Bezoekers schrijven december 2018
Maandag 31 dec 2018
VERBROEDEREN
Niet alleen voor schutters
Een week voor het Europees Schutters Treffen (EST) 2018 in Leudal, was ik nog bezig om plannen te maken om een weekendje weg te gaan. Tenslotte had ik in de bijna 34 jaar dat ik lid was geweest van een schutterij alle grote evenementen meegemaakt, inclusief meerdere malen het Europese schuttersfeest. Zowat alle bijzondere gebeurtenissen en evenementen die het schutters- en gildewezen kent heb ik in mijn schutterscarrière ervaren en bezocht. En alles waarvan ik ooit droomde om als schutter mee te mogen maken, was me ook overkomen. Van bordjesdrager tot koning, van patroonsfeest tot OLS-overwinning en van rustige avondjes aan de tap tijdens het oefenschieten tot gigantische feestavonden in het buitenland op Europese schuttersfeesten.
Doordat de plannen om weg te gaan niet concreet werden gemaakt, was ik in het weekend van 17, 18 en 19 augustus toch in mijn eigen woonplaats Neer. Het EST zou vlak naast mijn deur plaatsvinden, de halteplaats van de bussen was letterlijk bij mij om de hoek. Ik kon bij aanvang van het feestweekend nog niet weten dat ik in een situatie terecht zou komen, die al mijn eerdere ervaringen zou gaan overtreffen.
Het is vrijdag, op de overgang van de middag naar de avond. Ik ben juist klaar met de werkzaamheden in de tuin en op het land, als ik even bij mijn broer naar binnenloop. Nu is het zo dat we behalve familie ook buren zijn, dus dat gebeurt wel vaker. Mijn broer en zijn kinderen zijn allemaal lid van het jachthoorncorps van de schutterij en zij zitten om die reden in de kerk. Daar vindt op dat moment de investituur plaats. Samen met mijn schoonzus, die geen lid is, loop ik naar het feestterrein, waar om half zeven de genodigden en bezoekers van de H. Mis onder de klanken van de marsmuziek zullen arriveren. Ik ga dus enkel met de bedoeling om even naar mijn broer, mijn neefje, die bordjesdrager is, en naar mijn nichtje te gaan kijken.
Eerlijk is eerlijk: Ik kan nog steeds genieten van de muziek die een klaroen- en jachthoorncorps maakt, maar ik betrap me erop dat ik een bepaalde weerstand ervaar als ik allemaal de onderscheidingen, decoraties, linten, medailles en zilveren schilden zie die sommige personen, v.i.p.’s en andere bobo’s op hun borst gespeld hebben. Nu ook nog eens aangevuld met tijdelijke eretekens, enkel voor dit weekend.“Hoe kan het dat juist in het schutterswezen, dat gestoeld is op de broederschapsgedachte en waar het uitgangspunt gelijkheid zou moeten zijn, er zó veel onderscheid gemaakt wordt?” vraag ik me af. De ene persoon vindt zichzelf nog belangrijker dan de andere, want IK heb een ‘hogere’ onderscheiding??? Is dat nu wat ze uitdragen? Ik denk even aan de Kapitein van Köpenick, een tot cultpersoon opgeklommen kruimeldief die, door zich een zelfgemaakt uniform aan te trekken met veel toeters en bellen, het in 1906 klaarspeelde om de inhoud van de gemeentekas van een stadsdeel van Berlijn te ontvreemden. De stoet die nu aan mijn ogen voorbijtrekt, geeft mij zo’n zelfde gevoel. “Doe net alsof je op basis van uiterlijke presentatie wat voorstelt en de mensen buigen voor je,” denk ik nog. De goede uitzonderingen niet te na gesproken.
Enfin, ik sta daar, in een met zand besmeurde werkbroek met bretels, gescheurde ruitjesblouse en strohoed op mijn ongeschoren kop, te kijken naar gouden galons, gekleurde veren, zilveren onderscheidingen en imposante insignes op dure uniformen. Het is dat ik de schoffel thuis tegen de gevel heb laten staan, maar een groter contrast is niet denkbaar.
