กศน.ตำบลทุ่งฮั้ว

ลิงค์เข้าชม กิจกรรมผ่านช่องํ Yutube https://www.youtube.com/watch?v=aTOBQE16rYM

ท่ามกลางสายฝนที่โปรยลงมาอย่างไม่ขาดสาย กับท้องฟ้าที่มืดครึ้ม ช่วงฤดูฝนถนนสายวังเหนือทุ่งฮั้ว สองข้างทางเต็มไปด้วยทุ่งนาเขียวขจี ท่ามกลางสายฝนและท้องทุ่งที่เขียวขจี มองไปข้างทางเห็นชาวนาแบกจอบทำการเกษตร อีกฝั่งของถนนยายแก่ๆจำนวน 5-6 คน กำลังเดินผ่าสายฝน ไปสู่จุดหมายที่ไม่ไกลจากถนนสายหลักสักเท่าไหร่นัก มือหนึ่งถือร่มเพื่อป้องกันสายฝน มือถือถือขันเงินขันทองที่มีดอกไม้อยู่ในขัน ต่างมุ่งหน้าเดินไปตามทางที่เดินที่เต็มไปด้วยน้ำฝนที่เปียกโชก กับชุดขาวที่สวมใส่และรอยยิ้มที่มความสุข ทำให้เกิดศรัทธายิ่งนัก จากที่กลุ่มยายเดินไปไม่ไกลนัก สิ้นสายฝนที่โปรยลงมาอย่างหนัก ท้องฟ้าเริ่มสดใส เสียงกบเขียดเริ่มร้องระงม ทำให้มองเห็นพระธาตุที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า สายตาแต่ละคนเริ่มจดจ้องไปที่พระธาตุอันงดงาม ก่อนข้ามสะพานที่ผมขอตั้งชื่อว่าสะพานบุญทางเข้าหมู่บ้านแม่เลียบนั้น เบื้องหน้าก่อนมองเห็นพระธาตุที่งดงาม เราจะเห็นรูปปั้นแม่กาขาวตัวขนาด 3 เมตร กางปิกอยู่หน้าพระธาตุแปลกใจยิ่งนักว่าทำไมทางข้ามสะพานบุญแห่งนี้จึงมีรูปปั้นกาขาว เดินไปอีก 100 เมตร เห็นป้ายที่ทำด้วยปูนฉาบ เขียนคำว่า “ดินแดนพระเจ้า 5 พระองค์” ด้านล่างของกำแพงจะมีน้ำพุใหลย้อย ทำให้สงบยิ่งนัก มองไปด้านหน้าประตูทางเข้า

มีอุโบสถหลังใหญ่ที่ที่มีลวดลายงดงาม ล้วนประดับด้วยลายกนกลายไทที่สวยงาม สีทองของโบสถ์ทำให้เกิดแรงศรัทธา ก้าวขึ้นบันไดทางขึ้นอุโบสถ์มองไปข้างในอุโบสถ ผนังที่มีเรื่องราวชวนให้น่าติดตามยิ่งนัก ด้านหลังโบสถ์จะมีพระธาตุที่งดงาม ซึ่งมีความสูง 36 เมตร ฐานกว้าง 18 เมตร มองพระเจดีย์ใกล้ ๆ แล้วจะเกิดความศรัทธาเลื่อมใสยิ่งนัก องค์เจดีย์เป็นศิลปะที่สวยงาม ละเอียดยากที่จะหาพระเจดีย์ที่อื่นเสมอพระเจดีย์ได้ โดยเฉพาะส่วนบนสุดของเจดีย์ที่ต่อจากฉัตร ก็จะมีแม่กาทองเด่นเป็นสง่าเป็นสัญลักษณ์ของเจดีย์ บริเวณพระเจดีย์มีขนาดกว้างขวางมีกำแพงอยู่สองชั้น คือกำแพงชั้นในเรียกว่ากำแพงแก้ว มีกำแพงชั้นนอกทำด้วยศิลาแลงบริเวณลานพระเจดีย์ปูด้วยหินอ่อนทำให้คิดย้อนถึงคำขวัญวังเหนือ

