วัดชยาลังการ์ หรือชาวบ้านทั่วไปเรียก "วัดป่าป้อง" แต่เดิมนั้นชาวบ้านป่าป้องเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ไทเขิน ได้อพยพมาจากเมืองเชียงตุง นานกว่า 200 ปี หลังจากที่ชาวไทเขินบ้านป่าป้องได้ตั้งบ้านเรือนเรียบร้อยแล้ว ตามศาสนาและความชื่อที่มีมาในอดีต ชาวไทเขินจะนับถือศาสนาพุทธซึ่งได้รับการปลูกฝังมาจากบรรพบุรุษ ชาวบ้านจึงร่วมกันจัดตั้งวัดขึ้นในหมู่บ้านเป็นอารามเล็ก ๆ เพื่อให้พระภิกษุสามเณรที่อพยพมาจากเชียงตุงพร้อมกับญาติพี่น้องจะได้มีที่อยู่อาศัย และใช้เป็นที่ประกอบศาสนกิจทางพระพุทธศาสนาของพระสงฆ์และชาวบ้าน การก่อสร้างอารามในช่วงแรกจะเป็นลักษณะค่อยเป็นค่อยไป เช่น ที่ประกอบศาสนกิจหรือวิหารจะใช้หญ้าคามุงหลังคากันแดดกันฝน โครงสร้างทั้งหมดทำด้วยไม้ในท้องถิ่น สร้างกุฏิเพื่อใช้เป็นที่พักอาศัยของพระภิกษุสามเณร

ประมาณปี พ.ศ. ๒๓๗๘ ได้มีการบูรณะเสนาสนะภายในวัดป่าป้อง โดยชาวบ้านได้ส่งคนในหมู่บ้านไปติดต่อสล่า (ช่าง) ชาวไทเขินฝีมือดีจากเมืองเชียงตุงมาสร้างและบูรณปฏิสังขรณ์ถาวรวัตถุภายในวัด เช่น วิหาร อุโบสถ พระธาตุ และกำแพงวัด เป็นต้น โดยนำเอาศิลปะต่าง ๆ ทั้งด้านสถาปัตยกรรม จิตรกรรม และประติมากรรมที่เป็นเอกลักษณ์ของชาวไทเขินเมืองเชียงตุง