarria a primeira hora da mañá seguinte, deixando a Rosa na casa sen poder festexar este día tan fermoso por culpa da miña ausencia, pero xa como lle explicara a ela antes de marchar o motivo polo cal se debía a miña viaxe, deixo constancia neste caderno, pois agora parto para Monforte de Lemos, onde, avisado polos meus máis achegados amigos, producíronse unhas estrañas desaparicións nestes últimos días nese pobo tan frío e gris.
Non sei moito do caso, pero me é suficiente para partir de inmediato, xa que hai certa persoa que me é moi especial e que vive nesa aldea e que acolla a este seu irmán na súa estancia polo condado de Lemos.
Capítulo II
Diario de Ana Mestre
Monforte de Lemos, 25 de decembro de 1899.
Querido diario:
Aínda non recibiín novas de meu irmán, Alexandre, pero debe de estar a piques de chegar a Chantada. Espero que se atope ben, pois a viaxe por estes camiños non é moi segura, sobre todo nestes días tan escuros. Aínda queda un día máis para a súa chegada e agardo impaciente. ¡Ai! ¡Ogallá todo isto remate dunha ben e remate ben! ¡Non podo soportar a idea de que o meu fillo sexa o próximo en desaparecer! ¡Alexandre ven! ¡Ven a présa!
Capítulo III
Diario de Alexandre Mestre
Chantada, 26 de decembro de 1899
Chegei cedo e aburrido, ademais de canso, pola viaxe, pero merece a pena, aínda que non recibira novas da miña irmá. De quen si recibín noticias foi do meu vello amigo o doutor Mateu Sobrido, un experto en desaparicións e asasinatos. Escribía dende Monforte dicíndome que lle chegara un telegrama de Lugo, de Rosa nada menos:
"Meu amor, meu ben, ten moito coidado onde vas; rezo por ti agardando que regreses sano e salvo. quérote. Rosa"
Despois destas inesperadas e raras palabras da miña prometida, puiden ler tamén o que o doutor informaba na carta, dun novo caso de desaparción, pero que prefería dicirmo en persoa. Terminaba a carta con ánimo de que me dera présa en chegar. Agardaba a miña presencia con impaciencia e inquietude. Só podo engadir que estou a piques de partires e espero xa estar en Monforte mañán cedo.
Diario do doutor Mateu Sobrido
Monforte de Lemos, 26 de decembro de 1899
Neste momento estou no meu despacho ausente da xente que agora está en Monforte no borde da loucura. Produciuse unha nova desaparición e a xente está aterrada. A policía xa non sabe que facer e menos aínda eu. Non temos nin idea de quen poder ser nin cal é o seu propósito, pero agardo, coma todos, impaciente a chegada do detective Alexandre Mestre.
Capítulo IV
Diario dec Alexandre Mestre
Monforte, 27 de decembro de 1899
Finalmente, estou en Monforte. É cedo, aínda que moito non se pode pareciar. O ceo está gris e unha enorme e espesa capa de néboa cubre todo o lugar ata onde alcanzan os meus ollos. Empecei entón a camiñar e todo parecía moi tranquilo, sen embargo, oí murmurios entre as árbores e entón, de súpeto...
_ Teña coidado, señor, por estas zonas, non son nada seguras...
_ ¡Moitas gracias!
A anciá seguiu camiñando coma se nada e nuns intres desapareceu de entre as sombras. Non sentín nada máis ata que...
_ ¡Ah!
_Detective Mestre?
_¡Sí, son eu! ¿Quen é vostede?
O doutor Sobrido agardábame no coche. Subín nel co corazón nun puño; en cuestión de segundos case sufro dous infartos. Pasamos todo o traxecto falando sobre a última desaparición, falamos con moita inquietude e o medo notábasenos na boca. Por fin, chegamos a casa de Ana, miña irmá, e, esperando atopar unha cara alegre e xubilosa despois da porta, vin unha muller cansa e triste, sen apenas mirada. Foi entón, despois de pasar ó escuro salón cando, o doutor puido informarme con máis detalle do crime. A persoa que desaparecera fora ... o meu sobriño, Goio.
Capítulo V
Diario de Alexandre Mestre
Monforte de Lemos, 28 de decembro de 1899
Espertei cedo. Erguinme da cama e corrín as cortiñas; non atopei sol na ventá, senon outra vez esa pésima néboa fría e apagada, coma un océano cheo de cadáveres, pero...¿Hai algo peor que perden a un fillo? Creo que non.
Baixei a présa aá cociña a ver a miña irmá, pero non estaba. Entón, atopeime co doutor Sobrido. Estaba fóra, na porta. Era coma se estivese facendo garda esperando a que algo ocorrese, o caso é que...ocorreu. De súpeto, escoitouse un estroendoso berro, proviña do bosque. O doutor Sobrido comezou a correr; eu puxen as botas e seguino a toda présa. Corriamos coma se nos perseguise o mesmo demo e coma se o demo produciuse ese berro. Despois de tanto correr, cando quixemos chegar xa non había nada. Os berros cesaron e todo desaparecera. Camiñamos de volta a casa. No camiño estivemos todo o rato falando sobre o que sumamente estraño acabara de acontecer. Xusto antes de chegar a casa, unha adorable velliña agarimaba ó seu gatiño na súa hamaca mentra lle falaba, aínda que máis ben murmuraba porque apenas se lle oía o que dicía. Nese intre, o doutor explicoume quen era esa encantadora anciá: a tola do pobo. Eu fixen memoria...era a mesma vella que vira cando llegara a Monforte...pobre, pobre señora. Chegamos a casa; Ana estaba na cociña chorando e eu non podía facer nada por remedialo.
