14 augustus 2009, 08.00 uur: ik sta in Bedoin naast mijn auto waarin ik van alles achterlaat waarvan ik denk het niet nodig te hebben. Zoals een reserve binnenband, fietspomp, zadeltasje en multitool. Ik zal toch wel 21,5 km kunnen fietsen zonder een lekke band te krijgen? Dat risico durf ik wel te nemen. Ik loop van de parkeerplaats naar de weg en heb steeds het idee dat ik iets vergeten ben... maar wat? Als ik op mijn fiets stap weet ik het; ik heb mijn hardloopschoenen nog aan! Nadat ik mijn fietsschoenen aangetrokken heb kan ik op weg.

De eerste 6 kilometer krijg je cadeau, de stijging valt mee, maar van mijn snelheid heb ik geen idee; mijn fietscomputer geeft alleen nog maar mijn hartslag weer. Wat ik gisteren ook probeerde, ik kreeg de snelheid niet meer op het scherm, ondanks de nieuwe batterijtjes die ik bij de Super-U in Vaison gekocht had. Dan maar zonder, volgens Tim Krabbé kun je toch geen goede tijd maken, "je horloge trekt toch zijn eigen plan, je komt erop of je komt er niet op." Dus waarom zal ik dan mijn snelheid moeten weten? Alleen hartslag moet voldoende zijn. Bovendien deden ze het vroeger ook zonder computertjes en toen kwamen ze toch ook gewoon boven?

Ik word ingehaald door twee fietsers en laat me natuurlijk gek maken door hun snelheid, ga met ze mee, mijn hartslag stijgt naar 160. "Is dit slim?" denk ik. We naderen een fietser die duidelijk rustiger naar boven rijdt en ik laat de twee gaan. Deze fietser valt me op, hij rijdt op een Look met een titanium frame, heeft grijs haar, het petje scheef op de kop, echte wielrennersbenen, helm aan het stuur, reserveband in z’n achterzak, kortom een renner. Wat het meest opvalt zijn de twee halve liter flesjes Perrier in z’n bidonhouders. Hij is z’n bidons vergeten en heeft ze in Bedoin gekocht. Zijn naam is Dominique, heeft al 60 keer de Ventoux beklommen, dit jaar al voor de 15^e keer. Een kenner dus, “un connaisseur”. Hij weet hoe het moet, ik besluit met hem mee te fietsen. We dragen dezelfde schoenen, dat schept een band, die van mij zijn alleen zes maten groter. Dominique is maar liefst 27 jaar ouder dan ik, heeft vroeger aan alpinisme gedaan en spreekt Engels. Een Fransman die Engels spreekt, hij bestaat! Gezellig pratend draaien we het bos in, terwijl we ingehaald worden door een fietser op een opzichtige Cannondale die werkelijk naar boven jakkert. Dominique schiet in de lach en zegt zo iets als: "Die komen we straks nog wel tegen," “doucement èh, doucement”. “Ja ja, doucement,” zeg ik en rustig klimmen we verder.

Even later worden we ingehaald door een fietser en een Franse auto tegelijk. Er blijft weinig ruimte over op de berg. De automobilist toetert driftig, denkt zeker dat die berg hier speciaal voor hem ligt, met z'n Franse auto. Wat volgt is een scheldpartij in het Frans, heerlijk! “Incroyable, incroyable” moppert Dominique nog even na.

Doordat de Tour hier pas ook langs kwam is er in ieder geval genoeg te lezen op de weg. Een grapjas heeft zelfs Kenny van Hummel op het wegdek gekalkt, terwijl die toen allang met een zere knie bij z’n moeder op de bank zat. “Héla, een fotograaf, wat leuk!” Ik neem het kaartje aan, Ventoux Photo.fr staat erop en stop het in m’n achterzak, terwijl ik verder hark. Ik voel een pijn in mijn linkerkuit opkomen. Tijd voor mijn geheime wapen: als je gewend bent om altijd alleen op water te rijden is Cola doping. Ik draai het dopje van de fles en leg het in mijn helm die aan mijn stuur hangt. “Het zal wel weer helemaal fout zijn, maar bij mij werkt het,” denk ik terwijl het dopje uit mijn helm valt. “Shit!” roep ik. De fietser die voor me rijdt kijkt verbaasd om.

Ik ben inmiddels bij het Simpson monument, de plek waar ik 3 jaar geleden gestrand ben. Ik was toen bij Pont du Gard en zag de Ventoux. Het leek me wel leuk om naar boven te fietsen, niet wetende wat deze klim inhield. Totaal onvoorbereid reed ik op mijn hybride naar boven, met fietstas waarin achteraf een zwaar slot bleek te zitten. Onderweg moest ik verschillende keren stoppen en totaal uitgeput ben ik op de trap naar het monument gaan zitten. Ik zag het observatorium, maar besloot er niet heen te gaan, ontevreden als ik was met mijn resultaat, dat moest ik beter kunnen. Vandaag is alles anders: ik heb me voorbereid, heb geïnvesteerd in een compact crankstel voor m’n racefiets, zodat ik met 34x23, 34x26 of 34x28 naar boven kan. Op het lichtste verzet 2,60 meter per omwenteling, ongeveer 8000 keer de trappers rond en je bent boven, dat moet lukken zonder een voet aan de grond. Het crankstel was echter alleen verkrijgbaar met 172,5 mm lengte , terwijl ik normaal met 175 mm rijdt, zal dat uitmaken die halve centimeter? Voor de zekerheid maar dunne sokken aangetrokken.

Door de Cola is de pijn in mijn linkerkuit verdwenen, mijn hartslag blijft onder de 160. Ik fiets nu waar ik nog nooit gefietst heb, altijd leuk! Sommet 500, ondanks de 11% krijg ik vleugels, haal zelfs fietsers in! Wat ik ook krijg is een vreselijke pijn in mijn rechterbovenbeen. Die pijn in mijn kuit kende ik wel, maar dit is nieuw voor mij. Zal dit zijn wat echte wielrenners bedoelen als ze het hebben over pijn in de benen? Ik bereik de top, waar het een drukte van belang is. Ik ben duidelijk niet de enige die vandaag naar boven wilde fietsen. Ik stap van mijn fiets en wil gaan lopen, mijn benen vinden dat echter niet zo’n goed idee, dus blijf ik maar even staan, midden op de weg.

Na een poosje komt ook Dominique boven, petje nog steeds scheef op de grijze kop. “Moest even wat eten,” zegt hij. Zijn tweede flesje Perrier is nog helemaal vol; voor de afdaling? In de afdaling stop ik bij het Simpson monument en bij de fotograaf voor uitleg hoe ik de foto kan bestellen. “Ga je nog een keer omhoog?” vraagt ze... “Nee, vandaag even niet.”