Epagneul breton

"Epagneul Breton żywy, energiczny, inteligentny, mały pies, jak koń pełnej krwi."

RUCH: żywy, wesoły, wydajny. Galop jest energiczny i przestrzenny, ani skrócony (krótkie skoki), ani zbyt wydłużony (długie skoki).

NOSZENIE GŁOWY: głowa musi być wzniesiona nad grzbietem, ale niezbyt wysoko. Linia czaszki

jest lekko nachylona. Ruchy głowy wyraźnie odzwierciedlają reakcje na zapach zwierzyny. W trudnych warunkach dozwolone są szybkie kontrole odwiatru na ziemi.

SZUKANIE: musi być inteligentne, metodyczne, nie mechaniczne, musi uwidaczniać stałą chęć polowania, pies musi pracować zgodnie z ukształtowaniem terenu i pozostawać w stałym kontakcie z przewodnikiem.

STÓJKA: pies musi wykazać się pewnością i zdecydowaniem w momencie gdy zwietrzy odwiatr zwierzyny. Stójkę wykonuje na stojąco, spontanicznie zatrzymuje się w miejscu zaraz po kontakcie z odwiatrem; W przypadku, stójki "z zaskoczenia", toleruje się wystawianie w innej pozycji niż stojąca pod warunkiem, że pies ustawiony jest w kierunku zwierzyny i że stójka nie jest pusta.

WYPŁOSZENIE: musi być spontaniczne, na polecenie przewodnika, pies musi zachować spokój wobec wypłoszonej zwierzyny, do czasu gdy ona nie zniknie i cały czas zachowywać kontakt z przewodnikiem. Brak wypłoszenia jest poważnym błędem, chyba, że pies nie ma możliwości podjęcia pracy .

APORT: z ziemi i z wody; musi się to odbywać na komendę, skutecznie, w sposób spontaniczny i szybki.

(Przyjęty przez Komitet CEB na spotkaniu w dniach 19.01.1986 i zmodyfikowany w dniach 05.01.1991)

EPAGNEUL BRETON

(Spaniel bretoński)

Wzorzec FCI nr 95

Kraj pochodzenia: Francja

Data publikacji obowiązującego wzorca: 25.03.2003

Użytkowanie: pies wystawiający

Klasyfikacja FCI: Grupa 7 - Wyżły.

Sekcja 1.2 • Wyżły kontynentalne, typ „spaniel".

Podlegający próbom pracy

RYS HISTORYCZNY: Pochodzi z Francji, dokładniej z centrum Bretanii. Aktualnie, liczebnie na pierwszym miejscu wśród francuskich ras wyżłów. Najprawdopodobniej jeden z najstarszych psów w typie spaniela, ulepszany od początku XX wieku poprzez różne krzyżówki i selekcje. Projekt wzorca dla rasy powstały w Nantes w 1907 roku, został przedstawiony i przyjęty podczas pierwszego Zgromadzenia Plenarnego Klubu w Loudeac (dawniej w departamencie Côtes du Nord, a obecnie Côtes ďArmor) 7 czerwca 1908 roku. Był to pierwszy wzorzec rasy „Klubu Spaniela Bretońskiego z Wrodzonym Krótkim Ogonem.”

WYGLĄD OGÓLNY: Najmniejszy z wyżłów. Spaniel bretoński jest wyżłem, który ma ogon krótki lub nie posiada go wcale. Zbudowany harmonijnie na solidnym, lecz nie ciężkim kośćcu.

Całość zwarta i muskularna, jednak nie ciężka, pozostająca wystarczająco elegancka. Pies jest pełen wigoru, z bystrym spojrzeniem i inteligentnym wyrazem.

Przedstawia typ małego energicznego psa, który w ewolucji zachował format kwadratu pożądany i ustalony przez reformatorów rasy.

WAŻNE PROPORCJE:

Czaszka dłuższa od kufy w stosunku 3: 2

Głowa proporcjonalna w stosunku do tułowia.

Głębokość klatki piersiowej nieco mniejsza niż połowa wysokości w kłębie.

Długość tułowia mierzona od łopatki do guza kulszowego równa jest wysokości w kłębie (pies wpisuje się w kwadrat),

ZACHOWANIE/ TEMPERAMENT: Pies przystosowuje się do każdego środowiska, jest towarzyski, inteligentny, uważny i zrównoważony. Wyżeł wszechstronny na każdą zwierzynę i każdy teren, o wcześnie ujawniającej się pasji. Wyróżniający się w poszukiwaniu zwierzyny, o nieprzeciętnych chodach, wietrze, szerokim okładaniu, samodzielności, twardości stójki, aporcie i podatności na szkolenie.

GŁOWA: dobrze rzeźbiona, skóra dobrze przylegająca.

