„Wiara terapeuty nie dotyczy konkretnego, oczekiwanego rezultatu [terapii], lecz przekonania, że jeśli dwie osoby sumiennie podejmują jakieś wysiłki, wówczas naturalny proces rozwoju, który został zatrzymany przez wypadki z życia pacjenta, zostanie na nowo uruchomiony i będzie się toczył według własnej, samouzdrawiającej logiki. Ten rodzaj wiary zakłada, że dążenie do prawdy doświadczenia danej osoby ma samo w sobie wartość uzdrawiającą”.

Nancy McWilliams, „Psychoterapia psychoanalityczna”

„Sztywność jest głównym mechanizmem nieświadomej kontroli uczuć. Powstaje przez napięcie mięśni podległych woli, tak że pragnienia nie mają dróg ekspresji. Aby zablokować pragnienie płaczu, napinamy twarz, aby pohamować pragnienie uderzenia, napinamy ramiona i plecy. Kiedy te napięcia stają się chroniczne, zablokowane pragnienie nie dociera do powierzchni ciała ani świadomości. Samoświadomość ulega ograniczeniu. Sztywność doprowadza do zamierania ciała. Kiedy nie ma spontanicznych ruchów w ciele, nie ma co odczuwać. Emocje to mimowolna aktywność ciała. Przydarzają się nam. Nie pragniemy kogoś pokochać, ale zakochujemy się. Jesteśmy poruszeni do łez lub wpadamy w złość. Emocje i uczucia nie są funkcjami ego, kontrolującego działania zależne od naszej woli. Emocje to pragnienia powstające w centrum naszej istoty, ściśle związane z sercem”.

Alexander Lowen „Miłość, seks i serce”

[Lowen / Metoda Lowena / Psychoterapia / Rochowski / Warszawa]

„Podstawowym motorem napędowym większości osób współuzależnionych jest chęć niesienia pomocy komuś, kogo darzą miłością, ocalenia go, wyrwania ze szponów śmiertelnej choroby. Drugim aspektem napędzającym będzie zawsze aspekt zależności: najczęściej stajemy się współuzależnieni od osób, od których zależy jakość naszego życia i nierzadko życia naszych dzieci. To te dwie siły zmieniają ogląd sytuacji, sprawiają, że sięgamy dalej, niż powinniśmy, wierzymy mocniej niż należy, nadużywamy siebie bardziej, niż jesteśmy w stanie znieść, ignorujemy oczywiste fakty, jednym słowem, karmimy to, co nas niszczy. To właśnie nieprawidłowe postrzeganie miłości, troski, opieki, odpowiedzialności, samodzielności i dojrzałości sprawia, że część ze współuzależnionych nie potrafi przerwać zachowań, które ewidentnie im szkodzą. Osoby współuzależnione doskonale wiedzą, widzą i czują, że jest źle, a mimo to zachowują się w zupełnej sprzeczności z własnymi obserwacjami”.

Joanna Flis, „Współuzależnieni. Jak zatroszczyć się o siebie i budować zdrowe relacje z osobami uzależnionymi”

[Lowen / Metoda Lowena / Psychoterapia / Rochowski / Warszawa]

W dniach 15–16 czerwca 2024 zapraszam na warsztat pracy z ciałem / emocjami „BLISKOŚĆ” prowadzony metodą Lowena. 

ZAPISY: lowen4all@gmail.com

PEŁNE INFO: fb.me/e/4feTzFK4L

To zajęcia m.in. dla tych, którzy:

- unikają bliskości w relacjach, także tych najintymniejszych;

- mają poczucie, że taki jaki jestem „naprawdę”, jest nie do przyjęcia;

- wycofują się ze swoją złością w obawie przed zniszczeniem relacji;

- czują, że w relacjach bardziej pomagają i poświęcają się, a mniej biorą i pozwalają się wspierać;

- mają poczucie, że mogą potrzebować tylko wtedy, kiedy zasłużą lub kiedy muszą odwzajemnić to, co dostają;

- mają trudność w sięganiu do świata i czerpaniu z niego, doświadczając poczucia, że „nic tam dla mnie nie ma”;

- chcieliby być bliżej innych, bez poczucia rezygnacji ze swoich potrzeb;

- mają ochotę sprawdzić, jak by to było pokazać swoją złość, smutek i radość innym osobom.

KIEDY I GDZIE:

15–16 czerwca 2024

sob. 10–18 (w trakcie 1,5 godz. przerwa)

niedz. 10–15 (krótka przerwa)

Warszawa, ul. Okrężna 38, IAB

OPŁATY:

- 710 zł – cena promocyjna do 31.05.2024

- 790 zł – cena po 31.05.2024

Płatność przelewem na konto po uprzednim zgłoszeniu mailowym. 

[Lowen / Metoda Lowena / Psychoterapia / Rochowski / Warszawa]

„Stopień intensywności cierpienia, jakie odczuwamy, jest równy dystansowi, jaki dzieli nas od rzeczywistości. Niestety, zamiast szukać uleczenia, zwracając się czym prędzej ku prawdzie, uciekamy od niej coraz dalej – w objadanie się, pracę, alkohol, narkotyki albo seks. Mówimy, że jesteśmy od tych rzeczy uzależnieni. Mylimy się. To tylko symptomy, a prawdziwe uzależnienie jest jedno – od złudzenia, że jesteśmy gdzie indziej, gdziekolwiek indziej niż tu i teraz, w rzeczywistości naszego życia. Nie chcemy czuć tego, co czujemy. Nie chcemy teraźniejszości, tylko wymyśloną przeszłość albo przyszłość”.

Jon Frederickson, „Kłamstwa, którymi żyjemy”

[Lowen / Metoda Lowena / Psychoterapia / Rochowski / Warszawa]

„Kiedy uczyłem w szkole, moją uwagę zwrócił jeden z trzydziestu uczniów, który na egzaminie końcowym zdobył ostatnia lokatę. Widziałem, że z powodu swoich wyników czuje się przygnębiony, więc zaprosiłem go na rozmowę.

Powiedziałem: «W klasie liczącej trzydzieścioro uczniów, ktoś musiał zdobyć trzydziestą pozycję. W tym roku zdarzyło się to tobie, zdobyłeś się na heroiczne poświęcenie, by nikt z twoich kolegów nie ucierpiał na honorze, będąc na samym końcu. Zasługujesz na medal».

Obydwaj wiedzieliśmy, że to, co mówię, jest absurdalne, ale uśmiechnął się szeroko. Nie uważał już tego za «koniec świata».

Następnego roku poszło mu znacznie lepiej, podczas gdy ktoś inny musiał zdobyć się na heroiczne poświęcenie”.

Ajahn Brahm, „Opowieści buddyjskie dla małych i dużych”

[Lowen / Metoda Lowena / Psychoterapia / Rochowski / Warszawa]

O dziedziczeniu traumy. „W jednym z głośnych badań na ten temat myszom dawano do wąchania acetofenon, związek chemiczny o silnym zapachu suszonych róż, po czym następowało porażenie prądem. W efekcie mysz zaczynała reagować strachem na zapach acetofenonu. Gdy zbadano potomstwo tych myszy, okazało się, że u nich również acetofenon wywoływał strach, zaś inne zapachy nie powodowały podobnej reakcji. To zdumiewające dziedziczenie sposobów reagowania można tłumaczyć epigenetyką: badając nasienie pierwszego pokolenia myszy, naukowcy zauważyli silną metylację genu odpowiedzialnego za kodowanie receptora węchowego pozwalającego rozpoznawać zapach acetofenonu. Jest to jedno z licznych badań wskazujących, że doświadczenia poprzednich pokoleń mogą być genetycznie przekazywane potomkom”.

Michał Bilewicz, „Traumaland. Polacy w cieniu przeszłości”

[Lowen / Metoda Lowena / Psychoterapia / Rochowski / Warszawa]

„Pokusa ulegnięcia potrzebie ZALEŻNOŚCI i BEZPIECZEŃSTWA i oddania odpowiedzialności za własne życie innym, jest u wielu ludzi bardzo silna. Wydaje się, że jest często łatwiej i wygodniej pozwolić na to, by inni decydowali, co należy zrobić, a czego nie, i ukryć się w ten sposób w tłumie. Niektórzy ludzie z racji złych doświadczeń z przeszłości nie są wewnętrznie w stanie wykorzystać szans na zdobycie autonomii, jakie się akurat nadarzają. Kto wciąż jeszcze cierpi z powodu dawnych ran, jest nadal w sobie uwięziony i brak mu wewnętrznej wolności.

