Był synem Stanisława i Antoniny, z domu Kozerskiej. Miał brata Kajetana. Od dzieciństwa mieszkał na Starówce w Warszawie w domu przy ulicy Brzozowej 43.

Ukończył Państwową Szkołę Budownictwa Lądowego i Wodnego II stopnia, a 21 września 1970 roku zaoczne, wyższe studia zawodowe na Wydziale Mechaniki i Energetyki Cieplnej Politechniki Warszawskiej, zdobywając tytuł inżyniera mechanika.

W październiku 1942 roku został żołnierzem Związku Wali Zbrojnej, później Armii Krajowej, z przydziałem mobilizacyjnym do 119 plutonu saperów, VIII Zgrupowania, I Rejonu.

W dniu wybuchy powstania warszawskiego o godzinie 14-tej zgłosił się na punkt koncentracji w szkole przy ulicy Sewerynów. 1 sierpnia o godzinie 17-tej uczestniczył w ataku, od strony ulicy Oboźnej, na Uniwersytet Warszawski.

W pierwszych dniach sierpnia pełnił służbę wartowniczą oraz doraźnie wzmacniał oddziały broniące stanowisk od strony Muzeum Narodowego. 23 sierpnia został przydzielony do obsady transportera Jaś, który tego samego dnia o godzinie 4-tej rano wyruszył na akcję razem z transporterem Kubuś. Oba transportery przemieszczając się w kierunku Krakowskiego Przedmieścia zostały zatrzymane przy ulicy Traugutta. Starszy saper Wrzoskowicz otrzymał zadanie wysadzenia bramy wjazdowej na teren uniwersytetu. Zadanie to zostało wykonane pomyślnie. Pomimo zdobycia bunkra oraz broni, drugi atak na Uniwersytet Warszawski zakończył się niestety niepowodzeniem.

Uczestniczył w trzecim, również nieudanym, ataku na budynki uniwersytetu – 2 września o godzinie 16-tej.

Od 3 września został przydzielony do wzmocnienia obrony jak również do wykonywania zadań specjalnych. Po wycofaniu się z Powiśla do dnia kapitulacji oddział, w którym walczył, zajmował pozycje w ruinach Poczty Głównej.

W dniach 2/5 października 1944 roku został wzięty do niewoli i skierowany do stalagu XI-B w Frankenthal, jako jeniec o numerze 140721/XI-B. 24 października 1944 roku przeniesiono go do stalagu VI-J w Krefeld, w którym przebywał do wyzwolenia. Wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.

Do Polski powrócił 2 września 1946 roku.

Od 1 września 1948 roku, do 30 grudnia 1988 roku pracował w Warszawskim Przedsiębiorstwie Konstrukcji Stalowych i Urządzeń Przemysłowych MOSTOSTAL na różnych stanowiskach. W latach 1984–1988 piastował stanowisko dyrektora Oddziału Puławy. Z dniem 31 grudnia 1988 roku przeszedł na emeryturę.

Ożeniony z Matyldą z domu Barańską. Miał dwóch synów Adama (ur. 1965) oraz Jarosława (ur. 1968)

Zmarł 21 sierpnia 1997 roku Został pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.