પ્રગટ ભાવની અનુભૂતિ:

મહારાજ સદાય આપણી સાથે, આપણી પાસે જ બિરાજે છે એવો દ્રઢ ભાવ કેળવવો.

આપણી દરેક ક્રિયા, દરેક વિચાર મહારાજ જોઈ રહ્યા છે, જાણી રહ્યા છે એ સ્મૃતિ સતત રાખવી.

પૂજા, માનસી, થાળ જેવી સેવાઓ કરતી વખતે મહારાજ પ્રત્યક્ષપણે તેને સ્વીકારી રહ્યા છે તેવો ભાવ રાખવો. સદગુરુ ભુમાનંદ સ્વામીના પ્રસંગની જેમ ભાવવિભોર થઈ સેવા કરવી.

પ્રેમ લક્ષણા ભક્તિ:

ભક્તિ માત્ર નિયમ પાલન પૂરતી સીમિત ન રહે, પરંતુ હૃદયના ઊંડા પ્રેમ અને સ્નેહથી ભરપૂર હોવી જોઈએ.

જેમ દાદા ખાચર, જીવબા-લાડુબાને મહારાજ પ્રત્યે ખેંચાણ હતું, મહારાજ વગર રહી શકતા ન હતા, તેવો સ્નેહ કેળવવાનો પ્રયાસ કરવો.

મહારાજ ભાવના ભૂખ્યા છે; ભાવ વગરની વિધિ કરતાં ભાવ સાથેની સાદી સેવા પણ મહારાજ સ્વીકારે છે.

સાધન થી સાધ્ય ભક્તિ:

નિયમ ખાતર કે ફરજ સમજીને થતી ભક્તિ (સાધન) કરતાં, ભગવાનના સ્વરૂપમાં જોડાઈને, પ્રેમપૂર્વક થતી ભક્તિ (સાધ્ય) વધુ મહત્વની છે.

પૂજા, માળા, કથા-શ્રવણ જેવી ક્રિયાઓ કરતી વખતે મન મહારાજમાં પરોવાયેલું રહે તેવો અભ્યાસ કરવો.

આત્મનિવેદન ભક્તિ:

ભક્તિની સર્વોચ્ચ અવસ્થા એટલે પોતાનું કર્તાપણું છોડી, દેહભાવ ટાળી, આત્મસ્વરૂપે મહારાજની મૂર્તિમાં એકમેક થઈ જવું.

"હું અકર્તા છું, મહારાજ જ મારા સંપૂર્ણ કર્તા છે" - આ ભાવ દ્રઢ કરવો.

આનંદ અને મોજનો અનુભવ:

જ્યારે મહારાજ ‘મારા’ બને છે, ત્યારે જીવનમાં સાચો આનંદ અને મોજ આવે છે.

"મને સર્વોપરી મહારાજ મળ્યા, આનંદમાં રહો" - આ ભાવ સતત રાખવો.