Wiersze
Źródło
Abyśmy tego owocu przyjęli cień i dalej szli do jego źródła
Które jest jego sprawiedliwością
Więc radość potu jednakowo jawi się w naszych sumieniach
Jego sól jest godna pieśni czyni jej każdą nucą porządek
Rozrasta się w dębu siłę i rozkwita ulewą
Na które czeka pragnienie nie strudzone w pamiętaniu
Ta woda jest odkupieniem każdej ciemności
I w tym samym trudzie otwiera się prawda i miecz
Co rzuca na kolana każdą krzywdę
I pozna każdy owoc który uzdrawia
I swoją wiarą wynosi na wieże wybaczenia
Ale nikt tego płomienia rzeczywistości nie zgasi
Który wypiętrza się następnym wschodem słońca
Przez widnokrąg ran przejdzie jak przez księgę
I w oczach zostawia tylko pokłon mądrości
Ale w dalszym ciągu najważniejszym przedmiotem
Co kaleczy skrzydła ptaków
Jest zwątpienie
Więc jakże jesteś milczącym jeszcze wojownikiem Ale to nie jest wszystko Co nie przemija
Co jest nie przetłumaczalne na języki nadziei
Które tyle razy z pastwisk spędzały swoje zwierzęta
Bo nikt nie mógł zmieścić ich w swojej prawdzie
Stąd wszystko co wstępowało w ziemię wypisywało ocenę innej niepewności
A jabłko historii
Było jabłkiem nie z tego raju
Jej czas potrzebował wielu tarcz
Chociaż wielu zapalano dalej świece pożegnań
Znowu trzeba było czerpać czystą wodę zgody
Która jest rodzicielką wszystkiego co triumfuje
Co zaciąga w nas dług ocalenia
Bo ostatniego oddechu nie można oddać
Bo co znaczy życie
Gdy nie pogodzisz się z nikim
Nawet samotność porażki
Będzie trawić cię chorobą zmęczenia
I z tego bólu testament ziemi nie zapisany w żadnym wierszu
Będzie kamieniem
Co uderzy w ciebie swoją przyczyną
Zawsze tak samo młodą w swym święcie
Więc trzeba powtórnie wkorzenić w ten czas radość
Nawet gdy jej język jest mniej doskonały za mało rozświetlony
Powracający do rzeczy które były ułomne
Ale święte
Więc nie odchodź stąd Bo sam jesteś podróżą I tak jak było
Gałąź twoja jest owocem w moich porach jasności
Bo po to jesteś
Byśmy w słów mijaniu szli w nieskończoność
I ślady co zeszły w drogi
Pod dobrą gwiazdą wiedli
A ptakom nabierali w skrzydła wiatr w deszczowy czas wierszy
A jej skutek w przemijaniu rzeczy nie był tymczasowym podniesieniem flagi
Ale odsłonięciem obrazu poza obszar tej przestrzeni
Bo księgi jałowców pełne są dziejów czystej mowy
Uzbrojone w tarczę sprawiedliwości
Co wszumiała się w wyspę wiary i prawdy
Dlatego wyjdź naprzeciw
Bo jesteś stróżem wyobraźni która jest w nas
Przeczytaj głośno alfabet
Przeczytaj jeszcze raz każdą literę krajobrazu
Osiągniesz szczyt doskonałości
W każdym szczególe udowodniony sumieniem nowego kroku I jest najbliższy tobie bo wdziera się w zmysły Sprawiedliwy wigilijnie
Więc jest w tobie wielkość wezbrana jak rzeka
Ujawniona
Choć nie na ustach
Każdym dniem jaśniejąca
Sprawdzona tak
By jej porządek
Był zwiastowaniem
Wszystkich barw
Zapisanych tylko
W starym testamencie
Przydrożnych świątków
Ze zbioru wierszy „Droga” (1984)
Ave Marija
Jô widzã Twój sztôłt ò mòdro sklëniący farwie
Widzã Twòje dwie złożoné rã ce
Chtërne sczerowóné są w mòjã stronã
W mòji stronie je fùl biôłëch kwiatów
Całi swiat je biôłi
I jegò szterë stronë téż są biôłé
To je mòja biôłô mòdlëtwa
Mòja parafia biôłoscë
Za nią są jinszé parafie i mòdlëtwë
W ni czasã smieją sã a czasã płaczą òczë mòji mëmczi i òjca
Czasã zdrzą tam mòji bracynowie i sostrë
Zdrzą na niã deszcz i wiater
Zdrzą na Ce dzéwczątka co niesą biôłé kwiatë w dzéń I Kòmónii
I kwitnącô gałąz krëszczi i wszëtczé biôłé gałąze
Chtërne roscą w tëch stronach
Snôżô je Twòja mòdrô chëcz
Są w ni rutë z biôłi deczi
I òkna z kòzogrësców
Je lã pa wiôlgô jak lëpa Grótów
Noc je tam głã bòkô jak stëdnia
A smrok wësoczi jak majewé żëto
W nocë sen rozkłôdô pòdëszczi
Na żôłti òd mléczów łące
Jô w nim chòdzã i głosno gôdóm
Ave Marija,
Ave Marija !
Sen je pòmalowóny w żôłté i mòdré kwiatë
I mô szléfë rozpùszczoné jak dzéwczątka co niesą òbrôz
W Bòże Cało
Tak samò są ùfarbòwóné jak Twòje włosë i lëpë
W czeczewsczi kaplëcë Mazurów
Mòje codniowé sprawë cygnie wiôldżi wóz zymkù
Zdrzë, jak sarnë hewò chòdzą
Jak trôwa je gã stô i skrzi sã jak złotô pòdkòwa w zdrzadle pôłnia
W kòżdi dzéń czedë wstôjô słuńce
Przëchôdóm kòl Ce
Ze zbioru „Naczynia połączone mowy. Sparłãczoné statczi mòwë” (2005)
Piesń o Perle(2)
A
Chtos co dzéń gôdô ò Ni głosno
Chtos z nas w to nie wierzi, a chtos pùdze ji szëkac
Chtos szepnie na ùchò drëdzémù nigle tobie
Chtos òczë zasłoni przed ji snôżotą
Chtos naléze jã w drodze
Chtos pòwié to je skôrb a chtos pòwié że je jinaczi
Chtos z nią zazdrzi w zeloné òczë majewëch trôw
Chtos z nią stanicã nôdzeji przëniesie w niedzelã na wiôldżé
Chtos jã naléze w biegù przez pòle a drëdżi bãdze dali ji szukôł wkół se
Chtos z nią w remionach rzeczi ùspi wszëtczé kòtë smùtkù
Chtos dlô ni majątk òstawi na brzegù jezora
Chtos na wiesélné zéńdzenié òczëszczi sëmienia
Chtos rzecze że jinaczi ni mòże bëc
B
Terô ju wiém
Mùszã co dzéń wstawac jak słuńce
Mùszã tam nëkac i szëkac
Terô wiém
Tak terô ju wiém
Òna tam je
To je mòje
Òcalenié
C
Ò mòja jasnô w nocë
Perlo
Wierzã że swiat je pëszny
Jak nëkającé sarne
Jak ksążka zëmë
Jak jezora zamkłé na klucz mrozu
Jak pôcha mòrza i trôwë w czerwińcu
Perlo słowa
Krëształowi drodżi
Fùl spiéwającëch aniołów
Jô dzyso móm nalazłé Cebie
D
Perlo miłotë
Skôrbnico mëslów
Statkù błogòsławionégò bólu narodzënów
Wiele razy kôżesz mie mëc skarń
W jezórny wòdze
Wiele razy mie pitôsz
Czë jô móm widzóné Bòga
Mądrosc wszëtczich ùczałëch je
Òsą żëcégò
Je kropla widu ò pòrénkù
Na gałązkach krëzbùlów
Dlô Ce jô òstawił wszëtczé skarbë
Dzyso spiéwóm ò tobie jak skòwrónk na zymkù
Druk: Pomerania nr 3(463) marzec 2013
Z cyklu: Haiku o lesie
...
Piękny jest modrzew
Wspina się ku ołtarzom
Zimowej ciszy
…
Ucichły buki
Jedynie głos dzięcioła
Nawołuje zmierzch
…
Deszcze przelotne
A otwierają oczy
Na światło jałowca
…
Stary buk stoi
Na rozlewisku ciszy
Lipcowego nieba
Dla Aleksandra Majkowskiego wiadomości z Czeczewa
W sierpniu wieczór uczy się wrażliwości na kolor żółty i czerwony
Choć tego lata mieliśmy kilka bardzo słonecznych dni
I sam nie dałbyś wiary, że można było w Czeczewie, z dziecięca ciekawością,
Obserwować trawy naszego ogrodu, które przypominały teatr cieni
Bo do czego można przyrównać statki chmur
Odbijające się w studniach kropel rosy
Uczepione na liściach wiśni, porzeczek i agrestów
I mam jeszcze jedną wiadomość:
To tutaj w okolicy znajdują się piękne nazwy miejscowości: Orzechowo i Martenki.
Gdybyś to wiedział na pewno umieściłbyś je w swojej arcyksiędze „Remusie”
Bo ludzie mówią, że księgi są „przekazaniem wiedzy o świecie”
A ludzi przyciąga do książek to co jest im bliskie.
I mam jeszcze i tę wiadomość: przyznasz, że ucieszyłaby Ciebie mowa „ostra jak stal”
Obecna przy piciu piwa, w gospodzie Brylowskiego, w pobliskich Tokarach
Byłbyś opromieniony złotym pogłosem jej zachwytów nad bursztynowym napojem
Ucieszony, że jeszcze są tacy, którzy grubymi kuflami stukają o blat i przy okazji
Tworzą legendy pędzące przez Czeczewo jak dmuchawce
Które podobne są do języka filozofa Junga bo „uświadamiają sobie nieuświadomione treści”
A poza tym codziennie wokół nas jest słodkość ciszy
Jak słońce na widnokręgu
Jak ruch ziemi powolny i milczący
Jak światło i wiatr
druk: Czterdziestolecie pracy twórczej Jerzego Stachurskiego
(pod redakcją Bożeny Szymańskiej – Ugowskiej), 2013