ศึกษาดูงาน (study visit)

 ศาลจังหวัดสิงห์บุรี  เดิมเรียกว่า “ศาลเมืองสิงห์บุรี”  หรือ “สิงคบุรี”  มีฐานะเป็นศาลหัวเมืองที่จัดตั้งขึ้นรวมอยู่ในศาลมณฑลกรุงเก่า ซึ่งต่อมาเปลี่ยนเรียกชื่อเป็น “ศาลมณฑลอยุธยา” เมื่อวันที่  15 พฤศจิกายน 2441 (ร.ศ.117) มีผู้พิพากษา 2 คน คือ หลวงมหาดไทยและหลวงรามฤทธิรงค์ แต่ไม่ปรากฏหลักฐานใดว่าที่ทำการศาลเมืองสิงห์บุรีขณะนั้นตั้งขึ้นที่ใดและมีลักษณะการก่อสร้างเป็นแบบใด คงปรากฏหลักฐานต่อมาเพียงว่า เมื่อเดือนมิถุนายน ปี 2447 (ร.ศ.123) ปลัดทูลฉลองกระทรวงยุติธรรมได้ทำหนังสือขอพระราชทานกราบทูล พระเจ้าลูกยาเธอกรมหมื่นจันทบุรีนฤนาถ เพื่อของบประมาณตั้งศาลเมืองสิงห์บุรีและเริ่มดำเนินการก่อสร้าง สันนิษฐานว่าใช้แบบแปลนการก่อสร้างทรงเดียวกับศาลเมืองเพชรบุรีและราชบุรี และก่อสร้างแล้วเสร็จ เปิดทำการในสมัยรัชกาลที่ 6 ปีพ.ศ. 2453 (ร.ศ.129)

            ศาลเมืองสิงห์บุรีสร้างขึ้นบนที่ดินราชพัสดุมีเนื้อที่ 1 ไร่ 82 ตารางวา ตั้งอยู่ที่ตำบลบางพุทรา อำเภอเมืองสิงห์บุรี จังหวัดสิงห์บุรี อยู่ริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยาในแนวเดียวกับศาลากลางจังหวัดสิงห์บุรี ซึ่งสร้างขึ้นภายหลังเมื่อปี 2454 (ร.ศ.130) อาคารศาลเป็นผนังก่ออิฐ ถือปูน มีบัลลังก์เดียวอยู่ด้านหน้า ห้องจ่าศาลกับเสมียนพนักงานรวมกัน 1 ห้อง ห้องเก็บสำนวน 1 ห้อง ด้านหลังกั้นเป็นห้องทำงานผู้พิพากษา 1 ห้อง มีระเบียง 2 ข้างของห้องพิจารณาเดินได้รอบ ด้านหน้าตอนบนมีหน้ากระจังและมีตราแผ่นดินสมัยรัชกาลที่ 5 

           ต่อมาได้สร้างห้องพักพยาน 1 หลัง ห้องขัง 1 หลัง อยู่ด้านหลังของอาคาร จนราวปี พ.ศ.2503  ได้มีการต่อเติมดัดแปลงระเบียงด้านข้างทั้ง 2 ด้านของห้องพิจารณาขึ้นเป็นห้องทำงานของเจ้าหน้าที่ธุรการ และใช้เป็นบัลลังก์พิจารณาคดีอีกด้วย ศาลเมืองสิงห์บุรีเปลี่ยนชื่อเป็น ศาลจังหวัดสิงห์บุรี  โดยประกาศกระทรวงยุติธรรมเมื่อวันที่ 15 มิถุนายน 2459  เนื่องจากพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงแก้ไขระเบียบการปกครองและจัดแบ่งส่วนราชการใหม่ให้เปลี่ยนคำว่า “เมือง” เป็น “จังหวัด”  สำหรับอำนาจในการพิจารณาพิพากษาคดีคงเป็นไปตามพระธรรมนูญศาลยุติธรรม ร.ศ. 127 