Na nog even naar de opening gekeken te hebben, besluit ik om een paar bonnenkaarten te kopen en me in de grote feesttent onder de schutters- en gildebroeders te begeven. Weg van de genodigden en gedecoreerden en op zoek naar de mensen die er écht toe doen. M.i. te vinden onder het ‘gewone’ volk. En aangezien er meer dan genoeg personen in opzienbarende outfits rondlopen, ben ik ervan overtuigd dat ik in die menigte niet zal opvallen in mijn werktenue. ’s Avonds rond elf uur loop ik, niet meer helemaal in een rechte lijn, terug naar huis. In mijn hoofd passeren de indrukken van de hele avond nogmaals de revue. Enerzijds was er de formele en stijve presentatie geweest van een (te?) selecte, vaak zelfbenoemde, groep personen, die met dure speeches en veel vlagvertoon claimde de broederschapsgedachte uit te dragen. Anderzijds waren er de schutters geweest die enkel op basis van dat ik toevallig naast hun had gestaan, mij een glas bier hadden aangeboden. Moet ik nu waarde hechten aan de gepolijste woorden, of aan de kracht van dat kleine gebaar met een niet te beschrijven diepere impact?
Terwijl ik met die gedachten op straat loop, hoor ik achter mij het onmiskenbare geluid van een aantal gildetrommels, af en toe aangevuld met bazuingeschal. Blijkbaar besluit een gilde om gezamenlijk en naar even later blijkt ook min of meer in de pas en in een soort van formatie, het stukje van de feesttent naar de opstapplaats voor de bus af te leggen. Het trommelen wordt telkens afgewisseld met steeds dezelfde muzikale regel gespeeld door de klaroenen. Heerlijk om die natuurtonen in bes weer eens te horen. Tenminste, voor zover het lukt om ze nog zuiver te spelen…
Het gaat dus niet meer helemaal perfect, eigenlijk verre van dat, maar de muzikanten zelf malen daar duidelijk niet om. Met een grote glimlach op mijn gezicht bekijk ik vanaf mijn oprit de voorbijtrekkende groep. Ze stralen plezier, vrolijkheid maar vooral ook verbondenheid uit. Een perfecte afsluiting van de avond, precies wat ik nodig heb om af te schakelen om even later in een diepe slaap te kunnen vallen.
Zaterdagmorgen. Enigszins duf en weeïg sta ik op, drink een kop koffie en loop naar buiten om mijn longen vol frisse lucht te kunnen zuigen. De wegberm is ‘versierd’ met halfvolle en lege bierbekers, zwarte plastic frietbakjes, servetten met klodders mayonaise en andere rommel die feestvierders onderweg soms verliezen. Dat is geen gezicht! Vandaag zullen nóg meer bezoekers en deelnemers per bus arriveren om deel te nemen aan het vogelschieten om de titel Koning van Europa en dit zal hun eerste indruk van het EST moeten worden? Ik pak mijn kruiwagen, een paar werkhandschoenen en begin met het rapen van dit zwerfvuil.
Ik ben net klaar, als de eerste bussen met gasten arriveren. En zoals dat gaat, ik blijf weer staan op mijn oprit en vergaap me aan het passerende publiek met een enorme diversiteit aan uniformen en kleding. Deelnemers uit heel Europa komen voorbij, gewoon bij mij voor de deur! Sommigen wandelen, anderen stellen zich meteen op en trekken in vol ornaat naar de feestweide.
Terwijl mijn hoofd en lijf alweer een stukje frisser beginnen te voelen, hoor ik weer de trommels en de ondertussen bekende reprises geblazen door de bazuinen. Ik kijk naar links en ja hoor, hetzelfde gilde dat vannacht is langs gekomen, komt nu de hoek om. De opvallende rode, fluwelen slipjassen van de muzikanten en de steken met pluim van de gildebroeders en- zusters zijn onmiskenbaar. Het vaandel vertelt me dat het hier om het Sint Willebrordusgilde uit Heeswijk gaat. In het voor een gilde kenmerkende tempo komen ze voorbij gestapt.
En weer die opgewektheid! Ze hebben er duidelijk zin in. Ik sta mezelf even af te vragen of er misschien iets anders meespeelt, iets van een verborgen vorm van verbondenheid. En dat daarmee onbewust een groot stempel gedrukt wordt op hun algemene, positieve uitstraling en motivatie die onmiskenbaar aanwezig zijn. Dan valt me opeens ook op dat de hele presentatie een stuk beter is dan ruim tien uur geleden!
“Dat klinkt stukken beter dan vannacht!” Ik kan het niet nalaten om het even te roepen. Mijn opmerking wordt met gelach en in alle vrolijkheid ontvangen.
“O, maar vanavond komen we ook weer terug hoor!” krijg ik als reactie te horen.
“Dan doe ik mee!” roep ik meteen terug.
“Prima! Om elf uur vertrekken we, dus dan ongeveer komen we langs!”
