ERC Project BLENDS (2011-2016)

Combining insights from philosophy and linguistics, my framework has only one kind of speech reporting, in which a speaker always attempts to convey the content of the reported words from her own perspective, but can quote certain parts verbatim, thereby effectively switching to the reported perspective. To explain why some languages are ‘shiftier’ than others, I hypothesize that a greater distance from face-to-face communication, with the possibility of extra- and paralinguistic perspective marking, necessitated the introduction of an artificial direct–indirect separation. I test this hypothesis by investigating languages that are closely tied to direct communication: Dutch child language, as recent studies hint at a very late acquisition of the direct–indirect distinction; Dutch Sign Language, which has a special role shift marker that bears a striking resemblance to the quotational shift of blended discourse; and Ancient Greek, where philologists have long been ob

serving perspective shifts.

In sum, my research combines a new philosophical insight on the nature of reported speech with formal semantic rigor and linguistic data from child language experiments, native signers, and Greek philology.

Nederlandse samenvatting:

Een belangrijk aspect van het menselijk taalvermogen is dat het de mogelijkheid biedt om andermans woorden of gedachten weer te geven. Redeweergave constructies (Piet zei dat hij ziek was) spelen bijvoorbeeld een cruciale rol in debatten over het fundamentele verschil tussen mensen- en dierentaal, en over hoe jonge kinderen het vermogen ontwikkelen om zich in het gedachteleven van een ander te verplaatsen. Op school leer je dat er twee manieren zijn om andermans woorden weer te geven: direct (hij zegt: "jij bent geniaal") en indirect (hij zegt dat ik geniaal ben). Maar hoe hard is deze tweedeling? Ik onderzoek met name het grijze gebied tussen directe en indirecte rede, in kindertaal, gebarentaal en Oudgrieks.