           กรมศิลปากรได้ประกาศขึ้นทะเบียนเป็นโบราณสถานในราชกิจจานุเบกษาเมื่อปี พ.ศ.2535 ต่อมา ศาลจังหวัดสิงห์บุรีได้ย้ายที่ทำการไปตั้งอยู่ ณ บริเวณศูนย์ราชการ จึงได้มีการส่งมอบอาคาร ครุภัณฑ์และวัตถุโบราณซึ่งอยู่ในความดูแลรักษาของศาลจังหวัดสิงห์บุรีให้ศาลจังหวัดสิงห์บุรีแผนกคดีเยาวชนและครอบครัว(ปัจจุบันเป็นศาลเยาวชนและครอบครัวจังหวัดสิงห์บุรี) เป็นผู้ดูแลตั้งแต่ปี พ.ศ. 2544 เป็นต้นมาจนถึงปัจจุบัน

Sing Buri Provincial Court, originally called “Sing Buri City Court” or “Sing Buri”, was a provincial court incorporated into the Old Capital Court, which was later renamed “Ayutthaya Provincial Court” on November 15, 1898 (R.S. 117). There were two judges: Luang Maha Thai and Luang Ram Ritthirong. However, there is no evidence of where the Sing Buri City Court was at that time or what its construction was like. The only evidence that was later revealed was that in June 1904 (R.S. 123), the Undersecretary of the Ministry of Justice wrote a letter requesting a budget to establish the Sing Buri City Court and began construction. It is assumed that the construction plan was the same as the Phetchaburi and Ratchaburi City Courts, and construction was completed and opened during the reign of King Rama VI in 1910 (R.S. 129).

Sing Buri City Court was built on a 1 rai 82 square wa area of royal land in Bang Phuttha Subdistrict. Sing Buri District, Sing Buri Province is located on the bank of the Chao Phraya River in the same line as Sing Buri Provincial Hall, which was later built in 1911 (R.S. 130). The court building is made of brick and cement walls, with a single throne at the front, a combined room for the court sergeant and clerk, a room for storing documents, and a judge’s office at the back. There are balconies on both sides of the courtroom that you can walk around. The upper part of the front has a latticework and the royal emblem from the reign of King Rama V. Later, a witness room and a cell building were built at the back of the building. Around 1960, the balconies on both sides of the courtroom were extended and converted into offices for administrative officers and used as a courtroom for trial. Sing Buri Provincial Court was renamed Sing Buri Provincial Court. By the announcement of the Ministry of Justice on June 15, 1916, because King Rama VI had amended the administrative regulations and reorganized the government sectors by changing the word “city” to “province”, the power to consider and judge the case was still in accordance with the Act of the Court of Justice B.E. 127.

The Fine Arts Department announced the registration of this ancient site in the Royal Gazette in B.E. 2535. Later, the Sing Buri Provincial Court moved its office to the Government Complex, so the building, equipment, and antiques under the care of the Sing Buri Provincial Court were handed over to the Sing Buri Juvenile and Family Court (now the Sing Buri Juvenile and Family Court) to take care of it since B.E. 2544 until the present.

สตรีทอาร์ท
จุดเช็คอินใหม่ “สตรีทอาร์ท” ที่ยาวที่สุดในประเทศไทย จ.สิงห์บุรี จะไม่ใช่ทางผ่านอีกต่อไป ต้อนรับผู้มาเยือน ให้ได้เช็คอินไปกับ สตรีทอาร์ต ที่ยาวที่สุดในประเทศไทย ที่เขตเทศบาลเมืองสิงห์บุรี มีถนนสายหนึ่งชื่อว่า ถนนวิไลจิตต์ ระยะทางยาว 3.4 กิโลเมตร เป็นถนนที่ทอดยาวคู่ขนานไปริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา มีแนวพนังกั้นน้ำริมถนนไปตลอดทั้งสาย  

  นายศุภวัฒน์ เทียนถาวร นายกองค์การบริหารส่วนจังหวัดสิงห์บุรี ร่วมกับชาวสิงห์บุรี เห็นพ้องกันว่า พนังกั้นน้ำเดิมทีทาสีขาวไว้ ควรจะมีสีสัน ภาพวาดที่บ่งบอกถึงความเป็นมา ชีวิตความเป็นอยู่ และเรื่องราวของสิงห์บุรี โดยหวังว่าจะเป็นจุดแลนด์มาร์ค จุดเช็คอิน ที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวให้มาเที่ยวชม เพราะหากงานนี้สำเร็จแล้วเสร็จ จุดนี้ก็จะกลายเป็นถนนสตรีทอาร์ทที่ยาวที่สุดในประเทศไทย ในทุกวันโดยเฉพาะในช่วงเวลายามเย็น จะพบเห็นชาวสิงห์บุรี ทั้งเด็ก ผู้ใหญ่ผู้สูงอายุ มาเป็นครอบครัว มาช่วยกันวาดภาพตามจินตนาการของตนเองลงบนพนังกั้นน้ำ ทางองค์การบริหารส่วนจังหวัดสิงห์บุรี จัดเตรียมอุปกรณ์ในการระบายสีไว้ให้พร้อมแล้ว ไม่ว่าจะเป็นสี แปรงทาสี พู่กัน และสีสเปรย์

พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติอินทร์บุรี ตั้งอยู่บริเวณวัดพระอารามหลวง หรือที่ชาวบ้านรู้จักกันในนามของ ‘วัดโบสถ์’ ในตำบลอินทร์บุรี อำเภออินทร์บุรี จังหวัดสิงห์บุรี เริ่มจัดตั้งเป็นพิพิธภัณฑ์มาตั้งแต่พ.ศ.2481 โดยอดีตเจ้าอาวาสวัดโบสถ์ พระเทพสุทธิโมลี (ผึ่ง โรจโน) ซึ่งเป็นเจ้าคณะจังหวัดสิงห์บุรีและอุทัยธานี (ฝ่ายธรรมยุติ) ซึ่งท่านได้รวบรวมศิลปวัตถุโบราณวัตถุจากการบริจาคของประชาชนไว้ตั้งแต่พ.ศ.2483 มีโบราณวัตถุที่สำคัญและเป็นที่รวมความรู้ด้านประวัติศาสตร์มากมาย โดยเฉพาะโบราณวัตถุที่ขุดพบได้จากแหล่งโบราณบ้านคูเมือง แหล่งเตาเผาแม่น้ำน้อย พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติอินทร์บุรี มีโบราณวัตถุที่สำคัญหาดูยาก อาทิ คานหามรัชกาลที่ 5, หนังใหญ่วัดประศุภ,เครื่องประดับสมณศักดิ์ของพระสงฆ์,พระพุทธรูปหินเขียวธรรมจักรสมัยทวารวดี เป็นต้น นอกจากนี้ยังมีการแสดงการละเล่นพื้นบ้าน,เครื่องมือ ดักปลา,เครื่องทอผ้า ฯลฯ

   ประเภทการจัดแสดง จัดแสดงนิทรรศการถาวรในอาคาร 2 หลัง มีจำนวน 4 ห้อง คือ

     - จัดแสดงนิทรรศการถาวรจำนวน 2 ห้อง คือ ชั้นบนของอาคารเพิ่ม ดุริยางกูร และอาคารศักดิ์บุรินทร์

     - จัดแสดงนิทรรศการพิเศษจำนวน 2 ห้อง คือ ชั้นล่างของอาคารเพิ่ม ดุริยางกูร และอาคารศักดิ์บุรินทร์

โบราณวัตถุที่จัดแสดง

อาคารเพิ่ม ดุริยางกูร

ชั้นบน จัดแสดงศิลปวัตถุและโบราณวัตถุที่เกี่ยวข้องพระพุทธศาสนา

ชั้นล่าง จัดแสดงนิทรรศการภูมิปัญญาไทยในท้องถิ่น

อาคารศักดิ์บุรินทร์

ชั้นบน จัดแสดงศิลปวัตถุโบราณวัตถุที่ได้จากการขุดค้นแหล่งโบราณคดีบ้านคูเมือง และแหล่งเตาแม่น้ำน้อย

ชั้นล่าง จัดแสดงการละเล่นพื้นบ้านของเด็กไทย

ขอบคุณข้อมูลและรุปภาพจาก : มิวเซียมสยาม พิพิธภัณฑ์การเรียนรู้

In Buri National Museum is located in the area of Wat Phra Aram Luang or locally known as 'Wat Bot' in In Buri Subdistrict, In Buri District, Sing Buri Province. It was established as a museum since 1938 by the former abbot of Wat Bot, Phra Thep Sutthimonlee (Phueng Rojano), who was the provincial abbot of Sing Buri and Uthai Thani (Dhammayut sect). He collected artifacts and antiques donated by the public since 1940. There are many important antiques and historical knowledge, especially antiques excavated from the Ban Ku Muang archaeological site and the Mae Nam Noi kiln site. In Buri National Museum has important and rare antiques, such as the carrying pole of King Rama V, Wat Prasup shadow puppets, monk's ecclesiastical regalia, and Dvaravati period green stone Buddha statues with Dharmachakra. In addition, there are also performances of local games, fish traps, weaving machines, etc.