Lachend loop ik naar binnen. Mijn opmerkingen waren niet al te serieus bedoeld, maar voor ik bij de achterdeur ben, heb ik al besloten om mijn es-cornet te gaan zoeken. Meer dan 15 jaar niet gespeeld, de ventielen moeten gesmeerd worden, maar hee… ik weet er nog geluid uit te krijgen.
Als ik ’s middags naar het vogelschieten ga kijken en ik me onder de duizenden bezoekers meng, krijg ik het idee om er een ludieke invulling aan te geven. Wat als ik me nu ook eens als een soort van Kapitein van Köppenick zal gedragen? En wat als ik mezelf eens de grootste, nietszeggende ‘onderscheiding’ om zal hangen? Ik heb nog ergens een grote, ronde medaille liggen, met rood-wit-blauw lint. In een ver verleden aangeschaft in een carnavalswinkel in Venlo. Alleen beschik ik niet meer over een uniform. Dan maar in ‘jacquet’. Ooit heb ik van Sieben-Ben, de ongekroonde generaal van de schutterij waar ik ooit lid van was, zijn trouwpak cadeau gekregen. Het stamt nog uit het interbellum van de vorige eeuw en is met carnaval vaak door mij gedragen om naar de boerenbruiloft te gaan.
Tegen het einde van de middag vertel ik mijn voornemen tegen mijn partner Mirjonne. Zij heeft tot dan moeten werken en heeft nog niets meegekregen van het hele feest. Bovendien is zij helemaal onbekend met het schutters- en gildewezen. Ze is zelfs nog nooit op een schuttersfeest geweest, ondanks het feit dat ze opgegroeid is in een Limburgse omgeving waar toch een schutterij actief is.
“Ik vind het prima,” zegt ze. “Maar ik ben wel erg benieuwd hoe het eraan toegaat. Het wordt tijd dat we naar de tent gaan!”
En zo komt het dat we ons op zaterdagavond vermaken tussen het volk uit de rest van Europa. We waren niet op vakantie geweest en dat blijkt ook nergens voor nodig te zijn geweest. Waarom door Europa reizen als heel Europa naar je eigen dorp komt?
En… mijn plan werkt! Ongelofelijk hoe een klassiek pak in combinatie met één “onderscheiding” leidt tot contact. Het feit dat ik iets groots om mijn nek heb hangen, maakt dat ik één van hun ben? De carnavalsmedaille blijkt in elk geval telkens de reden dat mensen een gesprek aanknopen. Zelfs medebewoners uit het dorp vragen zich af bij welke vereniging ik hoor. “Doe alsof je wat voorstelt, en velen prikken er niet doorheen,” denk ik weer. Het Köpenick-effect zeg maar. Hoe dan ook, de gesprekken met wildvreemden zijn er niet minder om. Sterker nog, we beleven een fantastische avond.
Ergens rond elf uur zie ik dat de leden van Sint Willebrordus zich aan het opmaken zijn om gezamenlijk terug te gaan naar de halteplaats van de bussen. Nu is er haast geboden, want ik heb mijn es-cornetje nog thuis liggen. De eerste meters lopen we gearmd als een adellijk stel achter het gilde aan. Daarna laat ik mijn partner alleen, hol iedereen voorbij, haal mijn instrument en loop ze weer tegemoet. Ondertussen meespelend met de bazuinen, dat heet, voor wat het waard is. Mijn getoeter haalt het niet overal en veel noten worden bij lange na niet correct gespeeld. Mirjonne is ondertussen door een van de aanwezigen van het gilde onder zijn hoede genomen. Achteraf blijkt het de hoofdman van de Gildekring Maasland te zijn. De Brabanders weten in elk geval hoe ze een vrouw alleen op straat dienen te begeleiden!
Als de muzikanten merken dat ik mee aan het spelen ben, maken zij als vanzelf plaats en voor ik het weet loop ik tussen hen in. Alsof ik één van hun ben. Het zal nog een dag duren voor ik me realiseer dat dit ook zo was! De laatste meters worden in elk geval met veel klaroengeschal afgelegd.
“Die zou morgen zo mee kunnen lopen,” laat Mirjonne zich ontvallen tegen de hoofdman.
“O, dan gaat we dat regelen!” En terwijl iedereen bezig is in de bus te stappen, krijg ik even later te horen dat ik de volgende morgen om half elf klaar dien te staan.
Zondagmorgen. Hetzelfde ritueel als een dag eerder: Koffie, even naar buiten en rommel rapen. Dat er ondertussen meer deelnemers zijn aangekomen, is af te lezen aan de hoeveelheid plastic bekers die overal liggen. Beduidend meer! Het voortdurend moeten bukken zorgt in ieder geval dat ik me na deze work-out behoorlijk wakker en fit voel. Terug naar binnen, douchen en ontbijten.
