IJstijd

2009 - IJstijd

Het hakt alles aan stukken

Stof

gruis

brokken

Ik heb het bij elkaar geraapt

en probeer weer iets te doen

dat vaag op leven lijkt

Probeer weer mens te zijn

Aaneengelijmd

zo voel ik me

Ik heb mijn kind gedood

Per ongeluk

maar toch

Dood is ze

mijn dochtertje

In hun afgelegen huis doen Lyn en Steef moeizame pogingen overeind te blijven na de tragische dood van hun pasgeboren baby. Schuldgevoel, wrok, haat, wraak en rouw corroderen hun huwelijk en hun relatie met anderen. Als twee jaar na het ongeluk een oude vriendin bij hen aanklopt, even later gevolgd door haar echtgenoot, dringt zich de vraag op wat zij eigenlijk komen doen. Wanneer vervolgens ook nog een journalist opduikt, die op zoek zegt te zijn naar de waarheid, zakt de temperatuur snel onder het vriespunt. Ieder van de vijf blijkt een eigen agenda te hebben, waarin verleden en heden door elkaar lopen. Als de sneeuwvlokken langzaam maar gestaag beginnen te vallen, raakt het huis steeds verder geïsoleerd van de buitenwereld, waardoor de bewoners en de al dan niet genode gasten meer en meer tot elkaar veroordeeld zijn. Een ijstijd lijkt nabij. En terwijl buiten de sneeuw zich ophoopt, komen binnen ieders drijfveren pijnlijk bloot te liggen.

Eind jaren negentig las ik een bizar krantenbericht over een vader die zijn baby per ongeluk in een sneeuwbal had gerold. Het kindje had dit uiteraard niet overleefd. Nadenkend over de gevolgen van zo'n ongeluk voor het huwelijk van de ouders, kreeg ik het idee voor dit toneelstuk. Hoe moet je verder na zoiets gruwelijks? Kun je überhaupt verder? Hoe reageert de omgeving: de familie, de vrienden, de buren en niet te vergeten de pers?

Het stuk is lange tijd onafgemaakt gebleven. Totdat ik het voor Theatergroep Dagwerk heb afgemaakt, om er vervolgens zelf in mee te spelen.

De tekst is uitgegeven bij De Toneelcentrale en daar te bestellen.