Exhibition types Permanent exhibitions are held in 2 buildings, consisting of 4 rooms:

- Permanent exhibitions in 2 rooms: the upper floor of the Phet Duriyakun Building and the Sakburin Building

- Special exhibitions in 2 rooms: the lower floor of the Phet Duriyakun Building and the Sakburin Building

Antiques on display

Phet Duriyakun Building

The upper floor displays artefacts and antiques related to Buddhism.

The lower floor displays an exhibition of local Thai wisdom.

Sakburin Building

The upper floor displays artefacts and antiques from excavations at the Ban Ku Muang archaeological site and the Mae Nam Noi kiln site.

The lower floor displays traditional Thai children's games.

ศูนย์ศิลปาชีพบางไทร หรือ Bang Sai Royal Folk Arts and Crafts Centre ตั้งอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา เป็นโครงการภายใต้พระราชดำริ มุ่งส่งเสริมเกษตรกรและช่างฝีมือจากสี่ภาคของไทย  

จุดเด่น:

หมู่บ้านศิลปาชีพ: บ้านทรงไทยจากภาคต่างๆ จัดแสดงและจำหน่ายผ้าไหม ผ้าฝ้าย เครื่องปั้นดินเผา เครื่องจักสาน และงานศิลปะแขนงต่างๆ  

พิพิธภัณฑ์และร้านค้า: ตั้งอยู่ในอาคารทรงไทยสามชั้น ชั้นล่างจัดจำหน่ายสินค้า ชั้นบนจัดเป็นพื้นที่จัดแสดงงานศิลป์ เช่น งานประติมากรรม ภาพวาด งานเซรามิก  

เวิร์กชอป – สาธิตศิลปะ: เปิดชมกระบวนการทำงานศิลป์ – การวาดภาพ ทำหน้ากาก เครื่องเรือนจากหวาย และผลิตภัณฑ์จักสานต่างๆ  

สวนสัตว์และสวนพันธุ์ไม้: มีสวนดูนกกว่า 100 สายพันธุ์ และอควาเรียมขนาดเล็ก  

บรรยากาศธรรมชาติ: ล้อมรอบด้วยแม่น้ำ เหมาะแก่การเดินชม บางช่วงมีล่องเรือชมทิวทัศน์  

ข้อมูลพื้นฐาน:

พื้นที่ประมาณ 285 ไร่ (14 เอเคอร์)  

เปิดทุกวัน ยกเว้นวันจันทร์ (เวลา 08:00–17:00 หรือ 19:00 ขึ้นอยู่กับวัน)  

ค่าธรรมเนียม: ผู้ใหญ่ 100 บาท เด็ก 50 บาท (คนไทย/ชาวต่างชาติแตกต่างเล็กน้อย)  

การเดินทาง: ใช้ถนนสายบางไทร–สามโคกหรือถนน 306 จากทางเหนือของกรุงเทพฯ และมีเรือท่องเที่ยวให้บริการจากกรุงเทพฯ ไปยังศูนย์  

Bang Sai Royal Folk Arts and Crafts Centre 

The Bang Sai Royal Folk Arts and Crafts Centre, located along the Chao Phraya River in Ayutthaya Province, is a royal initiative designed to support farmers and artisans from all four regions of Thailand  .

Highlights:

Craft Village: Traditional Thai houses collecting regional handicrafts—silk, cotton, pottery, and basketry—both exhibited and sold  .

Museum & Shop Complex: A Thai-style pavilion with three floors—ground floor for sales, upper floors as galleries for art, sculpture, ceramics, and more  .

Workshops & Demonstrations: Visitors can observe live crafts like painting, mask-making, rattan furniture, and traditional weaving  .

Bird Garden & Aquarium: Features over 100 bird species in aviaries and a small fish aquarium  .

Natural Riverside Setting: Scenic riverside walks and possible boat trips make for a serene visit  .

Essential Info:

The centre covers approximately 285 rai (about 14 acres)  .

It's open daily except Mondays—usually from 08:00 to 17:00 (extended to around 19:00 on weekends/holidays)  .

Admission is around 100 THB for adults and 50 THB for children; local and foreign pricing may differ slightly  .

Access is via Bang Sai–Sam Khok Road or Highway 306 from north Bangkok; river cruises also available  .

