เรื่องย่อ : หม่อมเจ้าสุริยาพลัดหลงจากเรือมาอยู่ปางไม้แห่งหนึ่งในอำเภอศรีราชา

เขาไม่ได้เปิดเผยฐานะที่แท้จริงของตนเอง และอยากจะใช้ชีวิตเยี่ยงสามัญชนอยู่ที่นั่น

ทุกคนจึงเรียกเขาว่า "พ่อเผือก" ตามชื่อที่คนแถบนั้นใช้เรียกเหล้าขาวชนิดหนึ่ง ที่เขาได้ทดลองดื่มและก็ชื่นชอบติดใจ

'พ่อเผือก'ได้พบและผูกพันกับพลายมลิวัลลิ์ช้างของบริษัทศรีราชาอย่างลึกซึ้ง

และเป็นที่น่าประหลาดใจของคนอื่น ๆ ที่ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับพลายมลิวัลลิ์นัก

ด้วยช้างเชือกนี้เป็นช้างที่มีนิสัยรักแรงและหวงแหนคนที่มันรักอย่างรุนแรง

และมีนิสัยเหมือนคนอีกประการหนึ่ง นั่นคือพลายมลิวัลลิ์ชอบกินเหล้าขาว หรือ "ไอ้เผือก" เป็นที่สุด

แต่ถึงแม้มันจะมีนิสัยชอบทำร้ายคน ช้างเชือกนี้เป็นที่ต้องการของบริษัทป่าไม้นี้อย่างมาก

เพราะมันทำงานได้มากเท่ากับช้างถึงสามเชือก

พ่อเผือกได้อาศัยทำงานอยู่กับบริษัทป่าไม้เป็นเวลาถึง ๒ ปี เมื่อทราบข่าวว่าภรรยาเขา

ซึ่งคิดว่าหม่อมเจ้าสุริยาเสียชีวิต กำลังจะแต่งงานกับลูกชายเจ้าของบริษัทป่าไม้นี้

เขาจึงขอทำงานอยู่ที่บริษัทนี้ต่อไปพร้อมไปกับความสัมพันธ์กับมลิวัลลิ์ได้เพิ่มพูนขึ้น

แล้ววันหนึ่งก็เกิดเหตุไม่คาดฝัน...

เมื่อภรรยากับสามีใหม่พร้อมด้วยลูกชายวัยหกขวบของเขาเดินทางมาเยี่ยมดูงานของบริษัท

หม่อมเจ้าสุริยาได้ลอบมาดูลูกชายและแสดงความรักลูกออกมาทางสายตาและการกระทำ

พลายมลิวัลลิ์รับรู้ได้ถึงความรู้สึกของหม่อมเจ้าสุริยา

ด้วยความอิจฉาจึงจะเข้าทำร้ายเด็กชายที่คนของมันรัก

ทำให้หม่อมเจ้าสุริยาเข้าขวางและเสียชีวิตลงด้วยน้ำมือของมลิวัลลิ์ในที่สุด

ข้อคิด

เรื่องราวความรักความผูกพันของคนกับสัตว์เลี้ยง...ซึ่งในเรื่องนี้ก็คือช้าง (อันนับได้ว่าเป็นสัตว์คู่บ้านคู่เมืองและคู่กับวิถีชีวิตของคนไทยมาแต่โบราณกาล จวบจนปัจจุบัน)

ในเรื่องก็สะท้อนให้เห็นภาพชีวิตของคนในยุคนั้น ๆ ตลอดจนเรื่องราวของการทำไม้ในแถบศรีราชาสมัยก่อนได้เป็นอย่างดี...

แม้เรื่องราวจะจบลงอย่างโศกนาฏกรรม แต่ก็เป็นไปอย่างสมเหตุสมผล น่าประทับใจ แสดงให้เห็นถึงความรักในอีกมิติหนึ่ง ที่อาจจะก่อให้เกิดอันตรายแก่ผู้ที่ได้รับความรักในรูปแบบนั้น ๆ ได้โดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์