Nawoord

The Day After...

Een half jaar voorbereiden en in één dag voorbij...! Als een korte droom: het leven staat niet stil...

Ik besef het nog niet echt goed, maar ik voel het wel. Het zindert nog na.

Een serie indrukken, beelden, gevoelens,...komen continu voorbij.

Mensen die je jaren, soms meer dan 30 jaren, niet meer hebt gezien, staan plots voor je...

Je bewustzijn kan amper volgen! Het onbewuste slaat op, om de volgende dagen te herkauwen. Ik geef toe: ik ben nog in shock...

Bij het zien van de film gingen velen van ons samen tientallen jaren terug in de tijd.

We hebben het leven teruggezien...! (Post-auratische kunst? Lees er Walter Benjamin maar eens op na...)

Ongelooflijk wat David Mertens hier gepresteerd heeft!

Hij heeft mensen zichzelf terug laten zien in één van de gelukkigste momenten van hun jeugd. Hij heeft dit in op een prachtige, en ook pakkende, wijze gepresenteerd. Hierin ligt net de meerwaarde.

De doden verrezen en de zieken genazen: ze stonden weer ijzersterk en vol leven tussen ons!

De mens in "het vuur van de strijd", zijn ego totaal verloren... en enkelen verloren blijkbaar zelfs meer...!

Het was een collage van momentums van het samenzijn in een gemeenschap.

Duidelijk de Homo Ludens!

Deze gemeenschap was zo krachtig dat sommigen zichzelf er in verloren en er niet meer uitgeraakten... De hellehond Cerberus waarschuwt je voor dit gevaar: zijn twee hoofden kijken vooruit, eentje kijkt naar achter.

Hoeveel tijd moet dit niet gekost hebben om deze film te maken? Al die fragmenten opzoeken en plaatsen... Teksten en muziek kiezen en inlassen...

Bedankt hiervoor! David je hebt mensen ontroerd, beroerd, je hebt met deze film de mensen met iets naar huis laten gaan waar ze nog lang mee zullen rondlopen.

Ik heb het vandaag pas gevoeld, en het was verdomd krachtig!!!

Het heeft een zekere emotionele wending gegeven aan de reünie, één waar we ons niet aan verwacht hadden...!

Niet voor niets vroegen vele mensen om een kopij...!

De reünie heeft de mogelijkheid geboden aan de partners om een belangrijk stuk van de jeugd van hun 7berger te kennen.

Daardoor is het mogelijk geworden om te begrijpen hoe een 7berger het leven beschouwd. Het samenhorigheidsgevoel dat we hier hadden, de micro community die er was, dat is iets wat we meegenomen hebben, geïntegreerd hebben in ons zijn, als een vanzelfsprekendheid beschouwend.

Ik heb de hele zondag ,die op de reünie volgde, in mijn jeugdjaren op de wijk gezeten. De ene herinnering na de andere kwam op me af.

Mijn partner Martine verbaasde zich over de samenwerking. "Het is opmerkelijk hoe jullie samenwerken. Het lijkt net alsof jullie dagelijks samenwerken, ieder kiest ongevraagd plichtsgetrouw een taak."

Zij was op haar beurt emotioneel doordat ze zag en voelde wat zij nooit heeft gehad. En waarschijnlijk velen met haar...

Ik geef toe: ik heb enkele tranen gelaten voor deze ongelooflijke tijd.

Er rest me nog een puntje waar ik niet omheen kan...

Een groot aantal 7bergers was niet aanwezig. Die op reis waren, die andere dingen te doen hadden, maar ook velen die niet gecontacteerd zijn geweest. Het zijn er meer dan je denkt. Vermoedelijk waren met zo'n 200 op de reünie.

Nu, in mijn bestand van 7bergers zitten 162 namen. Als je daar voor ieder een partner bij telt, zitten we aan 324. En dan zijn er nog geen kinderen bijgeteld!

De echte reünie moet dus nog komen...!!! ;-)))

Door de organisatie voor de reünie heb ik mensen die ik reeds heel lang ken en mensen die ik niet zo goed kende, veel beter leren kennen. Dit op zich is een enorme verrijking.

Het zijn nieuwe ontmoetingen die voor mij een enorme waarde hebben, omdat ze ongelooflijk meegevallen zijn.

Ongetwijfeld heeft de reünie ook andere nieuwe verbindingen gecreëerd.

Karl