Capítulo VI
Diario de Alexandre Mestre
Monforte de Lemos, 29 de decembro de 1899
Só quedan dous días para que sexa fin de ano e non creo que poida estar en Lugo para entón, pois apenas sabemos nada das desaparicións. Onte, o doutor Sobrido díxome que falara coa xente do pobo.
Preguntáralles a todos se sabían mías sobre os sucesos; eu quedei pensativo, pois tódolos desaparecidos eran nenos do pobo, inluído o meu sobriñó de dez anos. Os pais estaban desesperados por non atopar o que máis querían neste mundo e eu por atopar o que miña irmá quería na súa vida. Pero non sabiamos nada, entón fíxenme unha pregunta que nin o doutor nin a miña irmá souberon que responder:
¿Quen ía querer dez nenos de dez anos e para que?
Unha pregunta tan simple cunha resposta tan complicada. Aquel pobo era tranquilo, un lugar pacífico, cheo de soidade pero alegre, a xente era moi amble, pero dende que ocorreu todo isto ninguén máis no pobo volveu sorrir.
Diario de Ana Mestre
Monforte de Lemos, 29 de decembro de 1899
Meu querido diario:
Non sei como vou pasar estes últimos días de Nadal: estou desesperada. Goio non aparece e eu súmome no abandono. ¡Ai meu fillo! ¡Ogallá Alexandre soluciones todo isto! Meu irmán, por favor, meu irmán...
Capítulo VII
Diario de Alexandre Mestre
Monforte de Lemos, 30 de decembro de 1899
Que maneira tan pésima de comezar un novo ano e con el o próximo século, e nós aquí, se poder facer nada por culpa das escasas pistas. Ana está peor e, como non fagamos algo, eu tamén estarei mal. Rosa,¡que ben me farías estando ó meu carón! Ela sempre dábame moi bos consellos. Espero pasar o resto do Nadal xunto a ela. Espero que todo remate dunha vez.
Capítulo VIII
Diario de Alexandre Mestre
Monforte de Lemos, 30 de decembro de 1899 (continuación)
Agora mesmo son as 5 da tarde e o doutor Sobrido e máis eu estamos a agardar por se algo sucede. Xa pronto será de noite e non creo que xa hoxe atopemos algo...
_¡Alí no bosque! ¡A présa!
Uns homes,o doutor e máis eu comezamos a correr de novo.
-¡Correde, vamos!
-¡Provén de alí! ¡Correde!
¡Uns berros! ¡Escoitábanse uns berros! ¡Estábamos a piques de resolver o misterio que tantas esperas e inquedanzas nos levara!...
_¡Alí! ¡Mirade!
¡Deus santo...! ¡Era Goio...! Estaba incosnciente, pero vivo. O doutor mandou ós homes a que foran pedir auxilio e medios para levalo a casa. ¡Meus deus! ¡Era Goio! Levámolo ata casa nunha especie de camiña de madeira. Cando chegamos, ana case more do susto, pois xa perdera toda esperanza. Pero cando se repuxo, comezou a berrar e saltar de xúbilo. Goio non espertaba. Estaba xeado, tiña a cara e as mans pálidas, coma un morto e, nos sus ollos pechados semellaba coma se vira a mesmísima morte...
_¡Goio! ¿estás esperto?
Goio, de súpeto, abriu os ollos, podíaselle ver aquel rostro marcado polo terror,
_¡A Morte! ¡Todos mortos!
Goio berrou estas palabras e foron as súas derradeiras. Despois disto, calou para sempre.
O medo fixera mella nos seus beizos...
Capítulo IX
Diario de Alexandre Mestre
Monforte de Lemos, 31 de decembro de 1899
Vovlo a casa. Aquí xa non queda nada máis que facer. Goio queda na casa con Ana e o doutor Sobrido. Meu sobriño segue con trastornos e alucionacións e aínda así, Ana ten a esperanza de que volva a dicir algo algún día.
Ofrecínme a convidala a casa, a ela o máis o seu fillo, pero di que está mellor onde está, xunto co doutor, di que ó aire libre, fóra de toda contaminación da cidade o neno poderase recuperar mellor. Dos outros nenos non soubemos nada. Polas palabras de Goio deducimos que estarán mortos nalgún lugar do bosque, pero ninguén atrévese a adentrarse de novo. Tampoco sabemos nada do culpable, o cal tamén é estraño, porque sempre hai algún culpable.
Capítulo X
Diario de Alexandre Mestre
Monforte de Lemos, 31 de decembro de 1899
O tren está a piques de chegar, o cal levarame ata Lugo. Cun pouco de sorte quizais chegue para o día dous e celebrar con Rosa as nosas perdidas ceas de Nadal. Ogallá seña así...
_¡Ah! Bos días, señora. Hai tempo que non a vexo ¿Como está?
_Ben, ben...
-Moitas gracias polo seu consello, é vostede unha boa muller. Por certo... ¿Cómo están os seus gatiños?
_¡Ai meus nenos...meus nenos...!
Por María Rodríguez Carballo, 1º BAC, 2007