La Copà

Su, ant la doja piemontèisa, versa ancora lòn ch’a-i resta

- dòpo l’ùltima batòsta – dòpo l’ùltima tempesta -

dël vinet ch’i dësbotiavo quand ch’a l’era ‘l di dla festa,

ch’i na bèivo na copà.

Da col temp che ‘d ròbe neuve pòch për vòlta a son frustasse,

che ‘d përson-e a j’ero ansema che peuj dòp son separasse

e che ‘d file ‘d teste àute son dventà dle teste basse,

ma ‘l vinet l’é nen cambià.

Guarda ‘n pò come ch’as guerna ciàir e san, fin e sincer:

com a scapa da ‘nt la bota, com a fris ant ël bicer,

quasi quasi ch’as dirìa ch’a l’han mach tiralo jér

da ‘nt le cròte dël Monfrà.

Versa pura sensa gena; l’é pa un vin ch’a dà a la testa.

Lassa pura ch’a n’arlegra e ch’an buta ‘l cheur an festa.

Se la doja l’é ‘n pò frusta, l’é però na doja onesta,

l’é la doja ‘d nòstra ca.

Giontje ansema le memòrie dël bon temp ch’a l’é passaje,

le miserie e le baldòrie, le strachësse e le bataje,

le passion ch’a s’anviscavo com ël feu da le buscaje,

le speranse e j’ilusion.

E ij soris ch’a tërmolavo sle bochin-e moscatele,

e ij basin ch’i vendumiavo sota ij brombo dle tirele,

e le còse antiche e triste, e le còse antiche e bele

ch’i na faso na canson.

E cantomla ancor na vòlta con la bela companìa,

con la vos ch’a treuva ancora le volade d’alëgrìa,

mentre fòra – an mes a l’ombra – i é la Mòrt ch’a fà la spìa

pen-a lì, virà ‘l canton.

Ma s’a-i é, guardomla an facia. Soma gent ëd bon-a rassa

Sì ch’a-j fà se j’ani a chërso – se la vita a në strapassa.

L’oma forse ‘l sangh pì màire – la caviera meno s-ciassa,

ma ‘l cassiòt l’é sempre bon.

Na canson dla nòstra tèra fà pì gòj che na cocarda,

quaicadun a la dëspresia, ma l’é n’ànima bastarda.

Noi ch’i soma ‘d marca franca la cantoma a la goliarda

con na fiama andrinta a j’euj.

E antratant ij gran a sponto, e ant le vigne ij branch a buto,

e ant le ca i é le maraje ch’a travajo e ch’a discuto.

Gnun-e tëmme ch’i së sperdo. Quand che ij pare a stago ciuto

s’ancamin-o ij nòstri fieuj.

Gnun-e tëmme ch'i së sperdo.

Quand che ij pare a stago ciuto

s'ancamin-o ij nòstri fieuj.

Nino Costa (1886-1945)