Ondertussen heeft zich voor het huis een grote stroom gevormd van deelnemers die hun weg zoeken naar de feestweide. En telkens als ik gildetrommels hoor, ren ik naar het raam.
“Zijn ze er nu al, het is toch nog geen half elf?” Maar telkens zijn het andere verenigingen die voorbijkomen.
Stipt om half elf staan we buiten. Het zou de eerste vereniging zijn die op een dergelijk evenement precies op tijd aankomt. Meestal vraagt het in- en uit laten stappen meer tijd dan gepland. Met een vertraging van vijftien minuten komt het Sint Willebrordusgilde uit Heeswijk mijn kant op. Lachend staan we ze op te wachten.
Maar wat dan gebeurt, overtreft mijn verwachtingen! Als de tamboers ons gepasseerd zijn, maken zij, al pas markerend op de plaats, een halve draai en houden halt. Ondertussen gewoon doorspelend. De rest van de vereniging volgt en al vlug staat het gilde in frontformatie voor ons! De hele weg wordt geblokkeerd. Leden en aanhang van andere schutterijen, het is ondertussen behoorlijk druk geworden op de weg, stoppen en slaan het hele schouwspel gade. De buurman die ook staat te kijken zie je denken “Wat gebeurt hier in hemelsnaam?”
Zomaar uit het niets krijgen we een serenade! Het doet me even denken aan de laatste zondag van april 1989, toen ik als koning afgehaald werd door de schutterij bij het huis van mijn grootouders voor het jaarlijkse vogelschieten. Alleen dit is volledig onverwacht. En… ik ken niemand van deze vereniging!
Aangezien alles wat op dat moment gebeurt buiten mijn invloed ligt, rest niets anders dan overgave aan het moment om er met volle teugen van te genieten. Nadat de klanken van de muziek vervlogen zijn in de augustuslucht, komt de hoofdman, Jan Schakenraad, te herkennen aan zijn staf, naar ons toe. Hij houdt een korte toespraak en wat hij allemaal zegt kan ik niet herhalen. Het gaat bijna volledig langs me heen, iets wat me normaal gesproken niet gebeurt. Maar ik ben totaal overdonderd over de wijze waarop deze mensen ons alle achting en eer staan te bewijzen. En waarom? Ik begrijp er niets van. Waarom?
Dan volgen woorden van herkenning: “Mag ik u verzoeken om uw plaats in te nemen naast onze koning?”
Zelf jaren commandant der schutterij geweest zijnde weet ik hoe genodigden gevraagd worden om hun plek in te nemen achter (!) de gelederen. Hoewel ik bekend ben met het gebruik bij andere schutterijen die daar anders mee omgaan, is het binnen de vereniging waar ik lid van was in elk geval uitgesloten dat buitenstaanders op de plek van de koning zullen lopen. Die plek geldt als de hoogste ereplaats binnen de vereniging. En nu… totaal overbluft en met stomheid geslagen, wordt ons deze plek toegewezen. De onbekende gasten die als koningspaar worden behandeld...
Later krijg ik te horen dat dit voortkomt uit Brabantse gastvrijheid. Voor mij is het op dat moment echter niet te bevatten. We nemen onze plek in en worden met vliegend vaandel, slaande trom en klaroengeschal naar de feestweide gebracht. We zijn de koning te rijk. Het omsloten zijn door een gilde in vol ornaat voelt alsof we over een persoonlijk garderegiment beschikken.
Nadat we op het terrein zijn, begint voor ons het wachten op de optocht. Ik had niet gedacht nog ooit een dergelijke parade te gaan lopen en al helemaal niet in eigen dorp. Terwijl ik op het gras zit, te midden van de leden van het muziekkorps, word ik door de hoofdman Jan voorgesteld aan de archivaris, Nico van de Ven. Ook jurylid binnen de Limburgse schutterswereld. Hij vraagt me of het mogelijk is of ik hem alle publicaties van het E.S.T. wil toesturen, voor in het archief. Natuurlijk wil ik dat, geen enkel probleem.
En nadat we onze adresgegevens hebben uitgewisseld, komt hij even later terug. Mét de herinneringsmedaille van het E.S.T. uit 2006 in Bernheze, toen zij mede getekend hadden voor de organisatie. Als kleine blijk van waardering, en omdat ik vandaag met het gilde mee zal gaan, krijg ik deze overhandigd. Hoewel ik zelf nog heb deelgenomen aan dit treffen, was het er indertijd niet van gekomen om deze medaille te verwerven. Maar blijkbaar moet het zo zijn dat deze alsnog in mijn bezit komt.
