Родился в 1903 г., белорус, член КПСС с 1928 г. Накануне войны работал в секретариате председателя СНК СССР. В июле 1941 г. стал командиром взвода в дивизии народного ополчения Ленинского района Москвы. С июня 1942 г. – командир отделения 277-го партизанского отряда в Могилевской области. С августа 1942 по январь 1943 года был командиром 5-го отряда в партизанской бригаде «Чекист», одновременно в октябре 1942 – марте 1943 г. – комиссар этой бригады. С июня 1943 по май 1944 г. являлся секретарем Шкловского подпольного райкома КПБ. В августе 1943 – мае 1944 г. входил в руководящий состав Шкловской военно-оперативной группы. В мае 1944 г. отозван в распоряжение Могилевского подпольного обкома партии. Награжден несколькими орденами и медалями СССР.

                            Литература:

 Букштынаў Фёдар Іванавіч // Памяць : гісторыка-дакументальная хроніка Шклоўскага раёна. – Мінск : Універсітэцкае, 1998. – С. 172 .

Інтэрнэт-рэсурсы:

1. Букштынов Федор Иванович // Партизаны Беларуси [Электронный ресурс] : сайт. – Режим доступа :   https://partizany.by/partisans/24086.

       Буланов Иван Дмитриевич, родился в 1913 г., станица Мелеховская Ростовской области в крестьянской семье. В четырехлетнем возрасте остался без отца. Закончил 5 классов средней школы. С 1934 г. работал на строительстве   водопровода  (г. Шахты), учился в вечерней школе, затем на курсах электромашинистов. В 1936 году прызван в Красную Армию. Служил сначала в Ростовской области, потом в Беларуси. В 1938–1939 годах учеба на курсах младших лейтенантов в Уручье (под Минском). Получил назначение в 100-ю стрелковую дивизию на должность командира взвода. Участвовал в освобождении Западной Беларуси, в боях с финами. Был награжден медалью «За отвагу» и получил звание – лейтенант. После возвращения дивизии в Масюковщину демобилизовался и работал некоторое время в Кировском райисполкоме г. Минска. В начале войны с Германией вернулся в свою дивизию, участвовал в бою в районе Острошицкого городка. Вблизи Шклова взвод Буланова оказался отрезанным от своей части, остался в тылу врага. Бойцы разошлись по ближайшим деревням , а через некоторое время, с весны 1942 г., стали организовываться в партизанский отряд.

З успамінаў І. Д. Буланава

…Часова мы сталі жыхарамі Вышкава, Уланава і іншых вёсак. Актыўна рыхтаваліся да стварэння партызанскага атрада. У яго арганізацыі дапамогу ім аказалі камсамольцы Ваня Хаткевіч з в. Хілец і Зоя Аладзева з Уланава.У сакавіку 1942 г. з групай у 16 чалавек выйшлі ў Сасновы бор паблізу Уланава. У групу ўваходзілі Аляксандр Васін, Пётр Корнеў, Ягор Рогаў, Уладзімір Праканец, Аляксандр Дзянісаў, Сямён Левін, Канстанцін Вараб’ёў, Уладзімір Астахаў. З намі былі Зоя Алданава, Ваня Хаткевіч і інш. Усе ведалі, што я меў воінскае званне лейтэнант, і таму назначылі мяне камандзірам партызанскага атрада.

   Зрабіўшы ў лесе шалашы, праз некалькі дзён выйшлі на першую баявую аперацыю: у М. Стараселлі разграмілі паліцэйскі ўчастак, узялі першыя трафеі – каля 10 вінтовак і некалькі соцень патронаў. Неўзабаве разграмілі другі паліцэйскі ўчастак у Ст. Брашчына. У красавіку 1942 г. у атрад рэгулярна ішло папаўненне, у тым ліку Андрэй Сцяпанавіч Нікітчанка з чатырма таварышамі, якія ўцяклі з аршанскага лагера ваеннапалонных. Потым далучылася група Бараноўскага, Якавенкі, але мы параілі ім арганізаваць свой атрад. Наш атрад налічваў ужо 60 чалавек. Вырашылі наладзіць сувязь з фронтам. Гэтую місію выканалі Ваня Хаткевіч і Зоя Аладзева. Мы тым часам з Нікітчанкам, Якавенкам і групай партызан каля ст. Копысь разабралі ўчастак рэек, дзе сышоў пад адхон паравоз з вагонамі. У канцы красавіка 1942 г. каля ст. Коханава такім жа метадам пусцілі пад адхон другі нямецкі цягнік. Былі разбіты 4 вагоны з жывой сілай, меліся забітыя і параненыя фашысты.У аперацыі ўдзельнічалі А. Нікітчанка, А. Васін, нашы разведчыцы Люба Крывельская, Зіна Платонава і інш. У маі таго ж года група партызан пад камандаваннем А. Нікітчанкі на шляху Шклоў–Стараселле падарвала і спаліла нямецкую аўтамашыну. Было забіта 4 акупанты.

   У канцы мая 1942 г. у Сасновы бор на сувязь прыйшлі з суседняга партызанскага атрада Г. Кірпіч, Р. Севасцьянаў, Г. Салафутдзінаў, Ф. Сядлецкі. Было вырашана аб’яднацца ў партызанскую брыгаду, якой далі назву «Чэкіст».

  У саставе брыгады былі створаны 4 партызанскія атрады. Камандаванне першым атрадам даручылі А. Сімдзякіну, другім – Р. Іванову. Мой атрад раздзялілі на два. Камандзірам аднаго стаў А. Нікітчанка, другога – А. Дзянісаў. У састаў брыгады таксама ўвайшоў атрад Бараноўскага. Пазней з Аршанскага раёна ўліўся атрад Б. Клюшнікава. Быў арганізаваны конны разведатрад на чале з кадравым афіцэрам Шамарыным. Пакуль камплектавалася брыгада, атрад Нікітчанкі правёў некалькі баявых аперацый. Так, з засады каля вёскі Уланава была знішчана група немцаў і паліцаяў, узарваны чыгуначны мост паміж Шкловам і Копыссю. Кіраваў гэтай аперацыяй Аляксандр Васін. У аперацыі каля ст. Коханава ўдзельнічалі атрады Іванова і Сімдзякіна, якія разабралі чыгуначныя рэйкі. Мінёры ўстанавілі на палатне міны. Букштынаў, Сімдзякін, Іваноў, я і група партызан былі ў прыкрыцці. Праз нейкі час убачылі ад Коханава агеньчыкі цягніка. Паравоз узарваўся на міне, цягнік астаўся стаяць на месцы. На жаль, зарад аказаўся не надта моцным. Гэта была наша першая няўдача.

   Нашы аперацыі непакоілі немцаў. Яны вырашылі знішчыць нас, сканцэнтравалі групу карнікаў з немцаў і паліцэйскіх у Стараселлі. Атрады былі прыведзены ў баявую гатоўнасць. Раніцай 22 чэрвеня 1942 года гэтая групоўка паявілася ў в. Дымава. На ўзлеску знаходзіліся атрады Нікітчанкі і Іванова. У гэтым напрамку і пайшоў вораг разгорнутым фронтам. Партызаны падпусцілі яго на прыцэльны выстрал, адкрылі масіраваны агонь. Дзесяткі трупаў фашыстаў засталіся на дымаўскім полі. Пасля гэтага бою гітлераўцы да верасня 1942 года не паказваліся ў Рацаўскі лес, дзе базіравалася брыгада. З-за лініі фронту ў ліпені 1942 года вярнулася Зоя Аладдзева з групай спецыялістаў-падрыўнікоў на чале з Максімам Гарбаценкам. Цэнтральны штаб партызанскага руху прыслаў з Зояй радыёстанцыю і радыстку Клаву Буракову. Ваня Хаткевіч з задання не вярнуўся, загінуў пры пераходзе лініі фронту. Быў пасмяротна ўзнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі. Праз рацыю мы наладзілі сувязь з Беларускім штабам партызанскага руху, перадавалі разведданыя.