Prawdziwa autonomia polega na tym, by umieć bezwarunkowo ZAAKCEPTOWAĆ siebie i własne życie i przejąć za nie pełną ODPOWIEDZIALNOŚĆ, niezależnie od tego, co się w nim do tej pory wydarzyło. Własne życie przestaje być wtedy życiem na niby, nie jest odgrywaną rolą, niczym, co «tak naprawdę dopiero później się zacznie», lecz przeżywane jest ze świadomością «taki jestem», «tak jest», «tu i teraz»”.
Franz Ruppert, „Symbioza i autonomia” 

[Lowen / Metoda Lowena / Psychoterapia / Rochowski / Warszawa]

„Musimy zrozumieć, że ciało posiada własną mądrość, wypływającą z kilku miliardów lat historii ewolucji, którą świadomy umysł może sobie wyobrażać, ale nigdy jej nie obejmie. Również tajemnica miłości nigdy nie zostanie zrozumiana przez naukę. Nauka może nigdy nie odnaleźć powiązania pomiędzy sercem jako pompą rozprowadzającą krew po ciele a sercem jako czującym instrumentem miłości. Tylko niektórzy mądrzy ludzie zrozumieli ten oczywisty paradoks. Stwierdzenie Pascala, że «serce ma swoje racje, których rozum nie zna», jest całkowicie prawdziwe”.

Alexander Lowen, „Radość”

[Lowen / Metoda Lowena / Psychoterapia / Rochowski / Warszawa]

„Mam wrażenie (tylko wrażenie…), że Siddhartha Gautama rozumiał więcej niż jego współcześni, nawet niż greccy, nieznani mu koledzy. Najprawdopodobniej zdawał sobie sprawę również z mrocznych stron rozumu, z istnienia takich w nim zakamarków, w których czają się moce destrukcji. Wiedział, że są problemy i zagadnienia, których lepiej nie tykać, które lepiej zamknąć na siedem spustów i opatrzyć siedmioma pieczęciami, bo inaczej człowiek znajdzie się w sytuacji ucznia czarnoksiężnika. […]

Budda nie mógł nie wiedzieć, że czcza («czysta») ciekawość może rodzić najgorsze zło – świadome zadawanie cierpienia żywym istotom. Oto chłopiec wyrywa musze łapki (by zobaczyć, czy potrafi potem usiąść na suficie), wypala oczy kotu (żeby usłyszeć, jak będzie piszczał z bólu i zobaczyć, jak wysoko będzie skakał, nadmuchuje przez słomkę żabę (żeby się przekonać, czy zdoła zanurkować), i tak dalej. Jako dorosły... Lepiej nie wchodzić w szczegóły, mamy je co dnia w obfitości na szklanym ekranie. Wszystko to z ciekawości. W każdym z nas drzemie niewinny, ciekawy chłopiec. I w swej niewinności okrutny”.
Ireneusz Kania, „Nauka w konflikcie z religią. Garść uwag o buddyjskiej mądrości”

[Lowen / Metoda Lowena / Psychoterapia / Rochowski / Warszawa]

„Osoby, które są uzależnione od ciągłego sprawdzania informacji w sieci, określa się jako cierpiące na FOMO. To akronim od angielskiego wyrażenia – «fear of missing out». Oznacza on doświadczanie lęku przed «wypadnięciem z obiegu», z tego, co dzieje się w sieci. To obawa, że coś istotnego może nam umknąć, kiedy nie będziemy online. Termin ten został zaproponowany w latach 90. ubiegłego wieku przez lekarza Dana Hermana. [...]

Jak pokazują polskie badania, już 14% internautów charakteryzuje się poziomem FOMO, a kolejne 67% doświadcza go w nasileniu średnim. W grupie młodych ludzi w wieku 15-19 lat wysokiego i średniego poziomu FOMO doświadcza aż… Uwaga… 94%!”.

Justyna Żejmo, „Spokojny mózg. Neuronaukowe i psychologiczne narzędzia budowania odporności psychicznej”

[Lowen / Metoda Lowena / Psychoterapia / Rochowski / Warszawa]

„Cierpienie i niektóre choroby psychiczne pojawiają się wtedy, kiedy nie zgadzamy się na zmianę. Gdy przychodzi do nas człowiek, który cierpi, to znaczy, że znalazł się w okolicznościach domagających się od niego zmiany – zrezygnowania z własnych pomysłów na życie, zrezygnowania z obrazu przyszłości, do którego się przyzwyczaił lub zrezygnowania z osób, rzeczy czy sytuacji. Ale on nie chce puścić, zatrzymuje proces zmian. Niezgoda na rozwój, niezgoda na wzrost – stają się źródłem cierpienia”.

Wojciech Eichelberger, „Pomóż sobie, daj światu odetchnąć”

[Lowen / Metoda Lowena / Psychoterapia / Rochowski / Warszawa]