Even sta ik beduusd naar het kleinood te kijken, want met medailles, onderscheidingen en andere versierselen heb ik ondertussen niet meer zo veel op. Dat mag ondertussen duidelijk zijn. Maar hier ben ik stiekem toch heel blij mee, deze ontbreekt namelijk aan mijn verzameling. Plus dat de wijze waarop deze alsnog op mijn pad komt, wel heel erg bijzonder is.
Mijn partner ziet me ermee staan en plaatst met een paar woorden het hele gebeuren gelijk in de juiste context.
“Sommige medailles worden uitgereikt om onderscheid tussen mensen te maken. Daar heb jij niets meer mee. Maar zo’n medaille is dit niet. Deze kan in principe iedereen krijgen. Daarmee draag je juist uit dat iedereen gelijk is.”
En met een grote glimlach op mijn gezicht wordt dit herinneringsteken, mét rood-wit-blauw lintje, op mijn jas gespeld. Echter en beter dan dit kan het niet worden.
Rond half drie mogen we dan onder nummer 338 aan de optocht beginnen. Ik krijg van een gildebroeder, ook een Jan, zijn steek met pluim te leen, waardoor het voor de buitenwereld duidelijk zal zijn dat ik bij deze groep hoor. Hun standaardruiter op een enorm paard (“Onze pony”) gaat voorop, aansluitend komt het muziekkorps, de vendeliers, de koning en prins en dan mogen wij. Gevolgd door de gildebroeders en -zusters.
Ik heb nog nóóit met zo’n bijzonder gevoel een optocht gelopen. Als we het terrein verlaten, de eerste straat indraaien en mensen uit het publiek, al dan niet met verbaasde blikken en in lichte verwarring, mij herkennen, is er dat kleine kippenvelmoment. Toen ik meer dan 30 jaar geleden, in april 1988, voor het eerst met het koningszilver omhangen binnen de gelederen van de schutterij terugmarcheerde vanaf het oude schietterrein naar het dorp, had ik een enigszins vergelijkbaar gevoel. Wetende dat ik zilveren platen droeg die familieleden ook ooit gedragen hadden, dat was toen voor mij de bindende factor die raakte.
Maar vandaag is het gevoel dieper, intenser. Er hangt geen kostbaar en tastbaar zilver over mijn schouders. Nu is er duidelijk meer, iets wat niet te betalen of aan te raken is. Nu is er die verbondenheid, uiting gegeven in een onvoorwaardelijke acceptatie door mensen van hun medemens. Nu zijn er leden van een groep die weinig tot geen waarde hechten aan uiterlijk vertoon met onderscheidingen. Die écht durven uit de dragen dat ze zich verbonden durven te voelen met een ander, zelfs als die ander een onbekende is. En daar op hun eigen, bijzondere wijze vorm aan geven, namelijk door de ander als een gelijke te behandelen, als één van hun. Dát is de ware broederschapsgedachte!
Het is een paar dagen later, op 23 augustus, als één van de leden, Anita de Visser, via een reactie bij een bericht op social media het treffend weet te verwoorden en daarmee antwoord geeft op de vraag die ik me zondagmorgen stelde toen we thuis werden afgehaald:
“Inderdaad. Wat een samenhorigheid! Wie er bij wíl horen, hóórt erbij. Dit zullen we proberen met zijn állen uit te blíjven dragen. Want wat is er nu mooier om van IEDERÉÉN zoveel mooie complimenten te krijgen over ÓNS cluppie. Over hoe we óók als eenheid compleet mét muziek aankomen én weer vertrekken. IK BEN TROTS bij het St Willebrordusgilde te mogen horen!!!!!!!!!!”
Het is ’s avonds rond half acht, als er nog één keer gezamenlijk vertrokken wordt. De afmars naar de bus. Genietend, lachend en zwaaiend naar vrienden, bekenden en andere aanwezigen trekt het gilde nog één keer over de feestweide. Er volgt echter nog één verrassing.
Als we ter hoogte van onze woning zijn, draait het muziekkorps, op aanwijzing van de hoofdman, naar de oprit richting de garage. Via de trap aan het einde van de oprit gaat het hele gilde naar het hoger gelegen gazon om zich vervolgens op de lichte helling op te stellen.
