STAGAIRES EN OUDERS AAN HET WOORD

Stagaire:

Of ik eens dagje mocht meedraaien, bij De Sterre? Kom maar af, stuurde Fieke. We gaan met de pony’s naar de winkel...

Een dag bij De Sterre is bijzonder. De ruimte die de kinderen er krijgen om zichzelf te zijn, kind te zijn, met vallen en opstaan: het geeft hen vleugels.

Ik zag blozende buitenkinderen, kinderen die met de dieren samenwerken alsof ze nooit anders gedaan hebben, kinderen die bomen snoeiden, mayonaise maakten en zelfgebakken frietjes smulden, met de honden renden en met takken een vislijn maakten. Ik zag doorzetters ook, kinderen met bergen energie en nog meer ideeën, die probeerden tot het lukte, en dan blonken van trots.

Ze kunnen me veel leren, deze Sterrekinder

Pleegmama:

Mijn pleegzoon is vorig schooljaar gestart bij vzw De Sterre.

Door de vele dingen die hij moest verwerken, zat zijn hoofd volledig vol.

Op school kwam hij nog moeilijk tot leren.

Hij was heel gestresseerd en overprikkeld.

1 dag per week ging hij naar De Sterre ipv naar school.

Hij was er heel veel buiten en speelde met de dieren.

Fieke geeft veel nabijheid, maar ook weinig druk aan de kinderen.

Zo kwam hij stilaan meer tot rust.

Het is één van de weinige plekken waar hij met volle goesting naartoe gaat.

Dit schooljaar maakte hij de overstap naar het middelbaar.

Een wekelijkse time-out is niet meer nodig.

Maar het is fijn om te weten dat hij er op kan terug vallen als het even niet meer gaat.

Soms is het beter om even de druk volledig weg te halen en het allemaal wat tijd te geven.

Sommige kinderen hebben nu eenmaal veel te verwerken.

Wanneer ze hun hoofd kunnen leegmaken, maken ze plaats om nieuwe dingen bij te leren.

Dan kan school terug een positieve ervaring worden.

Dit is exact wat vzw De Sterre aanbiedt.

Blij dat mijn pleegzoon dit mocht ervaren!

Mama:

Gisteren was hij enorm rustig en is ook vroeg gaan slapen en ... heeft de nacht doorgeslapen!

Ook vanmorgen tijdens het ontbijt en deze middag na school geen conflicten.

mails van een Papa:

Nogmaals dank voor de begeleiding gisteren. Het is lang geleden dat we Elias nog eens zo ontspannen gezien hebben en we zijn echt blij dat we dit aanbod ontdekt hebben. Hij vond ook het contact met de andere jongen aangenaam (en helemaal anders dan hij zich vooraf had voorgesteld).

Nogmaals dank voor jouw gesprek met hem vorige dinsdag, Hij heeft er veel aan gehad. Ik houd je verder op de hoogte mocht er nog iets wijzigen in de loop van de week.

Hij was erg trots op het inmiddels afgeronde werk gisteren! Hij sprak over nieuwe gezichten die zich in een nog veel moeilijkere situatie bevinden.

Hij vindt opnieuw meer aansluiting bij zijn medeleerlingen in de klas, hij is tijdens de krokusvakantie ook gaan slapen bij een nieuwe schoolvriend – dat sociale is voor hem momenteel de belangrijkste motivatie om opnieuw naar school te gaan

Concentratie op schoolse taken blijft nagenoeg onmogelijk: hier spelen de leerstoornissen, de vertraagde ontwikkeling van de zelfsturing/“executive skills” (vooral rond gevoelsbeheersing, planning, taakinitiatie), naast de erfelijke faalangst. Het werken in de natuur kan hem in dat alles helpen groeien. Mogelijks worden het nog meer data, want het is en blijft een wankel evenwicht.

zijn blij dat je actief wilt meedenken om hem en ons te helpen. Voor ouders met kinderen met leermoeilijkheden voelt het immers vaak aan als een eenzame zoektocht.

Papa:

Onze zoon zat in een heel diepe depressie: hij liep vast in de overgang naar het eerste middelbaar en was compleet school- en levensmoe. Hij sleepte voordien al jarenlang een steeds groter wordende tros van diagnoses en etiketjes achter zich aan. Na enkele moeizame schooljaren met veel zorg, logopedie, kinesitherapie, logopedie was het nu helemaal op, de tank leeg, het hoofd te vol: thuiszitten, zelfmoordgedachten, dwanghandelingen, paniekaanvallen, … .

