Een trip naar Ierland stond al wat langer op het lijstje en het moest er deze zomer maar eens van komen. Gedurende de Covid tijd had ik voldoende tijd gehad om e.e.a. voor te bereiden en te plannen. Er moesten immers ook wat ferry’s geboekt worden voor zowel de heen- als de terugreis. De heenreis via Duinkerke (Frankrijk) – Dover (Engeland) en Fishguard (Wales) – Rosslare (Ierland) en terug vanaf Dublin (Ierland) – Holyhead (Wales) en Harwich (Engeland) – Hoek van Holland. 

De motor en wij waren er klaar voor. Op zondag  vertrokken we met mooi weer richting België zodat we op de maandag ons niet hoefden te haasten voor de boot naar Dover. Van tevoren nog contact gehad met Meneer Kees om bij hem even een stop te maken. Bij Meneer Kees werden we rond het middaguur dan ook hartelijk ontvangen met een bakkie koffie met gebak. We eindigden die dag op een camping te Ieper (België). De andere morgen lekker op tijd vertrokken. Mooi weer en qua tijd hadden we speling zodat we grotendeels binnendoor richting Duinkerke  hebben gereden. Bij de ferry aangekomen sloten we netjes aan achter een groepje van de West-London Harley Riders, zij waren op de terugreis van een weekend in België, Harleydag Assenede. Vanaf de White Cliffs of Dover moesten we nog een zestigtal kilometers rijden naar een van tevoren geboekt hotelletje te Lenham, Dog & Bear. De laatste 200 meter werd uiteindelijk wel een dingetje. Vanwege een zwaar ongeval werd het verkeer omgeleid door de aanwezige politie. Ondanks dat we er bijna waren dienden ook wij de omleiding te volgen. Deze omleiding was niet aangegeven. Het ongeval was immers net gebeurd. Gewoon maar het overige omgeleide verkeer volgen over het zeer smalle weggetje en een schuin oog op de navigatie houden vanwege ons eindpunt. Uiteraard kwam het verkeer ook daar tot stilstand en uiteraard en jammer voor mij op het moment dat het weggetje stijl naar beneden afliep. Leuk met 35C en een helm op je kop, met de rechterhand de rem handle vast en met een been op de voetrem. Op enig moment heb ik mijn helm aan Irene gegeven en na een goed uur  kwam er gelukkig beweging in de rij. Ik had geen tijd meer om mijn helm op m’n knar te plaatsen  dus uiteindelijk zonder helm aangekomen bij ons hotelletje. Was wel even lekker zo zonder helm met de kop in  de wind. De politie keek wel even vreemd op daar waar ik over de andere zijde van de wegafsluiting het kruispunt overstak. Oververhit maar we waren er. 

Als een van de grootste Atlantische havens in Ierland was Cobh het vertrekpunt voor 2,5 miljoen van de zes miljoen Ieren die naar Noord-Amerika  emigreerden tussen 1848 en 1950. De Titanic maakte haar laatste stop in Cobh (dat toen Queenstown heette) voordat zij op 11 april 1912 de Atlantische oceaan opging voor haar eerste, en enige, reis naar New York. Ook lag het eerste stoomschip dat van Ierland naar Engeland voer afgemeerd in Cobh, evenals de Sirius, het eerste stoomschip dat de Atlantische Oceaan overstak (bron: Wikipedia).
We vervolgen onze weg naar Clonakilty, waar we op een farmcamping een leuk plekkie krijgen toegewezen om de tent te planten. De kat van de camping vindt het wel gezellig zo bij ons en blijft de hele avond lekker lui bij ons rondhangen. De wegen zijn best wel smal en lopen zwaar af in de bermen (een bolle weg dus), waardoor ik dus als zijspanrijder zo nu en dan behoorlijk scheef aan de linkerzijde van de weg hang en flink het  stuur moet tegenhouden. Ook geeft dit het gevoel dat de bak omhoogkomt in bochten naar rechts. Niet echt ontspannen rijden dus rustig aan.  

Vandaag rijden we richting Killarney over grotendeels de N-71, via Skibbereen en Bantry. Het is rustig, de lucht is blauw en het weer is mooi! De weg is smal zoals gezegd maar prachtig. In Glengarriff doen we een lunchstop en bekijken we al het moois in the Quill’s woollen market. Via de Caha pass en een stop bij Molly Gallivans cottage, waar een druïde over de vallei tuurt, arriveren we mooi op tijd op de camping in Killarney.  Ook maar even wat boodschappen doen. Vandaag staat de Ring of Kerry op het programma. Een hele mooie route langs de Atlantische kust van Ierland. Deze route maakt deel uit van de Wild Atlantic Way, welke we de komende dagen zullen blijven volgen. We vertrokken wederom mooi op tijd. Het was lekker rustig op de behoorlijk hobbelige en bochtige weg richting de Ring of Kerry. Stuiteren dus. Via Ladies View, Molls Gap, het ontwijken van een paar koeien op de smalle weg en een koffie break in Sneem beginnen we aan de Ring of Kerry. Het luchtje is blauw de zon schijnt, beter kan niet. Het blijkt een prachtige rit te zijn met vergezichten over de vele baaien met witte stranden. Zo nu en dan stoppen we voor wat foto’s te maken.

