Belevenissen 1
“Je kunt iets dat je eenmaal weet niet meer niet weten”
Een paar weken geleden wees ik een ouder op het bestaan van het ouder- en jeugdsteunpunt in haar regio. Ze had vragen die daar prima pasten en ik had inmiddels kennis gemaakt met de mensen van dat steunpunt.
De contacten verliepen voorspoedig en het steunpunt wees de ouder op de mogelijkheid om zelf lokaal in gesprek te gaan met de belangrijke personen daar. Met die aansporing en de tips ging deze ouder aan de slag. Het liep niet helemaal zoals verwacht. Het lokale gesprek verliep stroef, er gingen een paar dingen helemaal niet zoals verwacht en waar de ouder gericht was op het beperken van verdere schade veroorzaakte het lokale gesprek juist meer schade.
Het bracht mij weer in contact met dit steunpunt. Het is namelijk een mooi voorbeeld van hoe signaleren in de praktijk werkt. Het steunpunt kreeg door de contacten met deze ouder zicht op de lokale praktijk van overleg tussen school en ouders. Dat daar dingen in te verbeteren waren vond het steunpunt ook. Dat ze met deze ervaring van een ouder aan de slag gaan was ook duidelijk. In ons overleg zochten we naar de manier waarop: als je dan iets signaleert: wat doe je dan en vooral: hoe?
Goed om te zien hoe serieus dit steunpunt zijn signalerende taak daarin oppakt en werk maakt van het vervolg op deze specifieke signalering. Prettig ook om daar als vliegende brigade over mee te kunnen denken.