 У пачатку жніўня 1942 г. вырашылі вывесці са строю нямецкі вузел сувязі ў Лісунах, дзе быў нямецкі гарнізон. За гэтую справу ўзяліся камандзір атрада Ключнікаў і яго камісар Масюраў. Ноччу выйшлі на зыходнае становішча. Камандзір роты Якімцоў і начальнік разведкі Фралоў з групай партызан наглядалі за гарнізонам, удакладнялі становішча. На другую ноч прыступілі да аперацыі. Першую роту пакінулі ў заслонах на дарозе з Коханава і Оршы. Партызаны вывелі са строю тэлефонную сувязь. Галоўгы ўдар наносілі ад Оршы. Якімцоў і Фралоў з групай партызан павінны былі падысці да школы, дзе быў гарнізон, і закідаць немцаў гранатамі. Ноч была на зыходзе. Да школы заставалася не больш за сто метраў. Заляглі, паўзком набліжаліся да цэлі. Нямецкі вартавы паспеў падняць трывогу. Партызаны адкрылі ружэйна-кулямётны агонь. З вокнаў жа школы паляцелі нямецкія гранаты, а затым немцы адкрылі моцны агонь. Бой працягваўся каля 2 гадзін. У партызан канчаліся патроны. Давялося даць каманду на адыход. У гэтым баі было страчана два партызаны. І сярод немцаў былі забітыя і параненыя.

  Да верасня 1942 г. атрады брыгады «Чэкіст» нанеслі шмат адчувальных удараў па акупантах. І вораг задумаў каварную пастку партызанам, базы якіх знаходзіліся ў Шклоўскім і Талачынскім раёнах. Фашысты вырашылі раптоўна блакіраваць і знішчыць базу нашай брыгады. Але мы былі інфармаваны пра гэты намер і аб канцэнтрацыі праціўніка ў Шклове і на ст. Копысь. На другі дзень раніцай, узброены артылерыяй і бронемашынамі, вораг з’явіўся ў Стараселлі і іншых вёсках. Сілы былі няроўныя. Камандаванне брыгады вырашыла пакінуць лагеры, вывесці з Рацаўскага лесу ўсе атрады. З наступленнем цемры яны накіраваліся ў Крупскі лес. У гэты дзень адзін з атрадаў , камандзірам якога быў І. А. Сувораў, знаходзіўся на аператыўным заданні. Я быў пакінуты з групай партызан у Рацаўскім лесе, каб вывесці атрад з-пад удару ворага. Са мной засталіся партызаны Мікалай Пяхота, Мікалай Каялаў, Хадорчык. Усю ноч хадзілі па лесе, але атрада Суворава так і не дачакаліся. Прачасаўшы лес, праціўнік пераканаўся, што тут, акрамя пустых партызанскіх шалашоў, нікога няма. Калі ж вораг пакінуў лес, мы накіраваліся ва ўмоўленае месца да сваіх атрадаў. У прыцемках праходзілі каля вёскі Рацаўская слабада. Убачылі, што фашысты стоўпіліся каля паходнай кухні. М. Пяхота даў доўгую аўтаматную чаргу па ворагу. Сярод фашыстаў пачалася паніка, адкрылася хаатычная страляніна. Мы пайшлі далей.

   У пошуках сваіх даведаліся, што Г. А. Кірпіч змяніў ранейшы намер і павёў брыгаду не ў Крупскі лес, а ў Лепельскі раён. Брыгада раздзялілася на дзве групы, каб перайсці чыгунку і аўтамагісталь Мінск–Масква. У адну з іх уваходзілі штаб брыгады, атрады Іванова, Сімдзякіна і Шамарына, у другую – атрады Нікітчанкі, Дзянісава і Ключнікава. Сувязь з атрадам Суворава яшчэ не была наладжана. Першая група паспяхова адолела перашкоду на захадзе ад ст. Коханава. Другая ж на чале з Нікітчанкам паспрабавала прарвацца на ўчастку на ўсход ад станцыі, але была абстраляна ворагам і вымушана была вярнуцца у ранейшы раён дыслакацыі.

   Наша група з пяці чалавек сустрэлася з разведчыкамі атрада Ключнікава, а таксама з Нікітчанкам. Апошні неўзабаве перабазіраваўся ў Крупскія лясы і далучыўся да брыгады С. Жуніна. Наша група з атрадам Ключнікава знаходзілася ў лесе каля в. Альхоўка. Неўзабаве разведкай было ўстаноўлена, што праціўнік канцэнтруе сілы для блакады Альхоўскага лесу, дзе мы знаходзіліся некалькі сутак. Вырашылі перадыслацыравацца на ранейшую базу – у Рацаўскі лес. Тут мы сустрэліся з атрадам Дзянісава, якім на той час камандаваў маёр Мікалай Іванавіч Кавалёў, ураджэней Стараселля. Мы ўстанавілі, што праціўнік у Арэхаўцы ўзвёў умацаванні, размясціўся гарнізонам. Вырашылі наладзіць засаду паміж Арэхаўкай і Хацьковым. Дазор паведаміў, што ад Хацькова ідзе конны абоз праціўніка. І вось, калі паказалася апошняя павозка, партызаны адкрылі масіраваны агонь па фашыстах. Праціўнік выслаў падмацаванне з Арэхаўскага гарнізона. Партызаны зняліся і без страт адышлі ў глыб лесу. А праз паўгадзіны Кавалёў дакладваў мне аб паспяховым выкананні задання. Вораг панёс значныя страты.

  У красавіку 1943 г. брыгада «Чэкіст» вярнулася на сваю базу – у Рацаўскі лес. У першыя дні мы разграмілі буйны нямецка-паліцэйскі гарнізону Елькаўшчыне. Потым перадыслацыраваліся ў Бялыніцкі раён, устанавілі сувязь са штабам Магілёўскага падпольнага абкома КПБ.

   Летам 1943 г. у сувязі с падзеямі на Арлоўска-Курскім напрамку з Цэнтральнага штаба партызанскага руху была атрымана радыёграма : «Падрыхтуйце пляцоўку для прыёма грузаў з самалётаў». Камандзіры атрадаў Сімдзякін і Іваноў падрыхтавалі такую пляцоўку. І вось з-за верхавін дрэў выплыў сілуэт самалёта. Ён пачаў разварот, на самалёце замігцелі сігнальныя агеньчыкі. Раздалася каманда: «Запаліць вогнішчы». Лётчык зрабіў яшчэ адзін круг. З трэцяга заходу лётчыкі пачалі скідваць нам груз – каля 10 мяшкоў па сто кілаграмаў кожны. У іх у асноўным былі скрыні з толам, дэтанатары, запальнікі, некалькі аўтаматаў ППШ, карабіны, патроны, медыкаменты, абмундзіраванне, махорка і нават сухафрукты.  

   У хуткім часе пасля атрымання грузаў у брыгаду прыбыў афіцэр сувязі – прадстаўніц цэнтральнага штаба партызанскага руху. Ён уручыў камандзіру брыгады сакрэтны пакет. На ім быў надпіс: «Ускрыць па сігналу з цэнтральнага штаба партызанскага руху». Перад штабам брыгады была пастаўлена задача: быць гатовымі для правядзення «рэйкавай вайны». Таму паміж атрадамі размеркавалі ўчасткі чыгунак, правялі інструктыўныя заняткі. І вось наступіў доўгачаканы дзень. Атрады Сімдзякіна, Іванова, Шамарына, Дзякава павінны былі дзейнічаць на ўчастку чыгункі Мінск – Масква паміж станцыямі Бор і Талачын; другая група атрадаў Якімава, Крэнева, Якуткі, Белабрагіна – на чыгунцы Кіеў-Ленінград паміж станцыямі Орша і Магілёў. Аперацыя «рэйкавая вайна» прайшла паспяхова. У гэтую ноч на ўсіх чыгунках Беларусі грымелі выбухі. Рух варожых паяздоў на пэўны час быў спынены…

   Буланаў Іван Дзмітрыевіч // Памяць : гісторыка-дакументальная хроніка Шклоўскага раёна. – Мінск : Універсітэцкае, 1998. – С. 180 .

Павел Агафонович Голицин родился 31 декабря 1922 г. в Свердловской области, в семье рабочего. С 1940 по 1984 г. служил в Советской Армии. Командир разведки взвода, начальник разведки партизанской бригады «Чекист», заместитель начальника разведки стрелковой и пулеметно-артиллерийской дивизии, начальник разведки армии, начальник отдела Генерального штаба, заместитель начальника научно-исследовательского института. Исполнял специальные задания командования. Член КПСС с 1944 г. (принят в партию Шкловским подпольным РК КПБ). Участник парада Победы 1945 г. Имеет государственные награды – 8 орденов и 14 медалей.

С 11.03.1942 по .03.1943

Партизанская бригада: Бригада «Чекист» (Кирпич, Г.А.) (Шкловская военно-оперативная группа)

Партизанский отряд: —

Должность: Командир разведывательного взвода

 С марта 1943 по .08.1943

Партизанская бригада: бригада «Чекист» (Кирпич, Г.А.) (Шкловская военно-оперативная группа)

Партизанский отряд: —

Должность: Заместитель командира бригады по разведке и контрразведке

 С августа 1943 по .07.1944

Партизанская бригада: Нет

Партизанский отряд: —

Должность: заместитель командира

     Павел Агафонавіч Галіцын // Памяць : гісторыка-дакументальная хроніка Шклоўскага раёна. – Мінск : Універсітэцкае, 1998. – С. 210 .

Голицын Павел Агафонович // Партизаны Беларуси [Электронный ресурс] : сайт. – Режим доступа :  https://partizany.by/partisans/107180. 

Иванов Григорий Семенович, родился в 1915г. Кадровый командир Красной Армии. Участник боев с белофинами в 1939-1940 гг. До Великой Отечественной войны служил в 8-й стрелковой дивизии, которая одной из первых вступила в бой с фашистскими захватчиками. Дивизия понесла большие потери и оказалась в окружении. Из окружения вышли не все. В августе 1941 г. Григорий Иванов прибыл в д. Литовск Шкловского района и сразу включился в подпольную работу. С созданием бригады «Чекист» возглавил отряд 1-ый, которым командовал до соединения с советскими воинами в конце июня 1944 г. После освобождения Беларуси до выхода на пенсию работал на руководящих постах в Минске и Минской области. Награжден многими орденами и медалями.

 Іваноў Рыгор Сямёнавіч // Памяць : гісторыка-дакументальная хроніка Шклоўскага раёна. – Мінск : Універсітэцкае, 1998. – С. 183.

Иванов Григорий Семенович // Партизаны Беларуси [Электронный ресурс] : сайт. – Режим доступа :  https://partizany.by/partisans/110028.

Кирпич Герасим Алексеевич, родился 15.01.1909г. в д. Яцки Васильковского района Киевской области в семье крестьянина. Украинец. С 1918 по 1923 г. учился в начальной школе, затем стал работать: по найму у зажиточных крестьян, в совхозе «Лосятин». В 1929 г. принимал участие в организации колхоза в д. Яцки. В 1930 г. закончил 7 классов вечерней школы, после – курсы счетоводов. В 1932 г. был направлен в распоряжение УПВ ОГПУ, получил назначение в Тимковичский 17-ый погранотряд. Учился в школе младшего комсостава, служил командиром взвода, начальником пулеметного дивизиона погранотряда. В 1934 г. принят кандидатом в члены КПСС. Остался на сверхсрочной службе на должности начальника 9-й погранзаставы. Получил среднее образование. В июле 1937 года принят в члены КПСС.

На должности командира пулеметного взвода участвовал в освободительном походе в Западную Беларусь. Служил затем в погранвойсках. Участвовал в боях с немецко-фашистскими захватчиками в районе Волковыска, Слонима, Минска. По заданию командования был переброшен в район Орши–Шклова, где принял участие в создании партизанского отряда (август 1941г.). С марта 1942 года командир партизанской бригады «Чекист». Был членом Шкловского подпольного райкома КПБ, командиром Военна-оперативной группы (до соединения с Красной Армией 3.07.44 г.). Постановлением бюро КПБ был назначен инструктором, затем заведующим сектора атдела кадров ЦК. После окончания Республиканской партийной школы работал заместителем начальника отдела парторганов Минского АК КПБ, с 1953 по январь 1959 г. – секретарем Руденского РК по зоне МТС. В 1958 г.закончил ВПШ при ЦК КПСС. Работал в комитете партгосконтроля при СМ БССР, Министерстве социального обеспечения. За заслуги перед Родиной награжден орденами Красной Звезды (1942), Суворова ІІ степени (1944), «Знак Почета» (1944), медалями «Партизану Отечественной войны» І иІІ степени, «За Победу над Германией», «За трудовые заслуги», юбилейными. 

Кірпіч Герасім Аляксеевіч // Памяць : гісторыка-дакументальная хроніка Шклоўскага раёна. – Мінск : Універсітэцкае, 1998. – С. 179.

Кирпич Герасим Алексеевич // Партизаны Беларуси [Электронный ресурс] : сайт. – Режим доступа : https://partizany.by/partisans/95806.

Место рождения: д. Юровичи, Червенский р-н, Минская область, БССР

Дата рождения: 1916 год

Национальность: Белорус

 Партизанские формирования

 С мая 1942 по 28.08.1944

Партизанская бригада: 8-я бригада (Жунин С.Г.)

Партизанский отряд: 12-й отряд (Никитченко А.С.)

Должность: Оперуполномоченный отряда

 С 01.12.1943 по 01.07.1944

Партизанская бригада: Нет

Партизанский отряд: 28-й отдельный отряд (Терновский, А.А., Александров, И.П., Инякин, А.А.) (Круглянская военно-оперативная группа)

Должность: Командир роты

С 1941 по __?__

Партизанская бригада: Бригада «Чекист» (Кирпич, Г.А.) (Шкловская военно-оперативная группа)

Партизанский отряд: 1-й отряд

Должность: начальник снабжения

В августе 1941 г. Николай Максимович по заданию ЦК КПБ был направлен в Беларусь в составе группы подрывников для проведения диверсий на коммуникациях врага – на территории Шкловского, Белыничского, Круглянского и Толочинского районов. Ветеран вспоминает : «Лето 1942-го. Враг рвется к Волге. По железной дороге Орша-Могилев идут фашистские эшелоны с боевой техникой и живой силой. В бригаду «Чекист»  поступил приказ перерезать эту магистраль, а также взорвать железнодорожный мост около деревни Слободка. К операции готовились заранее. Нашли авиационные бомбы, из которых выплавили 80 кг тола, подготовили капсули и шнур. Была налажена связь с пленными, которые могли оказать помощь в проведении операции».

И вот к мосту от Шклова подходит 12 партизан, из которых два подрывника в немецкой форме, двое – в полицейской. Михаил Нудельман, который хорошо знал немецкий язык, сообщил охранникам, что из Шклова им выслана подмога. Разговор с врагом был коротким. Когда зашли в служебное помещение, охранников обезоружили и связали. А Николай Пехота и его друг москвич Виктор Чистяков установили на фермах моста два заряда по 50 кг каждый, зажгли бикфордов шнур. Как раз в это время из-за пригорка вынырнул вражеский эшелон, до отказа наполненный танками, пушками и живой силой. Отступать в лес партизанам не было никакой возможности, поэтому они остались на месцте диверсии, около моста. Николай Максимович приветливо помахал рукой фашистам на поезде. Паравоз на мосту. Еще несколько секунд – и раздается оглушительный взрыв. Мост, а вместе с ним и паровоз оседают в воду. После этого важная для оккупантов магистраль не работала почти целую неделю.

Николай Максимович Пехота награжден за успешное выполнение боевых заданий орденами Красного Знамени, Красной Звезды (двумя), многими медалями.

Падрыўнік М. Пяхота // Памяць : гісторыка-дакументальная хроніка Шклоўскага раёна. – Мінск : Універсітэцкае, 1998. – С. 205–206 .

Пехота Николай Максимович // Партизаны Беларуси [Электронный ресурс] : сайт. – Режим доступа : https://partizany.by/partisans/28226.

Место рождения: Плешаковский с\с, ст. Глубокая, Глубокинский р-н, Ростовская область, РСФСР

Дата рождения: 1916 год

Партизанские формирования

С марта 1942 по ___ .04.1942

Партизанская бригада: Нет

Партизанский отряд: —

Должность: Командир партизанской группы

С апреля 1942 по ___.09.1942

Партизанская бригада: Бригада «Чекист» (Кирпич, Г.А.) (Шкловская военно-оперативная группа)

Партизанский отряд: —

Должность: Заместитель командира бригады по разведке и контрразведке

С сентября 1942 по ___.03.1943

Партизанская бригада: Бригада «Чекист» (Кирпич, Г.А.) (Шкловская военно-оперативная группа)

Партизанский отряд: —

Должность: Начальник штаба бригады

С марта 1943 по ___.08.1943

Партизанская бригада: Бригада «Чекист» (Кирпич, Г.А.) (Шкловская военно-оперативная группа)

Партизанский отряд: —

Должность: Заместитель командира бригады

 С августа 1943 по __?__

Партизанская бригада: Шкловская ВОГ (Кирпич Г.А.)

Партизанский отряд: —

Должность: Начальник штаба партизанского соединения

 С __?__ по ___.06.1944

Партизанская бригада: Шкловская ВОГ (Кирпич Г.А.)

Партизанский отряд: —

Должность: начальник особого отдела НКВД

     Награжден боевыми орденами Красной Звезды (1943) и Красного Знамени (1948), орденом Отечественной войны I степени (06.04.1985), орденом Дружбы народов (1986), орденом Почёта (2006); медалями «Партизану Отечественной войны», «За победу над Германией в Великой Отечественной войне 1941—1945 гг.», юбилейными медалями.

 Севостьянов Григорий Николаевич // Партизаны Беларуси [Электронный ресурс] : сайт. – Режим доступа : https://partizany.by/partisans/25052.

Счеславский Петр Игнатович, родился в 1908 г. в д. Козлы Круглянского района. В 1925–1928 гг. учился в Белыничской школе. С 1928 по 1929 г. работал грузчиком в вагоноремонтных мастерских, г. Москва. В 1935-1936 гг. учился в Ленинградской лесотехнической академии имени С. Кирова. 1937-1939 гг. – главный механик фанерного завода «Звезда». 1939-1940 гг. – работал на заводе «Красный Октябрь» г. Мозырь Полесской области. 1940-1941 гг. – директор Мозырской ГЗС. С 1942 г. – комиссар партизанского отряда № 1 бригады «Чекист». Погиб 16.05.1944 г.

  Счаслаўскі Пётр Ігнатавіч // Памяць : гісторыка-дакументальная хроніка Шклоўскага раёна. – Мінск : Універсітэцкае, 1998. – С. 184.

Много боевых дел было на счету командира отделения разведки бригады «Чекист», славного сына узбекского народа Мамадали Тапвалдыева. В ходе ожесточенных боев с немецко-фашистскими захватчиками на минском направлении в июне 1941 г. часть, в которой служил ефрейтор Тапвалдыев, попала в окружение. Перейдя к партизанским формам борьбы в тылу врага в ноябре 1941 г., он вместе с разведчиком Н. Н. пехотой пробрался в Борисов, перерезал проволочное заграждение в лагере военнопленных и освободил из фашистской неволи 146 бойцов Красной Армии.

25 марта 1942 г. Тапвалдыев во главе группы военнослужащих в количестве 13 человек с ручным пулеметом и 2 винтовками прибыл в партизанский отряд Г. Кирпича. Вскоре его назначили командиром отделения разведки. Он участвовал во многих боях и засадах, но наиболее проявил себя в разведке. Среди разведчиков он занимал первое место по количеству доставленных «языков». В конце июля 1942 г., находясь в разведке возле д. Варинцевичи Толочинского района, один принял бой с группой карателей и пулеметным огнем уничтожил 6 гитлеровцев. Отважному разведчику удалось проникнуть осенью 1942 г. в Толочин, в часть, которую формировали гитлеровцы из военнопленных для борьбы с партизанами, и вывести оттуда в свою бригаду 27 человек с оружием.

       За мужество и героизм, проявленные в борьбе с немецко-фашистскими захватчиками, Указом Президиума Верховного Совета СССР от 15 августа 1944 г. Мамадали Тапвалдыеву присвоено звание Героя Советского Союза.

Разведчык Тапвалдыеў // Памяць : гісторыка-дакументальная хроніка Шклоўскага раёна. – Мінск : Універсітэцкае, 1998. – С. 205.