Lt. Frans Heinsius (luitenant KLu)

Frans Xaver Heinsius (Apeldoorn, 4 feb. 1934 – Meppel, 28 juli 2012), luitenant Koninklijke Luchtmacht, hoofd Personeel & Organisatie, hoofd Opsporing & Inlichtingen, rijksgecommitteerde en landeigenaar, was een zoon van Gerrit-Willem Heinsius, directeur, en van Irmgard Helene Wilhelmine ridder Behaghel van Flammerdinghe. De papiertechnoloog Hendrik-Jan Heinsius was zijn broer. 

Geboren in de wijk Berg en Bos in Apeldoorn. Kwam de oorlog, ondanks een zware longontsteking, goed door. Begon na het toelatingsexamen op de Koninklijke HBS in Apeldoorn, maar behaalde het eindexamen HBS-B in 1955 aan het Christelijk Lyceum in Arnhem. Toegelaten op de Luchtmacht Officiers- en Kaderschool in Breda klom hij bijzonder snel op tot Eerste Luitenant. Dit betekende een goudgerande militaire loopbaan. Studeerde echter, in overleg met zijn vader en de minister van Defensie, Tandheelkunde aan de Rijksuniversiteit Utrecht (1957-1959). Na de vakken botjes, beentjes en spiertjes stapte hij over op de colleges Psychologie. Behaalde op die wijze LOI Personeelsmanagement. Zijn vader zag hem liever tandarts worden, maar kreeg ook hem aangesteld bij Crown Van Gelder. Werd eind 1959 ingewerkt door Joan Smidt van Gelder op het hoofdkantoor in Velsen als bedrijfsassistent. Reeds na twee jaar werd hij bevorderd tot personeelschef bij Van Gelder Papier in Arnhem. Daar was hij meteen voorzitter van het eigen Bedrijfspensioenfonds. Zijn enige broer Hendrik Jan Heinsius werd in die tijd bedrijfsleider bij Van Gelder in Renkum. Bleef ondertussen ook werkzaam als instructeur Vliegtuigherkenning bij de Luchtmacht in Leeuwarden. Eenmaal organiseerde hij daarbij voor koningin Juliana en de nog ongehuwde prinses Beatrix de tentoonstelling Luchtwacht. Het cadeau was een symbolische babypop van de Luchtverkenning, maar dat resulteerde niet in een huwelijk. Huwde wel met zijn zeil- en golfvriendin Theodora Jacoba Struik uit Schalkhaar, een dochter van Hendrik Struik, een rijke en streng gereformeerde Deventer handelaar met de oliefirma Struik & Werle, en van Johanna Hendrica van der Woude, een onderwijzeres. Thea ging naar de HBS-B op het Christelijk Lyceum in Zutphen, had Schoevers in Utrecht en volgde Engelse talen in Oxford. Werkte als directiesecretaresse in Canada (Toronto), Arnhem en Deventer, en na de kindertijd als archiviste op het Stadsarchief in Deventer. Hij kreeg met haar twee zonen: Frederik Nicolaas Heinsius en Auke Hendrik Friso Heinsius. In de Koude Oorlog is hij aangesteld als hoofd Opsporing & Inlichtingen bij het geheime onderdeel Bescherming Bevolking. De nijpende defensiezaak leverde hem zo de rang van Majoor op. Daar was hij onder meer verantwoordelijk voor het invoeren van het maandelijkse luchtalarm. Begin jaren '70 raakte Van Gelder Papier Arnhem als eerste bedrijfsonderdeel in onzekerheid. Dat betekende een gedwongen overstap naar Thomassen & Drijver-Verblifa in Deventer, een groot internationaal verpakkingsbedrijf (Continental Can nu Ball Corporation) met tal van vestigingen in Nederland, België, Duitsland, Frankrijk en Engeland. Frans was goed met spreken en talen en kwam overal om de personeelszaken af te wikkelen. Huwde na scheiding nogmaals, met Marianne Helène van Harten Visser, een verpleegkundige. Ook zij ging als kind op de school in Berg en Bos. Zij was opgeleid in Ziekenhuis de Lichtenberg, maar werkte in het Lukas Ziekenhuis. Was de gescheiden moeder van twee kinderen bij een ABN AMRO Bank filiaalmanager in Apeldoorn. In die tijd verscheen hij met zijn nieuwe vrouw ook op TV, want het samengestelde gezin kende regelmatig spanningen. Na een voorronde in de KRO 1-2-3-show met Edvard Niessing, stelde Frits Bom hen prikkelende vragen in het populaire VARA TV-programma De Vakantieman, over tienervakanties. Was in die tijd ook verbonden als rijksgecommitteerde en examinator aan de Hogeschool in Haarlem voor het eindexamen Sociale Wetenschappen bij de opleiding Personeelsmanagement. Heinsius beoordeelde de eindscriptie die bij hem thuis werd ingeleverd. Als oorlogskind bleef hij echter vooral verbonden met defensie. Zijn laatste activiteit betrof een bezoek in Spanje aan boord van het hypermoderne marineschip Zr. Ms. Johan de Witt; gezagsgetrouw was hij vanaf de officiersopleiding altijd lid gebleven van de Officiersvereniging KVEO. Zijn vader was oprichter van de Veluwse Golfclub en zelf was hij lange tijd een vooraanstaand lid op de Rosendaelsche Golfclub, met vrouw en twee zonen. Speelde er competitie en was er driemaal teamcaptain. In 1995 verzorgde hij als langste lid, wel 34 jaar, in plusfour, het Rosendaelsche Eeuwfeest 1895-1995. Er verscheen een gedenkboek over het 100-jarige bestaan. Ook was hij enige tijd secretaris van de nieuw opgerichte Greenkeepers Associatie (NGA). Na pensionering woonde hij in Spanje en vormde daar het hoofdbestuur van de Ned. Ver. Costa Blanca, waar hij in het rustieke, hogergelegen La Nucia, een villa had aangekocht. In de zomermaanden vertoefde hij op zijn schepen en bewoonde een recreatiewoning in Beekbergen. Laatstgenoemde vakantiewoning werd zijn ondergang. De jacht door de Gemeente Apeldoorn op de Veluwse pensionado's, betekenden stelselmatige privacyschendingen en een volledig verwoeste oude dag. Won wel op hoge leeftijd, met de hulp van enkele goede advocaten, zoals Hamming en Van Dijke, álle met dwangsommen uitgelokte rechtsgangen bij een handvol rechters, maar vond er geen dag rust mee. Ze zijn er op een vreselijke manier kapot gemaakt. Burenruzies, diefstal en andere pesterijen waren er schering en inslag. In nieuwsberichten is dit hier en daar op de voet gevolgd en regelmatig is aangifte gedaan. Minister Cramer en lieden uit Den Haag raakten er zo bij betrokken. Gedurende de laatste juridische veldslag, een getuigenverhoor afgedwongen door de rechter, stierf hij, nog geen 80 jaren oud, nadat de verantwoordelijk wethouder aftrad. De vakanties bracht hij vaak door op zijn schepen, overwegend zeiljachten. Op het laatste schip, een kruiser gelegen in Meppel, mislukte een reanimatiepoging, na een valpartij. De weduwe ontving na zijn overlijden, uit coulance, alsnog een éxtra schadevergoeding van de Gemeente Apeldoorn. Zij was daar oprecht gelukkig mee. Zij stierf enkele jaren later.