พระราชวังบางปะอิน

1. ประวัติและที่ตั้ง

สร้างครั้งแรกในปี พ.ศ. 2175 (ค.ศ. 1632) โดยสมเด็จพระเจ้าปราสาททอง เพื่อใช้เป็นพระราชวังฤดูร้อนใกล้พระนครศรีอยุธยา  เมื่อสิ้นกรุงศรีอยุธยา ถูกปล่อยให้รกร้างจนกระทั่งรัชกาลที่ 4 (พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว) ทรงบูรณะ และรัชกาลที่ 5 ทรงสร้างพระที่นั่งใหม่ส่วนใหญ่ระหว่าง พ.ศ. 2415–2432 (ค.ศ. 1872–1889)  

2. สถาปัตยกรรมและพระที่นั่งสำคัญ

อาคารผสมหลากหลายสไตล์ ไทย จีน ยุโรป และนีโอ-กอธิค

พระที่นั่งไอศวรรย์ทิพย์อาสน์ (Aisawan Thiphya‑Art): ตั้งกลางสระน้ำ สร้างจำลองมาจากพระที่นั่งในพระบรมมหาราชวัง  

พระที่นั่งวโรภาษพิมาน (Warophat Phiman): อาคารตึกชั้นเดียว ใช้รับรองและประทับแรม  

พระที่นั่งเวหาศน์จำรูญ (Wehart Chamrun): สไตล์จีน ตกแต่งวิจิตร นำถวายใน พ.ศ. 2432  

หอวิฑูรทัศนา (Ho Withun Thasana): หอชมเมือง บนเกาะเล็กกลางบึง สร้าง พ.ศ. 2424 (ค.ศ. 1881)  

วัดนิเวศธรรมประวัติ: วัดในพระราชวัง สถาปัตยกรรมโกธิคตะวันตก สร้างเปิด พ.ศ. 2421–2423 (ค.ศ. 1878)  

3. จุดเด่นน่าสนใจ

สวนและบึงกว้างกว่า 19–20 ไร่ ตกแต่งด้วยสถาปัตยกรรมหลากหลาย จึงเป็นแหล่งถ่ายภาพยอดนิยม  

บรรยากาศเงียบสงบ น้อยคนพลุกพล่าน เหมาะแก่การนั่งพักผ่อนและเดินชม  

4. เวลาเปิด‑ค่าเข้าชม

เปิดทุกวัน เวลา 08:00–16:00 น.; ค่าเข้าชม: ผู้ใหญ่ไทย 30 บ. เด็ก/นักเรียน 20 บ. ชาวต่างชาติ 100 บ.  

5. การเดินทาง

จากกรุงเทพฯ: ขับรถ/เช่ารถ ~60 กม. หรือขึ้นรถไฟจากสถานีหัวลำโพงไปลงสถานีบางปะอิน (ประมาณ 1½ ชม.) และต่อรถท้องถิ่นไปพระราชวังได้ง่าย  

Bang Pa‑In Royal Palace

1. History & Location

First built in 1632 by King Prasat Thong as a summer palace near Ayutthaya  .Abandoned after the fall of Ayutthaya; restored by King Mongkut (Rama IV) in the mid‑19th century; most current buildings date from 1872–1889, under King Chulalongkorn (Rama V)  .

2. Architectural Highlights

A unique blend of Thai, Chinese, European, and Neo‑Gothic styles:

Aisawan Thiphya‑Art Pavilion: Floating pavilion in the lake, a replica of one in the Grand Palace  .

Warophat Phiman Hall: Single‑storey residence hall for royal ceremonies  .

Wehart Chamrun (Heavenly Light): Chinese‑styled mansion presented in 1889  .

Ho Withun Thasana: Colorful lookout tower built in 1881 for viewing the grounds  .

Wat Niwet Thammaprawat: Gothic‑style royal temple built in 1878  .

3. Visitor Appeal

Spanning about 19–20 rai (approx. 7–8 hectares), featuring landscaped gardens, waterways, and diverse buildings—great for photography  .

A peaceful and less crowded site compared to other tourist attractions  .

4. Practical Info

Open daily from 08:00 to 16:00. Admission fee: 30 THB (Thai adults), 20 THB (students/children), 100 THB (foreigners)  .

5. Getting There

About 60 km north of Bangkok or a ~1½‑hour train ride from Hua Lamphong to Bang Pa‑In station, followed by a short local ride to the palace  .