De hoofdman heeft zich ergens laten ontvallen dat ze nog een groepsfoto willen maken, maar ik had in mijn stoutste dromen niet durven denken dat dit in mijn voortuin zou plaatsvinden. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, alsof ze hier al járen komen, alsof ze hier kind aan huis zijn. Fantastisch! En even is er een moment dat tranen achter mijn ogen branden. Dít raakt!
Als daarna, als vanzelfsprekend, wij ook nog eens geacht worden om midden in het gezelschap plaats te nemen voor de foto, wordt het me duidelijk:
Op het Europees Schutters Treffen zijn geen wedstrijden tussen de verenigingen, maar als er een prijs te winnen zou zijn geweest voor de wijze waarop een vereniging de broederschapsgedachte uitdraagt, dan zou de eerste prijs, met lof der jury, gewonnen zijn door het Sint Willebrordusgilde uit Heeswijk.
Twan Stemkens, dinsdag 28 augustus 2018
Zondag 30 dec 2018
Foto-expositie Heemkunde OOS NAER
van Sieje Sjeng toet Pietjes Sjang"
Een tijdreis van het verleden tot het heden.
Heemkundevereniging OOS NAER organiseert op zondag 30 december a.s.
een foto-expositie over de Engelmanstraat en haar bewoners met als titel:
"van Sieje Sjeng toet Pietjes Sjang"
De expositie is geopend van 11.00 tot 17.00 uur en vindt plaats in gemeenschapshuis "De Haammaeker", Hoogstraat 2 in Neer. De entree bedraagt € 2.00 per persoon.
De Engelmanstraat heeft niet alleen een toch wel aparte naam, maar was en is DE doorgaande weg door het dorp. Een straat met veel bedrijvigheid en nijverheid. Grote en kleine bedrijven, families en personen hebben er geschiedenis geschreven van Neer. Grote bedrijven zoals Bouwbedrijf Gebr. Geelen en brouwerij de Lindeboom zijn er al zeer vele jaren gevestigd. Maar ook veel kleine zelfstandigen en winkeliers zoals bakkers, smeden, kruideniers en drogist bepaalden mede het straatbeeld. Grote families waren in de Engelmanstraat geen uitzondering en in de loop der tijd hebben ook meerder burgemeesters er hun woonhuis gehad.
Bij het zien van de meer dan 250 foto’s op de expositie zullen veel verhalen over het verleden naar boven komen. Kijkers die zich nog herinneren dat machinefabriek Op 't Root aan de Napoleonsweg, begonnen is in de Engelmanstraat als de smederij van Willem Op ’t Root. Mogelijke herinneringen aan Tuuëts Trui, Kloet Mina, Klase Lei, enz. enz. Maar ook markante personen uit een meer recente tijd, zoals Joep van Sjoe Koeab, Kerneel oete Kwir, Drees van Sloes Pieër, Toon van Gieërla, veldwachter Graad Mingers enz.
Al met al: meer dan voldoende reden om de expositie op 30 december in uw agenda te zetten!
Vrijdag 28 dec 2018
25e editie P&M Liedjesfestival 12 januari in Kessel
Zaterdag 12 januari vindt de 25e editie van het P&M Liedjesfestival – het eerste en grootste vastenaovesevenement in de regio – plaats in Kessel. De 12 winnaars van de lokale liedjeswedstrijden in Neer en alle dorpen van Peel en Maas strijden daar dan om het Linjebuimke voor het beste liedje en de PJP Bokaal voor de beste presentatie. Na afloop van de prijsuitreikingen zorgen Hoondervel uit Haelen, DJ Basje Basman en DJ Willie ervoor dat het feest tot in de kleiner uurtjes doorgaat in het P&M Paviljoen dat door Neptunus geplaatst wordt in de tuin van Kasteel De Keverberg. De kaartverkoop is inmiddels gestart en er is in ieder deelnemend dorp een verkoopunt. Op www.pmliedjesfestival.nl zijn alle locaties te vinden.
De editie van 2019 is de 25e editie. In 1994 werd in Kessel de eerste editie georganiseerd en inmiddel is P&M Liedjesfestival is het grootste vastenaovesevenement van Peel en Maas (in dit geval inclusief Neer). Bovendien is het P&M Liedjesfestival de levensader van de carnavalsmuziek in deze regio.
Foto via P & M Liedjesfestival
Want dankzij het P&M Liedjesfestival is er voor iedere tekstschrijver, componist, zanger, zangeres of zangroep een groot podium dat haalbaar is. Dat maakt het de moeite waard om jaar in, jaar uit veel vrije tijd en eigen geld te steken in het maken van liedjes. Hierdoor zijn er nog liedjesavonden in de meeste dorpen waardoor inwoners van Peel en Maas hun creativiteit kunnen etaleren. Én waardoor artiesten als De Breurkes, Alaaf Airlines, Pim van Wylick en Bram & Manon de kans kregen om zich te ontwikkelen tot artiesten die het LVK-podium mochten betreden.