“พญาวังเรืองนาม พระธาตุงามเรืองชื่อ น้ำตกสวยเรื่องลือ นามนี้คือ วังเหนือ” จากคำขวัญของอำเภอ ทำให้เรามองถึงเอกลักษณ์และวัฒนธรรมที่สืบทอดกันมาอย่างยาวนาน เมืองวัง เป็นเมืองที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยธรรมชาติ ขึ้นไปทางเหนือ

สุดของวังเหนือจะเป็นตำบลที่มีวัฒนธรรมที่ดีงามและเป็นดินแดนที่ทุกคนต้องมาให้ถึงสักครั้งนั้นคือ วัดพระธาตุพระเกิดเป็นวัดที่ตั้งอยู่ในพื้นที่ตำบลทุ่งฮั้ว ซึ่งเป็นรอยต่อระหว่างวังแก้วกับทุ่งฮั้ว ปรากฏในคำขวัญที่ว่า “พระธาตุงามเรืองชื่อ” นั่นคือ วัดพระธาตุพระเกิด เป็นดินแดนอารยะธรรมที่สืบทอดกันมาจากรุ่นสู่รุ่น วัดพระเกิดถือเป็นวัดที่มีตำนานเล่าขานมาช้านาน ซึ่งในอดีตมีตำนานเล่าถึงความเป็นมาของสถานที่แห่งนี้ ที่น่าติดตามอย่างมาก วัดพระเกิด ตั้งอยู่หมู่ที่ 8 บ้านแม่เลียบ ตำบลทุ่งฮั้ว อำเภอวังเหนือ จังหวัดลำปาง เป็นวัดโบราณและมีประวัติความเป็นมาอันยาวนาน แต่ก่อนเป็นวัดเอกและเป็นวัดประจำของชาวเมืองวัง เป็นวัดที่มีความศักดิ์สิทธิ์และเป็นที่เคารพสักการะของพุทธศาสนิกชนตั้งแต่อดีตมาจนถึงปัจจุบัน

กล่าวถึงอดีตสมัยสองพันกว่าปีมาแล้ว เมื่อสมเด็จพระ

สัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ยังไม่เสด็จดับขันธปรินิพพาน ยังมีนายพานิช 2 คน ได้เดินทางจากดินแดนสุวรรณภูมิง (เมืองวัง) ไปค้าขายยังดินแดนประเทศอินเดีย ได้มีโอกาสเฝ้าองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า จนเกิดความเลื่อมใสองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระพุทธองค์ทรงตรัสถามนายพานิชทั้งสองคนถึงที่อยู่ของนายพานิช นายพานิชก็ได้ทูลตามความจริง องค์สมเด็กพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ประทานพระเกศา(เส้นผม)พระองค์ให้แก่นายพานิชทั้งสองคน ๆ ละ 4 เส้น พระพุทธองค์ได้ตรัสให้นายพานิชทั้งสองคนนำพระเกศาบรรจุไว้ที่ดอยสังกุตตะระ ในเมืองที่พ่อค้าอยู่ เพราะว่าดอยสังกุตตะระแห่งนี้เป็นที่บรรจุพระสารีริกธาตุ เส้นพระเกศา (เส้นผม) ของพระพุทธเจ้ามาแล้ว 3 พระองค์ คือ พระกกุสันธะ พระโกนาคมนะ พระกัสสปะ แล้วพระพุทธองค์ได้ตรัสเล่าว่า สถานที่นั้นเป็นที่เกิดของแม่กาขาวและกำเนิดพระโพธิสัตว์ทั้ง 5 พระองค์ พระพุทธองค์ยังได้ประทานเล่าเรื่องให้แก่นายพานิช 2 คน