Via de N-67 komen we aan bij een groot parkeerterrein. Heel veel bussen, heel veel campers en nog meer auto’s. We zijn aangekomen bij de Cliffs of Moher. Een ‘must see’ en dus zeer toeristisch. We hebben daar dus een klein uurtje de toerist uitgehangen. Wel mooi en indrukwekkend die kust. Hoe zou het eruit zien daar met een echte westerstorm? Spooky. We wandelen terug naar de uitgang en Irene maakt een flinke misstap. Ik kan d’r net opvangen maar ze heeft toch wel last van haar voet. Dus rustig terug naar de motor, waarna we nog maar een 7 km’s hoeven te rijden naar de camping, gelegen aan deze woest en indrukwekkend ogende kustlijn, te Doolin. We snavelen die avond in de local pub. Fish & Chips onder muzikale begeleiding van een Ierse folk band. Vanwege Irene haar blessure hebben we in langzame pas terug gewandeld naar de camping. Die avond zagen we een werkelijk prachtige zonsondergang over de oceaan. We zijn nu ruim een week onderweg en vinden dat het tijd is voor een rustdag. Het weer is prachtig en warm, de camping heeft goede voorzieningen en het is tijd voor een wasje. De aantrekkingskracht van deze kust was zo groot dat we daar grotendeels hebben doorgebracht.

We laten Galway achter ons en verplaatsen ons weer een stukje over de Wild Atlantic Way, richting het gebied van de Connemara. Connemara is één van de mooiste gebieden in Ierland. Ook vindt hier nog op grote schaal turfwinning plaats. Rijdend door het gebied zie je vrijwel overal de Twelve Bens (ronde bergtoppen). Werkelijk prachtig en het lijkt wel of we ineens in een ander land rijden. Het doet een beetje Schots aan. We strekken de benen bij een uitzichtpunt over Pines Island, met op de achtergrond de Twelve Bens. Even noordelijk van het plaatsje Clifden vinden we een leuke en rustige camping. Op het terrein lopen een aantal kippen en een zeer hanige haan die erg nieuwsgierig zijn naar de nieuwe campinggasten. Als eenmaal de tent staat en wij aan een broodje zitten hebben we hun volle aandacht. Er is zelfs een kip die even de tent inloopt om te kijken of er wat te snavelen is. Ik dreig dat als ze niet opzouten er eentje in de pan vanavond zal belanden. Het doet ze weinig.

Een nieuwe dag. Eéntje die in het teken zal staan van een rondje door het gebied Connemara, waaronder een bezoek aan Kylemore Abbey. Kylemore Abbey (Iers: Mainistir na Coille Móire, Klooster van het grote bos) is een beroemd klooster en voormalig landhuis. Het ligt vlak bij het dorp Letterfrack in Connemara in het Ierse graafschap Galway. Het neogotische gebouw werd tussen 1863 en 1868 gebouwd als landhuis (Kylemore Castle) door een rijke Engelse politicus, Mitchell Henry. Opvallend zijn de miniatuurreplica van de kathedraal van Norwich en de kasteeltuin. In 1920 werd het aangekocht door uit België gevluchte benedictinessen en sindsdien is het een klooster en van 1923 tot 2010 ook een kostschool voor meisjes. Het huis en de tuin zijn voor publiek toegankelijk. Het is een imposant gebouw dat door zijn ligging in een vrijwel leeg gebied extra  opvalt. (bron: Wikipedia) De Abbey was het bezoek meer dan waard. Via kleine weggetjes rijden we door het gebied richting Clifden. Het rijden over deze smalle bolle weggetjes in Ierland blijft als zijspanrijder een vermoeiende bezigheid. Als de weg overzichtelijk is en er geen tegenliggers zijn te zien rij ik dan ook zoveel mogelijk op het midden van de weg. Maar ja dat lukt lang niet overal.

De Woolen Mill, een megagrote souvenirwinkel met restaurant, is leuk om even te stoppen en rond te neuzen. Ik was daar al eens eerder geweest maar Irene nog niet. Via een route door Snowdonia, in het noorden van Wales, vinden we in de middag wederom een farmcampsite in de buurt van Birkenhead (Engeland), dat aan de westoever ligt van de rivier Mersey. Yep, we zitten vlakbij Liverpool! Op de camping horen we van Trevor, het campingbaasje, dat het openbaar vervoer staakt in Engeland maar dat het centrum van Liverpool via één van de tunnels, onder de Mersey door, goed te doen moet zijn. Het is maar een kilometer of tien. 

Vandaag gaan we een dagje bezoek Liverpool doen. Via de tunnel met daarin halverwege een afslag naar links vinden we een perfecte parkeerplaats van het span. Het is druk en sommige straten zijn afgezet. Er loopt veel politie rond. Het blijkt op deze zaterdag gayparade te zijn in Liverpool. Dat was me eigenlijk al opgevallen tijdens het vinden van een parkeerplaats vlakbij de pier in het centrum. Een kleurrijk gebeuren met  veel suikerspin pruiken en halve blote billen, niet echt mijn ding. Bij mannen dan hè. We zien al wandelend naar het centrum prachtige oude gebouwen. Eén gebouw kan zo model hebben gestaan voor de oude Batman series in Gotham city. Bizar. Het is een korte wandeling naar het oude centrum van Liverpool en al gauw bevinden we ons in Mathew Street. 

Wat ook niet mocht ontbreken, voor mij althans, was een bezoek aan het stadion van Liverpool FC. You’ll never walk alone. Terug op de camping vraagt Trevor, het campingbaasje, hoe het bezoek Liverpool is geweest. Ik vertel hem dat er ook een gayparade was. Hij rolt eens met zijn ogen en zegt mij glimlachend: “Men dressed up like women mmmh”. Die avond tijdens ons avondpotje Yatzee begint het te regenen, maar stopt gelukkig de andere morgen, waarna we toch droog kunnen inpakken. We zijn onderweg naar het Peak District en via de  "Cat and Fiddle” route bereiken we de camping in Buxton. Het is prachtig mooi weer. We hebben nog twee dagen voordat we de oversteek van Harwich-Hoek van Holland hebben. Het is behoorlijk druk op de weg richting King’s Lynn. Het is warm dus voor de rest niks te klagen.