Donderdag 27 dec 2018
Foto-expositie Heemkunde OOS NAER
van Sieje Sjeng toet Pietjes Sjang"
Een tijdreis van het verleden tot het heden.
Heemkundevereniging OOS NAER organiseert op zondag 30 december a.s.
een foto-expositie over de Engelmanstraat en haar bewoners met als titel:
"van Sieje Sjeng toet Pietjes Sjang"
De expositie is geopend van 11.00 tot 17.00 uur en vindt plaats in gemeenschapshuis "De Haammaeker", Hoogstraat 2 in Neer. De entree bedraagt € 2.00 per persoon.
De Engelmanstraat heeft niet alleen een toch wel aparte naam, maar was en is DE doorgaande weg door het dorp. Een straat met veel bedrijvigheid en nijverheid. Grote en kleine bedrijven, families en personen hebben er geschiedenis geschreven van Neer. Grote bedrijven zoals Bouwbedrijf Gebr. Geelen en brouwerij de Lindeboom zijn er al zeer vele jaren gevestigd. Maar ook veel kleine zelfstandigen en winkeliers zoals bakkers, smeden, kruideniers en drogist bepaalden mede het straatbeeld. Grote families waren in de Engelmanstraat geen uitzondering en in de loop der tijd hebben ook meerder burgemeesters er hun woonhuis gehad.
Bij het zien van de meer dan 250 foto’s op de expositie zullen veel verhalen over het verleden naar boven komen. Kijkers die zich nog herinneren dat machinefabriek Op 't Root aan de Napoleonsweg, begonnen is in de Engelmanstraat als de smederij van Willem Op ’t Root. Mogelijke herinneringen aan Tuuëts Trui, Kloet Mina, Klase Lei, enz. enz. Maar ook markante personen uit een meer recente tijd, zoals Joep van Sjoe Koeab, Kerneel oete Kwir, Drees van Sloes Pieër, Toon van Gieërla, veldwachter Graad Mingers enz.
Al met al: meer dan voldoende reden om de expositie op 30 december in uw agenda te zetten!
Woensdag 26 dec 2018 (2de kerstdag)
Komen jullie mee genieten op onze
* l a a t s t e w e r k d a g * van dit jaar?
We koken de koelingen leeg en we hebben nog heerlijke wijnen in de kast
liggen!
We gaan het bere-gezellig maken samen, lekker informeel en voor een all-inn prijs
van € 59,95
We hebben * v a k a n t i e * van 28 december t/m 6 januari. (6 Januari hebben we een
besloten feest)
7 januari staan we weer voor jullie klaar!
T 0475-214889 | info@defriedessemolen.nl | www.defriedessemolen.nl
Dinsdag 25 dec 2018 (1ste kerstdag)
Zondag 23 dec 2018
Op donderdag 20 december
vond de Lichtjestocht in Neer plaats.
Men kon zich inschrijven op de speelplaats van brede school de Hoepel. De tocht voerden de deelnemers langs 9 halteplaatsen in Neer waar allerlei activiteiten plaatsvonden:
Klik op de foto hierboven,voor meer foto's via Tjeu Scheepers.
Kerstverhaal voorlezen; flikkersterren aansteken; kaarsje aansteken bij kapelletje, wensjes ophangen; levende kerststal bekijken; tentoonstelling van gemaakte kerststalletjes bekijken, kerststal in kerk bekijken; schapenstal bezoeken, naam mystery guest (kerstman) raden. Op iedere locatie was een letter verborgen.Met deze letters kon een woord gemaakt worden. Heel veel mensen en verenigingen werkten mee. Op iedere locatie was live muziek door Neerse muzikanten. Heel veel dank aan iedereen die meegeholpen heeft. Meer als 630 personen liepen mee. Na afloop was er een gezellig samenzijn op de speelplaats.
Zaterdag 22 dec 2018
VANDAAG luiden we de KERSTVAKANTIE in met een absolute FEESTKNALLER!Op deze avond komen de PartyfrieX naar Sjaen!De PartyfrieX zetten vele café's en feesttenten volledig op zijn kop met nummers zoals Elke Keer Hetzelfde, Deze Kroeg (Ya Ya Yippie), Meter Bier, 90's Medley, Turbonaise, Leef Voor ’T Weekend.
