นาฏศิลป์พื้นเมือง
เป็นการแสดงที่นิยมเล่นกันตามท้องถิ่นต่างๆ แสดงให้เห็นถึงประเพณีและวัฒนธรรมอันดีงาม สิ่งที่ทำให้การแสดงของแต่ละภาคมีความแตกต่างกัน คือ...สภาพทางภูมิศาสตร์ วัฒนธรรม ศาสนาและความเชื่อ และการประกอบอาชีพ
ลักษณะเฉพาะของการแสดงนาฏศิลป์พื้นเมืองภาคเหนือ
ภาคเหนือ ภูมิประเทศทั่วไปเป็นทิวเขา หุบเขา มีชนเผ่าต่างๆ มากมาย เช่น ไทยใหญ่ ไทยภูเขา เป็นภาคที่มีอากาศดี ผู้คนมีหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส การแสดงจึงมีลีลาอ่อนช้อยงดงาม
ที่มาและรูปแบบการแสดง
กระบวนการฟ้อนเช่นเดียวกับชุดฟ้อนเทียนเพียงแต่ไม่ถือเทียนผู้ฟ้อนสวมเล็บยาวทุกนิ้วเว้น นิ้วหัวแม่มือ นิยมฟ้อนในเวลากลางวันรูปแบบการฟ้อน มี ๒ แบบ คือแบบพื้นเมือง และแบบคุ้มเจ้าหลวงการฟ้อนเล็บของกรมศิลปากรได้รูปแบบการฟ้อนจากคุ้มเจ้าหลวงซึ่งได้รับการปรับปรุงแบบในสมัยพระราชชายา
เครื่องดนตรีและเพลง ดนตรีที่ใช้ประกอบการแสดงใช้วงดนตรี
พื้นเมืองภาคเหนือหรือวงปี่พาทย์
การแต่งกาย นุ่งซิ่นป้ายลายขวาง สวมเสื้อแขนกระบอกห่มสไบมุ่นผมประดับดอกไม้
ถ้าเป็นแบบแผนของคุ้มเจ้าหลวง ผู้แสดงต้องสวมกำไลข้อเท้า
สวมเล็บ ยกเว้นนิ้วหัวแม่มือ
โอกาสที่ใช้ในการแสดง ใช้ในการต้อนรับตามประเพณี
ชาวเหนือ และ ใช้แสดงในงานมงคล
บทร้องเพลงฟ้อนเล็บ
ติ๊ปาโม่ปาอ้า ซ่างซา โอมองโละ แลเปี้ยว มะลัย มโหลา ลำมะแจ้ ตี๊ปา
ตะแน ป้านป่าน เห เต้ โล่ ทา อ่า เต เต้ โลทา กิ๊ด แต่โซ โกลั่นเบียว
แน่โล่เอตั้งโม่ลา