LOUIS MARVY

helm polygraphicum rembrandt &co catalogue

2006

RYMBRANESQUES 400

no.217

OEUVRE GRAVEE

&

rymbranesques

Öffentlicher Vortrag: Künstlerische Praktiken und Kennerschaft.

Der Amateur im 18. Jahrhundert.

28-04-11

Donnerstag, 28. April 2011, 18 Uhr 30

Deutsches Forum für Kunstgeschichte

Charlotte Guichard, wissenschaftliche Mitarbeiterin am CNRS, Lille 3

Obwohl ihm oftmals nur die Rolle eines einfachen Sammlers oder bloßen Dilettanten zuerkannt wird, muss der Amateur im 18. Jahrhundert als eine zentrale Figur für die Herausbildung künstlerischer Kennerschaft gelten. Die Sprache des Geschmacks lässt auf kognitive Prozesse in der Welt des Amateurs schließen und weicht gerade darin von der späteren kantschen Ästhektik ab. In einer keineswegs „interesselosen“, als vielmehr leidenschaftlichen Zuwendung zu den Objekten, ihrer Materialität und ihrer Handhabung erweist sich die Kennerschaft des Amateurs als gleichsam gestisches Wissen, das sich im Tun und in Praktiken artikuliert. Der Vortrag befasst sich mit dem besonderen Status dieser Figur und fragt nach ihrer Rolle bei der Formalisierung des kunstgeschichtlichen Diskurses. Als Ausgangspunkt dienen die sog. Rymbranesques, von Laienkünstlern geschaffene Druckgraphiken, die nicht unwesentlich zur Wertschätzung Rembrandts und zu seiner Integration in den Kanon der Kunst beitrugen.

Vortrag in französischer Sprache

Authors: Ignaczak Pawel

Title: ENGRAVING ACTIVITY OF JEAN-PIERRE NORBLIN IN THE BACKGROUND OF THE 18TH-CENTURY REMBRANDTING GRAPHICS (Tworczosc rytownicza Jana Piotra Norblina na tle XVIII-wiecznej grafiki rembrandtyzujacej)

Source: Rocznik Historii Sztuki (Yearbook of Art History)

year: 2008, vol: 33, number: , pages: 177-218

Discipline: ARTS & ARCHITECTURE

Language: POLISH

Document type: ARTICLE

Publication order reference:

Pawel Ignaczak, Biblioteka Polska w Paryzu (Bibliotheque Polonaise de Paris), 6 Quai d'Orleans, 75004 Paris, France

jpnorblin@gmail.com

Abstract: The article analyses the prints of Jean-Pierre Norblin de la Gourdaine (1745-1830) in the context of the 18th-century graphic Rembrandtism. The previous studies paid attention only to their associations with the works of Rembrandt, ignoring the relations with the contemporary creativity of European engravers, mainly French and German ones. The engravings by Rembrandt were thoroughly analysed in the 18th-century France and the conclusions were published in numerous theoretical texts. Edme F. Gersaint published in 1751 the first catalogue devoted solely to Rembrandt's prints. Then Claude-Henri Watelet in his 'Rymbranesques' (1787) analysed the graphic technique and determined that Rembrandt used etching combined with a drypoint and burin. Despite these observations and professed fascination with the results achieved by the Dutch master, French graphic artists hardly ever used these combined techniques in their works - instead they stuck to etching. In addition, they imitated the compositions of Rembrandt's paintings and prints, and unusual compositions in his style were scant. In this approach there is evident an impact of interpretative graphics which dominated in France at that time and imitated the works of great masters. It was characterised by technical mastery while forsaking artistic experiments. The situation of German graphic art was different, though. There were fewer theoretical texts published than in France, and interpretative graphics was less dominant. The tradition of 'peintres-graveurs' was cherished since many artists used an etching needle eagerly. Many etchings were modelled of the works by Rembrandt but more individual compositions in his style were also quite numerous. German graphic art was characterized by frequent use of a drypoint, often combined with etching. The 'peintres-graveurs' experimented on various stages of plate preparation as well as during the printing process. In the background of the French School the graphic activity of Norblin, who all his youth spent in Paris where he obtained his artistic education, is exceptional. He was, as a matter of fact, an author of several engravings modelled on existing painting and graphic compositions, but a majority of his oeuvre consists of original works referring in a creative way to the tradition of Rembrandt. They reveal, among other things, deep metamorphoses of iconographic means which allowed him to conceal the affinity between his own works and Rembrandt's models (as, for example, an engraving 'Ecce Homo') or depict the historical scenes which had not been portrayed in visual arts yet ('Presentation of the Crown to Premislas'). His creative experiments were not limited to the iconography itself, but encompassed also the technical process of engraving. Norblin was willing to combine etching with a drypoint, and he also used the techniques giving the effects similar to aquatint. In important stage in his creative process was also printing and retouching of the prints. A significant role played by experiment and attempts at rivalry with Rembrandt were the features Norblin shared with German 'peintres-graveurs' whose works he saw in Paris and on his way back to Poland. Like them, he also created paintings and drawings in the style of Rembrandt. There is no doubt that German art was for Norblin an important source of inspiration.

Other author's publications:

Pawel Ignaczak

:::

Fortuna de la obra

No hay duda de que Rembrandt comercializaba personalmente sus estampas. A excepción de dos casos (Jesús ante Pilatos y Las tres cruces), en sus obras no aparece ningún sello de editor. Algunas planchas circularon por determinadas editoriales o quedaron en manos de comanditarios. Setenta y cuatro fueron adquiridas a raíz de la quiebra del artista, en 1656, por Clement de Jonghe, editor y comerciante al que había retratado. Es más que probable que De Jonghe hiciese tirajes hasta su muerte. En el siglo XVIII, se localizó nuevamente una parte de aquellas planchas en casa del coleccionista y marchante de Amsterdam Pieter de Haan (1723-1766), quien tenía además en su poder matrices de retratos; cuando murió, se destinaron al comercio más de setenta y cinco planchas acompañadas cada una de ellas de unas ochenta pruebas, impresas en el siglo XVIII. El principal comprador fue Pieter de Fouquet (1729-1800), que se las vendió a un coleccionista y grabador francés, Claude-Henri Watelet, gran admirador de Rembrandt, cuyo estilo llegó incluso a imitar. Watelet reunió ochenta y una planchas de cobre, las retocó en un intento de devolverles cierto lustre y estampó diversas pruebas. Publicó un libro con estos tirajes y los de sus propias obras, bajo el título Rymbranesques ou Essais de gravures. En el prólogo escribió, en 1783: "Tras haber mandado adquirir en Holanda unos grabados originales de Rymbrand [sic], en su mayor parte alterados, borrados o echados a perder por unos retoques burdos y desmañados, me he aventurado a acercar algunos de ellos a su estado primitivo, consultando las pruebas buenas que se han conservado." En el siglo XVIII, estas distintas manipulaciones no eran motivo de asombro.

En la subasta Watelet de 1786, las planchas de cobre fueron compradas por Pierre-François Basan (1723-1797), un empresario de París que publicó de 1789 a 1797 diversas ediciones de un libro conocido por el nombre genérico de "colección Basan". En el siglo XIX, su hijo Henri-Louis Basan modificó las planchas y, en 1807-1808, publicó también un compendio. En 1810, el editor Auguste Jean (muerto en 1820) las rehizo una vez más y apareció un nuevo álbum. Tras la muerte de su viuda, las piezas entraron en posesión de Auguste Bernard, grabador, que las retocó más aún. Su hijo realizó un último tiraje en 1906 con el coleccionista Alvin-Beaumont, propietario de las planchas, quien luego se las vendió al coleccionista americano Robert Lee Humber. El material fue depositado en el museo de Raleigh, en Carolina del Norte. En 1993, los herederos pusieron nuevamente a la venta setenta y ocho planchas de cobre en el establecimiento londinense Artemis. Fue así como algunos ejemplares pasaron a formar parte de las colecciones públicas. En la actualidad hay ochenta y una planchas localizadas. Dos de ellas, poco retocadas, se incorporaron al Cabinet des Estampes de la Bibliothèque nationale de France. Fueron aceradas en el siglo XIX al igual que todas las demás, con la finalidad de obtener, al protegerlas, tirajes importantes: constan de un residuo de metal en el reverso que subsiste después de desacerarlas. Esta obra mítica fue, por consiguiente, víctima de su éxito, y a aquellos tirajes mediocres –de los que tan sólo hemos citado los más notorios–, con frecuencia auténticos sacrilegios, a los grabados a la manera de Rembrandt, se sumaron además copias y falsificaciones. Únicamente pervivía el prestigio del nombre.

Las copias respondían a una demanda, como bien nos ilustra el Mercure de France de enero de 1775 en un anuncio referente a las del Ecce Homo ) y de El Descendimiento de la cruz que había efectuado Jacques Philippe Le Bas (1707-1783), grabador del Cabinet du Roi: "Dos muestras muy buscadas [...], rarísimas y por ende a un precio muy alto [...]. El objetivo que perseguía con esta tentativa era el de poder proporcionar a los aficionados la ventaja de tener a precios modestos unas piezas cuyo importe era excesivo. Los originales ascienden a ocho y nueve luises, y los precios de las copias es de tres libras por unidad." Casi todas las estampas de Rembrandt fueron copiadas, habitualmente entre tres y ocho veces. La mayoría de los grabadores no abrigaban intenciones fraudulentas y firmaban sus obras; puesto que suelen estar invertidas en relación con el original o son de diferente tamaño, se pueden distinguir fácilmente. Más tendenciosa era la actuación de los falsificadores que fabricaban pruebas únicas a partir de las originales, algunas de las cuales dieron el pego durante mucho tiempo. sucedió con una prueba de Jesús predicando o "La Petite Tombe" donde el pintor Peters había rascado la peonza en el siglo XVIII, y que pasó por ser un estado único hasta 1908. Lo mismo puede decirse de una prueba de La resurrección de Lázaro que, hasta 1986, fue identificada como un cuarto estado único a causa de su orla; una restauración permitió comprobar que aquella orla se había añadido hábilmente. Muchas pruebas fueron desvirtuadas de un modo parecido, retocadas a la aguada o a tinta. Conviene no obstante diferenciar las imitaciones, copias y falsificaciones de las reproducciones por sistemas fotomecánicos, en particular los heliograbados de Amand-Durand (1831-1905), publicados en 1883 y generalmente muy engañosos debido a su excelente calidad. Son reconocibles por un monograma rojizo impreso en el reverso y por el papel.

La leyenda que se había tejido en torno a la obra de Rembrandt no cesó de crecer, enriquecida por las investigaciones y los hallazgos de estados, las hipótesis de datación, las anécdotas, el valor venal de las piezas, las numerosas colecciones constituidas y las grandes ventas a que dieron lugar los múltiples catálogos razonados de la obra grabada y, más recientemente, las no menos múltiples exposiciones. La evolución del gusto al hilo de los siglos es a menudo sorprendente. Si estudiamos la tasación de algunas estampas que figura en un registro del Cabinet des Estampes de París en 1755, con vistas a un intercambio comercial, constataremos cuáles son las piezas que alcanzan los precios más elevados: "El ángel anunciando a los pastores el nacimiento de Jesús, cuatro libras. La resurrección de Lázaro (gran formato) con el gorro, seis libras. El Ecce Homo (gran formato) y El Descendimiento de la cruz (primera prueba), pareja del Ecce Homo, sesenta libras. La muerte de la Virgen, cuatro libras, Jesús presentado al pueblo, cuatro libras, “Cuatro temas de un libro español”, ocho libras, La sinagoga de los judíos, tres libras." Las valoraciones son muy inferiores en las escenas de género y los mendigos, de una libra como promedio. Sin embargo, los temas de género fueron los más copiados.

En 1819, entre los grabados más valiosos expuestos permanentemente en los vanos de las ventanas del Cabinet des Estampes, la única prueba de Rembrandt allí presentada acababa de adquirirse por mil francos junto a su pareja, El Descendimiento de la cruz. Se trataba del Ecce Homo vertical), según la reseña escrita "una de las composiciones más grandes y más hermosas de Rembrandt". Esta estampa se atribuye hoy casi íntegramente a Van Vliet, un alumno del maestro holandés, de tal suerte que en nuestros días se expondría el Ecce Homo horizontal.

Rembrandt y su obra fascinan, desconciertan y nos eluden... Incluso los títulos de las estampas participan del juego. Las hay que tienen varios nombres. Tal es el caso de La mujer de la flecha, titulada también Cleopatra y Marco Antonio o Venus armando a su hijo Cupido, y de La gran novia judía, bautizada alternativamente como Esther, o Minerva, o Una sibila, o incluso Saskia; y lo mismo pasa con Negra acostada, llamada más oportunamente Mujer durmiendo desnuda, con las nalgas al aire conforme a un título del siglo XVIII. En otra, las características de estado han llevado a identificarla como "La Petite Tombe", estado con la manga negra o estado con la manga blanca, cuando la diferencia no estriba en ese factor sino en las barbas de la punta seca y el entintado; y aun otra más, La estampa de los cien florines, ha sido designada a partir del precio que se le adjudicó en una venta...

Los ejemplos son incontables y constituyen un código que se perpetúa entre los aficionados. Ninguno de ellos se permite rectificar estos títulos consagrados. Los más avisados designan la estampa meramente por un número de catálogo –"la 212"–, con un aire entendido. Y en época más reciente, el conocimiento de la filigrana del papel basta incluso para evocar la calidad de una prueba: "La prueba del basilisco, de la cabeza de bufón, de la flor de lis de Estrasburgo." No importa. En esta creación prodigiosa que trasciende la realidad, rayana en lo sobrenatural, el tema ha dejado de ser prioritario...

Gisèle Lambert

:::

Claude-Henri Watelet

Claude-Henri Watelet (28 Augustus 1718 — 12 Januari 1786 was rijke Fransen fermier-général wie een amateurschilder was, goed-geëerbiedigdk etcher, een schrijver op de kunsten en een kenner van tuinen. Het geërftel voorrecht van Watelet van de landbouw van belastingen in Orléanais verlaten hem vrij om zijn avocations, kunst en literatuur en tuinen na te streven.^[1] Van hem Essai sur les jardins, 1774, stevig gebaseerd op Engelse langs uitgedrukte ideeën Thomas Whately,^[2] introduceerde de Engelse landschapstuin aan Frankrijk, als jardin Anglois. Gezellige Watelet, die geboren was en in Parijs stierf, was op het centrum van de Franse kunstwereld van zijn tijd.

Hij hield huis in Parijs in rue Charlot^[3] en aanwezig geweest de Maandag salons van Mevrouw Geoffrin^[4], waar hij La Live DE Jully zou gezien hebben, dat één van de tekeningen graveerde van Watelet en dat, als Watelet, een vroege patroon van was Greuze. Watelet werd ontvangen als erevennoot van Académie royale DE peinture et DE sculpture in 1754, tegelijk met Bergeret DE Grandcourt, een andere collector en kenner waarvan avocations door werden gesteund Ferme Générale.^[5]

In 1760 werd hij verkozen aan Académie française op de sterkte van zijn didactisch gedicht L'Art DE peindre.^[6] Het gedicht is samengesteld in vier chants beurtelings toegewijd aan Ontwerp, Kleur, Schilderachtige Uitvinding en Poetic Uitvinding. Het wordt gevolgd door voorschriften in proza op Aandelen, Ensemble, Saldo of Gewicht en Beweging van de cijfers, Schoonheid, Gunst,^[7] Harmonie van Licht en Kleuren, Gevolgen, en de Uitdrukking van de Hartstochten. De tweede helft van het werk werd verfraaid met zijn illustratieve gravures en de vignetten, voor waren een begaafde etcher: Denis Diderot zei dat als hij een exemplaar van het gedicht van Watelet had L'Art DE peindre hij zou de illustraties verwijderen en zou hen onder glas, ontwerpen en zou de rest in de brand werpen.^[8]

Een uitgebreide versie van de pogingen leverde de basis van het onvolledige woordenboek van Watelet van fijne art.

Ongeveer kwam dit keer Watelet in een lifelong zaak met pastellist Marguerite Le Comte, een jonge gehuwde vrouw terecht die hij de techniek van ets had onderwezen. Met haar en zijn oude privé-leraar abbé Copette van Sorbonne hij maakte een tweede Italiaanse reis, 1763-64. In Rome, twee pensionnaires van Franse Academie in Rome assembleerde een vleiende inzameling van gedichten door Luigi Subleyras,^[9] titled Venuta van Nella in deisignori Watelet e Copette van Rome Di madama le Comte e,^[10] welke hun bezoek in 1764 herdenkt; het wordt geïllustreerd met etsen, meestal door Etienne de la Vallée-Poussin, en Franz Edmund Weirotter en Hubert Robert,^[11] wiens eigen reeks van tien etsen De Soiree DE Rome van Les, tezelfdertijd geproduceerd werd gewijd aan Mevrouw Le Conte.^[12] Winckelmann nam hen om de antiquiteiten bij te bekijken Villa Albani

In Essai sur les Jardins,^[13] De ervaring van Watelet van Physiocrats informeerde zijn bucolic visie van Frankrijk dat op een eenvoudige agrarische economie zou kunnen kunnen terugkomen die op geïdealiseerdeo modellen van het familie bezeten landbouwbedrijf wordt gebaseerd. Hij verklaarde zijn toewijding aan de filosofie van Rousseau in de openingspagina's van zijn tuinverhandeling, die gedetailleerd verslag van het opmaken van a uitbracht ferme ornée, zoals de Engelse dichter William Shenstone gehade bereid bij Leasowes, begonnen in 1743.

Watelet was zijn poging met zijn eigen experimenten in het tuinieren op een eiland in voorafgegaan De Zegen van de rivier dat hij bezat, in Colombes (Hauts-DE-zegen); daar tussen 1754 en 1772 cre�ërde hij „het schilderachtige plaatsen in Franse tuinen uniek tegelijkertijd het,“ volgens William Howard Adams werd gecre�ërd.^[14] Zijn Moulin Joly („Mooie Molen“) bood een woonplaats, een landbouwbedrijf, stallen, een zuivelfabriek, apiary, een molen, gangen, ritten en uitzicht aan die met beeldhouwwerk, een bloemtuin en een physic tuin, met een medisch laboratorium en een ziekenhuis wordt gesierd,^[15] het verenigen van mooi met nuttig. De inspiratie voor de nieuwe gevoeligheid voor een atmosferische tuin die een plan van Moulin Joly toont om volkomen rechte ritten door het hout gehad te hebben,^[16] over het algemeen wordt gecrediteerd aan de visie van schilders in de generatie van Watteau, die in de nu-overwoekerde tuinen schilderde die in de vorige eeuw worden opgemaakt. De inspiratie van Watelin kan voor een deel door zijn vriend Boucher gekomen zijn. In 1740s Jean Baptiste Oudry gehade toegang tot de overwoekerde tuinen van de prins DE Guise in Arcueil en vaak gebrachte jongere kunstenaars om met hem in de veronachtzaamde gronden te schetsen; Boucher begeleidde herhaalde malen hem.^[17]

Niettemin zijn vriendschap met de schilder François Boucher, en zijn kunstlessen in Italië met Hubert Robert tijdens van hem youthful reis, werden de invloeden van Boucher en „Robert-les-Ruines“ direct overgebracht naar de nieuwe Franse tuinen in genre pittoresque. In 1780 de onrealistische neoklassieke architect Nicolas Le Camus DE Mézières specifiek aan Watelet L'architecture van le génie DE, ou L'analogie DE cet kunst avec nrs. sensaties (Het „Genie van Architectuur, of de Analogie van Die Kunst met Onze Sensaties“).

Verhandeling van Watelet leek in het zelfde jaar dat Marie Antoinette'stuinen om Petit Trianon begon worden geremodelleerd; door 1783 twee kanten van pavilion keek op kleine glades van gazon die door bereik en massa's van bomen wordt omringd, en haar petit hameau was geëindigdd, als een stadium dat voor a wordt geplaatst pastorale, wijzend op op het verre eind van een klein meer neen groter dan een dorpsvijver.

In het portret van Greuze (hierboven geïllustreerd), wordt Watelet getoond met in hand beugels en een bronsvermindering van Venus de Medici op van hem dienst plat, alsof tijdens het bepalen van het geheim van perfecte aandelen van het vrouwelijke lichaam. Watelet schreef artikelen voor Encyclopédie^[18] bij het schilderen en gravure, bijgedragen tot een volume van het leven van de opeenvolgende houders van de post van premier peintre du roi sindsdien Charles Le Brun (1752) en gewerkt aan ontworpen Dictionaire des beaux-arts; stijgende feebleness en de uitputting overwonnen zijn inspanningen, en het werk werd voltooid en werd gepubliceerd na zijn dood.

Om zijn rente in het stadium tevreden te stellen schreef hij een aantal hieronder vermelde komedies en korte pastorale drama's. Twee van hen schijnen uitgevoerd te zijn, aan een uitgezocht bedrijf bij Choisy.

Publicaties

In de arts.

• Encyclopédie, „Gravure“, volume. 7 (1757)
• Bijdragen tot Vies des premiers peintres du roi, depuis M. Le présent Brun jusqu'à (1752).
• L'Art DE peindre, poème, avec des réflexions sur les différentes peinture van partijenDE La (1760). (online tekst)
• Essai sur les jardins (1774). RRprinted (Gérard Monfort), 2004. (online tekst)
• Dictionnaire des beaux-arts (2 volumes, 1788-91). Werk van Watelet werd voltooid door Pierre-Charles Lévesque en anderen (Online tekst bij [1] en [2]. Het woordenboek was heruitgegeven in 5 volumes zoals Peinture, het beeldhouwwerk et de gravure van DE arts DE van Dictionnaire in 1792. De uitgave van het facsimile: L. F. Prault, Parijs /Minkoff, Genève, 1972.
• Ou Essais DE gravures van Rymbranesques (1783). Album van gravures langs Rembrandt en door Watelet. Van 1767 koper ets van Rembrandt werden de platen bewaard in de inzameling van Watelet. Dit album bevindt zich bij het hoofd van een traditie van moderne restrikes van Rembrandt etsen:^[19]

Voor het theater

• Lawijze van La Maison DE campagne à, ou de aard van La comédie d'après, comédie en deux actes, Engels proza, composée en 1777 (1784). Het „modieuze landhuis, of een komedie van het leven“ (online tekst)
• Ouvrages DE M. van DE quelques van Recueil. Peinture van Watelet, van DE l'Académie françoise et van DE celle DE (1784).
  • Silvie
  • Zénéïde, Engelse 1 acte, Engels proza, composée Engelse meer janvier 1743
    • Les Statuaires d'Athènes, comédie Engels 3 actes Engels proza, composée en 1766 **Les Veuves, ou La Matrône d'Éphèse, comédie Engelse 3 actes, en vers
  • Milon, intermède pastorale Engelse 1 acteen vers
    • Deucalion et Pyrrha, opéraà groot schouwspel, Engelse 4 actesen vers, composé en 1765, exécuté Auoverleg des écoles gratuites DE dessin, le 29 avril 1772, dans La salle du Wauxhall DE La foire st-Germain. (Online tekst)].
  • Délie, drame lyrique Engelse 1 acteen vers, composé en 1765
    • Phaon, drame lyrique Engelse 2 d'ariettes van actes Engelse vers mêlé, représenté devant en Choisy septembre 1778 van Leurs Majestés à.

Nota's

1. ^ William Howard Adams, De Fransen tuinieren 1500-1800 (New York: Braziller) 1979, pp 115ff.
2. ^ Whately Observaties bij het Moderne Tuinieren, geïllustreerda door beschrijvingen, verscheen in Londen, 1770).
3. ^ Daar d'Alembert langs werd verzorgd terug naar gezondheid Julie DE Lespinasse, De verslagen van Colin Vestingmuur (Colin B Vestingmuur, Patriotic Smaak: Het verzamelen van Moderne Kunst in pre-Revolutionair Parijs (Universitaire Pers Yale) 2002, p. 65).
4. ^ Vestingmuur 2002
5. ^ Vestingmuur 2002, p 65ff.
6. ^ Hij was op tijd een overeenkomstig lid van verscheidene academies buiten Frankrijk: de koninklijke Academie van Berlijn, Della Crusca van Accademia, de Academie van Cortona, Institut van Bologna.
7. ^ William Hogarth, die van hem had geschreven Analyse van Schoonheid in 1753, de vertaalde poging van Watelet op Gunst; het manuscript, dat nooit in het leven van Hogarth wordt gepubliceerd, is bij de Universiteit van Illinois. (John A. Dussinger, de „Vertaling van William Hogarth's van Watelet op „Gunst““ Het tijdschrift van Burlington 126 Nr. 980 (November 1984), blz. 688, 691-694.)
8. ^ „Si le poème m'appartenait, je couperais toutes les vignetten, je les mettrais sous des glaces, et je jetterais le reste Au feu.“
9. ^ Luigi Subleyras was de zoon van de recente Franse schilder Pierre Subleyras (1699-1749), hoofd van de Franse Academie in Rome.
10. ^ „Op de aankomst in Rome van Mevrouw Le Comte en signori Watelet en Copette " (J. Lewine, Bibliografie van de Kunst van de Achttiende Eeuw en Geïllustreerdee Boeken… p. 519); een facsimile met een inleiding door Philip Hofer werd uitgegeven door Het Museum van de Kunst van Fogg als Boek van het Beeld Fogg, 5 (1956).
11. ^ De „vroege Literatuur van de Kunst…“ nr. 51
12. ^ De tekeningen van Robert voor de reeks zijn bij Morgan Library, New York. „Les Soiree DE Rome“.
13. ^ Essai is vertaald door Samuel Danon, Poging op Tuinen: Een hoofdstuk in de Schilderachtige Fransen (Universiteit van de Pers van Pennsylvania) 2003; het heeft een inleidende poging door Joseph Disponzio.
14. ^ Adams 1979:116. De tuin was een terugtocht van de salons van Parijs voor veel van philosophes, en Watelet wijdde van hem Essai het beschrijven van het aan de geest van amitié, „vriendschap“ zelf. De plaats van de tuin is parc départemental Pierre Lagravère, vroeger geroepen l' Ile Marante "; het was het onderwerp van een semi-permanente tentoonstelling in Colombes, Moulin Joly, de V.N. jardin Au siècle des Lumières, 2004-07 ([])
15. ^ Watelet was een erelid van Société royale DE médecine.
16. ^ Adams 1979 fig., een plan van Watelet Moulin Joly à Colombes, ca 1780, bij Archieven Nationales.
17. ^ Jennifer Milam, de „fantasieën van het Landschap en landbouwbedrijfficties in Franse tekeningen en drukken tijdens ancien regime“ De Antiquiteiten van het tijdschrift (Oktober 1995)
18. ^ Frank A. Kafker en Serena Kafker, Encyclopedists als Individuen: Een biografisch Woordenboek van de Auteurs van 'Encyclopédie (De Universitaire Pers van Oxford) 1988 stelt voor dat Watelet waarschijnlijk bij betrokken werd Encyclopédie door zijn vriend d'Alembert eerder dan om het even welke banden aan Diderot; genoteerd door John R. Pannabecker, „Vertegenwoordigend Mechanische Kunsten „Encyclopédie“ in van Diderot“ Technologie en Cultuur 39.1 (Januari 1998, blz. 33-73) p 50 „nota 40
19. ^ Nationale Bibliothèque: Oorsprong van het koperplaten van Rembrandt.

Externe verbindingen

• Académie française website: Claude-Henri Watelet

Verdere lezing

• Wiebenson, Dora, De schilderachtige Tuin in Frankrijk (Universitaire Pers Princeton) 1978.

Welcome

Claude-Henri Watelet

• Wikipedia

Claude-Henri Watelet (28 August 1718 – 12 January 1786) was a rich French fermier-général who was an amateur painter, a well-respected etcher, a writer on the arts and a connoisseur of gardens. Watelet's inherited privilege of farming taxes in the Orléanais left him free to pursue his avocations, art and literature and gardens.^[1] His Essai sur les jardins, 1774, firmly founded on English ideas expressed by Thomas Whately,^[2] introduced the English landscape garden to France, as the jardin Anglois. The sociable Watelet, who was born and died in Paris, was at the center of the French art world of his time.

He kept house in Paris in the rue Charlot^[3] and attended the Monday salons of Mme Geoffrin^[4], where he would have seen La Live de Jully, who engraved one of Watelet's drawings and who, like Watelet, was an early patron of Greuze. Watelet was received as an honorary associate of the Académie royale de peinture et de sculpture in 1754, at the same time as Bergeret de Grandcourt, another collector and connoisseur whose avocations were supported by the Ferme Générale.^[5]

In 1760 he was elected to the Académie française on the strength of his didactic poem L'Art de peindre.^[6] The poem is composed in four chants devoted in turn to Design, Colour, Picturesque Invention and Poetic Invention. It is followed by precepts in prose on Proportions, Ensemble, Balance or Weight and Movement of the figures, Beauty, Grace,^[7] Harmony of Light and Colours, Effects, and the Expression of the Passions. The second half of the work was decorated with his illustrative engravings and vignettes, for was a talented etcher: Denis Diderot said that if he had a copy of Watelet's poem L'Art de peindre he would cut out the illustrations and frame them under glass, and throw the rest in the fire.^[8]

An expanded version of the essays furnished the basis of Watelet's unfinished dictionary of the fine arts.

About this time Watelet embarked on a lifelong affair with the pastellist Marguerite Le Comte, a young married woman whom he had been teaching the technique of etching. With her and his old tutor the abbé Copette of the Sorbonne he made a second Italian tour, 1763–64. In Rome, two pensionnaires of the French Academy in Rome assembled a complimentary collection of poems by Luigi Subleyras,^[9] titled Nella venuta in Roma di madama le Comte e dei signori Watelet e Copette,^[10] which commemorates their visit in 1764; it is illustrated with etchings, mostly by Etienne de la Vallée-Poussin, and Franz Edmund Weirotter and Hubert Robert,^[11] whose own suite of ten etchings Les Soirées de Rome, produced at the same time, was dedicated to Mme Le Conte.^[12] Winckelmann took them to view the antiquities at the Villa Albani

In the Essai sur les Jardins,^[13] Watelet's experience of the Physiocrats informed his bucolic vision of a France that might be able to return to a simple agrarian economy based upon idealized models of the family-owned farm. He declared his devotion to the philosophy of Rousseau in the opening pages of his garden treatise, which gave a detailed account of the laying out of a ferme ornée, such as the English poet William Shenstone had pioneered at The Leasowes, begun in 1743.

Watelet had preceded his essay with his own experiments in gardening on an island in the River Seine that he owned, at Colombes (Hauts-de-Seine); there between 1754 and 1772 he created a "picturesque setting unique in French gardens at the time it was created," according to William Howard Adams.^[14] His Moulin Joly ("Pretty Mill") offered a residence, a farm, stables, a dairy, an apiary, a mill, walks, rides and vistas ornamented with sculpture, a flower garden and a physic garden, with a medical laboratory and an infirmary,^[15] uniting the beautiful with the useful. The inspiration for the new sensibility for an atmospheric garden – which a plan of the Moulin Joly shows to have had perfectly straight rides through the woods,^[16] is generally credited to the vision of painters in the generation of Watteau, who painted in the now-overgrown gardens laid out in the previous century. Watelin's inspiration may have come in part through his friend Boucher. In the 1740s Jean Baptiste Oudry had access to the overgrown gardens of the prince de Guise at Arcueil and often brought younger artists to sketch with him in the neglected grounds; Boucher accompanied him on several occasions.^[17]

Though his friendship with the painter François Boucher, and his art lessons in Italy with Hubert Robert during his youthful tour, the influences of Boucher and "Robert-les-ruines" were directly transferred to the new French gardens in the genre pittoresque. In 1780 the visionary neoclassical architect Nicolas Le Camus de Mézières dedicated to Watelet Le génie de l'architecture, ou L'analogie de cet art avec nos sensations ("The Genius of Architecture, or the Analogy of That Art with Our Sensations").

Watelet's treatise appeared in the same year that Marie Antoinette's gardens round the Petit Trianon began to be remodelled; by 1783 two sides of the pavilion looked onto small glades of lawn encircled by sweeps and clumps of trees, and her petit hameau was finished, like a stage set for a pastorale, reflecting itself at the far end of a little lake no larger than a village pond.

In Greuze's portrait (illustrated above), Watelet is shown with calipers in hand and a bronze reduction of the Venus de' Medici on his bureau plat, as if in the process of determining the secret of perfect proportions of the female body. Watelet wrote articles for the Encyclopédie^[18] on painting and engraving, contributed to a volume of lives of the successive holders of the post of premier peintre du roi since Charles Le Brun (1752) and worked on a projected Dictionaire des beaux-arts; increasing feebleness and exhaustion overcame his efforts, and the work was completed and published after his death.

To indulge his interest in the stage he wrote a number of comedies and short pastoral dramas, listed below. Two of them appear to have been performed, one to a select company at Choisy.

Publications

In the arts

• Encyclopédie, "Gravure", vol. 7 (1757)
• Contributions to Vies des premiers peintres du roi, depuis M. Le Brun jusqu'à présent (1752).
• L'Art de peindre, poème, avec des réflexions sur les différentes parties de la peinture (1760). (on-line text)
• Essai sur les jardins (1774). RRprinted (Gérard Monfort), 2004. (on-line text)
• Dictionnaire des beaux-arts (2 volumes, 1788-91). Watelet's work was completed by Pierre-Charles Lévesque and others (On-line text at [1] and [2]. The dictionary was re-edited in 5 volumes as Dictionnaire de arts de peinture, sculpture et gravure in 1792. Facsimile edition: L. F. Prault, Paris /Minkoff, Genève, 1972.
• Rymbranesques ou Essais de gravures (1783). Album of engravings by Rembrandt and by Watelet. From 1767 Rembrandt's copper etching plates were preserved in Watelet's collection. This album stands at the head of a tradition of modern restrikes of the Rembrandt etchings:^[19]

For the theatre

• La Maison de campagne à la mode, ou La comédie d'après nature, comédie en deux actes, en prose, composée en 1777 (1784). "The fashionable country house, or a comedy from the life" (on-line text)
• Recueil de quelques ouvrages de M. Watelet, de l'Académie françoise et de celle de peinture (1784).
  • Silvie
  • Zénéïde, en 1 acte, en prose, composée en janvier 1743
    • Les Statuaires d'Athènes, comédie en 3 actes en prose, composée en 1766 **Les Veuves, ou la Matrône d'Éphèse, comédie en 3 actes, en vers
  • Milon, intermède pastoral en 1 acte en vers
    • Deucalion et Pyrrha, opéra à grand spectacle, en 4 actes en vers, composé en 1765, exécuté au concert des écoles gratuites de dessin, le 29 avril 1772, dans la salle du Wauxhall de la foire St-Germain. (On-line text)].
  • Délie, drame lyrique en 1 acte en vers, composé en 1765
    • Phaon, drame lyrique en 2 actes en vers mêlé d'ariettes, représenté devant Leurs Majestés à Choisy en septembre 1778.

"On the arrival in Rome of Mme Le Comte and the signori Watelet and Copette" (J. Lewine, Bibliography of Eighteenth Century Art and Illustrated Books... )

Fogg Art Museum

Morgan Library, New York.

• Académie française website: Claude-Henri Watelet