Voor hun single "Ik Moet Zuipen" zijn ze een samenwerking aangegaan met Schorre Chef.
Vrijdag 21 dec 2018
Donderdag 20 dec 2018
Woensdag 19 dec 2018
Dinsdag 18 dec 2018
Komende Zaterdag 22 December alweer de laatste live band van 2018! En wat voor eentje , 6 knappe Naerse boys en een Susters maedje gaan het cafe op de kop zetten met hun geweldige muziek. (70ths till now) Naerse top band FRESH !!! Heb je ze met de kermis gemist Biej Mieke? Zorg dat je er nu bij bent en support onze Naerse muzikanten. Inkom = gratis
Maandag 17 dec 2018
Kerst staat weer voor de deur. Eerste kerstdag zijn we geopend vanaf 17.00 uur. Dus hoef je niet met je familie te eten of heb je zin om naar de kroeg te gaan na het kerstdiner: kom dan eerste kerstdag naar Otje!
Zondag 16 dec 2018
VANDAAG IS HET !
Zaterdag 15 dec 2018
Druk weekendje voor de boeg bij Sjaen!
In de bar CHILDSPLAY.
Aanvang 21.30u.
Toegang vanaf 16 jaar..
Zaterdag in het café voor de oudere jongeren onder ons LIVE MUSIC met de 70's rock band JD WALKER. Aanvang 21.30u.
Gratis Entree.
Zondag De Naerse dart kampioenschappen... Wie mag zich voor een jaar lang DE DART KONING VAN NAER noemen. Komt dat zien komt dat zien. Aanvang toernooi 16.00u.. Cafe geopend vanaf 13.00u.
Maandag gaan we in de bar met de mannen van t Graotekoeër en nog heel veel andere artiesten live luisteren naar L1 wie er doorgaan naar de halve finale van het LVK. Ook zal er deze avond een open podium zijn. Zorg dus dat je erbij bent, want dit is elk jaar weer een super gezellige avond voor jong en oud. De bar is deze maandag geopend vanaf 18.00u.
De uitzending van L1 begint om 19.00u..
Donderdag 13 dec 2018
Woensdag 12 dec 2018
Klik op de flyers voor onze vuurwerk webshop!
Dinsdag 11 dec 2018
Maandag 10 dec 2018
Klik hierboven , voor meer nieuws van "Oos N aer"!
Zondag 09 dec 2018
Zaterdag 08 dec 2018
Woensdag 05 dec 2018
Dinsdag 04 dec 2018
Zondag 02 dec 2018
Täönke in de finale!!
Vriedig 11 januari 2019 steit de väörzitter vanne vastelaovesvereiniging Ton Klaessen väör ’t ieërst in zieën carrière inne finale van de Groot Limburgse Buuttekampioenschappen 2019 mèt de buut ‘Täönke haet probleme’.
Nao al jaore opgetraoje te höbbe in Naer oppe Bontje Aovendje en boeëte Naer en dao ervaring te höbbe opgedaon, is eine groeëte wèns in vervulling gegange. Same met 6 angere geit d’r de sjtrijd aan. Dae finale is inne De Oranjerie in Remunj en begintj om 19.49 oor. Wiltj gae hieë bieë zeen? Det kèn!De kaartverkoup is zunjig 9 december op 3 versjèllendje plaatse in Limburg:
Hotel van der Valk in Urmond, Mauritslaan 65
De Haandert in Tegelen, Haandertstraat 6
Op allebei dees plaatse kinse binne tösse 10.00 oor – 10.45 oor. Edere aanwezige kriegtj ein läötje oetgereiktj. Om 10.45 oor startj de verkoup door middel van ’t trèkke van lotnummers oet de verstrèkdje läötjes. Eder läötje geuftj ’t recht op ’t koupe van 2 kaarte a €20,00.
en bie Hotel Theater de Oranjerie in Remunj.
Van 14.15 oor – 15.00 oor waere läötjes oetgegaeve, aansjloetendj de laoting van optraeje van de finaliste. Hienao trèkke vanne lotnummers oet de verstrèkdje läötjes. Ouch hieë geuftj eder läötje ’t recht op ’t koupe van 2 kaarte a €20,00.
Names Vorst Kwiebus de 68e, adjudante, bestuur,
leje en de rest van ’t oettrèkkendj gezelsjap.
Ton hieël väöl succes!!
Zaterdag 01 dec 2018
Klik op de flyers voor onze vuurwerk webshop!
Vrijdag 30 nov 2018
Klik hierboven!
De burgemeester en wethouders geven u graag uitleg: