XVII-wieczny kościół
pw. św. Sebastiana
Strzelce Wielkie i Małe w późnym średniowieczu podlegały parafii w Witowie, gdzie prawdopodobnie po roku 1267 - kanonizacja patronki kościoła, św. Jadwigi Śląskiej - została wzniesiona świątynia. Taki stan trwał do roku 1617.
Według miejscowej tradycji, dziedzic Strzelec Wielkich, Andrzej Gawroński Rawa, jadąc z rodziną na Mszę św. w Boże Narodzenie, przejeżdżał końmi przez zamarzniętą Wisłę. W środku rzeki lód się załamał i sanie wpadły do Wisły Będąc w ogromnym niebezpieczeństwie, złożył ślub, że jeżeli wyjdzie z opresji to wybuduje w Strzelcach Wielkich kościół i postara się o erygowanie parafii, by on i jego poddani nie byli zmuszeni tak daleko i nieraz z narażeniem życia chodzić do kościoła. Uratował się i ślubu dotrzymał. Nie przyszło mu łatwo, gdyż ówczesny proboszcz Witowa, Mikołaj Mielewski nie zgadzał się na podział swojej parafii.
Kuria Krakowska przyznała rację dziedzicowi strzeleckiemu i dekretem z dnia 1 września 1617 r. utworzyła nową parafię Strzelce Wielkie. Strzelce Małe należały w dalszym ciągu do Witowa, a tylko w razie niemożności dostania się do Witowa mógł im proboszcz strzelecki udzielać sakramentów św.
Ten stan trwał do rozbiorów Polski, kiedy to granicą Austrii stała się Wisła. Wówczas to Strzelce Małe i Dąbrówka Morska, jak wynika z zapisów w księgach metrykalnych w roku 1782 zostały przyłączone do parafii Strzelce Wielkie. Od tego czasu do kościoła parafialnego w Strzelcach Wielkich nalezą: Strzelce Wielkie, Strzelce Małe i Dąbrówka zwana "Morską" od wioski Morsko po drugiej stronie Wisły. Do parafii należała także Wygoda, ale z chwila powstania parafii Niedzieliska, z powodu bliskiego sąsiedztwa, tam została przydzielona w 1951 r.
Protokół powizytacyjny z roku 1618 wzmiankuje ten kościół, jako położony nad Wisłą. W roku 1634 w kościele strzeleckim były trzy drewniane ołtarze, dedykowane św. Sebastianowi, Niepokalanemu Poczęciu Najświętszej Maryi Panny oraz św. Teresie. Przed rokiem 1727 dobudowano do kościoła kaplicę Mariacką. Te ołtarze świadczą o silnie rozwiniętym kulcie maryjnym, co zresztą potwierdza istnienie Bractwa Szkaplerzna św., które miało nawet swoją kaplicę.
W roku 1663 w kościele odnotowano drewniany chór dla kantora, ambonę oraz 6-głosowy pozytyw. Wydaje się, że ten kościół uległ zniszczeniu, lub z powodu ciasnoty został rozebrany, a na jego miejscu wybudowano w 1785 r. nowy kościół, obecnie istniejący. W 1957 roku przedłużony od zachodu.
Nawa główna oddzielona jest od prezbiterium tęczą o łagodnym łuku, w którym znajduje się figura Chrystusa Ukrzyżowanego na belce późnobarokowej. W nowej części znajduje się empora muzyczna (prawdopodobnie przeniesiona ze starej części kościoła) podparta dwiema kolumnami. Wyposażenie wnętrza kościoła późnobarokowe rokokowe z końca XVIII w. Trzy ołtarze; w głównym obrazy: Matki Bożej Szkaplerznej, zw. Matką Bożą Strzelecką, św. Sebastiana i św. Barbary. Ołtarz płaski, z nastawa i bramkami bocznymi. Po bokach ujęty przez zdwojone kolumny, o kapitelach korynckich, na których są odcinki belkowania z gzymsami. Nastawa z owalnym medalionem z obrazem przedstawiającym męczeństwo św. Sebastiana. Nad medalionem siedzą dwaj aniołowie ze strzałami w rękach. W zwieńczeniu Oko Opaczności Bożej na tle promieni. Nad bramkami bocznymi dwa duże posągi Ś.Ś Piotra i Pawła. Nad kolumnami i w licu postumentów ornament rokokowy w formie brosz. Tabernakulum w kształcie baldachimu na czterech kolumienkach, o okrągłych ścianach, z przodu rzeźba z II połowy XVIII w. przedstawiająca rozpięte na krzyżu Ciało Chrystusa, które obejmuje klęczącą postać Marii Magdaleny.
Ołtarz boczny lewy, przyścienny, jednokondygnacyjny, ze zwieńczeniem jednoosiowym rokokowy z 4. ćwierci XVIII w. Na tle promienistej Glorii, pośrodku obraz św. Tekli. Malowany olejno na płótnie, w owalnym, profilowanym obramieniu. Po bokach rzeźby Ś.Ś. Wojciecha i Stanisława, pełne drewniane z XIX w. Ołtarz boczny prawy przyścienny w nim obraz św. Józefa, malowany olejno na płótnie, rokokowy z końca XVIII w. Powyżej dwie uskrzydlone główki aniołków. Zwieńczenie tablicowe, o bokach wklęsłych - z owalnym obrazem św. Barbary. W kondygnacji dolnej na tle pilastrów, ustawione nowsze, z XIX w. figury Ś.Ś. Dominika i Katarzyny Sieneńskiej. W prezbiterium po prawej stronie tablica pamiątkowa w Dwusetną Rocznicę Osieczy Wiedeńskiej, odlew żeliwny z 1867 r. Po prawej stronie na ścianie prezbiterium umieszczone epitafia; Stanisława i Tekli Siemońskich, z czarnego marmuru z 1823 r., Emilii i Karola Trzeciaków z 1879 r. - właścicieli Dąbrówki Morskiej i Henryka Trzeciaka z 1893 r. Przed prezbiterium po prawej stronie Chrzcielnica w kształcie kielicha o kamiennej podstawie kolistej z nakrywa drewnianą. W tle obraz Chrztu Chrystusa, malowany olejno na płótnie, późnobarokowy. Zwieńczenie w formie rzeźbionej Gołębicy Ducha Świętego na tle promienistej Glorii, złocone. Po lewej stronie ambona, drewniana przyścienna, wisząca, z końca XVIII w.
W południowo-zachodniej części placu kościelnego znajduje się dzwonnica wolnostojąca - wybudowana na przełomie XVIII i XIX wieku. Drewniana, konstrukcji słupowej; szalowana. Ma dwa poziomy na drugim poziomie zawieszone są dzwony. Dach drewniany, namiotowy w całości kryty blachą, zwieńczony krzyżem.
Kościół otoczony jest ogrodzeniem drewnianym na słupkach betonowych. W południowej części ogrodzenia usytuowana jest kapliczka drewniana, natomiast we wschodniej części placu kościelnego znajduje się ambona drewniana.