ย้อนหลังเริ่มตั้งแต่ปฐมกัปป์ คือกัปป์แรกของโลกยังมีแม่กาขาวทำรังอยู่ที่ต้นมะเดื่อใกล้กับแม่น้ำต่อมาแม่กาขาวได้ออกไข่ 5 ฟอง แม่กาก็รักและทะนุถนอมไข่ทั้ง 5 ฟอง ไม่ให้ได้รับอันตรายจากศัตรูหรือสัตว์อื่นที่จะมาทำร้ายไข่ทั้ง5 ฟองอยู่มาวันหนึ่งแม่กาขาวก็ไปเที่ยวแสวงหาอาหารทางด้านทิศตะวันตกซึ่งเป็นที่อุดมสมบูรณ์ด้วยอาหารหลายอย่าง เผอิญวันนั้นได้มีพายุและฝนพัดกิ่งไม้ล้มระเนระนาดอากาศมืดครึ้มทำให้แม่กาจำทิศทางไม่ได้เพราะดูเหมือนกันหมด แม่กาขาวก็หลง สถานที่แม่กาขาวไปหลงเดี๋ยวนี้เรียกว่าเวียงกาหลง ซึ่งอยู่ในอำเภอเวียงป่าเป้า จังหวัดเชียงราย เมื่อสิ้นพายุและฝนแล้วอากาศแจ่มใส แม่กาก็หาทางบินกลับที่อยู่ คือ ต้นมะเดื่อใกล้กับแม่น้ำ กลับมาหาลูกที่เป็นไข่ทั้ง 5 ฟอง ไม่เจอ แม่กาก็เลียบไปทางด้านทิศตะวันตก เดี๋ยวนี้เรียกว่าหมู่บ้านแม่เลียบ ก็ไม่เจอ แม่กาก็ตามหาตามน้นบเวณนั้นก็ไม่เจอ เขาก็เรียกว่าวังแม่กา เมื่อแม่กาตามหาลูกไม่เจอแม่กาขาวก็ร้องไห้ เดี๋ยวนี้เขาเรียกว่าหมู่บ้านฮ่องไฮ แม่กาก็ตามหาลูกบินวนไปมาเดี๋ยวนี้เขาเรียกว่าหมู่บ้านวังมน เมื่อแม่กาบินวนไปมาไม่เจอลูกก็เกิดความเศร้า ใเดี๋ยวนี้เขาเรียกว่าหมู่บ้านทัพป่าเส้า แม่กาตามหาลูกเป็นเวลา 7 ปีก็เกิดความท้อใจไม่อยากกินอาหารจนร่างกายซูบผม แต่ด้วยเหตุที่แม่กาเคยเป็นพรหมมาก่อน แม่กาก็ได้ทำใจให้สงบแล้วแม่กาก็สิ้นใจสถานที่แม่กาสิ้นใจก็คือวัดอักโขชัยคีรีอำเภอแจ้ห่ม จังหวัดลำปาง เมื่อแม่กาสิ้นใจแล้ว ก็ไปเกิดเป็นมฏิกามหาพรหมอยู่ชั้นสุทธาวาส

จะกล่าวถึงไข่ทั้ง 5 ฟองของแม่กาขาว วันที่แม่กาขาวไปหาอาหารวันนั้น ก็ได้เกิดพายุและฝนเหมือนกัน พายุได้พัดกิ่งไม้และรังไข่ของแม่กาขาวตกลงมาสู่แม่น้ำ ไข่ทั้ง 5 ฟองก็ลอยไปตามกระแสน้ำ ไข่ฟองที่ 1 ลอยไปมีแม่ไก่เห็นแล้วก็เก็บเอามาเลี้ยงไว้ ไข่ฟองที่ 2 ลอยไปมีแม่นาคเห็นแล้วก็เก็บเอามาเลี้ยงไว้ ไข่ฟองที่ 3 ก็ลอยไปมีแม่เต่าเห็นก็ได้เก็บเอามาเลี้ยงไว้ ไข่ฟองที่ 4 ลอยไปก็มีแม่วัวเก็บมาเลี้ยงไว้ ไข่ฟองที่ 5 มีแม่ราชสีห์ (สิง) เห็นแล้วก็เก็บเอามาเลี้ยงไว้ ต่อมาไม่นานไข่ทั้ง 5 ฟองก็แตกออกมา แทนที่จะเป็นอย่างอื่นกลับเป็นคนซึ่งเหมือนกันหมดทั้ง 5 แม่เลี้ยงก็เกิดความยินดีรักเหมือนกับลูกของตัวเอง แม่เลี้ยงทั้ง 5 ก็ได้เลี้ยงไว้เหมือนแม่ที่แท้จริงของกุมาร เวลาผ่านไปเมื่อกุมารทั้ง 5 เป็นหนุ่ม ได้ถามแม่เลี้ยงของแต่ละคนว่า แม่ที่แท้จริงอยู่ที่ไหน แม่เลี้ยงก็ไม่สามารถตอบคำถามได้ เพราะว่าลูกได้ลอยมาตามกระแสน้ำ แม่เลยเก็บเอามาเลี้ยงไว้ กุมารทั้ง 5 คิดถึงแม่ที่

แท้จริงก็อยากจะตามหาแม่ ได้กราบลาแม่เลี้ยง ส่วนแม่เลี้ยงทั้ง 5 ก็มีความอาลัยหาลูกแต่ถ้าเป็นความต้องการของลูกก็อนุญาต แต่แม่ขออะไรสักอย่าง คือ ถ้าลูกได้เจอพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว ขอฝากชื่อแม่เลี้ยงไว้ถัดจากนั้นมากุมารทั้ง 5 ก็ได้เข้าป่าบำเพ็ญเป็นฤาษี จนได้ฌาณ มีวันหนึ่งฤาบีทั้ง 5 ได้มาเจอกันโดยบังเอิญโดยลักษณะหน้าตาก็คลายกัน อายุก็เท่ากัน ฤาษีทั้ง 5 ได้พร้อมใจกันตั้งสัจจะอธิษฐานกันว่าด้วยแรงบุญแรงกุศล แรงอธิษฐานบารมีของลูกทั้ง 5 นี้ ขอได้พบเจอแม่ที่แท้จริง

ด้วยแรงอธิษฐานของฤาษีทั้ง 5 ซึ่งมีพลังอันยิ่งใหญ่และเป็นอธิษฐานที่ลูกส่งถึงแม่ด้วยความบริสุทธิ์ แรงอธิษฐานนั้นไปถึงฆฏิกามหาพรหม ซึ่งเดิมทีเป็นแม่กาก็ได้ลงมาในสภาพของแม่กา ได้มาให้ฤาษีทั้ง 5 ได้มารู้และเห็น และเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ลูกทั้ง5 ฟัง ตั้งแต่ต้นจนจบสิ้น ชีวิตมีความรักของแม่ยากที่จะทดแทนบุญคุณของแม่ที่มีต่อลูก ฆฏิกามหาพรหมในสภาพของแม่กาขาว

ได้แนะนำลูกทั้ง5ทีเป็นฤาษีว่าให้ลูกนำดินมาทำประทีป และนำฝ้ายมาทำเป็นรูปตีนซึ่งเป็นสัญลักษณ์แทนแม่กาขาวเมื่อแม่กาขาวได้แนะนำฤาษีทั้ง 5 แล้วก็ได้ขึ้นไปสู่ที่อยู่ คือ พรหมโลก วันที่แม่กามาพบฤาษีทั้ง 5 นั้น ตรงกับวันเพ็ญเดือน12เพ็ญหรือวันเดือนยี่เป็ง ของชาวล้านนาไทย นิยมจุดประทีปตีนกาบูชาแม่กาเผือก (ขาว) ตลอดมา ก็มาจากเรื่องของแม่กาขาวพระเจ้า 5 พระองค์ซึ่งวันนี้เป็นวันตรงกับวันลอยกระทงเมื่อแม่กาขาวไปสู่พรหมโลกแล้ว ฤาษีทั้ง 5 องค์ ก็ได้ทำตามคำที่แม่แนะนำคือการจุดประทีปนำฝ้ายมาเป็นตีนกา แล้วหาน้ำมันมาใส่จุดบูชาทุกวันพระ 8 ค่ำ 15 ค่ำแล้วฤาษีทั้ง 5 องค์ได้บำเพ็ญเพียรจนสิ้นอายุขัยของแต่ละองค์ ต่อมาฤาษีทั้ง 5 องค์ก็ได้มาเกิดในเมืองมนุษย์บำเพ็ญเพียรบารมีอีกหลายชาติ หลายกัปป์ จนมาถึงยุคภัทกัปป์นี้ซึ่งกัปป์ที่โชคดีที่สุดมีพระพุทธเจ้าอุบัติขึ้นในโลก5 พระองค์ คือ พระกกุสันธะ พระโกนาคมนะ พระกัสสปะ พระโคตมะ (สิทธัตถะ) องค์ปัจจุบันและจะอุบัติขึ้นในอนาคต คือ พระศรีอารยเมตไตรย ซึ่งก็เป็นองค์สุดท้ายในภัทกัปป์นี้ ซึ่งพระพุทธเจ้าทั้ง 5 พระองค์นี้ แต่ก่อนก็เป็นลูกของแม่กาขาวและที่ได้ชื่อต่าง ๆ ก็ได้เอาชื่อแม่เลี้ยงตามคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้กับแม่เลี้ยง เมื่อพระพุทธเจ้าได้เล่าเรื่องของแม่กาขาว พระเจ้า 5 พระองค์แล้วนายพานิชทั้งสองคนได้กราบลาพระพุทธเจ้าแล้วเดินทางมาที่บ้านเกิด คือ ดินแดนสุวรรณภูมิ แล้วนำพระเกศาทั้ง 8 เส้น บรรจุไว้ ณ ดินแดนดอยสังกุตตะระ คือ พระเจดีย์วัดพระเกิด ตราบเท่าทุกวันนี้

วัดพระเกิด มีโบราณสถานที่สำคัญ คือ พระเจดีย์ ซึ่งมีความสูง 36 เมตร ฐานกว้าง 18 เมตร มองพระเจดีย์ใกล้ ๆ แล้วจะเกิดความศรัทธาเลื่อมใสยิ่งนัก องค์เจดีย์เป็นศิลปะที่สวยงาม ละเอียดยากที่จะหาพระเจดีย์ที่อื่นเสมอพระเจดีย์วัดพระเกิดได้ โดยเฉพาะส่วนบนสุดของเจดีย์ที่ต่อจากฉัตร ก็จะมีแม่กาทองเด่นเป็นสง่าเป็นสัญลักษณ์ของเจดีย์วัดพระเกิดที่ไม่มีเจดีย์ที่อื่นมี บริเวณพระเจดีย์มีขนาดกว้างขวางมีกำแพงอยู่สองชั้น คือกำแพงชั้นในเรียกว่ากำแพงแก้ว มีกำแพงชั้นนอกทำด้วยศิลาแลงบริเวณลานพระเจดีย์ปูด้วยหินอ่อน พุทธศาสนิกชนนิยมมาปฏิบัติธรรมและเวียนเทียนในวันสำคัญทางพระศาสนาโดยเฉพาะวันขึ้น 15 ค่ำ พระจันทร์เต็มดวงจะเห็นพระเจดีย์เด่นสง่า เกิดความรู้สึกภายในจิตใจยากที่จะพรรณาได้เหมือนกับได้อยู่บนสวรรค์ชั้นใดชั้นหนึ่งก็ไม่ปาน นี่คือความรู้สึกจากผู้ที่มาร่วมใจปฏิบัติเวียนเทียนและมากราบไหว้พระเจดีย์วัดพระเกิด ซึ่งเป็นเจดีย์ประดับด้วยแก้วทั้งองค์ มีฉัตรข้างบน และฉัตรข้างล่างอีก 4 ฉัตร แต่ละฉัตรก็จะมีกาทองอยู่ทุก ๆ ฉัตร

พุทธศักราช 2469/ครูบาศรีวิชัยนักบุญแห่งล้านนาไทย เดิมท่านบวชอยู่ที่วัดบ้านปาง อำเภอลี้ จังหวัดลำพูน ท่านเป็นพระที่ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ เป็นที่เคารพนับถือของพระภิกษุ สามเณร พุทธศาสนิกชนทั้งหลายทั่วแคว้นล้านนาไทย ยกย่องท่านครูบาศรีวิชัยว่าครูบาศีลธรรม ท่านมีความเสียสละประโยชน์ตนเพื่อประโยชน์ผู้อื่น พระศาสนาตลอดสาธารณประโยชน์ทั่วไป ท่านได้มาเห็นสภาพเจดีย์วัดพระเกิดมีสภาพทรุดโทรม แทบจะไม่มีสภาพของเจดีย์ มีหญ้าปกคลุมอยู่พระเจดีย์คงจะขาดการเอาใจใส่ดูแลมานาน บางสมัยก็อาจจะเกิดศึกสงครามทำให้วัดพระเกิดต้องได้รับผลกระทบด้วย ท่านครูบาศรีวิชัยพร้อมด้วยภิกษุ-สามเณร ตลอดจนญาติโยมที่มีความเลื่อมใสในพระพุทธศาสนาในเขตอำเภอวังเหนือ เวียงป่าเป้า แจ้ห่ม และทางลำปาง-ลำพูน-เชียงใหม่-เชียงแสน ในแคว้นล้านนาไทยช่วยกันบริจาคทรัพย์สินเงินทองตลอดการปั้นอิฐ การใช้แรงงานต่างๆ เท่าที่ผู้มีศรัทธาจะทำได้ ท่านครูบาศรีวิชัยได้วางผังของพระเจดีย์ตั้งแต่ใต้ดินจนจะเสร็จการทำพระเจดีย์ที่โบราณเขากล่าวว่า การวางผังเริ่มแรกจะยากมากเสมือนทำเจดีย์สององค์คือใต้ดินก็มีรูปเป็นเจดีย์ ผู้เฒ่าผู้แก่เขาเล่าว่า ท่านครูบาศรีวิชัย ท่านมีความตั้งใจทำพระเจดีย์พระเกิดให้ถูกต้องที่สุดตามพิธีโบราณ เช่น มีเรือเงิน เรือทอง เป็นต้น

ท่านบูรณะพระเจดีย์ได้ประมาณจนจะเสร็จ ก็ประมาณ 80 เปอร์เซ็นต์ญาติโยมที่อื่นก็ได้นิมนต์ท่านครูบาศรีวิชัยไปเป็นประธาน ท่านก็รับนิมนต์แล้วก็เดินทางไป ท่านครูบาศรีวิชัยคิดว่าเมื่อสร้างที่นิมนต์แล้วจะกลับมาบูรณะเจดีย์วัดพระเกิดต่อ ในระยะนั้นจังหวัดลำปางมีพระผู้มีชื่อเสียง เป็นที่เคารพนับถือของชาวลำปาง คือ ครูบานันดา แห่งวัดทุ่งม่านใต้ อำเภอเมือง จังหวัดลำปาง ญาติโยมเลยนิมมนต์ครูบานันดา บูรณะพระเจดีย์วัดพระเกิด ต่อจากครูบาศรีวิชัยจนเสร็จสมบูรณ์ในปีพุทธศักราช 2472 ได้ทำการฉลองเรียกว่างานปอยหลวงของภาคเหนือล้านนาไทย นับตั้งแต่นั้นมาวัดพระเกิดก็เกิดการเปลี่ยนแปลง ตามที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ คือ เป็นอนิจจังไม่แน่นอน บางคราวก็มีพระมาอยู่ 1 พรรษา 2 พรรษา และไปอยู่ที่อื่น บางคราวก็เป็นวัดร้าง มีพระขาวแก้วซึ่งเป็นที่นับถือของคนทั่วไปอยู่บ้าง มีพระจากที่อื่นเช่น หลวงพ่อบุญชู มาจากแม่สาย เป็นพระหมอรักษาคนที่ไม่สบายท่านก็อยู่ไม่นานได้เดินทางไปอยู่ที่แม่สาย จนมาถึงสมัยของพระอธิการดวงติ๊บ อสโม ซึ่งท่านก็เป็นคนแม่เลียบได้มาบวชภายหลังได้เป็นเจ้าอาวาสวัดพระเกิด

พุทธศักราช 2535/พระอาจารย์ธรรมสาธิต (สนั่น) กนฺตธมฺโม แห่งสำนักปฏิบัติธรรมเวียงกาหลง อำเภอเวียงป่าเป้า จังหวัดเชียงราย พร้อมกับญาติโยมทางกรุงเทพฯ-สมุทรปราการ-เวียงป่าเป้า-เวียงเหนือ-แม่ขะจาน ได้มีความเห็นว่าพระเจดีย์วัดพระเกิดมีสภาพที่จะได้รับการบูรณะใหม่ซึ่งสภาพพระเจดีย์มีไม้โพธิ สหลิ) อยู่บนเจดีย์ ออกรากเจาะเข้าไปสู่ในใจกลางพระเจดีย์และดูสภาพปูนก็จะหมดอายุ ท่านได้ประชุมปรึกษากับคณะสงฆ์ ซึ่งมีเจ้าคณะอำเภอวังเหนือและประชาชนวังเหนือ และหมู่บ้านแม่เลียบ ก่อนจะได้บูรณะพระเจดีย์ก็ประชุมกันหลายครั้ง ในที่สุดการบูรณะพระเจดีย์ก็เริ่มขึ้น ได้รับปัจจัยจากญาติโยมผู้ใจบุญทั่วประเทศ มีคุณคิด ศิริกาญจนวงค์ เป็นเจ้าภาพ ที่เสียสละทรัพย์ส่วนตัวเป็นจำนวนเงินถึง 1,000,000 บาท เพื่อจะบูรณะพระเจดีย์วัดพระเกิดให้เป็นสมบัติของพระศาสนาสืบต่อไป ได้ติดกระจกพระเจดีย์ทั้งองค์และซื้อที่นาทำถนนเข้าสู่วัดพระเกิด สร้างห้องน้ำ ฯลฯ ในที่สุดงานบูรณะพระเจดีย์ก็ได้สำเร็จสมความตั้งใจของพุทธศาสนิกชน ได้มีการปฏิบัติธรรม 9 วัน 9 คืน

ในพระอุโบสถของวัดพระเกิด ยังมีพระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ์ 2 องค์เรียกว่า พระแสนแซ่ (สลัก) เป็นที่เคารพและนับถือของพุทธศาสนิกชนทั่วไป ตามคำบอกเล่าของผู้เฒ่าผู้แก่เล่าสืบกันมาว่า พระแสนแซ่ ท่านไปสรงน้ำแล้วกลับมาที่เดิมได้ ชาวบ้านจึงเลื่อมใสศรัทธา และเล่าสืบต่อกันมาแลว่าถ้าได้กราบพระแสนแซ่ทองสัมฤทธิ์จะมีคนสรรเสริญพบแต่ความสุข

ข้อมูลเนื้อหา โดย นายชนาธิป มือแข็ง ครูกศน.ตำบลทุ่งฮั้ว

ที่มาของประวัติอ้างอิงโดยเพจ: แดนนิพพาน ดอท คอมhttp://www.dannipparn.com/thread-617-1-1.html

กศน.ตำบลทุ่งฮั้ว