Rybnik - architektura ceglana i drewniana.

Rybnik - architektura ceglana i drewniana.

Definicja - historia - rodzaje cegły.

Cegła jest to materiał wykorzystywany w budownictwie najczęściej uformowany w kształcie prostopadłościanu głównie z takich materiałów jak glina, wapno, piasek i cement. Cegły są podstawowym materiałem stosowanym w miejskim budownictwie. Większość nieruchomości w Rybniku została wzniesiona z cegły. Do kanonu piękna rybnickiej architektury ceglanej można zaliczyć : Bazylikę, wieże ciśnień znajdującą się na terenie szpitala przy ulicy Gliwickiej, cały szereg neorenesansowych kamieniczek w centrum Rybnika oraz zwykłych, reprezentujących wiejski styl domów, należących do powiatu rybnickiego. Cegły jako podstawowy element wykorzystywany w budownictwie muszą posiadać odpowiednią wytrzymałość mechaniczną i atmosferyczną ( zjawiska występujące w pogodzie mają bezpośredni wpływ na wytrzymałość cegły ) Proces suszenia, naparzania wodą oraz suszenia i wypalania ma istotny wpływ na jakoś gotowego wyrobu jakim jest cegła. Cegła znajduje zastosowanie nie tylko w budowaniu domów, ścian nośnych, wysokich ogrodzeń. Cegłę można wykorzystać do ozdobienia i dekoracji fasad nieruchomości, podkreślania kondygnacji na elewacji budynku w formie poziomego pasa fryzu ząbkowego, a także imitacji różnorodnych elementów nawiązujących do historii architektury.

Historia cegły

Rzeczownik cegła został zapożyczony z języka niemieckiego, gdzie w literaturze fachowej występuje jako der Ziegel , der Ziegelstein oraz der Backstein i są to różne nazewnictwa tego samego materiału budowlanego jakim jest wypalana, czerwona cegła. W zasadzie cegła nie jest niemieckim wynalazkiem i została zapożyczona od starożytnych rzymian ( łacińskie słowo Tegula , oznacza właściwie dachówke, od czasownika tegere „pokrywać” ), to w budownictwie miejskim została udoskonalona przez niemieckich naukowców do perfekcyjnego stopnia. Cegła znana jest ludzkości o zarania wieków , sposób jej wytwarzania było związane z pozyskiwaniem gliny z gleby rozlegającej się wokół starożytnych miast. Cegła jest najstarszym sztucznym, uformowanym przez ludzi elementem budowlanym i materiałem ceramicznym uzyskanym poprzez suszenie na słońcu uformowanych w kostki gliny.

Cegła suszona ( Lehmziegel ) - historia - pozyskiwanie - produkcja - materiały

Najstarszy w dziejach ludzkości element budowlany stosowany od około 10 tyś lat p.n.e. Zaraz po drewnie i kamieniu sięgano po suszoną cegłę przy budowie domów i innych obiektów występujących we wczesnych osadach ludzkich. Cegła suszona nie wymagała wypalania, a jedynie dobrego naświetlenia przez słońce, dlatego początki suszonej cegły związane są z rejonami leżącymi w strefie przy zwrotnikowej. Gorący klimat, który otaczał rejony dawnej Mezopotamii miał decydujący wpływ na wymyślenie suszonej cegły, ponieważ ziemie Tygrysu i Eufratu były ubogie w drzewostan, natomiast przy brzegach rzek zasób w glinę był obfity. Sprowadzanie drewna mogło by być nie opłacalne w stosunku do masowego, prymitywnego budownictwa.

Cegła suszona otrzymywana była z gliny , iłu ( posiada dużą ilość pyłu kwarcowego ), mułu z dna rzek wymieszanego dodatkowo z trawą lub słomą. Tak uformowana w prostopadłościan ceramiczna cegła była następnie suszona na słońcu. Powstała cegła była bardzo ekonomiczna ze względu na łatwy dostęp do surowców potrzebnych do jej wytworzenia. Suszona cegła była z ekonomicznego punktu widzenia rozwiązaniem tanim, ze względu na łatwy dostęp do surowców potrzebnych do jej wytwarzania. Aczkolwiek problem był z wytrzymałością cegły podczas wilgotnej i deszczowej pogody. Natomiast w suchym, pustynnym klimacie sprawdza się dobrze. Zapewnia stosunkowo stałą temperaturę wnętrza., więc cegła suszona spełniała również funkcje klimatyzacyjne. Suszona cegła poddawała się po dłuższym okresie procesowi wietrzenia, powstającym na wskutek działań czynników atmosferycznych.

Suszoną cegłę używano jako materiału budowlanego w starożytnej Mezopotamii, Grecji, Indiach i Rzymie, a więc tam gdzie dominował ciepły klimat. N