T. stond voor de hoge spiegel in de hal van haar appartement en nam een foto. Haar lippen waren getuit en ze hing met haar hele lichaam over haar linkerheup. Met een paar snelle bewegingen over het scherm van haar smartphone publiceerde ze het beeld.
In de spiegel van de badkamer zag ze er anders uit. Het licht was er vriendelijker en de lijnen van haar gezicht leken minder hard. Ze poseerde opnieuw, drukte af en bestudeerde het resultaat. Hier voelde ze zich iets beter mee. Ze schakelde de tool ‘bewerken’ in en gaf de afbeelding meer glans en een rozige schijn.
‘Hopelijk hebben ze de vorige foto nog niet gezien.’
Ze had er al achttien views mee gehaald. Er was veel hartelijk commentaar te lezen. Marthe, haar belangrijkste vriendin online, gaf haar vier emoji’s. T. had het gevoel een verraadster te zijn toen ze de foto verwijderde en de tweede in de plaats zette.
Er kwamen niet onmiddellijk reacties. Ze legde de smartphone neer naast de wastafel en betastte haar gezicht terwijl ze bange geluiden maakte.
‘Ik ben T.’, zei ze. ‘Ik ben T. Er is geen enkel probleem. T. is ik. Ik ben T.’
Van de badkamer ging ze naar de kleine woonkamer. Ze drukte haar voorhoofd tegen de muur tussen twee schilderijen. Gisteren had ze hier met een stift een paar woorden op de wand geschreven. De zwarte letters waren ongelijk in grootte.
‘Hier woont T. T. is Tinne maar T. is nog veel meer.’
Het gaf haar een beetje rust om met haar hoofd tegen het koele pleisterwerk te staan. Ze streelde de letters die ze erop had gezet en neuriede een slaapliedje.
Toen duwde ze zich weg van de muur en ging met een haastige beweging aan de tafel zitten. Er waren twee reacties binnengekomen op de laatste foto.
‘Wow Tinne. Sexy chick.’
‘Mss beter dan de vorige. Keep on posting. Love you.’
T. wreef met de smartphone over haar sleutelbeen terwijl ze vooruit en achteruit wiegde.
‘Jullie moeten me leren kennen’, zei ze zachtjes. ‘Ik wil dat jullie me kennen, helemaal. Ik zou jullie mijn binnenkant willen tonen zodat je me kent.’
Zonder dat ze huilde, rolden er dikke tranen uit haar ogen. Ze zette haar mond open zo ver ze kon en fotografeerde haar openstaande keel. Het flitslicht gaf de indruk dat de tong een roze heuvelrug was met daarachter de ingang tot een onbekende, beangstigende wereld.
T. legde het toestel weer op de tafel en sloop als een kat naar de verste hoek van de kamer. Op handen en knieën gezeten wrong ze haar hoofd in de hoek tussen de twee muren en de houten vloer. Ze ademde snel en mechanisch.
‘Mama’, zei ze, ‘ik ben T. Mama, T. is hier.’
Haar keel maakte een gierend geluid terwijl ze terug naar de tafel kroop. Haar hand reikte boven het tafelblad en graaide de smartphone mee. Ze klemde het toestel tussen haar tanden terwijl ze, krom als een garnaal op de vloer, haar broek en slip naar beneden duwde. Ze schopte de kleren van haar lijf, nam het toestel uit haar mond en duwde met de vrije hand haar onwillige knie opzij.
‘Mama, waar ben je, mama.’ Het speeksel maakte grote bellen op haar mond.
14/08/2021