Mózgoczaszka: lekko zaokrąglona, zarówno widziana z profilu, jak i od przodu. Widziane z góry linie boczne są lekko wypukłe. Linie czaszki i kufy są równoległe. Szerokość czaszki mierzona pomiędzy łukami jarzmowymi jest mniejsza od jej długości. Łuki brwiowe nie są wyraźne, ale tworzą lekko zaokrąglone linie. Bruzda czołowa jak i grzebień strzałkowy są średnio zaznaczone. Umiarkowany stop.

Trzewioczaszka:

Nos: nozdrza duże, wilgotne i dobrze rozwarte, w kolorze harmonizującym z barwą szaty, brzegami powiek i naturalnych otworów.

Kufa: prosta, linie boczne są niemal równoległe.

Fafle: nie luźne, niezbyt duże, stosunkowo cienkie i dobrze przylegające. Warga dolna jest dyskretnie przykryta górną, której brzeg przechodzi stopniowo aż do mało widocznego i szczelnie zamkniętego kącika wargowego. Całość bez odbarwień.

Szczeki/zęby: zęby są dobrze osadzone, kompletne i zdrowe. Zgryz nożycowy.

Policzki: nie ciężkie, skóra dobrze przylegająca.

Oczy: lekko ukośne, o inteligentnym, łagodnym i szczerym spojrzeniu. Lekko owalne, nie wyłupiaste z cienkimi, dobrze przylegającymi i dobrze pigmentowanymi powiekami. Kolor tęczówki harmonizuje z umaszczeniem, preferowany ciemny.

Ekspresja oczu wraz ruchem nasady uszu w górę oddaje prawdziwy "wyraz bretona".

Uszy: osadzone wysoko, trójkątne, dosyć szerokie i raczej krótkie (wyciągnięty do przodu płatek ucha sięga do stopu). Częściowo pokryte falistym włosem, zwłaszcza w górnej części, końcówki pokryte są krótkimi włosami. Zawsze bardzo ruchliwe, gdy pies jest czujny lub w akcji.

SZYJA: średniej długości i dobrze umięśniona, w kształcie ściętego stożka lekko zakrzywionego, nigdy nie wysklepionego. Dobrze osadzona na ramionach, bez podgardla.

TUŁÓW:

Linia grzbietu: prosta aż do lędźwi i początku zadu.

Kłąb: dostatecznie ruchomy i mało zaznaczony, słabo obudowany mięśniami.

Grzbiet: prosty, krótki, dobrze związany z lędźwiami.

Lędźwie: krótkie, szerokie i umięśnione.

Zad: bardzo lekko opadający, szeroki i umięśniony.

Klatka piersiowa: sięgająca do łokci, szeroka, z dobrze wysklepionymi żebrami, ale nie beczkowata. Mostek szeroki i lekko wznoszący się do tyłu. Tylne żebra długie i sprężyste.

Brzuch: lekko podkasany.

Boki: lekko uniesione i krótkie.

OGON: osadzony wysoko, noszony poziomo (lub nieznacznie opadający). Gdy pies jest podniecony lub w akcji często nim merda. Epagneul Breton może urodzić się bez ogona lub z ogonem szczątkowym. Jeżeli ogon jest kopiowany, idealna długość wynosi od 3 do 6 cm, nie powinna przekraczać 10 cm.

KOŃCZYNY:

KOŃCZYNY PRZEDNIE: kończyny pionowe. Stawy sprężyste i mocne.

Łopatka: ruchoma, długa (równa 30% wysokości w kłębie), przylegająca do ciała, silnie umięśniona. Nachylenie jak u psów galopujących zawiera się pomiędzy 50 a 60 st. od linii poziomej. Wierzchołki obu łopatek są w odległości 5 cm od siebie.

Ramię: ciężkie, grube i bardzo umięśnione. Nieco dłuższe niż łopatka. Kąt łopatkowo - ramienny pomiędzy 115 a 120 st.

Przedramię: umięśnione i żylaste. Jego długość jest nieco większa od długości ramienia. Ustawione prawie pionowo.

Śródręcze: mocne, ale zachowujące pewną giętkość. Lekko nachylone (między 15 a 20 stopni od pionu).

Łapa przednia: raczej okrągła, palce silnie zwarte, twarde opuszki, krótkie paznokcie.

KOŃCZYNY TYLNE: Kończyny pionowe, patrząc od tyłu równoległe.

Udo: szerokie, z mocnymi i widocznymi mięśniami. Nachylone względem poziomu pomiędzy 70 a 75 stopni.

Podudzie: nieznacznie dłuższe niż udo z suchymi i widocznymi mięśniami. Szerokie w górnej części, zwężające się w kierunku stępu. Kąt stawu kolanowego: prawie 130 st.

Staw skokowy: suchy z widocznymi ścięgnami.

Śródstopie: mocne, oglądane z boku prawie pionowe.

Łapa tylna: dłuższa niż przednia, ale o takich samych cechach.