Hij is na een tip van de kinderpsychiater aangemeld bij vzw De Sterre en we zagen onmiddellijk het positieve effect hiervan. Bij vzw De Sterre komt hij echt op adem. Vooral het contact met de dieren werkt helend: sturing geven aan de honden, de pony, … en onvoorwaardelijke affectie, geborgenheid, rust in ruil. Je bent buiten in de natuur, je werkt met de handen en ziet onmiddellijk, samen met anderen, het resultaat van dat werk. Het gaf hem de gelegenheid om gewoon als kind, als “mens” gezien te worden en te functioneren, en niet voortdurend geconfronteerd te worden met zijn leerstoornissen.

Voor ons betekent de toegang tot de time-out dat onze zoon op zeer korte termijn en bovendien zonder medicatie (die hij principieel weigerde te nemen) uit de put kon klauteren. Jawel, je kan psychische problemen te lijf door gewoon eens in een boom te (leren) klimmen, jezelf opnieuw in situaties te vinden waar je zelf beslissingen kan nemen, in groep samen met anderen kan werken, spelen etc. Men leze het boek The self-driven child van Stixrud/Johnson, dat het belang van autonomie en “zelf doen” voor een positief zelfbeeld en zelfvertrouwen vanuit jarenlange ervaring aantoont.

Die self-drive gaat gebukt onder een steeds groter wordende druk om te normeren en te conformeren. Voor creatieve geesten die graag “out of the box” denken is de plicht tot (overmatige) planning en overstructurering op school en in het strak georganiseerde alledaagse leven een grote uitdaging. De time-out gaf hem op vrij korte termijn de kracht om de rest van de week te doorstaan. Inmiddels is er ook wetenschappelijk onderzoek dat omgaan met dieren en de natuur bevorderlijk is voor het ontwikkelen van executieve vaardigheden. Ontwikkelingsachterstand op het vlak van die executieve vaardigheden is de rode draad in de heel diverse verhalen van heel diverse kinderen en jongeren met in- en aanpassingsmoeilijkheden: ASS (autisme), AD(H)D, hooggevoeligheid, meer- en hoogbegaafdheid, trauma, toxische stress door thuisomstandigheden (echtscheiding, lage SES) of problemen op school, of gewoon wat meer tijd nodig … . In de unieke omgeving van het natuurdomein en door de discrete aanwezigheid van Fieke leren de kinderen opnieuw zichzelf te vinden en zelf oplossingen te bedenken. Of ze kunnen gewoon (leren) gebruik maken van vrije ruimte en tijd die elders zo prominent afwezig is.

Volgens een steeds grotere groep van mensen haalt het onderwijs niet meer het niveau van vroeger, toen alles veel strenger en dus veel beter zou geweest zijn. Maar hoe kan dat eigenlijk? Er is een constante (over)bevraging door digitale leeromgevingen die de kinderen dag en nacht bestoken met opdrachten en resultaten. Er is de sluipende medicalisering en pathologisering van de ontwikkeling zelf (zie hierover het boek van voormalig kinderrechtencommissaris Bruno Vanobberghen, Het kind van mijn dromen). Opvoeding moet eigenlijk veel geduld en positieve bekrachtiging, en tijd krijgen, en zou best wat minder streng genormeerd, geijkt verlopen. Toch moeten vooral jonge mensen die niet neurotypisch zijn voortdurend op hun tenen lopen, zich aanpassen. Ouders (en kinderen) weten al van bij de geboorte op welke curve en welk percentiel ze zitten (of zouden moeten zitten).

Precies omdat zij werken met een precaire doelgroep, is het niet evident om de financiële middelen hiervoor te vinden bij de eindgebruikers. Vzw De Sterre verdient daarom alle erkenning en steun voor het werk dat zij doen en voor de warmte en ondersteuning die zij bieden aan mensen die heel erg zwak staan. Een oase van rust middenin de grote, drukke stad. Wij stellen de no-nonsense aanpak van Vzw De Sterre zeer op prijs: vlotte communicatie, altijd contacteerbaar, veel informatie, feedback, en een diepmenselijk inzicht in de waarde van ieder kind, hoe moeilijk hij/zij het ook heeft. Wij hebben inmiddels een kind dat zelfzekerder is geworden en opnieuw plannen maakt.

Referenties

Rutgers, Paulien: „Help, mijn juf is een paard!“: het versterken van executieve functies door ervaringsleren met paarden. Amsterdam: SWP, 2017.

Stixrud, William/Ned Johnson: The Self-Driven Child: The Science and Sense of Giving Your Kids More Control Over Their Lives, London: Penguin 2018.

Vanobbergen, Bruno: Het kind van onze dromen, Leuven: Lannoo Meulenhoff 2014.