CHÓD: każdego rodzaju jest swobodny, ale jednocześnie silny, regularny i żwawy. Kończyny poruszają się w linii prostej bez nadmiernego wahania ciała, w pionie i bez kołysania się, grzbiet pozostaje stabilny. Głównym chodem w terenie jest galop, kroki są szybkie i o średnim wykroku, kończyny tylne nie są

wyrzucane do tyłu. Galop zebrany.

SKÓRA: cienka, ściśle przylegająca i dobrze pigmentowana.

WŁOS: powinien być cienki, ale nie jedwabisty, na tułowiu płasko przylegający lub leciutko falisty. Nigdy nie kręcony. Krótki na głowie i przodzie kończyn. Na tylnej powierzchni kończyn włos obfity (frędzle),

stopniowo w kierunku nadgarstków i stępu coraz krótszy.

UMASZCZENIE: biało-pomarańczowe, biało-czarne, biało-brązowe z mniej lub bardziej nieregularnymi łatami. Srokate lub dereszowate, czasami nakrapiane na kufie, faflach i kończynach.

W przypadku umaszczeń tricolor z podpalaniem (w kolorze od pomarańczowego do ciemno płowego) na kufie, nad oczami, na kończynach, klatce piersiowej i nasadzie ogona. Wąskie białe pasmo na głowie jest

pożądane we wszystkich umaszczeniach. Umaszczenie jednobarwne jest niedopuszczalne.

WZROST:

Psy: wysokość minimalna 48 cm, z tolerancją minus 1 cm

wysokość maksymalna 51 cm, z tolerancją plus 1 cm

Suki: wysokość minimalna 47 cm, z tolerancją minus 1 cm

wysokość maksymalna 50 cm, z tolerancją plus 1 cm

Wzrost idealny: dla psów: 49-50 cm

dla suk: 48 - 49 cm

WADY:

Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny w zależności od stopnia odchylenia i wpływu na zdrowie i dobrostan psa.

- charakter: nieśmiałość, uciekające spojrzenie.

- linie głowy: nieco rozbieżne.

- trufla nosa: lekko niedopigmentowana. Wnętrze nozdrzy odbarwione.

- uzębienie: zgryz cęgowy, nieprawidłowo osadzone zęby.

- kufa: ściśnięta lub spiczasta.

- wargi: ciężkie, górna warga zachodzi na dolną nadmiernie lub niewystarczająco. Zbyt luźne.

- oczy: wytrzeszczone, migdałowate lub okrągłe.

- uszy: osadzone zbyt nisko, wąskie u nasady.

- grzbiet: łękowaty lub karpiowaty.

- zad: zbyt wąski lub opadający.

- brzuch: ciężki, podkasany.

- łapy: płaskie, zbyt długie lub zbyt okrągłe.

- szyja: za krótka i limfatyczna. Lekkie podgardle.

- lędźwie: długie, wąskie i słabe.

- boki: zbyt wklęsłe, często związane ze słabymi lędźwiami, o niedostatecznej szerokości.

- kończyny: słaby kościec, odstające łokcie; w postawie krowie lub beczkowate.

- sierść: krótka na tułowiu.

WADY CIĘŻKIE:

- zachowanie: ospały temperament.

- czaszka: zbyt wystające łuki jarzmowe. Zbyt zaznaczony stop, zbyt wystające łuki brwiowe.

- oczy: jasne, złe spojrzenie, jastrzębie.

- szyja: zbyt długa, widoczne podgardle.

- chód: mało swobodny.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

- każda wada charakteru jak: gryzienie, agresja wobec innych psów lub człowieka, lękliwość.

- brak typu: niewystarczające cechy rasy, pies nie przypomina przedstawicieli rasy.

- wzrost: niezgodny z podanymi limitami.

- linie głowy: zbieżne

- nieprawidłowe znaczenia: białe plamki na uszach i oczy na białym tle.

- oczy: zbyt jasne, heterochromia (oczy w różnym kolorze), zez, entropium, ektropium.

- szczęki: przodozgryz, tyłozgryz.

- uzębienie: uważa się, że braki P1 i M3 nie mają znaczenia. Dopuszczalne są braki dwóch P2 lub jednego P2 i jednego P3. Eliminujące są braki tych dwóch, zębów jeśli sąsiadują ze sobą. Wszystkie inne braki zębowe są dyskwalifikujące.

- pigmentacja: niedopigmentowanie nosa lub powiek.

- obecność nawet szczątkowych wilczych pazurów.

- poważne anomalie morfologiczne.

UWAGA: Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.

Tłumaczenie: Izabela Biernacka

Inne:

Data przyjęcia wzorca przez FCI 19.11.1954 r

Wzorzec napisany w języku francuskim

Zgodnie z nomenklaturą ras FCI do tytułu Międzynarodowego Championa Wystawowego C.I.B, wymagane są próby pracy, określone w regulaminie.

Wzorzec i nawa rasy w językach federacyjnych: